Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Głównym zadaniem terapeuty zajęciowego, który planuje scenariusz zajęć, jest ustalenie
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Pierwszoplanowym zadaniem terapeuty zajęciowego przy opracowywaniu scenariusza zajęć jest wyznaczenie celów terapeutycznych, które stanowią fundament wszystkich działań i interwencji podejmowanych w procesie rehabilitacji. Cele te powinny być zgodne z indywidualnymi potrzebami pacjenta oraz jego możliwościami, co podkreśla znaczenie podejścia opartego na kliencie. Przykładem może być ustalenie celu poprawy umiejętności komunikacyjnych u osoby z afazją, co może prowadzić do zwiększenia jej niezależności w codziennym życiu. Ustalenie celów terapeutycznych umożliwia terapeutom zajęciowym dobór odpowiednich metod i technik oraz ich późniejszą ewaluację. W ten sposób terapeuci mogą monitorować postępy pacjentów i dostosowywać plany terapeutyczne zgodnie z ich osiągnięciami. Dobre praktyki w terapii zajęciowej, takie jak SMART (konkretne, mierzalne, osiągalne, realistyczne i związane z czasem cele), są niezbędne, aby zapewnić skuteczność i efektywność działań terapeutycznych.
Wyznaczanie metod realizacji zajęć, technik ich przeprowadzania czy sposobów ewaluacji, mimo że istotne, nie stanowi priorytetu na etapie planowania terapii zajęciowej. Metody realizacji zajęć powinny być dobierane na podstawie wcześniej określonych celów terapeutycznych. Oznacza to, że odpowiedni wybór metod i technik, jak np. terapia zajęciowa przez sztukę czy aktywności fizyczne, musi być uzależniony od zamierzonych rezultatów, a nie odwrotnie. Wybierając techniki bez jasno zdefiniowanych celów, terapeuta może nie tylko zniweczyć efektywność interwencji, ale także zniechęcić pacjenta, co negatywnie wpłynie na jego motywację i zaangażowanie w proces terapeutyczny. Sposoby ewaluacji zajęć służą natomiast do analizy efektywności już przeprowadzonych działań, a nie do ich planowania. Niezrozumienie hierarchii działania w terapii zajęciowej może prowadzić do tworzenia chaotycznych i niespójnych programów terapeutycznych, które nie odpowiadają na indywidualne potrzeby pacjentów. Dlatego kluczowe jest, aby na początku każdej interwencji wyznaczyć cele, które będą fundamentem wszelkich późniejszych działań.