Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kategorie: Proces terapii zajęciowej Metody i techniki terapii Zaburzenia i potrzeby podopiecznych
Terapeuta zajęciowy powinien opracować program poprawy sprawności manualnej ręki dla
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź dotycząca podopiecznych po udarach mózgowych jest poprawna, ponieważ osoby te często doświadczają osłabienia zdolności manipulacyjnych w wyniku uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za ruchy rąk. Terapeuta zajęciowy powinien skoncentrować się na programach rehabilitacyjnych, które wspierają przywracanie sprawności manualnej poprzez ćwiczenia ukierunkowane na poprawę siły, koordynacji oraz precyzji ruchów. Przykładowe działania to zastosowanie terapii zajęciowej w formie zabaw manualnych, takich jak układanie puzzli, malowanie czy korzystanie z narzędzi do rysowania. Kluczowym elementem pracy z tymi podopiecznymi jest także stosowanie technik neurorehabilitacyjnych, które uwzględniają plastyczność mózgu oraz indywidualne potrzeby pacjenta. Warto również odwołać się do zasad evidence-based practice, które wskazują na skuteczność terapii zajęciowej w poprawie zdolności manualnych u osób po udarze mózgu, co z kolei przekłada się na ich jakość życia oraz zdolność do samodzielnego funkcjonowania.
Odpowiedzi dotyczące chorych na schizofrenię, podopiecznych z uszkodzeniem widzenia obwodowego oraz diabetyków nie są adekwatne w kontekście planowania doskonalenia zdolności manipulacyjnych ręki. Osoby z schizofrenią mogą mieć trudności w percepcji, myśleniu oraz w interakcjach społecznych, co wpływa na ich zdolności manualne, ale głównym celem terapii zajęciowej w ich przypadku jest wsparcie w funkcjonowaniu w codziennym życiu, a nie rozwijanie zdolności manipulacyjnych. Z kolei podopieczni z uszkodzeniem widzenia obwodowego mogą mieć problemy z orientacją przestrzenną, co również nie jest bezpośrednio związane z manipulacją ręką. W terapii zajęciowej dla tych osób kluczowe są ćwiczenia związane z orientacją i adaptacją do środowiska, a niekoniecznie z doskonaleniem zdolności manualnych. Diabetycy mogą zmagać się z różnymi powikłaniami, takimi jak neuropatia, które mogą wpłynąć na czucie w kończynach, jednak planowanie terapii w ich przypadku powinno skupić się na zarządzaniu chorobą i profilaktyce powikłań, a nie na doskonaleniu zdolności manipulacyjnych. W związku z tym, każde z tych podejść jest zbyt ogólne i nieadekwatne do specyficznych potrzeb związanych z rehabilitacją po udarze mózgu, co prowadzi do błędnych wniosków dotyczących celów terapii zajęciowej.