Poprawna odpowiedź to Z1 – EOL, Z2 – EOL. W systemach alarmowych czujki ruchu są często podłączane w trybie EOL (End of Line). To oznacza, że rezystory są umieszczone na końcu każdej linii, co pozwala na monitorowanie stanu linii detekcyjnej. Taki sposób podłączenia pozwala na wykrywanie przerwań lub zwarć, co jest kluczowe dla utrzymania wysokiego poziomu bezpieczeństwa. W przypadku przerwania obwodu przez uszkodzenie czujki lub przewodu, centrala alarmowa zostanie natychmiast powiadomiona o problemie. Dodatkowo, tryb EOL minimalizuje szanse na fałszywe alarmy, gdyż każdy stan systemu jest dokładnie monitorowany. Stosowanie tego standardu jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży zabezpieczeń, co gwarantuje niezawodność i długotrwałe funkcjonowanie systemu alarmowego. Oprócz skuteczności, podłączenie w trybie EOL jest również bardziej estetyczne, ponieważ redukuje liczbę przewodów i połączeń w instalacji.
Wybór innych konfiguracji, takich jak Z1 – NC czy Z2 – NC, wynikają z nieporozumień dotyczących funkcji, jakie pełnią różne tryby podłączenia czujek w systemach alarmowych. Zrozumienie różnicy pomiędzy trybem NC (Normally Closed) a EOL jest kluczowe. Tryb NC zakłada, że obwód jest normalnie zamknięty, co oznacza, że jego przerwanie generuje alarm. Choć może to wydawać się sensowne, w praktyce nie pozwala na monitorowanie stanu linii w przypadku awarii. W sytuacji, gdy przewód zostanie uszkodzony, centrala alarmowa nie otrzyma sygnału i nie zgłosi awarii, co może prowadzić do poważnych luk w bezpieczeństwie. Konfiguracje Z1 – EOL, Z2 – NC i Z1 – EOL, Z2 – EOL również są nieprawidłowe, ponieważ nie wykorzystują pełnych możliwości monitorowania obwodu. W sytuacji, gdy tylko jedno z wejść jest w trybie EOL, centrala będzie miała ograniczone możliwości wykrywania awarii. Dobrym rozwiązaniem w systemach alarmowych jest zatem stosowanie trybu EOL dla wszystkich czujek, co zwiększa nie tylko bezpieczeństwo, ale także stabilność całego systemu.
