Wyłącznik przedstawiony na obrazku C jest wyłącznikiem różnicowoprądowym, który działa na zasadzie monitorowania różnicy prądu pomiędzy przewodem fazowym a przewodem neutralnym. Jego głównym celem jest ochrona przed porażeniem elektrycznym, co odbywa się poprzez szybkie odłączenie obwodu w przypadku wykrycia różnicy w prądzie, która może wskazywać na upływność. Jednakże, w przypadku obwodów zasilanych z sieci TN-S, gdzie impedancja zwarcia L-PE wynosi 1 Ω, wyłącznik różnicowoprądowy nie jest wystarczający do ochrony przeciwporażeniowej. W sytuacji, gdy wystąpią zwarcia lub przeciążenia, wyłącznik ten nie będzie w stanie przerwać dużych prądów zwarciowych, co może prowadzić do poważnych uszkodzeń instalacji lub zagrożenia dla życia osób. Dlatego do ochrony w takich przypadkach zaleca się stosowanie wyłączników nadprądowych, które skutecznie odcinają obwód w momencie wykrycia zbyt dużego prądu.
Wybór wyłącznika z innych opcji jako rozwiązania problemu ochrony przeciwporażeniowej w obwodzie zasilanym z sieci TN-S może wynikać z błędnego zrozumienia funkcji i zastosowań poszczególnych typów wyłączników. Wiele osób może myśleć, że każdy wyłącznik różnicowoprądowy wystarczy, aby zapewnić pełną ochronę przed porażeniem, co jest mylnym przekonaniem. Wyłączniki różnicowoprądowe są zaprojektowane głównie do wykrywania upływności prądu, a nie do przerywania obwodu w przypadku zwarć lub przeciążeń. Zastosowanie wyłącznika, który nie ma odpowiednich parametrów do reagowania na sytuacje awaryjne, może prowadzić do sytuacji, w której nieprawidłowe działanie instalacji elektrycznej będzie miało poważne konsekwencje. W praktyce stosowanie wyłączników nadprądowych w połączeniu z różnicowoprądowymi pozwala na uzyskanie wyższej jakości ochrony. Należy pamiętać, że norma PN-EN 61008-1 określa wymagania dotyczące wyłączników różnicowoprądowych, a także ich zastosowanie w różnych instalacjach elektrycznych. Zrozumienie różnic i funkcji każdego z tych urządzeń jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa w instalacjach elektrycznych.
