Silnik 1 jest właściwym wyborem do pracy zgodnie z przedstawionym układem zasilania, ponieważ jego napięcie znamionowe wynosi 400/690 V, co oznacza, że może być zasilany z sieci 3 x 400 V. Praca w gwieździe przy zasilaniu 400 V jest typowym sposobem podłączenia silników trójfazowych w przemyśle. Dodatkowo, silnik ten jest klasyfikowany jako S1, co oznacza, że jest przystosowany do pracy ciągłej przy pełnym obciążeniu. Klasa ochrony IP55 zapewnia ochronę przed kurzem oraz strumieniami wody, co sprawia, że silnik może być używany w trudnych warunkach przemysłowych. W praktyce, silniki o takich parametrach są powszechnie stosowane w różnych aplikacjach, takich jak napędy pomp, wentylatorów czy maszyn produkcyjnych, gdzie niezawodność oraz możliwość ciągłej pracy są kluczowe. Dobrze dobrany silnik do danego układu zasilania i obciążenia ma istotne znaczenie dla efektywności energetycznej oraz trwałości instalacji.
Wybór silników 2, 3 lub 4 jako odpowiedzi na pytanie o zgodność z układem zasilania jest nieuzasadniony z technicznego punktu widzenia. Silnik 2 nie spełnia wymagań zasilania 3 x 400 V, ponieważ jego napięcie znamionowe różni się od standardów stosowanych w aplikacjach przemysłowych. W przypadku silnika 3, choć mógłby on posiadać odpowiednie napięcie, jego klasa pracy lub izolacji może nie pozwalać na ciągłą pracę bez ryzyka przegrzania czy uszkodzenia. Silnik 4 również może nie pasować do wymagań, głównie ze względu na niewłaściwe parametry, które mogą prowadzić do jego niesprawności w długim okresie użytkowania. Wybór silnika do konkretnego zastosowania zawsze powinien opierać się na dokładnej analizie wymagań zasilania oraz charakterystyki obciążenia. Typowe błędy myślowe w takich sytuacjach obejmują pomijanie aspektów takich jak klasa izolacji, kategoria pracy silnika czy jego zdolność do pracy w określonym środowisku. Ignorując te elementy, możemy doprowadzić do awarii systemu oraz wysokich kosztów nieprzewidzianych napraw.
