Wybór betonu asfaltowego jako materiału do wykonania warstwy ścieralnej jest zgodny z najlepszymi praktykami branżowymi oraz aktualnymi normami budowlanymi. Beton asfaltowy, oznaczany często jako AC8S 50/70, charakteryzuje się odpowiednią odpornością na obciążenia mechaniczne oraz zmienne warunki atmosferyczne, co czyni go idealnym materiałem do nawierzchni drogowych. W praktyce, jego zastosowanie pozwala na zwiększenie trwałości drogi oraz poprawia komfort jazdy. W szczególności, beton asfaltowy wykazuje doskonałe właściwości w zakresie przyczepności, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa pojazdów. Zastosowanie tego materiału w warstwie ścieralnej wpływa również na redukcję hałasu generowanego podczas ruchu drogowego, a jego odpowiednia struktura porowa pozwala na skuteczne odprowadzanie wody, co zmniejsza ryzyko aquaplaningu. Ponadto, zgodność z przepisami prawa budowlanego i normami PN-EN 13108-1 oraz PN-EN 13108-5 potwierdza, że wybór betonu asfaltowego jest najkorzystniejszym rozwiązaniem dla trwałych i bezpiecznych nawierzchni drogowych.
Wykorzystanie asfaltu piaskowego, mastyksu grysowego czy asfaltu lanego jako materiału do warstwy ścieralnej nie jest właściwym wyborem i jest sprzeczne z wymaganiami dotyczącymi projektowania nawierzchni drogowych. Asfalt piaskowy, mimo iż jest stosowany w niektórych aplikacjach, nie zapewnia odpowiedniego poziomu trwałości i odporności na obciążenia, co w dłuższej perspektywie prowadzi do szybszego uszkodzenia nawierzchni. Mastyks grysowy, z kolei, jest przeznaczony głównie do użycia w warstwach podbudowy, a jego zastosowanie w warstwie ścieralnej może prowadzić do problemów z przyczepnością oraz odprowadzaniem wody, co z kolei zwiększa ryzyko poślizgu. Asfalt lany, chociaż wykazuje dobre właściwości lepkosprężyste, nie jest materiałem odpowiednim do długotrwałej eksploatacji w warstwie ścieralnej, gdyż jego podatność na zmiany temperatury i warunki atmosferyczne może prowadzić do deformacji. Warto również zauważyć, że wybory te ignorują normy, takie jak PN-EN 13108, które jasno określają wymagania dotyczące materiałów używanych w budowie nawierzchni drogowych. Użycie nieodpowiednich materiałów zwiększa ryzyko uszkodzeń nawierzchni oraz generuje dodatkowe koszty związane z naprawami, co stanowi poważny błąd myślowy w kontekście projektowania i budowy trwałych infrastrukturalnych rozwiązań drogowych.
