Poprawna odpowiedź to torkretowanie, ponieważ ilustracja przedstawia proces natrysku betonu na skarpę, co jest charakterystyczne dla tej metody. Torkretowanie, znane również jako natrysk betonowy, polega na aplikacji mieszanki betonowej pod wysokim ciśnieniem na powierzchnię, co pozwala na uzyskanie wysokiej przyczepności oraz wzmocnienia strukturalnego. Technika ta jest powszechnie stosowana w inżynierii lądowej, zwłaszcza w miejscach, gdzie wymagane jest zabezpieczenie skarp, zbiorników i innych narażonych na erozję powierzchni. Dzięki zastosowaniu torkretowania, możliwe jest uzyskanie jednorodnej warstwy ochronnej, która skutecznie zabezpiecza przed działaniem czynników atmosferycznych i mechanicznymi uszkodzeniami. Ponadto, torkretowanie jest często wykorzystywane do renowacji istniejących konstrukcji oraz wzmocnienia obiektów budowlanych, co czyni tę metodę niezwykle ważną w branży budowlanej.
Wybór jednej z pozostałych metod, takich jak hydroobsiew, geokraty lub humusowanie, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące procesów ochrony i wzmacniania skarp. Hydroobsiew to technika, która polega na rozpryskiwaniu mieszanki nasion traw z wodą na powierzchniach skarp w celu osiągnięcia naturalnej stabilizacji gleby. Choć skuteczna w przypadku zieleni, nie oferuje ochrony przed erozją mechaniczna, ani nie wzmacnia samej struktury skarpy, co czyni ją niewłaściwym wyborem w kontekście przedstawionej ilustracji. Geokraty to systemy siatkowe, które wspierają wzrost roślin w trudnych warunkach glebowych, ale również nie są dedykowane dla konstrukcji betonowych. Humusowanie z kolei polega na wzbogacaniu gleby w organiczne materiały, co jest korzystne w kontekście poprawy jakości gleby, ale nie odnosi się do technik wzmacniania skarp czy zabezpieczania ich przed erozją. Te odpowiedzi mogą wynikać z mylenia funkcji, jakie pełnią różne metody ochrony środowiska budowlanego. Kluczowe jest zrozumienie, że torkretowanie jest metodą inżynieryjną, która angażuje beton w celu wzmocnienia strukturalnego, podczas gdy pozostałe metody koncentrują się na biologicznych lub ekologicznych aspektach. Ignorowanie tych różnic prowadzi do nieprawidłowych wniosków i wyborów technologicznych, które mogą nie spełniać oczekiwań w zakresie ochrony i stabilizacji skarp.
