Odpowiedź wskazująca na warstwę ścieralną jako właściwą jest poprawna, ponieważ ta warstwa jest kluczowym elementem nawierzchni jezdni, odpowiadającym za bezpośredni kontakt z pojazdami. Warstwa ścieralna, z reguły wykonana z materiałów o wysokiej odporności na ścieranie, ma za zadanie zapewnienie odpowiedniej przyczepności i komfortu jazdy. Dobrze zaprojektowana warstwa ścieralna może znacznie wpłynąć na bezpieczeństwo ruchu drogowego, co jest zgodne z normami PN-EN 13108-1, które określają właściwości mieszanki mineralno-asfaltowej używanej w tej warstwie. Przykładem zastosowania warstwy ścieralnej mogą być drogi szybkiego ruchu, gdzie szczególną uwagę przykłada się do jej odporności na obciążenia mechaniczne oraz warunki atmosferyczne. Wybór odpowiednich materiałów oraz technik wykonania jest kluczowy dla długowieczności i funkcjonalności nawierzchni.
Wybór odpowiedzi na warstwę wiążącą, podbudowę zasadniczą czy podbudowę pomocniczą wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące struktury nawierzchni jezdni. Warstwa wiążąca znajduje się pod warstwą ścieralną i pełni funkcję łączenia różnych warstw nawierzchni, co jest fundamentalne dla ich współpracy. Jej właściwości mechaniczne i materiałowe są dlatego różne od warstwy ścieralnej, której zadaniem jest wytrzymywanie bezpośrednich obciążeń. Podbudowa zasadnicza, z kolei, dostarcza stabilności i nośności całemu układowi nawierzchni, a jej odpowiednie zaprojektowanie zgodnie z normami PN-EN 1997-1 jest kluczowe dla zapobiegania deformacjom. Podbudowa pomocnicza ma na celu poprawę warunków nośnych na bardziej problematycznych gruntach, jednak nie jest bezpośrednio związana z ową warstwą ścieralną. Często mylone są też różnice funkcjonalne, co prowadzi do błędnych wniosków, jak traktowanie warstwy ścieralnej jako mniej ważnej. Tego rodzaju błędny sposób myślenia może prowadzić do niewłaściwych decyzji zarówno w projektowaniu, jak i w budowie dróg, a w ekstremalnych przypadkach do obniżenia bezpieczeństwa użytkowników.