Wybór odpowiedzi D jest prawidłowy, ponieważ mur oporowy z kamienia stanowi jedną z najbardziej efektywnych metod zabezpieczania skarp. Taki mur, dzięki swojej stabilnej konstrukcji i dużej masie, skutecznie przeciwdziała działaniu sił grawitacyjnych, co pozwala na uzyskanie stromego nachylenia skarpy. Zastosowanie murów oporowych według norm budowlanych zapewnia nie tylko trwałość, ale także estetykę elementów architektonicznych. W praktyce, takie rozwiązania są często stosowane w miejscach, gdzie istnieje potrzeba maksymalnego wykorzystania przestrzeni, na przykład w terenach zurbanizowanych, gdzie strome skarpy są niezbędne dla zachowania funkcjonalności przestrzeni. Mury oporowe pozwalają również na łatwe uzupełnienie ich o systemy odwadniające, co zwiększa ich efektywność w warunkach wodnych. Co więcej, stanowią one również barierę przed erozją, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa i trwałości infrastruktury.
Wybór jednej z pozostałych odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia zasad stabilizacji skarp. Zabezpieczenia biotechniczne, takie jak odpowiednie nasadzenia roślinności, choć skuteczne w stabilizacji gruntów, wymagają znacznie łagodniejszych nachyleń. Roślinność działa głównie dzięki systemom korzeniowym, które poprawiają spójność gleby, jednak ich efektywność w przypadku stromych skarp jest ograniczona, szczególnie w warunkach dużych opadów deszczu, kiedy to woda może powodować erozję. Z kolei geowłókniny, choć dobrze sprawdzają się w stabilizacji gruntów, wymagają zastosowania dodatkowych materiałów, które podobnie jak w przypadku zabezpieczeń biotechnicznych, nie pozwalają na uzyskanie tak stromych nachyleń jak mur oporowy. Betonowe płyty, mimo że mogą być używane do stabilizacji skarp, również nie gwarantują trwałości w warunkach intensywnego obciążenia. Ostatecznie, stosowanie niewłaściwych metod zabezpieczających może prowadzić do nieodwracalnych szkód, takich jak osuwiska czy pęknięcia, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami inżynieryjnymi. Zrozumienie tych podstawowych różnic jest kluczowe dla podejmowania właściwych decyzji projektowych w kontekście zabezpieczania skarp.
