Odpowiedź z odkrywki I jest poprawna, ponieważ grunt z tej odkrywki charakteryzuje się właściwościami, które czynią go odpowiednim do wbudowania w nasyp rogowy. Odkrywka I zawiera piasek plastyczny oraz piasek gliniasty, co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej kohezji i stabilności nasypów. W kontekście inżynierii lądowej i budownictwa, materiały te są preferowane ze względu na ich zdolność do zmniejszania ryzyka osiadania oraz zwiększania nośności konstrukcji. W praktyce, stosowanie odpowiednich materiałów gruntowych w konstrukcji nasypów opartych na piasku gliniastym jest zgodne z normami PN-EN 1997, które określają wymagania dotyczące materiałów do budowy nasypów. Dodatkowo, odpowiedni dobór gruntu wpływa na długoterminową stabilność oraz bezpieczeństwo infrastruktury, co jest kluczowe w kontekście zapobiegania katastrofom budowlanym. Dlatego warto zwrócić uwagę na właściwości materiałów pochodzących z odkrywki I, które mogą być z powodzeniem wykorzystane w budownictwie drogowym oraz kolejowym.
Wybór gruntu z odkrywki II, III lub IV do wbudowania w nasyp rogowy może prowadzić do poważnych problemów konstrukcyjnych. Odkrywka II, zawierająca humus, nie jest odpowiednia ze względu na swoje organiczne właściwości, które mogą prowadzić do osiadania oraz niekorzystnego wpływu na stabilność nasypu. Materiały organiczne, jak humus, charakteryzują się dużą zmiennością w czasie, co może spowodować różne nieprzewidywalne zmiany w nośności nasypu. Z kolei materiały z odkrywki III, tj. pył, również nie zapewniają odpowiedniej stabilności, gdyż mają tendencję do zmniejszania swojej objętości pod obciążeniem, co z kolei wpływa na trwałość konstrukcji. Odkrywka IV, zawierająca grube frakcje, takie jak żwir i pospółka, również nie jest optymalnym wyborem dla nasypów rogowych. Takie materiały mogą prowadzić do nieodpowiedniej kohezji, co skutkuje problemami z osiadaniem i stabilnością. Wybierając grunt do budowy nasypu, kluczowe jest, aby materiał miał odpowiednią granulację oraz właściwości inżynieryjne, co jest zgodne z wytycznymi norm PN-EN 1997 dotyczących geotechniki. Kluczowym błędem jest więc mylenie właściwości gruntów oraz ich zastosowań, co może prowadzić do nieodpowiednich decyzji projektowych i w konsekwencji do zagrożeń dla bezpieczeństwa budowli.
