Rysunek A ilustruje właściwą metodę tyczenia linii prostej PK o długości 1,5 km z użyciem teodolitu, co jest kluczowe w pomiarach geodezyjnych. Ustawienie teodolitu na punkcie P oraz celownika na punkcie K zapewnia, że linia pomiarowa pozostaje prosta, co umożliwia precyzyjne i dokładne określenie odległości. W geodezji, szczególnie przy dłuższych odcinkach, ważne jest, aby unikać zakłóceń związanych z ukształtowaniem terenu, dlatego dobra widoczność między punktami jest niezbędna. Metoda ta jest zgodna z obowiązującymi standardami, takimi jak normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych, które podkreślają znaczenie użycia sprzętu najwyższej jakości oraz odpowiednich technik pomiarowych. Przykłady zastosowania tej metody obejmują tyczenie dróg, linii kolejowych czy innych infrastrukturalnych projektów budowlanych, gdzie precyzyjne określenie trasy jest kluczowe dla sukcesu całego przedsięwzięcia.
Wybór innych rysunków może prowadzić do poważnych błędów w tyczeniu prostej linii PK. Niektóre z tych rysunków sugerują wykorzystanie punktów pośrednich lub dodatkowych czynników, które nie są konieczne przy dobrej widoczności między punktami P i K. Tego typu podejście może zwiększać złożoność procesu, prowadząc do zwiększonego ryzyka błędów pomiarowych. Przy tyczeniu linii długich, jak 1,5 km, kluczowe jest, aby zachować prostą, nieprzerwaną linię, co jest możliwe tylko wtedy, gdy teodolit i celownik są odpowiednio ustawione. Koncepcja używania punktów pośrednich, mimo że stosunkowo popularna w bardziej skomplikowanych ukształtowaniach terenu, była by nieefektywna w tym przypadku, ponieważ wprowadzałaby dodatkowe źródła błędów, takie jak parallax czy zniekształcenia spowodowane nieprecyzyjnym ustawieniem sprzętu. Błędy myślowe mogą wynikać z założenia, że więcej punktów referencyjnych zawsze zwiększa dokładność, co nie jest prawdą w kontekście prostych pomiarów, gdzie kluczem jest bezpośrednia widoczność i prosta linia między punktami.
