Odpowiedź "zabudowy" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do powierzchni zajmowanej przez budynek na poziomie terenu, określanej przez jego zewnętrzne wymiary. Powierzchnia zabudowy jest kluczową miarą w kontekście planowania przestrzennego, pozwala na ocenę wpływu budynku na otoczenie oraz na planowanie infrastruktury. W praktyce, znajomość powierzchni zabudowy jest istotna przy ubieganiu się o pozwolenia budowlane, ponieważ w wielu krajach istnieją regulacje dotyczące maksymalnej powierzchni zabudowy w danej lokalizacji. Na przykład, w miastach z wysokim zagęszczeniem zabudowy, takich jak Warszawa, przestrzeganie norm dotyczących powierzchni zabudowy jest kluczowe dla zachowania odpowiedniej proporcji między przestrzenią publiczną a prywatną. Dodatkowo, powierzchnia zabudowy jest istotna przy obliczaniu wskaźników urbanistycznych, takich jak wskaźnik zabudowy, który informuje o intensywności zabudowy w danym obszarze.
Wybór odpowiedzi "użytkowa" lub "netto" jest niepoprawny, ponieważ te terminy odnoszą się do różnych koncepcji. Powierzchnia użytkowa to suma wszystkich pomieszczeń w budynku, które mogą być wykorzystywane zgodnie z ich przeznaczeniem. To znaczące odzwierciedlenie rzeczywistej powierzchni, która jest dostępna dla użytkowników budynku, a więc nie uwzględnia ona elementów takich jak ściany czy inne struktury budowlane. Powierzchnia netto natomiast to wymiary pomieszczeń mierzonych wewnątrz ścian, co również nie odnosi się do całkowitej powierzchni zajmowanej przez budynek. Z kolei termin "powierzchnia całkowita" odnosi się do sumy powierzchni użytkowej i powierzchni elementów budowlanych, takich jak ściany, co prowadzi do zrozumienia, że nie oddaje to rzeczywistej powierzchni zajmowanej przez budynek na poziomie terenu. Pominięcie kontekstu, w jakim są używane te terminy, prowadzi do nieporozumień i błędnych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie definicji i kontekstu, w którym są używane, aby prawidłowo interpretować różne rodzaje powierzchni w budownictwie i planowaniu przestrzennym.
