Wskaźnik W/C, czyli stosunek wody do cementu, jest kluczowym parametrem wpływającym na właściwości betonu, zwłaszcza w kontekście jego trwałości i odporności na czynniki zewnętrzne. W przypadku fundamentów usytuowanych poniżej poziomu wód gruntowych, istnieje ryzyko, że beton będzie narażony na działanie wody, co kwalifikuje tę konstrukcję do klasy ekspozycji XC2. Zgodnie z normami, maksymalna wartość wskaźnika W/C dla klasy XC2 wynosi 0,60. Przy tej wartości można osiągnąć równowagę między odpowiednią pracą betonu a jego wytrzymałością oraz trwałością. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być projektowanie fundamentów budynków w rejonach o wysokim poziomie wód gruntowych, gdzie właściwe dobranie wskaźnika W/C jest niezbędne do zapewnienia długotrwałej stabilności konstrukcji.
Wybór wartości innych niż 0,60 dla wskaźnika W/C w kontekście fundamentów usytuowanych poniżej poziomu wód gruntowych może prowadzić do poważnych konsekwencji technicznych. Na przykład, przy wskaźniku 0,55 lub 0,50 może wystąpić problem z wytwarzaniem cementu, co prowadzi do niewystarczającej wytrzymałości betonu na działanie czynników zewnętrznych. Zbyt niski wskaźnik W/C ogranicza ilość wody, co sprawia, że mieszanka staje się zbyt gęsta, a to z kolei może prowadzić do trudności w jej uformowaniu i zagęszczeniu. Takie podejście ignoruje standardy dotyczące klasy ekspozycji XC2, co jest fundamentalnym błędem w projektowaniu konstrukcji. Z kolei wybór wskaźnika 0,65 może skutkować nadmiarem wody, co prowadzi do obniżenia wytrzymałości betonu i jego zwiększonej podatności na korozję czy degradację w wyniku działania wody. Powszechnym błędem jest także pomijanie aspektu żywotności i długoterminowej odporności konstrukcji na czynniki klimatyczne. Przy projektowaniu fundamentów na terenach o zmiennym poziomie wód gruntowych, szczególnie istotne jest przestrzeganie norm i najlepszych praktyk, aby zapewnić trwałość i bezpieczeństwo konstrukcji.
