Odpowiedź "rozporowego deskowania segmentowego" jest prawidłowa, ponieważ na rysunku przedstawiono system, który charakteryzuje się segmentowym układem elementów pozwalających na ich rozporowe działanie. Deskowanie segmentowe, z regulowanymi podpórkami, jest standardem stosowanym w budownictwie do zabezpieczania ścian wykopów, co pozwala na stabilizację gruntu w wąskich przestrzeniach. Takie rozwiązania są szczególnie efektywne w kontekście ograniczonej przestrzeni roboczej, gdzie zastosowanie pełnych ścianek nie jest możliwe. W praktyce systemy te są wykorzystywane w wielu projektach budowlanych, takich jak budowa tuneli, fundamentów pod budynki, czy rozbudowa infrastruktury miejskiej. Stosowanie deskowania segmentowego zgodnie z wytycznymi normy EN 12810 i EN 12811 zapewnia nie tylko bezpieczeństwo, ale również efektywność operacyjną, co jest kluczowe w projektach złożonych i wymagających precyzyjnego podejścia do zarządzania ryzykiem osunięć gruntu.
Wybór odpowiedzi związany z "ścianką luźną z deskowaniem ażurowym" sugeruje nieporozumienie dotyczące zastosowania i charakterystyki takich rozwiązań. Ścianki luźne z deskowaniem ażurowym są stosowane w przypadkach, gdzie nie ma dużych obciążeń, a ich efektywność w kontekście stabilizacji wykopów wąskoprzestrzennych jest ograniczona. Wykorzystanie tego typu rozwiązań w wymagających warunkach gruntowych może prowadzić do osunięć, co jest niezgodne z praktykami budowlanymi. Ponadto, odpowiedź o stalowych dylach szalunkowych nie odnosi się do specyfiki przedstawionego systemu, gdyż dylatacja i spoiny nie są kluczowe w systemie deskowania segmentowego. Z kolei ścianka szczelna Larsena jest technologią używaną do głębszych wykopów, gdzie wymagana jest wysoka szczelność i stabilność, co nie znajduje odzwierciedlenia w kontekście wąskoprzestrzennym. W praktyce, stosowanie niewłaściwych technik w miejscach o ograniczonej przestrzeni roboczej może prowadzić do poważnych zagrożeń dla bezpieczeństwa, dlatego tak ważne jest zrozumienie specyfiki i zastosowań każdego systemu zabezpieczeń w kontekście budowlanym oraz przestrzeganie norm i standardów, takich jak PN-EN 1997 czy PN-EN 12810, które regulują kwestie projektowania i wykonywania tymczasowych struktur wsporczych.