Poprawna odpowiedź odnosi się do kondygnacji IV, na której grubość tynku wyniosła 23 mm, co przekracza maksymalną dopuszczalną grubość tynku dla kategorii IV wynoszącą 22 mm. Zgodnie z przyjętymi standardami budowlanymi, tynki powinny spełniać określone normy jakości, które zapewniają nie tylko estetykę, ale przede wszystkim trwałość i funkcjonalność powierzchni. Przy grubości tynku powyżej dopuszczalnych norm możemy zaobserwować negatywne zjawiska, takie jak kruszenie się, łuszczenie czy pękanie warstwy tynku, co może prowadzić do kosztownych napraw w przyszłości. Dopuszczalne odchyłki grubości tynku mają kluczowe znaczenie w kontekście budowy, gdzie idealne wykonanie i zgodność z projektem są fundamentem bezpieczeństwa i estetyki budynku. W praktyce, podczas odbioru prac budowlanych, pomiary grubości tynków powinny być standardową procedurą w celu zapewnienia zgodności z normami oraz oczekiwaną jakością wykończenia.
Wybranie kondygnacji I, II lub III jako odpowiedzi jest błędne z kilku powodów. Po pierwsze, na kondygnacji I zmierzono 18 mm, co jest zgodne z minimalną dopuszczalną grubością tynku wynoszącą 18 mm dla kategorii IV. Oznacza to, że w tym przypadku nie występuje przekroczenie normy. W odniesieniu do kondygnacji II, pomiar wynoszący 19 mm również mieści się w granicach dopuszczalnych odchyleń, czyli między 18 mm a 22 mm. Wreszcie, kondygnacja III z wynikiem 21 mm także nie przekracza maksymalnej grubości, co sprawia, że ta odpowiedź jest również nieprawidłowa. Typowym błędem w analizie tego typu pytań jest pomylenie grubości wymaganego tynku z rzeczywistym pomiarem i niewłaściwe interpretowanie przekroczeń norm. Ważne jest, aby zrozumieć, że tylko kondygnacja IV, z wynikiem 23 mm, narusza zasady jakościowe i normy budowlane, co skutkuje negatywnymi konsekwencjami dla trwałości i estetyki tynku w przyszłości.
