Poprawna odpowiedź to bigowanie oraz okrawanie. Bigowanie to proces, który polega na nacinaniu papieru w miejscach, w których ma on być złożony. Na załączonym zdjęciu widzimy kartkę, która jest złożona na pół, co sugeruje, że bigowanie jest niezbędne do ułatwienia tego zgięcia. W praktyce, bigowanie jest często stosowane w produkcji broszur, ulotek czy kartonów, gdzie precyzyjne zgięcie jest kluczowe dla estetyki oraz funkcjonalności finalnego produktu. Okrawanie z kolei polega na przycinaniu krawędzi materiału do określonego formatu lub usunięciu nieestetycznych lub nadmiarowych części. W kontekście poligrafii, okrawanie zapewnia, że produkt końcowy ma odpowiednie wymiary, co jest zgodne z wymaganiami klienta oraz standardami branżowymi. Dlatego, w opisanym przypadku, kombinacja bigowania i okrawania jest najodpowiedniejszym podejściem, które gwarantuje estetyczny i funkcjonalny produkt końcowy.
Wybór odpowiedzi związanych z innymi operacjami wykończającymi, takimi jak kaszerowanie, cięcie, perforowanie czy klejenie, nie odpowiada rzeczywistym wymaganiom przedstawionego produktu poligraficznego. Kaszerowanie, które polega na łączeniu różnych materiałów poprzez przyklejanie ich do siebie, jest procesem stosowanym w sytuacjach, gdy konieczne jest uzyskanie efektu wizualnego lub teksturalnego, ale w omawianym przypadku nie ma widocznych wskazówek na jego potrzebę. Cięcie, które zazwyczaj odnosi się do bardziej agresywnego lub maszynowego przycinania, nie jest tu uzasadnione, ponieważ krawędzie kartki mogą być odpowiednio dostosowane przez okrawanie. Perforowanie jest procesem, który tworzy małe otwory w materiale, umożliwiające łatwe oddzielenie części, ale w przypadku złożonej kartki, jaką widzimy, nie jest to potrzebne. Podobnie klejenie, które jest procesem łączenia materiałów, nie wchodzi w grę w kontekście produktu, który po prostu wymaga złożenia. Często mylące może być postrzeganie tych operacji jako równie ważnych, co bigowanie i okrawanie, jednak ich zastosowanie jest ograniczone do konkretnych sytuacji i nie mogą one być stosowane zamiennie. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych operacji ma swoje konkretne miejsce i moment w procesie produkcji, a wybór odpowiednich technik wykończeniowych powinien być oparty na analizie wymagań produktu oraz jego funkcji.
