Parafina stała (Paraffinum solidum) odgrywa kluczową rolę w formułowaniu maści ze względu na swoje właściwości zwiększające twardość podłoża maściowego. Dzięki swojej strukturze chemicznej, parafina stała ma zdolność do tworzenia gęstej matrycy, która nie tylko stabilizuje składniki aktywne, ale również zapewnia odpowiednią konsystencję i trwałość produktu końcowego. W praktyce, stosowanie parafiny stałej w maściach o działaniu ochronnym, na przykład w przypadku preparatów przeznaczonych do terapii dermatologicznych, pozwala na uzyskanie pożądanej trwałości oraz skuteczności działania. Standardy formulacji kosmetyków i farmaceutyków zalecają uwzględnienie parafiny stałej w maściach, które mają być stosowane w warunkach wymagających długotrwałej ochrony naskórka. Z tego względu, umiejętność identyfikacji składników zwiększających twardość podłoża jest niezbędna w pracy farmaceuty i kosmetologa.
Wybór innych składników, takich jak wazelina biała, olej wątłuszowy czy lanolina bezwodna, nie jest adekwatny do zwiększenia twardości podłoża maściowego. Wazelina biała, mimo iż jest powszechnie stosowanym emolientem, ma właściwości nawilżające, a nie twardniejące. Jej główną funkcją jest tworzenie bariery ochronnej na skórze oraz minimalizowanie transepidermalnej utraty wody, co czyni ją idealnym składnikiem do nawilżających preparatów, ale nie wpływa na twardość maści. Olej wątłuszowy, będący olejem rybnym, również nie przyczynia się do zwiększenia twardości podłoża i często stosowany jest w formulacjach olejowych, które mają za zadanie nawilżać i odżywiać skórę. Lanolina bezwodna, będąca emulgatorem, ma na celu łączenie fazy wodnej z olejową, co jest ważne w kontekście stabilności emulsji, ale nie zwiększa twardości maści w sposób, w jaki czyni to parafina stała. To, co może prowadzić do mylnych wniosków, to brak zrozumienia różnicy między składnikami nawilżającymi, a tymi, które mają za zadanie nie tylko nawilżać, ale także stabilizować i zwiększać gęstość formuły. W praktyce, kluczowe jest stosowanie odpowiednich składników w kontekście ich fizykochemicznych właściwości oraz zamierzonych efektów terapeutycznych.