Poprawna odpowiedź na to pytanie wynika z zastosowania wzoru n = 0,5 · √V, który jest powszechnie używany w praktyce do obliczania liczby miejsc poboru próbek w materiałach o określonej objętości. W tym przypadku, mając objętość materiału równą 100 m³, możemy obliczyć liczbę miejsc poboru, podstawiając wartość V do wzoru. Po obliczeniach otrzymujemy n = 0,5 · √100 = 0,5 · 10 = 5. Takie podejście jest zgodne z normami i standardami, które podkreślają konieczność reprezentatywności próbek w procesie analizy materiałów. W praktycznych zastosowaniach, taka liczba miejsc poboru pozwala na uzyskanie dokładnych wyników analitycznych, minimalizując wpływ ewentualnych zanieczyszczeń lub niejednorodności w materiale. Metodyka ta jest szczególnie istotna w kontekście badań geotechnicznych czy analizach materiałów budowlanych, gdzie reprezentatywność próbek przekłada się na jakość i bezpieczeństwo finalnych produktów.
Wybór niewłaściwej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego zastosowania wzoru do obliczania liczby miejsc poboru próbek. Odpowiedzi sugerujące liczby takie jak 100, 50 czy 250 nie uwzględniają kluczowego elementu, jakim jest podział objętości materiału na reprezentatywne próbki. W przypadku odpowiedzi 100 można dojść do wniosku, że każde miejsce poboru odnosi się do jednego metra sześciennego materiału, co jest błędne, ponieważ nie uwzględnia zasady, że próbki muszą być pobierane w sposób, który odzwierciedla rzeczywistą strukturę materiału. Odpowiedź 50 również pomija fakt, że liczba miejsc nie powinna przekraczać liczby uzasadnionej matematycznie w kontekście zastosowania wzoru. Wybór 250 sugeruje przesadną ilość miejsc poboru, co jest sprzeczne z zasadą minimalizacji i oszczędności w próbkowaniu. Takie błędne rozumienie prowadzi do nieprawidłowych wniosków, gdyż nie uwzględnia się praktycznych ograniczeń oraz uzasadnionej liczby prób, co może skutkować nieefektywnością w zbieraniu danych i zwiększeniem kosztów. Kluczowym błędem jest zatem nieprzestrzeganie zasady, że liczba próbek powinna być proporcjonalna do objętości materiału oraz uwzględniać realia związane z reprezentatywnością i celowością próbkowania.
