Odpowiedź PM2,5 jest prawidłowa, ponieważ na podstawie skali jakości powietrza, stężenie PM2,5 powyżej 240 µg/m³ wskazuje na bardzo złą jakość powietrza. W przedstawionym przypadku, stężenie PM2,5 wynosi 154,2 µg/m³, co, choć jest wysokie, nie przekracza tej krytycznej wartości, ale z uwagi na jego właściwości, jest to parametr, który szczególnie wpływa na jakość powietrza w miastach. PM2,5 to cząstki stałe o średnicy mniejszej niż 2,5 mikrometra, które mogą przenikać głęboko do układu oddechowego, co prowadzi do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak choroby sercowo-naczyniowe oraz problemy z układem oddechowym. Wartości te są monitorowane w kontekście przepisów środowiskowych, takich jak Dyrektywa Unijna 2008/50/WE, która nakłada na państwa członkowskie obowiązek monitorowania i raportowania jakości powietrza. Praktyczna znajomość tych parametrów jest niezbędna dla tworzenia skutecznych strategii ochrony zdrowia publicznego oraz polityki ochrony środowiska.
Zarówno O3, NO2, jak i SO2 nie są właściwymi odpowiedziami w kontekście pytania o bardzo złą jakość powietrza, ponieważ ich stężenia są oceniane w inny sposób. Ozon (O3) w warunkach atmosferycznych może być szkodliwy, jednak jego wskaźniki jakości powietrza nie są bezpośrednio porównywalne do PM2,5. Ozon jest gazem, którego stężenie w powietrzu wzrasta głównie na skutek reakcji chemicznych zachodzących pod wpływem promieniowania słonecznego, a nie stężenia bezpośredniego w atmosferze, co czyni go mniej odpowiednim wskaźnikiem w kontekście oceny jakości powietrza w ujęciu długoterminowym. Dwutlenek azotu (NO2) jest związek, który również jest istotny, ale jego wpływ jest bardziej zauważalny w zanieczyszczeniu powietrza związanym z ruchem drogowym. Wartości krytyczne dla NO2 są ustalane na poziomie 200 µg/m³ w przeciągu godziny, co jest inną metryką niż dla PM2,5. Siarkowodór (SO2) jest kolejnym gazem, który może wpływać na jakość powietrza, jednak jego stężenie nie osiąga typowych wartości dla bardzo złej jakości powietrza w porównaniu do PM2,5. Niezrozumienie tych różnic i kontekstu może prowadzić do nieprawidłowych wniosków oraz błędnego postrzegania zagrożeń związanych z jakością powietrza. W praktyce istotne jest zrozumienie jakie konkretne substancje mają największy wpływ na zdrowie publiczne oraz jakie mechanizmy regulacyjne są stosowane do ich monitorowania.
