Wzór T = (N · L) / (K · V) jest prawidłowy, ponieważ uwzględnia wszystkie istotne zmienne wpływające na czas wiercenia otworów strzałowych. Liczba otworów (N) pomnożona przez długość każdego otworu (L) daje całkowitą długość materiału do obróbki, co jest kluczowe dla określenia, ile czasu zajmie wiercenie. Liczba wiertarek (K) oraz ich prędkość (V) wpływają na efektywność procesu; większa liczba wiertarek oraz wyższa prędkość wiercenia mogą znacząco zwiększyć wydajność robót. W praktyce, ten wzór stosuje się w branży budowlanej i górniczej, gdzie precyzyjne oszacowanie czasu pracy maszyn jest niezbędne do planowania harmonogramów oraz optymalizacji kosztów. Dobrze obliczony czas wiercenia pozwala na lepsze zarządzanie zasobami i minimalizowanie przestojów. Warto również zwrócić uwagę na standardy bezpieczeństwa oraz jakości, które powinny być przestrzegane podczas realizacji takich prac.
Wzory T = N · L · K · V, T = N · K · V oraz T = (N + L) · K nie są odpowiednie do obliczenia czasu wiercenia otworów strzałowych, ponieważ nie uwzględniają kluczowych aspektów związanych z wydajnością procesu. Wzór T = N · L · K · V błędnie sugeruje, że czas zwiększa się proporcjonalnie do wszystkich zmiennych, co nie odpowiada rzeczywistości, ponieważ liczba wiertarek K oraz ich prędkość V powinny raczej zmniejszać czas wykonania robót, a nie go zwiększać. Z kolei T = N · K · V pomija kwestię długości otworów, co jest krytyczne dla całkowitego czasu wiercenia. Dodatkowo, wzór T = (N + L) · K wprowadza mylną koncepcję dodawania zmiennych, co nie ma zastosowania w kontekście obliczeń związanych z czasem pracy wiertarek. Kluczowym błędem w tych podejściach jest nieuwzględnienie relacji między zmiennymi; w każdej branży inżynieryjnej istotne jest zrozumienie, jak różne czynniki wpływają na wykonywaną pracę. Zastosowanie niewłaściwych wzorów prowadzi do nieefektywnego planowania, co może skutkować opóźnieniami i wzrostem kosztów realizacji projektu.
