Odpowiedź jest poprawna, ponieważ ilustracja przedstawia połączenie nitowane. Połączenia nitowe są powszechnie stosowane w konstrukcjach metalowych, takich jak mosty, konstrukcje stalowe czy w przemyśle lotniczym. Proces nitowania polega na łączeniu dwóch lub więcej elementów za pomocą nitów, które są metalowymi elementami w kształcie cylindrów, z końcami rozszerzonymi po ich umiejscowieniu w otworach. Kluczowe w tym procesie jest zapewnienie odpowiedniej wytrzymałości i trwałości połączenia, co osiąga się przez odpowiedni dobór materiału nitu oraz precyzyjne ich wykonanie. Standardy ISO 5832 oraz ASTM A307 określają wymagania dotyczące jakości i wytrzymałości nitów. Połączenia nitowane charakteryzują się dużą odpornością na zmęczenie, co czyni je idealnym rozwiązaniem w zastosowaniach, gdzie występują cykliczne obciążenia. Dodatkowo, nitowanie jest procesem, który można łatwo zautomatyzować, co przyczynia się do zwiększenia efektywności produkcji.
Podjęcie decyzji o tym, że połączenie jest spawane, gwintowe lub sworzniowe, opiera się na błędnym zrozumieniu charakterystyki tych metod łączenia. Połączenia spawane są stosowane, gdy elementy metalowe są łączone przez stopienie ich krawędzi i wtopienie się materiału spoiny. Technika ta wymaga wysokiej temperatury i jest często stosowana w miejscach, gdzie wymagane są bardzo mocne połączenia. W przypadku połączeń gwintowych, kluczowym aspektem jest wykorzystanie nawiniętych lub nakręcanych elementów, które są osadzone na gwintowanych osiach, co nie ma zastosowania w przypadku nity. Połączenia sworzniowe z kolei polegają na wprowadzeniu sworznia w otwory w elementach, co zapewnia ich współprace w określonym kierunku, jednak nie charakteryzują się one trwałością, jaką oferują połączenia nitowe. Wybór niewłaściwej metody łączenia może prowadzić do osłabienia strukturalnego całej konstrukcji. Aby uniknąć takich błędów, ważne jest zrozumienie wymagań konkretnej aplikacji oraz zastosowanie odpowiednich norm i standardów branżowych takich jak ISO 15614 dla spawania, co pomoże w dokonaniu właściwego wyboru metody i zapewnienia trwałości oraz bezpieczeństwa konstrukcji.
