Odpowiedź sprasowanego węgla jest prawidłowa, ponieważ technika ta umożliwia uzyskanie bardzo miękkich i subtelnych przejść tonalnych, co jest szczególnie ważne w rysunkach przedstawiających fryzury. Sprasowany węgiel, w przeciwieństwie do twardego ołówka, daje możliwość uzyskania szerokiej gamy odcieni szarości, co pozwala na lepsze modelowanie kształtów i detali fryzury. Użycie sprasowanego węgla pozwala także na łatwe szrafowanie oraz mieszanie tonów, co jest kluczowe w przypadku oddawania objętości i struktury włosów. W praktyce, artyści często sięgają po sprasowany węgiel w celu stworzenia bardziej realistycznych i dynamicznych kompozycji, korzystając z jego właściwości do budowania głębi i faktury. W branży artystycznej taka technika wpisuje się w standardy rysunku realistycznego, którego celem jest jak najwierniejsze odwzorowanie rzeczywistości.
Wybór twardego ołówka, cienkiego pisaka lub długopisu żelowego jako technik wykonania projektu fryzury jest niepoprawny, ponieważ każda z tych opcji charakteryzuje się odmiennymi właściwościami, które nie sprzyjają uzyskaniu efektów podobnych do tych, które można osiągnąć przy użyciu sprasowanego węgla. Twardy ołówek generuje wyraźne, ostre linie, co w kontekście rysunku fryzury ogranicza możliwość uzyskania miękkich przejść tonalnych. Rysunki wykonane twardym ołówkiem mają tendencję do bycia bardziej konturowymi i mniej ekspresyjnymi, co nie oddaje naturalnych cech włosów. Cienki pisak, choć może być użyty do szczegółowych elementów, nie pozwala na uzyskanie różnorodności odcieni szarości, gdyż ink nie rozmywa się w sposób, który umożliwiłby płynne przejścia tonalne. Długopis żelowy z kolei, mimo że daje możliwość tworzenia intensywnych kolorów, w praktyce nie jest narzędziem stosowanym do rysowania odcieni szarości i delikatnych gradacji, co czyni go nieodpowiednim dla tego typu projektów. Powszechnym błędem jest zatem mylenie narzędzi rysunkowych oraz ich właściwości, co prowadzi do niewłaściwych wniosków na temat ich zastosowania w praktyce artystycznej.
