Sitodruk jest jedną z najważniejszych i najczęściej stosowanych technik drukarskich, która znajduje niezwykle szerokie zastosowanie w przemyśle opakowaniowym. Ta metoda polega na przetłaczaniu farby przez siatkę na podłoże, co pozwala na uzyskanie wyraźnych, intensywnych kolorów oraz możliwości drukowania na różnych materiałach, w tym kartonie, plastiku czy tkaninach. W przypadku produkcji 30 sztuk opakowań, sitodruk jest idealnym rozwiązaniem ze względu na efektywność kosztową i czasową. Pozwala na szybkie przygotowanie matrycy oraz bezproblemowe powtarzanie wzorów, co czyni go odpowiednim do średnich nakładów. Dodatkowo, sitodruk charakteryzuje się wysoką odpornością na ścieranie i działanie chemikaliów, co jest kluczowe w kontekście opakowań, które często mają kontakt z różnymi substancjami. Ta metoda spełnia także normy dotyczące jakości druku, co jest istotne w kontekście estetyki oraz odbioru produktów przez konsumentów. Warto dodać, że sitodruk umożliwia drukowanie zarówno prostych, jak i skomplikowanych wzorów, co czyni go niezwykle wszechstronnym w zastosowaniach przemysłowych.
Wybór litografii, tampondruku czy fleksografii jako technik do nadruku na opakowaniach wykazuje poważne niedostatki w zrozumieniu specyfiki tych metod oraz ich zastosowań. Litografia, choć jest skuteczna w produkcji materiałów o dużych nakładach, takich jak książki czy czasopisma, nie jest ani optymalna, ani efektywna dla niewielkich serii produkcyjnych, jak w przypadku 30 sztuk opakowań. Proces litograficzny wymaga znacznych nakładów czasowych i finansowych na przygotowanie form i nie jest przystosowany do szybko zmieniających się zleceń, co czyni go mało praktycznym dla małych serii. Tampondruk, z drugiej strony, najlepiej sprawdza się przy nadrukach na przedmiotach o nieregularnych kształtach, jednak może nie zapewnić wystarczającej trwałości i jakości druku w porównaniu do sitodruku, szczególnie na dużych powierzchniach, jak opakowania. Fleksografia, chociaż często używana w drukowaniu na foliach i tekturach, jest techniką bardziej skomplikowaną i kosztowną w kontekście niewielkich serii. Każda z tych metod ma swoje miejsce w branży, ale ich stosowanie do nadruku na opakowaniach w tym kontekście jest nietrafione. Kluczowym błędem jest nie dostrzeganie różnic w zastosowaniach poszczególnych technik oraz ich efektywności w zależności od specyfiki zamówienia. Zrozumienie tych aspektów jest kluczowe dla podejmowania właściwych decyzji w procesie produkcji opakowań.
