Polichromowanie jest techniką, która polega na nanoszeniu na obiekty architektoniczne lub rzeźby kilku warstw farb, co pozwala na uzyskanie efektu wielobarwnej dekoracji. W kontekście konserwacji zabytków, polichromowanie ma na celu nie tylko estetyczne odtworzenie oryginalnego wyglądu obiektu, ale także zabezpieczenie go przed dalszymi uszkodzeniami. W przypadku zwornika, który został przedstawiony na zdjęciu, technika ta została zastosowana, aby przywrócić jego pierwotny blask i wydobyć bogactwo kolorów, które mogły ulec zatarciu w wyniku upływu czasu. Zastosowanie polichromowania w konserwacji to standardowa praktyka wśród specjalistów zajmujących się ochroną dziedzictwa kulturowego, ponieważ pozwala na zachowanie nie tylko estetyki, ale również wartości historycznych obiektu. Przykładowo, w wielu kościołach i obiektach sakralnych na całym świecie polichromowanie jest stosowane do ożywienia detali architektonicznych oraz rzeźbiarskich, co sprawia, że stają się one bardziej atrakcyjne dla zwiedzających oraz lepiej odzwierciedlają pierwotne zamysły ich twórców.
Wybór innych technik, takich jak lazurowanie, patynowanie czy lawowanie, może wydawać się kuszący, jednak każda z nich odnosi się do odmiennych procesów i celów, które nie są adekwatne do opisanego kontekstu. Lazurowanie to technika nakładania przezroczystych powłok farb, która ma na celu wydobycie tekstury i koloru podkładu, ale nie prowadzi do uzyskania efektu wielobarwności charakterystycznego dla polichromowania. Natomiast patynowanie jest zjawiskiem naturalnym, które występuje na powierzchni metali w wyniku utleniania, co nie ma zastosowania w odniesieniu do malarskiej dekoracji zwornika. Lawowanie z kolei dotyczy procesu nakładania bardzo cienkiej warstwy farby, co w kontekście zabytków nie pozwala na uzyskanie pełnego efektu dekoracyjnego. Dodatkowo, błędne zrozumienie tych technik może prowadzić do pomyłek w procesie konserwacji, gdzie kluczowe jest dobranie odpowiednich materiałów i metod w celu zachowania wartości historycznej i estetycznej obiektu. Właściwe zrozumienie różnic pomiędzy tymi technikami jest istotne dla każdego, kto zajmuje się konserwacją dziedzictwa kulturowego, aby uniknąć nieodwracalnych skutków dla zabytków.
