Rysunek przedstawia układ pism, typowy dla stylu amerykańskiego, który charakteryzuje się określonym rozmieszczeniem elementów. W tym stylu nadawca umieszcza swoje dane kontaktowe w górnej części dokumentu, często w lewym górnym rogu, a następnie podaje datę, co jest zgodne z amerykańskimi normami formatowania pism. Adresat, zwroty rozpoczynające i kończące, a także treść pisma, są uporządkowane w logiczny sposób, co sprzyja czytelności i zrozumieniu. Ważnym aspektem jest również, że styl amerykański często stosuje formę blokową, co oznacza, że wszystkie elementy są wyrównane do lewej strony, a odstępy między akapitami są jednolite. Taka struktura jest szeroko akceptowana w amerykańskich przedsiębiorstwach i instytucjach, co czyni ją praktycznym narzędziem w komunikacji formalnej i biznesowej, zgodnie z najlepszymi praktykami w zakresie pisania dokumentów biznesowych.
Wybór odpowiedzi związanej z układem europejskim, azjatyckim czy chińskim jest wynikiem nieporozumienia dotyczącego różnic w formatowaniu pism w różnych kulturach. Układ europejski, choć ma swoje własne standardy, nie obejmuje specyfikacji, które są charakterystyczne dla stylu amerykańskiego. Na przykład, w wielu krajach europejskich, takich jak Niemcy czy Francja, zaleca się umieszczanie daty w innym porządku, co może wprowadzać chaos w odbiorze dokumentów. Z kolei układ azjatycki może różnić się nie tylko formatowaniem, ale także językiem i strukturą tekstu, gdzie często stosuje się hierarchiczne podejście do przedstawiania informacji. Styl chiński z kolei może wykazywać różnice w kompozycji wizualnej, co sprawia, że jego zastosowanie w kontekście amerykańskim byłoby niewłaściwe. Takie pomyłki są typowe, gdy nie rozumie się kontekstu kulturowego oraz specyfiki formatowania dokumentów w różnych krajach. Aby skutecznie pisać w zgodzie z międzynarodowymi standardami, ważne jest, aby znać różnice między tymi systemami, co może ułatwić tworzenie czytelnych i profesjonalnych pism w międzynarodowym środowisku biznesowym.