Kiszenie kapusty białej to jedna z najstarszych i najbardziej efektywnych metod jej utrwalania, wykorzystująca proces fermentacji mlekowej. W podanym normatywie surowcowym, składniki takie jak kapusta biała, marchew, kminek oraz sól są typowe dla tego procesu. Kiszenie zachodzi w warunkach beztlenowych, co sprzyja rozwojowi pożądanych kultur bakterii, a odpowiednia ilość soli wspiera ten proces, inhibując rozwój niepożądanych mikroorganizmów. Przykładem zastosowania tej metody jest produkcja kiszonej kapusty, która nie tylko ma walory smakowe, ale także zdrowotne, gdyż jest bogata w witaminę C i probiotyki. Kiszenie, zgodnie z najlepszymi praktykami, powinno odbywać się w czystych warunkach, a proporcje składników powinny być ściśle przestrzegane, aby uzyskać optymalny efekt fermentacyjny. W wielu krajach, jak Polska, kiszona kapusta jest integralną częścią diety, a jej produkcja jest regulowana przez normy dotyczące jakości i bezpieczeństwa żywności.
Zagęszczanie, peklowanie i marynowanie to metody, które mają swoje zastosowania w przetwórstwie żywności, jednak nie są one odpowiednie dla kapusty białej zgodnie z przedstawionym normatywem surowcowym. Zagęszczanie polega na usuwaniu wody z produktu, co jest techniką stosowaną głównie w przypadku soków czy zup, ale nie odnosi się do procesu utrwalania kapusty. Peklowanie z kolei jest procesem, w którym wykorzystuje się sól oraz opcjonalnie azotany, aby konserwować mięso, nie ma on zastosowania w przypadku warzyw, zwłaszcza kapusty. Marynowanie to proces, który najczęściej polega na zanurzeniu produktu w occie lub solance, co również nie odpowiada klasycznemu podejściu do utrwalania kapusty białej. Powszechnym błędem jest mylenie tych metod z kiszeniem, które bazuje na fermentacji mlekowej i wykorzystaniu soli do tworzenia odpowiednich warunków dla rozwoju korzystnych bakterii. Nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do nieefektywnej konserwacji, a nawet do zepsucia produktu, co podkreśla znaczenie znajomości specyfiki każdej z metod konserwacji.
