Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik rachunkowości
Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
Data rozpoczęcia: 4 kwietnia 2025 19:49
Data zakończenia: 4 kwietnia 2025 20:19

Egzamin niezdany

Wynik: 9/40 punktów (22,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zadeklarowane w umowie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, lecz jeszcze nie wniesione, wkłady pieniężne są składnikiem

A. należności krótkoterminowych.

B. zobowiązań krótkoterminowych.

C. inwestycji długoterminowych.

D. kapitałów własnych.

Wkłady pieniężne, które zostały zadeklarowane w umowie, ale jeszcze nie wniesione, nie mogą być traktowane jako inwestycje długoterminowe, ponieważ te ostatnie zazwyczaj obejmują aktywa, które są nabywane na dłuższy okres i mają na celu generowanie przychodów. W przypadku zobowiązań krótkoterminowych, takie zadeklarowane wkłady nie są również klasyfikowane jako dług lub zobowiązania. Zobowiązania krótkoterminowe to wszelkie płatności, które spółka musi uiścić w ciągu najbliższego roku, co nie znajduje zastosowania w kontekście wkładów, które są dopiero planowane do wniesienia. Koncept należności krótkoterminowych jest równie mylący; jest on zarezerwowany dla środków, które spółka ma prawo otrzymać od swoich kontrahentów, a nie dla środków, które powinny być wniesione przez właścicieli. Typowym błędem myślowym w tym przypadku jest mylenie zadeklarowanych wkładów z aktualnie posiadanymi środkami. W praktyce, zadeklarowane wkłady pieniężne muszą być rzeczywiście wniesione, aby mogły zostać uznane za kapitał własny, co jest zgodne z zasadą ciągłości działania oraz wymogami dotyczącymi prezentacji i wyceny w sprawozdaniach finansowych, zwłaszcza w kontekście Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej.

Pytanie 2

W przedsiębiorstwie produkcyjnym na podstawie wybranych pozycji z rachunku zysków i strat zysk z działalności operacyjnej wynosi

A. 33 800,00 zł

B. 37 000,00 zł

C. 27 100,00 zł

D. 26 700,00 zł

W przypadku błędnych odpowiedzi, takich jak 33 800,00 zł, 37 000,00 zł czy 27 100,00 zł, popełniane są podstawowe błędy w analizie. Przy założeniu, że zysk z działalności operacyjnej oblicza się jako różnicę między przychodami a kosztami operacyjnymi, kluczowe jest zrozumienie, co dokładnie wchodzi w skład tych dwóch kategorii. Wiele osób myli przychody z całością wpływów, nie uwzględniając odpowiednich kosztów, co prowadzi do zawyżenia zysku. Dodatkowo, niektórzy mogą pomijać pewne koszty, takie jak koszty sprzedaży czy administracyjne, co również wpływa na nieprawidłowe wyniki. Ważne jest, aby przy obliczeniach uwzględnić wszystkie istotne elementy, w tym koszty stałe oraz zmienne, które mogą znacząco wpłynąć na końcowy wynik. Analiza rachunku zysków i strat powinna być przeprowadzana z uwagą na detale, a wszelkie założenia powinny być rzetelnie udokumentowane, aby uniknąć błędnych wniosków oraz strategii opartych na niepełnych danych. Prowadzi to do poważnych konsekwencji w zarządzaniu finansami przedsiębiorstwa, a także może wpływać na decyzje inwestycyjne oraz postrzeganie firmy na rynku.

Pytanie 3

Do zapisów na kontach syntetycznych stosuje się zasadę

A. pojedynczego zapisu.

B. poprawianego zapisu.

C. podwójnego zapisu.

D. powtarzanego zapisu.

Podwójny zapis to fundamentalna zasada rachunkowości, która polega na tym, że każda transakcja finansowa wpływa na dwa różne konta – jedno konto jest obciążane, a drugie uznawane. Dzięki temu utrzymuje się równowagę w księgowości, co jest niezbędne do prawidłowego odzwierciedlenia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Przykładem zastosowania podwójnego zapisu może być zakup towarów na kredyt. Wówczas konto zapasów zwiększa się (uznanie), a konto zobowiązań wzrasta (obciążenie). Taki system zapisów jest kluczowy w zapewnieniu dokładności i przejrzystości finansowej. W praktyce księgowej stosuje się różne metody podwójnego zapisu, takie jak metoda konta T, która wizualizuje wpływ transakcji na oba konta. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR), podwójny zapis jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także najlepszą praktyką, która pomaga w zabezpieczeniu przed błędami oraz oszustwami finansowymi.

Pytanie 4

Poprawność księgowań na podstawie zestawienia obrotów i sald można stwierdzić wówczas, gdy łączna suma

A. obrotów kredytowych jest mniejsza od debetowych.

B. obrotów kredytowych i debetowych są sobie równe, a także łączna suma sald kredytowych i debetowych są sobie równe.

C. obrotów kredytowych i debetowych są sobie równe, a łączna suma sald kredytowych jest mniejsza od debetowych.

D. sald kredytowych jest większa od debetowych.

Odpowiedź wskazująca na równość obrotów kredytowych i debetowych oraz równowagę sald kredytowych i debetowych jest prawidłowa, ponieważ podstawowym założeniem rachunkowości jest zasada podwójnego zapisu. Oznacza to, że każda transakcja wpływa na co najmniej dwa konta w sposób, który zapewnia, że suma obrotów po stronie debetowej zawsze powinna być równa sumie obrotów po stronie kredytowej. W praktyce, jeżeli obroty są równe, można stwierdzić, że księgowania są poprawne, ponieważ nie ma niezgodności w zapisach. Dodatkowo, równowaga sald potwierdza, że łączna wartość aktywów jest równa łącznej wartości pasywów, co jest kluczowe dla zachowania zgodności w bilansie. Te zasady są zgodne z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) oraz krajowymi ustawodawstwami, które regulują prowadzenie ksiąg rachunkowych. W praktyce, audytorzy oraz księgowi regularnie weryfikują te równowagi, aby identyfikować potencjalne błędy lub nieprawidłowości, co jest niezbędne dla zapewnienia rzetelności i transparentności sprawozdań finansowych.

Pytanie 5

Huta szkła wytwarza szkło budowlane. Współczynniki kalkulacyjne zostały ustalone według grubości szyb. Ile wynosi rzeczywisty jednostkowy koszt wytworzenia wyrobów gotowych, jeśli koszty produkcji wynoszą 1 200 000 zł. Jednostkowy koszt wytworzenia szyb grubości 2 mm i 3 mm wynosi odpowiednio

A. 40 zł i 90 zł

B. 15 zł i 45 zł

C. 30 zł i 45 zł

D. 15 zł i 30 zł

Jednostkowy koszt wytworzenia wyrobów gotowych to kluczowy wskaźnik w gospodarce przedsiębiorstwa, który powinien być obliczany w sposób precyzyjny i przemyślany. Wiele osób może popełniać błąd, polegając na niepoprawnych kalkulacjach, co prowadzi do błędnych odpowiedzi. Na przykład w przypadku odpowiedzi, które sugerują, że jednostkowy koszt dla szyb o grubości 2 mm wynosi 15 zł, a dla 3 mm 45 zł, dochodzi do zaniżenia kosztów produkcji. Takie podejście ignoruje realne wydatki związane z procesem produkcji, takie jak koszty surowców, energii czy pracy. Ważne jest, aby zrozumieć, że koszty produkcji są złożone i wymagają przejrzystego podziału na różne kategorie. Dodatkowo, błędne zrozumienie związku między kosztami a ich wpływem na cenę końcową produktu może prowadzić do złych decyzji strategicznych, takich jak niewłaściwe ustalanie cen lub niewłaściwe alokowanie zasobów. W praktyce, każda firma powinna stosować zasady rachunkowości kosztów, które pozwalają na dokładne oszacowanie kosztów jednostkowych, a także ich wpływu na działalność przedsiębiorstwa. Na przykład, przy obliczaniu kosztów jednostkowych, kluczowe jest uwzględnienie nie tylko wydatków bezpośrednich, ale także pośrednich, co jest fundamentalne w kontekście standardów operacyjnych i optymalizacji procesów produkcyjnych.

Pytanie 6

Na podstawie danych zawartych w tabeli ustal rodzaj i wartość różnic inwentaryzacyjnych.

A. Niedobór soku jabłkowego 15,00 zł i niedobór soku wiśniowego 6,40 zł.

B. Nadwyżka soku jabłkowego 15,00 zł i nadwyżka soku wiśniowego 6,40 zł.

C. Nadwyżka soku jabłkowego 15,00 zł i niedobór soku wiśniowego 6,40 zł.

D. Niedobór soku jabłkowego 15,00 zł i nadwyżka soku wiśniowego 6,40 zł.

Analizując błędne odpowiedzi, można zauważyć, że niektóre z nich mylnie klasyfikują różnice inwentaryzacyjne. Odpowiedzi, które wskazują na niedobór soku wiśniowego, są nieprawidłowe, ponieważ nie uwzględniają rzeczywistego stanu zapasów, który w tym przypadku wykazuje nadwyżkę. Ta niezgodność może wynikać z braku analizy danych przed podjęciem decyzji, co prowadzi do fałszywych wniosków. Ponadto, klasyfikacja soku jabłkowego jako nadwyżki jest wynikiem braku zrozumienia, że faktyczny stan jest niższy niż stan księgowy, co wskazuje na brak towaru. Ważnym aspektem jest zrozumienie, że inwentaryzacja ma na celu nie tylko identyfikację nadwyżek i niedoborów, ale także ich kategoryzację, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania zapasami. Typowe błędy myślowe, prowadzące do takich nieprawidłowych wniosków, obejmują pomijanie szczegółowej analizy danych oraz nieprawidłowe przypisanie wartości do poszczególnych składników. Właściwe podejście do inwentaryzacji powinno opierać się na starannej analizie wartości stanu faktycznego w porównaniu do stanu księgowego oraz na znajomości standardów branżowych, które zalecają regularne monitorowanie i analizę stanów magazynowych.

Pytanie 7

Na kontach pozabilansowych obowiązuje księgowanie operacji gospodarczych zgodnie z zasadą

A. jednostronnego zapisu.

B. podwójnego zapisu prostego.

C. powtarzanego zapisu.

D. podwójnego zapisu złożonego.

Odpowiedź "jednostronnego zapisu" jest prawidłowa, ponieważ konta pozabilansowe służą do rejestracji operacji gospodarczych, które nie wpływają bezpośrednio na bilans aktywów i pasywów. W praktyce oznacza to, że dla tego typu kont wystarcza zapis tylko po jednej stronie, co jest zgodne z zasadą jednostronnego księgowania. Przykładem zastosowania jednostronnego zapisu może być ewidencja zobowiązań warunkowych, takich jak gwarancje czy zabezpieczenia, gdzie dany podmiot ma obowiązki, ale nie występują one jako rzeczywiste zobowiązania w bilansie. Warto również zaznaczyć, że jednostronne zapisy stosuje się także w przypadkach, gdy operacje mają charakter informacyjny, co oznacza, że nie wpływają na rzeczywiste saldo finansowe. Zgodnie z dobrymi praktykami w rachunkowości, jednostronny zapis jest szczególnie pomocny w monitorowaniu ryzyk, jak i w analizie sytuacji finansowej bez zniekształcania bilansu. W związku z tym, zrozumienie zasady jednostronnego zapisu jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia dokumentacji pozabilansowej.

Pytanie 8

Przedsiębiorstwo produkcyjne, które prowadzi ewidencję kosztów tylko w układzie kalkulacyjnym, powinno zaksięgować zużycie materiałów bezpośrednio produkcyjnych w ciężar konta

A. Wynagrodzenia.

B. Koszty wydziałowe.

C. Koszty działalności podstawowej.

D. Koszty ogólnego zarządu.

Wybór odpowiedzi związanych z kosztami wydziałowymi, wynagrodzeniami czy kosztami ogólnego zarządu wskazuje na pewne nieporozumienia w zakresie klasyfikacji kosztów w rachunkowości. Koszty wydziałowe dotyczą wydatków związanych z utrzymaniem wydziału produkcyjnego, takich jak opłaty za media, wynagrodzenia pracowników wydziału, które nie są bezpośrednio przypisane do produkcji danego wyrobu. Z kolei wynagrodzenia jako kategoria kosztów obejmują nie tylko płace pracowników produkcyjnych, ale także administracyjnych, co nie odnosi się bezpośrednio do kosztów materiałów. Koszty ogólnego zarządu to wydatki związane z administracją całego przedsiębiorstwa, niezwiązane bezpośrednio z produkcją, takie jak wynajem biur czy płace kadry zarządzającej. Kluczowym błędem w myśleniu jest mylenie bezpośrednich kosztów produkcji z kosztami pośrednimi, co może prowadzić do niewłaściwej analizy rentowności produktów. Właściwa identyfikacja kosztów jest niezbędna dla dokładnego ustalania cen i analizy efektywności produkcji. Warto zatem znać różnicę pomiędzy tymi klasyfikacjami i ich zastosowaniem w praktyce rachunkowej, aby podejmować lepsze decyzje finansowe w przedsiębiorstwie.

Pytanie 9

Środek trwały o wartości początkowej 110 000,00 zł jest amortyzowany metodą degresywną od 01.01.2017 r. Stawka amortyzacji dla tego środka zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych wynosi 10%, a współczynnik podwyższający 2. Ile wyniesie wartość rocznej amortyzacji użytkowanego środka trwałego w 2018 r.?

A. 17 600,00 zł

B. 11 000,00 zł

C. 8 800,00 zł

D. 22 000,00 zł

Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z niepełnego zrozumienia zasad amortyzacji oraz zastosowania niewłaściwych formuł obliczeniowych. Odpowiedzi takie jak 22 000,00 zł mogą wprowadzać w błąd, jeśli nie uwzględni się, że ta wartość odnosi się do pierwszego roku amortyzacji, a nie do kolejnego. Kluczowe w metodzie degresywnej jest to, że po pierwszym roku amortyzacji, wartość podstawowa, z której oblicza się odpis, ulega zmianie. Niektórzy mogą także mylić się w obliczeniach, stosując stałą wartość początkową dla każdego roku, co jest błędem. Innym częstym błędem jest nieprawidłowe zastosowanie współczynnika podwyższającego – w tym przypadku wynosi on 2, co oznacza, że roczna amortyzacja jest wyższa niż przy zastosowaniu jedynie stawki podstawowej. Odpowiedzi takie jak 8 800,00 zł czy 11 000,00 zł z kolei mogą wynikać z obliczenia amortyzacji tylko na podstawie stawki 10%, bez uwzględnienia współczynnika podwyższającego, co prowadzi do zaniżenia wartości odpisu. Warto również podkreślić, że właściwe zrozumienie i poprawne zastosowanie metod amortyzacji ma istotne znaczenie w kontekście zarządzania kosztami oraz efektywności finansowej przedsiębiorstwa, a także w kontekście sprawozdawczości finansowej oraz planowania podatkowego.

Pytanie 10

W związku z przejściem magazyniera na emeryturę i przekazaniem odpowiedzialności materialnej nowemu pracownikowi magazynu należy przeprowadzić inwentaryzację

A. okresową.

B. nadzwyczajną.

C. ciągłą.

D. zdawczo-odbiorczą.

Inwentaryzacja zdawczo-odbiorcza jest kluczowym procesem w sytuacji, gdy odpowiedzialność materialna za towar jest przekazywana z jednego pracownika na drugiego, jak ma to miejsce w przypadku przejścia magazyniera na emeryturę. Tego typu inwentaryzacja ma na celu szczegółowe zweryfikowanie stanu towarów i ich wartości, co pozwala na ustalenie, czy nowy pracownik magazynu przejmuje odpowiedzialność za dokładnie określony stan magazynowy. W praktyce, inwentaryzacja zdawczo-odbiorcza powinna być przeprowadzana w obecności obu pracowników, aby zapewnić pełną transparentność i zgodność danych. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, zaleca się spisanie protokołu zdawczo-odbiorczego, który będzie dokumentował ilość i rodzaj towarów przekazywanych nowemu pracownikowi. Taki protokół ma na celu zabezpieczenie interesów firmy oraz wyeliminowanie potencjalnych niejasności w przyszłości. Zastosowanie inwentaryzacji zdawczo-odbiorczej pozwala na zachowanie ciągłości w zarządzaniu zapasami oraz minimalizację ryzyka błędów w dokumentacji towarów, co jest szczególnie istotne w kontekście systemów gospodarki magazynowej.

Pytanie 11

Na których kontach i po których stronach kont należy dokonać ewidencji przeksięgowania na koniec roku obrotowego osiągniętych zysków nadzwyczajnych?

A. Wn Pozostałe rozrachunki, Ma Zyski nadzwyczajne.

B. Wn Wynik finansowy, Ma Zyski nadzwyczajne.

C. Ma Wynik finansowy, Wn Zyski nadzwyczajne.

D. Ma Pozostałe rozrachunki, Wn Zyski nadzwyczajne.

Wybór niewłaściwych odpowiedzi często wynika z niepełnego zrozumienia podstawowych zasad ewidencji w księgowości. Na przykład, odpowiedzi sugerujące 'Wn Wynik finansowy, Ma Zyski nadzwyczajne' błędnie implikują, że zyski nadzwyczajne powinny obciążać wynik finansowy, co jest sprzeczne z zasadą, że zyski zwiększają wynik. Podobnie odpowiedzi związane z 'Pozostałymi rozrachunkami' w kontekście ewidencji zysków nadzwyczajnych wskazują na pewne nieporozumienia dotyczące klasyfikacji kont. 'Pozostałe rozrachunki' są używane w zupełnie innym kontekście, głównie do ewidencji zobowiązań i należności, a nie do przeksięgowania wyników finansowych. Podstawową koncepcją, którą należy zrozumieć, jest to, iż zyski nadzwyczajne są traktowane jako przychody, które należy właściwie zaksięgować w ramach wyniku finansowego, co ma kluczowe znaczenie dla precyzyjnego raportowania finansowego. Nieprawidłowe podejście do ewidencji zysków może prowadzić do błędów w sprawozdaniach finansowych, co w konsekwencji może wpływać na decyzje inwestycyjne oraz postrzeganie firmy przez interesariuszy. Dlatego kluczowe jest zrozumienie i stosowanie odpowiednich zasad rachunkowości oraz przepisów prawnych, które regulują tę dziedzinę.

Pytanie 12

Przedsiębiorca zgodnie z ustawą o rachunkowości może przechowywać na informatycznych nośnikach danych

A. umowy w sprawie zmiany formy prawnej jednostki.

B. dokumenty dotyczące powierzenia odpowiedzialności za składniki aktywów.

C. zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe.

D. dokumenty dotyczące przeniesienia praw majątkowych do nieruchomości.

Przechowywanie dokumentów w formie elektronicznej jest szczególnie istotne dla przedsiębiorstw, jednakże nie wszystkie wymienione w pytaniu dokumenty kwalifikują się do archiwizacji w tej formie. Umowy w sprawie zmiany formy prawnej jednostki nie są objęte ustawowymi obowiązkami przechowywania w formie elektronicznej, ponieważ te dokumenty mają charakter bardziej administracyjny i często wymagają fizycznej weryfikacji. Z kolei dokumenty dotyczące powierzenia odpowiedzialności za składniki aktywów oraz dokumenty dotyczące przeniesienia praw majątkowych do nieruchomości zyskują na znaczeniu w kontekście przechowywania, ale również i te nie zawsze mogą być archiwizowane w formie elektronicznej, zwłaszcza gdy wymagają formy notarialnej lub urzędowego potwierdzenia. Wiele firm myli pojęcia związane z archiwizowaniem dokumentów, co prowadzi do przekonania, że wszystkie dokumenty mogą być przechowywane w sposób elektroniczny, co jest błędne. W rzeczywistości, aby archiwizacja była zgodna z wymogami prawa, dokumenty muszą spełniać określone normy i często wymagać dodatkowych zabezpieczeń, co w przypadku wymienionych dokumentów może nie być zapewnione. Przykładem powyższych błędów jest przekonanie, że każdy dokument, który ma znaczenie dla działalności gospodarczej można przechowywać w formie elektronicznej, co w praktyce prowadzi do problemów prawnych oraz trudności w udowodnieniu ważnych aspektów działalności. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, które dokumenty wymagają szczególnego traktowania i jakie są regulacje związane z ich przechowywaniem.

Pytanie 13

Do rzeczowych aktywów trwałych zalicza się

A. udzieloną innej jednostce pożyczkę długoterminową.

B. zapasy materiałów podstawowych.

C. rozpoczętą na własne potrzeby budowę hali produkcyjnej.

D. zapasy opakowań wielokrotnego użytku.

Rzeczowe aktywa trwałe to kategoria aktywów, które są używane w działalności przedsiębiorstwa przez dłuższy okres czasu, zazwyczaj przekraczający rok. Do tej grupy zalicza się m.in. budynki, maszyny i inne obiekty, które są wykorzystywane w procesie produkcyjnym lub świadczenia usług. Rozpoczęta na własne potrzeby budowa hali produkcyjnej jest klasyfikowana jako rzeczowy aktyw trwały, ponieważ jest to inwestycja w infrastrukturę, która przyniesie korzyści ekonomiczne w przyszłości. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), szczególnie MSSF 16, aktywa te powinny być wykazywane w bilansie, a ich wartość powinna być amortyzowana w czasie. Przykładem praktycznym może być firma budowlana, która wznosi nową halę produkcyjną, co pozwala na zwiększenie zdolności produkcyjnych i generowanie wyższych przychodów w dłuższej perspektywie. Właściwe zaliczenie takich aktywów do bilansu jest kluczowe dla rzetelnej analizy finansowej i podejmowania decyzji inwestycyjnych.

Pytanie 14

Jednostka wyprodukowała 100 sztuk produktów gotowych i 80 sztuk produktów niezakończonych przerobionych w 40%. Koszty bezpośrednie wynoszą 122 000 zł, koszty wydziałowe 10 000 zł. Jednostkowy techniczny koszt wytworzenia produktu gotowego i produktu niezakończonego odpowiednio wynosi

A. 1 000 zł i 400 zł

B. 1 220 zł i 125 zł

C. 1 320 zł i 528 zł

D. 1 320 zł i 1 650 zł

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi bazują na błędnych założeniach związanych z obliczaniem kosztów jednostkowych. W przypadku jednostkowego technicznego kosztu wytworzenia produktów gotowych kluczowe jest uwzględnienie zarówno kosztów bezpośrednich, jak i pośrednich. W pierwszej analizowanej odpowiedzi, założono, że jednostkowy koszt gotowego produktu wynosi 1 220 zł. Takie podejście nie uwzględnia pełnej alokacji kosztów wydziałowych, co prowadzi do zaniżenia rzeczywistego kosztu. Podobnie w innej odpowiedzi podana kwota 1 320 zł na jednostkę gotowego produktu opiera się na błędnym założeniu, które nie odzwierciedla rzeczywistych kosztów produkcji, w tym sposobu, w jaki koszty są rozdzielane między wyroby gotowe a te w toku. W kontekście produktu niezakończonego, koszt jednostkowy wynoszący 528 zł również wskazuje na niepoprawne zrozumienie alokacji kosztów, ponieważ nie uwzględnia poziomu zaawansowania produkcji. Koszty jednostkowe dla wyrobów w toku są obliczane na podstawie stanu zaawansowania, co wprowadza dodatkowe trudności w prawidłowym oszacowaniu. Kluczowym błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie koszty mogą być równomiernie rozdzielane bez zrozumienia, które z nich są związane z faktyczną produkcją. W praktyce, menadżerowie produkcji powinni mieć na uwadze zasady alokacji kosztów, aby podejmować właściwe decyzje na podstawie rzetelnych danych finansowych. To pozwala nie tylko na uzyskanie lepszej kontroli nad kosztami, ale także na podejmowanie świadomych decyzji dotyczących efektywności i rentowności produkcji.

Pytanie 15

Hurtowania zakupiła na podstawie faktury towary od dostawcy OMEGA sp. z o.o. Do końca okresu sprawozdawczego nie otrzymano towarów od dostawcy OMEGA sp. z o.o. Konto Rozliczenie zakupu towarów wykazuje saldo

A. kredytowe, oznaczające dostawy niefakturowane.

B. debetowe, oznaczające towary w drodze.

C. debetowe, oznaczające dostawy niefakturowane.

D. kredytowe, oznaczające towary w drodze.

Odpowiedzi kredytowe wskazują na błędne zrozumienie mechanizmu księgowania zakupów towarów. Gdy konto Rozliczenie zakupu towarów wykazuje saldo kredytowe, sugeruje to, że Hurtowania nie tylko nie otrzymała, ale i nie zarejestrowała zakupów jako zobowiązań. Taki błąd może prowadzić do zafałszowania stanu zobowiązań w bilansie, co jest sprzeczne z zasadą rzetelności finansowej. Odpowiedzi sugerujące, że saldo kredytowe oznacza dostawy niefakturowane, nie uwzględniają kluczowego aspektu, jakim jest fakt, że brak fizycznego towaru nie zwalnia z odpowiedzialności za zobowiązania. Z kolei koncepcja, że saldo kredytowe może oznaczać towary w drodze jest mylna, ponieważ towary w drodze powinny być zarejestrowane jako aktywa, a nie jako zobowiązania. Typowym błędem myślowym jest mylenie pojęć związanych z aktywami i zobowiązaniami, co może prowadzić do nieprawidłowego księgowania i naruszenia zasad rachunkowości. Zgodnie z dobrą praktyką, każda transakcja zakupowa powinna być dokładnie rejestrowana, aby zapewnić prawidłowe odzwierciedlenie sytuacji finansowej firmy.

Pytanie 16

Płatnik, z tytułu ubezpieczeń zatrudnionych w firmie pracowników na umowę o pracę, ponosi ciężar między innymi składek ubezpieczenia

A. chorobowego.

B. wypadkowego.

C. majątkowego.

D. zdrowotnego.

Odpowiedzi dotyczące składek majątkowych, chorobowych oraz zdrowotnych są nietrafne w kontekście pytania o ciężar składek ponoszonych przez płatnika zatrudniającego pracowników na umowę o pracę. Składka na ubezpieczenie majątkowe nie jest związana z ubezpieczeniami pracowników, lecz dotyczy ochrony majątku firmy przed ryzykiem utraty, uszkodzenia czy kradzieży. Ubezpieczenia chorobowe i zdrowotne natomiast, choć są ważnymi elementami systemu ochrony zdrowia, nie są bezpośrednio związane z wypadkami przy pracy, które regulowane są przez ubezpieczenie wypadkowe. Płatnik ponosi obowiązek opłacania składek chorobowych, ale te dotyczą zapewnienia wsparcia w razie choroby pracownika, a nie wypadków. Składka zdrowotna natomiast jest przeznaczona na finansowanie opieki zdrowotnej, ale nie oferuje ochrony związanej z wypadkami w miejscu pracy. Często błędne jest mylenie tych różnych typów ubezpieczeń, co może prowadzić do nieprawidłowego rozumienia obowiązków płatnika. Warto zrozumieć, że każde z tych ubezpieczeń ma inny cel i zakres ochrony, co wpływa na odpowiedzialność pracodawcy w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i wsparcia dla swoich pracowników.

Pytanie 17

Zapłata kary za nieterminową dostawę stanowi dla jednostki gospodarczej

A. przychód finansowy.

B. koszt finansowy.

C. pozostały koszt operacyjny.

D. stratę nadzwyczajną.

Zapłata kary za nieterminową dostawę nie jest kosztami finansowymi, ponieważ nie odnosi się do wydatków związanych z obsługą finansową przedsiębiorstwa, takich jak odsetki od kredytów czy koszty emisji obligacji. W przypadku kosztów finansowych mamy do czynienia z kosztami, które dotyczą pozyskiwania kapitału, co jest zupełnie inną kategorią niż operacyjne wydatki związane z codziennym funkcjonowaniem firmy. Odpowiedź sugerująca, że kara za nieterminowość jest przychodem finansowym, jest błędna, ponieważ przychody finansowe dotyczą wpływów z działalności inwestycyjnej lub finansowej, a nie kosztów ponoszonych przez firmę. Z kolei klasyfikowanie kary jako straty nadzwyczajnej również nie jest prawidłowe, ponieważ straty nadzwyczajne dotyczą zdarzeń, które mają charakter wyjątkowy i nieprzewidywalny, jak klęski żywiołowe. Kary za nieterminowe dostawy są przewidywalne i stanowią wynik niewłaściwego zarządzania czasem dostaw, co czyni je elementem kosztów operacyjnych. Typowym błędem jest nieodróżnianie kosztów operacyjnych od finansowych i nadzwyczajnych, co prowadzi do mylnych wniosków w zakresie rachunkowości i analizy finansowej. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami w przedsiębiorstwie oraz dla dokładnej analizy wyników finansowych.

Pytanie 18

Wskaż zestaw kont, na których księguje się zdarzenia gospodarcze, stosując wyłącznie zasadę jednostronnego zapisu.

A. Zestaw II.

B. Zestaw III.

C. Zestaw IV.

D. Zestaw I.

Zestaw I, III i IV zawierają konta, które nie odpowiadają zasadzie jednostronnego zapisu, co prowadzi do mylnych założeń w zakresie ewidencji zdarzeń gospodarczych. W przypadku zestawu I, konta takie jak 'Zobowiązania' i 'Kapitał własny' obejmują zarówno aktywa, jak i pasywa, co jest sprzeczne z jedną z kluczowych zasad jednostronnego zapisu. Użytkownik może błędnie zakładać, że wystarczy posługiwać się tylko kontami aktywów lub pasywów, podczas gdy kluczowym aspektem jednostronnego zapisu jest jednoznaczne przyporządkowanie do jednej strony bilansu. Zestaw III może wprowadzać w błąd, gdyż może zawierać konta, które są związane z operacjami, które powinny być księgowane na obu stronach. Z kolei zestaw IV może zawierać konta, które są typowe dla podwójnego zapisu, co jest przeciwieństwem zasady jednostronnego ujęcia. Często popełnianym błędem jest nieodróżnianie tych dwóch podejść do księgowości, co prowadzi do stosowania niewłaściwych kont i zniekształcenia obrazu finansowego firmy. Kluczowe jest zrozumienie, że jednostronny zapis ogranicza się do rejestrowania operacji na jednym typie kont, co znacznie upraszcza proces księgowy i jest zgodne z zasadami uproszczonej ewidencji, ale nie może być stosowane w sytuacjach wymagających pełnej analizy finansowej.

Pytanie 19

Do inwestycji długoterminowych przedsiębiorstwo zaliczy

A. zakupione 3-letnie obligacje skarbowe.

B. weksle obce o terminie wykupu 11 miesięcy.

C. weksle własne o terminie wykupu 14 miesięcy.

D. wyemitowane przez siebie 2-letnie obligacje.

Weksle własne o terminie wykupu 14 miesięcy oraz weksle obce o terminie wykupu 11 miesięcy to instrumenty dłużne, które w praktyce są klasyfikowane jako inwestycje krótkoterminowe. Termin wykupu tych weksli wynosi mniej niż 2 lata, co sprawia, że nie spełniają one kryteriów długoterminowych inwestycji. Klasyfikacja aktywów w bilansie jest niezbędna do prawidłowego zarządzania finansami przedsiębiorstwa i odnosi się do celów inwestycyjnych oraz oczekiwanego okresu zwrotu z inwestycji. Przedsiębiorstwa muszą zrozumieć, jak różne instrumenty dłużne wpływają na ich płynność finansową i bilans. Ponadto, wyemitowane przez siebie 2-letnie obligacje również nie kwalifikują się jako długoterminowe inwestycje, gdyż ich termin wykupu nie przekracza 2 lat. Te niepoprawne odpowiedzi odzwierciedlają powszechny błąd myślowy, w którym przedsiębiorstwa mylą inwestycje długoterminowe z krótkoterminowymi, co może prowadzić do błędnych decyzji finansowych. Właściwa klasyfikacja instrumentów finansowych pozwala na właściwe podejmowanie decyzji inwestycyjnych oraz zarządzanie ryzykiem, co jest kluczowe dla długoterminowego sukcesu finansowego każdej organizacji. Utrzymanie odpowiednich proporcji między inwestycjami krótkoterminowymi a długoterminowymi jest fundamentalnym elementem strategii finansowej przedsiębiorstwa.

Pytanie 20

W wyniku przeprowadzonej inwentaryzacji stwierdzono: - niedobór 200 szt materiałów "X" w cenie 5 zł/szt. - nadwyżkę 100 szt materiałów "Y" w cenie 7 zł/ szt. Wartość kompensaty niedoboru z nadwyżką wyniesie

A. 1 000 zł

B. 1 400 zł

C. 500 zł

D. 700 zł

Wartość kompensaty niedoboru z nadwyżką ma kluczowe znaczenie dla zarządzania zapasami, jednak obliczenia prowadzone w odpowiedziach błędnych często opierają się na mylnych założeniach dotyczących relacji między niedoborem a nadwyżką. W przypadku odpowiedzi, które wskazują na wartość 1400 zł, 700 zł lub 1000 zł, pojawiają się różne błędy interpretacyjne. Kluczowym błędem jest nieprawidłowe zrozumienie, że wartość kompensaty nie jest sumą wartości niedoboru i nadwyżki, lecz różnicą między nimi. Odpowiedź 1400 zł błędnie sumuje wartość niedoboru i nadwyżki, co prowadzi do zawyżonego wyniku. Wartość 700 zł mylnie interpretuje samą wartość nadwyżki jako wartość kompensaty, co także jest niepoprawne, ponieważ nie uwzględnia niedoboru. Z kolei wartość 1000 zł odnosi się jedynie do całkowitego kosztu niedoboru, co nie jest użyteczne przy ustalaniu kompensaty w tej sytuacji. Kluczowe w procesie rozliczania stanów magazynowych jest zrozumienie praktyk bilansowania, które wymagają analizy zarówno wartość nadwyżek, jak i niedoborów, i stosowania adekwatnych metod kompensacji. Możliwe jest także wprowadzenie dodatkowych procedur, takich jak rotacja zapasów czy regularne inwentaryzacje, które pomagają w precyzyjnym zarządzaniu materiałami i unikaniu podobnych pomyłek.

Pytanie 21

Konto "Środki trwałe w likwidacji" jest kontem

A. wynikowym.

B. analitycznym.

C. korygującym.

D. pozabilansowym.

Konto korygujące służy do skorygowania błędów w księgowości i ma na celu dostosowanie wartości na kontach podstawowych, aby odzwierciedlić rzeczywistą sytuację finansową. W przypadku "Środków trwałych w likwidacji" nie mamy do czynienia z błędami do skorygowania, lecz z procesem, który wymaga szczególnego monitorowania. Konto analityczne, z drugiej strony, jest używane do szczegółowego śledzenia podziału aktywów w ramach konta głównego, ale również nie oddaje specyfiki likwidacji środków trwałych. Konto wynikowe natomiast rejestruje przychody i koszty, co nie ma zastosowania w kontekście likwidacji, gdyż ta operacja nie wpływa bezpośrednio na wyniki finansowe w danym okresie. Mylne może być również postrzeganie konta jako wynikowego, ponieważ może wydawać się, że likwidacja aktywów generuje zyski lub straty, jednak w rzeczywistości wpływ ten jest neutralny do momentu, gdy środki trwałe są usuwane z ewidencji. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że konto "Środki trwałe w likwidacji" pełni funkcję informacyjną i kontrolną, a nie korygującą, analityczną czy wynikową, co stanowi fundament właściwego podejścia do zarządzania i raportowania aktywów w procesie likwidacji.

Pytanie 22

Pobranie przez bank odsetek od ujemnego salda na rachunku bieżącym jest dla przedsiębiorstwa

A. kosztem finansowym.

B. niedoborem niezawinionym.

C. kosztem usług obcych.

D. pozostałym kosztem operacyjnym.

Pojęcie pozostałego kosztu operacyjnego odnosi się do wydatków związanych z codziennymi operacjami firmy, takich jak wynagrodzenia, czynsz czy koszty surowców. Ujęcie odsetek od ujemnego salda jako kosztu operacyjnego byłoby błędne, ponieważ nie jest to kosztem związanym bezpośrednio z działalnością operacyjną. Koszty usług obcych z kolei dotyczą wydatków na usługi, które nie są wykonywane wewnętrznie przez przedsiębiorstwo, takie jak outsourcing. Klasyfikowanie kosztów odsetek jako kosztów usług obcych prowadzi do nieporozumień w zakresie analizy kosztów, ponieważ nie dotyczą one nabycia usług zewnętrznych, ale korzystania z kapitału, co jest innego rodzaju wydatkiem. Niedobór niezawiniony to pojęcie odnoszące się do sytuacji, w której firma ponosi straty z powodu nieprzewidzianych okoliczności, takich jak klęski żywiołowe. Klasyfikowanie odsetek jako niedoboru niezawinionego jest niewłaściwe, ponieważ jest to planowany i przewidywalny wydatek, związany z decyzjami finansowymi firmy. Typowym błędem jest mylenie kosztów finansowych z innymi kategoriami wydatków, co może prowadzić do nieprawidłowego zrozumienia struktury kosztów i ich wpływu na rentowność przedsiębiorstwa.

Pytanie 23

O zdolności jednostki do terminowego regulowania bieżących zobowiązań informuje wskaźnik

A. rentowności.

B. zadłużenia.

C. płynności finansowej.

D. sprawności działania.

Wskaźniki rentowności, sprawności działania i zadłużenia, mimo że są istotnymi narzędziami analizy finansowej, nie dostarczają bezpośrednich informacji na temat zdolności jednostki do regulowania bieżących zobowiązań. Rentowność, mierzona przez takie wskaźniki jak marża zysku czy wskaźnik zwrotu z inwestycji, koncentruje się na efektywności generowania zysku. Wysoka rentowność nie gwarantuje jednak, że przedsiębiorstwo dysponuje wystarczającymi środkami, aby pokryć swoje zobowiązania w krótkim okresie, co może prowadzić do problemów z płynnością. Sprawność działania odnosi się do efektywności operacyjnej organizacji i jej zdolności do zarządzania zasobami, ale również nie mierzy bezpośrednio zdolności do regulowania zobowiązań. W końcu, wskaźniki zadłużenia ilustrują poziom wykorzystania długu w finansowaniu działalności, co może sugerować ryzyko finansowe, ale nie dostarczają informacji o bieżącej płynności. Zrozumienie różnicy między tymi wskaźnikami a płynnością finansową jest kluczowe dla właściwej analizy sytuacji finansowej firmy oraz podejmowania skutecznych decyzji zarządczych.

Pytanie 24

Na podstawie obrotów konta Pozostałe rozrachunki oraz zawartego w tabeli zestawienia obrotów i sald kont ksiąg pomocniczych do konta Pozostałe rozrachunki, uzgodnij ewidencję syntetyczną z analityczną i ustal saldo końcowe tego konta.

A. Konto Pozostałe rozrachunki wykazuje saldo debetowe 4 000 zł i kredytowe 1 000 zł.

B. Konto Pozostałe rozrachunki wykazuje saldo kredytowe 4 000 zł i debetowe 1 000 zł.

C. Konto Pozostałe rozrachunki wykazuje wyłącznie saldo kredytowe 3 000 zł.

D. Konto Pozostałe rozrachunki wykazuje wyłącznie saldo debetowe 3 000 zł.

Analizując niepoprawne odpowiedzi, można zauważyć, że często występuje mylne zrozumienie zasad ustalania sald kont. Wiele osób może mylnie uważać, że saldo konta może być wyłącznie debetowe lub kredytowe, co jest zbyt uproszczonym podejściem do ewidencji. Saldo konta Pozostałe rozrachunki jest wynikiem zestawienia obrotów debetowych i kredytowych, co oznacza, że oba te elementy mogą współistnieć na koncie. Przykładowo, saldo debetowe 3 000 zł sugeruje, że konto jest wykorzystywane głównie do rejestrowania operacji, w których firma jest dłużnikiem, podczas gdy saldo kredytowe 3 000 zł wskazuje na sytuację, kiedy firma posiada zobowiązania. Odpowiedzi wskazujące na salda 4 000 zł debetowe i 1 000 zł kredytowe są zgodne z zasadami rachunkowości, ale ich warianty, które nie biorą pod uwagę kombinacji tych sald, są błędne. Typowym błędem myślowym jest także pomijanie kontekstu analizowanych kont, co prowadzi do fałszywych wniosków. W rzeczywistości, zarówno saldo debetowe, jak i kredytowe powinny być analizowane razem, aby uzyskać pełny obraz sytuacji finansowej, co jest zgodne z wymogami raportowania finansowego. Zrozumienie, jak różne salda wpływają na ogólny stan konta, jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia księgowości oraz przestrzegania standardów rachunkowości i dobrych praktyk w zakresie ewidencji finansowej.

Pytanie 25

Na podstawie danych zamieszczonych w tabeli oblicz koszt wytworzenia zlecenia nr 1, jeżeli koszty wydziałowe są rozliczane proporcjonalnie do płac bezpośrednich.

A. 15 000,00 zł

B. 38 750,00 zł

C. 16 250,00 zł

D. 35 000,00 zł

Wybór innej odpowiedzi, niż 38 750,00 zł, może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia sposobu alokacji kosztów w organizacji. W przypadku zlecenia nr 1, istotne jest prawidłowe zidentyfikowanie kosztów bezpośrednich oraz odpowiednie przypisanie kosztów wydziałowych. Wiele osób może pomylić się w obliczeniu kosztów wydziałowych, co prowadzi do błędnych oszacowań. Na przykład, błędne przypisanie całkowitych kosztów wydziałowych do zlecenia może sprawić, że osoba obliczy łącznie zbyt wysoką lub zbyt niską wartość. Typowym błędem jest także nieprawidłowe określenie proporcji płac do całkowitych kosztów wydziałowych, co może skutkować niepoprawnym rozliczeniem kosztów. Koszty wydziałowe są często rozliczane na podstawie różnych wskaźników, takich jak płace, co oznacza, że nie można ich traktować jako stałej wartości, lecz jako zmienne, zależne od kontekstu i struktury organizacyjnej. Warto również mieć na uwadze, że nieodpowiednie zarządzanie kosztami może prowadzić do nieefektywności finansowych, które negatywnie wpływają na wyniki przedsiębiorstwa. Dlatego kluczowe jest dokładne zrozumienie i analizowanie kosztów oraz ich wpływu na wyniki finansowe, aby podjąć właściwe decyzje operacyjne i strategiczne.

Pytanie 26

Operację gospodarczą o treści "WB - opłata bankowa za prowadzenie rachunku bieżącego" należy zaksięgować na kontach

A. Wn Rachunek bankowy, Ma Przychody finansowe.

B. Wn Usługi obce, Ma Rachunek bankowy.

C. Wn Koszty finansowe, Ma Rachunek bankowy.

D. Wn Pozostałe koszty rodzajowe, Ma Kasa.

Odpowiedzi, które nie zostały wybrane, opierają się na nieprawidłowych założeniach dotyczących klasyfikacji księgowej kosztów bankowych. Użycie 'Wn Koszty finansowe, Ma Rachunek bankowy' sugeruje, że opłata bankowa powinna być traktowana jako koszt finansowy, co jest błędne, ponieważ niektóre wydatki związane z bankiem, takie jak opłaty za prowadzenie rachunku, są klasyfikowane jako usługi obce. Księgowanie w tej formie nie oddaje rzeczywistego charakteru wydatku, co może wprowadzać w błąd podczas analizy kosztów. Inne odpowiedzi, takie jak 'Wn Rachunek bankowy, Ma Przychody finansowe' oraz 'Wn Pozostałe koszty rodzajowe, Ma Kasa,' są również nieprawidłowe, ponieważ żadne z tych podejść nie odzwierciedla rzeczywistego wpływu opłaty bankowej na bilans. Księgowanie 'Wn Rachunek bankowy' nie jest logiczne, ponieważ operacja ta polega na wydatkowaniu, a nie na wpływie; natomiast 'Ma Przychody finansowe' wprowadza zamieszanie, sugerując, że operacja przynosi zysk, co jest sprzeczne z naturą opłaty. Ważne jest, aby podczas księgowania operacji finansowych kierować się dobrymi praktykami rachunkowości oraz zrozumieniem specyfiki kosztów, aby uniknąć błędów, które mogą prowadzić do nieścisłości w raportowaniu finansowym.

Pytanie 27

Która z operacji gospodarczych wywołuje zmiany wyłącznie w aktywach?

A. "WB - otwarto akredytywę" 5 500 zł

B. "WB - zaciągnięto pożyczkę długoterminową" 20 000 zł

C. "PK - wystawiono weksel własny na pokrycie zobowiązań" 6 000 zł

D. "WB - spłacono ratę kredytu krótkoterminowego" 12 000 zł

Niezrozumienie wpływu poszczególnych operacji na struktury aktywów i pasywów może prowadzić do błędnych wniosków podczas analizy gospodarczej. Zaciągnięcie pożyczki długoterminowej, mimo że zwiększa dostępne środki, również wiąże się z równoczesnym zwiększeniem zobowiązań, co wpływa na bilans ogólny. W tym przypadku, zarówno aktywa jak i pasywa wzrastają, co nie spełnia kryteriów pytania. Spłata raty kredytu krótkoterminowego również nie może być uznana za operację wyłącznie wpływającą na aktywa. To działanie skutkuje zmniejszeniem aktywów w postaci gotówki oraz równocześnie zmniejszeniem zobowiązań, co również jest ruchome w bilansie. Wystawienie weksla własnego na pokrycie zobowiązań to kolejny przykład, w którym mamy do czynienia z jednoczesnym zwiększeniem aktywów i pasywów. Weksel na zobowiązania skutkuje powstaniem nowego zobowiązania, co również nie odpowiada na pytanie, gdyż nie jest to operacja jednoznacznie wpływająca na aktywa. Kluczowym błędem w podejściu do analizy tych przypadków jest skupienie się jedynie na efekcie pieniężnym, bez uwzględnienia całościowej wizji bilansu oraz jego równowagi. Zrozumienie tej dynamiki jest niezwykle istotne w praktyce księgowej i finansowej, gdzie precyzyjne klasyfikowanie transakcji jest niezbędne do tworzenia rzetelnych sprawozdań finansowych.

Pytanie 28

Stosowanie storna czerwonego jako sposobu poprawiania błędnego zapisu powoduje, iż konto wykazuje

A. nieprawidłowe obroty i niewłaściwe saldo.

B. prawidłowe saldo i zaniżone obroty.

C. prawidłowe saldo i prawidłowe obroty.

D. prawidłowe saldo i zawyżone obroty.

Storna czerwonego są narzędziem wykorzystywanym w księgowości do korygowania błędnych zapisów, które mają na celu przywrócenie prawidłowego stanu konta. Gdy zastosujemy storno, jesteśmy w stanie wykazać zarówno prawidłowe saldo, jak i prawidłowe obroty. Przykładowo, jeżeli popełniono błąd w zapisie przychodu, zastosowanie storna pozwala na zniwelowanie błędnych wartości, a następnie wprowadzenie poprawnej transakcji. Dzięki temu końcowy wynik na koncie będzie odzwierciedlał rzeczywiste operacje finansowe, co jest zgodne z zasadami rzetelności i prawdziwego obrazu finansowego firmy. Według międzynarodowych standardów rachunkowości, prawidłowe prowadzenie ksiąg rachunkowych, w tym stosowanie storna, jest kluczowe dla zapewnienia przejrzystości i wiarygodności informacji finansowych. W praktyce, storno powinno być zawsze opisane w sposób jasny i czytelny, aby zapewnić zrozumienie dla wszystkich użytkowników dokumentacji finansowej.

Pytanie 29

Schemat przedstawia księgowanie

A. należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

B. składek na ubezpieczenie społeczne w części przypadającej na ubezpieczonego.

C. składek na ubezpieczenie społeczne w części przypadającej na płatnika składek.

D. należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych.

Wybór błędnej opcji może wynikać z nieporozumienia dotyczącego rozróżnienia między różnymi rodzajami zobowiązań podatkowych i ubezpieczeniowych. Odpowiedzi dotyczące zaliczek na podatek dochodowy, zarówno od osób fizycznych, jak i prawnych, są nieprawidłowe, ponieważ w kontekście schematu księgowania nie są związane z kwestią składek na ubezpieczenia społeczne. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz prawnych dotyczą obowiązku podatkowego, który jest odmienny od kwestii składek na ubezpieczenie społeczne. Ponadto, zrozumienie, że składki na ubezpieczenia społeczne są płacone w całości przez płatnika składek, jest kluczowe w kontekście zarządzania finansami przedsiębiorstwa. Wybór opcji dotyczącej części przypadającej na ubezpieczonego jest również nieprawidłowy, ponieważ to nie ubezpieczony, lecz płatnik jest odpowiedzialny za odprowadzenie pełnej kwoty do ZUS. Brak zrozumienia roli płatnika składek oraz zasadności tych zapisów w kontekście księgowania może prowadzić do nieporozumień w zakresie obowiązków podatkowych i ubezpieczeniowych, co w konsekwencji może skutkować problemami z płynnością finansową firmy oraz potencjalnymi sankcjami ze strony organów skarbowych. Dobrą praktyką jest dokładne analizowanie schematów księgowych oraz odnoszenie się do obowiązujących przepisów prawnych w zakresie ubezpieczeń społecznych i podatków, co pozwoli uniknąć pomyłek oraz zapewni zgodność z normami rachunkowości.

Pytanie 30

Na podstawie informacji zamieszczonych w tabeli ustal wartość różnic inwentaryzacyjnych.

A. Niedobór papryki na kwotę 40,00 zł oraz nadwyżka cukinii na kwotę 15,00 zł.

B. Nadwyżka papryki na kwotę 40,00 zł oraz niedobór cukinii na kwotę 15,00 zł.

C. Nadwyżka cukinii w ilości 10 kg oraz niedobór papryki w ilości 5 kg.

D. Niedobór cukinii w ilości 10 kg oraz nadwyżka papryki w ilości 5 kg.

Analizując niepoprawne odpowiedzi, można zauważyć kilka kluczowych błędów w interpretacji danych. W przypadku pierwszej z błędnych odpowiedzi, mówimy o niedoborze papryki i nadwyżce cukinii. Takie podejście wydaje się być sprzeczne z rzeczywistością, ponieważ w analizowanym przypadku stwierdzono wyraźną nadwyżkę papryki, a nie jej niedobór. To wskazuje na typowy błąd w ocenie różnic inwentaryzacyjnych, gdzie odpowiedzi bazują na założeniach, a nie na rzeczywistych danych. W drugiej analizowanej odpowiedzi, występuje nadwyżka papryki, co jest poprawne, jednak z kolei mówienie o niedoborze cukinii jest niezgodne z ustaleniami, gdzie to właśnie cukinia wykazała niedobór. Takie błędne założenie może wynikać z braku dokładności przy ocenianiu stanów magazynowych oraz ich zapisów. Warto zauważyć, że podejście do obliczania wartości różnic inwentaryzacyjnych wymaga nie tylko znajomości stanów, ale także umiejętności analizy i interpretacji danych. Ostatecznie, błędy te mogą prowadzić do niewłaściwych decyzji w zakresie zarządzania zapasami, co z kolei może generować straty finansowe i wpływać na efektywność operacyjną firmy. Ważne jest więc, aby przed podjęciem decyzji dokładnie zweryfikować stan towarów oraz przeanalizować wszelkie dostępne dane.

Pytanie 31

Dowody księgowe dotyczące spraw objętych postępowaniem podatkowym należy przechowywać

A. 50 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, którego dane zbiory dotyczą.

B. 1 rok od początku roku następującego po roku obrotowym, którego dane zbiory dotyczą.

C. trwale.

D. 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przechowywanie dowodów księgowych przez dłuższy okres, na przykład 50 lat, jest nie tylko niepraktyczne, ale również sprzeczne z przepisami prawa. Taki okres archiwizacji może prowadzić do niepotrzebnego obciążenia przestrzeni biurowej oraz trudności w zarządzaniu dokumentacją. Prawidłowe podejście do archiwizacji powinno bazować na zasadach efektywności i wystarczalności, a nie na nadmiernym wydłużaniu czasów przechowywania. Ponadto, odpowiedź sugerująca przechowywanie dokumentów przez 1 rok jest niewystarczająca, ponieważ nie uwzględnia całkowitej długości czasu, który może być wymagany do przeprowadzenia kontroli podatkowej lub weryfikacji dokumentów przez organy skarbowe. Niezrozumienie tego aspektu może prowadzić do ryzyka utraty niezbędnych dowodów w przypadku sporu z urzędami. Wybierając okres 5-letni, przedsiębiorcy zabezpieczają się przed ewentualnymi trudnościami w udowadnianiu swoich racji. Ważne jest, aby pamiętać, że termin 5 lat ma swoje uzasadnienie w przepisach dotyczących przedawnienia zobowiązań podatkowych. W praktyce, przedsiębiorcy powinni stosować się do aktualnych przepisów i zaleceń, które stanowią fundament efektywnego zarządzania dokumentacją księgową.

Pytanie 32

Wskaż konto księgowe korygujące.

A. Zapasy obce.

B. Umorzenie środków trwałych.

C. Środki trwałe oddane w leasing.

D. Rozliczenia międzyokresowe przychodów.

Umorzenie środków trwałych to konto księgowe, które ma kluczowe znaczenie w procesie amortyzacji aktywów trwałych. Jest to konto korygujące, które umożliwia odzwierciedlenie wartości, jaką przedsiębiorstwo utraciło w wyniku użytkowania danego dobra. W praktyce oznacza to, że wartość umorzenia jest regularnie odpisywana od kosztów, co pozwala na realne odzwierciedlenie stanu majątku firmy w bilansie. Przykładowo, jeśli firma posiada maszynę wartą 100 000 PLN, a roczne umorzenie wynosi 20 000 PLN, to po pięciu latach wartość umorzenia wyniesie 100 000 PLN, co spowoduje, że wartość księgowa maszyny w bilansie będzie wynosić 0 PLN. Umorzenie środków trwałych jest zgodne z krajowymi oraz międzynarodowymi standardami rachunkowości, które nakładają obowiązek na przedsiębiorstwa do rzetelnego przedstawiania wartości swoich aktywów. Właściwe stosowanie umorzenia pozwala na lepszą kontrolę kosztów oraz planowanie przyszłych inwestycji, co jest zgodne z dobrą praktyką w zarządzaniu finansami.

Pytanie 33

Weksel własny wystawiony przez jednostkę, którego termin wykupu wynosi 6 miesięcy, należy ująć w bilansie jako element

A. zobowiązań krótkoterminowych.

B. kapitału zapasowego.

C. aktywów pieniężnych.

D. należności krótkoterminowych.

Weksel własny wystawiony przez jednostkę, którego termin wykupu wynosi 6 miesięcy, należy zaklasyfikować jako zobowiązanie krótkoterminowe, ponieważ zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości (MSR) oraz krajowymi regulacjami rachunkowymi, zobowiązania krótkoterminowe to te, które mają być uregulowane w ciągu 12 miesięcy od daty bilansowej. W przypadku weksli, jednostka jest zobowiązana do spłaty w ustalonym terminie, co kwalifikuje ten instrument jako zobowiązanie. Przykładem praktycznym może być sytuacja, w której firma wystawia weksel, aby uzyskać finansowanie od dostawcy lub w celu pokrycia krótkoterminowych potrzeb płynnościowych. W konsekwencji, w bilansie jednostka wykazuje to zobowiązanie, co wpływa na wskaźniki płynności, takie jak wskaźnik bieżący oraz szybki, które są kluczowe dla oceny sytuacji finansowej firmy. Ponadto, klasyfikacja jako zobowiązanie krótkoterminowe jest zgodna z zasadą ostrożności, co oznacza, że jednostki powinny unikać nadmiernego optymizmu w raportowaniu swoich aktywów i pasywów.

Pytanie 34

Konto środków pieniężnych "Kasa"

A. jest kontem, którego saldo jest saldem Ct.

B. może być kontem bezsaldowym.

C. może być kontem z dwoma saldami Dt i Ct.

D. jest kontem, którego saldo jest saldem Dt.

Odpowiedź, że konto 'Kasa' jest kontem, którego saldo jest saldem Dt, jest prawidłowa, ponieważ w rachunkowości konta kasowe klasyfikowane są jako konta aktywów. Saldo na koncie kasowym przedstawia wartość gotówki, która przechowywana jest w firmie. W systemie podwójnego zapisu każdy wzrost aktywów, w tym gotówki, jest rejestrowany po stronie debetowej (Dt), co oznacza, że wzrost środków pieniężnych w kasie będzie skutkował debetem na tym koncie. Na przykład, gdy firma otrzymuje płatność od klienta, kwota ta jest dodawana do konta 'Kasa' jako debet. W praktycznych zastosowaniach zarządzanie gotówką jest kluczowe dla płynności finansowej przedsiębiorstwa, dlatego ważne jest zrozumienie, jak działa księgowanie na kontach takich jak 'Kasa'. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, odpowiednie ewidencjonowanie operacji związanych z gotówką jest niezbędne do przejrzystości i dokładności sprawozdań finansowych.

Pytanie 35

Konta księgowe aktywne charakteryzują się tym, że po stronie

A. "Debet" rejestruje się stan początkowy i zmniejszenia danego składnika aktywów.

B. "Debet" rejestruje się stan początkowy i zwiększenia danego składnika aktywów.

C. "Credit" rejestruje się stan początkowy i zwiększenia danego składnika aktywów.

D. "Credit" rejestruje się stan początkowy i zmniejszenia danego składnika aktywów.

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi opierają się na błędnym zrozumieniu zasad księgowości, szczególnie dotyczących podwójnego zapisu. W przypadku kont aktywnych, zwiększenia wartości aktywów powinny być rejestrowane po stronie debetowej, co jest podstawową zasadą w księgowości. Zapis po stronie kredytu dotyczy zmniejszenia aktywów, co jest odwrotnością tego, co dzieje się w przypadku zwiększenia. Wiele osób myli te pojęcia, co może prowadzić do poważnych błędów w sprawozdaniach finansowych. Na przykład, jeśli księgowy błędnie zapisze zakup nowego samochodu na koncie kredytowym, będzie to skutkować zaniżeniem wartości aktywów w bilansie, a w rezultacie błędną oceną sytuacji finansowej firmy. Dodatkowo, niektóre odpowiedzi sugerują, że stan początkowy zapisuje się po stronie kredytowej, co jest niezgodne z zasadami rachunkowości. Stan początkowy aktywów powinien być zawsze rejestrowany w debecie, co odzwierciedla ich wartość w momencie rozpoczęcia działalności. Zrozumienie tych podstawowych zasad jest kluczowe dla każdego, kto zajmuje się księgowością lub finansami, aby uniknąć poważnych konsekwencji w obszarze zarządzania finansami.

Pytanie 36

Zysk na działalności operacyjnej jednostki gospodarczej wynosi 80 000 zł, przychody finansowe 16 000 zł, straty nadzwyczajne 8000 zł, podatek dochodowy 16 720 zł. Ile wynosi zysk brutto?

A. 96 000 zł

B. 88 000 zł

C. 104 720 zł

D. 104 000 zł

W przypadku błędnych odpowiedzi istnieje kilka kluczowych nieporozumień dotyczących obliczeń związanych z zyskiem brutto. Często myli się przychody finansowe z zyskiem operacyjnym, co prowadzi do nieprawidłowego sumażowania tych wartości bez uwzględnienia strat nadzwyczajnych. Odpowiedzi, które opierają się na błędnym dodawaniu tych wartości, ignorują istotny fakt, że straty nadzwyczajne powinny być odjęte od sumy przychodów i zysku operacyjnego. Zyski finansowe i operacyjne to różne kategorie, które należy uwzględniać w odpowiednich kontekstach, a ich mylenie prowadzi do błędów w obliczeniach. Dodatkowo, niektórzy mogą nie uwzględniać podatku dochodowego w swoich obliczeniach, co prowadzi do oszacowania zysku brutto w sposób, który nie odzwierciedla rzeczywistej sytuacji finansowej jednostki. Ważne jest, aby przy obliczeniach zwracać uwagę na kolejność operacji oraz na zasady księgowości, które podkreślają znaczenie precyzyjnego odzwierciedlania wszystkich przychodów i wydatków. W praktyce, stosowanie dobrych praktyk w zakresie analizy finansowej jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania finansami, a także dla rzetelnego raportowania wyników finansowych w zgodzie z obowiązującymi standardami.

Pytanie 37

Powtórzony pojedynczy zapis księgowy polega na

A. powtórzeniu zapisu dokonanego na koncie syntetycznym na konto analityczne w tej samej kwocie, po tej samej stronie konta.

B. księgowaniu operacji gospodarczych za pomocą jednego zapisu na kilku kontach.

C. księgowaniu operacji gospodarczych na dwóch kontach po przeciwstawnych stronach.

D. powtórzeniu zapisu dokonanego na koncie syntetycznym na konto analityczne w tej samej kwocie, po przeciwstawnej stronie konta.

Analiza odpowiedzi, które nie oddają istoty powtórzonego pojedynczego zapisu księgowego, ujawnia liczne nieporozumienia dotyczące zasad księgowości. Pierwsza koncepcja, sugerująca księgowanie operacji na kilku kontach za pomocą jednego zapisu, nie uwzględnia istoty podwójnego zapisu, który wymaga, aby każda operacja była rejestrowana na dwóch kontach, co czyni tę interpretację nieprawidłową. Również opcja, która odnosi się do powtórzenia zapisu na koncie analitycznym z przeciwną stroną, nie odzwierciedla praktyk księgowych, ponieważ taka operacja wprowadzałaby chaos w dokumentacji, co może prowadzić do błędnych interpretacji finansowych. W księgowości kluczowe jest, aby przed każdym zapisem zrozumieć zarówno jego skierowanie, jak i wpływ na bilans. W praktyce powtarzanie zapisów według zasady podwójnego zapisu wspiera przejrzystość i zgodność, co jest niezbędne w audytach oraz w codziennym zarządzaniu finansami. Niezrozumienie tych podstawowych zasad może prowadzić do poważnych błędów w sprawozdaniach finansowych firmy, co z kolei może wpływać na decyzje inwestorów oraz interesariuszy, a także narażać przedsiębiorstwo na ryzyko podatkowe lub regulacyjne.

Pytanie 38

Na podstawie danych zawartych w tabeli oblicz wskaźnik rentowności netto aktywów ogółem.

A. 0,50

B. 0,18

C. 0,24

D. 0,28

Wskaźniki rentowności netto aktywów ogółem, takie jak 0,24, 0,50 czy 0,28, mogą wydawać się atrakcyjne na pierwszy rzut oka, jednak ich interpretacja wymaga głębszej analizy. Wysokie wartości rentowności mogą prowadzić do błędnych wniosków, jeśli nie będą konfrontowane z kontekstem branżowym i cyklem gospodarczym. Na przykład, przyjęcie wartości 0,24 mogłoby sugerować, że firma generuje zyski na poziomie 24%, co w rzeczywistości może wskazywać na nadmierne obciążenie aktywów, co przy długoterminowym wzroście może być problematyczne. Typowym błędem jest również pomijanie wpływu struktury kapitału i poziomu zadłużenia na rentowność. Warto zwrócić uwagę, że różnice w obliczeniach mogą wynikać z zastosowania różnych metod księgowych i sposobów wyceny aktywów. Nie bez znaczenia jest również kontekst ekonomiczny, w którym działa firma; zmieniające się warunki rynkowe mogą mieć istotny wpływ na wyniki finansowe. Każda z tych niepoprawnych odpowiedzi ilustruje powszechne myślenie, które nie uwzględnia pełnego obrazu finansowego przedsiębiorstwa, co może prowadzić do mylnych interpretacji wyników.

Pytanie 39

Przedsiębiorstwo produkcyjne prowadzi ewidencję wyrobów gotowych w magazynie według planowanego kosztu wytworzenia. W jaki sposób powinno zaksięgować operację gospodarczą o treści PK - przeksięgowanie rzeczywistych kosztów wytworzenia wyrobów gotowych?

A. Wn Koszty działalności podstawowej i Ma Rozliczenie kosztów działalności.

B. Wn Wyroby gotowe i Ma Rozliczenie kosztów działalności.

C. Wn Rozliczenie kosztów działalności i Ma Koszty działalności podstawowej.

D. Wn Wyroby gotowe i Ma Koszty działalności podstawowej.

Analizując pozostałe odpowiedzi, można dostrzec szereg błędów koncepcyjnych dotyczących księgowania rzeczywistych kosztów wytworzenia wyrobów gotowych. W pierwszym przypadku, wskazanie księgowania na 'Wn Koszty działalności podstawowej' i 'Ma Rozliczenie kosztów działalności' jest nieprawidłowe, ponieważ koncepcja rozliczenia kosztów wymaga najpierw ujęcia ich na koncie rozliczeń, a następnie przeniesienia na konta kosztowe. Oznacza to, że najpierw trzeba uznać powstałe koszty na koncie rozliczeniowym, co zapewnia prawidłowy przepływ informacji o rzeczywistych kosztach produkcji. Kolejna odpowiedź, sugerująca zaksięgowanie 'Wn Wyroby gotowe' i 'Ma Koszty działalności podstawowej', jest również myląca, ponieważ konto 'Wyroby gotowe' powinno odzwierciedlać wartość produktów, a nie bezpośrednio koszty produkcji. Błędne myślenie może wynikać z niejasności dotyczącej różnicy między kosztami a wartością zapasów, co jest kluczowe w rachunkowości. Z kolei odpowiedź, w której 'Wn Rozliczenie kosztów działalności' i 'Ma Koszty działalności podstawowej', pomija koncepcję rzeczywistych kosztów produkcji, co prowadzi do niewłaściwej interpretacji skutków finansowych operacji. Ostatecznie, kluczowe jest zrozumienie, że przeksięgowanie kosztów musi odbywać się poprzez odpowiednie konta, aby zapewnić przejrzystość i dokładność w ewidencji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze rachunkowości i sprawozdawczości finansowej.

Pytanie 40

Na podstawie przedstawionych składników aktywów jednostki określ, jaka jest wartość środków trwałych: - wyroby gotowe 12 000 zł - części zapasowe maszyn i urządzeń 3 000 zł - grunt zakupiony w celu lokaty kapitału 85 000 zł - wartość firmy 4 000 zł - maszyny produkcyjne 90 000 zł

A. 182 000 zł

B. 93 000 zł

C. 90 000 zł

D. 179 000 zł

Wybór wartości 179 000 zł, 93 000 zł lub 182 000 zł wskazuje na nieporozumienia dotyczące klasyfikacji składników aktywów w kontekście środków trwałych. Niektóre z tych wartości mogą sugerować zsumowanie wszystkich przedstawionych pozycji, co prowadzi do błędnego zrozumienia, co stanowi środki trwałe. Środki trwałe to aktywa, które są użytkowane przez dłuższy czas w działalności operacyjnej, a ich wartość nie jest odzwierciedlona w innych kategoriach aktywów, takich jak zapasy czy inwestycje. Wartość 179 000 zł mogłaby wynikać z pomyłkowego dodania wartości gruntów i maszyn, podczas gdy grunt zakupiony w celu lokaty kapitału nie jest uwzględniany w środkach trwałych. Podobnie, wartość 93 000 zł mogłaby sugerować błędne uwzględnienie części zapasowych maszyn, które powinny być klasyfikowane jako materiały, a nie środki trwałe. Ostatecznie, 182 000 zł to suma wszystkich aktywów, co jest całkowicie mylnym podejściem w kontekście analizy finansowej. Kluczowym błędem jest zatem niewłaściwe rozróżnienie pomiędzy różnymi typami aktywów oraz ich przeznaczeniem, co ma istotne znaczenie dla prawidłowej interpretacji bilansu jednostki oraz oceny jej kondycji finansowej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej