Kwalifikacja: GIW.03 - Eksploatacja złóż metodą odkrywkową
Którą metodę stabilizacji i zabezpieczenia skarp przed osuwiskiem przedstawiono na ilustracji?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Gwoździowanie karp to efektywna metoda stabilizacji skarp, która polega na wprowadzeniu stalowych prętów, zwanych gwoździami, do gruntu wzdłuż skarpy. Takie podejście pozwala na poprawę struktury gruntu, zwiększając jego spójność oraz odporność na osuwiska. Na przedstawionej ilustracji widoczna jest wiertnica, która wykonuje otwory, oraz koparka z osprzętem do instalacji gwoździ gruntowych. Metoda ta jest szeroko stosowana w projektach geoinżynieryjnych, zwłaszcza w miejscach, gdzie istnieje ryzyko osuwisk, takich jak strome zbocza czy tereny w pobliżu wód gruntowych. Gwoździowanie karp jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie inżynierii geotechnicznej, gdzie kluczową rolę odgrywa odpowiedni dobór materiałów oraz technik wykonania, co zapewnia długotrwałą stabilność skarp. Dodatkowo, metoda ta jest zazwyczaj mniej inwazyjna i bardziej ekonomiczna w porównaniu do innych technik, takich jak budowa żelbetonowych ścian, co czyni ją bardziej preferowaną w wielu projektach.
Wybór metod stabilizacji skarp jest kluczowy w kontekście ochrony przed osuwiskami, a każda z alternatywnych odpowiedzi wskazuje na różne podejścia, które jednak nie są odpowiednie w przypadku opisanym na ilustracji. Montaż gabionów, choć skuteczny w niektórych przypadkach, polega na zastosowaniu koszy wypełnionych kamieniami, co nie jest przedstawione na ilustracji. Gabiony są stosowane głównie w sytuacjach, gdzie wymagana jest ochrona przed erozją wodną, a nie bezpośrednia stabilizacja skarpy. Budowa żelbetonowej ściany jest innym sposobem zabezpieczania skarp, jednak wiąże się z dużymi kosztami i skomplikowanymi pracami budowlanymi, których celem jest stworzenie sztywnej struktury, co w przypadku naturalnych skarp nie zawsze jest konieczne. Z kolei zabudowa biologiczna skarp, oparta na zastosowaniu roślinności do stabilizacji gruntu, jest metodą, która czasami może być zbyt powolna i mało efektywna w obliczu nagłych zagrożeń osuwiskowych. Warto również zauważyć, że wybierając jedną z tych opcji, można nie tylko nie osiągnąć zamierzonych efektów, ale także wprowadzić dodatkowe problemy, takie jak zwiększone ryzyko erozji czy niestabilności. Kluczowe jest zrozumienie, że każda metoda ma swoje specyficzne zastosowania i ograniczenia, a prawidłowe rozpoznanie problemu jest fundamentem skutecznej interwencji.