Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik rachunkowości
Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
Data rozpoczęcia: 7 kwietnia 2025 16:29
Data zakończenia: 7 kwietnia 2025 16:51

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Instrumentem płatniczym umożliwiającym korzystanie z limitu zadłużenia przyznanego przez bank w ramach kredytu w rachunku bieżącym jest

A. karta płatnicza.

B. polecenie zapłaty.

C. polecenie przelewu.

D. akredytywa.

Karta płatnicza jest instrumentem płatniczym, który umożliwia korzystanie z limitu zadłużenia przyznanego przez bank w ramach kredytu w rachunku bieżącym. Taki limit, zwany również debetem, daje klientowi możliwość dokonywania transakcji nawet w przypadku braku wystarczających środków na koncie. W praktyce oznacza to, że użytkownik karty ma dostęp do dodatkowych funduszy, które może wykorzystać do zakupów, wypłat z bankomatów czy płatności w punktach usługowych. Karty płatnicze, zazwyczaj wydawane w formie kart debetowych lub kredytowych, są powszechnie akceptowane w wielu miejscach, co ułatwia zarządzanie finansami. Przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy klient ma limit debetowy w wysokości 1000 zł, a jego saldo wynosi 200 zł. Może on zrealizować płatność na kwotę 800 zł, co spowoduje, że saldo jego konta spadnie do -600 zł, ale nadal pozostanie w ramach przyznanego limitu. Jest to zgodne z zasadami udzielania kredytów w rachunku bieżącym, które zapewniają elastyczność w zarządzaniu finansami.

Pytanie 2

W drodze potwierdzenia sald inwentaryzuje się

A. należności sporne i wątpliwe.

B. rozrachunki z tytułów publicznoprawnych.

C. środki pieniężne zgromadzone na rachunkach bankowych.

D. kapitały (fundusze) własne i fundusze specjalne.

Inwentaryzacja sald nie ogranicza się jedynie do kapitałów własnych czy funduszy specjalnych, które są częścią struktury kapitałowej przedsiębiorstwa. Kapitały te odzwierciedlają źródła finansowania działalności, a nie aktualny stan aktywów lub zobowiązań. Przyjęcie, że potwierdzenie sald obejmuje wyłącznie te elementy, prowadzi do pominięcia istotnych składników bilansu, takich jak faktyczne środki pieniężne, które są kluczowe dla płynności finansowej firmy. Rozrachunki z tytułów publicznoprawnych, choć ważne z perspektywy zarządzania zobowiązaniami, również nie stanowią centralnego elementu procesu weryfikacji sald, ponieważ nie oddają one bezpośrednio rzeczywistego stanu środków pieniężnych. Należności sporne i wątpliwe, chociaż są istotnym aspektem zarządzania należnościami, nie powinny być mylone z potwierdzeniem sald bankowych. W praktyce, błędem jest zakładanie, że wszystkie aspekty bilansu mogą być weryfikowane w ten sam sposób, co prowadzi do niepełnego obrazu sytuacji finansowej. Właściwe podejście do inwentaryzacji sald wymaga zrozumienia, że różne elementy bilansu mają swoje specyficzne metody potwierdzenia, a niektóre z nich, takie jak środki pieniężne, wymagają szczególnej uwagi ze względu na swoją dynamikę i wpływ na operacje firmy.

Pytanie 3

Koszty produkcji podstawowej dwóch wyrobów wyniosły w okresie rozliczeniowym 2 500,00 zł. Na podstawie fragmentu tabeli kalkulacyjnej ustal koszt jednostki współczynnikowej.

A. 250,00 zł

B. 90,00 zł

C. 125,00 zł

D. 50,00 zł

Wybór błędnej odpowiedzi często wynika z niewłaściwego zrozumienia zasad kalkulacji kosztów jednostkowych. Koszt jednostki współczynnikowej nie jest po prostu przyjętą kwotą, ale wynikiem konkretnych obliczeń, które uwzględniają całkowite koszty produkcji oraz ilość wyrobów. Odpowiedzi, które wskazują na wyższe wartości, mogą prowadzić do niedokładnych analiz finansowych. Na przykład, wybór 90,00 zł sugeruje, że błędnie przyjęto zbyt dużą ilość jednostek lub zbyt niską całkowitą kwotę kosztów. Z kolei odpowiedź 125,00 zł również nie jest trafna, ponieważ mogłaby wydawać się logiczna, gdyby rozważyć inne wartości, ale w rzeczywistości nie odzwierciedla prawidłowego procesu obliczeniowego. Koszt 250,00 zł jest również fałszywy, ponieważ znacznie przewyższa rzeczywisty koszt jednostkowy, co może prowadzić do działań, które opierają się na błędnych przesłankach. Aby uniknąć takich pomyłek, kluczowe jest zrozumienie, jak koszty jednostkowe wpływają na decyzje biznesowe, analizy rentowności i strategię cenową. W praktyce, stosowanie poprawnych metod obliczeniowych jest niezbędne do utrzymania zdrowej kondycji finansowej przedsiębiorstwa oraz do podejmowania mądrych decyzji strategicznych.

Pytanie 4

Na podstawie przedstawionych w tabeli danych określ, w którym kwartale przedsiębiorstwo uzyskało 10 groszy zysku z każdej złotówki przychodów sprzedaży netto.

A. C.

B. D.

C. A.

D. B.

Odpowiedź B jest prawidłowa, ponieważ w kwartale II wskaźnik rentowności sprzedaży netto wynosi 0,10, co oznacza, że przedsiębiorstwo uzyskało 10 groszy zysku z każdej złotówki przychodów sprzedaży netto. Analizując dane finansowe, rentowność sprzedaży netto jest kluczowym wskaźnikiem efektywności operacyjnej firmy, a jego zrozumienie pozwala na podejmowanie świadomych decyzji strategicznych. W praktyce, przedsiębiorstwa dążą do zwiększenia tego wskaźnika poprzez optymalizację kosztów oraz zwiększenie przychodów, co w dłuższym okresie przekłada się na wzrost wartości firmy. Analizując dane finansowe, ważne jest również porównywanie wskaźników rentowności z branżowymi standardami, co pozwala na ocenę konkurencyjności firmy na rynku. Warto również zauważyć, że rentowność sprzedaży netto wpływa na dalsze inwestycje i rozwój firmy, co czyni ją istotnym elementem strategii finansowej. Dlatego analizując rentowność sprzedaży, można nie tylko ocenić aktualną sytuację firmy, ale także przewidywać jej przyszły rozwój.

Pytanie 5

Saldo końcowe Wn konta Rozliczenie zakupu materiałów na ostatni dzień roku obrotowego oznacza wartość

A. materiałów dostarczonych a nie przyjętych do magazynu.

B. dostaw niefakturowanych.

C. zobowiązań z tytułu zakupu materiałów.

D. materiałów w drodze.

Odpowiedzi, które nie wskazują na materiały w drodze, bazują na niepoprawnych założeniach dotyczących klasyfikacji i ujęcia transakcji w księgowości. Zobowiązania z tytułu zakupu materiałów odnoszą się do sytuacji, w której przedsiębiorstwo ma dług wobec dostawcy, lecz nie uwzględniają one wartości towarów, które jeszcze nie dotarły. Takie podejście myli pojęcia związane z aktywami i pasywami, co prowadzi do błędnych wniosków o stanie finansowym firmy. Dodatkowo, koncept dostaw niefakturowanych nie odnosi się bezpośrednio do konta "Rozliczenie zakupu materiałów", które ma na celu odzwierciedlenie aktywów w formie zamówionych, lecz niedostarczonych materiałów. Błędne zrozumienie tych koncepcji może prowadzić do poważnych problemów w zarządzaniu finansami przedsiębiorstwa, ponieważ nieodpowiednie klasyfikowanie aktywów wpływa na decyzje dotyczące analiz rentowności i płynności finansowej. Warto zauważyć, że prawidłowe księgowanie takich operacji jest kluczowe dla zgodności z obowiązującymi standardami rachunkowości, co ma bezpośredni wpływ na wiarygodność sprawozdań finansowych. Dlatego niezwykle istotne jest, aby zrozumieć różnicę między materiałami w drodze a innymi rodzajami zobowiązań.

Pytanie 6

"Odpisy aktualizujące rozrachunki" to konto

A. korygujące.

B. wynikowe.

C. analityczne.

D. rozliczeniowe.

Pojęcie konta korygującego, które odnosi się do odpisów aktualizujących rozrachunki, jest często mylone z innymi typami kont, co prowadzi do nieporozumień. Odpowiedź wskazująca na konta wynikowe jest błędna, ponieważ konto wynikowe służy do prezentacji wyników finansowych firmy, a nie do korygowania wartości aktywów czy pasywów. Konta wynikowe, takie jak przychody lub koszty, są używane do ustalania zysku lub straty w określonym okresie, natomiast odpisy aktualizujące wprowadzają korekty w bilansie. Kolejna mylna odpowiedź to konta rozliczeniowe, które pełnią rolę w procesie rozliczania transakcji, ale nie służą do aktualizacji wartości należności. Z kolei konta analityczne są używane do szczegółowego raportowania i śledzenia poszczególnych elementów w ramach konta głównego, jednak również nie mają zastosowania w kontekście korygowania wartości rozrachunków. Kluczowym błędem jest zrozumienie, że odpisy aktualizujące odnoszą się do aktualizacji wartości, a nie do samego prezentowania danych finansowych, co wymaga znajomości zasad rachunkowości oraz ich zastosowania w praktyce, aby uniknąć mylnych konkluzji.

Pytanie 7

Na koszt własny sprzedanych produktów składają się:

A. koszty działalności pomocniczej, koszty zarządu, koszty sprzedaży.

B. koszty działalności pomocniczej, koszty wydziałowe.

C. koszty zarządu, koszty sprzedaży.

D. koszt wytworzenia sprzedanych produktów, koszty zarządu, koszty sprzedaży.

Koszt własny sprzedanych produktów jest kluczowym wskaźnikiem finansowym, który pozwala na ocenę rentowności działalności przedsiębiorstwa. Obejmuje on przede wszystkim koszt wytworzenia sprzedanych produktów, który składa się z kosztów surowców, robocizny oraz kosztów ogólnych związanych z procesem produkcji. Dodatkowo, do kosztu własnego sprzedaży uwzględnia się koszty zarządu oraz koszty sprzedaży, które są niezbędne do efektywnego funkcjonowania firmy. Przykładowo, firma produkująca odzież musi uwzględnić koszty materiałów potrzebnych do szycia, wynagrodzenia pracowników produkcyjnych oraz koszty reklamy, które przyciągają klientów. Zgodnie z zasadami rachunkowości, poprawne określenie kosztu własnego sprzedanych produktów jest niezbędne do dokładnego ustalenia marży zysku oraz podejmowania decyzji strategicznych. W branży produkcyjnej, zgodność z międzynarodowymi standardami rachunkowości (np. IFRS) również wymaga precyzyjnego określenia tych kosztów, co podkreśla ich znaczenie w analizie finansowej.

Pytanie 8

Wybrane konta wykazują następujące obroty: Które konto, na koniec roku obrotowego, może wykazywać saldo końcowe?

A. Koszt sprzedanych wyrobów.

B. Koszty działalności podstawowej.

C. Rozliczenie kosztów działalności.

D. Straty nadzwyczajne.

Wybór odpowiedzi związanych z kosztami sprzedanych wyrobów, rozliczeniem kosztów działalności oraz stratami nadzwyczajnymi wynika z powszechnych nieporozumień dotyczących funkcji tych kont w rachunkowości. Koszt sprzedanych wyrobów to konto, które odnosi się bezpośrednio do wydatków związanych z produkcją towarów, które zostały sprzedane w danym okresie. Na koniec roku obrotowego, to konto zazwyczaj zamyka się na koncie wynikowym, a jego saldo nie jest przenoszone na kolejny rok. Rozliczenie kosztów działalności to konto, które służy do gromadzenia różnorodnych kosztów i rozliczania ich w odpowiednich okresach. Konta te są zamykane na koniec roku i nie wykazują salda końcowego w następnym okresie. Straty nadzwyczajne natomiast to wydatki, które nie mają bezpośredniego związku z normalną działalnością firmy i są jednorazowe. Takie straty również nie powinny występować na koniec roku jako saldo końcowe, ponieważ są one raportowane w ramach wyniku finansowego i nie przenoszą się na nowe okresy. Typowym błędem myślowym w podejściu do tych koncepcji jest mylenie funkcji różnych kont oraz nieznajomość zasad zamykania kont na koniec roku obrotowego.

Pytanie 9

Różnica między przychodami ze sprzedaży a kosztami uzyskania tych przychodów to wynik

A. finansowy brutto,

B. na działalności operacyjnej.

C. na działalności gospodarczej.

D. na sprzedaży,

Analizując inne odpowiedzi, które nie są poprawne, można zauważyć, że wyrażenie 'na działalności operacyjnej' jest zbyt ogólne i nie precyzuje, że chodzi o wynik wyłącznie związany ze sprzedażą. Działalność operacyjna obejmuje nie tylko sprzedaż, ale także inne aspekty działalności, takie jak koszty administracyjne i inne wydatki, które niekoniecznie są związane z bezpośrednią sprzedażą produktów lub usług. Wynik operacyjny to zatem szerszy wskaźnik, który może wprowadzać w błąd, jeśli odniesiemy go bezpośrednio do różnicy między przychodami a kosztami sprzedaży. Ponadto, odpowiedź 'finansowy brutto' sugeruje, że mowa o zysku finansowym, który jest wyliczany na podstawie przychodów i kosztów finansowych, a nie operacyjnych. Wynik finansowy brutto odnosi się do wszystkich przychodów finansowych i kosztów, co różni się od koncepcji wyniku na sprzedaży. 'Na działalności gospodarczej' również nie jest odpowiednim określeniem, gdyż działalność gospodarcza obejmuje szereg aspektów, w tym operacyjne, finansowe i inwestycyjne, co może prowadzić do nieporozumień. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie pojęć związanych z różnymi formami wyniku finansowego, co może prowadzić do niepoprawnych wniosków na temat rentowności firmy. Zrozumienie tych różnic jest istotne dla prawidłowej analizy finansowej i podejmowania decyzji w zakresie zarządzania finansami.

Pytanie 10

Warunkiem dopuszczenia przez pracodawcę pracownika do pracy jest posiadanie

A. badań wstępnych.

B. świadectwa ukończenia szkoły.

C. prawa jazdy.

D. dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe.

Warunkiem dopuszczenia pracownika do pracy są badania wstępne, które mają na celu ocenę stanu zdrowia i zdolności do wykonywania określonych zadań zawodowych. Te badania są szczególnie istotne w przypadku stanowisk, które mogą wiązać się z zagrożeniami dla zdrowia lub bezpieczeństwa. Pracodawca, kierując się przepisami prawa, ma obowiązek zapewnić, że jego pracownicy są fizycznie i psychicznie zdolni do wykonywania swoich obowiązków. Na przykład, w zawodach związanych z obsługą maszyn czy pracą w warunkach podwyższonego ryzyka, takich jak budownictwo czy przemysł chemiczny, badania wstępne pozwalają na identyfikację potencjalnych problemów zdrowotnych przed rozpoczęciem pracy. Dodatkowo, zgodnie z Kodeksem pracy, pracodawcy są zobowiązani do przeprowadzania takich badań przed dopuszczeniem pracownika do pracy oraz w ustalonych okresach czasu, co ma na celu ciągłe monitorowanie jego stanu zdrowia. Ważne jest, aby proces ten był zgodny z obowiązującymi standardami i normami, co zapewnia bezpieczeństwo zarówno pracowników, jak i osób z ich otoczenia.

Pytanie 11

Na podstawie zapisów na kontach księgowych ustal wartość rozchodu materiałów w rzeczywistej cenie zakupu.

A. 2 400,00 zł

B. 2 800,00 zł

C. 2 000,00 zł

D. 1 600,00 zł

Odpowiedź 1 600,00 zł jest prawidłowa, ponieważ stanowi rzeczywistą wartość rozchodu materiałów po uwzględnieniu odchyleń od wartości ewidencyjnej. Wartość ewidencyjna rozchodu materiałów wynosi 2 000,00 zł. Aby obliczyć rzeczywisty rozchód, należy odjąć od tej wartości sumę odchyleń, która w tym przypadku wynosi 400,00 zł. W praktyce, takie obliczenie jest niezbędne w księgowości, aby dokładnie odzwierciedlić koszty materiałów w sprawozdaniach finansowych. Ustalanie rzeczywistej wartości rozchodu materiałów jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania finansami w firmie, a także dla spełnienia wymogów standardów rachunkowości. W wielu branżach, jak produkcja czy handel, precyzyjne ustalenie kosztów materiałów pozwala na lepsze planowanie budżetu oraz analizę rentowności. W związku z tym, umiejętność obliczania rzeczywistej wartości rozchodu jest niezbędna dla każdego księgowego.

Pytanie 12

Kapitały własne (z wyjątkiem akcji i udziałów własnych) wycenia się na dzień bilansowy według wartości

A. rynkowej.

B. początkowej.

C. nominalnej.

D. godziwej.

Wybór wartości rynkowej jako metody wyceny kapitałów własnych prowadzi do kilku istotnych nieporozumień. Wartość rynkowa odnosi się do ceny, po jakiej dany instrument finansowy może zostać kupiony lub sprzedany na rynku, co może być znacząco różne od wartości nominalnej. Takie podejście wprowadza dużą zmienność w raportowaniu finansowym, co może wprowadzać w błąd użytkowników sprawozdań, takich jak inwestorzy czy analitycy. Wartość początkowa, będąca kolejną z rozważanych opcji, odnosi się do kosztu nabycia lub wartości aktywów w chwili ich zakupu, co również nie jest odpowiednią metodą dla kapitałów własnych, ponieważ nie uwzględnia zysku czy strat, które mogły wystąpić od momentu zakupu. Wybór wartości godziwej, chociaż ma swoje miejsce w wycenach aktywów, jest stosowany przede wszystkim do instrumentów finansowych i aktywów, które mają zmienną wartość rynkową, nie mając zastosowania do kapitałów własnych. Kluczową pomyłką w myśleniu jest założenie, że zmiany wartości rynkowej odzwierciedlają rzeczywistą wartość kapitałów własnych, podczas gdy w rzeczywistości powinny być one stabilne i oparte na danych historycznych. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, że kapitały własne powinny być wyceniane w oparciu o ich wartość nominalną, co zapewnia spójność i przejrzystość w analizie finansowej w dłuższej perspektywie.

Pytanie 13

Äąąródłem finansowania składników majątku jednostki gospodarującej są:

A. należności od odbiorców, zysk z lat ubiegłych, kapitał zapasowy.

B. zysk netto, fundusze specjalne, rezerwy na zobowiązania.

C. zobowiązania wobec dostawców, kapitał z aktualizacji wyceny, półprodukty.

D. inwestycje długoterminowe, zobowiązania wekslowe, kapitał akcyjny.

Zysk netto, fundusze specjalne i rezerwy na zobowiązania są naprawdę ważnymi źródłami finansowania w firmie. Zysk netto to ta kwota, która zostaje po odjęciu wszystkich kosztów i wydatków od przychodów. Można go zainwestować w rozwój, co może pomóc firmie w zwiększaniu majątku. Fundusze specjalne to środki, które przeznaczamy na konkretne cele, jak inwestycje w rozwój, co też wspiera pozyskiwanie nowych aktywów. Co do rezerw na zobowiązania, to są one takim zabezpieczeniem finansowym na przyszłość, co także można wykorzystać na inwestycje. Używanie tych źródeł finansowania jest zgodne z zaleceniami, które mówią, że lepiej wykorzystywać to, co mamy wewnątrz, zanim sięgnie się po zewnętrzne źródła, które niosą dodatkowe koszty. Przykładem może być zainwestowanie zysku w nowy sprzęt czy rozwój jakiegoś produktu, co z kolei wspiera długoterminowy wzrost firmy.

Pytanie 14

Który dokument jest podstawą ewidencji operacji gospodarczej w księgach rachunkowych jednostki?

A. Faktura pro forma.

B. Umowa dostawy.

C. Faktura korygująca.

D. Nota korygująca.

Umowa dostawy, faktura pro forma i nota korygująca, mimo że są to dokumenty istotne w obiegu gospodarczym, nie pełnią roli podstawy ewidencji operacji gospodarczych w księgach rachunkowych. Umowa dostawy stanowi jedynie podstawę dla transakcji, ale nie jest dokumentem księgowym. Nie wpływa ona bezpośrednio na zapisy w księgach rachunkowych oraz nie odzwierciedla rzeczywistych operacji finansowych, co czyni ją niewłaściwą jako dokument ewidencyjny. Faktura pro forma z kolei nie jest dokumentem księgowym, a jedynie ofertą handlową, która nie rodzi skutków podatkowych ani nie jest podstawą do księgowania. Nota korygująca, choć może wprowadzać zmiany do wcześniejszych zapisów, nie zastępuje faktury korygującej jako głównego dokumentu określającego wartość operacji oraz podatków. Nieprawidłowe jest więc myślenie, że dokumenty te mogą pełnić funkcję ewidencyjną, kiedy w rzeczywistości ich rolą jest jedynie wspieranie procesu biznesowego. Osoby zajmujące się księgowością powinny dokładnie rozumieć różnice między tymi dokumentami, aby nie wprowadzać błędów w ewidencji oraz zapewnić prawidłowe raportowanie finansowe.

Pytanie 15

Wartość początkowa maszyny produkcyjnej wynosi 12 000,00 zł, a przewidywany okres eksploatacji 4 lata. Miesięczny odpis amortyzacyjny wyniesie

A. 3 000,00 zł

B. 1 000,00 zł

C. 250,00 zł

D. 750,00 zł

Poprawna odpowiedź to 250,00 zł, co wynika z zastosowania metody liniowej obliczania odpisów amortyzacyjnych. Wartość początkowa maszyny wynosi 12 000,00 zł, a przewidywany okres eksploatacji to 4 lata, co daje łącznie 48 miesięcy. Aby obliczyć miesięczny odpis amortyzacyjny, należy podzielić wartość początkową przez łączny okres eksploatacji w miesiącach: 12 000,00 zł / 48 miesięcy = 250,00 zł. Metoda liniowa to najczęściej stosowana forma amortyzacji w praktyce, zapewniająca równomierne rozłożenie kosztów w czasie. W praktyce, tak obliczone odpisy umożliwiają przedsiębiorstwom przewidywanie wydatków związanych z utrzymaniem i wymianą sprzętu, co jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania finansami oraz budżetowania. Dobrą praktyką jest dokumentowanie każdego etapu amortyzacji, co pozwala na lepszą kontrolę kosztów i zapewnia zgodność z przepisami prawa bilansowego.

Pytanie 16

Ile wynosi wynik na działalności gospodarczej, jeśli wynik na sprzedaży jest równy 25 000 zł, koszty finansowe wynoszą 5 000 zł, a zyski nadzwyczajne to 2 000 zł?

A. 27 000 zł

B. 20 000 zł

C. 32 000 zł

D. 22 000 zł

Wynik na działalności gospodarczej to wskaźnik, który odzwierciedla ogólną kondycję finansową przedsiębiorstwa. Istotnym błędem w analizie jest pominięcie właściwych zasad obliczania tego wskaźnika, co może prowadzić do wyciągania mylnych wniosków. Na przykład, jeśli ktoś obliczałby wyniki na podstawie jedynie sumy wyników na sprzedaży i zysków nadzwyczajnych, ignorując koszty finansowe, otrzymałby 27 000 zł (25 000 zł + 2 000 zł), co jest rażącym błędem logiki finansowej. Koszty finansowe są kluczowym składnikiem, a ich pominięcie prowadzi do zawyżenia wyniku. Typowym błędem jest również źle zrozumiane pojęcie zysków nadzwyczajnych, które nie powinny być traktowane jako stały element przychodów, a jedynie jako jednorazowe korzyści, które nie wpływają systematycznie na działalność przedsiębiorstwa. W kontekście zarządzania finansami, ważne jest, aby przy ocenie wyników finansowych uwzględniać wszystkie składniki, ponieważ każdy z nich ma wpływ na ostateczny wynik. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla podejmowania racjonalnych decyzji finansowych i zapewnienia zdrowia finansowego firmy. Dlatego tak istotne jest, aby nie tylko znać wartości liczbowych, ale także umieć je właściwie interpretować w kontekście najnowszych standardów rachunkowości i dobrych praktyk w zarządzaniu finansami.

Pytanie 17

Na podstawie przedstawionych składników aktywów jednostki określ, jaka jest wartość środków trwałych: - wyroby gotowe 12 000 zł - części zapasowe maszyn i urządzeń 3 000 zł - grunt zakupiony w celu lokaty kapitału 85 000 zł - wartość firmy 4 000 zł - maszyny produkcyjne 90 000 zł

A. 93 000 zł

B. 90 000 zł

C. 179 000 zł

D. 182 000 zł

Wybór wartości 179 000 zł, 93 000 zł lub 182 000 zł wskazuje na nieporozumienia dotyczące klasyfikacji składników aktywów w kontekście środków trwałych. Niektóre z tych wartości mogą sugerować zsumowanie wszystkich przedstawionych pozycji, co prowadzi do błędnego zrozumienia, co stanowi środki trwałe. Środki trwałe to aktywa, które są użytkowane przez dłuższy czas w działalności operacyjnej, a ich wartość nie jest odzwierciedlona w innych kategoriach aktywów, takich jak zapasy czy inwestycje. Wartość 179 000 zł mogłaby wynikać z pomyłkowego dodania wartości gruntów i maszyn, podczas gdy grunt zakupiony w celu lokaty kapitału nie jest uwzględniany w środkach trwałych. Podobnie, wartość 93 000 zł mogłaby sugerować błędne uwzględnienie części zapasowych maszyn, które powinny być klasyfikowane jako materiały, a nie środki trwałe. Ostatecznie, 182 000 zł to suma wszystkich aktywów, co jest całkowicie mylnym podejściem w kontekście analizy finansowej. Kluczowym błędem jest zatem niewłaściwe rozróżnienie pomiędzy różnymi typami aktywów oraz ich przeznaczeniem, co ma istotne znaczenie dla prawidłowej interpretacji bilansu jednostki oraz oceny jej kondycji finansowej.

Pytanie 18

Wysokość podatku dochodowego od osób prawnych CIT zależy od

A. wielkości produkcji firmy.

B. wielkości zatrudnienia w firmie.

C. wyniku finansowego netto.

D. wyniku finansowego brutto.

Wysokość podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) jest ściśle związana z wynikiem finansowym brutto firmy. Wynik finansowy brutto to różnica pomiędzy przychodami a kosztami, uwzględniającymi wszystkie wydatki operacyjne przed opodatkowaniem. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, to właśnie ten wynik stanowi podstawę obliczenia zobowiązania podatkowego. Na przykład, jeśli firma osiąga wysokie przychody, ale również ponosi znaczne koszty, jej wynik finansowy brutto może być niższy, co wpływa na obliczany podatek. W praktyce, przedsiębiorstwa często prowadzą analizy finansowe, aby prognozować swoje zobowiązania podatkowe, co pozwala im na lepsze planowanie finansowe i zarządzanie płynnością. Ponadto, dobra praktyka księgowa zaleca regularne monitorowanie wyników finansowych, co pomaga firmom w optymalizacji obciążeń podatkowych i unikaniu nieprzyjemnych niespodzianek.

Pytanie 19

Na podstawie zapisów na kontach, ustal wartość księgową wartości niematerialnych i prawnych na dzień bilansowy

A. 20 000,00 zł

B. 70 000,00 zł

C. 120 000,00 zł

D. 90 000,00 zł

Poprawna odpowiedź wynika z podstawowych zasad ustalania wartości księgowej wartości niematerialnych i prawnych. Wartość księgowa na dzień bilansowy jest obliczana poprzez dodanie wartości początkowej oraz dokonanych zakupów, a następnie odjęcie umorzeń. W tym przypadku wartość początkowa wynosi 100 000,00 zł, a zakupy w wysokości 20 000,00 zł podnoszą tę wartość do 120 000,00 zł. Następnie, umorzenia w wysokości 30 000,00 zł obniżają tę wartość do 90 000,00 zł. Takie podejście jest zgodne z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które nakładają obowiązek ujęcia wartości niematerialnych i prawnych w bilansie według zasady kosztu historycznego, skorygowanego o umorzenia. W praktyce, zrozumienie tego procesu jest kluczowe dla prawidłowego przedstawienia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz dla podejmowania decyzji dotyczących inwestycji w dobra niematerialne, takie jak patenty czy licencje.

Pytanie 20

Nieumorzoną wartość sprzedanego środka trwałego zalicza się do

A. kosztów podstawowej działalności operacyjnej.

B. przychodów z podstawowej działalności operacyjnej.

C. pozostałych kosztów operacyjnych.

D. pozostałych przychodów operacyjnych.

Zrozumienie, w jaki sposób nieumorzona wartość sprzedanego środka trwałego jest klasyfikowana w sprawozdaniach finansowych, jest kluczowe dla właściwego zarządzania finansami przedsiębiorstwa. Przypisanie takiej wartości do kosztów podstawowej działalności operacyjnej byłoby błędne, ponieważ te koszty odnoszą się głównie do wydatków związanych z bieżącą działalnością, jak wynagrodzenia, materiały czy usługi. Sprzedaż środka trwałego, a zwłaszcza jego nieumorzonej wartości, nie jest częścią podstawowej działalności operacyjnej, lecz raczej transakcją, która dotyczy przekształcenia aktywów. Z kolei zaklasyfikowanie tej wartości jako pozostałych przychodów operacyjnych jest mylące, gdyż przychody operacyjne powinny odnosić się do wpływów z działalności podstawowej firmy, a nie z transakcji sprzedaży aktywów. Wprowadzając taką wartość jako pozostałe koszty operacyjne, możemy zrozumieć, że chodzi o koszt wynikający z niezrealizowanej wartości, która nie przyczynia się do generowania przychodów w ramach działalności operacyjnej. Kluczowe jest zatem wyraźne oddzielenie kosztów związanych z bieżącą działalnością od kosztów wynikających z transakcji aktywów, co wspiera przejrzystość finansową oraz odpowiedzialne zarządzanie aktywami trwałymi. Typowym błędem jest zatem mylenie tych dwóch kategorii, co może prowadzić do nieprawidłowego obrazu kondycji finansowej firmy.

Pytanie 21

Kwartalne odpisy amortyzacji środków trwałych przedsiębiorstwa transportowego, ustalone metodą liniową, są równe

A. 14 000 zł

B. 2 800 zł

C. 16 800 zł

D. 4 200 zł

Kwartalne odpisy amortyzacji środków trwałych stanowią ważny element zarządzania kosztami w każdej firmie, w tym przedsiębiorstwach transportowych. Odpowiedź 4 200 zł jest prawidłowa, ponieważ obliczenia opierają się na metodzie liniowej, która jest najczęściej stosowaną techniką amortyzacji. W przypadku samochodów ciężarowych i naczep, roczna amortyzacja wynosi 16 800 zł, a podzielona przez cztery kwartały daje właśnie 4 200 zł. Stosując tę metodę, przedsiębiorstwo rozkłada równomiernie koszt zakupu środka trwałego na okres jego użytkowania. Praktyka ta zapewnia stabilność finansową, ponieważ umożliwia przewidywanie kosztów związanych z utrzymaniem floty. Co więcej, zgodnie z Ustawą o rachunkowości, przedsiębiorstwa powinny stosować zasady amortyzacji, aby zgodnie z prawem rozliczać koszty prowadzonej działalności. Dlatego ważne jest, aby systematycznie obliczać odpisy, co pozwala na bieżące monitorowanie stanu aktywów oraz lepsze zarządzanie nimi w dłuższej perspektywie.

Pytanie 22

W fabryce wytwarzającej części zapasowe do samochodów silnik przeznaczony do sprzedaży jest

A. półfabrykatem.

B. wyrobem gotowym.

C. towarem.

D. częścią zamienną lub zapasową.

Odpowiedź 'wyrobem gotowym' jest prawidłowa, ponieważ w kontekście produkcji części zapasowych do samochodów, silnik przeznaczony do sprzedaży jest produktem, który przeszedł wszystkie etapy wytwarzania oraz kontroli jakości. Wyroby gotowe to takie, które są gotowe do użycia i mogą być sprzedawane lub dostarczane do klientów bez dodatkowych prac. W przemyśle motoryzacyjnym, zgodnie z normami ISO 9001, każdy produkt musi spełniać określone standardy jakości, co obejmuje również silniki. Przykładem zastosowania wiedzy na temat wyrobów gotowych może być proces logistyczny, gdzie silnik jako wyrób gotowy jest pakowany, etykietowany i wysyłany do dystrybutora lub warsztatu. W praktyce, aby silnik mógł zostać uznany za wyrób gotowy, musi być również udokumentowane jego pochodzenie, spełnione wymagania dotyczące bezpieczeństwa oraz zapewniona jego niezawodność, co jest kluczowe w branży motoryzacyjnej.

Pytanie 23

W jednostce handlowej obroty wybranych kont na dzień 31.12.2021 r. przedstawiały się następująco:Oblicz wynik na sprzedaży.

A. 170 000,00 zł

B. 270 000,00 zł

C. 150 000,00 zł

D. 130 000,00 zł

Wyniki 130 000,00 zł, 150 000,00 zł oraz 270 000,00 zł są błędne i wynikają z różnych nieporozumień związanych z zasadami obliczania wyniku na sprzedaży. Obliczanie wyniku na sprzedaży wymaga zrozumienia, jakie elementy należy uwzględnić w obliczeniach. W przypadku błędnych odpowiedzi, możliwe jest, że nie uwzględniono wszystkich kosztów, takich jak koszty zakupu sprzedanych towarów oraz koszty handlowe. Na przykład, odpowiedź 130 000,00 zł mogła zostać uzyskana poprzez błędne odjęcie tylko wartości sprzedanych towarów bez uwzględnienia kosztów handlowych. Z kolei odpowiedź 150 000,00 zł mogła powstać w wyniku niepełnych obliczeń, które nie uwzględniły pełnych danych o kosztach. Z kolei 270 000,00 zł jest wynikiem, który może sugerować, że zamiast odjąć koszty od przychodów, zostały one dodane, co jest całkowicie nieprawidłowe. W praktyce, kluczowe jest, aby dokładnie analizować wszystkie składniki kosztów, ponieważ pominięcie któregokolwiek z nich może prowadzić do znaczących błędów w ocenie wyników finansowych. Kluczowym błędem myślowym przy takich obliczeniach jest nieprzestrzeganie zasad księgowości, które nakazują uwzględnienie zarówno przychodów, jak i kosztów w odpowiednich kategoriach, co jest fundamentalne dla oceny rentowności działalności. Dobrą praktyką jest także prowadzenie szczegółowych rejestrów wszystkich kosztów oraz regularne przeglądanie raportów finansowych, co pozwala na unikanie takich nieporozumień w przyszłości.

Pytanie 24

Informacji dotyczących tego, kto ma prawo własności do majątku, w które została wyposażona jednostka gospodarcza, dostarczają

A. koszty.

B. aktywa bilansu.

C. pasywa bilansu.

D. przychody.

Aktywa bilansu, przychody oraz koszty nie są właściwymi źródłami informacji o prawie własności do majątku jednostki gospodarczej. Aktywa bilansu przedstawiają zasoby, którymi dysponuje firma, ale nie dostarczają informacji o tym, skąd te zasoby pochodzą ani kto jest ich właścicielem. W rzeczywistości, aktywa są jedynie statycznym obrazem posiadanych dóbr, takich jak nieruchomości, maszyny, czy zapasy, które mogą być finansowane zarówno przez kapitał własny, jak i zobowiązania. Przychody, z drugiej strony, odnoszą się do dochodów generowanych przez jednostkę w wyniku działalności operacyjnej. Nie informują one o strukturze finansowania ani o prawie własności do majątku. Koszty natomiast dotyczą wydatków, które ponosi firma w związku z prowadzeniem działalności; ich analiza jest istotna dla zrozumienia rentowności, ale nie ma wpływu na identyfikację właścicieli aktywów. Typowym błędem jest mylenie przychodów i aktywów z informacją o prawie własności, co prowadzi do nieporozumień w analizie finansowej. Właściwe zrozumienie pasywów bilansu jest zatem kluczowe, ponieważ to one określają źródła finansowania majątku jednostki, a także wskazują na zobowiązania wobec wierzycieli oraz kapitał własny, który reprezentuje wkład właścicieli. Wiedza ta jest niezbędna do podejmowania świadomych decyzji finansowych oraz oceny kondycji przedsiębiorstwa.

Pytanie 25

Na początku roku spółka posiadała budynek magazynowy o wartości początkowej 400 000 zł i dotychczasowym umorzeniu 100 000 zł. W ciągu roku wykonano remont generalny magazynu na kwotę 50 000 zł. Na koniec roku dokonano odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia magazynu, w wysokości 8 000 zł. Wartość magazynu na koniec roku ustalona dla celów bilansowych, wynosi

A. 392 000 zł

B. 342 000 zł

C. 442 000 zł

D. 542 000 zł

Wartość bilansowa magazynu na koniec roku oblicza się poprzez uwzględnienie wartości początkowej, dotychczasowego umorzenia, kosztów remontu oraz odpisów amortyzacyjnych. Wartość początkowa budynku magazynowego wynosiła 400 000 zł, a dotychczasowe umorzenie wyniosło 100 000 zł, co daje wartość księgową netto budynku przed remontem równą 300 000 zł. Remont generalny w wysokości 50 000 zł podnosi wartość magazynu, co zwiększa jego wartość do 350 000 zł. Następnie, z tytułu amortyzacji, dokonano odpisów w wysokości 8 000 zł. Ostateczna wartość magazynu, po uwzględnieniu tych odpisów, wynosi 350 000 zł - 8 000 zł = 342 000 zł. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w rachunkowości, gdzie właściwe ustalanie wartości aktywów ma istotne znaczenie dla prezentacji sytuacji finansowej firmy oraz dla podejmowania decyzji inwestycyjnych. Ważne jest, aby praktycy rachunkowości regularnie aktualizowali swoje umiejętności na temat amortyzacji i wyceny aktywów zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości (MSSF).

Pytanie 26

Jan Nowak pracuje na stanowisku magazyniera. W związku z jego przejściem na emeryturę należy przeprowadzić inwentaryzację

A. zdawczo-odbiorczą.

B. ciągłą.

C. okresową.

D. nadzwyczajną.

Inwentaryzacja okresowa, ciągła oraz nadzwyczajna to różne formy inwentaryzacji, które mają swoje zastosowania, ale w kontekście przejścia pracownika na emeryturę nie są adekwatne. Inwentaryzacja okresowa odbywa się w regularnych odstępach czasu, co może prowadzić do nieaktualnych danych w momencie, gdy pracownik odchodzi. W przypadku magazynu, gdzie zmiany w stanach towarów mogą zachodzić dynamicznie, taki model może być niewystarczający do utrzymania bieżącej kontroli nad zapasami. Z kolei inwentaryzacja ciągła polega na bieżącym śledzeniu stanu zapasów, co jest użyteczne w działalności operacyjnej, ale nie dostarcza formalnego potwierdzenia ilości towarów w momencie przekazania obowiązków. Nadzwyczajna inwentaryzacja jest przeprowadzana w sytuacjach kryzysowych lub przy podejrzeniu nieprawidłowości, co również nie odpowiada sytuacji planowanego przejścia na emeryturę. Wybór niewłaściwej formy inwentaryzacji może prowadzić do trudności w przekazaniu pełnej odpowiedzialności oraz do niezgodności w dokumentacji, co w praktyce może skutkować problemami z zarządzaniem zasobami oraz odpowiedzialnością finansową. Zatem, w kontekście formalnego zakończenia pracy przez pracownika, inwentaryzacja zdawczo-odbiorcza jest zdecydowanie najwłaściwszym rozwiązaniem.

Pytanie 27

Rzeczywisty koszt wytworzenia wyrobów gotowych ewidencjonuje się na koncie

A. Rozliczenie kosztów rodzajowych.

B. Koszty sprzedaży.

C. Koszty działalności podstawowej.

D. Koszt sprzedanych wyrobów gotowych.

Błędy w podejściu do klasyfikacji kosztów mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków dotyczących efektywności finansowej firmy. Koszt sprzedanych wyrobów gotowych jest koncepcją, która odnosi się do kosztów już zrealizowanej sprzedaży, a nie do kosztów produkcji. Ta odpowiedź sugeruje mylne założenie, że koszty związane z produkcją są już całkowicie zabezpieczone w momencie sprzedaży, co jest błędne. Rozliczenie kosztów rodzajowych to proces, w którym koszty są klasyfikowane według ich rodzaju (np. materiały, usługi), ale nie odnosi się bezpośrednio do ewidencjonowania rzeczywistych kosztów produkcji. Koszty sprzedaży dotyczą wydatków ponoszonych na sprzedaż produktów i nie obejmują kosztów produkcji, co czyni tę opcję niewłaściwą dla tego pytania. W praktyce, błędna identyfikacja kosztów może prowadzić do zafałszowania wyników finansowych, co w efekcie wpływa na podejmowanie decyzji zarządczych. Kluczowe jest, aby każda firma stosowała odpowiednie standardy rachunkowości, takie jak Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które jasno definiują sposób ewidencjonowania kosztów i przychodów. Poprawna klasyfikacja kosztów jest niezbędna dla rzetelnego obrazu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz dla planowania strategicznego.

Pytanie 28

Konto Odchylenia od cen ewidencyjnych wyrobów gotowych należy do grupy kont

A. rozliczeniowych.

B. wynikowych.

C. pozabilansowych.

D. korygujących.

Konto "Odchylenia od cen ewidencyjnych wyrobów gotowych" należy do grupy kont korygujących, co oznacza, że jego zadaniem jest dokumentowanie różnic między wartością ewidencyjną a rzeczywistymi kosztami lub przychodami związanymi z wyrobami gotowymi. W praktyce, konta korygujące są niezwykle istotne w procesach rachunkowości, ponieważ pozwalają na utrzymanie dokładności bilansów. Na przykład, gdy cena zakupu wyrobów gotowych różni się od ich ceny ewidencyjnej, odchylenia te muszą być poprawnie ujęte w księgach, aby odzwierciedlić rzeczywistą sytuację finansową przedsiębiorstwa. W świetle standardów rachunkowości, takich jak MSSF (Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej), konta korygujące są kluczowe dla prawidłowego przedstawienia aktywów i pasywów, co ma znaczenie dla rzetelności sprawozdań finansowych. Dobrą praktyką jest regularne przeglądanie tych kont, aby upewnić się, że różnice są na bieżąco analizowane i korygowane, co sprzyja transparentności i zdolności do podejmowania świadomych decyzji finansowych.

Pytanie 29

Który dokument sporządza komisja inwentaryzacyjna podczas ustalania ilości materiałów znajdujących się w magazynie?

A. Harmonogram inwentaryzacji.

B. Potwierdzenie zgodności sald.

C. Arkusz spisu z natury.

D. Protokół weryfikacji pasywów.

Arkusz spisu z natury to kluczowy dokument, który sporządza komisja inwentaryzacyjna podczas ustalania ilości materiałów znajdujących się w magazynie. Jego celem jest szczegółowe zarejestrowanie rzeczywistego stanu zapasów, co jest niezbędne do właściwego zarządzania gospodarką magazynową. Arkusz ten powinien zawierać m.in. opisy towarów, ich ilości, jednostki miary oraz numery katalogowe. Przykładowo, w przypadku inwentaryzacji materiałów budowlanych, komisja może sporządzić arkusz, w którym wpisze ilości cementu, stali, czy drewna, co pozwoli na ocenę zgodności z ewidencją księgową. Zgodnie z normami ISO 9001, odpowiednia dokumentacja inwentaryzacyjna jest istotnym elementem systemu zarządzania jakością, dlatego poprawne sporządzenie arkusza spisu z natury ma kluczowe znaczenie dla rzetelności danych oraz efektywności procesów logistycznych.

Pytanie 30

Saldo konta Koszty działalności podstawowej ustalone na koniec okresu sprawozdawczego oznacza wartość

A. produktów przekazanych na własne cele przedsiębiorstwa.

B. wyrobów gotowych przyjętych do magazynu po rzeczywistym koszcie wytworzenia.

C. wyrobów gotowych przyjętych do magazynu po planowanym koszcie wytworzenia.

D. produkcji niezakończonej na dzień ustalenia tego salda.

Patrząc na inne odpowiedzi, można zauważyć, że niektóre z nich bazują na błędnych założeniach nt. klasyfikacji kosztów i produktów, które są w toku. Na przykład, wskazywanie produktów, które są używane wewnętrznie przez firmę, jako odpowiedzi na saldo konta Koszty działalności podstawowej, to nie jest dobry pomysł. Te produkty nie mają bezpośredniego związku z kosztami produkcyjnymi, bardziej dotyczą wykorzystania zasobów wewnątrz przedsiębiorstwa. Podobnie z wyrobami gotowymi, które już trafiły do magazynu – one są ważne, owszem, ale to wszystko, co związane z produkcją niezakończoną, a to jest istotą tego pytania. Gotowe wyroby oznaczają, że wszystkie koszty produkcji już zostały poniesione i zarejestrowane. W rachunkowości zarządczej warto zrozumieć, że saldo konta Koszty działalności podstawowej pokazuje tylko te koszty, które są jeszcze w toku. Niepoprawne rozumienie tej kwestii może prowadzić do złych analiz kosztów i decyzji, co w końcu wpływa na wyniki finansowe firmy. Mylenie prac w toku z wyrobami gotowymi to typowy błąd, który może mocno namieszać w strategii finansowej firmy.

Pytanie 31

W okresie sprawozdawczym spółka wykonała dwa zlecenia produkcyjne, ponosząc koszty zgodnie z zestawieniem w tabeli. Koszty wydziałowe są rozliczane na poszczególne zlecenia w stosunku do płac bezpośrednich z narzutami. Oblicz pełny koszt wytworzenia produkcji przypadającej na zlecenie nr 1 i zlecenie nr 2, zakładając, że nie wystąpiła produkcja niezakończona.

A. B.

B. D.

C. C.

D. A.

Poprawna odpowiedź D jest rezultatem prawidłowego obliczenia pełnego kosztu wytworzenia produkcji dla zleceń nr 1 i nr 2, co miało kluczowe znaczenie w tym zadaniu. Aby efektywnie obliczyć pełny koszt wytworzenia, należy uwzględnić trzy główne składniki: koszty materiałów bezpośrednich, płace bezpośrednie z narzutami oraz koszty wydziałowe. Koszty wydziałowe są rozdzielane na zlecenia proporcjonalnie w stosunku do płac bezpośrednich, co stanowi standardową praktykę w rachunkowości zarządczej. Dobrą praktyką jest dokładne śledzenie oraz dokumentowanie wszystkich kosztów, co pozwala na bardziej precyzyjne obliczenia i lepsze decyzje menedżerskie. W tym przypadku, pełny koszt wytworzenia dla zlecenia nr 1 wynosi 12 917,00 zł, a dla zlecenia nr 2 wynosi 10 633,00 zł. Takie analizy są niezbędne do oceny rentowności produkcji i mogą być wykorzystane do dalszych prognoz oraz planowania budżetu.

Pytanie 32

Księgi rachunkowe, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, obejmują zbiory zapisów księgowych, obrotów i sald, które tworzą:

A. B.

B. D.

C. A.

D. C.

Decydując się na inną odpowiedź niż D, można było popełnić jakiś błąd w zrozumieniu tego, czym właściwie są księgi rachunkowe i jakie mają funkcje w systemie rachunkowości. Ktoś, kto wybiera błędne odpowiedzi, może myśleć, że księgi rachunkowe to tylko jakieś pojedyncze zestawienia czy dokumenty, a w rzeczywistości to bardziej złożony system ewidencji, który łączy różne elementy. Na przykład, niektóre niepoprawne odpowiedzi mogą sugerować, że księgi rachunkowe to tylko obroty albo zapisy, co by było zbyt wąskim spojrzeniem. W praktyce księgi muszą obejmować szczegółowe zapisy operacji oraz podsumowania finansowe, żeby mieć pełniejszy obraz finansów firmy. Często też ludzie zapominają o dokumentacji pomocniczej, która wspiera główne księgi i daje dodatkowe info do analizy. Ważne jest, żeby zrozumieć, że wszystkie te elementy ksiąg współdziałają ze sobą. Bez tego, można dojść do mylnych wniosków, co może prowadzić do błędów w ewidencji i raportowaniu finansowym.

Pytanie 33

Które dokumenty podlegają trwałej archiwizacji?

A. Zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe.

B. Dokumenty inwentaryzacyjne.

C. Arkusze spisu z natury.

D. Karty wynagrodzeń pracowników.

Dokumenty inwentaryzacyjne, arkusze spisu z natury oraz karty wynagrodzeń pracowników nie podlegają trwałej archiwizacji w takim samym zakresie jak zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe. W przypadku dokumentów inwentaryzacyjnych, ich celem jest jedynie udokumentowanie stanu posiadania zasobów firmy w określonym czasie. Zazwyczaj te dokumenty są przechowywane tylko przez krótki okres, niezbędny do zakończenia procesu inwentaryzacji oraz sporządzenia raportu, a ich długoterminowe przechowywanie nie jest uzasadnione w świetle przepisów. Arkusze spisu z natury, podobnie jak dokumenty inwentaryzacyjne, są dokumentami tymczasowymi, których archiwizacja nie jest obowiązkowa, a ich rola kończy się po zakończeniu inwentaryzacji. Karty wynagrodzeń pracowników, choć istotne z punktu widzenia prawa pracy i dokumentacji kadrowej, również nie są przedmiotem obowiązkowej archiwizacji w sposób trwały. Ich przechowywanie powinno odbywać się przez okres zgodny z określonymi przepisami, które często nie wymagają ich trwałego zachowania. Typowym błędem jest założenie, że wszystkie dokumenty związane z działalnością firmy muszą być archiwizowane bez końca, co może prowadzić do nieefektywnego zarządzania dokumentacją oraz braku przestrzegania przepisów dotyczących ochrony danych osobowych i przestarzałych informacji.

Pytanie 34

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością powstająca w trakcie trwania roku obrotowego ma obowiązek otworzyć księgi rachunkowe na dzień rozpoczęcia działalności, którym jest dzień pierwszego zdarzenia wywołującego skutki o charakterze majątkowym lub finansowym. Otwarcie ksiąg rachunkowych nastąpi na dzień

A. zawarcia umowy spółki w formie aktu notarialnego.

B. wniesienia przez wspólników wkładów na pokrycie kapitału zakładowego.

C. zawarcia z pracownikiem umowy o pracę.

D. złożenia zamówienia u dostawcy materiałów.

Otwarcie ksiąg rachunkowych spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na dzień wniesienia przez wspólników wkładów na pokrycie kapitału zakładowego jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Jest to moment, w którym spółka staje się aktywnym uczestnikiem obrotu gospodarczego, a jej działalność nabiera formalnego charakteru. Warto zaznaczyć, że kapitał zakładowy jest kluczowym elementem struktury finansowej spółki, stanowiąc zabezpieczenie dla wierzycieli. Otwarcie ksiąg rachunkowych w tym momencie zapewnia pełną dokumentację wszystkich operacji finansowych i majątkowych, które mogą nastąpić od chwili dokonania wpłat. Praktyczne zastosowanie tego przepisu polega na umożliwieniu rzetelnego prowadzenia dokumentacji księgowej i zapewnieniu zgodności z wymogami prawnymi, co jest istotne zarówno dla zarządzania finansami, jak i dla potencjalnych audytów czy kontroli. Warto również zwrócić uwagę, że zgodnie z ustawą o rachunkowości, każde zdarzenie gospodarcze musi być odpowiednio udokumentowane, co podkreśla znaczenie prawidłowego otwierania ksiąg rachunkowych.

Pytanie 35

Na podstawie informacji zamieszczonych w tabeli ustal wartość różnic inwentaryzacyjnych.

A. Nadwyżka cukinii w ilości 10 kg oraz niedobór papryki w ilości 5 kg.

B. Niedobór papryki na kwotę 40,00 zł oraz nadwyżka cukinii na kwotę 15,00 zł.

C. Nadwyżka papryki na kwotę 40,00 zł oraz niedobór cukinii na kwotę 15,00 zł.

D. Niedobór cukinii w ilości 10 kg oraz nadwyżka papryki w ilości 5 kg.

Poprawna odpowiedź wskazuje na nadwyżkę papryki na kwotę 40,00 zł oraz niedobór cukinii na kwotę 15,00 zł, co jest zgodne z zasadami inwentaryzacji. Aby obliczyć wartość różnic inwentaryzacyjnych, porównujemy rzeczywisty stan towarów z zapisami w księgach. W naszym przykładzie nadwyżka papryki wynika z różnicy 10 kg, gdzie przy cenie 4,00 zł za kg, wartość ta wynosi 40,00 zł. Z kolei niedobór cukinii jest wynikiem braku 5 kg, co przy cenie 3,00 zł za kg daje nam wartość 15,00 zł. W praktyce, analiza różnic inwentaryzacyjnych ma kluczowe znaczenie dla zarządzania zapasami, gdyż pozwala na bieżąco monitorować stany magazynowe i identyfikować nieprawidłowości, które mogą prowadzić do strat finansowych. Przykładowo, w przypadku nadwyżek może być konieczne dostosowanie zamówień, aby uniknąć przestojów w sprzedaży, natomiast w przypadku niedoborów wskazuje to na potrzebę rewizji procesów zamówień i przechowywania towarów. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu łańcuchem dostaw, które kładą nacisk na dokładność danych oraz transparentność procesów.

Pytanie 36

Saldo konta pozabilansowego "Środki trwałe przyjęte w leasing"

A. ma charakter korygujący do salda konta "Środki trwałe".

B. ma charakter informacyjno-kontrolny o stanie posiadania środków trwałych obcych.

C. jest ujmowane w bilansie po stronie aktywów.

D. jest saldem konta ksiąg pomocniczych do salda konta "Środki trwałe".

Saldo konta pozabilansowego "Środki trwałe przyjęte w leasing" rzeczywiście ma charakter informacyjno-kontrolny dotyczący środków trwałych, które są w posiadaniu firmy, ale nie stanowią jej własności. W praktyce, konto to służy do rejestrowania wartości środków trwałych oddanych w leasing, co jest istotne dla zarządzania aktywami oraz odpowiedniego raportowania w bilansie. Dzięki temu, przedsiębiorstwo ma pełen obraz zasobów, które używa w działalności, mimo że formalnie nie są one jego własnością. Umożliwia to także rzetelną analizę kosztów związanych z leasingiem oraz podejmowanie świadomych decyzji dotyczących przyszłych inwestycji. W kontekście dobrych praktyk, stosowanie kont pozabilansowych jest zgodne z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które promują przejrzystość i pełne ujawnianie informacji finansowych w sprawozdaniach.

Pytanie 37

Opłacony z góry czynsz 30 grudnia 2021 roku za dzierżawę magazynów za I półrocze 2022 roku należy zaewidencjonować jako

A. rezerwy na wydatki przyszłych okresów.

B. bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

C. koszty bieżącego okresu.

D. czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów to kategoria aktywów w bilansie, która odnosi się do wydatków poniesionych w danym okresie, ale dotyczących przyszłych okresów. W przypadku opłaconego z góry czynszu za dzierżawę magazynów na I półrocze 2022 roku, mamy do czynienia z wydatkiem, który wpłynie na koszty w przyszłości. Kiedy czynsz zostaje zapłacony przed jego wykorzystaniem, należy go zaklasyfikować jako aktywa w postaci czynnych rozliczeń międzyokresowych. Przykładem zastosowania tej zasady jest sytuacja, w której firma dokonuje płatności za usługi, które będą świadczone w przyszłości, np. przedpłata za wynajem biura. Wówczas na koncie księgowym zostaje utworzona pozycja aktywów, która jest sukcesywnie rozliczana na koszty w okresach, których ta usługa dotyczy. Takie podejście jest zgodne z zasadą memoriału, która stanowi, że koszty muszą być ujmowane w tym okresie, do którego się odnoszą, co jest kluczowe dla prawidłowego prezentowania sytuacji finansowej firmy.

Pytanie 38

Operację gospodarczą o treści PK - rozliczenie niedoboru towarów mieszczącego się w granicach norm i limitów na ubytki naturalne w kwocie 700,00 zł należy zaksięgować na kontach

A. Księgowanie I.

B. Księgowanie III.

C. Księgowanie II.

D. Księgowanie IV.

Wybór innej opcji niż Księgowanie IV wskazuje na zrozumienie problemu tylko w części. Księgowanie I, II i III mogą sugerować różne inne formy klasyfikacji kosztów, które jednak nie są zgodne z rzeczywistym traktowaniem niedoboru towarów mieszczącego się w granicach norm. W rachunkowości kluczowe znaczenie ma odpowiednie przyporządkowanie kosztów do właściwych kategorii, co ma na celu przedstawienie rzetelnego obrazu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Nieodpowiednie zaklasyfikowanie niedoboru może prowadzić do zafałszowania wyników finansowych oraz utrudnić analizę kosztów. Często osoby uczące się rachunkowości mylą pojęcia związane z kosztami operacyjnymi i kosztami sprzedaży. Uznanie niedoboru towarów za inny typ kosztu, a nie koszt sprzedanych towarów, może wynikać z braku zrozumienia, że straty w obrębie norm są zjawiskiem naturalnym i powinny być odpowiednio ujęte w kosztach. Właściwe podejście polega na klasyfikacji kosztów zgodnie z ich rzeczywistym charakterem i wpływem na finanse firmy, co z kolei przekłada się na bardziej precyzyjne planowanie finansowe i analizę wyników. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do poważnych błędów w raportowaniu oraz negatywnie wpłynąć na decyzje zarządzające w zakresie polityki zapasów.

Pytanie 39

Funduszem samofinansowania w spółdzielni jest fundusz

A. przedsiębiorstwa.

B. założycielski.

C. udziałowy.

D. zasobowy.

Fundusz zasobowy w spółdzielni to naprawdę istotna sprawa, bo pozwala gromadzić pieniądze na różne inwestycje i wspiera działalność na co dzień. W przeciwieństwie do funduszu założycielskiego, który jest głównie na pokrycie kosztów związanych z otwieraniem spółdzielni, fundusz zasobowy pomaga w dłuższym rozwoju i stabilności finansowej. Dzięki temu funduszowi spółdzielnie mogą realizować różne projekty, które pomogą im być bardziej konkurencyjnymi na rynku. Na przykład inwestycja w nowoczesne technologie może sprawić, że procesy produkcyjne będą bardziej optymalne i efektywne. Z mojego doświadczenia wynika, że spółdzielnie powinny regularnie zwiększać ten fundusz, żeby mieć większą elastyczność finansową i lepiej reagować na to, co dzieje się na rynku. Poza tym, fundusz zasobowy zwiększa kapitał własny spółdzielni, co jest ważne, bo buduje zaufanie w oczach potencjalnych inwestorów i różnych instytucji finansowych.

Pytanie 40

Na podstawie danych z bilansu przedsiębiorstwa handlowego sporządzonego na dzień 31.12.2015 r. oblicz wysokość kapitału własnego przedsiębiorstwa.

A. 98 000,00 zł

B. 95 000,00 zł

C. 90 000,00 zł

D. 97 000,00 zł

Wybór niepoprawnej odpowiedzi może wynikać z kilku kluczowych nieporozumień dotyczących koncepcji kapitału własnego. Na przykład, obliczenia, które prowadzą do wyniku 90 000,00 zł, mogą sugerować, że do obliczeń nie uwzględniono zysku netto lub również nieuwzględniono pełnej struktury kapitałowej przedsiębiorstwa. Warto zauważyć, że kapitał własny to nie tylko kapitał zakładowy, ale również inne składniki, takie jak zyski zatrzymane. Z kolei odpowiedzi takie jak 97 000,00 zł czy 98 000,00 zł mogą sugerować błędne założenia dotyczące zobowiązań krótkoterminowych, które w tym przypadku wynoszą 0,00 zł. W reakcjach na pytania o wysokość kapitału własnego, kluczowe jest zrozumienie, że każdy błąd w interpretacji danych finansowych może prowadzić do nieprawidłowych wniosków. Często inwestorzy czy analitycy mogą mylić różne pojęcia finansowe, co prowadzi do błędnych oszacowań wartości firmy. Dlatego fundamentalne jest, aby przy analizie kapitału własnego korzystać z dokładnych danych bilansowych oraz mieć na uwadze, że kapitał własny jest miarą długoterminowej stabilności i zdolności przedsiębiorstwa do przetrwania w obliczu zobowiązań. Zrozumienie tych zasad pozwoli uniknąć typowych błędów związanych z interpretacją danych finansowych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej