Kwalifikacja: GIW.03 - Eksploatacja złóż metodą odkrywkową
Którą formę stabilizacji i zabezpieczenia terenów osuwiskowych przestawiono na rysunku?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Przypora dociążająca to skuteczna konstrukcja stosowana w stabilizacji skarp i zabezpieczaniu terenów narażonych na osuwiska. Jej działanie opiera się na zwiększeniu stabilności skarpy poprzez dodanie materiału dociążającego, takiego jak narzut kamienny lub mieszanka piaskowo-żwirowa, co prowadzi do obniżenia ciśnienia wody gruntowej oraz stabilizacji gruntu. Przypory dociążające są szczególnie efektywne w miejscach, gdzie naturalna geologia terenu sprzyja osuwiskom, zwłaszcza w rejonach górskich lub w pobliżu cieków wodnych. Zastosowanie takiej konstrukcji jest zgodne z najlepszymi praktykami inżynieryjnymi, które zalecają stosowanie dociążeń w miejscach o wysokim ryzyku osuwisk. W praktyce, przypory dociążające mogą być łączone z innymi metodami zabezpieczeń, takimi jak systemy odwodnienia, co jeszcze bardziej zwiększa ich efektywność i bezpieczeństwo. Dobre zaprojektowanie i wykonanie przypory dociążającej znacznie przyczynia się do długotrwałej stabilizacji terenu, co jest kluczowe w zarządzaniu ryzykiem geotechnicznym.
Wybór innych form zabezpieczeń, takich jak siatka TECCO, przypora filtracyjna czy gabiony, nie odpowiada na rzeczywiste potrzeby stabilizacji skarp w kontekście opisanego rysunku. Siatka TECCO jest stosowana głównie do zapobiegania erozji, a nie do stabilizacji skarp w sytuacjach, gdzie występuje ryzyko osuwisk. To podejście koncentruje się na zabezpieczaniu powierzchni stoku, a nie na wzmocnieniu jego struktury, co jest kluczowe w przypadku przypory dociążającej. Przypora filtracyjna, z kolei, ma na celu odprowadzenie wód gruntowych i zmniejszenie ciśnienia wodnego w gruncie, ale nie oferuje mechanicznego wsparcia, które jest istotne w kontekście osuwisk. Gabiony, będące konstrukcjami z siatek wypełnionych kamieniem, mogą być stosowane do stabilizacji, jednak ich działanie jest ograniczone w porównaniu do przypory dociążającej, gdyż nie zapewniają odpowiedniego dociążenia stoku, co jest niezbędne w sytuacjach zagrożenia osuwiskowego. Ostatecznie, wybór niewłaściwej metody może prowadzić do dalszej destabilizacji skarpy, co stanowi istotne ryzyko dla bezpieczeństwa obiektów i ludzi w otoczeniu. Kluczowe jest zrozumienie właściwych zastosowań każdego z tych rozwiązań oraz ich ograniczeń, aby móc skutecznie przeciwdziałać osuwiskom i innym zagrożeniom geotechnicznym.