Kwalifikacja: GIW.03 - Eksploatacja złóż metodą odkrywkową
Którą metodę stabilizacji i zabezpieczenia skarp przed osuwiskiem przedstawiono na rysunku?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Tarasowanie zboczy to skuteczna metoda stabilizacji skarp, która polega na tworzeniu poziomych sekcji na zboczu ziemnym, co prowadzi do zmniejszenia spływu wody oraz erozji. Ta technika pozwala na lepsze zatrzymywanie wody opadowej, co jest kluczowe dla zdrowia roślinności i stabilności gruntu. Na ilustracji widoczne są poziome pasy ziemi, które są typowym elementem tarasowania, oddzielone od siebie pasmami roślinności. Dzięki takim poziomym stopniom, siły grawitacji są rozłożone, co minimalizuje ryzyko osuwisk. W praktyce tarasowanie zboczy jest wykorzystywane w projektach budowlanych, jak również w rolnictwie, gdzie poprawia się warunki uprawy na stoku. W przypadku budowy dróg lub infrastruktury w mountainous regions, tarasowanie jest kluczowym elementem w zachowaniu stabilności terenu. Metoda ta jest zgodna z zaleceniami najlepszych praktyk w zakresie inżynierii geotechnicznej, które podkreślają znaczenie zarządzania wodami opadowymi oraz ochrony przed erozją. Warto również zwrócić uwagę na fakt, że tarasowanie, przy odpowiednim zalesieniu lub nasadzeniach, może dodatkowo wspierać bioróżnorodność i poprawiać estetykę terenu.
Montaż gabionów, gwoździowanie skarp oraz układanie faszyn to różne techniki stosowane w stabilizacji skarp, jednak żadna z tych metod nie jest przedstawiona na dostępnym rysunku. Gabiony, które są strukturami z siatki wypełnionymi kamieniami, są używane do ochrony przed erozją wzdłuż brzegów rzek czy w miejscach o dużym ryzyku osuwisk, ale charakteryzują się innym wyglądem i zastosowaniem. Gwoździowanie skarp polega na wprowadzeniu stalowych gwoździ w grunt, co również stabilizuje zbocza, jednak metoda ta nie prowadzi do tworzenia poziomych sekcji, które są kluczowe w tarasowaniu. Układanie faszyn, z kolei, jest techniką polegającą na używaniu gałęzi i innych materiałów organicznych do ochrony przed erozją, ale również nie tworzy typowych, poziomych pasów, jak w przypadku tarasowania. Często, w przypadku niepoprawnych odpowiedzi, mylone są różne metody stabilizacji, co prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych metod ma swoje unikalne zastosowanie i kontekst, a wybór odpowiedniej techniki powinien być uzależniony od specyfiki danego terenu oraz potrzeb ochrony przed osuwiskami. Ignorowanie tych różnic może prowadzić do niewłaściwego doboru środków ochrony, co w dłuższej perspektywie może być nieefektywne i kosztowne.