Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 00:45
Data zakończenia: 7 czerwca 2025 01:07

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby przeprowadzić zajęcia plastyczne z wykorzystaniem techniki dekupażu, konieczne jest przygotowanie między innymi

A. szare mydło

B. serwetki papierowe

C. tektura karbowana

D. folia spożywcza

Serwetki papierowe są podstawowym materiałem wykorzystywanym w technice dekupażu, ponieważ ich cienka struktura pozwala na łatwe przenoszenie wzorów na różnorodne powierzchnie. Technika ta polega na naklejaniu wyciętych fragmentów serwetek na przedmioty, a następnie ich zabezpieczaniu poprzez nałożenie odpowiednich warstw lakieru. Wybór serwetek papierowych jest kluczowy, ponieważ oferują one bogaty wachlarz wzorów i kolorów, co pozwala na tworzenie unikalnych i estetycznych projektów. Przykłady zastosowania serwetek w dekupażu obejmują dekorację mebli, tworzenie biżuterii, czy ozdabianie przedmiotów codziennego użytku, takich jak doniczki czy pudełka. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, ważnym jest, aby przed przystąpieniem do pracy zapoznać się z instrukcjami i technikami aplikacji, co pozwala na osiągnięcie optymalnego efektu końcowego i trwałości wykonanych prac. Ponadto, korzystanie z serwetek papierowych jest zgodne z zasadami ekologii, gdyż można wykorzystać do tworzenia dekoracji materiały z recyklingu.

Pytanie 2

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

B. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

C. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

D. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

W przypadku analizy wyników badań przeprowadzonych u mieszkańca domu pomocy społecznej, istotne jest zrozumienie, że nawiązanie kontaktu terapeutycznego oraz zebranie informacji to jedynie wstępne kroki, które nie powinny być mylone z kluczowym etapem, jakim jest określenie problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego. Nawiązanie kontaktu terapeutycznego to proces, który ma na celu budowanie zaufania i relacji, jednak nie dostarcza on wystarczających danych do dalszej analizy. Z kolei zbieranie informacji z wywiadów, obserwacji i dokumentacji jest istotne, ale jest to etap wstępny, który nie prowadzi bezpośrednio do sformułowania celów terapeutycznych. W praktyce, to zrozumienie rzeczywistych potrzeb i problemów podopiecznego jest kluczowe dla efektywnego terapeuty. Ponadto, nieprawidłowe skupienie się na wyznaczaniu celów terapeutycznych bez wcześniejszego zrozumienia sytuacji podopiecznego może prowadzić do nieefektywnych lub wręcz szkodliwych interwencji. Terapeuta, który nie zidentyfikuje właściwych problemów, może wprowadzić w błąd zarówno siebie, jak i podopiecznego, co potwierdzają standardy świadomej praktyki w geriatrystyce, które akcentują znaczenie holistycznego podejścia i zrozumienia kontekstu życiowego pacjenta przed podjęciem jakichkolwiek działań terapeutycznych. Sucha analiza danych bez kontekstu może prowadzić do błędnych wniosków oraz niewłaściwego ukierunkowania terapii, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 3

Jakie działania w zakresie arteterapii można zarekomendować?

A. wszystkim, pod warunkiem, że posiadają odpowiednią normę intelektualną

B. jedynie osobom utalentowanym w sztukach plastycznych

C. każdemu, kto wyraża chęć przystąpienia do nich

D. tylko tym, którzy brały już udział w takich zajęciach

Odpowiedzi wskazujące, że arteterapia jest zarezerwowana dla osób z określonymi zdolnościami lub wcześniejszym doświadczeniem, opierają się na mylnych założeniach. Przede wszystkim, ograniczenie dostępu do terapii tylko do osób uzdolnionych plastycznie zakłada, że wartość arteterapii zależy od umiejętności technicznych, co jest niezgodne z jej podstawowymi założeniami. Arteterapia nie wymaga umiejętności artystycznych, a jej celem jest przede wszystkim proces twórczy i emocjonalne wyrażenie się, a nie tworzenie dzieł sztuki. Kolejnym błędnym przekonaniem jest to, iż uczestnictwo w arteterapii powinno być uzależnione od poziomu inteligencji czy wcześniejszego doświadczenia. Takie podejście może prowadzić do wykluczenia wielu osób, które mogłyby odnieść korzyści z takich zajęć, niezależnie od ich stanu psychicznego czy intelektualnego. W praktyce, arteterapia powinna być otwarta dla wszystkich, ponieważ różnorodność doświadczeń i perspektyw wzbogaca grupowe sesje terapeutyczne oraz pozwala na głębsze zrozumienie emocji i problemów, z jakimi borykają się uczestnicy. Właściwe podejście do arteterapii powinno opierać się na inkluzyjności oraz akceptacji różnorodności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii oraz psychologii społecznej.

Pytanie 4

Muzykoterapię stosuje się u pacjentów cierpiących na schizofrenię w trakcie leczenia w szpitalu?

A. po farmakologicznym ustąpieniu objawów psychotycznych

B. standardowo przed wypisaniem z oddziału

C. z chwilą rozpoczęcia terapii

D. wyłącznie przed rozpoczęciem całościowego leczenia

Muzykoterapia jest formą psychoterapii, która wykorzystuje muzykę jako narzędzie terapeutyczne w leczeniu różnych zaburzeń psychicznych, w tym schizofrenii. Wprowadzenie muzykoterapii po farmakologicznym usunięciu objawów psychotycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Głównym celem tego podejścia jest stabilizacja stanu pacjenta, co pozwala na bardziej efektywne wprowadzenie terapii muzycznej. Objawy psychotyczne, takie jak halucynacje czy urojenia, mogą znacznie utrudniać uczestnictwo w terapii i obniżać jej skuteczność. Przykładowo, pacjenci, którzy przeszli farmakologiczne leczenie i doświadczyli znacznej redukcji objawów, mogą lepiej skupić się na procesie terapeutycznym, co zwiększa szanse na pozytywne rezultaty. Muzykoterapia może wspomagać pacjentów w poprawie zdolności komunikacyjnych, wyrażania emocji oraz budowaniu relacji interpersonalnych, co jest szczególnie istotne w rehabilitacji osób z zaburzeniami psychicznymi. Integracja muzykoterapii w leczenie po ustabilizowaniu stanu pacjenta jest uznawana za podejście holistyczne, które uwzględnia zarówno aspekty biologiczne, jak i psychospołeczne.

Pytanie 5

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

B. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

C. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

D. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 6

Rodzaj wsparcia przeznaczonego dla osób z trudnościami w zachowaniu, który ma formę zorganizowanych spotkań grupowych, mających na celu osiągnięcie rezultatów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych, to

A. resocjalizacja

B. hortikuloterapia

C. socjoterapia

D. rewalidacja

Socjoterapia to forma wsparcia, która koncentruje się na pracy z grupami osób borykających się z trudnymi zachowaniami lub problemami społecznymi. Spotkania grupowe są ustrukturalizowane i mają na celu osiągnięcie konkretnych celów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych. W praktyce socjoterapia wykorzystuje różnorodne metody, takie jak dyskusje, ćwiczenia interaktywne czy techniki arteterapeutyczne, które pozwalają uczestnikom na wyrażanie swoich emocji oraz zdobywanie umiejętności niezbędnych do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykładem zastosowania socjoterapii mogą być grupy wsparcia dla młodzieży z problemami emocjonalnymi, które mają na celu poprawę ich umiejętności społecznych oraz redukcję zachowań ryzykownych. Dobrą praktyką w socjoterapii jest dostosowywanie metod pracy do specyficznych potrzeb grupy, co pozwala na maksymalizację efektów terapeutycznych oraz zapewnienie bezpieczeństwa emocjonalnego uczestników.

Pytanie 7

Terapeuta zajęciowy, skupiając się jedynie na jednym elemencie zachowania podopiecznego, stosuje obserwację

A. kompleksową

B. fragmentaryczną

C. nadzorowaną

D. systematyczną

Obserwacja częściowa to technika, w której terapeuta zajęciowy skupia się na wybranym aspekcie zachowania podopiecznego, co pozwala na dokładniejszą analizę i zrozumienie potrzeb i wyzwań danej osoby. Tego rodzaju obserwacja jest szczególnie przydatna w pracy z osobami, które mają złożone potrzeby zdrowotne lub edukacyjne, ponieważ umożliwia terapeucie identyfikację specyficznych zachowań, które mogą wymagać interwencji lub wsparcia. Na przykład, jeśli podopieczny ma trudności w komunikacji, terapeuta może skoncentrować się na obserwacji sposobu, w jaki ta osoba wyraża swoje potrzeby, co może pomóc w opracowaniu strategii poprawiających interakcję. Takie podejście jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na indywidualne podejście do każdego pacjenta. Daje to terapeutom możliwość dostosowywania działań do unikalnych potrzeb i sytuacji życiowych pacjentów, co jest kluczowe dla skuteczności terapii.

Pytanie 8

Gdzie w scenariuszu powinna być umieszczona czynność terapeutyczna, polegająca na ocenianiu oraz udzielaniu wskazówek uczestnikowi w danym miejscu pracy?

A. W początkowej części realizacji zajęć

B. W głównej części realizacji zajęć

C. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

D. Na liście celów szczegółowych

Umieszczenie czynności terapeuty, polegającej na sprawdzaniu i udzielaniu wskazówek uczestnikowi, w we wstępnej części przebiegu zajęć jest nieodpowiednie, ponieważ ten etap zajęć ma na celu przede wszystkim wprowadzenie uczestników w tematykę oraz zapoznanie ich z celami i zasadami zajęć. Wstęp powinien być skoncentrowany na budowaniu atmosfery, wyjaśnieniu koncepcji oraz motywowaniu uczestników do aktywnego zaangażowania się w proces terapeutyczny. Umieszczanie aktywności terapeutycznej w tym momencie może prowadzić do zamieszania oraz obniżenia efektywności uczenia się, gdyż uczestnicy mogą nie być jeszcze gotowi na przyjmowanie i wdrażanie wskazówek. Podobnie, umieszczenie tej czynności na liście metod i technik terapii zajęciowej nie oddaje jej kluczowego miejsca w realnym procesie terapeutycznym, który powinien być dynamiczny i dostosowywać się do potrzeb oraz postępów uczestnika. W kontekście celów szczegółowych, choć istotne jest ich określenie przed rozpoczęciem zajęć, nie są one miejscem na aktywne udzielanie wskazówek. Często spotykanym błędem myślowym jest przyjęcie, że wszelkie interwencje należy prowadzić na początku zajęć, co może prowadzić do ograniczenia praktycznego zastosowania nabytej wiedzy. Efektywna terapia zajęciowa wymaga, aby kluczowe działania terapeuty miały miejsce w odpowiednim kontekście, co sprzyja większej samodzielności i pewności uczestników w ich działaniach.

Pytanie 9

Jakie jest zadanie ergoterapii w kontekście niewydolności oraz zaburzeń układu krążenia w odniesieniu do przystosowania pacjenta do

A. wykonywania codziennych czynności

B. alternatywnych metod komunikacji

C. nawiązywania relacji społecznych

D. zaakceptowania własnej niepełnosprawności

Ergoterapia w przypadku niewydolności i schorzeń układu krążenia koncentruje się na przystosowywaniu pacjentów do wykonywania czynności codziennych, co jest kluczowe dla ich samodzielności i jakości życia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje różnorodne interwencje, takie jak nauka technik oszczędzania energii, dostosowywanie przestrzeni życiowej czy wprowadzanie systemów wsparcia, które umożliwiają pacjentom bezpieczne i efektywne wykonywanie podstawowych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Standardy i dobre praktyki w ergoterapii podkreślają znaczenie zindywidualizowanego podejścia do pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie ich potencjału oraz adaptację do codziennych wyzwań. Wykorzystując różne narzędzia i techniki, ergoterapeuci mogą wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów, co prowadzi do zwiększenia ich niezależności i poprawy ogólnego stanu zdrowia. Takie podejście jest zgodne z międzynarodowymi standardami, które kładą nacisk na holistyczne rozumienie zdrowia oraz na wspieranie osób z niepełnosprawnościami w pełnoprawnym uczestnictwie w życiu społecznym.

Pytanie 10

Zamknięta postawa ciała, która nie sprzyja komunikacji interpersonalnej, objawia się

A. w utrzymywaniu kontaktu wzrokowego z osobą rozmawiającą

B. w ustawieniu nóg w delikatnym rozkroku, z palcami stóp lekko skierowanymi na zewnątrz

C. w skrzyżowaniu ramion na klatce piersiowej, w sposób zasłaniający dłonie

D. w pokazywaniu osobie rozmawiającej wnętrza rozluźnionych dłoni

Zamknięta postawa ciała, wyrażająca się poprzez splecenie ramion na piersiach i ukrywanie dłoni, jest powszechnie interpretowana jako oznaka defensywności oraz braku otwartości na komunikację. Taka postawa może sygnalizować opór wobec rozmowy lub chęć uniknięcia interakcji, co jest niekorzystne w sytuacjach wymagających efektywnej wymiany informacji. W praktyce, liderzy i specjaliści ds. komunikacji interpersonalnej często zachęcają do przyjmowania otwartej postawy, która sprzyja budowaniu zaufania i pozytywnej atmosfery w rozmowie. Przykładem może być prowadzenie spotkań, w których uczestnicy są zachęcani do siedzenia w otwartych pozycjach ciała oraz unikania zamkniętych gestów. Zastosowanie tej wiedzy w codziennej praktyce, np. na szkoleniach z komunikacji, może znacząco poprawić efektywność interakcji międzyludzkich.

Pytanie 11

Jakie podejście powinien wybrać terapeuta zajęciowy, pracując z osobą z zaawansowaną chorobą Alzheimera?

A. Skupić się na nauce nowych umiejętności

B. Wprowadzać skomplikowane procedury

C. Zastosować techniki reminiscencyjne

D. Planować ambitne cele długoterminowe

Techniki reminiscencyjne są skuteczne i często stosowane w pracy z osobami cierpiącymi na zaawansowaną chorobę Alzheimera. Polegają one na stymulacji pamięci poprzez przywoływanie wspomnień z przeszłości. To podejście wykorzystuje zachowane wspomnienia, które mogą być bardziej dostępne niż świeże informacje, co z kolei wspiera komunikację i interakcje społeczne. Stosowanie reminiscencji pomaga również w budowaniu poczucia tożsamości i wartości osobistej pacjenta, co pozytywnie wpływa na jego samopoczucie. W praktyce terapeuta zajęciowy może używać zdjęć, muzyki czy przedmiotów związanych z przeszłością pacjenta, aby wywołać pozytywne emocje i wspomnienia. Takie podejście sprzyja również redukcji niepokoju i dezorientacji, które często towarzyszą chorobie Alzheimera. Moim zdaniem, techniki reminiscencyjne są kluczowe, ponieważ koncentrują się na zasobach pacjenta, a nie na jego ograniczeniach, co jest zgodne z podejściem skoncentrowanym na osobie. Dobre praktyki wskazują na ich wysoką efektywność w poprawie jakości życia pacjentów z otępieniem.

Pytanie 12

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić terapeuta, planując scenariusz zajęć z klasycznego decoupage'u?

A. bibułę pergaminową, temperę, wikol

B. serwetki papierowe, werniks, klej wodny

C. papier ozdobny, lakier, klej w sztyfcie

D. papier czerpany, podkładówkę, klajster

Serwetki papierowe, werniks i klej wodny to podstawowe materiały, które powinien wykorzystać terapeuta w scenariuszu zajęć z decoupage klasycznego. Serwetki papierowe oferują dużą różnorodność wzorów i kolorów, co umożliwia uczestnikom rozwijanie kreatywności i wyrażanie siebie. Werniks jest kluczowym składnikiem, który nie tylko zabezpiecza gotowy projekt, ale także nadaje mu estetyczny wygląd, podkreślając kolory i wzory. Klej wodny, najczęściej stosowany w decoupage, jest idealny do łączenia serwetek z różnymi powierzchniami, ponieważ jest łatwy w użyciu i zapewnia dobrą przyczepność. Przykładem praktycznego zastosowania może być tworzenie ozdobnych pudełek czy ram na zdjęcia, gdzie te materiały pozwalają na uzyskanie trwałych i estetycznych efektów. Wystąpienie tych materiałów w zajęciach terapeutycznych wspiera nie tylko rozwój umiejętności manualnych, ale również pozytywnie wpływa na samopoczucie uczestników, angażując ich w proces twórczy. Dobrze dobrane materiały zgodne z zaleceniami branżowymi zapewniają bezpieczeństwo i komfort pracy, co jest niezbędne w kontekście terapeutów zajęciowych.

Pytanie 13

W pracowni rękodzielniczej powinny znajdować się między innymi:

A. krosno, kordonek, młotki, bejca, mulina

B. włóczka, druty, modelina, klej, szydełka

C. kanwa, nożyczki, blejtramy, farby, nici

D. tamborki, kanwa, mulina, nici, sznurek

Inne odpowiedzi, choć mają różne narzędzia i materiały, nie są tak uniwersalne dla pracowni rękodzieła jak ta, o której wcześniej mówiłem. Na przykład, krosno, które pojawia się w jednej z opcji, jest bardziej do tkania niż do haftu czy szycia, więc nie do końca się sprawdzi. Kordonek, wspomniany w innej odpowiedzi, to nić, która najlepiej sprawdza się przy szydełkowaniu, ale w kontekście różnych technik rękodzieła nie jest aż tak przydatna jak mulina. Młotki i bejca, które są w innym wyborze, bardziej pasują do obróbki drewna lub malowania. Włóczka i druty, choć są ważne w dzianiu, nie są podstawą w hafcie, a to przecież kluczowa sprawa. Często błędy w wyborze materiałów wynikają z mylenia przeznaczenia narzędzi. Żeby stworzyć naprawdę funkcjonalną pracownię, trzeba skupić się na materiałach i narzędziach, które są najbardziej potrzebne w danej dziedzinie rękodzieła, co pozwoli na efektywne i kreatywne działania.

Pytanie 14

Terapeuta zajęciowy, udzielając informacji zwrotnej swojemu podopiecznemu na temat jego negatywnego zachowania wobec innych, powinien

A. ocenić osobę podopiecznego, a nie jego postawę.

B. formułować swoje wypowiedzi w bardzo ogólny sposób.

C. stosować komunikaty zaczynające się od 'ty zawsze'.

D. ocenić konkretne działanie, a nie podopiecznego.

Ocena konkretnego zachowania, a nie podopiecznego, jest kluczowym elementem konstruktywnej informacji zwrotnej w terapii zajęciowej. Taka strategia minimalizuje ryzyko wywołania defensywnej reakcji u podopiecznego i zamiast tego skupia się na poprawie zachowań, które mogą być niepożądane. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta zauważa, że podopieczny jest często nieuprzejmy w stosunku do rówieśników. Zamiast mówić: 'Jesteś niegrzeczny', co może wywołać opór, lepiej jest powiedzieć: 'Zauważyłem, że wczoraj rozmawiając z innymi, używałeś tonu, który mógł być odebrany jako nieuprzejmy'. Tego typu podejście nie tylko utrzymuje pozytywną relację między terapeutą a podopiecznym, ale także koncentruje się na możliwościach rozwoju i wprowadzenia zmian. W praktyce stosowanie takiej strategii jest zgodne z zasadami empatii i zrozumienia, które są fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, promując rozwój umiejętności interpersonalnych i samoświadomości podopiecznych.

Pytanie 15

Który z poniższych materiałów terapeuta zajęciowy powinien wybrać, aby rozwijać motorykę małą u dzieci w wieku przedszkolnym?

A. Papier do rysowania

B. Plastelina

C. Kredki świecowe

D. Farby plakatowe

Plastelina jest doskonałym narzędziem do rozwijania motoryki małej u dzieci w wieku przedszkolnym. Praca z plasteliną wymaga manipulacji palcami, co jest kluczowe dla wzmocnienia małych mięśni dłoni. Dzieci podczas zabawy plasteliną muszą ugniatać, wałkować i formować różne kształty, co pomaga im rozwijać koordynację ręka-oko oraz precyzyjność ruchów. Plastelina pozwala również na twórcze wyrażanie się, co jest ważne dla rozwoju kreatywności. Z mojego doświadczenia, dzieci uwielbiają tworzyć z plasteliny, co sprawia, że ćwiczenia te nie są dla nich przykrym obowiązkiem, lecz zabawą. Ponadto, plastelina jest bezpieczna i dostępna w różnych kolorach, co dodatkowo stymuluje zmysły dzieci. W terapii zajęciowej plastelina jest często stosowana jako narzędzie do oceny i wspierania rozwoju motoryki małej, co jest zgodne z dobrymi praktykami w tej dziedzinie.

Pytanie 16

Toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki oraz angoby stanowią materiały i narzędzia wykorzystywane w warsztacie

A. ceramicznej

B. kulinarnej

C. rękodzielniczej

D. stolarskiej

Wybór odpowiedzi dotyczących pracowni stolarskiej, kulinarnej lub rękodzielniczej pokazuje nieporozumienie w zakresie zastosowania wymienionych narzędzi i materiałów. Pracownia stolarska wykorzystuje zupełnie inne narzędzia, takie jak piły, młotki czy wkrętarki, które są przeznaczone do obróbki drewna. Toczki i klepaczki, narzędzia ceramiczne, nie mają zastosowania w stolarstwie, a ich użycie w tej dziedzinie byłoby nieefektywne. W kontekście pracowni kulinarnej, argumenty są równie nieadekwatne. Narzędzia wykorzystywane w kuchni skupiają się na przygotowywaniu żywności i nie obejmują narzędzi ceramicznych, które są używane do formowania gliny, a nie do gotowania. Wreszcie, odpowiedź odwołująca się do pracowni rękodzielniczej, choć może wydawać się zbliżona, również jest myląca. Rękodzieło obejmuje wiele różnych technik, ale w kontekście ceramiki, istotne jest zrozumienie, że specjalistyczne narzędzia ceramiczne są kluczowe dla prawidłowego wykonania produktów. Wybór tych narzędzi jest ściśle związany z materiałem, jakim jest glina, oraz procesami związanymi z jej obróbką, co stawia je w opozycji do narzędzi używanych w innych dziedzinach rzemiosła.

Pytanie 17

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie oraz odciskanie to zestaw działań wykonywanych podczas zajęć w pracowni

A. stolarskiej

B. graficznej

C. kaletniczej

D. ceramicznej

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie i odciskanie są technikami związanymi z pracą w pracowni graficznej, gdzie tworzenie różnorodnych form graficznych oraz reprodukcja obrazów na papierze lub innych materiałach jest kluczowym aspektem. W pracowni graficznej, rytowanie i grawerowanie polegają na tworzeniu wzorów i tekstów na powierzchniach takich jak metal, drewno czy linoleum, co pozwala na uzyskanie unikalnych odbitek. Techniki te są wykorzystywane w druku wypukłym oraz w procesach produkcji materiałów reklamowych. Tuszowanie to kolejny ważny krok, polegający na aplikacji tuszu na przygotowane formy, co umożliwia przeniesienie obrazu na papier. Odciskanie, w zależności od techniki, może obejmować zarówno zastosowania ręczne, jak i maszynowe, pozwalając na produkcję większej liczby kopii. Zastosowanie tych technik w projektowaniu graficznym, w tym tworzeniu plakatów, albumów artystycznych czy książek, jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki oraz designu, co podkreśla ich znaczenie w dzisiejszym przemyśle kreatywnym.

Pytanie 18

W obszarze terapii problemów z pamięcią u pacjenta we wczesnym etapie choroby Alzheimera, warto zasugerować

A. rozwiązywanie krzyżówek

B. nordic walking

C. chromoterapię

D. hortiterapię

Rozwiązywanie krzyżówek jest doskonałym sposobem wspierania pacjentów w pierwszej fazie choroby Alzheimera, ponieważ angażuje ich umysł w sposób, który stymuluje pamięć i myślenie krytyczne. Umożliwia to nie tylko ćwiczenie zdolności poznawczych, ale także poprawia funkcje pamięciowe poprzez przypomnienie sobie faktów, słów i pojęć. W terapii zajęciowej często używa się takich form aktywności, aby zachęcić pacjentów do interakcji społecznych i wspólnego spędzania czasu, co przekłada się na ich samopoczucie i jakość życia. Praktyczne zastosowanie tego podejścia obejmuje organizację grupowych sesji rozwiązywania krzyżówek, co może prowadzić do zwiększenia motywacji pacjentów oraz ich chęci do aktywności. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób z chorobą Alzheimera, aktywności umysłowe są kluczowe w spowolnieniu postępu choroby, a regularne ćwiczenie pamięci może prowadzić do długoterminowych korzyści. Warto podkreślić, że rozwiązywanie krzyżówek łączy w sobie elementy zabawy i nauki, co sprawia, że jest to efektywna forma terapii w kontekście zaburzeń poznawczych.

Pytanie 19

Aby ocenić postępy podopiecznego na podstawie standaryzowanej obserwacji, terapeuta powinien skorzystać z narzędzia, którym jest

A. plan obserwacyjny

B. arkusza obserwacyjnego

C. zeszytu obserwacyjnego

D. formularza obserwacyjnego

Arkusz obserwacyjny jest narzędziem, które umożliwia systematyczne i zorganizowane rejestrowanie postępów podopiecznego w kontekście terapii. W przeciwieństwie do innych form dokumentacji, takich jak dzienniczek obserwacyjny czy karta obserwacyjna, arkusz ten jest skonstruowany w sposób, który pozwala na łatwe porównywanie danych oraz ich analizowanie w oparciu o ustalone kryteria. Przykładowo, terapeuta może wprowadzać dane dotyczące zachowań, umiejętności czy emocji klienta w określonych sytuacjach, co pozwala na identyfikację wzorców oraz obszarów wymagających interwencji. W kontekście standardów branżowych, korzystanie z arkuszy obserwacyjnych jest zalecane przez organizacje zajmujące się terapią, ponieważ sprzyja to rzetelności i obiektywności ocen. Dzięki temu terapeuta ma możliwość nie tylko bieżącego monitorowania postępów, ale także dostosowywania strategii terapeutycznej do zmieniających się potrzeb podopiecznego, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym.

Pytanie 20

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Samotność w lesie

B. Gry komputerowe

C. Ćwiczenia fizyczne

D. Drama

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 21

Zespół Hornera, który objawia się opadnięciem powieki, zwężeniem źrenicy oraz wpadnięciem gałki ocznej, zauważany u mieszkańca domu pomocy społecznej, szczególnie wskazuje na

A. udar niedokrwienny w czasie.

B. chorobę Alzheimera.

C. epileptyczny atak w trakcie.

D. zapalenie stawów reumatoidalnego typu.

Atak epilepsji w toku charakteryzuje się występowaniem drgawek oraz zmianami w świadomości, ale nie powoduje objawów zespołu Hornera, które są specyficzne dla uszkodzenia układu współczulnego. Drgawki mogą prowadzić do zamroczenia, jednak nie manifestują się w sposób opisany w pytaniu. Reumatoidalne zapalenie stawów jest chorobą zapalną, której objawy dotyczą przede wszystkim stawów, a nie układu nerwowego. Objawy neurologiczne mogą pojawić się w bardziej zaawansowanych stadiach choroby, ale nie są typowe dla zespołu Hornera. Choroba Alzheimera jest schorzeniem neurodegeneracyjnym, które prowadzi do postępującej utraty pamięci i funkcji poznawczych, ale również nie jest związana z objawami opadania powieki, zwężenia źrenicy i zapadania gałki ocznej. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich błędnych wniosków to nieprawidłowe przypisanie objawów neurologicznych do schorzeń nie związanych z udarem. Wiedza na temat różnic w objawach klinicznych między tymi stanami jest kluczowa dla skutecznej diagnostyki i terapii. W przypadku objawów neurologicznych istotna jest znajomość ich etiologii oraz mechanizmów, co pozwala na odpowiednie ukierunkowanie działań leczniczych.

Pytanie 22

Jakie pomoce dydaktyczne powinien przygotować terapeuta, planując zajęcia z ludoterapii?

A. Gry planszowe i stolikowe

B. Bajki oraz wiersze

C. Igły i nici

D. Płyty z muzyką

Bajki i wiersze, chociaż są wartościowymi narzędziami, które mogą być wykorzystywane w terapii, nie są tak skuteczne w bezpośrednich interakcjach społecznych jak gry planszowe i stolikowe. Bajki często mają charakter jednowymiarowy i koncentrują się na przekazaniu moralnych wartości, ale nie angażują uczestników w sposób, który by promował aktywną współpracę czy rywalizację. Udział w bajkach może być bierny, co ogranicza możliwości rozwijania umiejętności interpersonalnych. Muzyczne płyty mogą wspierać relaksację czy stymulację sensoryczną, ale nie oferują strukturalnych interakcji, które są kluczowe w ludoterapii. W przypadku igieł i nici, choć mogą być stosowane w niektórych terapiach zajęciowych, nie są odpowiednie dla ludoterapii, która opiera się na dynamicznych interakcjach i zabawie. Takie pomoce mogą wprowadzać do terapii elementy rzemiosła, ale w kontekście ludoterapii nie dostarczają one odpowiednich doświadczeń społecznych. W rezultacie, opieranie zajęć na tych materiałach może prowadzić do ograniczenia efektywności terapii oraz niepełnego wykorzystania potencjału, jaki niosą gry planszowe i stolikowe, które są zaprojektowane tak, aby sprzyjały aktywnej współpracy, komunikacji i kognitywnemu rozwijaniu się uczestników.

Pytanie 23

Zgoda na niepełnosprawność, integracja osobowości oraz zwiększenie poczucia własnej wartości poprzez osobiste sukcesy to cele rehabilitacji

A. społecznego

B. zawodowego

C. fizycznego

D. psychicznego

Wybierając inne typy usprawniania, takie jak społeczne czy fizyczne, nie do końca łapiesz, jak skomplikowana jest kwestia akceptacji niepełnosprawności i psychicznych aspektów z tym związanych. Usprawnienie społeczne skupia się bardziej na relacjach, a mniej na osobistych osiągnięciach, które mają duże znaczenie dla samacceptacji. Jasne, usprawnienie fizyczne jest istotne w rehabilitacji, ale nie zajmuje się tym, jak poczucie wartości i integracja osobowości wpływają na zdrowie psychiczne. Podejście zawodowe też nie wystarcza, bo koncentruje się na umiejętnościach przydatnych w pracy, a nie na osobistym rozwoju. Często ludzie myślą, że jak poprawią fizyczne aspekty, to automatycznie będą się lepiej czuli psychicznie, a to jest zbyt duże uproszczenie. Ważne jest, żeby zrozumieć, że psychiczne aspekty rozwoju osobistego są kluczowe w procesie rehabilitacji i wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 24

Podczas rozmowy z agresywnym mieszkańcem domu opieki terapeuta zajęciowy nie przedstawił dodatkowych wyjaśnień ani nie uzasadnił swojego stanowiska. Wypowiedział jedynie zdanie: Być może ma Pan rację. Jaką technikę asertywnego zachowania zastosował terapeuta?

A. Asertywne odroczenie

B. Otwieranie drzwi.

C. Zasłona dymna.

D. Zdarcie płyty.

Wybór odpowiedzi związanych z innymi technikami asertywnymi wskazuje na nieporozumienie dotyczące ich specyfiki oraz zastosowania w praktyce terapeutycznej. Zdarcie płyty to technika polegająca na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób konsekwentny, co w przypadku agresywnego mieszkańca mogłoby prowadzić do zaostrzenia konfliktu, a nie jego łagodzenia. Z kolei otwarte drzwi oznaczają tworzenie atmosfery przyjaznej i zachęcającej do dialogu, co w sytuacji z agresywnym mieszkańcem również może być nieodpowiednie, ponieważ może prowadzić do dalszego wywoływania negatywnych emocji i frustracji. Technika odroczenia asertywnego polega na odkładaniu podjęcia decyzji lub odpowiedzi na trudne pytania, co w kontekście agresywnej interakcji z mieszkańcem nie byłoby skuteczne. Użycie tej techniki mogłoby być postrzegane jako unikanie konfrontacji, co w niektórych sytuacjach może być błędnie interpretowane przez drugą stronę jako brak zainteresowania lub empatii. Zrozumienie tych technik i ich odpowiednie zastosowanie jest kluczowe w pracy z osobami w trudnych sytuacjach emocjonalnych. Błędna interpretacja ich funkcji prowadzi do niewłaściwego stosowania, co może zagrażać efektywności terapeutycznej i zaufaniu w relacji terapeuta-pacjent.

Pytanie 25

Osoba z chorobą Parkinsona ma trudności z przełykaniem jedzenia. Często zdarza jej się dławić i krztusić. Jakie potrzeby są u niej zaburzone?

A. Afiliacji i bezpieczeństwa

B. Fizjologiczne i bezpieczeństwa

C. Afiliacji i uznania

D. Fizjologiczne i samorealizacji

Podopieczny z chorobą Parkinsona, który ma trudności w połykaniu pokarmów, cierpi na zaburzenia związane z potrzebami fizjologicznymi i bezpieczeństwa. Potrzeby fizjologiczne obejmują podstawowe funkcje życiowe, takie jak prawidłowe odżywianie i zdolność do połykania. Dławienie się i krztuszenie przy jedzeniu wskazują na zaburzenia w tym zakresie, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak niedożywienie czy aspiracja pokarmów do dróg oddechowych. Potrzeba bezpieczeństwa natomiast dotyczy poczucia braku zagrożenia i stabilności. Osoba z trudnościami w połykaniu może doświadczać lęku i niepokoju związanych z jedzeniem, co potęguje uczucie zagrożenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest stosowanie strategii, które zwiększają bezpieczeństwo podczas posiłków, takie jak: podawanie pokarmów w odpowiedniej konsystencji, odpowiednia pozycja ciała podczas jedzenia i zapewnienie wsparcia psychologicznego. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami neurologicznymi, ważne jest ciągłe monitorowanie zdolności pacjenta do połykani i dostosowywanie diety do jego możliwości.

Pytanie 26

Ludoterapia to aktywności, w których wykorzystuje się w terapii

A. relaksujące działanie śmiechu

B. kulturę i tradycje ludowe

C. kontakt z przyrodą

D. gry i zabawy

Ludoterapia jest formą terapii, która wykorzystuje elementy gier i zabaw jako podstawowe narzędzie w procesie terapeutycznym. Jest to podejście szczególnie efektywne w pracy z dziećmi, ale także z młodzieżą i dorosłymi. Gry i zabawy stają się medium, przez które uczestnicy mogą wyrażać swoje emocje, uczyć się nowych umiejętności społecznych oraz radzić sobie z trudnościami. Przykłady zastosowania ludoterapii obejmują użycie gier planszowych do nauki współpracy oraz gier ruchowych do rozwijania umiejętności motorycznych i komunikacyjnych. W kontekście standardów branżowych, ludoterapia często jest integrowana w programach rehabilitacyjnych oraz terapii zajęciowej, co podkreśla jej znaczenie w holistycznym podejściu do zdrowia psychicznego. Badania wykazują, że gry mogą wspierać rozwój osobowy i emocjonalny, a także ułatwiać nawiązywanie relacji interpersonalnych. Korzystanie z tej formy terapii powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest kluczowe w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 27

Kulinoterapia polega na wykorzystywaniu w celach terapeutycznych działań związanych z

A. ręcznym formowaniem mas plastycznych typu ciastolina

B. tworzeniem obrazów z wąskich zwijanych pasków papieru

C. dobieraniem ubrań do warunków atmosferycznych i okazji

D. przygotowaniem różnorodnych posiłków

Kulinoterapia to podejście terapeutyczne, które wykorzystuje przygotowywanie różnorodnych posiłków jako formę wsparcia w procesie zdrowienia i poprawy jakości życia. Kulinoterapia angażuje pacjentów w aktywności kulinarne, co ma na celu nie tylko rozwijanie umiejętności gotowania, ale także promowanie zdrowych nawyków żywieniowych, które są kluczowe dla dobrostanu psychicznego i fizycznego. Przykładem może być terapia, w której pacjenci uczą się przygotowywać zbilansowane posiłki, co wpływa na ich świadomość żywieniową. Badania wskazują, że aktywne uczestnictwo w gotowaniu może prowadzić do wzrostu samooceny oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Kulinoterapia jest również wykorzystywana w pracy z dziećmi i osobami starszymi, gdzie poprzez zabawę i twórcze kulinarne działania można zwiększyć ich zaangażowanie oraz poprawić relacje społeczne.

Pytanie 28

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

B. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

C. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

D. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 29

W osobistym planie terapii zajęciowej dla osoby z przykurczem palców ręki oraz mającej trudności z orientacją w przestrzeni, terapeuta powinien uwzględnić

A. Prace manualne w masie solnej, wspólne spacery

B. Wyszywanie, zajęcia relaksacyjne

C. Rozwiązywanie krzyżówek, malarstwo

D. Wycieczki rowerowe, modelarstwo

Prace manualne w masie solnej oraz wspólne spacery są doskonałymi metodami terapeutycznymi, które wszechstronnie wspierają osobę z przykurczem palców dłoni i problemami z orientacją przestrzenną. Prace manualne angażują zarówno zdolności motoryczne, jak i sensoryczne, co jest kluczowe w rehabilitacji osób z ograniczoną sprawnością ręki. Umożliwiają one rozwijanie precyzyjnych ruchów palców oraz wzmacniają mięśnie, co może prowadzić do poprawy funkcji manualnych. Wspólne spacery natomiast dostarczają nie tylko stymulacji fizycznej, ale także szansy na rozwój umiejętności orientacji w przestrzeni oraz integracji społecznej. Takie działania są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta. Przykładowo, wprowadzenie do terapii zajęć z masą solną może ułatwić pacjentowi wyrażanie emocji oraz kreatywności, co jest niezmiernie ważne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 30

W wytycznych rehabilitanta dla pacjenta po operacji stawu biodrowego zawarte są zalecenia 0 zabraniące zginania w stawie biodrowym pod kątem większym niż 90o. Terapeuta zajęciowy, stosując się do tych wskazówek, powinien przypominać pacjentowi, aby nie podejmował się samodzielnie

A. zakładania płaszcza

B. chodzenia bez wsparcia balkonika

C. wiązać buty

D. wstawania z fotela

Wiązanie butów jest czynnością, która może wymagać znacznego zgięcia w stawie biodrowym, zwłaszcza gdy osoba siedzi na krześle lub stoi. W przypadku pacjentów po operacji stawu biodrowego zaleca się unikanie zgięcia w stawie powyżej 90 stopni, aby zmniejszyć ryzyko dyslokacji sztucznego stawu lub uszkodzenia tkanek. Praktycznym podejściem w rehabilitacji jest nauka alternatywnych metod zakupu odzieży i obuwia, takich jak używanie butów z zapięciami na rzepy lub wykorzystanie długiego uchwytu do zakładania skarpet i butów. Ponadto, warto wprowadzać ćwiczenia, które poprawiają ruchomość i siłę nóg, co w przyszłości ułatwi codzienne czynności. W kontekście dobrych praktyk rehabilitacyjnych niezwykle istotne jest także regularne monitorowanie postępów pacjenta oraz dostosowywanie zaleceń do jego indywidualnych potrzeb oraz możliwości. Wsparcie ze strony terapeuty zajęciowego w tym zakresie jest kluczowe, aby pacjent mógł czuć się pewnie i samodzielnie w procesie rehabilitacji.

Pytanie 31

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przekształca przekazany komunikat na język, który najlepiej rozumie, nazywana jest

A. kwestionowanie

B. dekodowanie

C. filtrowanie

D. sprzężenie zwrotne

Filtrowanie, sprzężenie zwrotne oraz kwestionowanie to różne procesy związane z komunikacją, jednak nie odpowiadają one na istotę dekodowania. Filtrowanie odnosi się do selekcji informacji, które są postrzegane przez odbiorcę, co może prowadzić do zniekształcenia przekazu. Odbiorca, filtrując komunikaty przez pryzmat własnych przekonań czy emocji, może zignorować istotne elementy, co skutkuje błędnym zrozumieniem. Sprzężenie zwrotne jest procesem, w którym odbiorca reaguje na komunikat nadawcy, co jest kluczowe dla zamknięcia obiegu komunikacji, ale samo w sobie nie dotyczy interpretacji treści. W kontekście procesu komunikacji, sprzężenie zwrotne jest ważne, ale nie jest tym samym co dekodowanie, które koncentruje się wyłącznie na interpretacji. Kwestionowanie z kolei polega na analizie i sprawdzaniu informacji, co jest istotnym krokiem w procesie krytycznego myślenia, ale nie jest bezpośrednio związane z procesem dekodowania komunikatów. Zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest kluczowe dla skutecznej komunikacji. W praktyce, brak prawidłowego dekodowania może prowadzić do nieporozumień, konfliktów oraz nieefektywności w relacjach interpersonalnych, dlatego istotne jest, aby umieć rozróżniać te procesy oraz świadome uczestnictwo w komunikacji.

Pytanie 32

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

B. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

C. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

D. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

Dokumentacja działań w terapii zajęciowej jest kluczowym elementem zarówno dla uczestników, jak i dla osób bliskich oraz instytucji zarządzających programami terapeutycznymi. Odpowiedzi sugerujące, że głównym celem dokumentacji jest przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestników procesu terapeutycznego, mimo że jest to istotny aspekt, nie uwzględniają fundamentalnej roli, jaką odgrywa bezpośrednia informacja zwrotna dla samych uczestników. Osoby bliskie mogą mieć swoje oczekiwania i wątpliwości, jednak to uczestnicy powinni być na pierwszym miejscu w procesie terapeutycznym, gdyż to ich rozwój i samopoczucie są najważniejsze. Jeśli chodzi o działania kontrolne wobec realizacji programu placówki, to również jest to ważne, ale nie jest to podstawowy cel dokumentacji. Monitorowanie i ocena programu są niezbędne, aby zapewnić jego efektywność i zgodność z przyjętymi standardami, jednak te działania nie są bezpośrednio związane z indywidualnym rozwojem uczestników. Z kolei ocena kwalifikacji terapeuty zajęciowego, chociaż istotna, nie powinna być głównym powodem dokumentowania działań terapeutycznych. Kluczowe jest, aby dokumentacja koncentrowała się przede wszystkim na postępach i potrzebach uczestników, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualne podejście do każdego uczestnika. W praktyce, dokumentacja powinna stanowić narzędzie do wspierania uczestników w ich osobistym rozwoju, a nie tylko narzędzie do oceny pracy terapeuty.

Pytanie 33

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni

B. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii

C. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta

D. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego

Choć odpowiedzi dotyczące kalkulacji kosztów, opracowywania dokumentacji terapeutycznej oraz odtwarzania plików dźwiękowych mogą wydawać się związane z pracą terapeuty zajęciowego, każda z nich nie oddaje kluczowej roli, jaką odgrywa Canva w procesie tworzenia materiałów wizualnych. Kalkulacje kosztów wymagają użycia narzędzi arkuszowych, które umożliwiają precyzyjne obliczenia i analizy finansowe, co nie jest funkcją Canva. Użytkownicy mogą mieć tendencję do mylenia narzędzi graficznych z narzędziami do zarządzania finansami, co prowadzi do błędnych wniosków. Opracowywanie wyników skal diagnostycznych i dokumentacji terapeutycznej wymaga zastosowania bardziej wyspecjalizowanego oprogramowania, które umożliwia analizy statystyczne oraz odpowiednie formatowanie danych. Canva nie jest zaprojektowana do takich zastosowań, co może prowadzić do niedostatecznego zrozumienia jej podstawowych funkcji. Z kolei odtwarzanie plików dźwiękowych w kontekście muzykoterapii należy do obszaru zarządzania multimediami, które wymagają specjalistycznych programów audio, a nie narzędzi do projektowania graficznego. W rezultacie, brak świadomości dotyczącej funkcji specjalistycznych narzędzi oraz ich właściwego zastosowania może prowadzić do nieprecyzyjnego wykorzystania oprogramowania, co w konsekwencji wpływa na jakość pracy terapeuty.

Pytanie 34

Terapeuta organizuje zespół reprezentantów ośrodka wsparcia społecznego do zawodów sportowych. 24-letnia podopieczna z zespołem Downa oraz znaczną krótkowzrocznością wykazuje dużą nadpobudliwość i wyraża chęć do aktywności fizycznej. W jaką dyscyplinę sportową terapeuta powinien jej zaproponować przygotowania?

A. Biegów przełajowych

B. Zawodów pływackich

C. Turnieju boules

D. Akrobacji na trampolinach

Zarówno biegi przełajowe, jak i turniej boules czy akrobacje na trampolinach, mają swoje specyficzne wymagania, które mogą nie być odpowiednie dla podopiecznej z zespołem Downa i znaczną krótkowzrocznością. Biegi przełajowe wymagają dobrej orientacji przestrzennej oraz umiejętności szybkiego podejmowania decyzji, co może stanowić wyzwanie dla osoby z ograniczeniem wzrokowym. Ponadto, terenowe warunki mogą prowadzić do potencjalnych zagrożeń związanych z upadkami czy kontuzjami. Akrobacje na trampolinach wymagają nie tylko zaawansowanej koordynacji, ale także dużej sprawności fizycznej oraz umiejętności przewidywania ruchów, co może być trudne do osiągnięcia dla osoby z nadpobudliwością i problemami ze wzrokiem. Z kolei turniej boules, mimo że wydaje się być mniej wymagającą dyscypliną, również nie dostarcza odpowiedniej aktywności fizycznej, jaką oferuje pływanie. Boules to gra wymagająca precyzji i cierpliwości, co może być trudne do zaadaptowania w przypadku osoby z wysokim poziomem nadpobudliwości. W przypadku wyboru aktywności fizycznej dla osób z niepełnosprawnościami, istotne jest uwzględnienie ich indywidualnych potrzeb oraz możliwości, a także stworzenie środowiska, które sprzyja wsparciu i integracji społecznej. Dlatego zawody pływackie stanowią najlepszy wybór, biorąc pod uwagę zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne.

Pytanie 35

Która z wymienionych metod graficznych jest niewskazana dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niską precyzją w motoryce małej?

A. Druk strukturalny

B. Linoryt

C. Monotypia

D. Dekalkomania

Linoryt jest techniką graficzną, która wymaga precyzyjnej kontroli nad narzędziem, co czyni ją nieodpowiednią dla osób z ograniczeniami siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w zakresie motoryki małej. Proces linorytu polega na rzeźbieniu w miękkiej gumie lub linoleum, co wymaga użycia narzędzi o ostrych krawędziach, które muszą być prowadzone z dużą dokładnością, aby uzyskać pożądany efekt graficzny. Dla podopiecznych z ograniczeniami, inne techniki, takie jak monotypia czy dekalkomania, mogą okazać się znacznie bardziej dostępne, ponieważ pozwalają na większą swobodę ruchów i nie wymagają tak intensywnej kontroli nad narzędziem. W kontekście terapii zajęciowej, zastosowanie technik, które nie obciążają fizycznie uczestników, jest kluczowe dla ich efektywnego zaangażowania i satysfakcji z procesu twórczego. Dlatego wybór odpowiednich technik artystycznych powinien uwzględniać indywidualne możliwości i ograniczenia uczestnika, co jest zgodne z zasadami dostosowanego nauczania i terapeutycznego podejścia do sztuki.

Pytanie 36

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na otępienie starcze

B. na udar niedokrwienny mózgu

C. na trudności z motoryką małą

D. na chorobę Parkinsona

Objawy wskazujące na drżenie kończyny górnej, wzmożenie napięcia mięśniowego, spowolnienie ruchowe oraz trudności w inicjacji ruchu, zwane również "zahamowaniem startu", są typowe dla choroby Parkinsona. Jest to schorzenie neurodegeneracyjne, które dotyka układ dopaminergiczny mózgu, prowadząc do zaburzeń motorycznych. W praktyce, pacjenci z chorobą Parkinsona często doświadczają tzw. triady objawów: drżenia, sztywności oraz bradykinezy (spowolnienia ruchowego). Wczesne rozpoznanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ odpowiednie leczenie farmakologiczne, w tym leki takie jak lewodopa, mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Również terapie rehabilitacyjne, takie jak terapia zajęciowa czy fizjoterapia, mogą pomóc w zarządzaniu objawami oraz poprawie funkcji motorycznych. W kontekście standardów opieki w neurologii, istotne jest, aby specjaliści byli dobrze wykształceni w rozpoznawaniu objawów choroby Parkinsona, co pozwoli na wczesne interwencje i wsparcie dla pacjentów oraz ich rodzin.

Pytanie 37

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

B. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

C. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

D. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osób z zaburzeniami poznawczymi kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych możliwości i potrzeb pacjenta. Tylko wtedy terapia ma szansę przynieść zamierzone efekty. Każda osoba jest inna i ma unikalne potrzeby, które wynikają z jej stanu zdrowia, poziomu funkcjonowania i osobistych preferencji. Uwzględnienie tych aspektów pozwala terapeucie na opracowanie planu, który będzie nie tylko efektywny, ale także akceptowany przez pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić szczegółową ocenę pacjenta, uwzględniając jego historię choroby, aktualne objawy oraz cele terapeutyczne. Dzięki temu możliwe jest zaprojektowanie działań, które nie tylko wspomagają poprawę funkcji poznawczych, ale także zwiększają motywację pacjenta do uczestnictwa w terapii. Dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i stanowi podstawę skutecznej interwencji terapeutycznej.

Pytanie 38

Zabawy z dużą, kolorową chustą są typowe dla metody

A. Klanzy

B. Orffa

C. Sherborne

D. Dennisona

Chociaż każda z wymienionych metod ma swoje unikalne cechy, nie wszystkie są odpowiednie w kontekście zabaw z dużą, kolorową chustą. Metoda Orffa, oparta na muzykalności i rytmie, skupia się głównie na nauczaniu poprzez muzykę i zabawę, co może obejmować instrumenty perkusyjne czy różnorodne formy ruchu, ale nie koncentruje się na wykorzystaniu chust. Z kolei metoda Dennisona, która ma na celu wspieranie integracji sensorycznej i rozwijanie umiejętności poznawczych przez ruch, również nie opiera się na pracy z chustą. Jej podejście skupia się na dążeniu do harmonii ciała i umysłu, co jest wartościowe, lecz nie wykorzystuje specyficznych narzędzi, takich jak chusta. Metoda Sherborne, koncentrująca się na rozwoju poprzez ruch i interakcję fizyczną, może wykorzystywać różne materiały, ale nie jest znana z pracy z dużymi chustami w taki sposób, jak metoda Klanzy. W związku z tym, wybór Klanzy jako poprawnej odpowiedzi jest odpowiedni, ponieważ jest to metoda, która wprost odnosi się do zabaw z chustą i wykorzystuje ją jako kluczowy element aktywności. Błędne zrozumienie tego zagadnienia może prowadzić do nieprawidłowych wniosków dotyczących odpowiednich metod pedagogicznych oraz ich zastosowań w pracy z dziećmi.

Pytanie 39

Zaleca się udział w całodobowym treningu umiejętności codziennych realizowanym w mieszkaniu treningowym

A. dorosłemu z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej

B. osobie starszej z umiarkowanym stopniem choroby Alzheimera

C. dziecku z mózgowym porażeniem dziecięcym

D. podopiecznemu w stanie paliatywnym

Udział w całodobowym treningu czynności życia codziennego nie jest odpowiedni dla seniora z umiarkowanym stopniem choroby Alzheimera, ponieważ osoby te często mają trudności z pamięcią oraz orientacją, co ogranicza ich zdolność do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. Programy tego typu są bardziej skuteczne dla osób, które wykazują większy potencjał do nauki i adaptacji, co w przypadku umiarkowanego stopnia demencji jest znacznie ograniczone. Ponadto, w przypadku dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, głównym celem rehabilitacji jest często rozwój fizyczny i motoryczny, a nie trening umiejętności życiowych w codziennym kontekście. Takie podejście nie uwzględnia specyficznych potrzeb dzieci, które wymagają bardziej zindywidualizowanego i skoncentrowanego na ich fizycznych i neurologicznych potrzebach wsparcia. Z kolei podopieczni w stanie paliatywnym wymagają wsparcia skoncentrowanego na jakości życia i objawach, a nie na nabywaniu umiejętności życiowych. Wybór niewłaściwego uczestnika do takiego programu, jak w przypadku podopiecznych w stanie zaawansowanej choroby, może prowadzić do frustracji i obniżonej motywacji, co jest sprzeczne z ideą wsparcia osób z ograniczeniami. Kluczowe jest zatem, aby programy były dostosowane do indywidualnych potrzeb i zdolności uczestników, co pozwala na skuteczniejsze osiąganie zamierzonych celów rehabilitacyjnych.

Pytanie 40

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem terapeuty zajęciowego, gdy zaczyna pracę z nowym podopiecznym?

A. Organizacja grupy wsparcia

B. Przeprowadzenie wywiadu wstępnego

C. Opracowanie programu żywieniowego

D. Przygotowanie raportu finansowego

Rozpoczęcie pracy z nowym podopiecznym w terapii zajęciowej zawsze powinno zaczynać się od przeprowadzenia wywiadu wstępnego. Jest to kluczowe, ponieważ pozwala terapeucie na zebranie niezbędnych informacji o pacjencie, jego potrzebach, oczekiwaniach, a także o specyficznych ograniczeniach fizycznych, psychicznych czy społecznych. Wywiad wstępny stanowi fundament do dalszego planowania procesu terapeutycznego. Terapeuta zajęciowy, dzięki tym informacjom, może opracować indywidualny plan działania, który będzie najbardziej efektywny i dostosowany do potrzeb pacjenta. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują, że bez dokładnego zrozumienia pacjenta i jego sytuacji życiowej, trudno jest zapewnić skuteczną i odpowiednią pomoc. Wywiad ten często obejmuje również omówienie celów terapeutycznych z pacjentem, co zwiększa zaangażowanie i motywację do współpracy. Praktyczne zastosowanie tego etapu można zauważyć w każdej skutecznej interakcji terapeutycznej, gdzie kluczowe jest zrozumienie i dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej