Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 17:12
Data zakończenia: 7 czerwca 2025 17:15

Egzamin niezdany

Wynik: 8/40 punktów (20,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Protokół, który komputery wykorzystują do informowania ruterów w swojej sieci o zamiarze dołączenia do określonej grupy multicastowej lub jej opuszczenia, to

A. Internet Group Management Protocol (IGMP)

B. Interior Gateway Protocol (IGP)

C. Internet Message Access Protocol (IMAP)

D. Transmission Control Protocol (TCP)

Protokóły takie jak Internet Message Access Protocol (IMAP), Transmission Control Protocol (TCP) oraz Interior Gateway Protocol (IGP) mają odmienne cele i funkcje w kontekście komunikacji sieciowej. IMAP jest protokołem używanym głównie do zarządzania pocztą elektroniczną. Pozwala użytkownikom na dostęp do wiadomości e-mail przechowywanych na zdalnym serwerze, co jest zgoła innym zadaniem niż zarządzanie grupami multicastowymi. TCP to protokół transportowy, który zapewnia niezawodność przesyłania danych pomiędzy urządzeniami sieciowymi, ale nie ma zastosowania do zarządzania członkostwem w grupach multicastowych. Z kolei IGP odnosi się do protokołów rutowania używanych wewnątrz autonomicznych systemów, ale także nie dotyczy zarządzania grupami multicastowymi. Typowym błędem myślowym jest mylenie protokołów zarządzających różnymi aspektami komunikacji w sieciach komputerowych. Kluczowym różnicą jest to, że IGMP koncentruje się na kwestiach związanych z multicastem, natomiast inne wymienione protokoły operują w różnych domenach. Zrozumienie różnic między tymi protokołami oraz ich zastosowań jest niezbędne dla efektywnego projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi, zwłaszcza w kontekście rosnących potrzeb dotyczących wydajności i zarządzania ruchem w sieciach.

Pytanie 2

Które z poleceń w systemie Windows umożliwia sprawdzenie zapisanych w pamięci podręcznej komputera tłumaczeń nazw DNS na odpowiadające im adresy IP?

A. ipconfig /flushdns

B. ipconfig /displaydns

C. ipconfig /release

D. ipconfig /renew

To polecenie 'ipconfig /displaydns' to naprawdę ważna rzecz, jeśli chodzi o zarządzanie pamięcią podręczną DNS w Windowsie. Dzięki niemu możemy zobaczyć, co jest w tej pamięci podręcznej, czyli jak wyglądają tłumaczenia nazw domen na adresy IP. To się przydaje zwłaszcza, gdy mamy problemy z dostępem do jakichś stron, bo pozwala nam sprawdzić, jakie zapytania DNS już zostały rozwiązane. Dla administratorów to bardzo pomocne, gdy muszą znaleźć błędy związane z nieaktualnymi lub błędnymi wpisami. Na przykład, po zmianie adresu IP serwera DNS, jak użytkownik wciąż nie może wejść na jakąś usługę, to właśnie to polecenie pomoże nam sprawdzić, czy stary adres IP nadal siedzi w pamięci. W pracy z sieciami warto też regularnie sprawdzać tę pamięć i czyścić ją, używając 'ipconfig /flushdns', co jest jednym z lepszych sposobów na utrzymanie sieci w dobrej formie, moim zdaniem.

Pytanie 3

Zestaw zasad do filtrowania ruchu w routerach to

A. ACL (Access Control List)

B. ACPI (Advanced Configuration and Power Interface)

C. MMC (Microsoft Management Console)

D. NNTP (Network News Transfer Protocol)

Niestety, wybór ACPI, MMC i NNTP nie jest dobry w kontekście pytania o reguły filtrujące ruch sieciowy. ACPI, czyli Advanced Configuration and Power Interface, dotyczy zarządzania energią w komputerach, a nie ma nic wspólnego z kontrolowaniem ruchu w sieci. Jego użycie koncentruje się na oszczędzaniu energii, więc nie pasuje do tematu. Z kolei MMC, czyli Microsoft Management Console, to narzędzie administracyjne w Windowsie, ale też nie ma nic do rzeczy jeśli chodzi o regulację ruchu sieciowego. A NNTP, czyli Network News Transfer Protocol, to protokół do przesyłania wiadomości w Usenet, więc też nie ma związku z bezpieczeństwem dostępu w sieci. Często myli się te wszystkie narzędzia i protokoły z tym, co faktycznie służy do bezpieczeństwa. Pamiętaj, że ACL to konkretny mechanizm do filtrowania i kontrolowania ruchu sieciowego, a nie inne protokoły czy interfejsy, które mogą być używane do innych celów.

Pytanie 4

Użytkownik korzysta z polecenia ipconfig /all w systemie Windows. Jaką informację uzyska po jego wykonaniu?

A. Informacje dotyczące wersji i stanu sterownika karty graficznej zainstalowanej w systemie.

B. Listę aktywnych połączeń TCP wraz z numerami portów i adresami zdalnymi.

C. Dane o aktualnym wykorzystaniu miejsca na wszystkich partycjach dysku twardego.

D. Szczegółową konfigurację wszystkich interfejsów sieciowych, w tym adresy IP, maski podsieci, bramy domyślne, adresy serwerów DNS oraz fizyczne adresy MAC.

Polecenie ipconfig /all w systemie Windows służy do wyświetlania szczegółowych informacji o wszystkich interfejsach sieciowych zainstalowanych w komputerze. Wynik tego polecenia to nie tylko podstawowy adres IP czy maska podsieci, ale także takie dane jak: adresy fizyczne MAC poszczególnych kart, adresy bram domyślnych, serwerów DNS i WINS, status DHCP, a nawet identyfikatory poszczególnych interfejsów. Dzięki temu narzędziu administrator może w prosty sposób zweryfikować, jak skonfigurowane są poszczególne karty sieciowe, czy komputer korzysta z DHCP, czy adresy przydzielone są statycznie, a także czy nie występują konflikty adresów. Praktycznie – przy rozwiązywaniu problemów z siecią lokalną, właśnie ipconfig /all jest jednym z pierwszych poleceń, po jakie sięga technik czy administrator. Moim zdaniem, każdy, kto chce efektywnie zarządzać sieciami komputerowymi i rozumieć ich działanie, powinien znać szczegóły wyjścia tego polecenia na pamięć. W branży IT to jedna z absolutnych podstaw, a jednocześnie narzędzie, które nie raz potrafi zaoszczędzić godziny żmudnego szukania błędów konfiguracyjnych. Standardy branżowe wręcz zalecają korzystanie z tego polecenia przy każdej diagnozie sieciowej.

Pytanie 5

Użytkownicy należący do grupy Pracownicy nie mają możliwości drukowania dokumentów za pomocą serwera wydruku w systemie operacyjnym Windows Server. Dysponują jedynie uprawnieniami do 'Zarządzania dokumentami'. Co należy uczynić, aby rozwiązać ten problem?

A. Dla grupy Administratorzy należy usunąć uprawnienia 'Drukuj'

B. Dla grupy Administratorzy należy cofnąć uprawnienia 'Zarządzanie drukarkami'

C. Dla grupy Pracownicy należy cofnąć uprawnienia 'Zarządzanie dokumentami'

D. Dla grupy Pracownicy należy przyznać uprawnienia 'Drukuj'

Zarządzanie uprawnieniami w Windows Server to bardzo ważna sprawa, jeśli chodzi o efektywne korzystanie z zasobów sieciowych. Propozycje mówiące o usunięciu uprawnień 'Zarządzanie drukarkami' czy 'Drukuj' dla grupy Administratorzy są po prostu nietrafione. Jak można usunąć 'Zarządzanie drukarkami' z grupy Administratorzy? To by wprowadziło totalny chaos, bo oni muszą mieć pełną kontrolę nad drukarkami, żeby móc je konfigurować i rozwiązywać problemy. Bez tych uprawnień, infrastruktura IT po prostu by nie działała. A pomysł, żeby dla Administratorów usunąć uprawnienia 'Drukuj'? To też błąd, bo ograniczylibyśmy ich możliwość do wydruku, co jest całkiem sprzeczne z ich rolą. Natomiast, jeśli chodzi o pracowników, to trzeba im zostawić możliwość zarządzania dokumentami w kolejce, bo inaczej nie będą mogli efektywnie pracować. Często myli się uprawnienia do zarządzania z tymi do drukowania, co powoduje, że podejście jest złe. Podsumowując, żeby pracownicy mogli drukować, muszą mieć odpowiednie uprawnienia, a nie je ograniczać w inny sposób.

Pytanie 6

Jakie aktywne urządzenie pozwoli na podłączenie 15 komputerów, drukarki sieciowej oraz rutera do sieci lokalnej za pomocą kabla UTP?

A. Panel krosowy 16-portowy

B. Switch 16-portowy

C. Panel krosowy 24-portowy

D. Switch 24-portowy

Wybór panelu krosowniczego, niezależnie od tego czy 16-portowego, czy 24-portowego, nie jest dobrym pomysłem, gdy mowa o sieci dla 15 komputerów, drukarki i routera. Panel krosowniczy jest głównie do organizowania kabli w szafach serwerowych i nie działa aktywnie, czyli nie przetwarza ani nie kieruje sygnałami sieciowymi. Jego rola to głównie układanie połączeń fizycznych, a nie dawaniu aktywnego połączenia z siecią. Żeby urządzenia mogły się komunikować, potrzebny jest przełącznik, bo to aktywne urządzenie, które zarządza danymi w sieci. Jak chodzi o wydajność, panel krosowniczy nie obsługuje danych i nie ma portów do podłączenia sprzętów, więc nie spełnia wymagań pytania. Często ludzie mylą funkcje panelu krosowniczego z przełącznikiem; niektórzy nie zauważają, że panel to tylko punkt do organizacji, a nie aktywny element sieci. Żeby zbudować skuteczną sieć lokalną, konieczny jest przełącznik, który poradzi sobie z ruchem sieciowym i ma odpowiednią liczbę portów na urządzenia.

Pytanie 7

Jak wiele punktów rozdzielczych, według normy PN-EN 50174, powinno być umiejscowionych w budynku o trzech kondygnacjach, przy założeniu, że powierzchnia każdej z kondygnacji wynosi około 800 m²?

A. 2

B. 3

C. 4

D. 1

Analizując odpowiedzi, można zauważyć, że pominięcie normy PN-EN 50174 prowadzi do błędnych wniosków. W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, istnieją różne mity i nieporozumienia dotyczące zasadności liczby punktów rozdzielczych. Wybór zbyt małej liczby punktów, jak 1 lub 2, może wynikać z przekonania, że centralizacja systemów telekomunikacyjnych jest wystarczająca. Tego rodzaju myślenie ignoruje fakt, że w miarę wzrostu liczby kondygnacji i powierzchni użytkowej, rośnie także złożoność infrastruktury. Niezbędne jest zapewnienie punktów rozdzielczych w każdym poziomie budynku, aby zminimalizować ryzyko przeciążeń sieci oraz ułatwić dostęp do urządzeń i systemów. Dodatkowo, odpowiednia liczba punktów rozdzielczych może obniżyć koszty związane z eksploatacją i konserwacją infrastruktury telekomunikacyjnej. Pamiętajmy, że w sytuacji awaryjnej, rozległe sieci z centralnym punktem mogą napotykać poważne problemy z dostępem do usług. W praktyce, ignorowanie standardów dotyczących rozmieszczenia punktów rozdzielczych może prowadzić do utraty efektywności operacyjnej oraz zwiększenia kosztów związanych z przyszłymi rozbudowami lub modernizacjami infrastruktury. Zrozumienie roli punktów rozdzielczych w kontekście normy PN-EN 50174 jest kluczowe dla prawidłowego projektowania i funkcjonowania sieci telekomunikacyjnych w budynkach.

Pytanie 8

Która z grup w systemie Windows Serwer ma najniższe uprawnienia?

A. Użytkownicy.

B. Wszyscy

C. Administratorzy.

D. Operatorzy kont.

Odpowiedź "Wszyscy" jest jak najbardziej na miejscu. Ta grupa użytkowników w Windows Serwer ma najniższe uprawnienia. W praktyce oznacza to, że ci użytkownicy nie mogą robić rzeczy administracyjnych, jak chociażby zmieniać ustawień systemowych, instalować programy czy zarządzać innymi kontami. Ograniczenie ich uprawnień do grupy "Wszyscy" to kluczowy ruch w kontekście bezpieczeństwa, bo zmniejsza ryzyko nieautoryzowanego dostępu. W firmach, które działają według zasady minimalnych uprawnień, użytkownicy mają dostęp tylko do tego, co jest im potrzebne do pracy. Dzięki temu, w przypadku ataku czy błędu, możliwe szkody są ograniczone. To podejście jest zgodne z tym, co mówią normy jak NIST czy ISO 27001, które akcentują znaczenie dobrego zarządzania uprawnieniami dla ochrony danych.

Pytanie 9

Jakie narzędzie należy zastosować do zakończenia kabli UTP w module keystone z wkładkami typu 110?

A. Narzędzia uderzeniowego

B. Wkrętaka płaskiego

C. Wkrętaka krzyżakowego

D. Zaciskarki do wtyków RJ45

Zastosowanie nieodpowiednich narzędzi do zarabiania końcówek kabla UTP w module keystone ze stykami typu 110 może prowadzić do wielu problemów, w tym do słabej jakości połączeń i awarii systemów. Wkrętak krzyżakowy, mimo że jest przydatny w wielu zastosowaniach, nie jest w stanie zapewnić odpowiedniego połączenia pomiędzy przewodami a stykami. Jego głównym przeznaczeniem jest dokręcanie lub odkręcanie śrub, co jest zupełnie inną funkcją niż mechaniczne wciśnięcie żył w styk. Zaciskarka do wtyków RJ45, na którą wielu może pomyśleć, jest narzędziem przeznaczonym do innego rodzaju połączeń, zazwyczaj stosowanych z wtykami RJ45, a nie do modułów keystone. Wkrętak płaski również nie jest odpowiedni, ponieważ nie ma mechanizmu uderzeniowego, który jest kluczowy w tym kontekście. Użycie niewłaściwego narzędzia może prowadzić do problemów z transmisją danych, takich jak zakłócenia sygnału czy niestabilność połączeń, co może negatywnie wpłynąć na całą infrastrukturę sieciową. W związku z tym, dla uzyskania wysokiej jakości i niezawodnych połączeń, kluczowe jest stosowanie narzędzia uderzeniowego zgodnie z ustalonymi standardami branżowymi.

Pytanie 10

Jaką funkcję pełni protokół ARP (Address Resolution Protocol)?

A. Określa adres MAC na podstawie adresu IP

B. Nadzoruje przepływ pakietów w obrębie systemów autonomicznych

C. Zarządza grupami multicastowymi w sieciach działających na protokole IP

D. Wysyła informacje zwrotne dotyczące problemów w sieci

Odpowiedzi 2, 3 i 4 wskazują na pewne nieporozumienia dotyczące funkcji protokołu ARP oraz jego roli w sieciach komputerowych. Pierwsza z nich sugeruje, że ARP przesyła informacje zwrotne o problemach z siecią, co jest związane bardziej z protokołami diagnostycznymi, jak ICMP (Internet Control Message Protocol). Protokół ARP nie jest zaprojektowany do monitorowania stanu sieci ani przesyłania informacji o błędach. Kolejna odpowiedź, dotycząca zarządzania grupami multicastowymi, odnosi się do protokołów takich jak IGMP (Internet Group Management Protocol), które mają zupełnie inną funkcję w kontekście zarządzania transmisją multicastową, a nie ustalania adresów MAC. Z kolei kontrola przepływu pakietów w systemach autonomicznych odnosi się do protokołów routingu, jak BGP (Border Gateway Protocol), które są odpowiedzialne za wymianę informacji o trasach między różnymi sieciami, a nie do lokalizacji adresów MAC. Odpowiedzi te mogą być mylące, ponieważ łączą różne aspekty działania sieci, ale nie rozumieją podstawowej funkcji ARP. Protokół ten pełni kluczową rolę w komunikacji lokalnej, ale nie ma związku z zarządzaniem błędami, multicastem czy routingiem autonomicznym. Zrozumienie, że ARP jest dedykowany do rozwiązywania problemów związanych z adresami MAC w kontekście lokalnej wymiany danych, jest fundamentalne dla efektywnego projektowania sieci.

Pytanie 11

Urządzenie sieciowe, które umożliwia dostęp do zasobów w sieci lokalnej innym urządzeniom wyposażonym w bezprzewodowe karty sieciowe, to

A. przełącznik

B. punkt dostępu

C. panel krosowy

D. koncentrator

Koncentrator, czyli hub, to urządzenie działające na warstwie fizycznej w modelu OSI. Pełni rolę takiego prostego punktu, z którego rozdzielają się sygnały w sieci, ale niestety nie nadaje się do udostępniania zasobów w sieciach bezprzewodowych, bo nie współpracuje z bezprzewodowymi kartami. Huby przesyłają dane do wszystkich podłączonych urządzeń, co czasami prowadzi do kolizji i spadku wydajności. A panel krosowy to coś, co ułatwia ogarnianie kabli w szafach serwerowych, ale nie robi nic więcej. Przełącznik to już inny poziom, działa na drugiej lub trzeciej warstwie modelu OSI i dobrze przesyła dane w sieci, ale też nie ogarnia bezprzewodowych interfejsów. Wiele osób myli te urządzenia i ich funkcje, co może prowadzić do niezłych zamieszania w zarządzaniu siecią. Wiedza o różnicach między nimi jest naprawdę kluczowa, jeśli chcesz dobrze projektować i zarządzać infrastrukturą sieciową.

Pytanie 12

Czy okablowanie strukturalne można zakwalifikować jako część infrastruktury?

A. czynnej

B. terenowej

C. dalekosiężnej

D. pasywnej

Wybór infrastruktury terytorialnej to chyba nieporozumienie, bo to nie do końca pasuje do roli okablowania strukturalnego. Ta terytorialna infrastruktura dotyczy głównie geograficznego zasięgu sieci, a nie jej wnętrza. A jak mówimy o infrastrukturze aktywnej, to mamy na myśli urządzenia jak switche czy routery, które przetwarzają i zarządzają danymi – więc to zupełnie inny temat niż pasywne okablowanie. Okablowanie strukturalne, jako część infrastruktury pasywnej, nie jest w to zaangażowane, tylko tworzy ramy dla tych aktywnych elementów. Jakby wybierać infrastrukturę dalekosiężną, to można by pomyśleć, że okablowanie strukturalne obsługuje wszystko na dużych odległościach, a to tak nie działa, bo zależy to od tych aktywnych technologii, które mogą korzystać z pasywnych połączeń. Najważniejsze jest zrozumienie, że pasywne elementy okablowania są podstawą całej sieci, a ich dobra instalacja i zarządzanie są kluczowe, żeby system działał niezawodnie i efektywnie.

Pytanie 13

Wskaż protokół, którego wiadomości są używane przez polecenie ping?

A. TCP

B. DNS

C. ICMP

D. ARP

Protokół ARP (Address Resolution Protocol) jest używany do mapowania adresów IP na adresy MAC w lokalnej sieci. Jego rola jest ograniczona do warstwy łącza danych, co oznacza, że nie ma on bezpośredniego związku z testowaniem łączności na poziomie sieci. Użycie ARP w kontekście polecenia ping jest błędne, ponieważ ping wymaga komunikacji na wyższym poziomie - protokole IP, gdzie ICMP pełni kluczową rolę. Przechodząc do protokołu TCP (Transmission Control Protocol), warto zaznaczyć, że jest to protokół połączeniowy, który zapewnia niezawodną transmisję danych. Mimo że TCP jest fundamentalnym protokołem w komunikacji internetowej, to nie jest wykorzystywany przez ping, który działa w oparciu o protokół bezpołączeniowy - ICMP. Odpowiedzią, która odnosi się do DNS (Domain Name System), jest również myląca, ponieważ DNS odpowiada za tłumaczenie nazw domen na adresy IP, a nie za komunikację kontrolną w sieci. Typowym błędem przy interpretacji działania polecenia ping jest mylenie różnych protokołów i ich funkcji, co prowadzi do niewłaściwego zrozumienia ich zastosowań w diagnostyce sieci. Aby skutecznie zarządzać sieciami, kluczowe jest zrozumienie, jak te protokoły współdziałają i w jakich sytuacjach są stosowane.

Pytanie 14

Administrator sieci planuje zapisać konfigurację urządzenia Cisco na serwerze TFTP. Jakie polecenie powinien wydać w trybie EXEC?

A. restore configuration tftp:

B. backup running-config tftp:

C. copy running-config tftp:

D. save config tftp:

Pozostałe polecenia, choć na pierwszy rzut oka wydają się logiczne, nie są poprawnymi komendami w systemie Cisco IOS i mogą wprowadzić w błąd osoby mniej doświadczone. restore configuration tftp: sugeruje przywrócenie konfiguracji z serwera TFTP, a nie jej zapisanie – w Cisco IOS nie istnieje taka komenda, a do przywracania używa się zwykle copy tftp: running-config. To częsty błąd – zamiana kierunków kopiowania, przez co można przypadkowo nadpisać bieżącą konfigurację niewłaściwym plikiem. save config tftp: wygląda bardzo naturalnie, bo wiele systemów operacyjnych czy aplikacji używa polecenia 'save' do zapisu ustawień. Jednak w Cisco IOS nie znajdziemy takiej komendy – zapis konfiguracji odbywa się właśnie przez 'copy' z odpowiednimi argumentami. To jest typowe nieporozumienie, gdy ktoś przenosi przyzwyczajenia z innych środowisk, np. z Linuksa czy Windowsa. backup running-config tftp: również wydaje się intuicyjne i oddaje sens operacji, ale niestety Cisco IOS nie obsługuje polecenia 'backup' w tym kontekście. W rzeczywistości, błędne użycie takich nieistniejących poleceń kończy się komunikatem o nieznanej komendzie, co może być frustrujące dla początkujących administratorów. Z praktyki wiem, że wielu uczniów i kandydatów do pracy w IT myli się właśnie przez zbyt dosłowne tłumaczenie na język angielski tego, co chcą osiągnąć. Branżowa terminologia Cisco jest dość rygorystyczna i warto ją opanować, żeby nie popełniać prostych, ale kosztownych błędów podczas pracy z infrastrukturą sieciową.

Pytanie 15

Fragment pliku httpd.conf serwera Apache wygląda następująco:

Listen 8012
Server Name localhost:8012

Aby zweryfikować prawidłowe funkcjonowanie strony WWW na serwerze, należy wprowadzić w przeglądarkę

A. http://localhost:apache

B. http://localhost:8012

C. http://localhost:8080

D. http://localhost

Odpowiedzi http://localhost:8080, http://localhost:apache oraz http://localhost są błędne, bo żaden z tych adresów nie wskazuje na odpowiedni port, na którym działa Apache. Port 8080 niby jest popularny jako alternatywa dla HTTP, ale w tym przypadku nie jest on zdefiniowany w pliku konfiguracyjnym, co może wprowadzać w błąd. Niektórzy mogą myśleć, że porty 80 czy 443 to jedyne, które istnieją, a to nieprawda, bo wiele aplikacji działa na innych portach. W http://localhost:apache jest błąd, bo 'apache' to nie port ani adres, więc przeglądarka się nie połączy. A http://localhost w ogóle nie zawiera numeru portu, więc łączy się domyślnie z portem 80, co też nie jest zgodne z konfiguracją serwera. Ważne jest, żeby pamiętać, że musimy wpisywać zarówno nazwę hosta, jak i port, jeśli serwer działa na niestandardowym porcie. W przeciwnym razie fala frustracji może być nieunikniona, bo użytkownicy nie będą mogli znaleźć serwera.

Pytanie 16

Który z protokołów nie jest wykorzystywany do ustawiania wirtualnej sieci prywatnej?

A. PPTP

B. L2TP

C. SNMP

D. SSTP

Wybór PPTP, L2TP lub SSTP jako protokołów do konfiguracji wirtualnej sieci prywatnej może wynikać z powszechnego przekonania, że wszystkie te protokoły mają podobne zastosowania. PPTP (Point-to-Point Tunneling Protocol) jest jednym z najstarszych protokołów VPN, który wykorzystuje tunelowanie do zabezpieczania połączeń. Mimo że jest łatwy w konfiguracji, jego bezpieczeństwo w przeszłości było kwestionowane, co sprawiło, że rzadko zaleca się go w nowoczesnych implementacjach. L2TP (Layer 2 Tunneling Protocol) to kolejny protokół, który, chociaż używany do tunelowania, często jest łączony z IPsec w celu zapewnienia lepszego bezpieczeństwa. SSTP (Secure Socket Tunneling Protocol) to protokół, który wykorzystuje SSL do szyfrowania tuneli, co czyni go bardziej nowoczesnym i bezpiecznym rozwiązaniem. Wybierając którykolwiek z tych protokołów do konfiguracji VPN, można osiągnąć różne poziomy bezpieczeństwa i wydajności w zależności od wymagań danej organizacji. Kluczowe jest zrozumienie, że SNMP nie jest przeznaczony do tego celu, a jego funkcjonalność koncentruje się na zarządzaniu, a nie na tworzeniu bezpiecznych połączeń. Błędne przypisanie SNMP do roli protokołu VPN może prowadzić do nieefektywnej konfiguracji sieci oraz potencjalnych luk w zabezpieczeniach, co w konsekwencji może zagrażać integralności i poufności danych przesyłanych w sieci.

Pytanie 17

Jaka jest maksymalna liczba adresów sieciowych dostępnych w adresacji IP klasy A?

A. 64 adresy

B. 32 adresy

C. 254 adresy

D. 128 adresów

Adresacja IP klasy A jest jedną z głównych klas adresów w protokole IP, który służy do identyfikacji urządzeń w sieci komputerowej. W klasie A pierwsze bity adresu wynoszą '0', co pozwala na maksymalne stworzenie 2^7 (czyli 128) adresów sieciowych. Każdy adres w tej klasie może mieć do 16,777,216 (2^24) unikalnych adresów hostów, co czyni klasę A odpowiednią do dużych sieci. Przykładem zastosowania adresacji klasy A są duże organizacje, takie jak korporacje międzynarodowe, które potrzebują ogromnej liczby adresów IP do obsługi wielu urządzeń i serwerów. W praktyce, standardy takie jak RFC 791 definiują zasady dotyczące przydzielania adresów, co przyczynia się do efektywnego zarządzania przestrzenią adresową w Internecie. Wiedza o strukturze adresów IP jest kluczowa dla administratorów sieci oraz specjalistów IT, gdyż pozwala na odpowiednie planowanie i projektywanie architektury sieci. Zrozumienie klasy A i jej możliwości jest podstawą w projektowaniu skalowalnych i wydajnych systemów sieciowych.

Pytanie 18

Jakie jest IP sieci, w której funkcjonuje host o adresie 192.168.176.125/26?

A. 192.168.176.64

B. 192.168.176.0

C. 192.168.176.128

D. 192.168.176.192

Adres 192.168.176.125/26 wskazuje, że mamy do czynienia z adresem IP w sieci klasy C, w której maska podsieci wynosi 26 bitów. Oznacza to, że 6 bitów jest przeznaczonych na adresowanie hostów, co daje nam 2^6 = 64 adresy w tej podsieci. Adres sieci definiowany jest przez pierwsze 26 bitów, co w tym przypadku oznacza, że adresy IP od 192.168.176.0 do 192.168.176.63 należą do tej samej podsieci. Adres 192.168.176.0 to adres sieci, a ostatni adres w tej podsieci to 192.168.176.63. Dlatego poprawnym adresem sieci dla hosta 192.168.176.125/26 jest 192.168.176.64, co oznacza, że adres ten może być użyty jako adres podsieci w kolejnej puli, która zaczyna się od 192.168.176.64 do 192.168.176.127. Użycie adresowania CIDR (Classless Inter-Domain Routing) pozwala na efektywne zarządzanie adresami IP w sieciach, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie projektowania sieci.

Pytanie 19

Dokument PN-EN 50173 wskazuje na konieczność zainstalowania minimum

A. 1 punktu rozdzielczego na każde 250 m2 powierzchni.

B. 1 punktu rozdzielczego na każde 100 m2 powierzchni.

C. 1 punktu rozdzielczego na każde piętro.

D. 1 punktu rozdzielczego na cały wielopiętrowy budynek.

Odpowiedzi, które sugerują instalację jednego punktu rozdzielczego na każde 100 m2 powierzchni, na każde piętro lub na cały budynek, bazują na błędnych założeniach dotyczących standardów telekomunikacyjnych. W przypadku pierwszej z tych propozycji, warto zauważyć, że norma PN-EN 50173 koncentruje się nie tylko na powierzchni, ale także na potrzebach dostępu do mediów i elastyczności systemu rozdzielczego. Propozycja dotycząca punktów rozdzielczych na każdym piętrze jest również nieadekwatna, ponieważ nie uwzględnia specyfiki budynków wielokondygnacyjnych, gdzie położenie punktów rozdzielczych powinno być strategiczne, aby spełniać wymagania użytkowników w różnych lokalizacjach. W przypadku wskazania jednego punktu na cały budynek, to podejście zaniedbuje potrzebę lokalizacji punktów w zależności od wielkości i przeznaczenia przestrzeni. Istotnym błędem myślowym w tych odpowiedziach jest ignorowanie zróżnicowanych potrzeb w kontekście różnorodności budynków oraz specyfiki ich użytkowania. Warto pamiętać, że odpowiednie planowanie punktów rozdzielczych ma kluczowe znaczenie dla funkcjonalności i efektywności całego systemu telekomunikacyjnego, a błędne założenia mogą prowadzić do problemów z dostępnością usług oraz zwiększonymi kosztami eksploatacyjnymi. Zachowanie standardów, takich jak PN-EN 50173, jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości i niezawodności infrastruktury telekomunikacyjnej.

Pytanie 20

Urządzenie warstwy dystrybucji, które odpowiada za połączenie odrębnych sieci oraz zarządzanie przepływem danych między nimi, nazywane jest

A. routerem

B. przełącznikiem

C. koncentratorem

D. serwerem

Router jest urządzeniem, które pełni kluczową rolę w łączeniu różnych sieci komputerowych oraz zarządzaniu przepływem danych między nimi. W przeciwieństwie do innych urządzeń sieciowych, jak przełączniki czy koncentratory, routery są zdolne do podejmowania decyzji o trasowaniu pakietów danych na podstawie ich adresów IP. Używają do tego protokołów routingu, takich jak RIP, OSPF czy BGP, co pozwala im na dynamiczne dostosowywanie tras w zależności od warunków w sieci. Przykładem zastosowania routera może być łączenie lokalnej sieci domowej z Internetem, gdzie router zarządza zarówno ruchem lokalnym, jak i komunikacją z siecią globalną. Dobre praktyki w zakresie konfiguracji routerów obejmują zabezpieczanie dostępu do panelu administracyjnego, aktualizowanie oprogramowania oraz stosowanie zapór sieciowych, aby chronić sieć przed nieautoryzowanym dostępem. Zrozumienie funkcji routerów jest kluczowe dla projektowania efektywnych i bezpiecznych architektur sieciowych.

Pytanie 21

Zgodnie z normą PN-EN 50173 segment okablowania pionowego łączącego panele krosownicze nie powinien przekraczać długości

A. 2000 m

B. 500 m

C. 100 m

D. 1500 m

Wybór długości 1500 m, 100 m lub 2000 m jako maksymalnej dla odcinka okablowania pionowego jest nieprawidłowy z kilku istotnych powodów. Przede wszystkim długości te nie są zgodne z normą PN-EN 50173, która wyraźnie określa limit na poziomie 500 m. Odpowiedzi 1500 m i 2000 m ignorują zasady dotyczące degradacji sygnału w medium transmisyjnym, co prowadziłoby do znacznych strat jakości sygnału i tym samym obniżenia wydajności sieci. Dłuższe odcinki kabli mogą powodować problemy z zakłóceniami, co jest szczególnie istotne w przypadku transmisji danych na wysokich prędkościach. Z kolei odpowiedź 100 m może wydawać się rozsądna w kontekście okablowania poziomego, ale nie uwzględnia pełnego zakresu, jaki dotyczy okablowania pionowego. Typowym błędem myślowym jest mylenie okablowania pionowego z poziomym, co prowadzi do suboptymalnych rozwiązań w projektach sieciowych. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego projektowania oraz instalacji systemów okablowania, co w dalszej perspektywie przekłada się na niezawodność i stabilność funkcjonowania całej infrastruktury IT.

Pytanie 22

Najbardziej efektywnym sposobem dodania skrótu do danego programu na pulpitach wszystkich użytkowników w domenie jest

A. ponowna instalacja programu

B. użycie zasad grupy

C. pobranie aktualizacji Windows

D. mapowanie dysku

Mapowanie dysku, reinstalacja programu i pobieranie aktualizacji Windows to nie są najlepsze sposoby na dodanie skrótu na pulpicie wszystkich użytkowników domenowych. Wiesz, mapowanie dysku to przypisywanie zasobów sieciowych do stacji roboczej, co może być przydatne, ale nie ma nic wspólnego z tworzeniem skrótów na pulpicie. Reinstalacja programu to strasznie czasochłonny proces, który trzeba robić na każdym komputerze oddzielnie, co w większych firmach jest po prostu niepraktyczne. A pobranie aktualizacji Windows to zupełnie inna sprawa, bo to dotyczy uaktualniania systemu operacyjnego, a nie dodawania skrótów. Takie podejścia mogą się tylko skomplikować i zwiększyć ryzyko błędów, bo wymagają interwencji użytkownika na każdym urządzeniu. Lepiej postawić na zasady grupy, bo to ułatwia automatyzację i centralne zarządzanie, co jest mega ważne dla efektywności i bezpieczeństwa w IT.

Pytanie 23

Jakie protokoły sieciowe są typowe dla warstwy internetowej w modelu TCP/IP?

A. TCP, UDP

B. IP, ICMP

C. HTTP, FTP

D. DHCP, DNS

Wybór protokołów DHCP, DNS, TCP, UDP oraz HTTP, FTP jako odpowiedzi na pytanie o zestaw protokołów charakterystycznych dla warstwy internetowej modelu TCP/IP pokazuje pewne nieporozumienia dotyczące struktury modelu TCP/IP i funkcji poszczególnych protokołów. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) i DNS (Domain Name System) operują na wyższych warstwach modelu, odpowiednio w warstwie aplikacji oraz warstwie transportowej. DHCP służy do dynamicznego przydzielania adresów IP w sieci, natomiast DNS odpowiada za tłumaczenie nazw domen na adresy IP. Z kolei TCP (Transmission Control Protocol) i UDP (User Datagram Protocol) to protokoły warstwy transportowej, które są odpowiedzialne za przesyłanie danych między aplikacjami, a nie za ich adresowanie i routowanie. TCP zapewnia niezawodne, połączeniowe przesyłanie danych, podczas gdy UDP oferuje szybszą, ale mniej niezawodną transmisję bez nawiązywania połączenia. HTTP (Hypertext Transfer Protocol) i FTP (File Transfer Protocol) są przykładami protokołów aplikacyjnych, używanych do przesyłania dokumentów i plików w sieci. Każdy z wymienionych protokołów ma swoją specyfikę i zastosowanie, ale nie pełnią one funkcji charakterystycznych dla warstwy internetowej, co może prowadzić do zamieszania w zakresie architektury sieci. Kluczowym błędem w rozumieniu pytania jest mylenie warstw modelu TCP/IP oraz nieprecyzyjne rozróżnienie funkcji protokołów w tych warstwach.

Pytanie 24

Przy projektowaniu sieci LAN o wysokiej wydajności w warunkach silnych zakłóceń elektromagnetycznych, które medium transmisyjne powinno zostać wybrane?

A. światłowodowy

B. współosiowy

C. typ U/FTP

D. typ U/UTP

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kabel światłowodowy to najlepszy wybór do projektowania sieci LAN w środowiskach z dużymi zakłóceniami elektromagnetycznymi, ponieważ korzysta z włókien szklanych do przesyłania danych, co eliminuje problemy związane z zakłóceniami elektromagnetycznymi. W porównaniu do kabli miedzianych, światłowody są odporne na interferencje i mogą transmitować sygnały na znacznie większe odległości z wyższą przepustowością. Na przykład, w zastosowaniach takich jak centra danych, gdzie wiele urządzeń komunikuje się jednocześnie, stosowanie światłowodów zapewnia niezawodność i stabilność połączeń. Standardy, takie jak IEEE 802.3, promują wykorzystanie technologii światłowodowej dla osiągnięcia maksymalnej wydajności i minimalizacji strat sygnału. Dodatkowo, w miejscach o dużym natężeniu elektromagnetycznym, takich jak blisko dużych silników elektrycznych czy urządzeń radiowych, światłowody zapewniają pełną ochronę przed zakłóceniami, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla nowoczesnych aplikacji sieciowych.

Pytanie 25

Na serwerze Windows została włączona usługa DHCP. W trakcie testowania sieci zauważono, że niektóre stacje robocze odbierają adresy IP spoza puli, która została określona w usłudze. Co może być tego przyczyną?

A. Sieć LAN jest przeciążona

B. Interfejsy sieciowe na komputerach klienckich mają wyłączoną autokonfigurację

C. Na serwerze zostały nieprawidłowo ustawione opcje zapory sieciowej

D. W sieci działa inny, dodatkowy serwer DHCP

Odpowiedź dotycząca dodatkowego serwera DHCP jest prawidłowa, ponieważ w typowych konfiguracjach sieciowych jeden serwer DHCP jest odpowiedzialny za przydzielanie adresów IP w danym zakresie. Jeżeli w sieci znajduje się więcej niż jeden serwer DHCP, mogą one przydzielać adresy z różnych pul, co prowadzi do konfliktów adresów IP oraz sytuacji, w której stacje robocze otrzymują adresy spoza zdefiniowanej puli. Standardowa praktyka zaleca, aby w jednej sieci LAN istniał tylko jeden serwer DHCP, aby uniknąć takich problemów. W przypadku konieczności posiadania wielu serwerów DHCP, powinny one być odpowiednio skonfigurowane, aby współdzielić informacje o przydzielonych adresach i nie kolidować ze sobą. Dodatkowo ważne jest, aby w konfiguracji routerów i przełączników zastosować odpowiednie mechanizmy, takie jak DHCP Snooping, które pomagają zabezpieczyć sieć przed nieautoryzowanymi serwerami DHCP. Przykładem może być sytuacja w dużych biurach, gdzie zastosowanie dedykowanych VLAN-ów i centralnego serwera DHCP z odpowiednią konfiguracją może zoptymalizować zarządzanie adresacją IP.

Pytanie 26

Aby uzyskać spis wszystkich dostępnych urządzeń w sieci lokalnej, należy użyć aplikacji typu

A. spoofer

B. port scanner

C. sniffer

D. IP scanner

Port scanner to narzędzie służące do skanowania otwartych portów na danym hoście, a nie do identyfikacji urządzeń w sieci. Choć skanowanie portów jest ważnym elementem analizy bezpieczeństwa, nie dostarcza informacji o wszystkich dostępnych urządzeniach w lokalnej sieci. Z kolei sniffer to program do przechwytywania i analizy ruchu sieciowego, który umożliwia monitorowanie pakietów przesyłanych w sieci, ale również nie identyfikuje urządzeń. Użycie sniffera wymaga zaawansowanej wiedzy z zakresu analizy ruchu sieciowego, a także może wiązać się z kwestiami prawnymi, jeśli jest używany bez zgody. Spoofer natomiast jest narzędziem do fałszowania adresów IP, co może być wykorzystywane w atakach na sieci, lecz nie ma zastosowania w kontekście identyfikacji urządzeń w sieci lokalnej. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie funkcji poszczególnych narzędzi oraz niewłaściwe zrozumienie ich zastosowań w kontekście zarządzania siecią. Użycie niewłaściwego narzędzia może prowadzić do nieefektywnego zarządzania oraz potencjalnych problemów z bezpieczeństwem.

Pytanie 27

Jak nazywa się adres nieokreślony w protokole IPv6?

A. ::1/128

B. ::/128

C. FE80::/64

D. 2001::/64

Odpowiedzi, które wskazują na FE80::/64, ::1/128 oraz 2001::/64 jako adresy nieokreślone, są błędne z kilku powodów. Pierwszym z nich jest fakt, że FE80::/64 to zarezerwowany zakres adresów do komunikacji lokalnej w sieci, znany jako adresy link-local. Te adresy są używane do komunikacji w obrębie pojedynczej sieci lokalnej i nie są routowalne w Internecie. Z tego powodu nie mogą być uznawane za adresy nieokreślone, które są używane w sytuacjach, gdy adres jest całkowicie nieznany. Kolejną nieprawidłową odpowiedzią jest ::1/128, który jest adresem lokalnym (loopback). Adres ten odnosi się do samego urządzenia, co również nie czyni go odpowiednim przykładem adresu nieokreślonego. W przypadku 2001::/64, mamy do czynienia z globalnym adresem unicast, który jest przypisany do konkretnych urządzeń w Internecie. To jest adres, który można użyć do identyfikacji i komunikacji z urządzeniem w sieci IP. Adresy nieokreślone są używane do zasygnalizowania, że urządzenie nie ma przypisanego adresu, co różni się od koncepcji adresów link-local lub globalnych. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich wniosków, obejmują mylenie funkcji różnych typów adresów w IPv6 oraz niepełne zrozumienie kontekstu, w jakim dany adres jest używany. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego projektowania i zarządzania sieciami opartymi na protokole IPv6.

Pytanie 28

Które z zestawień: urządzenie – realizowana funkcja jest niepoprawne?

A. Modem – łączenie sieci lokalnej z Internetem

B. Przełącznik – segmentacja sieci na VLAN-y

C. Ruter – łączenie komputerów w tej samej sieci

D. Access Point – bezprzewodowe łączenie komputerów z siecią lokalną

Odpowiedź 'Ruter – połączenie komputerów w tej samej sieci' jest błędna, ponieważ ruter nie służy do bezpośredniego łączenia komputerów w tej samej sieci lokalnej, lecz do kierowania ruchem pomiędzy różnymi sieciami. Ruter działa na warstwie trzeciej modelu OSI (warstwa sieci), a jego główną funkcją jest przekazywanie pakietów danych pomiędzy sieciami, np. z lokalnej sieci komputerowej do Internetu. Przykładowo, w typowej sieci domowej ruter łączy urządzenia lokalne (jak komputery, smartfony) z dostawcą usług internetowych (ISP). Działanie rutera można zobrazować na przykładzie, kiedy użytkownik chce przeglądać strony internetowe – ruter przekazuje żądania z lokalnej sieci do Internetu i odwrotnie, zarządzając jednocześnie trasami danych, co zapewnia optymalizację ich przepływu. Dobrą praktyką jest również skonfigurowanie rutera w taki sposób, aby zapewniał on odpowiednie zabezpieczenia, takie jak zapora ogniowa (firewall) czy system detekcji intruzów (IDS).

Pytanie 29

Jakie dane należy wpisać w adresie przeglądarki internetowej, aby uzyskać dostęp do zawartości witryny ftp o nazwie domenowej ftp.biuro.com?

A. ftp://ftp.biuro.com

B. http.ftp.biuro.com

C. ftp.ftp.biuro.com

D. http://ftp.biuro.com

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'ftp://ftp.biuro.com' jest całkiem na miejscu. To dobry sposób, żeby połączyć się z serwerem FTP, bo właśnie do tego ten protokół służy - do przesyłania plików w sieci. Jak przeglądarka widzi ten prefiks 'ftp://', to od razu wie, że chodzi o serwer FTP, a nie o coś innego. W praktyce wiele osób pewnie korzysta z programów typu FileZilla, bo są wygodne do zarządzania plikami, ale przeglądarki też dają radę. Warto jednak pamiętać, że lepiej używać bezpieczniejszego SFTP, bo to daje więcej ochrony dla danych. FTP może być super przy wysyłaniu dużych plików czy tworzeniu kopii zapasowych. Zrozumienie różnic między protokołami jest kluczowe, żeby dobrze ogarniać sprawy związane z danymi w sieci.

Pytanie 30

Aby zapewnić, że jedynie wybrane urządzenia mają dostęp do sieci WiFi, konieczne jest w punkcie dostępowym

A. skonfigurować filtrowanie adresów MAC

B. zmienić sposób szyfrowania z WEP na WPA

C. zmienić kanał radiowy

D. zmienić hasło

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Filtrowanie adresów MAC to technika, która pozwala na ograniczenie dostępu do sieci WiFi tylko dla wybranych urządzeń. Adres MAC (Media Access Control) to unikalny identyfikator przypisany do interfejsu sieciowego każdego urządzenia. Konfigurując filtrowanie adresów MAC na punkcie dostępowym, administrator może stworzyć listę zatwierdzonych adresów, co oznacza, że tylko te urządzenia będą mogły nawiązać połączenie z siecią. To podejście jest powszechnie stosowane w małych sieciach domowych oraz biurowych, jako dodatkowa warstwa zabezpieczeń w połączeniu z silnym hasłem i szyfrowaniem. Należy jednak pamiętać, że filtrowanie adresów MAC nie jest nieomylnym rozwiązaniem, gdyż adresy MAC można podsłuchiwać i fałszować. Mimo to, w praktyce jest to skuteczny sposób na ograniczenie nieautoryzowanego dostępu, zwłaszcza w środowiskach, gdzie liczba urządzeń jest ograniczona i łatwa do zarządzania. Dobrą praktyką jest łączenie tego rozwiązania z innymi metodami zabezpieczeń, takimi jak WPA3, co znacząco podnosi poziom ochrony.

Pytanie 31

Jaki prefiks jest używany w adresie autokonfiguracji IPv6 w sieci LAN?

A. 64

B. 24

C. 128

D. 32

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Prefiks o długości 64 bitów w adresie autokonfiguracji IPv6 w sieci LAN jest standardem określonym w protokole IPv6. Długość ta jest zgodna z zaleceniami organizacji IETF, które wskazują, że dla efektywnej autokonfiguracji interfejsów w sieci lokalnej, należy stosować prefiks /64. Taki prefiks zapewnia odpowiednią ilość adresów IPv6, co jest kluczowe w kontekście dużej liczby urządzeń podłączonych do sieci. Dzięki zastosowaniu prefiksu 64, sieci lokalne mogą łatwo i automatycznie konfigurować swoje adresy IP, co jest szczególnie istotne w przypadku dynamicznych środowisk, takich jak sieci domowe lub biurowe. Praktyczne zastosowanie tej koncepcji przejawia się w automatycznej konfiguracji adresów przez protokół SLAAC (Stateless Address Autoconfiguration), który umożliwia urządzeniom generowanie unikalnych adresów na podstawie prefiksu i ich identyfikatorów MAC. Takie rozwiązanie znacząco upraszcza zarządzanie adresami IP w sieciach IPv6.

Pytanie 32

Który komponent serwera w formacie rack można wymienić bez potrzeby demontażu górnej pokrywy?

A. Moduł RAM

B. Chip procesora

C. Karta sieciowa

D. Dysk twardy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dysk twardy to naprawdę ważny element w serwerach rackowych. Fajnie, że można go wymienić bez zrzucania całej obudowy, bo to olbrzymia wygoda, szczególnie kiedy trzeba szybko zareagować na jakieś awarie. Wiele nowoczesnych serwerów ma systemy hot-swappable, co znaczy, że te dyski można wymieniać bez wyłączania serwera. Wyobraź sobie, że w momencie awarii, administrator może w mgnieniu oka podmienić dysk i w ten sposób zminimalizować przestoje. To wszystko ma sens, bo SaS i SATA dają taką możliwość, a to zgodne z najlepszymi praktykami w branży. Z mojego doświadczenia, umiejętność szybkiej wymiany dysków naprawdę pomaga w efektywnym zarządzaniu infrastrukturą IT.

Pytanie 33

Firma Dyn, której serwery DNS zostały zaatakowane, potwierdziła, że część ataku … miała miejsce dzięki różnym urządzeniom podłączonym do sieci. Ekosystem kamer, czujników oraz kontrolerów, określany ogólnie jako "Internet rzeczy", został wykorzystany przez przestępców jako botnet − sieć zainfekowanych maszyn. Do tej pory tę funkcję pełniły głównie komputery. Jakiego rodzaju atak jest opisany w tym cytacie?

A. flooding

B. DOS

C. DDOS

D. mail bombing

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'DDOS' jest prawidłowa, ponieważ atak, jak opisano w pytaniu, polegał na wykorzystaniu sieci urządzeń podłączonych do Internetu, takich jak kamery i czujniki, do przeprowadzenia skoordynowanego ataku na serwery DNS firmy Dyn. Termin DDOS, czyli Distributed Denial of Service, odnosi się do ataku, w którym wiele zainfekowanych urządzeń (zwanych botami) prowadzi wspólne działanie mające na celu zablokowanie dostępu do określonego serwisu. W przeciwieństwie do klasycznego ataku DOS, który wykorzystuje pojedyncze źródło, DDOS polega na współpracy wielu urządzeń, co powoduje znacząco wyższy wolumen ruchu, który może przeciążyć serwery. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest monitorowanie i zabezpieczanie sieci przed atakami DDOS, co często obejmuje wdrażanie systemów ochrony, takich jak zapory sieciowe, systemy detekcji i zapobiegania włamaniom oraz usługi CDN, które mogą rozpraszać ruch, co minimalizuje ryzyko przeciążenia. Standardy branżowe, takie jak NIST SP 800-61, dostarczają wytycznych dotyczących odpowiedzi na incydenty związane z bezpieczeństwem, wskazując na znaczenie przygotowania na ataki DDOS poprzez implementację strategii zarządzania ryzykiem oraz regularne aktualizowanie procedur obronnych.

Pytanie 34

Jakie polecenie spowoduje wymuszenie aktualizacji wszystkich zasad grupowych w systemie Windows, bez względu na to, czy uległy one zmianie?

A. gpupdate /force

B. gpupdate /sync

C. gpupdate /wait

D. gpupdate /boot

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'gpupdate /force' jest prawidłowa, ponieważ to polecenie wymusza ponowne przetworzenie zasad grupy w systemie Windows, niezależnie od tego, czy zostały one zmienione od ostatniej aktualizacji. W praktyce oznacza to, że wszystkie zasady grupowe, zarówno dotyczące komputerów, jak i użytkowników, będą stosowane w bieżącej sesji. Przykładem zastosowania tego polecenia może być sytuacja, gdy administrator systemu wprowadził zmiany w politykach bezpieczeństwa i chce, aby te zmiany natychmiast wpłynęły na użytkowników lub maszyny w sieci, bez potrzeby czekania na automatyczne synchronizacje. Warto podkreślić, że stosowanie 'gpupdate /force' jest zalecane w sytuacjach wymagających natychmiastowych aktualizacji polityk, aby zapewnić zgodność z organizacyjnymi standardami bezpieczeństwa i najlepszymi praktykami zarządzania IT. W związku z tym, to polecenie jest kluczowym narzędziem w arsenale administratorów sieciowych, którzy muszą utrzymać kontrolę nad politykami grupowymi.

Pytanie 35

Która norma określa parametry transmisyjne dla komponentów kategorii 5e?

A. EIA/TIA 607

B. TIA/EIA-568-B-2

C. CSA T527

D. TIA/EIA-568-B-1

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Norma TIA/EIA-568-B-2 definiuje wymogi dotyczące kabli i komponentów dla systemów sieciowych, w tym dla komponentów kategorii 5e. Specyfikacja ta objmuje m.in. parametry transmisyjne, takie jak tłumienie, diafonia i impedancja, które są kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej wydajności sieci. Zastosowanie tej normy jest szczególnie ważne w kontekście instalacji sieci lokalnych (LAN), gdzie kable kategorii 5e są szeroko stosowane do przesyłania danych z prędkością do 1 Gbps na odległości do 100 metrów. Zrozumienie i przestrzeganie normy TIA/EIA-568-B-2 jest niezbędne dla projektantów i instalatorów systemów telekomunikacyjnych, ponieważ zapewnia nie tylko zgodność z wymogami branżowymi, ale także optymalizuje wydajność i niezawodność sieci. Przykładem praktycznego zastosowania tej normy jest planowanie infrastruktury w biurach, gdzie wymagane są szybkie i stabilne połączenia, co można osiągnąć dzięki zastosowaniu wysokiej jakości kabli spełniających normy TIA/EIA-568-B-2.

Pytanie 36

Jakie są powody wyświetlania na ekranie komputera informacji, że system wykrył konflikt adresów IP?

A. Adres IP urządzenia jest poza zakresem lokalnych adresów sieciowych

B. W konfiguracji protokołu TCP/IP jest nieprawidłowy adres bramy domyślnej

C. Inne urządzenie w sieci posiada ten sam adres IP co komputer

D. Usługa DHCP nie działa w sieci lokalnej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Widzisz, jak to jest? Kiedy dwa urządzenia w tej samej sieci lokalnej mają ten sam adres IP, pojawia się konflikt. System operacyjny na to reaguje ostrzeżeniem. Takie sytuacje najczęściej zdarzają się, gdy adresy IP są przypisywane ręcznie lub gdy serwer DHCP nie działa tak, jak powinien. Moim zdaniem, żeby tego uniknąć, sieciowcy powinni używać DHCP, bo on sam przydziela unikalne adresy IP urządzeniom. Dobrze byłoby również monitorować, jakie adresy IP są przydzielane i korzystać z rezerwacji DHCP, żeby pewne urządzenia zawsze miały ten sam adres, co zmniejsza ryzyko problemów. Kiedy zajdzie konflikt, to warto sprawdzić, jakie adresy IP mają wszystkie urządzenia w sieci. To może pomóc szybko znaleźć problem.

Pytanie 37

Adres sieci 172.16.0.0 zostanie podzielony na równe podsieci, z których każda obsługiwać będzie maksymalnie 510 użytecznych adresów. Ile podsieci zostanie stworzonych?

A. 128

B. 32

C. 252

D. 64

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres 172.16.0.0 jest adresem klasy B, co oznacza, że domyślnie ma maskę podsieci 255.255.0.0. W celu podziału tego adresu na mniejsze podsieci, musimy zwiększyć liczbę bitów przeznaczonych na identyfikację podsieci. Zauważmy, że dla uzyskania co najmniej 510 użytecznych adresów w każdej podsieci, potrzebujemy co najmniej 9 bitów, ponieważ 2^9 - 2 = 510 (musimy odjąć 2 adresy: jeden dla adresu sieci i jeden dla adresu rozgłoszeniowego). To oznacza, że musimy poświęcić 9 bitów z części hosta. W adresie klasy B mamy 16 bitów przeznaczonych na hosty, więc po odjęciu 9 bitów, pozostaje nam 7 bitów. Tak więc liczba możliwych podsieci wynosi 2^7 = 128. Przykładowe zastosowanie tej wiedzy ma miejsce w dużych organizacjach, gdzie potrzebne jest tworzenie wielu podsieci dla różnych działów lub lokalizacji, co pozwala na efektywne zarządzanie ruchem sieciowym oraz poprawę bezpieczeństwa. Dobrą praktyką jest przemyślane planowanie podziału adresów IP, aby uniknąć przyszłych problemów z dostępnością adresów.

Pytanie 38

Sieć o adresie IP 172.16.224.0/20 została podzielona na cztery podsieci z maską 22-bitową. Który z poniższych adresów nie należy do żadnej z tych podsieci?

A. 172.16.236.0

B. 172.16.232.0

C. 172.16.228.0

D. 172.16.240.0

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Adres 172.16.240.0 nie jest adresem jednej z podsieci stworzonych z sieci 172.16.224.0/20. Przy podziale na cztery podsieci z maską /22, każda z podsieci ma 1024 adresy (2^(32-22)), co daje 1022 dostępne adresy hostów. Pierwsza podsieć zaczyna się od 172.16.224.0 i kończy na 172.16.227.255, druga od 172.16.228.0 do 172.16.231.255, trzecia od 172.16.232.0 do 172.16.235.255, a czwarta od 172.16.236.0 do 172.16.239.255. Adres 172.16.240.0 wykracza poza zakres ostatniej podsieci. Zrozumienie podziału sieci IP w kontekście CIDR (Classless Inter-Domain Routing) jest kluczowe dla efektywnego zarządzania adresami IP w dużych środowiskach sieciowych. W praktyce, narzędzia takie jak kalkulatory CIDR ułatwiają obliczenia i wizualizację podsieci, co jest nieocenione w codziennych zadaniach administratorów sieci.

Pytanie 39

Które z poniższych zdań charakteryzuje protokół SSH (Secure Shell)?

A. Sesje SSH przesyłają dane w formie niezaszyfrowanego tekstu

B. Bezpieczny protokół terminalowy, który oferuje szyfrowanie połączeń

C. Protokół umożliwiający zdalne operacje na odległym komputerze bez kodowania transmisji

D. Sesje SSH nie umożliwiają weryfikacji autentyczności punktów końcowych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Protokół SSH (Secure Shell) jest standardowym narzędziem wykorzystywanym do bezpiecznej komunikacji w zdalnych połączeniach sieciowych. Główne zalety tego protokołu obejmują szyfrowanie danych przesyłanych między urządzeniami, co znacząco zwiększa bezpieczeństwo. Dzięki mechanizmom autoryzacji, takim jak użycie kluczy publicznych i prywatnych, SSH pozwala na potwierdzenie tożsamości użytkowników oraz serwerów, co minimalizuje ryzyko ataków typu 'man-in-the-middle'. Przykładowe zastosowanie protokołu SSH obejmuje zdalne logowanie do serwera, gdzie administratorzy mogą zarządzać systemami bez obawy o podsłuch danych. Ponadto SSH umożliwia tunelowanie portów oraz przesyłanie plików za pomocą protokołu SCP lub SFTP, co czyni go wszechstronnym narzędziem w administracji IT. W praktyce, organizacje stosują SSH, aby chronić wrażliwe dane i zapewnić zgodność z najlepszymi praktykami bezpieczeństwa, takimi jak regulacje PCI DSS czy HIPAA, które wymagają szyfrowania danych w tranzycie.

Pytanie 40

Podstawową rolą monitora, który jest częścią oprogramowania antywirusowego, jest

A. cykliczne skanowanie plików przechowywanych na dysku twardym komputera

B. zapewnienie bezpieczeństwa systemu operacyjnego przed atakami z sieci komputerowej

C. nadzór nad aktualnymi działaniami komputera w trakcie uruchamiania oraz pracy programów

D. ochrona poczty elektronicznej przed niechcianymi wiadomościami

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Monitor w oprogramowaniu antywirusowym to naprawdę ważny element. Jego główną rolą jest pilnowanie, co się dzieje na komputerze podczas pracy różnych aplikacji. Jak to działa? Oprogramowanie antywirusowe śledzi wszystko na bieżąco, dzięki czemu szybko łapie jakieś podejrzane zagrożenia, jak wirusy czy inne złośliwe programy, które mogłyby włożyć nos w twoje sprawy. Na przykład, kiedy ściągasz plik z Internetu, monitor działa od razu, sprawdzając ten plik w czasie rzeczywistym. Jeżeli zauważy coś podejrzanego, potrafi go szybko zablokować lub wrzucić do kwarantanny. To naprawdę dobra praktyka w bezpieczeństwie komputerowym! Regularne aktualizacje baz wirusów oraz ciągłe pilnowanie ruchu w sieci są super istotne, żeby skutecznie chronić system. Szybka reakcja na zagrożenia to klucz do trzymania swoich danych w bezpieczeństwie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej