Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 3 czerwca 2025 11:55
Data zakończenia: 3 czerwca 2025 12:05

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Wyniki pomiarów należy skorygować przed ich użyciem w obliczeniach, uwzględniając poprawki związane z błędami

A. systematyczne.

B. grube.

C. średnie.

D. pozorne.

Odpowiedź "systematyczne" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do błędów systematycznych, które są stałymi odchyleniami wyników pomiarów spowodowanymi przez określone czynniki, takie jak nieprawidłowości w użytym sprzęcie, błędy w metodzie pomiarowej czy wpływ otoczenia. Korygowanie wyników pomiarów w celu eliminacji tych błędów jest kluczowe dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych danych. Przykładem może być pomiar temperatury, gdzie błędy systematyczne mogą wynikać z nieprawidłowo skalibrowanego termometru. Poprawki wprowadzane na etapie analizy danych, takie jak kalibracja sprzętu przed pomiarem lub stosowanie kompensacji wpływu temperatury otoczenia, są zgodne z najlepszymi praktykami w naukach przyrodniczych i inżynieryjnych. Eliminowanie błędów systematycznych jest również zgodne z normami ISO, które podkreślają znaczenie dokładności i precyzji w procesach pomiarowych, co jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości wyników badań oraz ich rzetelności.

Pytanie 2

Jakie informacje nie są uwzględniane w szkicu polowym przy pomiarze szczegółów terenowych metodą ortogonalną?

A. Sytuacyjne szczegóły terenowe

B. Domiary prostokątne

C. Wysokości punktów terenu

D. Numery obiektów

Wysokości punktów terenu nie są zazwyczaj umieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten typ szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu układu przestrzennego obiektów oraz ich relacji do siebie. Metoda ortogonalna zazwyczaj wykorzystywana jest do pomiaru szczegółów sytuacyjnych i domiarów prostokątnych, które są kluczowe dla dokładnego odwzorowania terenu na mapie. Wysokości punktów terenu, mimo że są ważnym aspektem w geodezji, są zazwyczaj dokumentowane oddzielnie, na przykład w postaci profili wysokościowych lub na innych rodzajach dokumentów, które bardziej skupiają się na aspektach terenowych. W praktyce oznacza to, że inżynierowie i geodeci muszą być świadomi, jakie informacje są dla nich kluczowe na różnych etapach projektowania, aby odpowiednio dobierać metody pomiarowe i dokumentacyjne.

Pytanie 3

Która z podanych czynności nie dotyczy aktualizacji mapy zasadniczej?

A. Wprowadzenie jedynie wybranych danych

B. Usunięcie sytuacji, która już nie istnieje w terenie

C. Korekta zmian w nazewnictwie

D. Dodanie nowych elementów treści mapy

Odpowiedź 'naniesienie tylko wybranych danych' jest prawidłowa, ponieważ proces aktualizacji mapy zasadniczej wymaga kompleksowego podejścia do uzupełniania i weryfikacji danych. Mapa zasadnicza, jako dokument urzędowy, powinna odzwierciedlać pełny stan rzeczy w terenie, co oznacza, że każda istotna zmiana, w tym wprowadzenie nowych elementów, poprawa nazewnictwa oraz usunięcie nieaktualnych obiektów, powinny być wprowadzane w sposób kompleksowy. Na przykład, jeżeli na danym terenie zbudowano nową drogę, to nie wystarczy jedynie nanieść tej drogi – konieczne jest również zaktualizowanie nazw ulic, systemów adresowych oraz wszelkich powiązanych danych. Ponadto, zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym normami ISO oraz krajowymi przepisami prawa geodezyjnego, aktualizacja mapy zasadniczej powinna być przeprowadzana w sposób systematyczny i całościowy, aby zapewnić jej rzetelność oraz aktualność. Tylko w ten sposób mapa może służyć jako wiarygodne źródło informacji dla różnych użytkowników, w tym instytucji publicznych, inwestorów oraz obywateli.

Pytanie 4

Kiedy oznaczenia geodezyjne uległy zniszczeniu, rekonstruowanie punktów szczegółowej osnowy poziomej należy przeprowadzić na podstawie zarejestrowanych w opisie topograficznym zmierzonych odległości do

A. elementów terenowych z I kategorii dokładnościowej

B. najbliższych elementów terenu

C. sąsiednich funkcjonujących punktów osnowy

D. punktów określanych jako poboczniki

Odpowiedź "punkty zwane pobocznikami" jest prawidłowa, ponieważ w geodezji poboczniki odgrywają kluczową rolę w procesie odtwarzania zniszczonych punktów osnowy. Poboczniki, jako znane punkty geodezyjne, mogą być używane jako odniesienie podczas rekonstrukcji siatki punktów osnowy. W praktyce, w przypadku zniszczenia znaków geodezyjnych, geodeta powinien najpierw zidentyfikować i wykorzystać dostępne poboczniki, które były wcześniej pomierzone i opisane w dokumentacji topograficznej. Przykładowo, gdy istniejące punkty osnowy są usunięte, poboczniki mogą zapewnić niezbędne odniesienie do precyzyjnego przywrócenia punktów osnowy. Zgodnie z obowiązującymi regulacjami geodezyjnymi, przy odtwarzaniu punktów osnowy poziomej niezbędne jest zachowanie wysokiej dokładności, co można osiągnąć właśnie poprzez odniesienie do stabilnych punktów, takich jak poboczniki. Dobrą praktyką jest regularne aktualizowanie i weryfikowanie stanu poboczników, aby zapewnić ich wiarygodność jako odniesienia w procesach geodezyjnych.

Pytanie 5

Wyznacz wysokość reperu końcowego H_K, jeśli wysokość reperu początkowego wynosi H_P = 325,000 m, różnica wysokości na badanym odcinku wynosi Ah_P-K = 2500 mm, a poprawka ma wartość v_∆h = -10 mm?

A. HK = 327,490 m

B. HK = 322,490 m

C. HK = 322,510 m

D. HK = 327,510 m

Aby obliczyć wysokość reperu końcowego H_K, zaczynamy od wysokości reperu początkowego H_P, która wynosi 325,000 m. Następnie dodajemy różnicę wysokości mierzonego odcinka, która wynosi Ah_P-K = 2500 mm, co przekłada się na 2,500 m. Ważnym krokiem jest uwzględnienie poprawki v_∆h = -10 mm, co oznacza, że musimy odjąć tę wartość od uzyskanego wyniku. Zatem, obliczenia wyglądają następująco: H_K = H_P + Ah_P-K + v_∆h = 325,000 m + 2,500 m - 0,010 m = 327,490 m. To podejście jest zgodne z praktykami w geodezji, w których dokładność pomiarów jest kluczowa. Wysokość reperów jest istotna w budownictwie i inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne ustalanie poziomów jest niezbędne dla bezpieczeństwa i funkcjonalności budowli. Rekomenduje się regularne stosowanie takich obliczeń w praktyce inżynieryjnej, aby zapewnić zgodność z normami i standardami branżowymi.

Pytanie 6

Jakiego skrótu należy użyć na mapie zasadniczej w przypadku opisu drogi, która nie ma swojej nazwy?

A. ul.

B. pl.

C. dr.

D. al.

Skrót "dr." oznacza "droga" i jest prawidłowo stosowany w kontekście opisywania dróg, które nie mają przypisanej nazwy. W polskiej terminologii kartograficznej skróty stosowane na mapach zasadniczych muszą być zgodne z określonymi standardami, aby zapewnić czytelność i zrozumiałość dla użytkowników. Na przykład, w przypadku dróg o charakterze lokalnym, które nie posiadają nazwy, zastosowanie skrótu "dr." jest powszechnie akceptowane. To podejście wspiera jednolitą komunikację w dokumentacji geodezyjnej oraz w planowaniu przestrzennym. W praktyce, na mapach miejskich czy wiejskich, skrót "dr." pozwala na szybkie identyfikowanie typów dróg, co jest istotne zarówno dla mieszkańców, jak i dla służb ratunkowych czy dostawczych. Warto dodać, że stosowanie odpowiednich skrótów przyczynia się do jednoznaczności i precyzji w interpretacji danych przestrzennych, co jest kluczowe w procesach decyzyjnych.

Pytanie 7

Który z wymienionych obiektów przestrzennych zalicza się do pierwszej kategorii szczegółów terenowych?

A. Most

B. Boisko sportowe

C. Tama

D. Plac zabaw

W przypadku tam, boisk sportowych i placów zabaw, należy zauważyć, że są to obiekty o zupełnie innym charakterze i przeznaczeniu. Tama, choć również jest konstrukcją inżynieryjną, służy do zatrzymywania wody w zbiornikach, co czyni ją elementem zarządzania zasobami wodnymi i ochrony przed powodziami. Jej funkcjonalność jest ograniczona do regulacji poziomu wody, co nie wpisuje się w definicję szczegółów terenowych, które dotyczą obiektów umożliwiających komunikację lub interakcję dla użytkowników. Boiska sportowe oraz place zabaw to miejsca przeznaczone do rekreacji i aktywności fizycznej, które są ważne dla zdrowia publicznego, ale nie pełnią funkcji transportowych ani nie oddziałują na rozwój infrastruktury komunikacyjnej. Typowe pomyłki przy identyfikacji obiektów przestrzennych polegają na myleniu ich funkcji i znaczenia w kontekście planowania przestrzennego. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że nie wszystkie konstrukcje są projektowane z myślą o łączeniu przestrzeni w sposób, który wspiera mobilność i dostępność, co jest głównym kryterium przy klasyfikacji mostów jako obiektów szczegółowych terenowych.

Pytanie 8

Jaką wartość ma kąt, o który trzeba obrócić alidadę przy precyzyjnym poziomowaniu teodolitu, po ustawieniu libelli równolegle do osi dwóch śrub regulacyjnych oraz ustawieniu pęcherzyka w pozycji centralnej?

A. 90°

B. 360°

C. 180°

D. 200°

Obroty o 180°, 360° lub 200° są błędne, ponieważ nie są one zgodne z zasadami dokładnego poziomowania teodolitu. Obrót o 180° oznaczałby, że alidade byłaby ustawiona w przeciwnym kierunku, co nie pozwoliłoby na właściwe sprawdzenie poziomowania w kierunkach prostopadłych. Taki kąt nie przynosi dodatkowych informacji o poziomie, a jedynie przesuwa punkt odniesienia na linię, co jest niepraktyczne w kontekście precyzyjnych pomiarów. Obrót o 360° oznaczałby, że alidade powróciłaby do pierwotnej pozycji, co również jest nieefektywne, gdyż nie wprowadza żadnych nowych danych dotyczących poziomowania. Natomiast wybór 200° jest nieadekwatny, gdyż nie ma uzasadnienia geodezyjnego dla takiego kąta w kontekście wykonywania pomiarów z wykorzystaniem teodolitu. W geodezji, każdy kąt obrotu i jego zastosowanie powinny być dobrze przemyślane i oparte na standardach, które gwarantują dokładność i niezawodność pomiarów. Użytkownicy teodolitu muszą być świadomi, że niepoprawne podejście do poziomowania prowadzi do błędnych wyników, które mogą skutkować poważnymi konsekwencjami w projektach budowlanych i inżynieryjnych.

Pytanie 9

Który z poniższych dokumentów jest wymagany przy wykonywaniu inwentaryzacji powykonawczej budowli?

A. Mapa topograficzna

B. Projekt budowlany

C. Instrukcja obsługi tachimetru

D. Mapa zasadnicza

Podczas wykonywania inwentaryzacji powykonawczej budowli, kluczowym dokumentem jest projekt budowlany. To właśnie on zawiera wszystkie niezbędne informacje dotyczące struktury, wymiarów oraz specyfikacji technicznej budowli, które są niezbędne do prawidłowej oceny zgodności wykonanego obiektu z założeniami projektowymi. Projekt budowlany stanowi podstawowy punkt odniesienia, umożliwiający ocenę, czy budowla została zrealizowana zgodnie z założeniami, a także identyfikację ewentualnych odchyleń. Praktyka branżowa wymaga, aby pomiary powykonawcze były precyzyjnie porównywane z danymi zawartymi w projekcie, co umożliwia uzyskanie dokładnych wyników. Projekt budowlany jest też często wymagany przez różne instytucje kontrolne i jest podstawowym dokumentem w procesie odbioru technicznego budowli. Warto również zaznaczyć, że posiadanie aktualnego projektu budowlanego jest kluczowe nie tylko dla samej inwentaryzacji, ale także dla przyszłych prac konserwacyjnych czy modernizacyjnych, które mogą być planowane w przyszłości. Dlatego w kontekście inwentaryzacji powykonawczej, projekt budowlany jest niezbędnym dokumentem, który umożliwia precyzyjną i wiarygodną ocenę wykonanej pracy.

Pytanie 10

Jakim znakiem geodezyjnym powinno się zaznaczyć punkt sytuacyjnej osnowy pomiarowej na twardej nawierzchni drogi?

A. Słupek marmurowy

B. Słupek betonowy

C. Bolec metalowy

D. Palik drewniany

Bolec metalowy jest odpowiedni do oznaczania punktów osnowy pomiarowej na utwardzonych nawierzchniach, takich jak jezdnie, ze względu na swoje właściwości trwałości oraz odporności na uszkodzenia mechaniczne. W praktyce geodezyjnej, stosowanie bolców metalowych pozwala na precyzyjne wytyczanie punktów, które są często narażone na mechaniczne obciążenia wynikające z ruchu drogowego. Metalowy bolec można łatwo zamontować w nawierzchni, co minimalizuje konieczność ingerencji w strukturę jezdni, w przeciwieństwie do słupków betonowych czy marmurowych, które wymagają bardziej skomplikowanego przygotowania terenu. Dodatkowo, standardy pomiarowe, takie jak normy ISO dotyczące geodezji, zalecają stosowanie trwałych i łatwych do identyfikacji znaczników, co czyni bolec metalowy najlepszym wyborem. W praktyce, zastosowanie bolców metalowych zapewnia długotrwałą widoczność punktów pomiarowych, co jest kluczowe dla dokładności i wiarygodności pomiarów geodezyjnych.

Pytanie 11

Jakiego zestawu sprzętu należy użyć do przeprowadzenia pomiaru różnic wysokości metodą niwelacji geometrycznej?

A. Niwelator techniczny, statyw, łata niwelacyjna

B. Tachimetr elektroniczny, statyw, tyczka z lustrem

C. Niwelator precyzyjny, statyw, tyczka z lustrem

D. Teodolit optyczny, statyw, łata niwelacyjna

Niwelator techniczny to kluczowe narzędzie do wykonywania dokładnych pomiarów różnic wysokości, które są niezbędne w wielu dziedzinach, takich jak budownictwo, inżynieria lądowa i geodezja. Użycie niwelatora w połączeniu z odpowiednim statywem i łata niwelacyjną zapewnia wysoką precyzję i powtarzalność pomiarów. Niwelator techniczny działa na zasadzie emisji promieni świetlnych, które umożliwiają precyzyjne określenie różnicy wysokości pomiędzy punktami. W praktyce, operator ustawia niwelator na statywie w punkcie odniesienia, a następnie korzysta z łaty niwelacyjnej umieszczonej na punkcie, którego wysokość chcemy zmierzyć. Różnice wysokości odczytuje się z podziałki na łacie, co pozwala na uzyskanie dokładnych wartości. Stosowanie takich narzędzi nie tylko spełnia normy branżowe, ale również zapewnia zgodność z wymaganiami projektów budowlanych, gdzie precyzja jest kluczowa dla sukcesu realizacji. Warto również zaznaczyć, że metody niwelacji geometrycznej są powszechnie stosowane w praktyce do różnorodnych zastosowań, w tym do projektowania i budowy infrastruktury, co czyni je istotnym elementem edukacji technicznej.

Pytanie 12

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych przy użyciu metody ortogonalnej?

A. Sytuacyjne szczegóły terenowe

B. Wysokości punktów terenu

C. Domiary prostokątne

D. Numery obiektów budowlanych

Wysokości punktów terenu nie są zamieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten rodzaj szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu szczegółów sytuacyjnych oraz relacji przestrzennych między obiektami. W praktyce, szkic polowy ma na celu odwzorowanie układu budynków, dróg oraz innych istotnych elementów terenu, co pozwala na ich identyfikację i późniejsze odtworzenie w dokumentacji technicznej. Przykładem zastosowania szkicu ortogonalnego może być sporządzanie planów zagospodarowania przestrzennego, gdzie kluczowe jest przedstawienie układu funkcjonalnego terenu, a nie jego wysokości. Dodatkowo, w standardach geodezyjnych, takich jak Zasady Techniki Geodezyjnej (PTG), wskazuje się, że szkice polowe powinny być zwięzłe i zawierać tylko najistotniejsze informacje, co wyklucza konieczność umieszczania danych o wysokościach."

Pytanie 13

W jakiej Bazie Danych są przechowywane dane dotyczące wysokości studzienek kanalizacyjnych?

A. Szczegółowych Osnów Geodezyjnych

B. Geodezyjnej Ewidencji Sieci Uzbrojenia Terenu

C. Obiektów Topograficznych

D. Ewidencji Gruntów i Budynków

Geodezyjna Ewidencja Sieci Uzbrojenia Terenu (GESUT) to baza danych, w której gromadzone są istotne informacje na temat infrastruktury technicznej, w tym również rzędnych studzienek kanalizacyjnych. GESUT ma na celu systematyzację i ułatwienie dostępu do danych o sieciach uzbrojenia terenu, co jest kluczowe dla planowania przestrzennego oraz prowadzenia działań związanych z zarządzaniem infrastrukturą. Zbierane w niej informacje są nie tylko istotne dla geodetów, ale także dla projektantów, inżynierów oraz służb odpowiedzialnych za utrzymanie infrastruktury. Przykładowo, podczas projektowania nowego osiedla, inżynierowie mogą korzystać z GESUT, aby uzyskać dostęp do rzędnych studzienek kanalizacyjnych, co pozwala na prawidłowe zaplanowanie systemu odwadniającego. Ponadto, dane zawarte w GESUT są także wykorzystywane w procesach inwestycyjnych oraz podczas przeprowadzania prac modernizacyjnych, co podkreśla ich praktyczne znaczenie w codziennym zarządzaniu infrastrukturą.

Pytanie 14

Jaką odległość mają punkty hektometrowe na osi trasy?

A. 100 m

B. 150 m

C. 50 m

D. 200 m

Wybierając odpowiedzi inne niż 100 m, można wprowadzić się w błąd co do podstawowych zasad pomiarowych w kontekście tras i punktów odniesienia. Odpowiedź wskazująca na 50 m nie tylko ignoruje fakt, że punkty hektometrowe są definiowane jako oddalone o 100 m, ale także sugeruje, że mogłyby być one stosowane w sytuacjach, gdzie precyzyjna lokalizacja nie jest kluczowa. To zaburza zrozumienie koncepcji dystansu w kontekście tras transportowych. Odpowiedź 150 m również jest myląca, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistych standardów pomiarowych, które uwzględniają jedynie jednostki metrów w wielokrotności setek. Natomiast 200 m wskazuje na znaczny błąd, gdyż wydłuża odległość między punktami, co może prowadzić do problemów w zarządzaniu ruchem i lokalizacji obiektów. W praktyce, używanie błędnych odległości może skutkować niewłaściwym planowaniem tras i zwiększoną nieefektywnością w operacjach logistycznych. Zrozumienie poprawnych jednostek miary i ich zastosowania jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania w branży transportowej, a także do unikania typowych błędów myślowych, które mogą zniekształcić rzeczywisty obraz sytuacji na trasie.

Pytanie 15

Jakie jest przybliżone znaczenie błędu względnego dla odcinka o długości 500,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±10 cm?

A. 1/2000

B. 1/500

C. 1/1000

D. 1/5000

Błąd względny jest miarą precyzji pomiaru, wyrażoną jako stosunek błędu bezwzględnego do wartości rzeczywistej. W tym przypadku długość odcinka wynosi 500,00 m, a błąd pomiarowy wynosi ±10 cm, co odpowiada 0,1 m. Aby obliczyć błąd względny, należy podzielić błąd bezwzględny przez wartość rzeczywistą: 0,1 m / 500 m = 0,0002. To daje 0,0002, co w postaci ułamka jest równe 1/5000. Takie obliczenia są niezwykle istotne w inżynierii oraz metrologii, gdzie precyzja pomiarów ma kluczowe znaczenie. Na przykład w budownictwie, gdzie dokładne pomiary długości mogą wpłynąć na bezpieczeństwo konstrukcji. Właściwe obliczenie błędu względnego pozwala na ocenę jakości użytych narzędzi pomiarowych oraz metod, a także na identyfikację obszarów, w których można poprawić dokładność pomiarów. Przykładem mogą być zastosowania w geodezji, gdzie precyzyjnie określone granice działek są niezbędne do prawidłowego podziału gruntów.

Pytanie 16

Przyjmując pomiarową osnowę sytuacyjną, należy zrealizować pomiary liniowe z przeciętnym błędem pomiaru odległości

A. md ≤ 0,05 m + 70 mm/km

B. md ≤ 0,07 m + 50 mm/km

C. md ≤ 0,01 m + 0,02 m/km

D. md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km

Odpowiedź md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km jest poprawna, ponieważ spełnia wymogi dotyczące precyzji pomiarów liniowych w osnowach geodezyjnych. Średni błąd pomiaru odległości określa granice dopuszczalnej dokładności pomiarów, które są kluczowe w geodezji. W przypadku tej odpowiedzi, błąd systematyczny wynosi tylko 1 cm, co jest na poziomie zalecanym dla pomiarów precyzyjnych, a dodatkowy błąd na jednostkę długości wynosi 1 cm na każdy kilometr, co również jest akceptowalne w praktyce. Takie wartości są zgodne z normami geodezyjnymi, takimi jak PN-EN ISO 17123, które regulują metody pomiarów i wymagania dotyczące ich jakości. Przy pomiarach w warunkach terenowych, uzyskanie takiej dokładności jest osiągalne przy zastosowaniu nowoczesnych instrumentów geodezyjnych, jak tachymetry czy teodolity z automatyczną korekcją. Przykładem zastosowania są prace związane z budową dróg czy mostów, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i jakości realizacji inwestycji.

Pytanie 17

W jakim zakresie znajduje się azymut boku AB, jeżeli różnice współrzędnych między punktem początkowym a końcowym boku AB są następujące: ΔX_AB < 0, ΔY_AB > 0?

A. 100÷200g

B. 300÷400g

C. 200÷300g

D. 0÷100g

Zrozumienie azymutów i ich zakresów jest kluczowe w geodezji i inżynierii lądowej. Odpowiedzi sugerujące przedziały 200÷300g, 0÷100g, czy 300÷400g są błędne z powodu niewłaściwej interpretacji różnic współrzędnych. Przedział 0÷100g sugeruje kierunki północno-wschodnie, gdzie zarówno ΔX, jak i ΔY byłyby dodatnie, co jest sprzeczne z danymi, ponieważ ΔX jest ujemne. Natomiast przedział 200÷300g obejmuje azymuty w kierunku południowym, które nie pasują do sytuacji, gdy ΔY jest dodatnie, a ΔX ujemne. Przedział 300÷400g, który odpowiada kierunkowi południowo-zachodniemu, również nie jest właściwy w obliczeniach, ponieważ ten azymut oznacza, że zarówno współrzędne X, jak i Y byłyby skierowane w kierunku południowym. Zrozumienie, jak różnice współrzędnych wpływają na określenie azymutu, jest kluczowe dla uniknięcia takich błędów w przyszłości. W praktycznych zastosowaniach geodezyjnych, precyzyjne obliczenia tych wartości są niezbędne do określenia właściwych kierunków w pracy terenowej oraz w inżynierii, a także w systemach informacji geograficznej, gdzie dokładność obliczeń wpływa na efektywność wykonania projektów.

Pytanie 18

Który z poniższych elementów terenu zalicza się do pierwszej kategorii dokładnościowej?

A. Budynek szkoły

B. Linia brzegowa jeziora

C. Boisko sportowe

D. Drzewo przyuliczne

Budynek szkoły to coś, co możemy spokojnie wrzucić do pierwszej grupy dokładnościowej, jeśli mówimy o analizie terenowej i geodezyjnej. W tej grupie są obiekty, które mają naprawdę wysoką precyzję. To znaczy, że ich lokalizacja jest dokładnie określona i można je wykorzystać w różnych sytuacjach, jak planowanie przestrzenne czy urbanistyka. Jak to z budynkami bywa, zwłaszcza tymi publicznymi, jak szkoły, mają one duże znaczenie dla analizy przestrzennej, bo ich lokalizacja wpływa na to, jak dostępne są usługi dla ludzi w okolicy. Kiedy tworzymy mapy społeczne czy sprawdzamy dostęp do edukacji, precyzyjna lokalizacja szkół jest super ważna, żeby ocenić jakość życia i infrastruktury w danym miejscu. A wiesz, stosowanie standardów jak ISO 19115, które dotyczą metadanych geograficznych, pomaga w tym, żeby te dane były zebrane i użyte tak, jak trzeba. To naprawdę ważne dla dalszych analiz.

Pytanie 19

Na podstawie pomiarów niwelacyjnych uzyskano wysokości punktów 1, 2, 3, 4, 5 oraz 6:

H₁ = 214,34 m; H₂ = 215,32 m; H₃ = 213,78 m; H₄ = 217,09 m; H₅ = 216,11 m; H₆ = 212,96 m.

Jaką z wymienionych wysokości należy uznać jako poziom odniesienia przy rysowaniu profilu terenu, który biegnie wzdłuż tych punktów?

A. 215,00 m

B. 213,00 m

C. 217,00 m

D. 211,00 m

Wybór 211,00 m jako poziomu porównawczego przy wykreślaniu profilu terenu jest właściwą decyzją, gdyż jest to wartość, która pozwala na uzyskanie stabilnej bazy odniesienia dla analizy wysokości punktów. W pomiarach niwelacyjnych, istotne jest, aby wybrać poziom, który odzwierciedla najniższy z punktów w badanym obszarze. W tym przypadku, 211,00 m jest wartością poniżej wszystkich zarejestrowanych wysokości punktów, co umożliwia łatwe odczytywanie różnic wysokości. Przykładowo, jeśli będziemy porównywać wysokości punktów 1-6 w kontekście ich lokalizacji na profilu, odniesienie do 211,00 m będzie sprzyjać większej przejrzystości analiz i wizualizacji. W praktyce, wybór takiego poziomu porównawczego jest zgodny z zasadą, że wszelkie wymiary i różnice powinny być przedstawiane względem wspólnej, stabilnej bazy, co jest kluczowe w inżynierii lądowej i geodezji. Dodatkowo, zapewnia to zgodność z normami branżowymi dotyczącymi precyzyjnych pomiarów i analiz terenowych, co wpływa na efektywność dalszych prac projektowych.

Pytanie 20

Jak geodeta oznaczy na szkicu przyłącze energetyczne niskiego napięcia do budynku mieszkalnego, jeśli wykonał inwentaryzację powykonawczą za pomocą lokalizatora?

A. eA

B. eN

C. eNA

D. e

Oznaczenie eNA dla przyłącza energetycznego niskiego napięcia do budynku mieszkalnego jest zgodne z aktualnymi standardami oraz praktykami branżowymi. Skrót ten oznacza, że przyłącze jest zasilane napięciem niższym niż 1 kV i jest przeznaczone do budynków mieszkalnych. W praktyce, geodeci oraz inżynierowie zajmujący się projektowaniem sieci elektroenergetycznych korzystają z tej konwencji, aby jasno komunikować typ i przeznaczenie przyłącza. W dokumentacji powykonawczej, szczególnie w przypadkach związanych z inwentaryzacją, jasne oznaczenie przyłącza jest kluczowe dla późniejszej analizy oraz oceny stanu technicznego instalacji. Przykładem zastosowania może być sytuacja, w której różne typy przyłączy są oznaczane w sposób ujednolicony na mapach oraz szkicach, co umożliwia sprawniejszą identyfikację i zarządzanie siecią elektroenergetyczną. Oznaczenie eNA jest również zgodne z wytycznymi Komisji Europejskiej oraz krajowymi normami, co pomaga w zapewnieniu bezpieczeństwa oraz efektywności energetycznej w budynkach mieszkalnych.

Pytanie 21

Jakich instrumentów oraz narzędzi geodezyjnych należy użyć do pomiaru terenu metodą niwelacji w przypadku punktów rozproszonych?

A. Niwelator, statyw, węgielnica, szpilki geodezyjne

B. Tachimetr, statyw, żabki geodezyjne, ruletka geodezyjna

C. Niwelator, statyw, łaty niwelacyjne, pion sznurkowy

D. Tachimetr, statyw, pion sznurkowy, taśma geodezyjna

Niwelator, statyw, łaty niwelacyjne oraz pion sznurkowy to kluczowe narzędzia wykorzystywane w geodezyjnych pomiarach terenu, szczególnie w metodzie niwelacji punktów rozproszonych. Niwelator jest urządzeniem optycznym, które pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości między punktami. Ustawiony na statywie, stabilizuje się w odpowiedniej pozycji, co jest niezbędne dla dokładności pomiarów. Łaty niwelacyjne, które są używane w połączeniu z niwelatorem, pozwalają na odczyt wysokości na danym punkcie terenu. Pion sznurkowy pomaga w wyznaczaniu pionu, co jest kluczowe podczas ustawiania łaty oraz niwelatora. Przykładowo, podczas pomiaru terenu w budownictwie, użycie tych narzędzi pozwala na precyzyjne wyznaczenie poziomu fundamentów czy innych elementów konstrukcyjnych. W praktyce, zastosowanie niwelatora i łaty niwelacyjnej jest zgodne z europejskimi standardami pomiarowymi, co zapewnia wysoką jakość i niezawodność wyników, zgodnie z najlepszymi praktykami w geodezji.

Pytanie 22

Spostrzeżenia bezpośrednieniejednakowo precyzyjne występują, gdy są realizowane

A. tą samą techniką pomiaru

B. różnymi instrumentami

C. tym samym urządzeniem

D. przez tego samego badacza

Wybór odpowiedzi 'różnymi przyrządami' jest poprawny, ponieważ spostrzeżenia bezpośrednie mogą być zróżnicowane w zależności od zastosowanego sprzętu pomiarowego. Każdy przyrząd ma swoje specyfikacje techniczne, charakterystyki pomiarowe oraz ograniczenia, co wpływa na dokładność i precyzję wyników. Użycie różnych przyrządów do tego samego pomiaru może prowadzić do odmiennych wyników, co jest kluczowe w kontekście analizy danych eksperymentalnych. Przykładem może być pomiar temperatury za pomocą termometru rtęciowego i cyfrowego; różne metody mogą dawać różne wyniki, nawet przy tej samej rzeczywistej temperaturze. W praktyce laboratoryjnej zaleca się stosowanie kalibrowanych i certyfikowanych przyrządów, aby zminimalizować błędy pomiarowe i zapewnić spójność danych. Warto również zaznaczyć, że w kontekście badań naukowych, stosowanie różnych przyrządów może być świadomym wyborem w celu weryfikacji wyników i potwierdzenia ich rzetelności, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki laboratoryjnej.

Pytanie 23

W bazie danych dotyczącej obiektów topograficznych BDOT500 opisano sieć kanalizacyjną sanitarną oznaczeniami ksX300. Jakie jest źródło danych dotyczących lokalizacji tej sieci?

A. jest nieokreślone

B. pochodzi z materiałów nieaktualnych

C. jest trudne do ustalenia

D. pochodzi z materiałów archiwalnych

Odpowiedź "jest nieokreślone" jest prawidłowa, ponieważ w kontekście danych o sieci kanalizacyjnej sanitarnej w bazie BDOT500 brak jest jednoznacznych informacji na temat źródła pochodzenia tych danych. W praktyce, w przypadku sieci inżynieryjnych, takich jak kanalizacja, istotne jest, aby dane były zaktualizowane oraz pochodziły z wiarygodnych źródeł, co często jest trudne do ustalenia w obiektach archiwalnych czy nieaktualnych. Właściwe podejście do zarządzania danymi topograficznymi wymaga weryfikacji ich pochodzenia oraz aktualności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w infrastrukturze. Na przykład, w przypadku projektowania nowych instalacji sanitarnych, kluczowe jest posiadanie precyzyjnych i aktualnych danych, aby uniknąć kolizji z istniejącą infrastrukturą. Przykłady zastosowań takich jak GIS (Geographic Information Systems) polegają na zintegrowaniu danych o sieciach z danymi demograficznymi i przestrzennymi, co pozwala na lepsze planowanie i zarządzanie zasobami.

Pytanie 24

Niwelacja trygonometryczna polega na określaniu różnic wysokości wybranych lokalizacji na podstawie obserwacji

A. odległości poziomej i kąta poziomego

B. odległości pionowej i kąta pionowego

C. odległości pionowej i kąta poziomego

D. odległości poziomej i kąta pionowego

Analizując dostępne odpowiedzi, można dostrzec szereg nieporozumień, które prowadzą do błędnego zrozumienia niwelacji trygonometrycznej. Odpowiedzi oparte na odległości pionowej i kącie poziomym lub pionowym są błędne, ponieważ nie uwzględniają kluczowego aspektu, jakim jest pomiar kąta pionowego w kontekście poziomej odległości. W pomiarach niwelacyjnych istotne jest to, że kąt pionowy, mierzony względem poziomu, pozwala określić różnice wysokości. Odległości pionowe są w praktyce bardzo trudne do zmierzenia i nie są stosowane w standardowych metodach niwelacji, co jest kluczowe w geodezji. Z kolei kąty poziome, choć są ważne dla określenia relacji przestrzennych między punktami, nie dostarczają informacji o wysokości. Użycie odległości pionowej w tym kontekście może prowadzić do tzw. błędów paralaksy, co znacznie obniża dokładność pomiarów. Współczesne praktyki geodezyjne oparte są na pomiarach kątów pionowych i poziomych oraz odległości poziomej, co pozwala na precyzyjne obliczenie nie tylko różnic wysokości, ale także dalszych elementów takich jak nachylenie terenu. Dlatego ważne jest, aby stosować prawidłowe metody pomiarowe zgodne z wytycznymi i standardami branżowymi, aby uniknąć typowych błędów myślowych i praktycznych w dziedzinie geodezji.

Pytanie 25

Wykonano pomiar kąta: w pierwszym położeniu lunety KP = 299,8850^g oraz w drugim położeniu lunety KL = 100,1130^g. Oblicz wartość m_o

A. -0,0020g

B. +0,0020g

C. +0,0010g

D. -0,0010g

Wybór odpowiedzi innych niż -0,0010g często wynika z nieporozumienia dotyczącego właściwego obliczania różnicy kątów, a także z niewłaściwego zrozumienia konwencji stosowanych w geodezji. Często błędne podejścia opierają się na pomyłkach przy odejmowaniu wartości kątowych, gdzie zamiast prawidłowego obliczenia różnicy, użytkownicy mogą mylnie utożsamiać wartości bez uwzględnienia ich kontekstu. Na przykład, obliczenia takie jak -0,0020g lub +0,0010g pojawiają się, gdy ktoś niepoprawnie interpretuje wzory lub wprowadza nieprawidłowe założenia dotyczące kierunku pomiaru. Dodatkowo, w geodezyjnych odczytach, ważne jest, aby pamiętać o kierunku pomiaru i standardowych korekcjach, które mogą wpłynąć na ostateczne wyniki. Użytkownicy mogą również nie dostrzegać, że pomiary kątowe są relatywne, a ich interpretacja wymaga uwzględnienia pełnego obiegu kątowego, co prowadzi do typowych błędów przy zliczaniu kątów przekraczających 360 stopni. Ostatecznie, kluczowe jest, aby przy obliczeniach kątów stosować zasady obowiązujące w danym kontekście geodezyjnym, co pozwala na dokładne i zgodne z normami wyniki.

Pytanie 26

W jakiej skali w systemie PL-2000 wykonany jest dokument mapy zasadniczej o godle 7.125.30.10.3.4?

A. 1:2000

B. 1:1000

C. 1:500

D. 1:5000

Odpowiedź 1:500 jest poprawna, ponieważ arkusz mapy zasadniczej o godle 7.125.30.10.3.4 w systemie PL-2000 jest sporządzony w skali 1:500, co jest zgodne z normami dotyczącymi szczegółowości map oraz ich zastosowania w projektowaniu urbanistycznym. W skali 1:500, każdy centymetr na mapie odpowiada 5 metrom w terenie, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie szczegółów terenowych, takich jak granice działek, układ dróg czy lokalizacja budynków. Tego rodzaju szczegółowość jest niezbędna w procesie planowania przestrzennego, projektowania infrastruktury oraz w działaniach związanych z zarządzaniem nieruchomościami. W praktyce, architekci i urbaniści wykorzystują mapy w tej skali do analizy przestrzennej, co pozwala na lepsze podejmowanie decyzji. Zrozumienie skali mapy i jej zastosowania jest kluczowe dla każdego specjalisty w dziedzinie geodezji i kartografii, a znajomość standardów PL-2000 ułatwia realizację projektów zgodnie z obowiązującymi przepisami prawymi i technicznymi.

Pytanie 27

Wykonanie geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego włazu studzienki kanalizacyjnej powinno umożliwiać określenie lokalizacji tego elementu terenowego w odniesieniu do punktów poziomej osnowy geodezyjnej z precyzją nie mniejszą niż

A. 0,20 m

B. 0,10 m

C. 0,50 m

D. 0,30 m

Ocena położenia włazu studzienki kanalizacyjnej z dokładnością nie mniejszą niż 0,10 m jest zgodna z obowiązującymi standardami geodezyjnymi. Tego rodzaju pomiary są kluczowe w kontekście projektowania oraz utrzymania infrastruktury wodno-kanalizacyjnej. W praktyce oznacza to, że pomiar powinien być realizowany z wykorzystaniem precyzyjnych narzędzi geodezyjnych, takich jak tachimetry czy systemy GPS, które umożliwiają osiągnięcie odpowiedniej dokładności. Na przykład, w przypadku budowy nowych sieci kanalizacyjnych, precyzyjne umiejscowienie włazów pozwala na późniejsze łatwiejsze przeprowadzanie prac konserwacyjnych oraz inspekcji. Dodatkowo, warto zauważyć, że w praktyce inżynieryjnej dąży się do minimalizowania błędów pomiarowych, co w konsekwencji przekłada się na większą efektywność i bezpieczeństwo eksploatacji infrastruktury.

Pytanie 28

Na mapie zasadniczej symbol literowy oznacza budynek mieszkalny jednorodzinny

A. mt

B. mj

C. md

D. mz

Odpowiedź 'mj' jest poprawna, ponieważ oznaczenie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na mapie zasadniczej zgodne jest ze standardami określonymi w Polskiej Normie PN-ISO 19108. W tej normie przypisano symbol literowy 'mj' dla budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W praktyce oznaczenie to jest istotne dla urbanistów, architektów i innych profesjonalistów zajmujących się planowaniem przestrzennym, ponieważ umożliwia szybkie i jednoznaczne zidentyfikowanie rodzaju obiektu na mapie. Na przykład, w dokumentacji urbanistycznej, podczas analizy terenu pod zabudowę, oznaczenie 'mj' pozwala na łatwe rozróżnienie budynków mieszkalnych jednorodzinnych od innych typów zabudowy, co jest kluczowe w procesie projektowania oraz oceny wpływu planowanej zabudowy na środowisko. Dodatkowo, znajomość tych oznaczeń jest niezbędna podczas przeglądów administracyjnych, gdzie precyzyjna interpretacja mapy zasadniczej jest wymagana do podejmowania decyzji dotyczących wydawania pozwoleń na budowę lub zmian w zagospodarowaniu przestrzennym.

Pytanie 29

Wysokość anteny odbiorczej przed oraz po zakończeniu sesji pomiarowej przy użyciu metody precyzyjnego pozycjonowania z zastosowaniem GNSS powinna być określona z dokładnością wynoszącą

A. 0,02 m

B. 0,004 m

C. 0,01 m

D. 0,001 m

Odpowiedź 0,01 m jest prawidłowa, ponieważ w kontekście precyzyjnego pozycjonowania GNSS, precyzja ustaleń dotyczących wysokości anteny odbiornika jest kluczowa dla uzyskania dokładnych wyników. Standardy pomiarowe, takie jak te określone przez IGS (International GNSS Service), wskazują, że dokładność pomiarów wysokości powinna wynosić co najmniej 0,01 m w przypadku dokładnych aplikacji, takich jak geodezja czy monitoring deformacji terenu. Przykładowo, w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne pomiary wysokości mają kluczowe znaczenie dla stabilności konstrukcji, ustalanie wysokości anteny z dokładnością 0,01 m pozwala na minimalizację błędów, co przekłada się na wyższą jakość wykonania oraz bezpieczeństwo obiektów. Tego typu precyzja jest również kluczowa w aplikacjach związanych z systemami nawigacyjnymi oraz w badaniach geofizycznych, gdzie nawet najdrobniejsze różnice w wysokości mogą wpływać na wyniki analiz. Zatem, 0,01 m jest standardem, który zapewnia wystarczającą dokładność dla większości zastosowań związanych z GNSS.

Pytanie 30

Zasięg terenowy sieci osnowy geodezyjnej w danym powiecie był niesymetryczny. W związku z tym geodeta otrzymał zadanie utworzenia nowej sieci szczegółowej osnowy geodezyjnej. Kto powinien zatwierdzić projekt tej osnowy?

A. Geodeta uprawniony

B. Marszałek Województwa

C. Geodeta Powiatowy

D. Starosta

Zatwierdzenie projektu sieci szczegółowej osnowy geodezyjnej przez starostę jest zgodne z przepisami prawa geodezyjnego i kartograficznego. Starosta, jako przedstawiciel lokalnych władz, ma odpowiedzialność za zagospodarowanie przestrzenne oraz planowanie w swoim powiecie. Proces zatwierdzania projektu osnowy geodezyjnej jest kluczowy, ponieważ wpływa na jakość danych geodezyjnych, które będą wykorzystywane w różnych zastosowaniach, takich jak planowanie inwestycji czy ochrona środowiska. W praktyce, po przygotowaniu projektu przez geodetę, dokumentacja zostaje przedstawiona staroście, który ocenia jego zgodność z obowiązującymi normami oraz celami rozwoju powiatu. Na przykład, w przypadku przewidywanej budowy infrastruktury, starosta może zlecić dodatkowe analizy dotyczące wpływu nowej osnowy na istniejące zasoby geodezyjne. Dobrą praktyką jest również współpraca starosty z geodetami uprawnionymi, aby zapewnić, że projekt jest zgodny z lokalnymi regulacjami i standardami branżowymi.

Pytanie 31

Zrealizowano pomiar sytuacyjny dla budynku jednorodzinnego, parterowego z poddaszem, które nie jest przeznaczone do użytku. Jakim symbolem powinno się oznaczyć ten obiekt na mapie?

A. mj2

B. mj

C. m1

D. m

Odpowiedź 'mj' jest poprawna, ponieważ symbol ten odnosi się do budynków mieszkalnych jednorodzinnych, w tym do budynków parterowych oraz tych z poddaszem nieużytkowym. W polskich standardach klasyfikacji obiektów budowlanych, symbol 'mj' stosuje się do identyfikacji budynków mieszkalnych, co jest zgodne z normami przedstawionymi w rozporządzeniu o klasyfikacji obiektów budowlanych. W praktyce, oznaczenie to ułatwia lokalizację budynków na mapach oraz w dokumentacji urbanistycznej, co jest kluczowe dla planowania przestrzennego i zarządzania infrastrukturą. Dodatkowo, w kontekście projektowania urbanistycznego, zastosowanie odpowiednich symboli umożliwia lepszą analizę zagospodarowania terenu oraz wpływa na prawidłowe funkcjonowanie systemów zarządzania kryzysowego oraz dostępu do usług komunalnych. Przykładem może być analiza potrzeb infrastrukturę dla budynków oznaczonych symbolem 'mj', co wpływa na planowanie sieci wodociągowych czy kanalizacyjnych, biorąc pod uwagę specyfikę zabudowy jednorodzinnej.

Pytanie 32

W kluczowej części państwowego zbioru danych geodezyjnych i kartograficznych zgromadzone są bazy danych, które dotyczą

A. państwowego rejestru podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych

B. rejestru cen oraz wartości nieruchomości

C. geodezyjnej ewidencji infrastruktury terenowej

D. ewidencji gruntów i budynków (katastru nieruchomości)

Niepoprawne odpowiedzi nawiązuą do różnych aspektów zarządzania danymi geodezyjnymi, jednak żadna z nich nie odnosi się bezpośrednio do centralnego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w kontekście podstawowych osnów geodezyjnych. Rejestr cen i wartości nieruchomości, choć istotny w obszarze wyceny i obrotu nieruchomościami, nie jest związany bezpośrednio z fundamentami geodezji, a tym samym nie odzwierciedla kluczowych danych potrzebnych do precyzyjnych pomiarów przestrzennych. Ewidencja gruntów i budynków, znana również jako kataster, koncentruje się na dokumentacji własności i użytkowania gruntów, co jest ważne, ale nie obejmuje danych geodezyjnych dotyczących osnów. Geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia terenu natomiast dotyczy infrastruktury podziemnej, takiej jak wodociągi czy sieci elektryczne, a nie zasadniczych punktów odniesienia. Każda z tych pomyłek wynika z błędnego rozumienia roli centralnego zasobu geodezyjnego oraz jego znaczenia w kontekście precyzyjnego pomiaru i lokalizacji obiektów. Aby uniknąć takich nieporozumień, istotne jest zrozumienie, że ustalenie osnów geodezyjnych jest fundamentem dla wszystkich innych danych geodezyjnych i kartograficznych, na których opierają się analizy przestrzenne i planowanie.

Pytanie 33

Na czym polega metoda niwelacji trygonometrycznej?

A. Na obliczaniu różnic wysokości na podstawie pomiarów kątów i odległości.

B. Na określaniu współrzędnych punktów za pomocą GPS, co nie jest związane z niwelacją trygonometryczną.

C. Na tworzeniu profili terenu za pomocą modelowania 3D, co nie dotyczy bezpośrednio pomiarów wysokościowych.

D. Na bezpośrednim pomiarze długości przy użyciu miarki, co nie ma związku z pomiarami wysokościowymi.

Metoda niwelacji trygonometrycznej jest jedną z kluczowych technik stosowanych w geodezji do pomiaru różnic wysokości między punktami terenowymi. Polega ona na wykorzystaniu pomiarów kątów oraz odległości poziomych lub skośnych, aby obliczyć różnice wysokości. Metoda ta wykorzystuje trygonometrię, w szczególności funkcje trygonometryczne, takie jak sinus i tangens, do przekształcenia danych kątowych i odległościowych w różnice wysokości. Dzięki temu można precyzyjnie określić wysokość punktów w terenie bez konieczności fizycznego przemieszczania się między nimi. W praktyce, niwelacja trygonometryczna jest stosowana w sytuacjach, gdy teren jest trudny do przebycia lub gdy pomiary wymagają dużej dokładności, np. w budownictwie mostów czy tuneli. Dodatkowo, ta technika jest przydatna w miejscach, gdzie niemożliwe jest zastosowanie tradycyjnych metod niwelacji, takich jak niwelacja geometryczna. Korzystanie z tej metody wymaga jednak precyzyjnych instrumentów, takich jak tachimetry, oraz umiejętności analizy danych pomiarowych w kontekście matematycznym. Metoda ta jest zgodna z normami i standardami geodezyjnymi, co czyni ją niezastąpioną w wielu profesjonalnych zastosowaniach.

Pytanie 34

Która z map przedstawia rozmieszczenie infrastruktury terenu?

A. Zasadnicza

B. Topograficzna

C. Ewidencyjna

D. Sozologiczna

Wybór pozostałych opcji, takich jak mapa sozologiczna, ewidencyjna czy topograficzna, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące funkcji tych map. Mapa sozologiczna koncentruje się na ochronie środowiska i zasobów naturalnych, ilustrując zagrożone obszary, co nie ma bezpośredniego związku z usytuowaniem sieci uzbrojenia terenu. Z kolei mapa ewidencyjna skupia się na rejestrze gruntów i budynków, dostarczając danych o właścicielach i statusie prawnym nieruchomości, co również nie obejmuje aspektów infrastrukturalnych. Mapa topograficzna natomiast przedstawia rzeźbę terenu oraz różne obiekty geograficzne, ale nie jest specjalnie ukierunkowana na infrastrukturę techniczną. Te błędne wybory mogą wynikać z mylnego zrozumienia specyfiki każdego rodzaju mapy. W praktyce, brak znajomości zasadniczej mapy może prowadzić do problemów w planowaniu przestrzennym, takich jak konflikty w infrastrukturze, co podkreśla znaczenie właściwego doboru mapy w procesie projektowania i zarządzania przestrzenią.

Pytanie 35

Jakiej metody nie należy używać do oceny pionowości komina przemysłowego?

A. stałej prostej

B. wcięć kątowych

C. fotogrametrycznej

D. trygonometrycznej

Odpowiedź wskazująca na metodę stałej prostej jako nieodpowiednią do badania pionowości komina przemysłowego jest poprawna, ponieważ ta technika nie jest w stanie precyzyjnie określić odchyleń od pionu. Metoda ta polega na wyznaczeniu linii prostych, które mogą być łatwo zakłócone przez zjawiska atmosferyczne, a także przez trudne warunki terenowe. W praktyce, do oceny pionowości kominów przemysłowych najczęściej wykorzystuje się metody takie jak wcięcia kątowe, trygonometryczne czy fotogrametryczne, które zapewniają większą dokładność i powtarzalność pomiarów. W przypadku pomiarów kominów, które mogą mieć znaczne wysokości, kluczowe jest zastosowanie technik, które uwzględniają zarówno perspektywiczne zniekształcenia, jak i ewentualne przesunięcia w poziomie, co czyni metody oparte na geodezji i fotogrametrii bardziej odpowiednimi. Przykłady zastosowania takich metod można znaleźć w dokumentacji projektowej budynków przemysłowych, gdzie dokładność pomiarów pionowości ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa konstrukcji.

Pytanie 36

Niwelacja geometryczna wymaga, aby pomiar na każdym stanowisku był wykonywany dwukrotnie z różną wysokością osi celowej. Jaka jest maksymalna dopuszczalna różnica pomiędzy tymi wynikami?

A. 0,001 m

B. 0,01 m

C. 0,004 m

D. 0,04 m

Wybór błędnych wartości maksymalnej różnicy między pomiarami niwelacyjnymi może prowadzić do znacznych problemów w praktyce geodezyjnej. Wartości takie jak 0,001 m, 0,04 m oraz 0,01 m nie odpowiadają standardom wymaganym w geodezji i mogą wskazywać na niezrozumienie kluczowych zasad dotyczących precyzji pomiarów. Zbyt mała dopuszczalna różnica, jak 0,001 m, nie uwzględnia naturalnych błędów pomiarowych, które mogą wynikać z różnych czynników, takich jak zmiany temperaturowe, niestabilność instrumentów czy błędy ludzkie. Z kolei zbyt duża różnica, jak 0,04 m, z pewnością przyczyniłaby się do istotnych nieścisłości, które mogą zagrażać dokładności wszystkich prac budowlanych, a także obniżyć jakość projektów inżynieryjnych. Typowe błędy myślowe obejmują brak zrozumienia, jak ważne jest odpowiednie dobieranie tolerancji w zależności od rodzaju terenu i specyfiki wykonywanych pomiarów. W praktyce, geodeci muszą nie tylko znać normy, ale także umieć je zastosować w odpowiednich kontekstach, co wymaga doświadczenia i wiedzy o instrumentach pomiarowych oraz metodach niwelacji. W związku z tym, zrozumienie i stosowanie odpowiednich wartości tolerancji jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości wyników oraz bezpieczeństwa projektów inżynieryjnych.

Pytanie 37

Jaki typ błędu mógł wystąpić podczas pomiaru długości w kierunku powrotnym, jeśli osoba dokonująca pomiaru niepoprawnie określiła liczbę pełnych odłożeń taśmy, ponieważ zgubiła jedną szpilkę?

A. Losowy

B. Gruby

C. Przypadkowy

D. Systematyczny

Odpowiedź "gruby" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do błędu, który wynika z nieprawidłowego określenia liczby pełnych odłożeń taśmy pomiarowej. W sytuacji, gdy pomiar wykonuje osoba, która zgubiła szpilkę, może to prowadzić do pomyłek w odczycie długości, co skutkuje błędem grubościowym. Taki błąd systematycznie wpływa na wyniki pomiaru, ponieważ nieprawidłowe zarejestrowanie jednego z odłożeń może powodować stałe zaniżenie lub zawyżenie uzyskane wyniki. Przykładowo, w branży budowlanej, dokładność pomiarów jest kluczowa do zapewnienia precyzyjnego wymiarowania materiałów, co ma bezpośredni wpływ na jakość konstrukcji. Dobre praktyki w zakresie pomiarów zalecają stosowanie kalibracji narzędzi oraz regularne sprawdzanie ich stanu technicznego, co pozwala na minimalizację występowania błędów grubościowych.

Pytanie 38

Niwelator to narzędzie służące do dokonania pomiaru

A. kątów zenitalnych

B. wysokości punktów

C. kątów nachylenia

D. różnic wysokości

Często ludzie mylą to, do czego służy niwelator, co może prowadzić do nieporozumień. Gdy wybierasz odpowiedzi związane z kątami zenitalnymi czy nachyleniem, może się zdarzyć, że pomylisz niwelator z innymi narzędziami geodezyjnymi, jak teodolity czy inklinometry. Kąty zenitalne mierzysz zwykle teodolitem, bo on do tego właśnie jest stworzony, a ma zupełnie inny cel niż niwelator. Z kolei kąty nachylenia wymagają czasem innych narzędzi, jak poziomice. Dlatego przypisywanie tych funkcji niwelatorowi jest trochę błędne. Często mylone jest też pojęcie wysokości punktów – niwelator mierzy różnice w wysokościach, a nie konkretne wysokości miejsc. W geodezji i budownictwie ważne, by ogarnąć te różnice, bo byle błąd w pomiarach może zmienić dużo w projektach budowlanych. Więc szanujmy niwelator jako narzędzie do pomiaru różnic, a nie do pomiaru kątów czy bezpośrednio wysokości.

Pytanie 39

Jeśli bok kwadratu zmierzonego w terenie ma długość 10 m, to na mapie w skali 1:1000 jego pole powierzchni wyniesie

A. 100,0 cm2

B. 0,1 cm2

C. 10,0 cm2

D. 1,0 cm2

Wybór niewłaściwej odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego podejścia do obliczeń związanych z polem powierzchni na mapie w określonej skali. Na przykład, odpowiedzi takie jak 0,1 cm2 i 10,0 cm2 mogą sugerować błędne obliczenia w przeliczeniach jednostek lub zrozumienia, jak skala wpływa na rzeczywiste wymiary. W przypadku 0,1 cm2, nieprawidłowość polega na tym, że ktoś mógł błędnie zinterpretować przeliczenie, zakładając, że powierzchnia na mapie jest znacznie mniejsza, niż jest w rzeczywistości, co prowadzi do zaniżenia wartości. Z kolei 10,0 cm2 może wydawać się uzasadnione, gdyż można by pomyśleć o jednostkowym przeliczeniu, ale pomija to kluczowy krok w rozumieniu skali, który polega na prawidłowym przeliczeniu całkowitego obszaru. Kluczowym błędem wielu uczniów jest niepełne zrozumienie, że pole powierzchni na mapie jest funkcją kwadratu długości boku, a nie jedynie przeliczeniem liniowym. Prawidłowe zrozumienie geometrii oraz równań powierzchni jest istotne, a także znajomość tego, jak współczesne metody pomiarowe i kartograficzne wymagają precyzyjnych obliczeń, aby uniknąć błędów w planowaniu przestrzennym czy inżynieryjnym.

Pytanie 40

Jeśli pomiar na łacie niwelacyjnej w kierunku wstecznym wyniósł 3549, a na łacie w kierunku przednim 0506, jaka jest różnica wysokości na pozycji niwelatora?

A. +4,055 m

B. -3,043 m

C. +3,043 m

D. -4,055 m

Odpowiedź +3,043 m jest poprawna, ponieważ obliczenie różnicy wysokości na stanowisku niwelatora opiera się na zasadzie, że różnica ta jest równa odczytowi na łacie wstecz minus odczytowi na łacie w przód. W tym przypadku, mamy 3549 mm (odczyt wstecz) minus 0506 mm (odczyt w przód). Wykonując to obliczenie: 3549 - 506 = 3043 mm. Przekształcając milimetry na metry, otrzymujemy 3,043 m, co oznacza, że niwelator znajdował się na wyższej wysokości względem łaty w przód. W praktyce, takie obliczenia są kluczowe w geodezji i budownictwie, gdyż pozwalają na precyzyjne ustalanie różnic wysokości, co jest niezbędne przy wyznaczaniu poziomów budynków, dróg czy innych konstrukcji. Zgodnie z zaleceniami branżowymi, ważne jest również, aby przed przystąpieniem do pomiarów sprawdzić kalibrację sprzętu, aby zapewnić dokładność wyników pomiarów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej