Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 30 maja 2025 12:57
Data zakończenia: 30 maja 2025 13:46

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Co jest kluczowym warunkiem umożliwiającym dostosowaną opiekę nad osobą z niepełnosprawnością?

A. przeprowadzenie rozmowy z rodziną osoby podopiecznej

B. ustalenie diagnozy dotyczącej sytuacji podopiecznego

C. zgromadzenie dokumentacji medycznej podopiecznego

D. przeprowadzenie obserwacji osoby, nad którą sprawowana jest opieka

Zbieranie dokumentacji medycznej, przeprowadzanie obserwacji oraz wywiadu z rodziną to ważne kroki, ale nie są one wystarczające, by stworzyć zindywidualizowany plan opieki. Dokumentacja medyczna jest istotna, jednak sama w sobie nie dostarcza pełnego obrazu sytuacji podopiecznego. Bez postawienia diagnozy, dane te mogą być niekompletne i prowadzić do błędnych założeń. Obserwacja, mimo że może ujawnić pewne zachowania, nie dostarcza pełnego kontekstu ani nie identyfikuje źródła problemów. Często obserwacje są subiektywne i mogą być obarczone osobistymi uprzedzeniami obserwatora. Przeprowadzanie wywiadu z rodziną również nie zastąpi dokładnej diagnozy, ponieważ rodzina może mieć ograniczone informacje na temat stanu zdrowia podopiecznego oraz jego potrzeb. Tego typu działania mogą prowadzić do fragmentarycznego zrozumienia sytuacji, co jest niezgodne z zasadami holistycznego podejścia do opieki. W kontekście standardów opieki nad osobami z niepełnosprawnościami, kluczowe jest, aby decyzje były oparte na zrozumieniu całościowego obrazu – co można osiągnąć jedynie poprzez systematyczną diagnozę, uwzględniającą różne aspekty funkcjonowania podopiecznego.

Pytanie 2

Jakie są kluczowe postawy w relacji terapeuty z pacjentem?

A. autentyczność, litość

B. szczerość, współczucie

C. akceptacja, empatia

D. akceptacja, współczucie

Akceptacja i empatia są kluczowymi postawami w kontakcie terapeutycznym, ponieważ tworzą fundament bezpieczeństwa i zaufania w relacji z podopiecznym. Akceptacja oznacza przyjęcie klienta takim, jakim jest, bez osądzania i krytyki, co pozwala na otwarte wyrażanie myśli i emocji. Z kolei empatia, czyli zdolność wczuwania się w emocje i sytuację drugiej osoby, umożliwia terapeucie lepsze zrozumienie jego perspektywy oraz doświadczeń. Przykładowo, w praktyce terapeutycznej, gdy klient dzieli się trudnymi przeżyciami, terapeuta stosujący empatię potrafi odpowiednio zareagować, co może zredukować uczucie osamotnienia klienta. Takie podejście jest zgodne z zasadami podejścia humanistycznego w psychoterapii, które kładzie nacisk na relację i autentyczność. W literaturze przedmiotu, Carl Rogers, jeden z pionierów terapii humanistycznej, podkreśla znaczenie akceptacji i empatii jako kluczowych elementów skutecznej terapii. Wspierają one proces leczenia, przyspieszają rozwój osobisty oraz wpływają na poprawę relacji interpersonalnych.

Pytanie 3

Jaką skalę stosuje się do oceny poziomu świadomości pacjenta?

A. Tinetti

B. Glasgow

C. Douglas

D. Norton

Jest wiele narzędzi do oceny pacjentów, ale nie każde nadaje się do stwierdzania, w jakim stanie jest pacjent. Na przykład skala Tinetti bada ryzyko upadków u starszych osób, a nie ich świadomość, więc mylenie tych dwóch rzeczy może prowadzić do błędnych decyzji. Z kolei skala Douglas skupia się na bólu, a nie na poziomie przytomności. A skala Norton? No, ta głównie dotyczy ryzyka odleżyn, a nie tego, jak pacjent jest świadomy. Używanie złych narzędzi do oceny stanu pacjenta może skończyć się źle, dlatego musimy wiedzieć, co i kiedy stosować. Bez tego niestety można narobić bałaganu w diagnozach i leczeniu.

Pytanie 4

Jak nazywa się świadome, wyuczone działanie mające na celu spełnienie indywidualnych potrzeb?

A. samoopieka

B. kształcenie zdrowotne

C. wiedza o zdrowiu

D. pomoc społeczna

Samoopieka to kluczowy koncept w kontekście zdrowia i dobrostanu, odnoszący się do świadomego działania jednostki, mającego na celu zaspokojenie swoich potrzeb zdrowotnych oraz poprawę jakości życia. W ramach samoopieki, jednostka podejmuje różnorodne działania, które mogą obejmować zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, takie jak regularna aktywność fizyczna, zdrowa dieta, higiena osobista, zarządzanie stresem oraz monitorowanie stanu zdrowia. Przykładem samoopieki może być opracowanie planu dietetycznego, który uwzględnia indywidualne potrzeby żywieniowe, co jest zgodne z zaleceniami dietetyków. W kontekście dobrych praktyk, samoopieka jest kluczowym elementem promowania zdrowia, ponieważ umożliwia jednostkom podejmowanie świadomych wyborów, co może prowadzić do zmniejszenia ryzyka wystąpienia wielu chorób przewlekłych. W kontekście publicznej edukacji zdrowotnej, samoopieka jest często promowana jako sposób na zwiększenie odpowiedzialności jednostki za własne zdrowie, co jest zgodne z zaleceniami WHO, podkreślającymi znaczenie proaktywnego podejścia do zdrowia.

Pytanie 5

W trakcie zmiany piżamy u podopiecznego z prawostronnym niedowładem, od którego rękawa asystent powinien rozpocząć zdejmowanie rozpinanej bluzy piżamy?

A. z lewej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia do rękawa lewej ręki

B. z prawej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia lewej ręki do rękawa

C. z prawej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia do rękawa prawej ręki

D. z lewej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia prawej ręki do rękawa

Rozpoczęcie zdejmowania bluzy od prawej ręki jest błędne, ponieważ pacjent z niedowładem połowiczym prawostronnym ma ograniczoną sprawność po tej stronie ciała. Zdejmowanie rękawa z prawej ręki wymagałoby od pacjenta większego wysiłku, co mogłoby prowadzić do dyskomfortu, a nawet bólu. Montując odzież w sposób nieprzemyślany, można nie tylko zaszkodzić samopoczuciu pacjenta, ale również zwiększyć ryzyko kontuzji, co jest niezgodne z zasadami bezpieczeństwa w opiece nad osobami z ograniczoną sprawnością. Ponadto, zakładanie odzieży rozpoczynając od prawej ręki, może prowadzić do sytuacji, w której pacjent czuje się bezsilny i zniechęcony, co wpływa negatywnie na jego samopoczucie psychiczne. Dlatego w przypadku pacjentów z niedowładem połowiczym, kluczowe jest, aby rozumieć i szanować ich ograniczenia oraz zapewniać wsparcie w sposób, który uwzględnia ich indywidualne potrzeby. Niezrozumienie tych zasad prowadzi do błędnych koncepcji dotyczących opieki, co może mieć długotrwałe konsekwencje dla zdrowia i komfortu pacjenta.

Pytanie 6

Jakie przybory powinien przygotować asystent dla osoby z niepełnosprawnością, planując przeprowadzenie pełnej toalety u osoby leżącej?

A. Mydło, miska, 2 ręczniki, basen, 2 myjki, dzbanek, zestaw do zębów, grzebień, szczoteczka do paznokci, nożyczki

B. Basen, dzbanek, ręcznik, myjka, szampon, chusteczki higieniczne, pumeks, grzebień

C. Płyn do kąpieli, miska, ręcznik, gąbka, 2 myjki, basen, szczoteczka do paznokci, nożyczki, pumeks

D. Mydło, myjka, ręcznik, zestaw do zębów, nożyczki do paznokci, pumeks, grzebień

Odpowiedź wskazująca na zestaw akcesoriów do całkowitej toalety osoby niepełnosprawnej leżącej jest prawidłowa z kilku powodów. Przygotowanie takiego zestawu powinno uwzględniać nie tylko podstawowe potrzeby higieniczne, ale także komfort i bezpieczeństwo osoby, która korzysta z pomocy. Wymienione elementy, takie jak mydło, miskę, dwa ręczniki, basen, dwie myjki, dzbanek, przybory do mycia zębów, grzebień, szczoteczkę i nożyczki do paznokci, zapewniają kompleksową obsługę. Mydło i myjki są niezbędne do utrzymania odpowiedniego poziomu higieny, a ręczniki i basen umożliwiają szybkie i sprawne osuszenie ciała. Przybory do mycia zębów i grzebień to elementy, które poprawiają codzienną pielęgnację i samopoczucie osoby niepełnosprawnej. W kontekście standardów opieki nad osobami z ograniczeniami, kluczowe jest zapewnienie intymności i godności podczas takich zabiegów. Dzięki odpowiedniemu przygotowaniu można zminimalizować stres i dyskomfort związany z toaletą, co jest istotne dla dobrostanu psychicznego pacjenta. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują także komunikację z pacjentem, informowanie go o każdym kroku oraz dostosowanie wszystkich działań do jego indywidualnych potrzeb.

Pytanie 7

Asystując pacjentowi po wypadku samochodowym, jakie zasady powinien stosować opiekun osoby niepełnosprawnej?

A. bycia blisko i ulegania

B. uznania i zastępowania

C. indywidualnego podejścia i traktowania podmiotowego

D. działania grupowego i empatii

Odpowiedź wskazująca na indywidualizację i podmiotowość jest prawidłowa, ponieważ te zasady są kluczowe w pracy z osobami niepełnosprawnymi, a szczególnie z pacjentami leżącymi po urazach. Indywidualizacja oznacza dostosowanie opieki do unikalnych potrzeb i sytuacji konkretnego podopiecznego. W praktyce oznacza to tworzenie zindywidualizowanego planu rehabilitacji, który uwzględnia zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty zdrowia pacjenta. Podmiotowość natomiast odnosi się do traktowania osoby jako aktywnego uczestnika procesu, który ma prawo do wyrażania swoich potrzeb i preferencji. Przykładem może być angażowanie pacjenta w podejmowanie decyzji dotyczących jego terapii oraz dostosowywanie działań asystenta do jego preferencji. W zgodzie z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami niepełnosprawnymi, asystent powinien również pamiętać o podtrzymywaniu godności pacjenta oraz budowaniu relacji opartych na zaufaniu. Te zasady są fundamentem efektywnej i etycznej pracy w obszarze wsparcia osób z ograniczeniami zdrowotnymi.

Pytanie 8

Jaki zestaw środków będzie odpowiedni do wykonania higieny intymnej osoby leżącej w łóżku i potrzebującej pomocy?

A. Ręcznik, środki do mycia, świeża bielizna, podkłady higieniczne, mata antypoślizgowa

B. Rękawice jednorazowe, ręcznik, świeża bielizna, mydło, wkładki higieniczne

C. Środki do mycia, świeża bielizna, ręcznik, mata antypoślizgowa, rękawice jednorazowe

D. Środki do mycia, ręcznik, świeża bielizna, miska z wodą, rękawice jednorazowe

Wybór zestawu składającego się z środków do higieny, ręcznika, świeżej bielizny, miski z wodą oraz rękawic jednorazowych jest prawidłowy, ponieważ zapewnia kompleksowe podejście do higieny intymnej osoby unieruchomionej w łóżku. Środki do higieny, takie jak mydło czy płyny do dezynfekcji, są niezbędne do utrzymania czystości i zapobiegania infekcjom. Ręcznik służy do osuchania ciała, co jest ważne dla komfortu pacjenta. Świeża bielizna jest kluczowa dla zachowania higieny osobistej i dobrego samopoczucia. Miska z wodą umożliwia przeprowadzenie skutecznego mycia, które jest istotne w przypadku osób, które nie mogą samodzielnie wykonać tych czynności. Rękawice jednorazowe zapewniają bezpieczeństwo zarówno dla pacjenta, jak i opiekuna, minimalizując ryzyko przenoszenia bakterii. Praktyczne podejście do higieny intymnej powinno opierać się na standardach opieki zdrowotnej, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia do pacjenta oraz utrzymania wysokich norm sanitarnych.

Pytanie 9

Asystent wspiera osobę z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Podopieczny potrafi sam przygotować kawę i herbatę, ale ma tendencję do zapominania o wyłączeniu kuchenki gazowej. Jakie działania powinien zastosować asystent?

A. Odciąć dopływ gazu i zagotować wodę w termosie.

B. Kupić czajnik elektryczny i odciąć dopływ gazu.

C. Być w pobliżu podopiecznego jak najczęściej.

D. Zabronić używania gazu przez podopiecznego.

Zakup czajnika elektrycznego i zamknięcie dopływu gazu jest najbardziej odpowiednim rozwiązaniem w tej sytuacji, ponieważ zapewnia bezpieczeństwo podopiecznego i eliminuje ryzyko potencjalnego pożaru lub wybuchu spowodowanego niewyłączeniem kuchenki gazowej. Czajnik elektryczny jest urządzeniem, które jest bardziej bezpieczne w użyciu, zwłaszcza w przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną, które mogą mieć trudności z pamiętaniem prostych czynności, takich jak wyłączanie gazu. Dodatkowo, wprowadzenie takich rozwiązań jest zgodne z zasadą uniwersalnego projektowania, która zakłada, że produkty i środowiska powinny być projektowane tak, aby były dostępne dla jak najszerszej grupy użytkowników. W praktyce, asystent może także przeprowadzić z podopiecznym szkolenie dotyczące bezpiecznego korzystania z urządzeń elektrycznych, co może zwiększyć jego samodzielność i pewność siebie w wykonywaniu codziennych czynności. Tego typu interwencje są zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z niepełnosprawnościami intelektualnymi oraz z zaleceniami instytucji zajmujących się wsparciem osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 10

U pacjenta z chorobą Parkinsona od jakiegoś czasu pojawiają się trudności z utrzymaniem równowagi. Co można zrobić, aby ułatwić mu poruszanie się?

A. zapewnić mu obuwie ortopedyczne

B. zaopatrzyć go w chodzik

C. aplikować mu ortezy do chodzenia

D. zaopatrzyć go w wózek inwalidzki

Zaopatrzenie pacjenta z chorobą Parkinsona w buty ortopedyczne może wydawać się rozsądne, ponieważ stopy i ich prawidłowe wsparcie są istotne dla równowagi. Niemniej jednak, sama zmiana obuwia nie jest wystarczająca, aby zapewnić stabilność podczas ruchu, zwłaszcza, gdy zaburzenia równowagi są znacznie wyraźne. Kluczowe jest, aby podopieczny miał dostęp do urządzenia, które zapewnia wsparcie przy jego poruszaniu się. Wózek inwalidzki, choć może być pomocny w sytuacjach, gdy pacjent nie jest w stanie samodzielnie chodzić, nie rozwija umiejętności chodzenia i nie zaradzi problemom związanym z równowagą. Ponadto, korzystanie z wózka może ograniczać mobilność, co w dłuższej perspektywie prowadzi do utraty aktywności fizycznej i pogorszenia stanu zdrowia. Z kolei ortezy do chodzenia, choć mogą wspierać stabilność stawów, nie są rozwiązaniem, które rozwiązuje problem zaburzeń równowagi. Ich zastosowanie jest bardziej wskazane w przypadku konkretnych urazów lub schorzeń, które dotyczą stawów, a nie w kontekście ogólnych problemów z równowagą wynikających z choroby Parkinsona. W efekcie, kluczowe jest dostarczenie pacjentowi rozwiązań, które nie tylko poprawiają transport, ale również angażują go w proces fizycznej aktywności, co jest fundamentalne dla jego samodzielności i jakości życia.

Pytanie 11

Jakie ograniczenie jest typowe dla osoby we wczesnym etapie demencji?

A. opanowania drżenia dłoni

B. przyswajania nowych wiadomości

C. utrzymania równowagi ciała

D. zarządzania funkcjami pęcherza moczowego

Wczesne stadium otępienia, często związane z chorobą Alzheimera czy innymi formami demencji, charakteryzuje się specyficznymi trudnościami w przyswajaniu nowych informacji. Osoby w tym stadium mogą mieć problemy z zapamiętywaniem nowych faktów, umiejętności czy wydarzeń, co w znacznym stopniu wpływa na ich codzienne życie. Przykładem może być trudność w nauce korzystania z nowych urządzeń, takich jak telefony komórkowe czy urządzenia do komunikacji. W praktyce, zamiast koncentrować się na prostych informacjach do zapamiętania, pacjenci mogą skupić się na rutynowych czynnościach, co ogranicza ich zdolność do adaptacji w zmieniającym się otoczeniu. Zgodnie ze standardami opieki nad osobami starszymi, ważne jest podejście holistyczne, które uwzględnia wsparcie w procesie uczenia się oraz stymulację poznawczą, aby złagodzić te problemy. Dobrym przykładem praktyki jest wprowadzenie regularnych ćwiczeń umysłowych, takich jak gry pamięciowe, które mogą pomóc w utrzymaniu i poprawie funkcji poznawczych. Zrozumienie natury tych trudności jest kluczowe dla efektywnego wsparcia osób z otępieniem.

Pytanie 12

Podopieczna w wieku 38 lat cierpi na stwardnienie rozsiane. Jakie działanie aktywizujące rekomendowałbyś jej jako asystent?

A. Zajęcia fitness oraz wizyty u rodziny

B. Zajęcia na basenie i udział w spotkaniach w środowiskowym domu pomocy

C. Treningi poprawiające koordynację i równowagę oraz spotkania z przyjaciółmi

D. Ćwiczenia na siłowni oraz uczestnictwo w spotkaniach klubu seniora

Wybór ćwiczeń kształtujących koordynację ruchową i równowagę oraz spotkań ze znajomymi jest szczególnie trafny w kontekście rehabilitacji osób z stwardnieniem rozsianym. Ta choroba neurologiczna może prowadzić do osłabienia mięśni, problemów z równowagą oraz spadku zdolności koordynacyjnych. Ćwiczenia koncentrujące się na poprawie równowagi i koordynacji ruchowej są kluczowe, ponieważ mogą znacznie zmniejszyć ryzyko upadków, co jest istotnym zagrożeniem dla pacjentów z tym schorzeniem. Spotkania ze znajomymi wspierają aspekt społeczny, który ma ogromne znaczenie w terapii, ponieważ izolacja społeczna może prowadzić do pogorszenia stanu psychicznego. W literaturze dotyczącej rehabilitacji pacjentów z chorobami neurologicznymi podkreśla się znaczenie aktywizacji zarówno fizycznej, jak i społecznej, co jest zgodne z aktualnymi standardami najlepszej praktyki w terapii zajęciowej. Takie podejście nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale także wspiera zdrowie psychiczne i społeczne, co jest niezwykle ważne w całościowym podejściu do leczenia.

Pytanie 13

Jakiego rodzaju aktywność warto zalecić osobie z niepełnosprawnością psychiczną w celu poprawy jej stanu emocjonalnego?

A. Samotne spacery w odosobnionych miejscach

B. Zajęcia terapeutyczne i grupowe interakcje

C. Intensywne treningi siłowe

D. Zajęcia z matematyki na poziomie zaawansowanym

Zajęcia terapeutyczne i grupowe interakcje są kluczowe w poprawie stanu emocjonalnego osoby z niepełnosprawnością psychiczną. Takie aktywności umożliwiają uczestnikom nawiązywanie relacji z innymi ludźmi, co jest niezwykle ważne dla poprawy samopoczucia psychicznego. Wspólne działania w grupie mogą budować poczucie przynależności i wspólnoty, co jest fundamentem zdrowia psychicznego. Terapeutyczne zajęcia grupowe często obejmują różnorodne formy terapii, takie jak arteterapia, muzykoterapia czy terapia zajęciowa, które pomagają w wyrażaniu emocji i rozwijaniu umiejętności interpersonalnych. Takie środowisko wspiera również rozwój samoświadomości i samoakceptacji, co jest kluczowe dla osób z trudnościami psychicznymi. Ponadto, uczestniczenie w zajęciach terapeutycznych pomaga w nauce radzenia sobie ze stresem, co jest nieodzowne w codziennym funkcjonowaniu. Warto podkreślić, że takie zajęcia są prowadzone przez wykwalifikowanych specjalistów, co gwarantuje bezpieczeństwo i efektywność terapii. Poprzez regularne uczestnictwo w takich aktywnościach, osoby z niepełnosprawnością psychiczną mogą stopniowo budować zdrowsze nawyki emocjonalne i społeczne, co znacząco wpływa na ich ogólne dobre samopoczucie i jakość życia.

Pytanie 14

Pracownik wspierający osoby z niepełnosprawnością psychiczną w środowiskowym domu pomocy społecznej musi uczestniczyć w tworzeniu dla każdego uczestnika jakiego rodzaju planu?

A. indywidualnego programu rehabilitacyjnego.

B. planu wsparcia i aktywizacji.

C. indywidualnego planu opieki.

D. planu działań terapeutycznych.

Plan postępowania wspierająco-aktywizującego jest kluczowym dokumentem w pracy asystenta osób niepełnosprawnych, szczególnie w środowiskowych domach samopomocy dla osób przewlekle chorych psychicznie. Jego celem jest stworzenie indywidualnego podejścia do każdego uczestnika, co pozwala na efektywne wsparcie ich w codziennym życiu oraz aktywizację do samodzielności. Zgodnie z wytycznymi zawartymi w Ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, plan ten powinien uwzględniać potrzeby, możliwości oraz cele życiowe uczestnika. Przykładowo, osoba z zaburzeniami psychotycznymi może korzystać z planu, który obejmuje zarówno działania na rzecz poprawy jej zdrowia psychicznego, jak i aktywności związane z integracją społeczną. Dobrze opracowany plan postępowania wspierająco-aktywizującego ma na celu nie tylko poprawę jakości życia uczestników, ale również wskazanie na ich potencjał i możliwości rozwoju. Dzięki systematycznemu monitorowaniu postępów, asystent może dostosować działania do zmieniających się potrzeb, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 15

Osoba starsza zamieszkuje w starym budynku bez dostępu do łazienki. Z uwagi na podeszły wiek i osłabienie ma poważne trudności z samodzielnym poruszaniem się. Jakiego rodzaju wózek powinien być zaproponowany, aby zaspokoić jej potrzeby fizjologiczne?

A. rekreacyjny

B. sanitarny

C. z funkcją interaktywną

D. dla osób niepełnosprawnych

Odpowiedź 'toaletowego' jest prawidłowa, ponieważ wózek toaletowy jest specjalistycznym urządzeniem zaprojektowanym z myślą o osobach mających trudności w poruszaniu się i potrzebujących wsparcia w zakresie higieny osobistej. Wózki toaletowe umożliwiają bezpieczne i wygodne wykonywanie czynności wydalania w sytuacjach, gdzie dostęp do tradycyjnej łazienki jest ograniczony lub niemożliwy. W praktyce, takie urządzenia są często wyposażone w stabilne siedzisko, poręcze oraz mechanizmy, które pozwalają na ich przemieszczenie w obrębie mieszkania lub budynku. W kontekście opieki nad osobami starszymi czy niepełnosprawnymi, stosowanie wózków toaletowych jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zapewnienia komfortu i intymności pacjentów. Umożliwiają one zachowanie większej niezależności i poprawiają jakość życia, co jest kluczowym elementem w podejściu do opieki geriatrycznej. Warto także zaznaczyć, że wybór odpowiedniego wózka powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb podopiecznego oraz warunków jego otoczenia, co stanowi standard w profesjonalnej opiece zdrowotnej.

Pytanie 16

Wąskie chodniki, wysokie krawężniki oraz brak podwójnych poręczy przy rampach mogą stanowić barierę w przestrzeni publicznej zwłaszcza dla kogo?

A. osoby niewidomej korzystającej z psa przewodnika

B. osoby niewidomej, która porusza się samodzielnie z laską

C. osoby z ograniczeniem ruchowym, korzystającej z kuli łokciowej

D. osoby z ograniczeniami ruchowymi, samodzielnie korzystającej z wózka inwalidzkiego

Wybór odpowiedzi dotyczącej osoby z niepełnosprawnością ruchową, poruszającej się samodzielnie na wózku inwalidzkim, jest trafny, ponieważ wąskie ciągi piesze, wysokie krawężniki oraz brak podwójnych poręczy przy podjeździe stanowią znaczące przeszkody w codziennej mobilności. Osoby na wózkach inwalidzkich są szczególnie narażone na trudności związane z nieprzystosowanymi przestrzeniami publicznymi. Na przykład, wąskie chodniki mogą uniemożliwić manewrowanie wózkiem, a wysokie krawężniki utrudniają wjazd na jezdnię czy przejście na drugą stronę ulicy. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi dostępności przestrzeni publicznej, takimi jak norma PN-EN 16584, projektanci i architekci powinni uwzględniać potrzeby osób z ograniczoną mobilnością, poprzez szerokie ciągi piesze i odpowiednią wysokość krawężników. Dodatkowo, podwójne poręcze przy podjeździe są kluczowe, ponieważ zapewniają stabilność i bezpieczeństwo podczas wjazdu lub zjazdu. Umożliwiają one użytkownikom wózków manewrowanie w trudniejszych warunkach. Dlatego tak istotne jest, aby przestrzenie publiczne były projektowane z myślą o dostępności dla wszystkich, co nie tylko zwiększa komfort życia osób z niepełnosprawnościami, ale również przyczynia się do społecznej integracji.

Pytanie 17

Jakie formy aktywności fizycznej są zalecane dla osoby z chorobą Alzheimera?

A. Ćwiczenia wzmacniające mięśnie nóg w siłowni pod nadzorem instruktora

B. Długie spacery w nieznanym otoczeniu z udziałem asystenta

C. Łatwe ćwiczenia gimnastyczne i spacery na świeżym powietrzu z asystentem

D. Spacery jedynie wewnątrz mieszkania, trucht na bieżni z instruktorem

Wybór prostych ćwiczeń gimnastycznych oraz spacerów na świeżym powietrzu w obecności asystenta jest szczególnie korzystny dla osób z chorobą Alzheimera. Te formy aktywności ruchowej są dostosowane do ich potrzeb, ponieważ zapewniają zarówno stymulację fizyczną, jak i emocjonalną. Ćwiczenia gimnastyczne mogą obejmować proste ruchy, które poprawiają sprawność i koordynację, a także zwiększają siłę mięśni. Regularne spacery na świeżym powietrzu pozwalają na obcowanie z naturą, co jest istotne dla zdrowia psychicznego i emocjonalnego. Obecność asystenta pomaga w zapewnieniu bezpieczeństwa i wsparcia, co jest kluczowe, ponieważ osoby z demencją mogą mieć trudności z orientacją w przestrzeni. Warto również zauważyć, że aktywność fizyczna sprzyja poprawie jakości snu, zmniejsza poziom lęku i depresji, co jest istotne w kontekście holistycznego podejścia do opieki nad osobami z chorobą Alzheimera. Badania pokazują, że regularna aktywność fizyczna może spowolnić postęp choroby oraz poprawić funkcje poznawcze, co czyni tę odpowiedź najlepszym wyborem.

Pytanie 18

Pani Anna, po doznanym urazie kręgosłupa, poddaje się różnym formom rehabilitacji: medycznej, społecznej i zawodowej. Mimo to, jest przygnębiona, nie akceptuje swojej sytuacji zdrowotnej i unika kontaktów z bliskimi. W takiej sytuacji, do kogo asystent powinien zorganizować jej wizytę?

A. u specjalisty fizjoterapii

B. u psychologa

C. u specjalisty neurologii

D. u specjalisty ortopedii

Wybór wizyty u psychologa jako najlepszej odpowiedzi w kontekście opisanego przypadku Pani Anny jest uzasadniony jej stanem emocjonalnym oraz koniecznością wsparcia psychologicznego. Po urazie kręgosłupa pacjenci często doświadczają trudności w akceptacji nowej rzeczywistości, co może prowadzić do depresji i izolacji społecznej. Psycholog w takiej sytuacji jest w stanie przeprowadzić terapię, która pomoże Pani Annie zrozumieć jej emocje, pracować nad akceptacją choroby oraz odbudować chęć do nawiązywania kontaktów towarzyskich. W praktyce, terapie takie jak terapia poznawczo-behawioralna czy terapia grupowa mogą być niezwykle pomocne, umożliwiając pacjentowi wymianę doświadczeń z innymi osobami w podobnej sytuacji. Ważne jest, aby w rehabilitacji uwzględniać również aspekt psychologiczny, co jest zgodne z rekomendacjami wielu instytucji zajmujących się rehabilitacją medyczną, takich jak Polskie Towarzystwo Rehabilitacji. Dobre praktyki wskazują na holistyczne podejście do pacjenta, które obejmuje nie tylko leczenie fizyczne, ale również wsparcie emocjonalne oraz społeczne.

Pytanie 19

Jaka jest podstawowa metoda zapobiegania odleżynom?

A. Utrzymywanie skóry nawilżonej

B. Używanie pościeli krochmalonej

C. Używanie płóciennych podkładów

D. Regularne zmienianie pozycji pacjenta

Częsta zmiana pozycji chorego jest kluczowym działaniem w zapobieganiu odleżynom, ponieważ pozwala na równomierne rozłożenie nacisku na skórę oraz tkanki podskórne. Odleżyny, znane również jako odleżyny, powstają w wyniku długotrwałego ucisku na te obszary, co prowadzi do upośledzenia krążenia krwi i uszkodzenia tkanek. Zgodnie z wytycznymi najlepszych praktyk w opiece nad pacjentami leżącymi, zaleca się, aby pacjent zmieniał pozycję przynajmniej co dwie godziny. Praktyczne przykłady obejmują zmianę pozycji z leżenia na plecach na boki lub na brzuch, a także stosowanie dodatkowych poduszek do odciążenia szczególnie narażonych miejsc, takich jak kość ogonowa, łokcie, pięty czy kręgosłup. Warto również podkreślić znaczenie edukacji personelu medycznego oraz bliskich pacjentów, aby byli świadomi ryzyka odleżyn i stosowali odpowiednie metody ich zapobiegania, co wpisuje się w standardy opieki medycznej.

Pytanie 20

Jakie materiały powinien zgromadzić asystent przygotowujący zajęcia z hortikuloterapii?

A. Blachę cienką i rylec

B. Doniczki i podłoże

C. Tamborki i nici muliny

D. Gry planszowe i stołowe

Wybór doniczek i ziemi jako materiałów do zajęć z hortikuloterapii jest zasadny, ponieważ te elementy stanowią podstawę pracy z roślinami. Doniczki umożliwiają hodowlę roślin w kontrolowanym środowisku, co jest kluczowe dla prawidłowego wzrostu i rozwoju. Ziemia, jako medium wzrostu, dostarcza roślinom niezbędnych składników odżywczych oraz wspiera ich system korzeniowy. W kontekście hortikuloterapii, angażowanie uczestników w proces sadzenia i pielęgnacji roślin wpływa pozytywnie na ich samopoczucie oraz rozwija umiejętności manualne. Zajęcia te są zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie aktywność fizyczna i psychiczne zaangażowanie mają kluczowe znaczenie dla poprawy stanu zdrowia. Ponadto, terapia z użyciem roślin sprzyja rozwijaniu relacji interpersonalnych oraz współpracy w grupie, co jest niezmiernie ważne w rehabilitacji. Zastosowanie roślin w terapii jest udokumentowane badaniami, które wykazują korzystny wpływ na redukcję stresu oraz poprawę nastroju uczestników.

Pytanie 21

Co powinien skompletować asystent do mycia głowy pacjenta w łóżku z uwzględnieniem środków ochronnych, miski pneumatycznej, szamponu, suszarki i jeszcze jednego elementu?

A. jeden ręcznik, dwa wiadra, dwa dzbanki, grzebień

B. dwa ręczniki, dwa wiadra, jeden dzbanek

C. dwa ręczniki, dwa wiadra, folię, dwa dzbanki, grzebień

D. jeden ręcznik, dwa wiadra, folię, jeden dzbanek

Wybór odpowiedzi "dwa ręczniki, dwa wiadra, folię, dwa dzbanki, grzebień" jest poprawny, ponieważ zapewnia kompleksowy zestaw niezbędnych akcesoriów do bezpiecznego i skutecznego mycia głowy pacjenta w łóżku. Dwa ręczniki są kluczowe dla utrzymania higieny i komfortu, gdyż jeden można używać do osuchania włosów, a drugi do wycierania twarzy lub okolicy szyi. Ważne jest, aby ręczniki były czyste i odpowiednio absorbujące. Dwa wiadra umożliwiają zbieranie wody oraz odpady, co minimalizuje ryzyko rozlania i zanieczyszczenia otoczenia. Folia może być użyta do osłonięcia podłoża, co dodatkowo zabezpiecza przed plamami. Dwa dzbanki pozwalają na wygodne dozowanie wody oraz szamponu, co jest niezbędne w trakcie zabiegu. Grzebień jest przydatny do rozczesywania włosów przed i po myciu, a także do usunięcia ewentualnych zanieczyszczeń. Taki zestaw akcesoriów jest zgodny z dobrymi praktykami w opiece nad pacjentami, które kładą duży nacisk na zapewnienie komfortu i higieny.

Pytanie 22

Opiekun wspomaga osobę ze stwardnieniem rozsianym, która ma receptę od lekarza na miesięczny zakup pieluchomajtek. Aby uzyskać refundację na te artykuły medyczne, gdzie należy potwierdzić zlecenie?

A. W Narodowym Funduszu Zdrowia

B. W Regionalnym Ośrodku Polityki Społecznej

C. W Państwowym Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

D. W Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych

Odpowiedź wskazująca na Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) jako właściwy organ do potwierdzania zleceń na refundację wyrobów medycznych jest poprawna, ponieważ według obowiązujących przepisów prawa, to właśnie NFZ odpowiada za finansowanie świadczeń zdrowotnych oraz refundację wyrobów medycznych, takich jak pieluchomajtki. W przypadku pacjentów z chorobami przewlekłymi, jak stwardnienie rozsiane, ważne jest, aby zlecenie wystawione przez lekarza prowadzącego zostało zarejestrowane w NFZ, co umożliwia pacjentowi ubieganie się o refundację. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być sytuacja, w której asystent, pracując z pacjentem, posiada aktualne zlecenie od lekarza, które następnie należy zarejestrować w NFZ, co pozwoli na uzyskanie dofinansowania do zakupu pieluchomajtek. Warto również zaznaczyć, że NFZ regularnie aktualizuje listy refundowanych wyrobów medycznych, co stanowi istotny element w procesie zapewnienia właściwej opieki zdrowotnej.

Pytanie 23

Jaką metodę powinien zastosować asystent, aby wspierać komfort psychiczny i utrzymywać aktywność społeczną u 62-letniej podopiecznej z lekkimi problemami z nietrzymaniem moczu?

A. używanie wkładek urologicznych

B. korzystanie z anatomicznych pieluch

C. unikanie spożywania płynów na dwie godziny przed wyjściem

D. ograniczenie spożywanych płynów do 1 litra dziennie

Stosowanie wkładek urologicznych jest właściwym rozwiązaniem dla osób z lekkim nietrzymaniem moczu, zwłaszcza w przypadku 62-letniej podopiecznej, której komfort psychiczny i aktywność społeczna są kluczowe. Wkładki urologiczne są zaprojektowane specjalnie z myślą o osobach doświadczających problemów z nietrzymaniem moczu, oferując dyskrecję i wygodę. W przeciwieństwie do pieluch anatomicznych, które mogą być bardziej widoczne i mniej komfortowe, wkładki są subtelniejsze, co pozwala użytkownikom prowadzić normalne życie bez obaw o nieprzyjemne sytuacje. Dobrą praktyką w tym przypadku jest również zachęcanie podopiecznych do aktywności fizycznej i społecznej, co może być ułatwione przez stosowanie wkładek, ponieważ nie ograniczają one ruchów. Ponadto, wkładki zapewniają odpowiednią absorpcję i kontrolę zapachów, co dodatkowo wpływa na komfort psychiczny i poczucie bezpieczeństwa użytkownika. Warto zaznaczyć, że stosowanie wkładek urologicznych powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na dostosowywanie opieki do specyficznych potrzeb jednostki.

Pytanie 24

Jakie środki higieniczne powinien polecić asystent osobie, która nie może się poruszać z łóżka?

A. kosmetyków o pH 5,5 do mycia

B. pościeli wykonanej z mikrofibry

C. kosmetyków o pH 7 do mycia

D. pościeli krochmalonej

Preparaty do mycia o pH 5,5 są zalecane do pielęgnacji skóry, zwłaszcza u osób czasowo unieruchomionych, ponieważ ich pH jest zbliżone do naturalnego pH skóry, co sprzyja zachowaniu jej integralności oraz ochronie przed podrażnieniami i infekcjami. Utrzymanie właściwego pH jest kluczowe w zapobieganiu rozwojowi chorób skórnych, takich jak odparzenia czy infekcje grzybicze, które mogą wystąpić w wyniku długotrwałego kontaktu z wilgocią i brudem. Preparaty te zawierają składniki nawilżające i regenerujące, które pomagają w utrzymaniu zdrowej bariery skórnej. Na przykład, można stosować łagodne żele lub płyny do mycia o pH 5,5, które nie tylko skutecznie oczyszczają, ale również wspierają naturalne procesy ochronne skóry. W praktyce, osoby opiekujące się pacjentami unieruchomionymi powinny stosować takie preparaty podczas kąpieli lub higieny osobistej, aby minimalizować ryzyko podrażnień oraz zwiększyć komfort pacjenta.

Pytanie 25

Podopieczna, będąca osobą samotną i słabosłyszącą, z powodu nagłego pogorszenia zdrowia wynikającego z udaru mózgu, potrzebuje całodobowej pomocy. Jaka forma opieki będzie dla niej najbardziej odpowiednia?

A. przyjęcie do domu pomocy społecznej

B. zapewnienie usług opiekuńczych w placówce wsparcia

C. zapewnienie usług opiekuńczych w jej domu

D. przeprowadzenie interwencji kryzysowej

Inne opcje, takie jak opieka w miejscu zamieszkania, interwencja kryzysowa czy ośrodki wsparcia, niekoniecznie sprawdzą się w przypadku kogoś po udarze. Opieka w domu, chociaż daje jakieś wsparcie, to często nie ma tylu zasobów, żeby zaspokoić potrzeby kogoś, kto potrzebuje stałej pomocy. Często brakuje wykwalifikowanego personelu, odpowiedniego sprzętu, a i z organizacją pomocy w nagłych przypadkach mogą być problemy. A interwencja kryzysowa to w sumie tylko krótkoterminowe wsparcie, a nie to, co jest potrzebne na dłużej. Ośrodki wsparcia mogą oferować różne formy pomocy, ale często bardziej skupiają się na sprawach społecznych i edukacyjnych, a nie na medycznej opiece 24/7, co w przypadku osoby po udarze jest zbyt mało. Wydaje mi się, że wielu ludzi myśli, że krótkoterminowe wsparcie jakoś zastąpi profesjonalną opiekę z domu pomocy społecznej. A to nie chodzi w parze z realiami, bo w przypadku poważnych problemów zdrowotnych to może tylko pogorszyć sytuację.

Pytanie 26

Jakie zajęcia muzyczne można zorganizować dla osoby z zespołem Downa oraz umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, która wykazuje zainteresowanie rytmem i śpiewem, aby wspierać jej talenty i społeczną integrację?

A. prowadzone indywidualnie z czynnym udziałem.

B. organizowane w grupie z czynnym udziałem.

C. grupowe z odbiorem pasywnym.

D. indywidualne z odbiorem pasywnym.

Zajęcia muzykoterapeutyczne w formie grupowej aktywnej są szczególnie efektywne dla podopiecznych z zespołem Downa i umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, ponieważ oferują możliwość interakcji z rówieśnikami, co sprzyja integracji społecznej. Uczestnictwo w aktywnościach grupowych stymuluje poczucie przynależności oraz rozwija umiejętności społeczne, takie jak współpraca, komunikacja i empatia. W kontekście muzykoterapii, grupowe zajęcia mogą obejmować wspólne śpiewanie, granie na instrumentach oraz tworzenie rytmów, co zaspokaja potrzebę wyrażania siebie oraz emocji. Aktywność ta jest zgodna z zasadami inkluzyjności, które są fundamentem nowoczesnej muzykoterapii. Na przykład, organizując regularne sesje, terapeuci mogą wykorzystać różnorodne formy muzyki, aby dostosować je do indywidualnych potrzeb uczestników, co dodatkowo wzmacnia ich zaangażowanie oraz motywację do nauki i zabawy. Takie podejście nie tylko rozwija uzdolnienia muzyczne, ale także przyczynia się do ogólnego rozwoju osobistego uczestników, co jest kluczowe w terapii osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 27

Gdzie powinna zostać skierowana starsza, samotna i niesamodzielna osoba, będąca w dobrym stanie zdrowia, która nie potrafi samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb?

A. do domu pomocy społecznej

B. do centrum interwencji kryzysowej

C. do placówki wsparcia społecznego

D. do szpitala miejskiego

Umieszczanie osób starszych w ośrodkach interwencji kryzysowej oraz w szpitalach miejskich nie jest właściwym rozwiązaniem dla osób, które nie potrafią samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb, ale ich ogólny stan zdrowia jest dobry. Ośrodki interwencji kryzysowej są przeznaczone dla osób przeżywających trudności emocjonalne, kryzysy życiowe czy sytuacje nagłe, które wymagają wsparcia psychologicznego oraz interwencji w trudnych momentach. Takie miejsce nie zapewnia długofalowej opieki, ani wsparcia w codziennych potrzebach, co czyni je niewłaściwym wyborem w przypadku osób starszych. Z kolei szpitale miejskie są jednostkami medycznymi, które koncentrują się na diagnostyce i leczeniu chorób, a nie na długoterminowej opiece nad osobami niesamodzielnymi, które wymagają wsparcia w codziennym życiu. Umieszczanie takich osób w tych placówkach mogłoby prowadzić do ich izolacji oraz braku odpowiedniego wsparcia społecznego, co jest kluczowe w starzejącym się społeczeństwie. Dodatkowo, ośrodki oparcia społecznego, chociaż oferują pomoc, nie są tak kompleksowe jak domy pomocy społecznej, które oferują dostosowaną opiekę w środowisku sprzyjającym wsparciu dla osób starszych. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że każda instytucja opiekuńcza może zaspokoić potrzeby osób starszych, podczas gdy tylko odpowiednio przystosowane domy pomocy społecznej oferują takie wsparcie.

Pytanie 28

Czego dotyczy nauczanie zdrowotne w ramach pierwszego poziomu promocji zdrowia?

A. wspierania osobistego rozwoju pojedynczej osoby

B. promocji zdrowia w kontekście funkcjonowania organizacji

C. tworzenia instytucji wspierających dobrostan jednostek

D. budowania środowiska lokalnego poprzez inicjatywy zdrowotne

Wybór odpowiedzi dotyczącej wspierania indywidualnego rozwoju jednostki jako kluczowego elementu pierwszego poziomu promocji zdrowia jest właściwy, ponieważ ten poziom koncentruje się na działaniach mających na celu zwiększenie zdrowia i dobrostanu jednostek poprzez edukację, informacje oraz umiejętności życiowe. Przykłady takich działań obejmują programy edukacyjne dotyczące zdrowego stylu życia, które uczą jednostki, jak podejmować zdrowe wybory w codziennym życiu. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w zakresie promocji zdrowia, istotne jest, aby wspierać ludzi w osiąganiu ich własnych celów zdrowotnych, co z kolei prowadzi do poprawy jakości życia. Wspieranie indywidualnego rozwoju jednostki, poprzez dostarczanie jej narzędzi do samodzielnego zarządzania zdrowiem, jest zgodne z dobrymi praktykami w edukacji zdrowotnej, które stawiają na empoderowanie jednostek i umożliwienie im podejmowania świadomych decyzji zdrowotnych.

Pytanie 29

Jakie jest właściwe ułożenie warstw podczas stosowania ciepłego okładu na skórę pacjenta?

A. Mokra warstwa, sucha warstwa, elastyczna opaska

B. Mokra warstwa, sucha warstwa, dziana opaska

C. Mokra warstwa, folia, sucha warstwa, dziana opaska

D. Mokra warstwa, folia, sucha warstwa, elastyczna opaska

Niestety, odpowiedzi, które nie uwzględniają poprawnej kolejności nakładania warstw, mogą prowadzić do nieefektywnego działania terapii cieplnej. Odpowiedzi omijające zastosowanie folii, jak na przykład te, które wskazują na opaskę dzianą lub elastyczną na etapie przed nałożeniem warstwy suchej, mogą powodować utratę ciepła oraz wilgoci. Warstwa mokra bez folii nie będzie w stanie skutecznie zatrzymać ciepła, co zmniejsza efektywność całego procesu. Użycie opaski dzianej również może prowadzić do zbyt mocnego ucisku, co jest niebezpieczne i może ograniczać krążenie krwi. Ponadto, niewłaściwe zastosowanie materiałów w przypadku terapii cieplnych może prowadzić do urazów, podrażnień skóry, a nawet poparzeń. Ważne jest, aby przed przystąpieniem do jakiejkolwiek formy terapii cieplnej, zapoznać się z aktualnymi standardami i dobrymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa oraz skuteczności zabiegów. Prawidłowe zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjentów oraz osiągnięcia zamierzonych efektów terapeutycznych.

Pytanie 30

Jak powinien postępować przewodnik podczas pomagania niewidomemu podopiecznemu przy poruszaniu się po schodach?

A. poruszać się pół kroku za osobą i informować ją o wszelkich zagrożeniach

B. kroczyć pół kroku przed osobą, torując jej drogę swoim ciałem

C. zaoferować ramię osobie, a jej druga ręką powinna być umieszczona na poręczy, idąc obok niej

D. umieścić rękę osoby na poręczy i informować ją o ewentualnych zagrożeniach

Podanie ramienia podopiecznemu oraz umieszczenie jego drugiej ręki na poręczy to skuteczna technika, która zapewnia bezpieczeństwo i komfort niewidomego podczas poruszania się po schodach. Przewodnik idzie obok podopiecznego, co pozwala na lepszą komunikację oraz szybszą reakcję w przypadku potrzeby. Taka metoda w pełni uwzględnia zasady asystencji dla osób z dysfunkcją wzroku, które podkreślają znaczenie fizycznego wsparcia oraz orientacji w przestrzeni. Przykładem może być sytuacja, w której przewodnik, trzymając ramię podopiecznego, może na bieżąco dostosowywać tempo oraz informować o zmianach w terenie, takich jak stopnie czy nierówności. Ponadto, umieszczając rękę podopiecznego na poręczy, zapewniamy mu dodatkowe wsparcie, co może być kluczowe w momentach wymagających większej stabilności. Tego rodzaju podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze asystencji, które kładą nacisk na zaufanie oraz komfort osób niewidomych, co prowadzi do poprawy ich mobilności i niezależności.

Pytanie 31

Podopieczny z problemami z pamięcią często zostaje sam w domu. Jakie rozwiązanie asystent powinien zasugerować, aby zapewnić regularne przyjmowanie przez niego przepisanych leków?

A. czytania informacji umieszczonych na opakowaniach leków

B. korzystania z alarmu wbudowanego w budzik

C. odwoływania się do pisemnego planu przyjmowania leków

D. używania dziennego dozownika leków z funkcją alarmu

Dzienne dozowniki leków z alarmem są efektywnym rozwiązaniem dla osób z zaburzeniami pamięci, ponieważ ułatwiają regularne przyjmowanie leków w ustalonych porach. Tego typu urządzenia są zaprogramowane na wydawanie sygnału dźwiękowego lub wizualnego, co może pomóc podopiecznemu w przypomnieniu sobie o konieczności zażycia leku. W praktyce, dozowniki te mogą pomieścić różne leki, a ich zastosowanie znacznie zwiększa samodzielność pacjentów, co jest zgodne z zasadami wspierania niezależności osób starszych i chorych. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi farmakoterapii, regularne przyjmowanie leków jest kluczowe dla utrzymania stabilności stanu zdrowia, co sprawia, że korzystanie z takiego urządzenia staje się nie tylko wygodne, ale i niezbędne. Dobre praktyki w opiece nad osobami z zaburzeniami pamięci zalecają także współpracę z lekarzami oraz farmaceutami w celu dostosowania leczenia do indywidualnych potrzeb, co może obejmować również szkolenie w zakresie obsługi dozownika.

Pytanie 32

Jak nazywają się ćwiczenia, które podopieczna wykonuje samodzielnie pod nadzorem asystenta i które polegają na zginaniu oraz prostowaniu nadgarstków i krążeniu głowy?

A. samodzielnych nieograniczonych

B. wspomaganych własnoręcznie

C. z oporem

D. samodzielnych odciążonych

Ćwiczenia czynne wolne to forma rehabilitacji, która polega na wykonywaniu ruchów przez pacjenta bez zewnętrznego oporu, co pozwala na swobodną i naturalną pracę mięśni. W przypadku zginania i prostowania nadgarstków oraz krążenia głowy, asystent nadzorujący te ćwiczenia ma za zadanie zapewnić odpowiednią motywację oraz kontrolować poprawność ich wykonania. Tego typu ćwiczenia są często wykorzystywane w rehabilitacji osób po urazach oraz w terapii osób starszych, ponieważ pomagają w rozwijaniu zakresu ruchu i siły mięśniowej bez ryzyka nadmiernego obciążenia stawów. Zgodnie z zaleceniami fizjoterapeutów, ćwiczenia czynne wolne są również stosowane w profilaktyce, aby utrzymać sprawność ruchową pacjentów. Warto pamiętać, że kluczowym aspektem jest także dbanie o poprawną technikę, co ma znaczenie w kontekście zmniejszenia ryzyka kontuzji.

Pytanie 33

Jakie kryterium powinno być kluczowe przy wyborze pomocy technicznych dla osoby z niepełnosprawnością wzrokową?

A. Stopień niepełnosprawności i indywidualne potrzeby osoby

B. Estetyka i kolor urządzenia

C. Cena poniżej określonego progu budżetowego

D. Popularność sprzętu w mediach społecznościowych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór pomocy technicznych dla osób z niepełnosprawnością wzrokową wymaga uwzględnienia wielu czynników, ale najistotniejsze jest dostosowanie ich do indywidualnych potrzeb użytkownika. Każda osoba z niepełnosprawnością wzrokową ma różne ograniczenia i potrzeby, dlatego stopień niepełnosprawności oraz specyficzne wymagania użytkownika powinny być kluczowymi kryteriami wyboru. Na przykład osoba z całkowitą utratą wzroku może potrzebować urządzenia z funkcją konwersji tekstu na mowę, podczas gdy osoba z częściową utratą wzroku może skorzystać z urządzeń powiększających tekst. Dobór odpowiednich pomocy technicznych, takich jak lupy elektroniczne, czytniki ekranu czy brajlowskie monitory, powinien być oparty na szczegółowej ocenie sytuacji użytkownika. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie wsparcia osób z niepełnosprawnościami, które kładą nacisk na personalizację i indywidualizację wsparcia, co zwiększa efektywność i użyteczność wybranych rozwiązań.

Pytanie 34

Po tym, jak pacjentka leżąca w łóżku samodzielnie wykona mycie okolic intymnych, co powinien zrobić asystent w pierwszej kolejności?

A. zanieść basen do łazienki

B. upewnić się, że spodnia część pościeli jest poprawnie ułożona

C. przynieść pacjentce wodę do umycia rąk

D. pomóc pacjentce założyć czystą bieliznę

Podanie podopiecznej wody do umycia rąk jest naprawdę ważnym krokiem po tym, jak sama umyje swoje intymne miejsca. Dzięki temu możemy zadbać o jej higienę osobistą. W opiece nad osobami leżącymi to niezwykle istotne, bo czyste ręce pomagają uniknąć rozprzestrzeniania się różnych zarazków. Kiedy podopieczna korzysta z rąk do mycia, koniecznie trzeba je umyć. W ten sposób zmniejszamy ryzyko infekcji, zarówno dla niej, jak i dla nas, opiekunów. Organizacje zdrowotne, jak WHO, mocno podkreślają, jak ważna jest higiena rąk w zapobieganiu zakażeniom. Fajnie jest też mieć pod ręką środki do dezynfekcji, szczególnie kiedy nie ma dostępu do wody i mydła. Przed i po każdym kontakcie z pacjentem warto pamiętać o dokładnym myciu rąk, żeby nie przenosić drobnoustrojów. Takie działanie zapewnia bezpieczeństwo i komfort podopiecznej, a do tego zmniejsza ryzyko infekcji w szpitalu.

Pytanie 35

Od czego zaczyna się proces tworzenia indywidualnego planu współpracy z osobą z niepełnosprawnością?

A. zbieranie danych

B. opracowanie diagnozy społecznej

C. analiza uzyskanych informacji

D. badanie historii rodziny osoby potrzebującej

Wszystkie inne odpowiedzi, takie jak synteza zebranych danych, tworzenie diagnozy społecznej czy poznanie historii rodziny podopiecznego, nie są odpowiednie na pierwszym etapie projektowania planu współpracy. Synteza zebranych danych jest procesem, który ma miejsce po tym, jak informacje zostaną zgromadzone. To na tym etapie następuje analiza, interpretacja oraz wyciąganie wniosków, co wymaga już istniejącego zbioru danych. Tworzenie diagnozy społecznej również następuje po gromadzeniu danych, kiedy dostępne są wystarczające informacje do oceny sytuacji rodzinnej podopiecznego oraz jego potrzeb. Historia rodziny podopiecznego jest jednym z aspektów, które należy zbadać, ale nie może być rozpatrywana jako pierwszy krok, ponieważ to gromadzenie danych zapewnia kontekst dla tych informacji. W praktyce pomijanie etapu gromadzenia danych może prowadzić do poważnych błędów w ocenie i planowaniu wsparcia, co może skutkować niewłaściwymi decyzjami oraz nieefektywnymi interwencjami. Kluczowe jest, by na etapie projektowania korzystać z rzetelnych danych, które będą fundamentem dla wszelkich działań w obszarze wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 36

Asystent opiekuje się 70-letnim mężczyzną z cukrzycą typu 1, który ma problemy z ustawieniem właściwej ilości insuliny na dozowniku (penie) z powodu zaćmy. Jakie działanie powinien podjąć asystent, aby pomóc podopiecznemu?

A. Zasugerować pacjentowi stosowanie leków przeciwcukrzycowych w formie tabletek

B. Samodzielnie podawać pacjentowi insuliny zgodnie ze zleconą ilością

C. Polecić pielęgniarce środowiskowej aplikację insuliny dla podopiecznego

D. Nadzorować ilość insuliny ustawianą przez podopiecznego na penie

Kontrolowanie ustawionej przez podopiecznego dawki insuliny na penie jest kluczowym działaniem, które asystent powinien podjąć w tej sytuacji. Osoby z cukrzycą typu 1 są zależne od insuliny, a jej niewłaściwe dawkowanie może prowadzić do poważnych powikłań, w tym hipoglikemii lub hiperglikemii. W przypadku 70-letniego mężczyzny, który zmaga się z trudnościami w ustawianiu dawki insuliny z powodu zaćmy, asystent powinien działać w sposób wspierający i kontrolujący. Przykładowo, asystent może pomóc w odczytaniu wartości na dozowniku insulinowym oraz upewnić się, że podopieczny może dobrze zrozumieć, jaką dawkę ustawia. Tego rodzaju wsparcie jest zgodne z obowiązującymi standardami opieki nad pacjentami z cukrzycą, które zalecają monitorowanie i pomoc w samodzielnym zarządzaniu chorobą. Praktyczne aspekty tej odpowiedzi obejmują także regularne sprawdzanie poziomu glukozy we krwi oraz wspieranie pacjenta w nauce obsługi urządzenia, aby zwiększyć jego niezależność w przyszłości.

Pytanie 37

Osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną cieszy się z zajęć artystycznych, spacerów i zabaw przy plaży. Jakie formy aktywności w czasie wolnym powinien dla niej zorganizować asystent?

A. Terapia kolorem i zajęcia w lokalnym centrum kultury

B. Terapia leśna i zajęcia w dziennym ośrodku pomocy

C. Delfinoterapia i pobyt w środowiskowym domu wsparcia

D. Terapia morska i uczestnictwo w warsztatach terapii zajęciowej

Talasoterapia to ciekawa metoda, która wykorzystuje wodę morską i jej składniki. Moim zdaniem, to świetna opcja dla osób z niepełnosprawnością intelektualną. Dla podopiecznej, która lubi spacery i zabawy nad morzem, może to być naprawdę relaksujące i poprawiające samopoczucie. Udział w warsztatach zajęciowych jest super, bo stymuluje rozwój umiejętności manualnych i kreatywności, a ona ma zamiłowanie do plastyki. Na takich zajęciach można malować, rysować czy robić różne rękodzieła, co nie tylko rozwija zdolności artystyczne, ale też pomaga w integracji z innymi. To wszystko jest zgodne z tym, co polecają specjaliści w terapii osób z niepełnosprawnościami i na pewno pozytywnie wpłynie na jej rozwój.

Pytanie 38

Jaką pozycję powinien zająć pacjent, któremu asystent udzielający pierwszej pomocy musi pomóc w sytuacji krwawienia z nosa?

A. Leżącą na boku, z głową odchyloną do tyłu

B. Leżącą płasko na plecach, z głową pochyloną do przodu

C. Siedzącą, z głową pochyloną do przodu

D. Siedzącą, z głową odchyloną do tyłu

W przypadku krwawienia z nosa kluczową kwestią jest odpowiednia pozycja ciała, która pomoże zmniejszyć przepływ krwi do nosa oraz ułatwi odpływ krwi i ewentualne zatamowanie krwawienia. Odpowiedź, w której podopieczny jest w pozycji siedzącej z głową pochyloną do przodu, jest najodpowiedniejsza. Taka postawa pozwala na swobodne odpływanie krwi z nosa, co zmniejsza ryzyko jej dostania się do gardła i płuc, co mogłoby prowadzić do poważniejszych komplikacji, takich jak zadławienie. Dodatkowo zaleca się, aby osoba pomagająca podtrzymywała delikatnie nos w celu zapewnienia ciśnienia, które może pomóc w zatrzymaniu krwawienia. Użycie tej pozycji jest zgodne z praktykami zalecanymi przez organizacje zajmujące się pierwszą pomocą, takie jak Czerwony Krzyż. Ważne jest również, aby unikać pochylania głowy do tyłu, co mogłoby spowodować, że krew w lekkim stopniu cofnęłaby się w górę, co jest niebezpieczne. Prawidłowe postępowanie w przypadku krwawienia z nosa obejmuje także wyeliminowanie potencjalnych przyczyn krwawienia, takich jak nadmierne wysuszenie błony śluzowej nosa, co można osiągnąć przez nawilżenie powietrza.

Pytanie 39

Przy opracowywaniu indywidualnego planu współpracy z 32-letnim mężczyzną po amputacji nóg, mającym pełną sprawność umysłową, na co powinien zwrócić szczególną uwagę asystent?

A. finanse i możliwości podopiecznego zebrane podczas rozmowy z nim

B. możliwości i potrzeby podopiecznego zebrane podczas rozmowy z jego rodziną

C. finanse i możliwości podopiecznego zebrane podczas rozmowy z jego rodziną

D. możliwości i potrzeby podopiecznego zebrane podczas rozmowy z nim

Wybór odpowiedzi dotyczącej możliwości i oczekiwań podopiecznego, uzyskanych podczas wywiadu przeprowadzonego z nim samym, jest kluczowy w kontekście tworzenia indywidualnego planu współdziałania. Klient, jako główny uczestnik procesu, powinien mieć możliwość wyrażenia swoich potrzeb i aspiracji, co pozwala na skonstruowanie planu, który będzie zgodny z jego rzeczywistymi oczekiwaniami. Praktyczne podejście do tego zagadnienia opiera się na założeniu, że osoby z niepełnosprawnościami powinny być aktywnie zaangażowane w proces podejmowania decyzji dotyczących ich życia. W badaniach nad rehabilitacją i wsparciem osób po amputacjach podkreśla się znaczenie holistycznego podejścia, które uwzględnia aspekty psychologiczne, emocjonalne i społeczne, co znajduje odzwierciedlenie w standardach organizacji zajmujących się tymi zagadnieniami. Na przykład, według wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia, uwzględnianie potrzeb pacjenta w procesie rehabilitacji prowadzi do lepszych rezultatów terapeutycznych i poprawy jakości życia.

Pytanie 40

Podopieczna z zespołem Downa ma trudności z organizacją miesięcznego budżetu. Jaki rodzaj treningu powinien zaplanować asystent, aby wspomóc podopieczną w tej kwestii?

A. Trening techniczny

B. Trening asertywności

C. Trening budżetowy

D. Trening poznawczy

Wybór odpowiedzi 'Budżetowy' jest słuszny, ponieważ trening budżetowy jest bezpośrednio związany z umiejętnością zarządzania wydatkami, co jest kluczowe dla osoby mającej trudności z planowaniem finansów. Trening ten ma na celu naukę planowania, organizowania i kontrolowania wydatków oraz oszczędności. W ramach takiego treningu, podopieczna mogłaby uczyć się, jak tworzyć miesięczny budżet, rozpoznawać swoje potrzeby finansowe, a także rozróżniać między wydatkami stałymi a zmiennymi. Praktyczne ćwiczenia, takie jak prowadzenie dziennika wydatków czy symulacje zakupów, mogą znacząco wspierać proces przyswajania wiedzy. Ponadto, standardy pracy z osobami z niepełnosprawnościami intelektualnymi zalecają stosowanie metod angażujących, które pomagają w praktycznym zastosowaniu zdobytej wiedzy w codziennym życiu. Tego typu wsparcie, oparte na budżetowaniu, będzie miało pozytywny wpływ na samodzielność i pewność siebie podopiecznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej