Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik informatyk
  • Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
  • Data rozpoczęcia: 7 kwietnia 2025 10:13
  • Data zakończenia: 7 kwietnia 2025 10:25

Egzamin niezdany

Wynik: 17/40 punktów (42,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jaką funkcję pełni serwer FTP?

A. synchronizacja czasu
B. administracja kontami poczty
C. udostępnianie plików
D. nadzorowanie sieci
Wprowadzenie do tematu serwerów FTP trochę wymaga zrozumienia, że pełnią one dość specyficzne funkcje dotyczące transferu plików. Wybór rzeczy jak monitoring sieci, synchronizacja czasu czy zarządzanie kontami pocztowymi, szczerze mówiąc, nie oddaje całego obrazu tego, co potrafi serwer FTP. Na przykład monitoring sieci to już całkiem inna bajka i dotyczy analizy działania systemów sieciowych przez różne narzędzia, a nie przez serwery FTP. Synchronizacja czasu to coś, co robi się przy użyciu protokołów takich jak NTP, a z FTP w ogóle nie ma to nic wspólnego. No i zarządzanie kontami pocztowymi to sprawa e-maili, więc też nie ma związku z serwerem FTP. Często niewłaściwie oceniamy rolę tych technologii, co prowadzi do złych wniosków o funkcjach serwera FTP. Warto to zrozumieć, bo to właśnie FTP jest stworzony do transferu plików, co czyni go mega przydatnym w aplikacjach potrzebujących dobrej wymiany danych. Musimy dobrze rozumieć protokoły i funkcje systemów, żeby lepiej zarządzać naszą infrastrukturą IT.
Pytanie 2

Który z zapisów stanowi pełną formę maski z prefiksem 25?

A. 255.255.0.0
B. 255.255.255.128
C. 255.255.255.0
D. 255.255.255.192
Zarówno odpowiedź 255.255.0.0, 255.255.255.0, jak i 255.255.255.192 są błędne w kontekście pytania o pełną maskę o prefiksie 25. W przypadku 255.255.0.0, mamy do czynienia z maską o prefiksie 16, co oznacza, że tylko 16 bitów jest używanych do identyfikacji sieci, a pozostałe 16 bitów pozwala na alokację hostów. Tak szeroka maska nie jest odpowiednia dla sieci o prefiksie 25, w której to liczba dostępnych adresów IP dla hostów jest dużo mniejsza. Z kolei odpowiedź 255.255.255.0 ma prefiks 24, co oznacza, że 24 bity są zarezerwowane dla identyfikacji sieci, a jedynie 8 bitów dla hostów. W rzeczywistości pozwala to na utworzenie 256 adresów, z czego 254 są dostępne dla hostów - znacznie więcej, niż potrzeba w przypadku podsieci z prefiksem 25. Odpowiedź 255.255.255.192 również jest niepoprawna, jako że odpowiada prefiksowi 26, co oznacza, że 26 bitów jest przeznaczone na identyfikację sieci, dając możliwość utworzenia tylko 64 adresów IP, z czego 62 mogą być przypisane hostom. Warto zauważyć, że powszechnym błędem jest mylenie wartości prefiksu i maski podsieci, co prowadzi do nieodpowiedniego planowania adresacji IP w sieciach komputerowych. Zrozumienie tych podstawowych różnic jest kluczowe dla efektywnego projektowania i zarządzania infrastrukturą sieciową.
Pytanie 3

Fizyczna architektura sieci, inaczej określana jako topologia fizyczna sieci komputerowych, definiuje

A. interakcję komputerów między sobą
B. przesył informacji pomiędzy protokołami w modelu OSI
C. standardy komunikacji w sieciach komputerowych
D. metodę łączenia komputerów
Wydaje mi się, że Twoje niepoprawne odpowiedzi wynikają z niepełnego zrozumienia architektury fizycznej sieci. Pierwsza z nich wskazuje na standardy komunikacyjne, które dotyczą protokołów, ale nie mówią nic o samej strukturze sieci. Standardy, jak TCP/IP, mówią, jak dane są przesyłane, ale nie wyjaśniają, jak urządzenia są ze sobą połączone. Druga odpowiedź dotyczy przekazu informacji między protokołami w modelu OSI, ale to też nie wyjaśnia topologii fizycznej. Moim zdaniem, model OSI to bardziej kwestia zarządzania danymi na różnych poziomach, a nie opis architektury fizycznej. Z kolei, komunikacja pomiędzy komputerami wynika z odpowiedniej konfiguracji, ale to nie definiuje samej topologii. Różne topologie pozwalają na różne interakcje, które są wynikiem zarówno architektury fizycznej, jak i protokołów. Kluczowy błąd to mylenie pojęć dotyczących fizycznej struktury sieci z zasadami działania, co może prowadzić do niepełnego zrozumienia tematu.
Pytanie 4

Jakie polecenie w systemie Linux służy do przypisania adresu IP oraz maski podsieci dla interfejsu eth0?

A. ipconfig eth0 172.16.31.1 netmask 255.255.0.0
B. ifconfig eth0 172.16.31.1 netmask 255.255.0.0
C. ipconfig eth0 172.16.31.1 mask 255.255.0.0
D. ifconfig eth0 172.16.31.1 mask 255.255.0.0
Odpowiedź 'ifconfig eth0 172.16.31.1 netmask 255.255.0.0' jest na pewno trafna. Używasz tutaj 'ifconfig', co to jest standardowe narzędzie w systemach Unix do zarządzania interfejsami sieciowymi. Właśnie przypisujesz adres IP 172.16.31.1 do 'eth0' oraz maskę podsieci 255.255.0.0. Słowo 'netmask' też pasuje do składni, więc tylko tak dalej! Wiesz, że poprawne ustawienia adresu IP i maski są kluczowe dla dobrej komunikacji w sieci? W sumie, 'ifconfig' jest wciąż używane, ale nowocześniejszy sposób to 'ip', który ma więcej opcji. Na przykład, do dodania adresu IP w 'ip' można użyć: 'ip addr add 172.16.31.1/16 dev eth0'. Fajnie, że się tym interesujesz!
Pytanie 5

Czym jest układ RAMDAC?

A. jest specyficzny dla standardu ATA
B. zawiera przetwornik analogowo-cyfrowy
C. jest typowy dla standardu S-ATA
D. stanowi wyjście końcowe karty graficznej
Błędne odpowiedzi na to pytanie, takie jak związki RAMDAC z standardem S-ATA czy ATA, wskazują na nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowania różnych komponentów komputerowych. Standardy S-ATA oraz ATA odnoszą się do interfejsów komunikacyjnych używanych głównie do podłączania dysków twardych i innych urządzeń magazynujących, a nie do przetwarzania sygnałów graficznych. Różnica w tych technologiach opiera się na ich zastosowaniu; ATA (Advanced Technology Attachment) to starszy standard, który był szeroko stosowany, natomiast S-ATA (Serial ATA) to nowocześniejsza wersja, która oferuje wyższe prędkości transferu danych oraz prostsze połączenie. Zrozumienie, jak funkcjonują te interfejsy, jest kluczowe, jednak nie mają one nic wspólnego z wyjściem wideo, za które odpowiada RAMDAC. Dodatkowo, odpowiedzi sugerujące, że RAMDAC zawiera konwerter analogowo-cyfrowy, są mylące; w rzeczywistości RAMDAC wykonuje odwrotną funkcję, czyli konwersję sygnałów cyfrowych na analogowe. W konsekwencji, mylenie tych terminów może prowadzić do nieporozumień w dziedzinie technologii komputerowej i grafiki, dlatego kluczowe jest precyzyjne zrozumienie roli każdego z tych komponentów w systemie.
Pytanie 6

Jaki adres IP należy do urządzenia funkcjonującego w sieci 10.0.0.0/17?

A. 10.0.127.128
B. 10.0.128.254
C. 10.0.254.128
D. 10.0.128.127
Inne odpowiedzi nie są poprawne ze względu na błędną interpretację maski podsieci. Adres 10.0.128.127 znajduje się poza zakresem 10.0.0.0/17, ponieważ jego pierwsze 17 bitów (10.0.128) wskazuje na inną podsieć. W rzeczywistości, 10.0.128.0 to początek nowej podsieci, co sprawia, że ten adres nie może być przypisany w sieci 10.0.0.0/17. Z kolei adres 10.0.128.254 również leży w tej samej, nieprawidłowej podsieci co 10.0.128.127, więc również jest niewłaściwy. Natomiast 10.0.254.128 to adres, który znajduje się znacznie powyżej zakresu 10.0.0.0/17. Często popełnianym błędem jest mylenie zakresów adresowych przy użyciu maski CIDR. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że maska /17 oznacza, że pierwsze 17 bitów definiuje część sieci, a kolejne 15 bitów służy do adresacji urządzeń. Skutkuje to tym, że adresy IP muszą być w zakresie od 10.0.0.0 do 10.0.127.255, co wyklucza wszystkie inne wymienione adresy. Dlatego ważne jest, aby dokładnie sprawdzić, do jakiej podsieci należy dany adres IP, aby uniknąć błędów w konfiguracji sieci oraz zapewnić prawidłowe działanie urządzeń w danym zakresie.
Pytanie 7

W jakim gnieździe powinien być umieszczony procesor INTEL CORE i3-4350- 3.60 GHz, x2/4, 4MB, 54W, HD 4600, BOX, s-1150?

Ilustracja do pytania
A. Odpowiedź A
B. Odpowiedź C
C. Odpowiedź B
D. Odpowiedź D
Instalacja procesora w niewłaściwym gnieździe może prowadzić do poważnych problemów technicznych takich jak uszkodzenie procesora lub płyty głównej. Gniazda na płycie głównej są projektowane do pracy z określonymi typami procesorów co oznacza że ich pinout oraz mechanizm zapięcia są dostosowane do konkretnego typu. Jeśli procesor Intel Core i3-4350 zostałby zainstalowany w innym gnieździe niż LGA 1150 na przykład w gniazdach C lub D mogłoby to spowodować nieprawidłowe połączenia elektryczne co z kolei prowadzi do awarii sprzętu. Zrozumienie kompatybilności procesorów i gniazd jest kluczowe dla budowy i utrzymania wydajnego systemu komputerowego. Częstym błędem jest zakładanie że wszystkie gniazda obsługują wszystkie procesory co może być mylące zwłaszcza w kontekście podobnych wizualnie gniazd. Ponadto poszczególne gniazda mogą różnić się nie tylko pod względem fizycznym ale także technologicznym wspierając różne funkcje procesorów takie jak zintegrowane grafiki czy różne poziomy wydajności energetycznej. Dlatego też należy zawsze upewnić się że procesor i gniazdo są zgodne zarówno pod względem fizycznym jak i funkcjonalnym co zapewnia długotrwałą stabilność i wydajność systemu. Poprawne zrozumienie tych aspektów minimalizuje ryzyko wystąpienia problemów technicznych oraz zapewnia optymalną wydajność i niezawodność sprzętu komputerowego. Przy wyborze komponentów komputerowych zawsze warto kierować się specyfikacjami producenta oraz dobrymi praktykami branżowymi co pozwala na uniknięcie kosztownych błędów i zapewnienie maksymalnej efektywności operacyjnej systemu. Właściwe dostosowanie komponentów jest kluczowe dla ich harmonijnej współpracy oraz pełnego wykorzystania możliwości sprzętu co jest szczególnie istotne w kontekście profesjonalnych zastosowań komputerowych gdzie niezawodność i szybkość działania mają priorytetowe znaczenie. Dlatego też każda decyzja dotycząca konfiguracji sprzętowej powinna być dokładnie przemyślana i oparta na rzetelnej wiedzy technicznej oraz standardach branżowych.
Pytanie 8

Liczby 1001 i 100 w wierszu pliku /etc/passwd reprezentują

A. liczbę pomyślnych oraz niepomyślnych prób logowania
B. identyfikator użytkownika i grupy w systemie
C. numer koloru tekstu oraz numer koloru tła w terminalu
D. liczbę dni od ostatniej zmiany hasła i liczbę dni do wygaśnięcia hasła
Wśród błędnych odpowiedzi można zauważyć zrozumienie, które nie uwzględnia rzeczywistej struktury i funkcji pliku /etc/passwd. Liczby 1001 oraz 100 nie odnoszą się do liczby udanych lub nieudanych prób logowania. Tego rodzaju dane są przechowywane w innych miejscach, najczęściej w logach systemowych, takich jak /var/log/auth.log lub /var/log/secure, gdzie zapisywane są szczegóły dotyczące sesji logowania użytkowników. Kolejnym mylnym rozumowaniem jest mylenie UID i GID z kolorami czcionki i tła w terminalu. W rzeczywistości, kolory w terminalach są konfigurowane w innych plikach, zwykle na poziomie powłoki użytkownika lub konfiguracji terminala, a nie przez identyfikatory użytkowników i grup. Z kolei liczba dni od ostatniej zmiany hasła oraz dni do wygaśnięcia hasła są informacjami przechowywanymi w pliku /etc/shadow, który jest odpowiedzialny za zarządzanie bezpieczeństwem haseł i nie mają związku z UID i GID. Takie pomyłki mogą wynikać z niezrozumienia różnic pomiędzy zarządzaniem użytkownikami a bezpieczeństwem systemu, co jest kluczowe w administracji systemami operacyjnymi. Użytkownicy powinni być świadomi, że każda z tych funkcji pełni odrębne role i jest zarządzana w różnych kontekstach w systemie.
Pytanie 9

Termin określający zdolność do rozbudowy sieci to

A. kompatybilnością
B. nadmiarowością
C. bezawaryjnością
D. skalowalnością
Skalowalność to kluczowa cecha systemów informatycznych, która odnosi się do ich zdolności do rozbudowy i dostosowywania się do rosnących potrzeb użytkowników oraz zwiększającego się obciążenia. W kontekście sieci, oznacza to możliwość zwiększania liczby urządzeń, użytkowników lub przepustowości bez utraty wydajności. Przykłady skalowalnych rozwiązań obejmują architektury chmurowe, gdzie zasoby mogą być dynamicznie dostosowywane do potrzeb w czasie rzeczywistym. Dobre praktyki w projektowaniu skalowalnych systemów obejmują stosowanie mikroserwisów, które pozwalają na niezależną skalowalność poszczególnych komponentów, oraz implementację protokołów komunikacyjnych, które wspierają efektywne zarządzanie zasobami. W branży IT, standardy takie jak TOGAF czy ITIL również podkreślają znaczenie skalowalności jako fundamentu elastycznych i odpornych architektur przedsiębiorstw. Rozumienie skalowalności jest kluczowe dla inżynierów i architektów systemów, ponieważ pozwala na projektowanie rozwiązań, które będą mogły rosnąć razem z potrzebami biznesowymi.
Pytanie 10

Serwer zajmuje się rozgłaszaniem drukarek w sieci, organizowaniem zadań do wydruku oraz przydzielaniem uprawnień do korzystania z drukarek

A. plików
B. DHCP
C. wydruku
D. FTP
Wybór odpowiedzi niepoprawnych często wynika z błędnego zrozumienia roli różnych technologii w kontekście zarządzania zasobami drukarskimi. Odpowiedź dotycząca FTP (File Transfer Protocol) wprowadza w błąd, ponieważ jest to protokół służący do wymiany plików w sieci, a nie do zarządzania drukarkami. FTP nie ma żadnych funkcji związanych z kolejkowaniem zadań wydruku ani przydzielaniem dostępu do urządzeń. Podobnie, odpowiedzi związane z plikami również są mylące. Pliki są jednostkami danych przechowywanymi w systemach komputerowych, ale nie zajmują się procesem wydruku ani zarządzaniem drukarkami. Z kolei DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) jest protokołem odpowiedzialnym za dynamiczne przypisywanie adresów IP urządzeniom w sieci, co również nie ma związku z funkcją serwera wydruku. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do błędnych konkluzji, ponieważ użytkownicy mogą nie dostrzegać, że różne technologie pełnią odmienne, wyspecjalizowane funkcje w infrastrukturze IT. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z tych podejść ma swoje unikalne zadania i nie powinny być ze sobą mylone, co może powodować nieefektywność w zarządzaniu urządzeniami w biurze. Rozpoznanie roli serwera wydruku jako centralnego punktu dla wszystkich zadań związanych z drukowaniem pozwala na optymalizację procesów biznesowych.
Pytanie 11

Na jakich licencjach są dystrybuowane wersje systemu Linux Ubuntu?

A. MOLP
B. Freeware
C. Public Domain
D. GNU GPL
Odpowiedzi takie jak 'Public Domain', 'Freeware' oraz 'MOLP' są nieprawidłowe, ponieważ każda z nich odnosi się do zupełnie innego modelu prawnego lub dystrybucyjnego, który nie ma zastosowania w kontekście dystrybucji Ubuntu. Public Domain odnosi się do dzieł, które nie są objęte żadnymi prawami autorskimi, co oznacza, że można je swobodnie wykorzystywać. W przypadku Ubuntu, oprogramowanie jest dostępne na licencji, co oznacza, że prawa autorskie nadal obowiązują, ale użytkownicy mają określone prawa, takie jak modyfikacja i dystrybucja. Freeware to oprogramowanie dostępne bezpłatnie, ale często z zamkniętym kodem źródłowym i ograniczonymi prawami użytkowników. W przeciwieństwie do tego, GNU GPL pozwala na modyfikacje i redystrybucję, co jest kluczowym elementem otwartego oprogramowania. Natomiast MOLP (Managed Online License Program) to model licencjonowania stosowany głównie w kontekście komercyjnych produktów oprogramowania, który również nie odnosi się do zasad dystrybucji open source. Błędne wnioski w zakresie tych odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumienia dotyczącego różnicy między licencjami open source a innymi modelami dystrybucji, co jest istotne dla zrozumienia możliwości, jakie oferuje korzystanie z systemów opartych na Linuxie. Warto zaznaczyć, że zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe dla każdego, kto chce swobodnie poruszać się w świecie technologii informacyjnej i efektywnie korzystać z dostępnych narzędzi.
Pytanie 12

Który z poniższych protokołów służy do zarządzania urządzeniami w sieciach?

A. SNMP
B. SFTP
C. DNS
D. SMTP
SMTP, SFTP i DNS to protokoły, które nie są przeznaczone do zarządzania urządzeniami sieciowymi, co może prowadzić do mylnych interpretacji ich funkcji. SMTP, czyli Simple Mail Transfer Protocol, jest protokołem służącym do przesyłania e-maili. Jego głównym celem jest umożliwienie komunikacji e-mailowej między serwerami, a nie zarządzanie urządzeniami. W przypadku SFTP, co oznacza Secure File Transfer Protocol, protokół ten jest używany do bezpiecznego przesyłania plików przez sieć, a jego zastosowanie koncentruje się na transferze danych, a nie na monitorowaniu czy zarządzaniu. Z kolei DNS, czyli Domain Name System, odpowiada za tłumaczenie nazw domen na adresy IP, co jest kluczowe dla działania internetu, ale również nie jest związane z zarządzaniem urządzeniami sieciowymi. Typowym błędem jest mylenie roli protokołów – zrozumienie, że każdy z nich ma swoją specyfikę i zastosowanie, jest kluczowe w administrowaniu i projektowaniu infrastruktury sieciowej. W praktyce, nieodpowiednie przypisanie funkcji protokołów do ich rzeczywistych zadań może prowadzić do problemów w zarządzaniu siecią, co podkreśla znaczenie dokładnej wiedzy na temat każdego z tych standardów.
Pytanie 13

Dodatkowe właściwości wyniku operacji przeprowadzanej przez jednostkę arytmetyczno-logiczna ALU zawiera

A. rejestr flagowy
B. wskaźnik stosu
C. licznik rozkazów
D. akumulator
Akumulator, wskaźnik stosu oraz licznik rozkazów to elementy systemów komputerowych, które pełnią różne role, ale nie są odpowiednie w kontekście dodatkowych cech wyniku operacji ALU. Akumulator jest głównie stosowany do przechowywania tymczasowych wyników operacji arytmetycznych, jednak nie dostarcza informacji o stanie tych wyników. Na przykład, po wykonaniu dodawania, akumulator zawiera wynik, ale nie informuje, czy nastąpiło przeniesienie lub czy wynik był zerowy. Wskaźnik stosu, z kolei, zarządza stosami danych i adresów w pamięci, co jest zupełnie inną funkcjonalnością, skupioną głównie na zarządzaniu przepływem programów, a nie na analizie wyników operacji. Licznik rozkazów, który zlicza adresy kolejnych instrukcji do wykonania, również nie ma związku z wynikami operacji ALU, ponieważ jego rola koncentruje się na porządkowaniu i wykonywaniu instrukcji w procesorze. W praktyce, mylenie tych elementów z rejestrem flagowym prowadzi do braku zrozumienia architektury komputerowej oraz skutków wynikających z operacji ALU. Osoby uczące się o komputerach powinny zwracać uwagę na funkcje każdego z tych rejestrów, aby uniknąć pomyłek i lepiej zrozumieć, jak różne komponenty współpracują w systemie obliczeniowym.
Pytanie 14

W przypadku, gdy w tej samej przestrzeni będą funkcjonować jednocześnie dwie sieci WLAN zgodne ze standardem 802.11g, w celu zminimalizowania ryzyka wzajemnych zakłóceń, powinny one otrzymać kanały o numerach różniących się o

A. 2
B. 3
C. 4
D. 5
Wybór przydzielenia kanałów różniących się o 5 dla sieci WLAN standardu 802.11g jest kluczowy dla minimalizacji zakłóceń między tymi sieciami. Standard 802.11g operuje w paśmie 2,4 GHz, które jest podzielone na 14 kanałów, z których w wielu krajach dostępnych jest tylko 11. W rzeczywistości jednak, tylko 3 kanały (1, 6 i 11) są wystarczająco od siebie oddalone, aby zminimalizować interferencje. Wybranie kanałów, które różnią się o 5, np. kanały 1 i 6, lub 6 i 11, pozwala na efektywne wykorzystanie dostępnego pasma bez wzajemnych zakłóceń. W praktyce, jeśli obie sieci będą używać kanałów, które różnią się o 5, zyskujemy większą stabilność i wydajność transmisji danych, a także ograniczamy problem opóźnień oraz strat pakietów. Dzięki tym zasadom, administratorzy sieci mogą również lepiej planować lokalizację punktów dostępowych oraz zarządzać zasięgiem sieci, co jest szczególnie istotne w gęsto zaludnionych obszarach, gdzie wiele sieci WLAN może współistnieć. Warto również pamiętać, że zakłócenia mogą być wywołane nie tylko przez inne sieci WLAN, ale także przez urządzenia korzystające z tego samego pasma, takie jak mikrofalówki czy telefony bezprzewodowe.
Pytanie 15

Jaka jest prędkość przesyłania danych w standardzie 1000Base-T?

A. 1 Mbit/s
B. 1 Gbit/s
C. 1 GB/s
D. 1 MB/s
Odpowiedzi 1 Mbit/s, 1 MB/s oraz 1 GB/s są nieprawidłowe i wynikają z nieporozumień dotyczących jednostek miary oraz standardów transmisji danych. Odpowiedź 1 Mbit/s jest znacznie poniżej rzeczywistej prędkości oferowanej przez standard 1000Base-T. 1 Mbit/s oznacza prędkość transmisji wynoszącą jedynie 1 milion bitów na sekundę, co jest typowe dla starszych technologii, jak np. 56k modem. Z kolei 1 MB/s odnosi się do prędkości 1 megabajta na sekundę, co w jednostkach bitowych daje równowartość 8 Mbit/s. Ta wartość również znacząco odbiega od rzeczywistej prędkości standardu 1000Base-T. W przypadku odpowiedzi 1 GB/s, choć zbliżona do prawidłowej wartości, wprowadza w błąd ponieważ 1 GB/s to równowartość 8 Gbit/s, co przewyższa możliwości technologiczne przyjęte w standardzie 1000Base-T. Takie nieprecyzyjne interpretacje jednostek mogą prowadzić do błędnych wyborów przy projektowaniu sieci, co w efekcie wpływa na wydajność i koszty. Ważne jest, aby w kontekście technologii sieciowych znać różnice między jednostkami miary (bit, bajt) oraz zrozumieć ich zastosowanie w praktyce. Zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe nie tylko dla inżynierów sieci, ale również dla menedżerów IT, którzy odpowiedzialni są za wdrażanie efektywnych rozwiązań w obszarze infrastruktury sieciowej.
Pytanie 16

Jaką długość ma adres IP wersji 4?

A. 32 bitów
B. 16 bitów
C. 10 bajtów
D. 2 bajty
Adres IP w wersji 4 (IPv4) to kluczowy element w komunikacji w sieciach komputerowych. Ma długość 32 bity, co oznacza, że każdy adres IPv4 składa się z czterech oktetów, a każdy z nich ma 8 bitów. Cała przestrzeń adresowa IPv4 pozwala na przydzielenie około 4,3 miliarda unikalnych adresów. Jest to niezbędne do identyfikacji urządzeń i wymiany danych. Na przykład, adres IP 192.168.1.1 to typowy adres lokalny w sieciach domowych. Standard ten ustala organizacja IETF (Internet Engineering Task Force) w dokumencie RFC 791. W kontekście rozwoju technologii sieciowych, zrozumienie struktury adresów IP oraz ich długości jest podstawą do efektywnego zarządzania siecią, a także do implementacji protokołów routingu i bezpieczeństwa. Obecnie, mimo rosnącego zapotrzebowania na adresy, IPv4 często jest dopełniane przez IPv6, który oferuje znacznie większą przestrzeń adresową, ale umiejętność pracy z IPv4 wciąż jest bardzo ważna.
Pytanie 17

Jaką sumę należy zapłacić za wymianę karty graficznej w komputerze, jeżeli cena karty wynosi 250 zł, a czas wymiany przez pracownika serwisu to 80 minut, przy czym każda rozpoczęta godzina pracy kosztuje 50 zł?

A. 400 zł
B. 250 zł
C. 300 zł
D. 350 zł
Koszt wymiany karty graficznej w komputerze wynosi 350 zł, ponieważ obejmuje zarówno cenę samej karty, jak i koszt robocizny. Karta graficzna kosztuje 250 zł, a wymiana zajmuje 80 minut. W branży usług informatycznych standardowo każda rozpoczęta roboczogodzina jest liczona przez serwis, co oznacza, że 80 minut pracy (1 godzina i 20 minut) jest zaokrąglane do 2 godzin. Koszt robocizny wynosi więc 100 zł (2 godziny x 50 zł za godzinę). Łączny koszt wymiany to 250 zł (cena karty) + 100 zł (koszt robocizny) = 350 zł. Warto zwrócić uwagę, że w praktyce, koszt wymiany komponentów w komputerze powinien zawsze uwzględniać zarówno ceny części, jak i robocizny, co jest standardem w większości serwisów komputerowych.
Pytanie 18

Jakie polecenie powinien wydać root w systemie Ubuntu Linux, aby przeprowadzić aktualizację wszystkich pakietów (całego systemu) do najnowszej wersji z zainstalowaniem nowego jądra?

A. apt-get upgrade
B. apt-get dist-upgrade
C. apt-get install nazwa_pakietu
D. apt-get update
Stosowanie polecenia 'apt-get update' jest często mylone z procesem aktualizacji systemu. To polecenie jedynie aktualizuje lokalną bazę danych dostępnych pakietów, co oznacza, że system poznaje nowe wersje oprogramowania, jednak nie dokonuje faktycznych aktualizacji. W praktyce, po wykonaniu 'apt-get update', konieczne jest użycie innego polecenia, aby wprowadzić zmiany w systemie, co czyni je niewystarczającym. Wybór 'apt-get upgrade' również jest niewłaściwy, ponieważ nie pozwala na aktualizację zależności pakietów ani instalację nowych paczek, co może prowadzić do sytuacji, w której niektóre pakiety pozostaną nieaktualne, a system nie będzie miał najnowszego jądra. Z kolei 'apt-get install nazwa_pakietu' jest narzędziem do instalacji pojedynczych pakietów, co w kontekście aktualizacji całego systemu jest zupełnie nieadekwatne. Kluczowym błędem jest zrozumienie, że aktualizacja systemu wymaga bardziej kompleksowego podejścia, które uwzględnia zarówno nowe wersje pakietów, jak i ich zależności. Dlatego dla pełnej aktualizacji systemu właściwym wyborem jest 'apt-get dist-upgrade', które zaspokaja te wszystkie potrzeby.
Pytanie 19

Najkrótszy czas dostępu charakteryzuje się

A. dysk twardy
B. pamięć RAM
C. pamięć USB
D. pamięć cache procesora
Pamięć cache procesora jest najszybszym typem pamięci używanym w systemach komputerowych. Jej główną funkcją jest przechowywanie danych i instrukcji, które są najczęściej używane przez procesor, co znacząco zwiększa wydajność systemu. Cache jest ulokowana w pobliżu rdzenia procesora, co umożliwia błyskawiczny dostęp do danych, znacznie szybszy niż w przypadku pamięci RAM. Zastosowanie pamięci cache minimalizuje opóźnienia związane z odczytem danych z pamięci głównej, co jest kluczowym aspektem w wielu zastosowaniach, takich jak obliczenia naukowe, gry komputerowe czy przetwarzanie grafiki. W praktyce nowoczesne procesory posiadają wielopoziomową architekturę pamięci cache (L1, L2, L3), gdzie L1 jest najszybsza, ale też najmniejsza, a L3 jest większa, ale nieco wolniejsza. Wydajność systemu, zwłaszcza w aplikacjach wymagających dużej mocy obliczeniowej, w dużej mierze zależy od efektywności pamięci cache, co czyni ją kluczowym elementem projektowania architektury komputerowej.
Pytanie 20

Jakie będą całkowite wydatki na materiały potrzebne do wyprodukowania 20 kabli połączeniowych typu patchcord o długości 1,5 m każdy, jeżeli koszt jednego metra kabla wynosi 1 zł, a wtyk to 50 gr?

A. 50 zł
B. 40 zł
C. 60 zł
D. 30 zł
Prawidłowe obliczenie kosztów materiałów dla kabli połączeniowych wymaga precyzyjnego uwzględnienia wszystkich składników. W przypadku podanych odpowiedzi, na przykład 30 zł, 40 zł, czy 60 zł, pojawia się problem z oszacowaniem rzeczywistych kosztów zakupu zarówno kabli, jak i wtyków. Koszt jednego metra kabla wynosi 1 zł, co oznacza, że dla długości 1,5 m konieczne jest obliczenie odpowiednio 1,5 m x 1 zł = 1,5 zł na jeden kabel. Dodając koszt wtyku, który wynosi 0,5 zł, otrzymujemy całkowity koszt wynoszący 2 zł na jeden kabel. Przy wykonywaniu 20 kabli, łączny koszt musi być wynikiem pomnożenia 2 zł przez 20, co daje 40 zł. Błędne odpowiedzi pojawiają się z powodu nieprawidłowego zrozumienia, jak obliczyć całkowity koszt na podstawie długości kabli oraz liczby wtyków. Wiele osób może błędnie przyjąć, że koszt wtyków lub długości kabli może być pominięty lub źle obliczony, co prowadzi do znacznych rozbieżności w końcowej kalkulacji. W praktycznych zastosowaniach, takich jak instalacje sieciowe, kluczowe jest zrozumienie, że takie obliczenia powinny być dokładnie przeanalizowane, aby uniknąć niepotrzebnych błędów i zapewnić efektywność budżetu. W branży telekomunikacyjnej i informatycznej, precyzyjne oszacowanie kosztów materiałów jest kluczowe dla sukcesu projektu, a wiedza na temat cen rynkowych oraz wymagań technicznych stanowi istotny element procesu decyzyjnego.
Pytanie 21

Które z kont nie jest standardowym w Windows XP?

A. admin
B. administrator
C. asystent
D. użytkownik gość
Wybór konta 'gość', 'pomocnik' lub 'administrator' jako nie-wbudowanego w systemie Windows XP jest niepoprawny, ponieważ wszystkie te konta są integralną częścią tego systemu operacyjnego. Konto 'gość' to konto z ograniczonymi uprawnieniami, które pozwala na dostęp do systemu bez konieczności posiadania pełnego konta użytkownika. Konto 'administrator' jest kluczowe, ponieważ zapewnia pełny dostęp do zasobów systemowych oraz możliwość zarządzania innymi kontami użytkowników. Konto 'pomocnik' jest wykorzystywane do wsparcia technicznego i również jest wbudowane. Błędem jest myślenie, że 'admin' to standardowe konto w Windows XP; w rzeczywistości, system stosuje termin 'administrator' maksymalnie. Tego rodzaju pomyłki mogą wynikać z nieznajomości dokumentacji technicznej lub faktu, że wiele osób korzysta z różnych wersji systemów operacyjnych, które mogą mieć różne domyślne konta użytkowników. W praktyce, zrozumienie struktury kont użytkowników w systemie operacyjnym jest kluczowe dla administratorów, aby móc efektywnie zabezpieczać system oraz zarządzać dostępem do zasobów. Dlatego ważne jest, aby zdobywać wiedzę na temat uprawnień użytkowników i najlepszych praktyk w zakresie zarządzania kontami, co w znaczący sposób wpływa na bezpieczeństwo i stabilność całego środowiska IT.
Pytanie 22

Martwy piksel, który jest defektem w monitorach LCD, to punkt, który ciągle ma ten sam kolor

A. szarym
B. czarnym
C. fioletowym
D. żółtym
Martwy piksel to problem, który występuje w monitorach LCD, polegający na tym, że pojedynczy piksel pozostaje w stanie 'martwym', czyli niezmiennie wyświetla kolor czarny. Z definicji martwy piksel to piksel, który nie reaguje na sygnały z karty graficznej, co skutkuje jego stałym brakiem emisji światła. W praktyce martwy piksel jest widoczny jako mały czarny punkt na ekranie, co może być bardzo irytujące, zwłaszcza w przypadku monitorów o wysokiej rozdzielczości. W branży stosuje się różne metody diagnostyki i naprawy takich usterek, w tym testy wizualne i narzędzia do identyfikacji problematycznych pikseli. Warto zaznaczyć, że martwe piksele mogą różnić się od tzw. 'zapalonych' pikseli, które cały czas świecą w jednym, konkretnym kolorze. W standardach jakości monitorów LCD, takich jak ISO 9241-302, określono, że akceptowalne są pewne limity wad pikseli, co jest istotne dla producentów przy ocenie jakości ich produktów. Dlatego rozumienie problematyki martwych pikseli jest kluczowe zarówno dla użytkowników, jak i producentów sprzętu elektronicznego.
Pytanie 23

Ile sieci obejmują komputery z adresami IP i maskami sieci wskazanymi w tabeli?

A. 4
B. 5
C. 3
D. 2
Nieprawidłowe odpowiedzi wynikają najczęściej z nieuwzględnienia zasad działania maski podsieci oraz ich wpływu na określanie, do jakiej sieci należy dany adres IP. Zwykle osoby decydujące się na odpowiedzi, które sugerują większą liczbę sieci, mylą pojęcie adresów IP z ich segmentacją w oparciu o maski. Na przykład, adresy IP z maską 255.255.0.0 umożliwiają przydzielanie znacznie większej liczby adresów w ramach jednej sieci, co może prowadzić do błędnych wniosków o ich przynależności do oddzielnych podsieci. Z kolei adresy z maską 255.255.255.0 mogą być postrzegane jako oddzielne sieci, podczas gdy w rzeczywistości, mogą one być częścią tej samej większej sieci, jeśli ich prefiksy są zgodne. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że maska podsieci definiuje, które bity adresu IP są używane do identyfikacji sieci. Niezrozumienie tej koncepcji prowadzi do niepoprawnych wniosków o liczbie sieci. Również warto zauważyć, że w praktyce wiele organizacji korzysta z różnych strategii adresowania, które mogą wpływać na to, jak są zorganizowane zasoby w sieci. Błędem jest również nieprzywiązywanie wagi do kontekstu, w którym adresy IP są używane, co może prowadzić do niewłaściwego określenia liczby sieci.
Pytanie 24

Atak DDoS (z ang. Distributed Denial of Service) na serwer może spowodować

A. przechwytywanie pakietów w sieci
B. zbieranie danych o atakowanej sieci
C. przeciążenie aplikacji obsługującej konkretne dane
D. zmianę pakietów wysyłanych przez sieć
Atak DDoS (Distributed Denial of Service) polega na zalewaniu serwera ogromną ilością ruchu sieciowego, co prowadzi do jego przeciążenia. Ostatecznym celem takiego ataku jest zablokowanie dostępu do usług świadczonych przez serwer, co może skutkować utratą możliwości korzystania z aplikacji, a w konsekwencji znacznymi stratami finansowymi dla firmy. Przykładem może być sytuacja, w której atakujący wykorzystuje sieć zainfekowanych komputerów, zwanych botnetem, aby jednocześnie wysyłać zapytania do serwera. W efekcie, serwer nie jest w stanie obsłużyć prawidłowych użytkowników, co prowadzi do obniżenia jakości usług oraz negatywnego wpływu na reputację organizacji. Aby ograniczyć skutki takich ataków, organizacje stosują różnorodne techniki, takie jak zapory sieciowe, systemy detekcji intruzów oraz rozwiązania typu CDN (Content Delivery Network). Te standardy branżowe i dobre praktyki są kluczowe w ochronie przed atakami DDoS.
Pytanie 25

W jakim miejscu są przechowywane dane o kontach użytkowników domenowych w środowisku Windows Server?

A. W pliku users w katalogu c:\Windows\system32
B. W bazie SAM zapisanej na komputerze lokalnym
C. W plikach hosts na wszystkich komputerach w domenie
D. W bazie danych kontrolera domeny
Wszystkie zaproponowane odpowiedzi, które nie wskazują na bazę danych kontrolera domeny, są nieprawidłowe z kilku powodów. Przechowywanie informacji o kontach użytkowników w bazie SAM (Security Account Manager) na lokalnym komputerze odnosi się do sytuacji, gdy komputer nie jest częścią domeny. W takiej sytuacji, SAM gromadzi lokalne konta, które są odizolowane i nie mają możliwości centralnego zarządzania. Użytkownicy domenowi wymagają scentralizowanego zarządzania, co sprawia, że ta odpowiedź jest niewłaściwa. Ponadto, plik users w katalogu c:\Windows\system32 nie jest miejscem przechowywania informacji o kontach użytkowników. System Windows nie używa tego pliku do zarządzania danymi kont użytkowników, co czyni tę odpowiedź mylącą. Co więcej, odniesienie do plików hosts na każdym komputerze używanym w domenie sugeruje błędne zrozumienie ich roli. Plik hosts jest używany do mapowania nazw hostów na adresy IP, a nie do przechowywania informacji o kontach użytkowników. Praktyczne aspekty zarządzania IT wymagają zrozumienia, że wszystkie konta użytkowników w środowisku domenowym muszą być w zarządzane w sposób scentralizowany, co zapewnia bezpieczeństwo i administracyjną kontrolę nad danymi. Typowe błędy myślowe, prowadzące do takich niepoprawnych wniosków, to brak zrozumienia architektury Active Directory oraz roli, jaką odgrywa centralne zarządzanie w bezpieczeństwie IT.
Pytanie 26

Grupa, w której członkom można nadawać uprawnienia jedynie w obrębie tej samej domeny, co domena nadrzędna lokalnej grupy domeny, nosi nazwę grupa

A. uniwersalna
B. lokalna domeny
C. lokalna komputera
D. globalna
Grupa lokalna domeny to typ grupy, której członkowie i uprawnienia są ograniczone do danej domeny. Oznacza to, że możesz przypisywać uprawnienia tylko w kontekście tej samej domeny, co jest zgodne z modelami zarządzania tożsamością i dostępem. Kluczowym zastosowaniem grup lokalnych domeny jest możliwość zarządzania dostępem do zasobów w sieci, co jest istotne w środowiskach korporacyjnych. Na przykład, jeśli masz zasoby, takie jak foldery lub drukarki, które powinny być dostępne tylko dla użytkowników tej samej domeny, wykorzystanie grup lokalnych domeny jest odpowiednim rozwiązaniem. Stosując grupy lokalne, administracja może łatwiej kontrolować dostęp do tych zasobów, co zwiększa bezpieczeństwo i efektywność zarządzania. W praktyce, grupy lokalne są często wykorzystywane w połączeniu z kontrolą dostępu opartą na rolach (RBAC), co pozwala na bardziej granularne zarządzanie uprawnieniami, zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa IT.
Pytanie 27

W jakiej logicznej topologii działa sieć Ethernet?

A. rozgłaszania
B. siatki gwiazdy
C. pierścieniowej i liniowej
D. siatkowej
Sieć Ethernet opiera się na topologii rozgłaszania, co oznacza, że dane są wysyłane do wszystkich urządzeń w sieci, a każde z nich podejmuje decyzję, czy dane te są dla niego przeznaczone. W praktyce oznacza to, że jeśli jedno urządzenie wysyła ramkę, to wszystkie inne urządzenia w sieci Ethernet odbierają tę ramkę, ale tylko to, którego adres MAC jest zgodny z adresem docelowym, przetworzy dane. Taki model komunikacji ma wiele zastosowań w małych i dużych sieciach, szczególnie tam, gdzie prosta konfiguracja i niskie koszty są kluczowe. Przykładem są sieci lokalne w biurach, gdzie wiele komputerów i urządzeń współdzieli tę samą infrastrukturę. Zgodnie z normą IEEE 802.3, Ethernet definiuje nie tylko fizyczny aspekt komunikacji, ale również zasadę działania w warstwie 2 modelu OSI, co czyni go fundamentem dla wielu współczesnych rozwiązań sieciowych. Dodatkowo, zrozumienie topologii rozgłaszania jest kluczowe dla projektowania i rozwiązywania problemów w sieciach, co przekłada się na większą efektywność operacyjną.
Pytanie 28

Postcardware to typ

A. licencji oprogramowania
B. karty sieciowej
C. wirusa komputerowego
D. usługi poczty elektronicznej
Zrozumienie różnych rodzajów technologii i ich zastosowań jest kluczowe dla właściwego wnioskowania w dziedzinie informatyki. Po pierwsze, karta sieciowa to komponent sprzętowy, który umożliwia urządzeniom komunikację w sieci komputerowej. Jej funkcja jest całkowicie niezwiązana z pojęciem licencji oprogramowania, co może prowadzić do nieporozumień. Często osoby mylą pojęcia sprzętowe z programowymi, co skutkuje błędnymi odpowiedziami. Z kolei wirusy komputerowe są złośliwym oprogramowaniem, które infekuje systemy komputerowe, co jest także odległym zagadnieniem od licencji oprogramowania. W tym kontekście, mylenie wirusów z modelami licencji prowadzi do niepoprawnych wniosków o charakterze funkcjonalnym. Wreszcie, usługi poczty elektronicznej służą do przesyłania wiadomości i nie mają bezpośredniego związku z licencjonowaniem oprogramowania. Te różnice wskazują na konieczność głębszego zrozumienia podstawowych pojęć w branży IT. Właściwe zrozumienie, czym jest postcardware i jak różni się od innych technologii, jest kluczowe dla właściwego oceniania i stosowania wiedzy o programowaniu oraz dystrybucji oprogramowania. Często popełniane błędy w rozumieniu tych koncepcji mogą prowadzić do niewłaściwych decyzji w kontekście wyboru technologii, co z kolei wpływa na efektywność pracy oraz bezpieczeństwo systemów.
Pytanie 29

Zastosowanie programu w różnych celach, badanie jego działania oraz wprowadzanie modyfikacji, a także możliwość publicznego udostępniania tych zmian, to charakterystyka licencji typu

A. FREEWARE
B. MOLP
C. GNU GPL
D. ADWARE
MOLP (Managed Online Licensing Programs) nie jest licencją open source; jest to typ licencji, która skupia się na zarządzaniu dostępem do oprogramowania w modelu subskrypcyjnym. Użytkownicy zazwyczaj nie mają prawa do modyfikacji ani rozpowszechniania programu, co sprzeciwia się zasadom otwartości i współpracy. ADWARE to model monetizacji oprogramowania, w którym użytkownik jest bombardowany reklamami, co nie ma nic wspólnego z licencjonowaniem w kontekście modyfikacji czy rozpowszechniania. Freeware natomiast odnosi się do oprogramowania, które jest dostępne bezpłatnie, ale niekoniecznie pozwala na modyfikacje czy dostęp do kodu źródłowego. Często użytkownicy mylą te terminy, co prowadzi do błędnych wniosków o prawach, jakie posiadają wobec oprogramowania. Pamiętaj, że otwarte licencje, takie jak GPL, nie tylko promują swobodę użytkowania, ale także odpowiedzialność za dzielenie się poprawkami i ulepszeniami, co nie jest cechą innych modeli licencyjnych, które ograniczają lub uniemożliwiają te działania. Dlatego ważne jest zrozumienie różnic między tymi licencjami oraz ich wpływu na rozwój oprogramowania i społeczności programistycznej.
Pytanie 30

W systemie Windows, po wydaniu komendy systeminfo, nie da się uzyskać danych o

A. liczbie partycji podstawowych
B. podłączonych kartach sieciowych
C. ilości procesorów
D. zainstalowanych aktualizacjach
Wszystkie wymienione odpowiedzi, z wyjątkiem liczby partycji podstawowych, są informacjami, które można uzyskać za pomocą polecenia systeminfo. Zainstalowane poprawki są kluczowe dla utrzymania bezpieczeństwa i stabilności systemu. Systeminfo wyświetla szczegóły dotyczące każdej zainstalowanej poprawki, co pozwala administratorom na monitorowanie i zarządzanie aktualizacjami. Ponadto informacja o liczbie procesorów jest istotna dla analizy wydajności systemu. Systeminfo pokazuje liczbę rdzeni oraz wątków, co jest niezbędne przy ocenie możliwości sprzętowych. Zamontowane karty sieciowe są także kluczowym elementem konfiguracji systemu. Biorąc pod uwagę, że sieciowy dostęp do zasobów oraz ich efektywne zarządzanie jest fundamentem pracy w nowoczesnym środowisku komputerowym, administratorzy muszą mieć świadomość, które karty sieciowe są aktywne i jak są skonfigurowane. Często można się spotkać z mylnym przekonaniem, że wszystkie dostępne dane powinny być dostępne w pojedynczym narzędziu. W rzeczywistości jednak, polecenie systeminfo ma swoje ograniczenia i nie dostarcza informacji na temat partycji, co jest ważnym aspektem, który można zbadać przy użyciu innych narzędzi administracyjnych. Ignorowanie tego faktu może prowadzić do błędnych wniosków na temat stanu dysków i ich struktury.
Pytanie 31

Posiadacz notebooka pragnie zainstalować w nim dodatkowy dysk twardy. Urządzenie ma jedynie jedną zatokę na HDD. Możliwością rozwiązania tego wyzwania może być użycie dysku z interfejsem

A. USB
B. mSATA
C. ATAPI
D. SCSI
ATAPI to standard interfejsu, który pierwotnie był używany do podłączania napędów CD-ROM i DVD do komputerów, a nie jest to technologia przeznaczona do podłączania dysków twardych. Oferuje on możliwość komunikacji pomiędzy komputerem a napędem optycznym, ale ze względu na swoje ograniczenia nie może być praktycznie zastosowany w kontekście dodatkowego dysku twardego w notebooku. Wybierając ATAPI jako odpowiedź, można popełnić błąd, myląc go z nowoczesnymi interfejsami, które obsługują dyski twarde. SCSI, z drugiej strony, to interfejs, który był szeroko stosowany w serwerach i stacjach roboczych, jednak jest on przestarzały w kontekście laptopów i nie jest kompatybilny z większością nowoczesnych notebooków, które nie są zaprojektowane do obsługi standardowych dysków SCSI. USB, choć powszechnie używane do podłączania zewnętrznych urządzeń, nie jest rozwiązaniem dla wnętrza notebooka do montażu dodatkowego dysku twardego. Porty USB służą do podłączania urządzeń zewnętrznych, a nie do instalacji dysków wewnętrznych. W przypadku notebooków, które mają ograniczoną przestrzeń wewnętrzną, kluczowe jest zrozumienie, że właściwy wybór interfejsu to nie tylko kwestia kompatybilności, ale także wydajności i efektywności, co czyni mSATA najbardziej odpowiednim rozwiązaniem w tej sytuacji.
Pytanie 32

Urządzeniem, które chroni przed różnorodnymi atakami sieciowymi oraz może wykonywać dodatkowe zadania, takie jak szyfrowanie przesyłanych informacji lub automatyczne informowanie administratora o próbie włamania, jest

A. firewall sprzętowy
B. regenerator
C. koncentrator
D. punkt dostępowy
Firewall sprzętowy to super ważne urządzenie w każdej sieci. Jego najważniejsza rola to chronienie systemów przed niechcianymi atakami i dostępem osób, które nie powinny mieć dostępu. Działa to tak, że monitoruje ruch w sieci i sprawdza, co można puścić, a co lepiej zablokować. Przykłady? No, weźmy na przykład sieci w firmach, które chronią cenne dane przed złośliwcami z zewnątrz. Nowoczesne firewalle mają też inne fajne funkcje, jak szyfrowanie danych czy informowanie administratorów, jeśli coś nie tak się dzieje. W dzisiejszych czasach warto regularnie aktualizować reguły i oprogramowanie firewalli, żeby były na bieżąco i skuteczne przeciwko nowym zagrożeniom. W sumie, wdrożenie takich firewallow to często część większej strategii zabezpieczeń, jak Zero Trust, która zakłada, że każde połączenie może być podejrzane.
Pytanie 33

Jakie urządzenie jest kluczowe dla połączenia pięciu komputerów w sieci o strukturze gwiazdy?

A. ruter
B. modem
C. most
D. przełącznik
Przełącznik to kluczowe urządzenie w sieciach komputerowych o topologii gwiazdy, które umożliwia efektywne połączenie i komunikację między komputerami. W topologii gwiazdy każdy komputer jest podłączony do centralnego urządzenia, którym w tym przypadku jest przełącznik. Dzięki temu przełącznik może na bieżąco analizować ruch w sieci i przekazywać dane tylko do docelowego urządzenia, co minimalizuje kolizje i zwiększa wydajność. Przełączniki operują na warstwie drugiej modelu OSI (warstwa łącza danych), co pozwala im na inteligentne kierowanie ruchu sieciowego. Na przykład w biurze, gdzie pracuje pięć komputerów, zastosowanie przełącznika pozwala na szybką wymianę informacji między nimi, co jest kluczowe dla efektywnej współpracy. Warto również zwrócić uwagę, że standardy takie jak IEEE 802.3 (Ethernet) definiują zasady działania przełączników w sieciach lokalnych, co czyni je niezbędnym elementem infrastruktury sieciowej.
Pytanie 34

Uszkodzenie mechaniczne dysku twardego w komputerze stacjonarnym może być spowodowane

A. przechodzeniem w stan uśpienia systemu po zakończeniu pracy zamiast wyłączenia
B. niewykonywaniem defragmentacji dysku
C. nieprzeprowadzaniem operacji czyszczenia dysku
D. dopuszczeniem do przegrzania dysku
Nie czyszczenie dysku ani defragmentacja same w sobie nie uszkodzą go mechanicznie. To prawda, że te operacje pomagają poprawić szybkość systemu, ale nie mają wpływu na to, jak dysk działa na poziomie fizycznym. Czyszczenie jest ważne, bo dzięki temu na dysku nie ma zbędnych plików, a defragmentacja porządkuje dane na nośniku. Ale zignorowanie tego po prostu spowolni system, a nie zniszczy dysk. A ten stan uśpienia? No, on nie szkodzi dyskowi, wręcz przeciwnie, pozwala szybko wrócić do pracy. Zamykanie systemu to inna sprawa, jest to ważne dla danych, ale nie ma wpływu na mechanikę. Prawdziwym zagrożeniem może być niewłaściwe zarządzanie temperaturą pracy dysku. Myślę, że warto zwrócić uwagę na to, co się dzieje w otoczeniu komputera i dbać o chłodzenie, żeby nie dopuścić do przegrzania.
Pytanie 35

Jaki protokół stworzony przez IBM służy do udostępniania plików w architekturze klient-serwer oraz do współdzielenia zasobów z sieciami Microsoft w systemach operacyjnych LINUX i UNIX?

A. POP (Post Office Protocol)
B. SMB (Server Message Block)
C. SMTP (Simple Mail Transfer Protocol)
D. HTTP (Hypertext Transfer Protocol)
Protokół SMB, czyli Server Message Block, to taki ważny standard, który wymyślił IBM. Dzięki niemu można łatwo dzielić się plikami i korzystać z różnych zasobów w sieciach, które działają na zasadzie klient-serwer. Głównie chodzi o to, żeby móc zdalnie otwierać pliki, drukarki i inne rzeczy w sieci. To szczególnie przydatne, gdy mamy do czynienia z różnymi systemami operacyjnymi, jak Windows i różne wersje UNIX-a czy LINUX-a. Na przykład, możesz otworzyć pliki z serwera Windows bezpośrednio w systemie LINUX, i to jest całkiem wygodne w pracy w firmach. SMB jest też bardzo popularny w lokalnych sieciach komputerowych, dlatego jest podstawą wielu aplikacji i usług, które muszą wymieniać dane w czasie rzeczywistym. Co ciekawe, protokół SMB przeszedł sporo zmian, a wersje takie jak SMB 2.0 i SMB 3.0 wprowadziły istotne udoskonalenia, jeśli chodzi o wydajność i bezpieczeństwo, co jest ważne w nowoczesnych sieciach.
Pytanie 36

Aby przywrócić zgubione dane w systemach z rodziny Windows, konieczne jest użycie polecenia

A. renew
B. recover
C. release
D. reboot
Polecenie 'recover' jest właściwym narzędziem do odzyskiwania utraconych danych w systemach operacyjnych rodziny Windows. Umożliwia ono przywrócenie plików z kopii zapasowej lub z systemu, co jest kluczowe w przypadku awarii systemu lub błędów użytkownika. W praktyce, aby użyć tego polecenia, można skorzystać z różnych metod, takich jak Windows Recovery Environment, w którym dostępne są opcje przywracania systemu lub przywracania plików. Dobrą praktyką jest regularne tworzenie kopii zapasowych danych, co znacząco ułatwia proces odzyskiwania. Warto również znać narzędzia takie jak 'File History' czy 'System Restore', które mogą wspierać proces odzyskiwania danych. W kontekście standardów branżowych, odzyskiwanie danych powinno być zawsze planowane i testowane, aby zapewnić minimalizację utraty danych oraz efektywność operacyjną.
Pytanie 37

Główny sposób zabezpieczania danych w sieciach komputerowych przed dostępem nieautoryzowanym to

A. tworzenie sum kontrolnych plików
B. używanie macierzy dyskowych
C. autoryzacja dostępu do zasobów serwera
D. tworzenie kopii zapasowych danych
Autoryzacja dostępu do zasobów serwera jest kluczowym mechanizmem ochrony danych w sieciach komputerowych, ponieważ zabezpiecza przed nieuprawnionym dostępem użytkowników do informacji i zasobów systemowych. Proces ten opiera się na identyfikacji użytkownika oraz przydzieleniu mu odpowiednich uprawnień, co umożliwia kontrolowanie, kto ma prawo do wykonania konkretnych operacji, takich jak odczyt, zapis czy modyfikacja danych. Przykładem zastosowania autoryzacji może być system zarządzania bazą danych, w którym administrator przypisuje różne poziomy dostępności na podstawie ról użytkowników. W praktyce wdrażanie autoryzacji może obejmować wykorzystanie takich protokołów jak LDAP (Lightweight Directory Access Protocol) lub Active Directory, które umożliwiają centralne zarządzanie użytkownikami oraz ich uprawnieniami. Dobre praktyki w tej dziedzinie zalecają stosowanie wielopoziomowej autoryzacji, aby zwiększyć bezpieczeństwo, na przykład poprzez łączenie haseł z tokenami lub biometrią.
Pytanie 38

Jaki protokół sygnalizacyjny jest wykorzystywany w technologii VoIP?

A. POP (Post Office Protocol)
B. SIP (Session Initiation Protocol)
C. SNMP (Simple Network Management Protocol)
D. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol)
POP, czyli Post Office Protocol, to protokół, którego używamy do odbierania e-maili, więc nie ma sensu stosować go w telefonii VoIP. Jego główna rola to umożliwienie klientom poczty pobierania wiadomości z serwera, więc nie ogarnia zarządzania sesjami multimedialnymi – co w telefonii jest kluczowe. SNMP, czyli Simple Network Management Protocol, to coś, co służy do monitorowania urządzeń w sieci, ale znowu nie ma to nic wspólnego z tym, co robimy w sygnalizacji VoIP. A DHCP? To protokół do automatycznego przypisywania adresów IP w sieci, a nie do prowadzenia rozmów głosowych. Często myli się te protokoły, bo niektórzy myślą, że wszystkie protokoły to to samo, ale to nieprawda. Protokół SIP to zupełnie inna bajka, bo zaprojektowano go do zarządzania danymi audio i wideo, a inne z wymienionych nie mają tych funkcji. Warto zrozumieć te różnice, jeśli chcemy dobrze wdrażać technologie VoIP i telekomunikacyjne sieci.
Pytanie 39

Aby uzyskać dostęp do adresu serwera DNS w ustawieniach karty sieciowej w systemie z rodziny Windows, należy wprowadzić polecenie

A. ipconfig
B. ping
C. arp -a
D. ipconfig /all
Polecenie 'ipconfig /all' jest kluczowym narzędziem w systemach operacyjnych Windows, które umożliwia uzyskanie szczegółowych informacji o konfiguracji sieciowej. Wykorzystując to polecenie, użytkownik może zobaczyć adresy serwerów DNS, maski podsieci, adresy IP, oraz inne istotne dane dotyczące połączenia sieciowego. To szczególnie przydatne w diagnostyce problemów z połączeniem internetowym lub w przypadku konfigurowania sieci lokalnej. Dodatkowo, w kontekście praktycznych zastosowań, administratorzy systemów oraz technicy IT regularnie korzystają z 'ipconfig /all', aby zweryfikować konfigurację urządzeń oraz wprowadzone zmiany. Zgodnie z najlepszymi praktykami, znajomość tych poleceń jest niezbędna dla każdego, kto zajmuje się zarządzaniem siecią, a umiejętność ich wykorzystania może znacznie ułatwić proces rozwiązywania problemów. Warto również wspomnieć, że 'ipconfig' bez dodatkowych parametrów pokaże jedynie podstawowe informacje, co czyni 'ipconfig /all' bardziej wszechstronnym narzędziem do analizy.
Pytanie 40

W technologii Ethernet protokół dostępu do medium CSMA/CD jest metodą z

A. priorytetami zgłoszeń
B. zapobieganiem kolizjom
C. przekazywaniem tokena
D. wykrywaniem kolizji
W odpowiedzi na pytanie dotyczące protokołu dostępu do nośnika CSMA/CD, właściwe jest wskazanie na wykrywanie kolizji jako kluczowy element tego mechanizmu. CSMA/CD, co oznacza Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection, jest protokołem używanym w sieciach Ethernet do zarządzania dostępem do wspólnego medium transmisyjnego. Gdy urządzenie chce wysłać dane, najpierw nasłuchuje, czy medium jest wolne. Jeśli jest dostępne, rozpoczyna transmisję, ale jednocześnie monitoruje, czy nie wystąpiła kolizja z innym sygnałem. W przypadku wykrycia kolizji, urządzenia zatrzymują transmisję i po krótkim losowym czasie ponownie próbują nadawać. Praktyczne zastosowanie CSMA/CD można zauważyć w tradycyjnych sieciach Ethernet, gdzie wiele urządzeń dzieli to samo medium. Warto dodać, że w miarę rozwoju technologii i przejścia na sieci switche, mechanizm ten staje się mniej powszechny, jednak nadal ma znaczenie w kontekście zrozumienia podstawowych zasad działania sieci lokalnych oraz ich ewolucji.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej