Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 15 kwietnia 2025 11:37
Data zakończenia: 15 kwietnia 2025 11:41

Egzamin niezdany

Wynik: 14/40 punktów (35,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Wykonanie geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego włazu studzienki kanalizacyjnej powinno umożliwiać określenie lokalizacji tego elementu terenowego w odniesieniu do punktów poziomej osnowy geodezyjnej z precyzją nie mniejszą niż

A. 0,10 m

B. 0,20 m

C. 0,50 m

D. 0,30 m

Wybór odpowiedzi 0,30 m, 0,20 m lub 0,50 m jest niewłaściwy ze względu na niedopełnienie norm dotyczących dokładności pomiarów geodezyjnych. W kontekście inżynierii lądowej oraz zarządzania infrastrukturą, precyzyjne pomiary sytuacyjne są kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania systemów kanalizacyjnych. Przykładowo, zbyt duża tolerancja błędu, jak w przypadku 0,30 m, prowadzi do ryzyka błędnych lokalizacji włazów, co może skutkować problemami z późniejszym dostępem do studzienek w przypadku potrzeby ich konserwacji lub inspekcji. Odpowiedzi 0,20 m i 0,50 m również nie spełniają wymagań, ponieważ 0,20 m wciąż jest zbyt dużą tolerancją, a 0,50 m to wręcz nieakceptowalny poziom dokładności w kontekście wymaganym przy budowie i utrzymaniu sieci kanalizacyjnych. W praktyce standardy geodezyjne, takie jak normy zawarte w dokumentach takich jak PN-EN 16147, wskazują na konieczność stosowania się do precyzyjnych tolerancji, aby unikać problemów operacyjnych i budowlanych, które mogą prowadzić do dodatkowych kosztów lub zagrożeń związanych z użytkowaniem infrastruktury. Niewłaściwy dobór tolerancji może prowadzić do mylnych interpretacji danych, co skutkuje błędnymi decyzjami projektowymi.

Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 3

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 4

Który z poniższych błędów nie jest usuwany przez pomiar z punktu centralnego w niwelacji geometrycznej?

A. Refrakcja pionowa.

B. Osadzenie instrumentu.

C. Różne położenie zera pary łat.

D. Zakrzywienie powierzchni ziemi.

Osiadanie instrumentu jest zjawiskiem, które może wystąpić, jeśli sprzęt nie jest prawidłowo umiejscowiony lub jeśli podłoże, na którym stoi, nie jest stabilne. Taki błąd można zminimalizować poprzez odpowiednie przygotowanie stanowiska pomiarowego, ale nie eliminuje go całkowicie. Refrakcja pionowa to zjawisko, które wpływa na przebieg promieni świetlnych w atmosferze, co może wprowadzać błędy w pomiarach geodezyjnych. Nawet mając na uwadze refrakcję, niwelacja geometryczna nie jest w stanie jej całkowicie wyeliminować, chociaż można stosować korekty w obliczeniach. Zakrzywienie powierzchni ziemi to kolejny czynnik, który należy brać pod uwagę, szczególnie na dużych odległościach, gdzie jego wpływ staje się zauważalny. Użycie metod niwelacyjnych wymaga uwzględnienia wszystkich tych zjawisk, lecz nie można ich wyeliminować jedynie poprzez pomiar ze środka. Często w praktyce geodezyjnej występuje mylne przekonanie, że odpowiedni pomiar ze środka rozwiąże wszystkie problemy związane z pomiarami, co jest błędne. W rzeczywistości, każdy z tych błędów wymaga innego podejścia i zastosowania odpowiednich metod korekcyjnych, aby uzyskać wiarygodne wyniki pomiarów.

Pytanie 5

Do oznaczania lokalizacji punktów sytuacyjnej osnowy geodezyjnej na twardych nawierzchniach dróg i chodników należy użyć

A. palik drewniany

B. słup granitowy

C. słup betonowy

D. bolec żelazny

Bolec żelazny jest właściwym rozwiązaniem do oznakowania położenia punktów sytuacyjnej osnowy pomiarowej na utwardzonych nawierzchniach jezdni i chodników z kilku istotnych powodów. Przede wszystkim, jego solidna konstrukcja zapewnia trwałość oraz stabilność, co jest kluczowe w kontekście długotrwałych pomiarów geodezyjnych. Dzięki swojej metalowej formie, bolec żelazny jest odporny na warunki atmosferyczne oraz uszkodzenia mechaniczne, co czyni go idealnym narzędziem w terenie. Przykładowo, w praktyce geodezyjnej, bolece żelazne są często stosowane do wyznaczania punktów kontrolnych, które są niezbędne podczas budowy dróg oraz innych obiektów infrastrukturalnych. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk, zaleca się, aby punkty te były dobrze widoczne i łatwo dostępne, co w przypadku bolców żelaznych jest zapewnione poprzez ich odpowiednią wysokość i umiejscowienie. Dodatkowo, ich instalacja nie wymaga skomplikowanych procedur, co przyspiesza proces oznakowania i umożliwia szybkie przystąpienie do dalszych prac pomiarowych.

Pytanie 6

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 7

Jeśli bok kwadratu zmierzonego w terenie ma długość 10 m, to na mapie w skali 1:1000 jego pole powierzchni wyniesie

A. 100,0 cm2

B. 10,0 cm2

C. 1,0 cm2

D. 0,1 cm2

Wybór niewłaściwej odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego podejścia do obliczeń związanych z polem powierzchni na mapie w określonej skali. Na przykład, odpowiedzi takie jak 0,1 cm2 i 10,0 cm2 mogą sugerować błędne obliczenia w przeliczeniach jednostek lub zrozumienia, jak skala wpływa na rzeczywiste wymiary. W przypadku 0,1 cm2, nieprawidłowość polega na tym, że ktoś mógł błędnie zinterpretować przeliczenie, zakładając, że powierzchnia na mapie jest znacznie mniejsza, niż jest w rzeczywistości, co prowadzi do zaniżenia wartości. Z kolei 10,0 cm2 może wydawać się uzasadnione, gdyż można by pomyśleć o jednostkowym przeliczeniu, ale pomija to kluczowy krok w rozumieniu skali, który polega na prawidłowym przeliczeniu całkowitego obszaru. Kluczowym błędem wielu uczniów jest niepełne zrozumienie, że pole powierzchni na mapie jest funkcją kwadratu długości boku, a nie jedynie przeliczeniem liniowym. Prawidłowe zrozumienie geometrii oraz równań powierzchni jest istotne, a także znajomość tego, jak współczesne metody pomiarowe i kartograficzne wymagają precyzyjnych obliczeń, aby uniknąć błędów w planowaniu przestrzennym czy inżynieryjnym.

Pytanie 8

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch różnych położeniach lunety?

A. Inklinacja

B. Kolimacja

C. Miejsca zera

D. Libelli rurkowej

Błędy kolimacji, inklinacji oraz miejsca zera to typowe problemy związane z precyzją pomiarów teodolitowych, które można zredukować poprzez odpowiednie metody, takie jak pomiar kąta w dwóch położeniach lunety. Kolimacja odnosi się do błędu wynikającego z niewłaściwego ustawienia osi optycznej lunety, co można skorygować przez zrównoważenie pomiarów w różnych pozycjach lunety, co pozwala na uzyskanie dokładnych wyników. Inklinacja dotyczy błędów związanych z nachyleniem lunety, które również można kompensować przez odpowiednie ustawienia podczas pomiarów. Z kolei miejsce zera to punkt, w którym rozpoczynamy pomiary, i jego błąd można zniwelować przez dodatkowe wskazania kątów w różnych pozycjach. Dążenie do eliminacji tych błędów często prowadzi do mylnego przekonania o ich bezbłędnym pomiarze, gdyż ich wpływ na wyniki może być znaczny. Dlatego ważne jest, aby geodeci stosowali najlepsze praktyki, takie jak wielokrotne pomiary i odpowiednie kalibracje, aby zredukować błędy i zwiększyć precyzję swoich prac. W kontekście teodolitu, każde pomiarowe zaniedbanie, szczególnie w zakresie kolimacji, inklinacji i miejsca zera, powinno być traktowane bardzo poważnie, aby uniknąć systematycznych błędów w pomiarach.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

Jeżeli rzeczywista długość odcinka wynosi 86,00 m, a jego długość na mapie to 43,00 mm, to w jakiej skali została stworzona mapa, na której ten odcinek został zobrazowany?

A. 1:2000

B. 1:500

C. 1:250

D. 1:1000

Wybór innych odpowiedzi, takich jak 1:500, 1:250 i 1:1000, wynika z błędnego zrozumienia podstawowych zasad dotyczących skalowania w kontekście map. Skala 1:500 sugerowałaby, że 1 mm na mapie odpowiada 500 mm (0,5 m) w terenie, co jest znacznie mniejszym odwzorowaniem rzeczywistości i nie odpowiada podanym wymiarom. Analogicznie, skala 1:250 i 1:1000 implikuje jeszcze mniejsze lub większe wartości w stosunku do faktycznych pomiarów, prowadząc do nieprawidłowych konkluzji. Typowym błędem myślowym jest pomijanie przeliczenia jednostek oraz nieprawidłowe porównanie długości, co skutkuje mylnymi wnioskami. Kluczowe jest zrozumienie, że skala mapy określa dokładność odwzorowania i wpływa na interpretację danych przestrzennych. Dlatego właściwe przeliczenie długości oraz umiejętność ich analizy w kontekście skali są istotne w geodezji i kartografii. W praktyce pomyłki te mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w procesach planowania przestrzennego, co podkreśla znaczenie dokładności w pomiarach oraz interpretacji danych.

Pytanie 11

W jakim zakresie znajduje się wartość azymutu boku AB, gdy różnice współrzędnych między punktem początkowym a końcowym boku AB wynoszą ΔXAB < 0 oraz ΔYAB < 0?

A. 100÷200g

B. 200÷300g

C. 0÷100g

D. 300÷400g

Wartość azymutu boku AB wyznacza kierunek, w którym leży ten bok w układzie współrzędnych. Różnice współrzędnych ΔXAB < 0 oraz ΔYAB < 0 oznaczają, że zarówno współrzędna X, jak i Y punktu końcowego boku AB są mniejsze niż współrzędne punktu początkowego. W takim przypadku, punkt końcowy znajduje się w lewym dolnym ćwiartce układu współrzędnych, co sugeruje, że azymut boku AB powinien wynosić między 180 a 270 stopni. Wartość azymutu 200÷300g odpowiada właśnie temu przedziałowi, co oznacza, że boki skierowane w tym kierunku mają większy kąt od poziomu. Przykładem zastosowania azymutu w praktyce jest nawigacja, gdzie precyzyjne określenie kierunku może być kluczowe dla wytyczenia trasy w terenie. W inżynierii lądowej czy geodezji, prawidłowe obliczenie azymutu ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów oraz w późniejszym projektowaniu i realizacji budowli.

Pytanie 12

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 13

W niwelacji geometrycznej podczas pomiarów przyjmuje się, że wagi są

A. odwrotnie proporcjonalne do długości ciągów

B. wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

C. odwrotnie proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

D. wprost proporcjonalne do długości ciągów

W pomiarach niwelacyjnych wagi przyjmowane są odwrotnie proporcjonalnie do długości ciągów, co oznacza, że im dłuższy jest ciąg niwelacyjny, tym mniejsza waga przypisywana jest jego wartości. Jest to zgodne z zasadą, że dłuższe ciągi mogą wprowadzać większe błędy pomiarowe, przez co ich wpływ na wyniki pomiarów powinien być odpowiednio zredukowany. Przykładowo, w standardach branżowych, takich jak normy ISO dotyczące geodezji, uwzględnia się, że długość ciągu ma kluczowe znaczenie dla dokładności pomiaru. Z tego względu, podczas precyzyjnych pomiarów niwelacyjnych, stosuje się odpowiednią korekcję, aby zminimalizować wpływ długości ciągu na wynik. W praktyce oznacza to, że w sytuacjach, gdy mamy do czynienia z różnymi długościami ciągów, wagi dla krótko i długościowych odcinków powinny być starannie obliczone, aby zachować wysoką dokładność całego procesu niwelacyjnego, co jest kluczowe w projektowaniu infrastruktury, budownictwie czy w geodezji.

Pytanie 14

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 15

Jakie wartości przyjmują kąty zenitalne (z)?

A. 0° – 200°

B. 0° – 100°

C. 0° – 400°

D. 0° – 300°

Analizując dostępne odpowiedzi, można zauważyć, że każda z nich wprowadza pewne nieporozumienia dotyczące wartości, jakie mogą przyjmować kąty zenitalne. Wartości powyżej 200° są niepoprawne, ponieważ kąt zenitalny definiuje się jako kąt między pionową linią (w kierunku zenitu) a linią łączącą obserwatora z danym obiektem. Tak więc, przyjmuje on wartości od 0° do 180°, gdzie 0° oznacza obiekt w zenicie, a 90° to horyzont. W związku z tym, wartości takie jak 300° czy 400° są matematycznie nieuzasadnione i mogą prowadzić do błędnych wniosków w obliczeniach astronomicznych. Często mylone są pojęcia związane z kątami w kontekście sferycznej geometrii, co skutkuje błędnym przypisaniem zakresu wartości. Również w praktyce, błąd w interpretacji kąta zenitalnego może prowadzić do poważnych nieścisłości, na przykład w nawigacji czy w obliczeniach związanych z pozycjonowaniem GPS. Standardy branżowe, takie jak normy IAU czy amerykańskie normy geodezyjne, jednoznacznie definiują zakresy kątów zenitalnych oraz ich znaczenie w kontekście różnych dziedzin nauki i technologii. Ważne jest, aby mieć na uwadze te definicje i standardy, aby uniknąć typowych błędów w obliczeniach i interpretacjach, co może mieć kluczowe znaczenie w praktycznych zastosowaniach.

Pytanie 16

Jaką kategorię szczegółów terenowych, biorąc pod uwagę wymagania precyzyjności pomiaru, reprezentują budynki mieszkalne?

A. I grupy

B. III grupy

C. II grupy

D. IV grupy

Wybór innej grupy szczegółów terenowych może brać się z nieporozumień w klasyfikacji obiektów budowlanych i tego, jakie mają znaczenie w kontekście dokładności pomiaru. Jeśli zaznaczyłeś grupy II, III czy IV, to widać, że nie do końca rozumiesz podstawowe zasady klasyfikacji. Grupa II to detale o średnim znaczeniu, takie jak infrastruktura czy niektóre obiekty użyteczności publicznej - tam dokładność pomiarów jest niższa niż dla budynków mieszkalnych. Grupa III to już obiekty o jeszcze mniejszym znaczeniu i dokładności, więc nie bardzo pasuje do budynków mieszkalnych, które są ważne w urbanistyce. A Grupa IV, która ma najniższe wymagania, odnosi się do elementów krajobrazu czy terenów niezabudowanych, gdzie precyzyjne określenie lokalizacji nie jest potrzebne. Takie błędne rozumienie klasifikacji może potem prowadzić do kłopotów przy projektowaniu i budowie. Możesz się narazić na niezgodności z przepisami prawa budowlanego i normami geodezyjnymi, co może skutkować opóźnieniami i dodatkowymi kosztami w projekcie.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

Przybliżone wartości azymutu dla punktu węzłowego W to: 54,2333g, 54,2331g, 54,2329g. Jakia jest najbardziej prawdopodobna wartość azymutu punktu węzłowego W, zakładając, że w każdym z ciągów poligonowych wykonano tę samą liczbę pomiarów kątów, a punkt węzłowy jest ostatnim punktem w każdym z trzech ciągów?

A. 54,2329g

B. 162,6993g

C. 108,4664g

D. 54,2331g

Tak, odpowiedź 54,2331g jest tą, której szukaliśmy! To jest wartość, która najlepiej pasuje do średnich wyników pomiarów azymutu punktu węzłowego W. Jak wiadomo, przy obliczaniu azymutu w geodezji, ważne jest, by mieć na uwadze błędy pomiarowe. Chodzi o to, żeby uzyskać jak najdokładniejszy wynik. Mamy tutaj trzy różne pomiary: 54,2333g, 54,2331g i 54,2329g. Z tych pomiarów środkowa wartość, czyli 54,2331g, jest najbardziej prawdopodobna, bo jest najbliżej średniej arytmetycznej. W geodezji staramy się tak robić, bo to pomaga zredukować wpływ przypadkowych błędów. Tego typu podejście znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach, jak np. inżynieria lądowa czy kartografia, gdzie precyzyjne ustalenie kierunków jest mega istotne w projektowaniu i realizacji prac geodezyjnych.

Pytanie 21

Nieosiągnięcie warunku, który mówi o prostopadłości osi obrotu lunety "h" do pionowej osi obrotu instrumentu "v", określane jest jako błąd

A. kolimacji

B. libeli pudełkowej

C. inklinacji

D. libeli rurkowej

Odpowiedź "inklinacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do błędu, który występuje, gdy oś obrotu lunety nie jest prostopadła do pionowej osi obrotu instrumentu pomiarowego. W praktyce, błąd ten może prowadzić do nieprawidłowych odczytów i wpływać na dokładność pomiarów. Przykładowo, w geodezji oraz budownictwie, niewłaściwa inklinacja może skutkować błędami w pomiarach wysokości lub odległości, co może prowadzić do nieprawidłowego usytuowania budynków czy elementów infrastruktury. W celu minimalizacji błędu inklinacji, należy regularnie kalibrować instrumenty oraz upewnić się, że są one stabilnie zamocowane na odpowiednich podstawach. Ponadto, stosowanie wysokiej jakości poziomów oraz technik pomiarowych zgodnych z normami, takimi jak ISO 17123, może znacznie poprawić precyzję pomiarów oraz ograniczyć wpływ błędów inklinacji na wyniki w praktyce.

Pytanie 22

Jakie jest zwiększenie współrzędnej ∆y1-2, jeśli zmierzona długość d1-2 = 100,00 m, a sinA1-2 = 0,8910 oraz cosA1-2 = 0,4540?

A. 8,91 m

B. 4,54 m

C. 45,40 m

D. 89,10 m

Wybór odpowiedzi innych niż 89,10 m wskazuje na nieporozumienie dotyczące zastosowania funkcji trygonometrycznych w kontekście pomiarów i obliczeń. Na przykład, odpowiedzi wskazujące wartości takie jak 8,91 m, 45,40 m czy 4,54 m są wynikiem błędnych interpretacji wzoru na przyrost współrzędnej. Często zdarza się, że osoby, które nie mają solidnych podstaw w trygonometrii, mogą mylić wartości sinusoidalne z innymi parametrami, co prowadzi do błędnych obliczeń. Zastosowanie funkcji sinusowego w obliczeniach jest kluczowe, ponieważ to właśnie dzięki niemu jesteśmy w stanie określić wysokość w oparciu o długość oraz kąt. Odpowiedzi 8,91 m i 4,54 m mogą sugerować błędne pomnożenie lub podział, natomiast 45,40 m może wynikać z niepoprawnego zastosowania wartości cosinus, co nie ma zastosowania w tym kontekście. Kluczowe jest zrozumienie, że do obliczenia przyrostu wysokości (∆y) potrzebujemy wartości sinus, a nie cosinus, co jest fundamentalnym błędem w myśleniu matematycznym. W praktyce, niepoprawne obliczenia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w inżynierii i architekturze, gdzie precyzja jest niezbędna, a nieprawidłowe dane mogą skutkować niewłaściwym zaprojektowaniem konstrukcji lub systemów nawigacyjnych.

Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

Jaki wzór powinien być użyty do obliczenia sumy kątów wewnętrznych w zamkniętym poligonie?

A. [β]t = (n - 2) · 200g

B. [β]t = Ap – Ak + n · 200g

C. [β]t = Ak – Ap + n · 200g

D. [β]t = (n + 2) · 200g

Nieprawidłowe odpowiedzi często wynikają z niepełnego zrozumienia zasad dotyczących kątów w poligonach. Przykładowo, wzór [β]t = Ak – Ap + n · 200g sugeruje, że suma kątów wewnętrznych jest uzależniona od różnicy pomiędzy dwoma wartościami, które w kontekście geometrii nie mają zastosowania. Rzeczywiście, nie ma związku między obszarami poligonów a sumą kątów. Z kolei wzór [β]t = (n + 2) · 200g nie tylko wprowadza błędny dodatek, ale również nie uwzględnia, że dodanie boków nie generuje nowych kątów wewnętrznych, co jest fundamentalną pomyłką. Błędne podejście do tej tematyki może prowadzić do nieprawidłowych obliczeń w projektach architektonicznych i inżynieryjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Warto zauważyć, że dla każdego n- kąta, suma kątów wewnętrznych zawsze jest określona jako (n - 2) · 180°, co wynika z podziału poligonu na trójkąty. Ignorowanie tej zasady może prowadzić do istotnych błędów w projektowaniu i analizie geometrycznej, co podkreśla znaczenie rzetelnej wiedzy z tego zakresu.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Aby ustanowić osnowę pomiarową, należy przeprowadzić terenowy wywiad na podstawie mapy

A. przeglądową

B. klasyfikacyjną

C. topograficzną

D. zasadniczą

Wybór mapy topograficznej jako podstawy do założenia osnowy pomiarowej jest nieodpowiedni, ponieważ mapa topograficzna, mimo że przedstawia ukształtowanie terenu w szerszym kontekście, nie zawiera wystarczająco szczegółowych informacji o granicach działek czy infrastrukturze niezbędnych do precyzyjnego zakupu osnowy. Może to prowadzić do błędów w lokalizacji punktów pomiarowych oraz do nieścisłości w dalszych pracach geodezyjnych. Z kolei mapa przeglądowa, z założenia służąca do ogólnej orientacji przestrzennej, również nie dostarcza wystarczających szczegółów, co może skutkować niepoprawnym określeniem granic działek oraz nieodpowiednią lokalizacją punktów osnowy. Zastosowanie mapy klasyfikacyjnej, która skupia się na podziale terenu na różne klasy użytkowania, nie ma praktycznego zastosowania w kontekście zakładania osnowy pomiarowej. Dobrą praktyką jest korzystanie z mapy zasadniczej, która dostarcza precyzyjnych informacji nie tylko o ukształtowaniu terenu, ale także o wszelkich istotnych elementach, które mogą mieć wpływ na pomiary geodezyjne. Wybór niewłaściwej mapy może prowadzić do poważnych problemów w dalszych etapach projektu, w tym do błędów w pomiarach oraz w szacunkach dotyczących obszarów i wymagań dotyczących budowy.

Pytanie 30

Określ wysokość osi celowej danego instrumentu, jeżeli pomiar na łacie niwelacyjnej umieszczonej na punkcie o wysokości 109,50 m wynosi 1300.

A. 109,63 m

B. 109,37 m

C. 110,80 m

D. 108,20 m

Wysokość osi celowej instrumentu niwelacyjnego można obliczyć, dodając wysokość punktu, na którym wykonano odczyt, do odczytu na łacie. W tym przypadku mamy punkt o wysokości 109,50 m oraz odczyt na łacie wynoszący 1300 mm, co oznacza 1,300 m. Zatem wysokość osi celowej instrumentu wynosi: 109,50 m + 1,300 m = 110,80 m. Taki sposób obliczeń jest stosowany w praktyce inżynieryjnej i geodezyjnej, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe. Przykładem zastosowania może być niwelacja terenu przed budową, gdzie znajomość wysokości osi celowej umożliwia dokładne określenie wysokości elementów budowlanych. Warto również zwrócić uwagę na standardy geodezyjne, które podkreślają znaczenie dokładnych pomiarów i precyzyjnych obliczeń w procesie niwelacji, co wpływa na jakość i bezpieczeństwo realizowanych projektów.

Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 32

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 33

Jakim symbolem literowym powinno się oznaczyć na mapie zasadniczej obiekt szkolny?

A. k

B. s

C. e

D. m

Wybór symbolu literowego 'k', 's' lub 'm' do oznaczenia budynku szkoły na mapie zasadniczej nie jest zgodny z powszechnie przyjętymi konwencjami kartograficznymi. Symbol 'k' najczęściej odnosi się do obiektów kultury, takich jak muzea czy centra sztuki, co prowadzi do dezorientacji w kontekście lokalizacji szkoły. Oznaczanie budynków użyteczności publicznej w sposób niezgodny z ustalonymi standardami może wprowadzać w błąd osoby korzystające z mapy, które mogą założyć, że obiekt kultury jest również miejscem edukacji, co jest błędne. Symbol 's' jest z kolei często używany dla obiektów sportowych, co również nie ma zastosowania w przypadku budynku szkoły. Zastosowanie symbolu 'm' może odnosić się do obiektów medycznych, co stwarza dodatkowe zamieszanie w interpretacji mapy. Wybór niewłaściwych symboli może wynikać z braku znajomości standardów kartograficznych, co jest istotne w profesjonalnym podejściu do tworzenia map. Użytkownicy map powinni być świadomi konsekwencji wynikających z błędnych oznaczeń, ponieważ mogą one utrudniać nie tylko nawigację, ale również planowanie przestrzenne oraz działania związane z zarządzaniem lokalnymi społecznościami. Właściwe oznaczanie obiektów na mapach nie tylko wpływa na ich użyteczność, ale również odzwierciedla dbałość o dokładność informacji przestrzennych.

Pytanie 34

Zmierzoną odległość 120 m określono z błędem średnim ±3 cm. Jaki jest błąd względny tej pomierzonej odległości?

A. 1/1000

B. 1/4000

C. 1/2000

D. 1/5000

Błąd względny jest miarą niepewności pomiaru, określającą jaką część pomiaru stanowi błąd. W tym przypadku mamy pomiar odległości wynoszący 120 m oraz średni błąd pomiaru wynoszący ±3 cm, co w przeliczeniu na metry daje ±0,03 m. Aby obliczyć błąd względny, należy podzielić błąd pomiaru przez wartość zmierzoną. Zatem: błąd względny = błąd / wartość zmierzona = 0,03 m / 120 m = 0,00025. W przeliczeniu na ułamek, błąd względny wynosi 1/4000. Tego rodzaju obliczenia są niezbędne w inżynierii oraz naukach przyrodniczych, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie, zwłaszcza w kontekście kalibracji urządzeń pomiarowych i zapewnienia jakości w procesach produkcyjnych. Należy pamiętać, że błąd względny pozwala na porównanie dokładności różnych pomiarów i jest szeroko stosowany w badaniach naukowych oraz w przemyśle.

Pytanie 35

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 36

Który z obiektów należy do I grupy dokładnościowej detali terenowych?

A. Plac sportowy

B. Słup telekomunikacyjny

C. Rura wodociągowa

D. Skarpa bez umocnień

Słup telekomunikacyjny to zdecydowanie obiekt, który trafia do I grupy dokładnościowej, bo ma konkretną, stałą lokalizację. W geodezji jest to super ważne, bo te słupy wykorzystywane są jako punkty odniesienia przy pomiarach. Dzięki nim łatwiej tworzy się mapy i plany. Z praktyki wiem, że często są one wykorzystywane w inwentaryzacji, co pokazuje, jak wielką rolę odgrywają w tworzeniu infrastruktury. Jak wiadomo, musimy mieć pewność co do ich pozycji, a technologia GNSS jest tu nieoceniona, bo daje naprawdę wysoką dokładność. Oprócz tego, te słupy mają spore znaczenie w analizie przestrzennej i planowaniu urbanistycznym. Ich lokalizacja może mocno wpływać na to, jak działają usługi telekomunikacyjne w danym rejonie.

Pytanie 37

Jakie jest nachylenie linii łączącej dwa punkty, które znajdują się na sąsiednich warstwicach oddalonych o 50 m, jeśli wysokość cięcia warstwicowego wynosi 0,5 m?

A. 0,5%

B. 10%

C. 1%

D. 5%

Wiele osób może mieć trudności z poprawnym obliczeniem nachylenia, co często prowadzi do nieporozumień. Przykładowo, niektórzy mogą błędnie przyjąć, że pochylenie oblicza się jako wartość bezpośrednio proporcjonalną do zmiany wysokości, co jest niezgodne z definicją. Użycie wartości cięcia warstwicowego w mniejszym kontekście, jak na przykład 0,5 m, bez uwzględnienia stosunku do poziomej odległości 50 m, może prowadzić do mylnych wniosków. Odpowiedzi takie jak 10%, 5% czy 0,5% mogą wynikać z błędnych obliczeń lub nieporozumień w interpretacji danych. Na przykład, obliczenie 10% mogłoby powstać z błędnego założenia, że różnica wysokości jest większa lub że odległość jest krótsza, co jest typowym błędem myślowym. W inżynierii, precyzyjne obliczenia są kluczowe, dlatego ważne jest, aby rozumieć zarówno stosunek wysokości do odległości, jak i interpretację wyników jako wartości procentowej. Warto pamiętać, że takie obliczenia są podstawą w przygotowywaniu projektów budowlanych czy inżynieryjnych, gdzie prawidłowe zrozumienie i obliczenie nachyleń jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i funkcjonalności budowli. Zastosowanie standardowych metod obliczeniowych i dokładnych pomiarów jest kluczowe w praktyce inżynieryjnej.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

Wykonano pomiary niwelacyjne w celu utworzenia punktu szczegółowego osnowy wysokościowej. Jaka jest maksymalna długość tego ciągu, jeśli składa się z 4 stanowisk i nie zostały przekroczone dozwolone długości celowych?

A. 150 m

B. 600 m

C. 250 m

D. 400 m

Wybór długości 250 m, 600 m lub 150 m nie uwzględnia kluczowych zasad dotyczących niwelacji oraz akceptowalnych standardów pomiarowych. W przypadku niwelacji, każdy pomiar powinien być dostosowany do konkretnych warunków, takich jak teren, używany sprzęt oraz wymagania dotyczące dokładności. Odpowiedzi 250 m oraz 150 m są zbyt krótkie, aby optymalnie wykorzystać dostępny sprzęt, co może prowadzić do nieefektywności w procesie pomiarowym. Krótsze ciągi zazwyczaj nie umożliwiają pełnego wykorzystania możliwości niwelacji, co jest kluczowe w kontekście projektów budowlanych czy geodezyjnych. Z kolei odpowiedź 600 m przekracza dopuszczalne limity długości stanowisk, co może prowadzić do znacznego wzrostu błędów pomiarowych, szczególnie w trudnych warunkach terenowych, takich jak nierówności czy zmienne warunki atmosferyczne. Przekroczenie maksymalnej długości stanowiska wymagałoby stosowania dodatkowych technik kompensacyjnych, co zwiększa złożoność pomiaru oraz może wpłynąć na jego dokładność. Dlatego ważne jest, aby przy planowaniu ciągów niwelacyjnych korzystać z uznawanych norm i standardów, które pomagają w zapewnieniu precyzyjnych i wiarygodnych wyników.

Pytanie 40

Długość odcinka zmierzonego na mapie o skali 1:500 wynosi 11,1 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 5,55 m

B. 22,20 m

C. 2,22 m

D. 55,50 m

Wybór takich odpowiedzi jak 2,22 m, 5,55 m czy 22,20 m prawdopodobnie wynika z tego, że nie do końca zrozumiałeś zasady przeliczania skali mapy. Te odpowiedzi pokazują, że mogły być jakieś błędy w obliczeniach. Na przykład, 2,22 m może sugerować, że pomyliłeś jednostki, chyba że źle przeliczyłeś centymetry na metry. Z kolei 5,55 m to chyba wynik pomylenia przelicznika skali, możliwe, że pomyliłeś ją z 1:100. A odpowiedź 22,20 m może wskazywać, że rozumiesz, że długość odcinka powinna być większa, ale obliczenia są krzywe; być może pomnożyłeś 11,1 przez 200 zamiast 500. Takie błędy mogą być poważne w projektach inżynieryjnych. W praktyce, żeby unikać takich pomyłek, warto najpierw zrozumieć, jak działa skala i jakie są standardowe procedury pomiarowe. Na przykład, w geodezji dobrze jest zawsze sprawdzić dane pomiarowe na podstawie uznawanych norm oraz korzystać z odpowiednich narzędzi do pomiarów, jak dalmierze czy tachimetry, które dają precyzyjne wyniki.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej