Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Higienistka stomatologiczna
Kwalifikacja: MED.02 - Wykonywanie świadczeń stomatologicznych z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia jamy ustnej oraz współuczestniczenie w procesie leczenia
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 16:24
Data zakończenia: 13 maja 2025 16:32

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W trakcie zabiegu przeprowadzanego przy użyciu lasera stomatologicznego w celu zapewnienia bezpieczeństwa należy zastosować

A. ochraniacze na obuwie

B. fartuch foliowy

C. okulary ochronne

D. czepki ochronne

Okulary ochronne są kluczowym elementem wyposażenia podczas zabiegów z użyciem lasera dentystycznego. Ich głównym celem jest ochrona oczu pacjenta oraz personelu przed szkodliwym działaniem promieniowania laserowego. Lasery dentystyczne emitują światło o dużej energii, które może spowodować poważne uszkodzenie wzroku, w tym poparzenia siatkówki. Używanie okularów ochronnych, które są specjalnie zaprojektowane do filtracji określonych długości fal, jest standardem w gabinetach dentystycznych na całym świecie. Przykładem zastosowania okularów ochronnych jest sytuacja, gdy dentysta wykonuje zabieg fototerapii, gdzie promieniowanie laserowe jest używane do leczenia schorzeń jamy ustnej. Oprócz ochrony oczu, okulary te również zwiększają komfort związany z jaskrawym światłem emitowanym przez urządzenia laserowe. W kontekście norm bezpieczeństwa, stosowanie okularów ochronnych wpisuje się w zalecenia takie jak te określone przez OSHA (Occupational Safety and Health Administration) oraz ANSI (American National Standards Institute), które podkreślają konieczność zabezpieczenia oczu przed działaniem niebezpiecznych źródeł światła.

Pytanie 2

Zabieg stomatologiczny polegający na eliminacji nalotów i niepożądanych przebarwień to

A. piaskowanie

B. resekcja

C. lapisowanie

D. kiretaż

Piaskowanie to zabieg dentystyczny, który polega na usuwaniu osadów nazębnych oraz nieestetycznych przebarwień z powierzchni zębów przy użyciu strumienia piasku dentystycznego. Jest to metoda, która znacznie poprawia estetykę uśmiechu oraz zdrowie jamy ustnej. W trakcie zabiegu wykorzystuje się specjalistyczne urządzenia, które rozpylają drobne cząsteczki wodorowęglanu sodu lub innego materiału ściernego, co pozwala na skuteczne pozbycie się kamienia nazębnego, plam po kawie, herbacie czy papierosach. Piaskowanie jest nieinwazyjnym i bezpiecznym zabiegiem, który jest często stosowany jako część regularnej higieny jamy ustnej, a także przed zabiegami wybielania zębów. Warto podkreślić, że piaskowanie powinno być przeprowadzane przez wykwalifikowanych specjalistów, zgodnie z odpowiednimi zasadami higieny i standardami branżowymi, co zapewnia skuteczność oraz minimalizuje ryzyko powikłań. Ponadto, zaleca się, aby pacjenci po zabiegu unikali pokarmów i napojów barwiących, aby maksymalizować efekty.

Pytanie 3

Podczas zabiegu realizowanego metodą pracy na cztery ręce, instrument, który ma być podany lekarzowi, powinien być trzymany przez asystentkę stomatologiczną w opuszkach kciuka oraz palców

A. środkowego oraz ostatniego

B. wskazującego oraz serdecznego

C. serdecznego oraz ostatniego

D. wskazującego oraz środkowego

Prawidłowa odpowiedź wskazującego oraz środkowego palca odnosi się do techniki pracy na cztery ręce, która jest powszechnie stosowana w stomatologii. W tej metodzie asystentka stomatologiczna pełni kluczową rolę w podawaniu narzędzi lekarzowi. Trzymanie instrumentów w opuszkach kciuka oraz palców wskazującego i środkowego zapewnia nie tylko stabilność, ale także precyzję w podawaniu narzędzi w trakcie zabiegu. Takie ułożenie ręki umożliwia szybkie i efektywne przekazanie instrumentu, co jest istotne w kontekście zachowania płynności pracy zespołu stomatologicznego. Warto zauważyć, że to podejście sprzyja również minimalizacji ryzyka kontuzji, zarówno dla pacjenta, jak i dla pracowników, przez lepsze kontrolowanie narzędzi. W praktyce, znajomość technik trzymania instrumentów jest kluczowa dla asystentów, aby mogli oni skutecznie wspierać lekarza dentystę. Dobra praktyka wymaga również regularnego szkolenia w zakresie ergonomii pracy oraz technik asystowania, co pozwala na podniesienie jakości usług stomatologicznych dostarczanych pacjentom.

Pytanie 4

Cement tlenkowo-cynkowo-eugenolowy posiada zdolność do działania

A. dewitalizująco-mumifikacyjne

B. utleniające i przyżegające

C. rozpuszczające masy zgorzelinowe

D. bakteriobójcze i odontotropowe

Cement tlenkowo-cynkowo-eugenolowy (CEM) odznacza się specyficznymi właściwościami, które czynią go niezwykle wartościowym materiałem w stomatologii. Jego działanie bakteriobójcze wynika z obecności eugenolu, który wykazuje silne właściwości antyseptyczne, co czyni go skutecznym w eliminacji bakterii z jamy ustnej, szczególnie w obszarach dotkniętych chorobami przyzębia oraz w przypadkach leczenia kanałowego. Ponadto, CEM jest odontotropowy, co oznacza, że wspomaga procesy regeneracyjne miazgi zębowej oraz wspiera zdrowie tkanek zęba. Cement ten jest często stosowany jako materiał do tymczasowego wypełnienia kanałów korzeniowych i jako podkład pod wypełnienia stałe, co dodatkowo podkreśla jego znaczenie w praktyce stomatologicznej. Wybór CEM jest zgodny z zaleceniami wielu towarzystw stomatologicznych, które uznają jego właściwości za standard w leczeniu endodontycznym.

Pytanie 5

Aby przygotować fleczer, proszek należy połączyć

A. z wodą destylowaną

B. z eugenolem

C. z solą fizjologiczną

D. z kwasem polikarboksylowym

Właściwe przygotowanie fleczera polega na zmieszaniu proszku z wodą destylowaną, co jest standardową praktyką w protokołach przygotowania materiałów do odbudowy ubytków w stomatologii. Woda destylowana, jako solvent, nie zawiera zanieczyszczeń ani minerałów, które mogłyby wpłynąć na proces wiązania czy reaktywność proszku. Mieszanka ta jest kluczowa, aby uzyskać odpowiednią konsystencję, co pozwala na łatwe formowanie i aplikację materiału w ubytku. Dobrze przygotowany fleczer charakteryzuje się właściwą plastycznością, co znacznie ułatwia jego modelowanie i umieszczanie w jamie ustnej pacjenta. Przykładowo, w zastosowaniach klinicznych, odpowiednie przygotowanie fleczera wpływa na trwałość i szczelność wypełnień, co jest kluczowe dla sukcesu terapeutycznego. Ponadto, standardy ISO dla materiałów stomatologicznych podkreślają znaczenie stosowania odpowiednich solventów w procesie mieszania, co ma na celu zapewnienie nie tylko jakości, ale i bezpieczeństwa stosowanych materiałów.

Pytanie 6

Jakie jest zalecenie dotyczące postępowania po wykonaniu impregnacji zębiny?

A. Powstrzymać się od jedzenia i picia przez 2 godziny

B. Dokładnie umyć zęby szczoteczką

C. Płukać usta 0,02% roztworem chlorheksydyny

D. Nie spożywać przez 24 godziny pokarmów, które mogą zabarwić zęby

Nie jedzenie i nie picie przez 2 godziny po zabiegu impregnacji zębiny jest kluczowym zaleceniem, które ma na celu zapewnienie skuteczności zastosowanego materiału oraz ochronę wrażliwej zębiny. Impregnacja zębiny polega na wprowadzeniu substancji chemicznych, które mają na celu zamknięcie kanalików zębinowych i zabezpieczenie miazgi zęba przed bodźcami termicznymi oraz chemicznymi. Bezpośrednio po zabiegu, zęby mogą być bardziej podatne na działanie różnorodnych substancji, co może prowadzić do ich osłabienia lub podrażnień. Dobrą praktyką jest również unikanie produktów zawierających kwasy oraz cukry, które mogą wpływać na integrację materiału zębodołowego. W przypadku stosowania preparatów na bazie żywic, ich skuteczność może być ograniczona przez obecność jedzenia i picia w jamie ustnej. Dlatego też, zgodnie z zaleceniami stomatologów, przestrzeganie okresu abstynencji pokarmowej po zabiegu jest niezbędne dla osiągnięcia najlepszych efektów terapeutycznych.

Pytanie 7

Kątnicę turbinową należy odpowiednio przygotować bezpośrednio po przyjęciu pacjenta

A. tylko osuszyć sprężonym powietrzem

B. zdezynfekować i naoliwić olejem

C. zanurzyć w płynie dezynfekcyjnym

D. osuszyć i przemyć wodą destylowaną

Kątnica turbinowa jest narzędziem wykorzystywanym w stomatologii, które wymaga szczególnej dbałości o higienę i konserwację. Po przyjęciu pacjenta, pierwszym krokiem powinno być zdezynfekowanie i naoliwienie narzędzia olejem. Dezynfekcja pozwala na eliminację potencjalnych patogenów, co jest kluczowe w kontekście ochrony zdrowia zarówno pacjenta, jak i personelu medycznego. Naoliwienie narzędzia jest równie istotne, ponieważ wpływa na jego sprawność i wydajność podczas pracy. Standardy branżowe, takie jak wytyczne od American Dental Association (ADA) czy European Society of Endodontology (ESE), jasno określają procedury dotyczące dezynfekcji i konserwacji narzędzi stomatologicznych. Przykładowo, podczas pracy w gabinecie stomatologicznym, narzędzia powinny być regularnie serwisowane, aby zapewnić optymalne warunki pracy oraz ograniczyć ryzyko zakażeń. W praktyce, stosowanie odpowiednich olejów do nawilżania oraz przestrzeganie czasowych ram dezynfekcji ma kluczowe znaczenie w codziennej pracy stomatologów."

Pytanie 8

Na jakiej odległości od przygotowanego zęba powinna być umieszczona końcówka ssaka?

A. 5-15 mm

B. 0-3 mm

C. 20-25 mm

D. 30-35 mm

Odpowiedź 5-15 mm jest prawidłowa, ponieważ zachowanie takiej odległości pomiędzy końcówką ssaka a preparowanym zębem jest kluczowe dla efektywności procedury stomatologicznej. Zbyt bliskie umiejscowienie końcówki ssaka może prowadzić do niepożądanych skutków, takich jak uszkodzenie tkanek miękkich, a także zanieczyszczenie pola operacyjnego. W praktyce, trzymanie końcówki ssaka w odległości 5-15 mm pozwala na skuteczne usuwanie śliny i innych płynów ustrojowych, co istotnie wpływa na widoczność oraz komfort pracy stomatologa. Warto również zauważyć, że wytyczne American Dental Association rekomendują utrzymywanie odpowiedniej odległości, aby zminimalizować ryzyko infekcji oraz zapewnić maksymalną sterylność. Na przykład, podczas leczenia kanałowego, odpowiednia lokalizacja końcówki ssaka może przyspieszyć cały proces, a także zwiększyć skuteczność dodatkowych procedur, takich jak stosowanie materiałów wypełniających. Dostosowanie się do tego standardu jest niezbędne w każdym gabinecie stomatologicznym, aby zapewnić pacjentom najwyższą jakość usług.

Pytanie 9

Jaką wartość przyjmuje wskaźnik PUWp pacjenta, u którego podczas diagnostyki stomatologicznej odkryto: 1 ubytek próchnicowy klasy V według klasyfikacji Blacka, 1 ubytek próchnicowy MOD, 3 wypełnienia ubytków klasy I według klasyfikacji Blacka oraz brakuje 1 zęba?

A. 12

B. 13

C. 7

D. 6

Obliczenie wskaźnika PUWp wymaga zrozumienia, jak różne rodzaje ubytków i wypełnień wpływają na ogólny stan zdrowia zębów oraz jakie są standardy dotyczące ich klasyfikacji. Niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z błędnego zrozumienia wzorów i zasad stosowanych w stomatologii. Na przykład, odpowiedzi takie jak 7 czy 6 mogą sugerować, że osoba obliczająca wskaźnik pominęła istotne elementy, takie jak brak jednego zęba lub nieprawidłowo ujęła liczbę wypełnień i ubytków. Często pojawiającym się błędem jest mylenie liczby ubytków z wypełnieniami, co prowadzi do nieprawidłowych wyników. Warto również zwrócić uwagę na to, że wskaźnik PUWp nie tylko dostarcza informacji o aktualnym stanie uzębienia, ale także jest użyteczny w praktyce stomatologicznej do oceny skuteczności leczenia oraz do monitorowania postępów w rehabilitacji jamy ustnej. Ostatecznie, nieprzestrzeganie klasyfikacji Blacka przy szacowaniu stanu zębów może prowadzić do niewłaściwej diagnozy i leczenia, co podkreśla znaczenie dokładnych metod oceny w stomatologii. Każdy pracownik służby zdrowia powinien być dobrze zaznajomiony z tymi zasadami, aby dostarczać pacjentom rzetelne informacje i skuteczne leczenie.

Pytanie 10

Która z kości jest zaliczana do nieparzystych?

A. Podniebienna

B. Szczękowa

C. Skroniowa

D. Klinowa

Wybór kości skroniowej, szczękowej lub podniebiennej jako odpowiedzi na pytanie o kości nieparzyste jest błędny ze względu na to, że wszystkie wymienione kości są parami, co oznacza, że występują po dwie - po jednej z każdej strony czaszki. Kość skroniowa (os temporale) jest jedną z największych kości w czaszce i odgrywa kluczową rolę w ochronie mózgu oraz w strukturze ucha wewnętrznego i środkowego. Kość szczękowa (maxilla) z kolei tworzy górną część szczęki oraz jest istotna dla funkcji mowy i żucia, będąc również miejscem przyczepu dla zębów. Kość podniebienna (os palatinum) jest częścią podniebienia twardego, oddzielającą jamę ustną od jamy nosowej, co ma kluczowe znaczenie w procesie mówienia oraz oddychania. Przy wyborze odpowiedzi, kluczowe jest zrozumienie różnicy między kośćmi parzystymi a nieparzystymi oraz ich anatomicznych i funkcjonalnych ról. Niezrozumienie tych podstawowych koncepcji może prowadzić do błędnej interpretacji struktury anatomicznej czaszki, co jest istotne w praktykach klinicznych oraz podczas studiowania anatomii. Wiedza na temat kości czaszki jest fundamentem dla wszystkich specjalizacji medycznych, w tym chirurgii, stomatologii i neurologii, dlatego ważne jest, aby zwracać uwagę na detale dotyczące ich parzystości oraz funkcji.

Pytanie 11

Do form aktywnych i ustnych, wykorzystywanych w edukacji zdrowotnej w stomatologii, zaliczamy

A. pokazy oraz degustacje

B. pogadanki oraz dyskusje

C. kursy oraz szkolenia

D. czasopisma oraz artykuły

Czasopisma i artykuły, pokazy i degustacje oraz kursy i szkolenia, mimo że mogą być użyteczne w różnych kontekstach edukacyjnych, nie są klasyfikowane jako formy audytywne ani żywego słowa. Czasopisma i artykuły to przykłady form pisemnych, które dostarczają wiedzy w sposób bardziej statyczny i wymagają od odbiorcy samodzielnego przetwarzania informacji, co nie sprzyja bezpośredniemu zaangażowaniu w proces edukacji. Pokazy i degustacje, chociaż mogą być atrakcyjne, często są bardziej związane z doświadczeniem sensorycznym niż z audytywnym przekazem wiedzy. Z kolei kursy i szkolenia, pomimo że mogą obejmować elementy interaktywne, zazwyczaj są bardziej zorganizowane i formalne, co może ograniczać swobodną wymianę myśli, jaka ma miejsce w pogadankach i dyskusjach. Kluczowym błędem w rozumieniu tych form edukacyjnych jest założenie, że wszystkie metody przekazywania informacji są sobie równe. W rzeczywistości, metody audytywne, takie jak pogadanki, zależą od interakcji słuchacza z prelegentem, co prowadzi do lepszego przyswajania wiedzy i umiejętności. Dlatego ważne jest, aby w kontekście stomatologicznej oświaty zdrowotnej skupić się na formach, które sprzyjają aktywnej partycypacji i dialogowi.

Pytanie 12

Główną zasadą, wykorzystywaną przez asystę w oburęcznym przekazywaniu narzędzi stosowanych przede wszystkim w zabiegach chirurgicznych, jest

A. podawanie ich lewą ręką, a przejmowanie prawą

B. podawanie i przejmowanie ich prawą ręką

C. podawanie i przejmowanie ich lewą ręką

D. podawanie ich prawą ręką, a przejmowanie lewą

Kiedy podajemy instrumenty chirurgiczne prawą ręką, a przejmujemy lewą, to naprawdę ma sens. To coś, co powinno stać się nawykiem każdego chirurga, bo wpływa na sprawność i bezpieczeństwo operacji. Podawanie prawą ręką sprawia, że chirurg łatwiej łapie narzędzie, szczególnie że większość z nich operuje prawą ręką. Z kolei przejmowanie lewą ręką zmniejsza ryzyko, że coś się stanie pacjentowi, bo nie przeszkadzamy w pracy. To, co mówię, potwierdzają też wytyczne American College of Surgeons, które mówią, że płynna wymiana narzędzi jest kluczowa, żeby skrócić czas operacji i zmniejszyć ryzyko komplikacji. Przykładowo, w operacjach laparoskopowych, gdzie miejsca jest mało, dobra koordynacja rąk to podstawa do sprawnego działania. Bez tego ciężko o efektywną pomoc przy zabiegach.

Pytanie 13

Jakie jest zalecane postępowanie po ekstrakcji zęba?

A. Unikanie jedzenia i picia przez kilka godzin

B. Płukanie ust wodą z solą

C. Natychmiastowe szczotkowanie zębów w miejscu ekstrakcji

D. Spożywanie gorących napojów

Po ekstrakcji zęba bardzo ważne jest, aby dać czas na zagojenie się rany. Unikanie jedzenia i picia przez kilka godzin po zabiegu jest kluczowe, ponieważ każda czynność, która mogłaby zakłócić proces krzepnięcia krwi, może wydłużyć czas gojenia. Spożywanie pokarmów lub napojów może spowodować usunięcie skrzepu krwi, co jest niepożądane, gdyż skrzep działa jak naturalna bariera ochronna dla odsłoniętej kości i nerwów. Ponadto, jedzenie może wprowadzić bakterie do rany, co zwiększa ryzyko infekcji. Z mojego doświadczenia wiem, że pacjenci często nie doceniają znaczenia tego zalecenia, ale jest ono fundamentem dla zdrowego procesu rekonwalescencji. Dobrą praktyką jest również unikanie mówienia, gdyż ruchy szczęki mogą wywierać nacisk na miejsce ekstrakcji.

Pytanie 14

Określ właściwą sekwencję działań po zrealizowaniu wycisku dwufazowego?

A. Osuszenie wycisku i umieszczenie go w szczelnym, sztywnym pojemniku

B. Dezynfekcja wycisku i umieszczenie go w worku strunowym lub w szczelnym, sztywnym pojemniku

C. Przepłukanie wycisku, dezynfekcja oraz obłożenie ligniną

D. Przepłukanie wycisku i obłożenie ligniną

Wycisk poddawany niewłaściwym procedurom po jego wykonaniu może prowadzić do wielu problemów, które zagrażają zarówno jakości końcowego produktu, jak i bezpieczeństwu pacjenta. Wypłukanie wycisku, jak sugerują niektóre z alternatywnych odpowiedzi, nie jest wystarczającą procedurą dezynfekcyjną. Może ono jedynie usunąć nadmiar materiału, ale nie eliminuje drobnoustrojów, które mogą być obecne na powierzchni wycisku. Proces dezynfekcji wymaga zastosowania odpowiednich środków chemicznych, które są skuteczne w eliminacji bakterii i wirusów. Ponadto, obłożenie wycisku ligniną nie ma sensu bez wcześniejszego zdezynfekowania, ponieważ może to prowadzić do rozwoju pleśni lub innych mikroorganizmów w sprzyjającym środowisku. Osuszenie wycisku i umieszczenie go w pojemniku to również niewłaściwe podejście, ponieważ po pierwsze, wymaga to wcześniejszej dezynfekcji, a po drugie, pojemnik musi być szczelny, aby zapobiec kontaminacji. Tego rodzaju błędy myślowe mogą wynikać z niedostatecznej wiedzy na temat aseptyki i znaczenia dezynfekcji w protetyce. Niezrozumienie tych podstawowych zasad może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych dla pacjentów, a także do problemów z jakością wyrobów protetycznych. W praktyce, każda procedura związana z wyciskami powinna być zgodna z aktualnymi standardami branżowymi, co zapewnia ich bezpieczne i efektywne zastosowanie.

Pytanie 15

W dokumentacji medycznej pacjenta, w sekcji diagnoza, lekarz dentysta wpisał "D₃", co oznacza ubytek próchnicowy

A. w szkliwie z minimalnym ubytkiem

B. w szkliwie z nieuszkodzoną powierzchnią

C. w obrębie zębiny z utratą tkanek

D. docierającą do miazgi

Odpowiedź "w obrębie zębiny z ubytkiem tkanek" jest poprawna, ponieważ oznaczenie "D3" w systemie klasyfikacji próchnicy Stworzonym przez WHO oraz w praktyce stomatologicznej odnosi się do głęboko zaawansowanej próchnicy, która już przeniknęła przez szkliwo i dotarła do zębiny, prowadząc do ubytku tkanek. W praktyce klinicznej oznacza to, że zmiana próchnicza osiągnęła poziom, w którym rozpoczęły się procesy destrukcyjne w miękkich tkankach zęba. W tej fazie niezbędne jest dokładne zdiagnozowanie stanu uzębienia oraz podjęcie działań, takich jak odbudowa zęba za pomocą materiałów kompozytowych lub innych technik stomatologicznych. Zrozumienie tej klasyfikacji ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia odpowiedniej opieki nad pacjentem oraz przeprowadzenia skutecznych procedur terapeutycznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w stomatologii.

Pytanie 16

W zakresie umiejętności zawodowych higienistka stomatologiczna ma możliwość przeprowadzenia zabiegu

A. kiretażu otwartego

B. usunięcia zęba paradontalnego

C. szlifowania guzków zębów mlecznych

D. fluoryzacji kontaktowej

Fluoryzacja kontaktowa to naprawdę fajny zabieg, który może zrobić higienistka stomatologiczna. Polega to na nałożeniu preparatu fluorkowego prosto na zęby pacjenta. Dzięki temu szkliwo się wzmacnia, a ryzyko próchnicy spada, co jest super, zwłaszcza dla dzieci i osób, które mają większe problemy z zębami. Higienistki są dobrze przeszkolone do tego, więc wszystko robią zgodnie z aktualnymi standardami. Polskie Towarzystwo Stomatologiczne zachęca do takiej profilaktyki, co oznacza, że to ważne, by dbać o zęby. Warto robić fluoryzację co sześć miesięcy dla dzieci, a dla dorosłych to już zależy od indywidualnych potrzeb. Taki zabieg to dobra opcja, żeby regularnie chronić zęby przed próchnicą i innymi problemami.

Pytanie 17

Pacjent z nieprawidłowym zgryzem został skierowany do ćwiczeń mających na celu zwiększenie napięcia mięśnia okrężnego ust poprzez formowanie warg do gwizdania. W tej sytuacji zastosowano rehabilitację w formie ćwiczeń mięśniowych

A. biernych

B. luźnych

C. realizowanych

D. izometrycznych

Ćwiczenia prowadzone są często mylone z ćwiczeniami izometrycznymi, chociaż te dwa pojęcia różnią się zasadniczo. Prowadzenie ćwiczeń to termin, który sugeruje aktywne zaangażowanie terapeuty lub instruktora w proces, co w przypadku ćwiczeń izometrycznych nie ma miejsca, ponieważ pacjent samodzielnie aktywuje mięśnie bez zmiany ich długości. Ćwiczenia wolne również nie są odpowiednie w tym kontekście. Wolne ruchy często wiążą się z większą amplitudą, co niekoniecznie przyczynia się do efektywnego wzmacniania konkretnej grupy mięśniowej, jak w przypadku mięśnia okrężnego ust. Z kolei ćwiczenia bierne powinny być stosowane w rehabilitacji osób z ograniczoną zdolnością do aktywnego ruchu, gdzie terapeuta wykonuje ruchy za pacjenta. W przypadku pacjenta z wadą zgryzu, kluczowe jest, aby wykonywał on ćwiczenia samodzielnie, aby poprawić siłę i kontrolę nad mięśniami, co jest nieosiągalne w ramach ćwiczeń biernych. Dlatego każda z tych metod, czyli prowadzenie, wolne i bierne ćwiczenia, nie odpowiadają na potrzeby pacjenta w kontekście izometrycznego zwiększania napięcia mięśnia okrężnego ust.

Pytanie 18

Materiałami stomatologicznymi znanymi jako sealery są

A. chemoutwardzalne cementy typu glassjonomerowego

B. cementy lecznicze oparte na wodorotlenku wapnia

C. substancje do dewitalizacji patologicznie zmienionej miazgi

D. pasty endodontyczne uszczelniające

Pasty endodotyczne uszczelniające, znane jako sealery, odgrywają kluczową rolę w procedurach leczenia kanałowego. Ich główną funkcją jest zapewnienie szczelności w obrębie systemu kanałowego zęba, co jest niezbędne do zapobiegania reinfekcji oraz do osiągnięcia długotrwałych efektów terapeutycznych. Sealery są zazwyczaj stosowane w połączeniu z gutaperką, materiałem wypełniającym kanały korzeniowe, co pozwala na uzyskanie hermetycznego uszczelnienia. Współczesne sealery endodontyczne są projektowane tak, aby miały dobre właściwości adaptacyjne oraz biokompatybilność, co oznacza, że nie wywołują reakcji zapalnych w tkankach otaczających. Przykłady stosowanych pastew to sealery na bazie silanów, które łączą się chemicznie z tkankami zęba, oraz materiały na bazie epoxy, które charakteryzują się wysoką szczelnością. W standardach leczenia endodontycznego, jak te zalecane przez American Association of Endodontists, zwraca się uwagę na konieczność odpowiedniego wyboru sealera w zależności od specyfiki przypadku, co podkreśla znaczenie wiedzy praktycznej w tej dziedzinie.

Pytanie 19

Wczesna utrata mlecznych trzonowców może prowadzić do powstania zgryzu

A. przodozgryzu częściowego

B. otwartego częściowego

C. krzyżowego całkowitego

D. głębokiego rzekomego

Odpowiedzi, które wybierają otwarty częściowy zgryz, krzyżowy całkowity lub przodozgryz częściowy, nie uwzględniają właściwych związków między przedwczesną utratą trzonowców mlecznych a zmianami w układzie zgryzu. Otwarty częściowy zgryz jest konsekwencją braku kontaktu między zębami w określonych obszarach jamy ustnej, co może wynikać z różnych przyczyn, takich jak nieprawidłowe ułożenie zębów lub zmiany w rozwoju kości szczęk. Utrata trzonowców mlecznych niekoniecznie prowadzi do tego typu zgryzu, ponieważ zęby stałe mogą wciąż prawidłowo wypełniać lukę. Krzyżowy całkowity zgryz jest sytuacją, w której zęby dolne są zbyt wysunięte do przodu w stosunku do górnych, co nie jest bezpośrednio związane z przedwczesną utratą zębów mlecznych. Taki zgryz jest zazwyczaj wynikiem genetycznym lub anatomicznym, a nie efektem utraty zębów. Przodozgryz częściowy natomiast odnosi się do sytuacji, w której jedynie część zębów dolnych jest wyraźnie wysunięta do przodu w stosunku do górnych, co także nie jest typowe dla skutków utraty trzonowców mlecznych. Dobrze jest pamiętać, że problemy zgryzu wymagają wszechstronnej analizy i diagnostyki, aby zrozumieć ich przyczyny i odpowiednio je leczyć.

Pytanie 20

Endogenna profilaktyka fluorkowa polega na używaniu

A. płukanek z fluorem

B. żeli zawierających fluor

C. pianek z fluorem

D. tabletek z fluorem

Profilaktyka fluorkowa endogenna polega na stosowaniu tabletek fluorkowych, które są kluczowym elementem w zapobieganiu próchnicy w zębach, szczególnie u dzieci. Tabletki te dostarczają fluor, który jest składnikiem mineralnym wspierającym remineralizację szkliwa zębowego oraz obniżającym ryzyko powstawania ubytków. W przypadku dzieci, które są narażone na niedobory fluoru, suplementacja w postaci tabletek może być niezbędna, zwłaszcza w regionach, gdzie woda pitna nie zawiera wystarczających ilości tego minerału. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego, fluoryzacja powinna być wprowadzana w odpowiednich dawkach, indywidualnie dostosowanych do potrzeb pacjenta. Przykładem może być wprowadzenie tabletek fluorkowych dla dzieci w wieku przedszkolnym, które są bardziej podatne na rozwój próchnicy. Oprócz suplementacji, ważne jest również wdrożenie innych metod profilaktyki, takich jak regularne wizyty u stomatologa oraz odpowiednia higiena jamy ustnej.

Pytanie 21

Odpady z amalgamatu stomatologicznego powinny być umieszczane w żółtym pojemniku z oznaczeniem kodu

A. 18 01 04*

B. 18 0110*

C. 18 01 06*

D. 18 01 03*

Odpowiedź 18 0110* jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do odpadów amalgamatu dentystycznego, które są klasyfikowane jako odpady niebezpieczne. Amalgamat dentystyczny zawiera metale ciężkie, takie jak rtęć, które mogą stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia ludzi i środowiska, jeśli nie są właściwie zarządzane. Zgodnie z regulacjami dotyczącymi gospodarki odpadami, odpady te muszą być gromadzone w pojemnikach przeznaczonych specjalnie do tego celu, aby zminimalizować ryzyko ich uwolnienia do środowiska. W praktyce, odpowiednie pojemniki są oznaczone zgodnie z kodami, które identyfikują typ odpadów, co ułatwia ich późniejsze przetwarzanie i unieszkodliwianie. Pojemnik oznaczony kodem 18 0110* jest zgodny z normami i przepisami, w tym z rozporządzeniem w sprawie klasyfikacji i oznakowania substancji chemicznych oraz odpadów. Dobrą praktyką jest regularne szkolenie personelu oraz stosowanie odpowiednich procedur postępowania z odpadami, aby zapewnić bezpieczeństwo i zgodność z przepisami.

Pytanie 22

Przed ekstrakcją u pacjenta zmierzono ciśnienie krwi i uzyskano wynik zamieszczony w polach oznaczonych znakiem (+). Uzyskany wynik świadczy

wynik	mmgh	mmgh	wynik
	160	160
	140	140
+	120	120
	100	100
	80	80	+

A. o umiarkowanym nadciśnieniu.

B. o znacznym nadciśnieniu.

C. o optymalnym ciśnieniu.

D. o podwyższonym ciśnieniu.

W kontekście pomiarów ciśnienia krwi istotne jest zrozumienie klasyfikacji oraz interpretacji wyników. Podane odpowiedzi, które sugerują nadciśnienie, są mylące i niezgodne z aktualnymi danymi. Na przykład, stwierdzenie o znacznym nadciśnieniu jest nieuzasadnione, ponieważ wartości pomiaru 120/80 mmHg nie przekraczają górnych granic normy. Umiarkowane nadciśnienie również nie znajduje zastosowania w tej sytuacji, gdyż wymagałoby wartości wyższych od 130/80 mmHg. Podobnie, podwyższone ciśnienie oznaczałoby stan, w którym ciśnienie skurczowe osiąga wartości od 120 do 129 mmHg, co również nie odnosi się do analizowanego wyniku. Te nieprawidłowe odpowiedzi mogą prowadzić do błędnych wniosków i niepotrzebnego stresu dla pacjenta. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że ciśnienie krwi należy oceniać w kontekście norm medycznych, które są jasno określone przez wytyczne kardiologiczne. W praktyce medycznej nieprecyzyjne interpretacje mogą prowadzić do niewłaściwych decyzji klinicznych, dlatego tak ważne jest rzetelne podejście do analizy wyników badań. Niezrozumienie tych podstawowych zasad może skutkować wprowadzeniem w błąd zarówno pacjentów, jak i specjalistów, co w dłuższej perspektywie może zagrażać zdrowiu pacjentów.

Pytanie 23

Jaka forma próchnicy rozwija się w zębie, który nie ma żywej miazgi?

A. Nietypowa

B. Wtórna

C. Przewlekła

D. Kwitnąca

Odpowiedź 'nietypowa' jest prawidłowa, ponieważ w zębie pozbawionym żywej miazgi, na przykład po leczeniu kanałowym, występuje ryzyko pojawienia się próchnicy nietypowej. Ten typ próchnicy odznacza się specyfiką w swoim rozwoju i jest związany z utratą żywotności miazgi zęba. W praktyce, zęby z martwą miazgą mogą być bardziej podatne na rozwój próchnicy, ponieważ zmniejsza się ich zdolność do samoregeneracji i obrony przed bakteriami. Przykładowo, w przypadku zębów po leczeniu endodontycznym, ważne jest, aby regularnie kontrolować stan zęba oraz stosować odpowiednie metody higieny jamy ustnej, takie jak stosowanie past z fluorem i regularne wizyty kontrolne u dentysty. Ponadto, zrozumienie tego zjawiska jest istotne dla prawidłowego diagnozowania i leczenia zmian próchnicowych, co jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczących profilaktyki i leczenia chorób jamy ustnej.

Pytanie 24

Materiałami dentystycznymi, które nazywamy sealery, są

A. substancje do dewitalizacji zmienionej przez chorobę miazgi

B. chemoutwardzalne cementy glassjonomerowe

C. pasty endodotyczne uszczelniające

D. cementy terapeutyczne na bazie wodorotlenku wapnia

Pasty endodotyczne uszczelniające, znane również jako sealery, są substancjami stosowanymi w endodoncji do wypełniania przestrzeni w kanałach korzeniowych zęba. Ich głównym celem jest zapewnienie szczelności, co jest kluczowe dla ochrony przed reinfekcją oraz wspomagania procesu gojenia. Pasty te charakteryzują się odpowiednimi właściwościami fizycznymi, takimi jak elastyczność, odporność na działanie płynów oraz biokompatybilność. Do popularnych materiałów stosowanych jako sealery zalicza się pasty na bazie gutaperki oraz różne kompozyty. W praktyce stomatologicznej, po dokładnym oczyszczeniu i przygotowaniu kanałów, stosuje się sealery w celu uszczelnienia miejsca wypełnionego gutaperką, co minimalizuje ryzyko mikroinfiltracji. Standardy i wytyczne, takie jak te określone przez American Association of Endodontists, zalecają stosowanie tych materiałów w celu zapewnienia trwałych rezultatów leczenia endodontycznego. Dobre praktyki obejmują również odpowiednie przygotowanie i technikę aplikacji, co ma kluczowe znaczenie dla skuteczności leczenia endodontycznego.

Pytanie 25

Przykładem zewnętrznej dokumentacji wsparcia jest

A. książka operacyjna aparatu rtg

B. opinia lekarska

C. książka nadzoru sanitarnego

D. zeszyt operacyjny lampy UV

Opinia lekarska jest przykładem dokumentacji pomocniczej zewnętrznej, ponieważ stanowi formalny dokument, który jest wydawany przez wykwalifikowanego specjalistę medycznego w celu potwierdzenia stanu zdrowia pacjenta lub konieczności wykonania określonych zabiegów medycznych. W kontekście medycyny i ochrony zdrowia, opinie lekarskie są niezbędne w sytuacjach, gdy pacjent potrzebuje dostępu do specjalistycznych usług, takich jak rehabilitacja czy chirurgia. Zgodnie z najlepszymi praktykami w zarządzaniu dokumentacją medyczną, opinie lekarskie powinny być dokładnie udokumentowane, zawierać szczegółowe informacje o stanie zdrowia pacjenta oraz być przechowywane w jego aktach medycznych. Takie podejście nie tylko wspiera ciągłość opieki, ale także zapewnia zgodność z regulacjami prawnymi dotyczącymi ochrony danych osobowych i zdrowotnych. W praktyce, opinie te mogą być również wykorzystywane w sytuacjach sądowych lub przy ubieganiu się o ubezpieczenie zdrowotne, co podkreśla ich znaczenie.

Pytanie 26

Procedura, która polega na ponownym umiejscowieniu w zębodole zęba, który został usunięty przypadkowo lub celowo, to

A. radektomia

B. apeksyfikacja

C. replantacja

D. hemisekcja

W analizowanej kwestii, apeksyfikacja, hemisekcja oraz radektomia nie są odpowiednimi odpowiedziami na pytanie dotyczące replantacji. Apeksyfikacja to procedura stomatologiczna stosowana w przypadku zębów, które mają nieukończony rozwój wierzchołka korzenia. Celem tego zabiegu jest stymulacja formowania się wierzchołka korzenia, co pozwala na jego dalszy rozwój, jednak nie ma nic wspólnego z ponownym wprowadzeniem zęba do zębodołu. Hemisekcja polega na usunięciu jednej części zęba wielokorzeniowego, co jest całkowicie odmienną procedurą, skoncentrowaną na usunięciu uszkodzonego korzenia, a nie na replantacji zęba. Radektomia to zabieg, który polega na usunięciu wierzchołka korzenia zęba, zazwyczaj w kontekście leczenia stanów zapalnych, co również nie odpowiada na pytanie dotyczące ponownego wprowadzenia zęba do zębodołu. Typowe błędy myślowe, prowadzące do wyboru niepoprawnych odpowiedzi, wynikają z mylenia różnych procedur stomatologicznych, które w rzeczywistości mają odmienne cele i wskazania. Kluczowe znaczenie ma zrozumienie, że replantacja jest specyficzną interwencją dla zębów, które zostały utracone, w przeciwieństwie do bardziej złożonych procedur, które mają na celu leczenie schorzeń zębów. Dokładna wiedza na temat różnych zabiegów i ich wskazań jest niezbędna dla prawidłowej diagnostyki oraz skutecznego leczenia w stomatologii.

Pytanie 27

Preparat syntetycznego hydroksyapatytu, który jest głównie używany jako materiał do wszczepów w terapii ubytków kostnych, powinien być przygotowany

A. na godzinę przed zabiegiem

B. na bloczku papierowym

C. w trybie ex tempore

D. w wstrząsarce

Preparat syntetycznego hydroksyapatytu, stosowany jako materiał wszczepowy, powinien być zarobiony w trybie ex tempore, co oznacza, że przygotowuje się go bezpośrednio przed zastosowaniem. Taki sposób przygotowania zapewnia, że materiał jest świeży, co jest kluczowe dla jego właściwości biologicznych oraz skuteczności klinicznej. W przypadku hydroksyapatytu, jego biologiczna aktywność i zdolność do integracji z tkanką kostną mogą ulegać osłabieniu, jeśli preparat zostanie przygotowany zbyt wcześnie. W praktyce, przygotowanie na miejscu zabiegu minimalizuje ryzyko kontaminacji i zwiększa stabilność chemiczną preparatu. Procedury takie są zgodne z zaleceniami instytucji zajmujących się jakością w medycynie, jak na przykład FDA, które podkreślają znaczenie świeżości używanych materiałów w kontekście ich zastosowania chirurgicznego. Dla lepszego zrozumienia, w praktyce medycznej, zarobienie materiału w trybie ex tempore jest standardem w chirurgii ortopedycznej, gdzie precyzja i czas odgrywają kluczową rolę w efektywności zabiegów.

Pytanie 28

Aby usunąć kamień nazębny z kieszonek patologicznych o głębokości większej niż 7 mm, konieczne jest użycie aparatu ultradźwiękowego z końcówką

A. cienką o kulkowym zakończeniu

B. bardzo szeroką, płasko zakończoną

C. szeroką o trójkątnym ostrzu

D. uniwersalną trójkątną

Wybór szerokiej o trójkątnym ostrzu końcówki do usuwania kamienia nazębnego z kieszonek o głębokości powyżej 7 mm może wydawać się uzasadniony ze względu na jej zdolność do usuwania dużych złogów. Jednakże, szerokie końcówki mają tendencję do braku precyzji w głębokich kieszonkach, co może prowadzić do uszkodzenia tkanek otaczających. Z kolei cienka końcówka o kulkowym zakończeniu jest bardziej odpowiednia, ponieważ jej kształt ułatwia dostęp do trudnodostępnych miejsc i minimalizuje ryzyko urazów. Wybór uniwersalnej trójkątnej końcówki również nie jest optymalny, gdyż nie zapewnia ona odpowiedniej precyzji w usuwaniu kamienia z głębokich kieszonek, a jej krawędzie mogą nie być wystarczająco delikatne, co może prowadzić do dyskomfortu pacjenta. Zastosowanie bardzo szerokiej, płasko zakończonej końcówki jest również niewłaściwe - może ona nie tylko nie dotrzeć do najgłębszych miejsc, ale również spowodować dodatkowe uszkodzenia tkanek. W praktyce stomatologicznej kluczowe jest stosowanie narzędzi dostosowanych do specyfiki zadania, co powinno obejmować nie tylko wybór odpowiednich końcówek, ale również umiejętność ich stosowania zgodnie z aktualnymi standardami i dobrą praktyką kliniczną. Wybór niewłaściwych narzędzi może prowadzić do nieefektywnego leczenia oraz zwiększonego dyskomfortu pacjenta, dlatego kluczowe jest zrozumienie, jak różne końcówki wpływają na jakość i bezpieczeństwo procedur stomatologicznych.

Pytanie 29

W klasyfikacji zębów według Haderupa sektor jamy ustnej II obejmuje między innymi zęby

A. –5 i –6

B. 7– i 8–

C. 4+ i 5+

D. +1 i +2

W systemie oznaczania zębów według Haderupa sektor jamy ustnej II obejmuje zęby +1 i +2, co odpowiada zębom siecznym górnym po stronie prawej. Zastosowanie tego systemu pozwala na jednoznaczną identyfikację zębów w obrębie jamy ustnej, co jest niezwykle istotne w stomatologii, ortodoncji oraz protetyce. Oznaczenia te są szczególnie przydatne przy planowaniu oraz dokumentacji leczenia, gdzie precyzyjne określenie lokalizacji zębów ma kluczowe znaczenie. Na przykład, podczas wykonywania zdjęć rentgenowskich, dentysta posługując się tym systemem może szybko zlokalizować ząb wymagający leczenia. Warto dodać, że system ten jest zgodny z międzynarodowymi standardami, co umożliwia łatwą wymianę informacji między specjalistami różnych dziedzin stomatologii. Użycie oznaczeń Haderupa również ułatwia pacjentom zrozumienie zaleceń i procedur, co wpływa na ich zaufanie do lekarza oraz chęć do współpracy w trakcie leczenia.

Pytanie 30

Klasa relacji położenia górnego pierwszego trzonowca stałego w stosunku do dolnego łuku zębowego, przydatna w diagnozowaniu przednio-tylnych wad zgryzu, jest określana jako

A. Angleʹa

B. Blacka

C. Ellisa

D. Bauma

Klasa Angleʹa odnosi się do relacji położenia górnych pierwszych trzonowców stałych względem dolnych łuków zębowych, co jest kluczowe w diagnozowaniu i klasyfikowaniu wad zgryzu. W klasyfikacji Angle'a, zgryz jest klasyfikowany w trzech głównych klasach: klasa I, klasa II i klasa III, w zależności od pozycji górnych i dolnych zębów. Klasa I oznacza prawidłowe położenie górnych trzonowców w stosunku do dolnych, co jest idealnym stanem. Klasa II wskazuje na tyłozgryz, w którym górne zęby są przesunięte do przodu względem dolnych, a klasa III oznacza przodozgryz, gdzie dolne zęby są bardziej wysunięte do przodu. Praktyczne wykorzystanie tej klasyfikacji znajduje zastosowanie nie tylko w diagnostyce, ale również w planowaniu leczenia ortodontycznego, co przekłada się na dobór odpowiednich aparatów ortodontycznych i technik korekcji zgryzu. Klasyfikacja Angle'a jest szeroko uznawana w stomatologii i ortodoncji, co czyni ją istotnym narzędziem w pracy każdego specjalisty."

Pytanie 31

Szkorbut jest chorobą dotykającą wielu narządów, która rozwija się w wyniku niedoboru witaminy w diecie

A. C

B. PP

C. E

D. K

Wybór odpowiedzi, która wskazuje na witaminę K, E lub PP jako przyczynę szkorbutu, oparty jest na błędnym zrozumieniu roli poszczególnych witamin w organizmie. Witamina K jest kluczowa dla procesów krzepnięcia krwi i ma znaczenie w metabolizmie kostnym, ale nie ma bezpośredniego związku z produkcją kolagenu, co jest podstawą zdrowia tkanki łącznej. Witamina E, z kolei, pełni funkcje jako przeciwutleniacz, chroniąc komórki przed stresem oksydacyjnym, ale jej niedobór nie skutkuje szkorbutem. Z kolei witamina PP, znana również jako niacyna, jest ważna dla metabolizmu energetycznego oraz zdrowia układu nerwowego, ale nie wpływa na syntezę kolagenu. Odpowiedzi te często wynikają z mylnego utożsamiania różnych witamin z ich funkcjami. Typowym błędem myślowym jest przecenienie roli witamin w kontekście ich ogólnych właściwości zdrowotnych, a nie zrozumienie ich specyficznych funkcji biochemicznych. W sytuacji niedoboru witaminy C, jak ma to miejsce w przypadku szkorbutu, organizm nie jest w stanie efektywnie produkować kolagenu, co prowadzi do poważnych problemów zdrowotnych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla unikania błędnych wniosków oraz dla skutecznego planowania diety bogatej w niezbędne składniki odżywcze.

Pytanie 32

Kod 1 objawów chorobowych wykorzystuje się do określenia kategorii potrzeb terapeutycznych przyzębia w badaniu wskaźnikiem CPITN, co oznacza?

A. krwawienie podczas zgłębiania.

B. prawidłowy stan przyzębia.

C. obecność kamienia nad- i poddziąsłowego.

D. obecność kieszonek dziąsłowych o głębokości od 3,5 do 5,5 mm.

Wskaźnik CPITN (Community Periodontal Index of Treatment Needs) jest używany do oceny wymaganej interwencji terapeutycznej w zakresie przyzębia. Krwawienie podczas zgłębnikowania jest kluczowym wskaźnikiem stanu zdrowia tkanek przyzębia, ponieważ sygnalizuje obecność zapalenia i nieprawidłowości w zachowaniu tkanek otaczających zęby. Zgłębnikowanie polega na ocenie głębokości kieszonek dziąsłowych oraz stanu dziąseł, a krwawienie jest oznaką aktywnego procesu zapalnego. W praktyce stomatologicznej, wykrycie krwawienia podczas tego badania sugeruje potrzebę dokładnej diagnozy oraz wdrożenia odpowiedniego leczenia, takiego jak skaling, root planing czy terapia antyseptyczna. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), monitorowanie krwawienia podczas zgłębnikowania jest częścią ogólnej oceny zdrowia jamy ustnej pacjenta, co pozwala na wczesne wykrycie i leczenie choroby przyzębia. Wiedza na temat stanu przyzębia pacjenta jest niezbędna do opracowania skutecznych strategii terapeutycznych i prewencyjnych, co wpisuje się w standardy wysokiej jakości opieki stomatologicznej.

Pytanie 33

Zastosowując kryteria wskaźnika periodontologicznego CPTIN, higienistka odnotowała wyniki dla poszczególnych sekstantów w górnej szczęce. Dla sekstantu I I (13 – 23) uzyskany rezultat to 1. Co ten rezultat oznacza?

A. O zdrowym przyzębiu

B. O kieszonkach dziąsłowych do 6 mm i więcej

C. O krwawieniu przy zgłębnikowaniu

D. O kieszonkach głębokich do 3 mm i obecności kamienia

Wynik 1 w kryteriach wskaźnika periodontologicznego CPTIN oznacza obecność krwawienia przy zgłębnikowaniu. Jest to kluczowy wskaźnik zdrowia przyzębia, ponieważ krwawienie może sugerować zapalenie dziąseł, które jest wczesnym objawem chorób przyzębia. Zgodnie z wytycznymi American Academy of Periodontology, obecność krwawienia podczas zgłębnikowania wskazuje na nieprawidłowości w zdrowiu tkanek przyzębia, co może prowadzić do dalszego rozwoju stanu zapalnego oraz utraty przyczepu. Dlatego ważnym aspektem pracy higienistki jest monitorowanie takich wskaźników oraz podejmowanie odpowiednich działań w celu ich kontroli. W praktyce, jeśli pacjent wykazuje krwawienie podczas badania, zaleca się dokładniejsze instrukcje dotyczące higieny jamy ustnej oraz regularne wizyty kontrolne. Utrzymanie zdrowia przyzębia ma kluczowe znaczenie, aby zapobiegać poważniejszym problemom, takim jak parodontoza, a także wpływa na ogólny stan zdrowia pacjenta.

Pytanie 34

Skierowanie na rentgen zęba, które zostało wydane przez dentystę, stanowi dokumentację

A. diagnostyczną

B. terapeutyczną

C. indywidualną wewnętrzną

D. indywidualną zewnętrzną

Skierowanie na zdjęcie rentgenowskie zęba, wydane przez lekarza dentystę, jest klasyfikowane jako dokumentacja indywidualna zewnętrzna. Oznacza to, że dokument ten jest związany z pacjentem i dotyczy jego indywidualnej sytuacji zdrowotnej, ale jest wydawany na zewnątrz, do instytucji lub specjalistów zajmujących się diagnostyką obrazową. W praktyce, lekarz dentysta wystawia takie skierowanie, aby umożliwić pacjentowi uzyskanie diagnostyki, która jest niezbędna do postawienia lub potwierdzenia diagnozy. Przykładem zastosowania tej dokumentacji jest sytuacja, w której pacjent zgłasza się z bólem zęba, a dentysta podejrzewa problem wymagający dokładniejszej analizy. Skierowanie na zdjęcie rentgenowskie pozwala na zidentyfikowanie potencjalnych problemów, takich jak próchnica, torbiele czy inne zmiany w obrębie zębów i kości szczęki. Zgodnie z dobrymi praktykami medycznymi, dokumentacja medyczna powinna być prowadzona rzetelnie i zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi, co zapewnia ochronę praw pacjenta oraz dokładność w postępowaniu diagnostycznym.

Pytanie 35

W jakim celu stosuje się skaling nadziąsłowy?

A. Wzmocnienie szkliwa zębów

B. Leczenie próchnicy

C. Przywrócenie naturalnego koloru zębów

D. Usunięcie kamienia nazębnego powyżej linii dziąseł

Skaling nadziąsłowy to zabieg stomatologiczny, który ma na celu usunięcie kamienia nazębnego znajdującego się powyżej linii dziąseł. Kamień nazębny to zmineralizowana płytka nazębna, która powstaje na skutek odkładania się związków mineralnych z śliny i resztek pokarmowych. Regularne usuwanie kamienia jest kluczowe dla zachowania zdrowia jamy ustnej, ponieważ jego obecność może prowadzić do stanów zapalnych dziąseł, a w dłuższej perspektywie do chorób przyzębia. Skaling nadziąsłowy jest standardowym zabiegiem profilaktycznym, który pomaga zapobiegać rozwojowi chorób dziąseł i przyzębia. Zabieg ten wykonywany jest za pomocą specjalnych narzędzi, takich jak skalery ultradźwiękowe, które efektywnie usuwają twarde złogi nazębne. Usunięcie kamienia nazębnego przyczynia się do redukcji zapalenia dziąseł i poprawy ogólnego stanu zdrowia jamy ustnej. Moim zdaniem, regularne wizyty u higienistki stomatologicznej i wykonywanie skalingu to podstawowy krok w profilaktyce chorób przyzębia.

Pytanie 36

Dyszę piaskarki po przeprowadzeniu zabiegu usunięcia osadu nazębnego należy

A. naoliwić olejem

B. przepłukać wodą destylowaną

C. zdezynfekować i wysterylizować

D. osuszyć przy pomocy sprężonego powietrza

Osuszanie dyszy sprężonym powietrzem, przepłukiwanie wodą destylowaną oraz naoliwianie olejem to metody, które nie spełniają wymogów bezpieczeństwa higienicznego w stomatologii. Osuszanie sprężonym powietrzem może jedynie usunąć resztki wody, ale nie eliminuje mikroorganizmów, które mogą pozostać na powierzchni dyszy. Takie działanie może prowadzić do dalszego przenoszenia bakterii oraz wirusów między pacjentami. Przepłukiwanie wodą destylowaną, chociaż wydaje się bardziej higieniczne, nie jest wystarczające do dezynfekcji, ponieważ woda nie ma właściwości zabijających patogeny. Ponadto, woda może sprzyjać rozwojowi biofilmu, co jeszcze bardziej zwiększa ryzyko zakażeń. Naoliwienie olejem jest podejściem, które nie ma zastosowania w kontekście dezynfekcji i sterylizacji. Oleje mogą gromadzić zanieczyszczenia, a ich stosowanie w narzędziach stomatologicznych może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń sprzętu. W stomatologii kluczowe jest przestrzeganie rygorystycznych procedur dezynfekcji i sterylizacji, aby eliminować wszystkie potencjalne zagrożenia dla zdrowia pacjentów. Przyjęcie niewłaściwych praktyk higienicznych może skutkować poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi dla pacjentów i podważać zaufanie do całej praktyki stomatologicznej.

Pytanie 37

Okresowo przeprowadzany biologiczny test kontrolujący proces sterylizacji, który informuje o eliminacji drobnoustrojów, to test

A. Sporal A

B. Helix

C. SPS

D. Bowie-Dick`a

Test Sporal A jest biologiczną metodą kontroli procesu sterylizacji, która polega na wykorzystaniu przetrwalników bakterii Bacillus atrophaeus jako wskaźników skuteczności procesu sterylizacji. Po przeprowadzeniu sterylizacji, kultury z przetrwalnikami są inkubowane, a wzrost mikroorganizmów wskazuje na ewentualne nieskuteczne działanie sterylizacji. Ten test jest szczególnie ceniony w środowiskach medycznych oraz przemysłowych, gdzie utrzymanie wysokiego poziomu aseptyki jest kluczowe. W praktyce zastosowanie testu Sporal A umożliwia regularne monitorowanie procesów sterylizacji w autoklawach, co jest zgodne z wytycznymi międzynarodowych standardów, takich jak ISO 11138. Regularne stosowanie testów biologicznych, takich jak Sporal A, zapewnia, że sprzęt medyczny i materiały są rzeczywiście wolne od drobnoustrojów, co jest niezbędne dla bezpieczeństwa pacjentów oraz skuteczności procedur medycznych.

Pytanie 38

Podczas przeprowadzania zabiegu pacjent stracił przytomność. Po natychmiastowym zaprzestaniu procedury oraz ocenie, że parametry życiowe są stabilne, należy w pierwszej kolejności

A. wykonać oddechy ratunkowe

B. nałożyć zimny kompres na kark siedzącego pacjenta

C. zrealizować manewr Heimlicha

D. ustawić dolne kończyny pacjenta wyżej niż jego głowę

Po omdleniu pacjenta, kluczowym działaniem jest zapewnienie odpowiedniego krążenia krwi do mózgu. Ułożenie kończyn dolnych w pozycji wyżej niż głowa pacjenta sprzyja poprawie przepływu krwi do mózgu, co może pomóc w szybszym przywróceniu świadomości. Taki manewr jest zgodny z wytycznymi dotyczących pierwszej pomocy, które zalecają unikanie niepotrzebnych interwencji i koncentrowanie się na prostych, skutecznych działaniach. W praktyce, po ułożeniu pacjenta w tej pozycji warto monitorować jego parametry życiowe, a także zapewnić mu świeże powietrze. W razie braku poprawy lub jeśli pacjent nie odzyskuje przytomności, należy niezwłocznie wezwać pomoc medyczną. Warto pamiętać, że zachowanie spokoju i szybka reakcja na omdlenie są kluczowe, aby skutecznie pomóc poszkodowanemu.

Pytanie 39

U osoby chorej na epilepsję podczas zabiegu wystąpił częściowy atak padaczkowy. W tej sytuacji należy

A. przeprowadzić resuscytację

B. wprowadzić dożylnie adrenalinę

C. zapewnić pacjentowi ochronę przed utratą ciepła

D. usunąć obce ciała z jamy ustnej

Usunięcie z jamy ustnej ciał obcych jest kluczowym działaniem w przypadku pacjenta, który doświadcza częściowego napadu padaczki. W trakcie takiego napadu pacjent może stracić kontrolę nad swoimi ruchami, co zwiększa ryzyko aspiracji lub zadławienia się obiektami znajdującymi się w jamie ustnej. Działania te są zgodne z zaleceniami wytycznych dotyczących postępowania w nagłych wypadkach, które podkreślają znaczenie zapewnienia drożności dróg oddechowych jako priorytetu. W przypadku napadów padaczkowych, szczególnie ważne jest, aby monitorować pacjenta pod kątem objawów, które mogą zagrażać jego życiu, takich jak bezdech czy zablokowanie dróg oddechowych. W praktyce klinicznej, szybka reakcja na obecność ciał obcych w jamie ustnej, np. poprzez ich usunięcie, może zapobiec poważnym powikłaniom, a także zmniejszyć stres i niepokój pacjenta. Warto również podkreślić, że w takich sytuacjach należy unikać wkładania palców do jamy ustnej pacjenta, co może prowadzić do dalszych urazów lub zmian w jego stanie zdrowia.

Pytanie 40

Higienistka, przeprowadzając wykład na temat zasad utrzymania czystości ruchomych uzupełnień protetycznych, powinna poinformować pacjenta, że po wyjęciu z jamy ustnej i oczyszczeniu całkowitą protezę należy przechowywać

A. na sucho w perforowanym pudełku

B. w kubku z wodą

C. owiniętą w mokrą chusteczkę

D. w płynie dezynfekcyjnym

Przechowywanie protezy całkowitej w płynie dezynfekcyjnym może wydawać się atrakcyjną opcją, jednak nie jest to zalecane w kontekście długoterminowego przechowywania. Płyny dezynfekcyjne, choć skuteczne w zabijaniu bakterii, mogą wpływać na materiał, z którego wykonana jest proteza, prowadząc do jego degradacji. Niektóre składniki dezynfekujące mogą powodować podrażnienia lub alergie u pacjentów. Przechowywanie protezy na sucho w perforowanym pudełku jest bardziej korzystne i zgodne z zaleceniami specjalistów stomatologicznych. Podobnie, owinięcie protezy w mokrą chusteczkę również nie jest odpowiednie, ponieważ może prowadzić do nadmiernej wilgotności, co sprzyja rozwojowi bakterii i pleśni, a także może powodować nieprzyjemny zapach. Woda lub inne płyny, w których proteza jest przechowywana, mogą przyczynić się do jej deformacji oraz obniżenia jakości materiałów z jakich jest wykonana. Stąd też, ważne jest, aby pacjenci byli świadomi, że nieodpowiednie metody przechowywania mogą prowadzić do obniżenia komfortu noszenia oraz ogólnego stanu zdrowia jamy ustnej. Edukacja pacjentów w zakresie odpowiednich praktyk jest kluczowa dla zapewnienia ich zadowolenia oraz zdrowia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej