Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 15 maja 2025 20:12
Data zakończenia: 15 maja 2025 20:54

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Które rodzaje treningów są kluczowe w kształtowaniu poprawnych nawyków dotyczących samoopieki i samopielęgnacji podopiecznego?

A. codzienne.

B. dietetyczne.

C. higieniczne.

D. relaksacyjne.

Wybór odpowiedzi dotyczącej treningów dnia codziennego jako kluczowego elementu w kształtowaniu prawidłowych nawyków samoopieki i samopielęgnacji jest trafny. Treningi te koncentrują się na wprowadzaniu nawyków, które są integralną częścią codziennego życia podopiecznego, co umożliwia im samodzielne zarządzanie swoją opieką. Przykłady takich nawyków obejmują planowanie posiłków, regularne ćwiczenia fizyczne czy utrzymywanie higieny osobistej. W praktyce, integracja tych nawyków w życie podopiecznego prowadzi do poprawy ich jakości życia oraz samodzielności. Zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się opieką zdrowotną, efektywne programy samopielęgnacji powinny koncentrować się na codziennych aktywnościach, które wzmacniają umiejętności samoobserwacji oraz podejmowania decyzji zdrowotnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na konieczność dostosowywania treningów do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych, co jest kluczowe dla skuteczności procesu.

Pytanie 2

Według instrukcji lekarza, asystent przeprowadza samodzielnie, bez udziału pacjenta, ćwiczenia kończyn dolnych u osoby leżącej w łóżku. Jakie to są ćwiczenia?

A. czynne-bierne

B. prowadzone izometrycznie

C. bierne

D. w warunkach odciążenia

Ćwiczenia bierne są wykonywane przez osobę trzecią, w tym przypadku asystenta, bez aktywnego udziału podopiecznego, co jest kluczowe dla osób unieruchomionych w łóżku. W takich ćwiczeniach kończyny dolne są poruszane przez terapeutę lub asystenta, co ma na celu zachowanie zakresu ruchomości stawów oraz zapobieganie zanikom mięśniowym, które mogą wystąpić przy długotrwałym unieruchomieniu. To podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi rehabilitacji osób niepełnosprawnych, które zalecają regularne stosowanie ćwiczeń biernych, aby wspierać krążenie, a także zmniejszać ryzyko powstawania odleżyn. Przykłady ćwiczeń biernych obejmują delikatne unoszenie nóg podopiecznego, rotacje stawów oraz zginanie i prostowanie kolan. Regularne stosowanie takich ćwiczeń, często zalecanych przez lekarzy, pozwala utrzymać elastyczność mięśni oraz zdrowie stawów, co jest kluczowe dla zapewnienia pacjentowi lepszej jakości życia.

Pytanie 3

W profilaktyce przeciwodleżynowej u pacjentów długotrwale unieruchomionych w łóżku, kluczowe jest?

A. zapewnienie lekkostrawnych posiłków

B. regularne używanie talku na skórę

C. częste zmienianie pozycji pacjenta

D. częste wietrzenie pokoju

Częste zmienianie pozycji ciała jest kluczowym elementem profilaktyki odleżyn u osób leżących w łóżku, ponieważ zmniejsza nacisk na konkretne obszary ciała, co jest fundamentalne dla utrzymania integralności skóry. Przy długotrwałym ucisku dochodzi do ograniczenia przepływu krwi, co może prowadzić do uszkodzeń tkanek. Zmiana pozycji co najmniej co dwie godziny jest zalecana przez różne organizacje zdrowotne, takie jak National Pressure Injury Advisory Panel. W praktyce, zastosowanie technik takich jak rotacja pacjenta, używanie poduszek do odciążenia i zmiana ułożenia kończyn jest kluczowe. Dodatkowo, korzystanie z materacy przeciwodleżynowych może wspierać tę strategię, zapewniając komfort i zmniejszając ryzyko kontuzji. Warto również pamiętać o monitorowaniu stanu skóry, ponieważ wczesne rozpoznanie zmian może pomóc w zapobieganiu powstawaniu odleżyn. Zmiana pozycji ciała jest więc nie tylko działaniem prewencyjnym, ale również częścią całościowej opieki nad pacjentem.

Pytanie 4

Osoba z niepełnosprawnością rozlała gorącą herbatę na udo, powodując powstanie pęcherzy. Jakie działanie powinien podjąć asystent w ramach pierwszej pomocy?

A. posmarować oparzenie oliwką i podać środek przeciwbólowy

B. zdezynfekować oparzone miejsce i nałożyć sterylny opatrunek

C. schładzać oparzenie bieżącą zimną wodą przez minimum 10 minut

D. nałożyć kompres z białka jaja kurzego na oparzone miejsce na przynajmniej 20 minut

Odpowiedź wskazująca na polewanie miejsca oparzenia zimną wodą przez co najmniej 10 minut jest zgodna z rekomendacjami ekspertów w zakresie udzielania pierwszej pomocy. Schładzanie oparzonego miejsca wodą ma na celu obniżenie temperatury skóry, co minimalizuje uszkodzenia tkanek oraz zmniejsza ból. Woda powinna być zimna, ale nie lodowata, aby uniknąć dodatkowych uszkodzeń skóry. Zastosowanie wody w takim przypadku jest uznawane za standardową procedurę, gdyż pozwala na szybkie złagodzenie objawów oraz ograniczenie ryzyka powikłań, takich jak infekcje. Ponadto, w przypadku poważnych oparzeń, schłodzenie może również opóźnić rozwój bólu, co jest istotne w kontekście komfortu pacjenta. Zgodnie z wytycznymi takich organizacji jak American Burn Association, polewanie wodą jest pierwszym krokiem w postępowaniu z oparzeniami, co czyni tę odpowiedź prawidłową.

Pytanie 5

Pani Anna, mająca 29 lat, po wypadku drogowym przemieszcza się korzystając z wózka inwalidzkiego. Pragnie ona nabyć umiejętności potrzebne do podjęcia pracy, takie jak obrona swoich przekonań oraz radzenie sobie z presją. Jakiej aktywności powinien jej zarekomendować asystent?

A. uczestnictwo w treningu asertywności

B. uczestnictwo w kursie językowym

C. udział w treningu autogennym

D. udział w kursie informatycznym

Trening asertywności jest kluczowym narzędziem dla osób, które pragną rozwijać umiejętności w zakresie obrony własnych przekonań oraz radzenia sobie z presją i naciskami. W sytuacji pani Anny, która zmaga się z konsekwencjami wypadku komunikacyjnego, umiejętności te mogą okazać się niezwykle pomocne w dążeniu do samodzielności i aktywnego uczestnictwa w życiu zawodowym. Trening asertywności uczy, jak skutecznie komunikować swoje potrzeby oraz jak stawiać granice, co jest niezbędne w pracy zespołowej oraz w relacjach z klientami. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być sytuacja, w której pani Anna musi bronić swojego zdania na temat sposobu wykonania zadania w zespole roboczym. Uczy się ona, jak wyrażać swoje myśli w sposób jasny i przekonujący, co zwiększa jej pewność siebie oraz wpływa na postrzeganie jej jako wartościowego członka zespołu. Uczestnictwo w takim treningu może przyczynić się do poprawy jakości życia zawodowego i osobistego, a także pomóc w pokonywaniu trudności związanych z niepełnosprawnością. Trening asertywności jest zgodny z najlepszymi praktykami w obszarze wsparcia osób z niepełnosprawnościami, które kładą nacisk na niezależność i samodzielność.

Pytanie 6

Opiekun współpracuje z 34-letnim mężczyzną, który po wypadku komunikacyjnym uzyskał orzeczenie o umiarkowanej niepełnosprawności. Zanim doszło do wypadku, mężczyzna był zawodowym kierowcą. Jakie są teraz możliwe warunki zatrudnienia dla tego podopiecznego?

A. Pracować na pół etatu na tej samej pozycji

B. Być zatrudnionym w środowisku pracy chronionej

C. Kontynuować dotychczasową pracę na pełen etat

D. Pracować tylko w miejscu, gdzie dostępny jest lekarz

Praca w warunkach pracy chronionej jest odpowiednia dla osób z umiarkowanymi stopniami niepełnosprawności, co jest zgodne z ustawodawstwem, które definiuje takie środowiska jako miejsca, gdzie zatrudniani są pracownicy z ograniczeniami zdrowotnymi. Praca chroniona stwarza możliwości dostosowania zadań oraz środowiska pracy do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co zwiększa ich efektywność i komfort. Przykładem mogą być stanowiska, które wymagają mniejszych obciążeń fizycznych lub dostosowania przestrzeni roboczej. Zgodnie z Kodeksem pracy oraz ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej, pracodawcy są zobowiązani do zapewnienia odpowiednich warunków pracy, co może obejmować m.in. elastyczny czas pracy czy specjalistyczne wsparcie. Osoby z niepełnosprawnościami mogą również korzystać z dodatkowych ulg i dotacji, co czyni zatrudnienie ich w takich warunkach korzystnym zarówno dla nich, jak i dla pracodawców. Dlatego praca w warunkach chronionej jest najlepszą opcją dla podopiecznego, który ma ograniczenia wynikające z wypadku komunikacyjnego.

Pytanie 7

Gdzie powinien być usytuowany asystent pomagający osobie z niedowładem nogi przy wchodzeniu po schodach?

A. lekko za osobą po stronie zdrowej nogi

B. obok osoby po stronie osłabionej nogi

C. obok osoby po stronie zdrowej nogi

D. lekko za osobą po stronie osłabionej nogi

Odpowiedź, że asystent asekurujący powinien znajdować się nieco za podopiecznym po stronie słabszej kończyny, jest poprawna ze względu na zapewnienie maksymalnego wsparcia i bezpieczeństwa dla osoby z niedowładem. Umiejscowienie asystenta w tej pozycji pozwala na lepsze wychwycenie ewentualnych upadków oraz stabilizację ciała podopiecznego, co jest szczególnie istotne na schodach, gdzie ryzyko kontuzji jest znacznie wyższe. W praktyce, asystent może w razie potrzeby szybko zareagować, oferując wsparcie poprzez objęcie podopiecznego ramieniem lub nawet pomoc w podtrzymywaniu go w trudnych momentach. W sytuacjach, gdy podopieczny wykonuje ruchy w górę schodów, asystent w tej pozycji może także lepiej kontrolować jego postawę, minimalizując ryzyko upadku oraz zmniejszając obciążenie na słabszą kończynę. Takie podejście jest zgodne z zasadami ergonomii oraz standardami pomocy w opiece zdrowotnej, które podkreślają znaczenie bezpieczeństwa i komfortu w procesie wsparcia osób z ograniczeniami ruchowymi.

Pytanie 8

Jakie działania powinien podjąć asystent, organizując przestrzeń dla osoby z astmą?

A. utrzymywać pomieszczenia wilgotne i z temperaturą powyżej 25°C

B. zasugerować usunięcie dywanów i zasłon, regularnie wietrzyć pokoje

C. ścierać kurze na sucho, polecić zakup pościeli z naturalnej wełny

D. codziennie zamiatać pokoje, używać zapachowych odświeżaczy powietrza

Zalecenie rezygnacji z dywanów i zasłon oraz regularne wietrzenie pomieszczeń jest kluczowe dla tworzenia bezpiecznego środowiska dla osób z astmą. Dywany i zasłony są znane jako pułapki dla alergenów, takich jak roztocza, pyłki i sierść zwierząt, co może wywoływać objawy astmy. Wietrzenie pomieszczeń pomaga w usuwaniu zanieczyszczeń powietrza, a także utrzymaniu odpowiedniego poziomu wilgotności, co jest istotne, ponieważ zbyt duża wilgotność sprzyja rozwojowi pleśni i grzybów. Dobrym praktykom w organizacji przestrzeni dla osób z astmą towarzyszy wprowadzenie materiałów łatwych do czyszczenia, takich jak gładkie podłogi, które można łatwo odkurzać. Warto także zainstalować oczyszczacze powietrza, które skutecznie redukują stężenie alergenów w powietrzu. Rekomendacje te są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowymi standardami dotyczącymi zdrowego mieszkalnictwa, które podkreślają znaczenie jakości powietrza w pomieszczeniach dla osób z chorobami układu oddechowego.

Pytanie 9

85-letni mężczyzna podczas spaceru w parku powiedział asystentowi, że odczuwa kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej, zawroty głowy i trudności w oddychaniu. Jakie schorzenie mogą sugerować te objawy?

A. udar mózgu

B. udar cieplny

C. zaburzenia trawienia

D. problemy z pracą serca

Kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej, zawroty głowy oraz duszność to objawy, które mogą wskazywać na zaburzenia pracy serca, takie jak arytmie, choroba wieńcowa czy nawet zawał serca. W przypadku starszych pacjentów, takich jak 85-letni podopieczny, ryzyko wystąpienia tych schorzeń jest znacznie wyższe z uwagi na naturalny proces starzenia się organizmu oraz obecność potencjalnych chorób współistniejących. Osoby z chorobami serca często doświadczają podobnych objawów, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, jeśli nie zostaną podjęte odpowiednie kroki. W praktyce, ważne jest, aby asystenci i opiekunowie byli wyczuleni na te symptomy i niezwłocznie reagowali, stosując się do zaleceń medycznych oraz procedur pierwszej pomocy. Zgodnie z najlepszymi praktykami, w przypadku wystąpienia takich objawów powinno się niezwłocznie powiadomić służby medyczne oraz, jeśli to możliwe, monitorować stan pacjenta do czasu przybycia pomocy.

Pytanie 10

Jaką metodę pracy socjalnej wdrożył asystent, proponując osobie z niepełnosprawnością uczestnictwo w zajęciach klubu seniora?

A. Wspólne działanie z rodziną

B. Praca z grupą

C. Tworzenie środowiska

D. Praca z jednostką

Wybór innych metod pracy socjalnej, takich jak współpraca z rodziną, grupowa czy z indywidualnym przypadkiem, nie odpowiada sytuacji przedstawionej w pytaniu. Współpraca z rodziną koncentruje się na angażowaniu bliskich w proces wsparcia, co jest istotne, ale w przypadku proponowania uczestnictwa w zajęciach klubu seniora kluczowe jest bezpośrednie działanie na rzecz jednostki poprzez organizację środowiska, a nie tylko wsparcie rodzinne. Metoda grupowa, polegająca na pracy z grupą, może być przydatna, jednak w kontekście samotnej osoby z niepełnosprawnością, to organizowanie środowiska jest bardziej efektywne, gdyż pozwala na dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb. Z kolei podejście z indywidualnym przypadkiem, chociaż istotne w pracy socjalnej, również nie oddaje pełni kontekstu sytuacji. Ta metoda koncentruje się bardziej na analizie i interwencji w życiu jednostki w sposób indywidualny, co może ograniczać możliwości integracji z szerszym środowiskiem. Pomijając aspekt środowiskowy, można łatwo stracić z oczu znaczenie interakcji społecznych dla osób z niepełnosprawnościami, które są kluczowe dla ich rozwoju i dobrostanu psychicznego. W praktyce, skuteczna praca socjalna powinna obejmować różne metody, ale w przypadku proponowania zajęć zachęcających do integracji społecznej, organizowanie środowiska jest kluczowym podejściem, które prowadzi do pozytywnych efektów w życiu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 11

Osoba z niepełnosprawnością, która regularnie telefonuje do bliskich oraz nalega na spotkania, odczuwa brak jakiej potrzeby?

A. interakcji z ludźmi

B. uznania społecznego

C. świadomości siebie

D. realizacji osobistej

Odpowiedź "kontakt" jest poprawna, ponieważ potrzeba kontaktu społecznego jest fundamentalną potrzebą człowieka, szczególnie w kontekście osób z niepełnosprawnościami. Osoby te mogą doświadczać izolacji społecznej, a ich potrzeby emocjonalne są często zaspokajane poprzez interakcję z innymi. Częste dzwonienie do znajomych i rodziny jest oznaką pragnienia utrzymywania relacji i poszukiwania wsparcia. W praktyce, zapewnienie kontaktu może być realizowane poprzez różne formy wsparcia, takie jak organizowanie spotkań, rozmów telefonicznych czy korzystanie z technologii umożliwiających komunikację. Warto również pamiętać, że kontakt z innymi jest kluczowy dla zdrowia psychicznego, a jego brak może prowadzić do depresji i obniżenia jakości życia. Zgodnie z teorią hierarchii potrzeb Maslowa, potrzeba przynależności i miłości, która wiąże się z potrzebą kontaktu, jest jednym z podstawowych elementów zdrowego rozwoju jednostki. W praktyce, terapeuci i specjaliści zajmujący się wsparciem osób z niepełnosprawnościami powinni kłaść nacisk na tworzenie możliwości do interakcji społecznych, co sprzyja ich integracji i poprawia samopoczucie.

Pytanie 12

Asystent, po wejściu do mieszkania osoby, którą się opiekuje, zauważył, że ta osoba leży na podłodze. Nie ma nikogo w pobliżu, kto mógłby pomóc. Co w tym przypadku powinien zrobić?

A. sprawdzić, czy osoba leżąca jest przytomna, a następnie wezwać pogotowie ratunkowe

B. zadzwonić po pogotowie i poczekać na przybycie karetki

C. palcem usunąć potencjalne ciała obce z dróg oddechowych

D. wezwać pomoc i rozpocząć sztuczne oddychanie

Odpowiedź, która zakłada ocenę przytomności leżącego przed wezwaniem pomocy, jest nie tylko prawidłowa, ale również zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie pierwszej pomocy. W sytuacji, gdy asystent znajduje osobę leżącą na podłodze, kluczowe jest najpierw ustalenie, czy osoba ta jest przytomna i reaguje na bodźce. Ocena stanu przytomności polega na sprawdzeniu, czy osoba jest w stanie odpowiedzieć na pytania, reagować na dotyk czy dźwięki. Jeśli osoba nie reaguje, konieczne jest natychmiastowe wezwanie pogotowia ratunkowego, aby zapewnić odpowiednią pomoc medyczną. Przykładowo, w przypadku braku reakcji, asystent powinien zadzwonić pod numer alarmowy, a jednocześnie monitorować oddech i puls, co pozwoli na szybsze i bardziej efektywne działanie służb medycznych. Dobrą praktyką jest również informowanie dyspozytora o stanie osoby oraz wszelkich zauważonych objawach, co może przyspieszyć proces przyjęcia i udzielenia pomocy. Tego rodzaju działania są zgodne z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji, które podkreślają znaczenie szybkiej oceny stanu osoby poszkodowanej oraz wezwania odpowiednich służb.

Pytanie 13

Jaka jest zalecana częstotliwość zmiany pozycji ciała osoby leżącej w łóżku w ramach profilaktyki przeciwodleżynowej w ciągu dnia?

A. co 4 godziny

B. co 6 godzin

C. co 2 godziny

D. co 1 godzinę

Odpowiedź "2 godziny" jest prawidłowa, ponieważ zmiana ułożenia ciała pacjenta leżącego w łóżku jest kluczowym elementem profilaktyki przeciwodleżynowej. Zgodnie z rekomendacjami organizacji takich jak National Pressure Injury Advisory Panel (NPIAP) oraz EPUAP (European Pressure Ulcer Advisory Panel), zaleca się, aby pacjenci, którzy są w pozycji leżącej, zmieniali swoje ułożenie przynajmniej co 2 godziny. Takie regularne przekształcanie pozycji ma na celu zminimalizowanie długotrwałego ucisku na określone obszary ciała, co znacząco obniża ryzyko rozwoju odleżyn. Praktyczne zastosowanie tej zasady można zobaczyć w placówkach medycznych, gdzie pielęgniarki i opiekunowie systematycznie monitorują pozycję pacjentów, aby zapewnić ich komfort oraz zdrowie. Dodatkowo, ważne jest, aby przy każdej zmianie ułożenia ciała, używać odpowiednich technik, które zmniejszają ryzyko urazów zarówno pacjenta, jak i osoby opiekującej się.

Pytanie 14

Jakiego rodzaju aktywność warto zalecić osobie z niepełnosprawnością psychiczną w celu poprawy jej stanu emocjonalnego?

A. Zajęcia terapeutyczne i grupowe interakcje

B. Zajęcia z matematyki na poziomie zaawansowanym

C. Intensywne treningi siłowe

D. Samotne spacery w odosobnionych miejscach

Zajęcia terapeutyczne i grupowe interakcje są kluczowe w poprawie stanu emocjonalnego osoby z niepełnosprawnością psychiczną. Takie aktywności umożliwiają uczestnikom nawiązywanie relacji z innymi ludźmi, co jest niezwykle ważne dla poprawy samopoczucia psychicznego. Wspólne działania w grupie mogą budować poczucie przynależności i wspólnoty, co jest fundamentem zdrowia psychicznego. Terapeutyczne zajęcia grupowe często obejmują różnorodne formy terapii, takie jak arteterapia, muzykoterapia czy terapia zajęciowa, które pomagają w wyrażaniu emocji i rozwijaniu umiejętności interpersonalnych. Takie środowisko wspiera również rozwój samoświadomości i samoakceptacji, co jest kluczowe dla osób z trudnościami psychicznymi. Ponadto, uczestniczenie w zajęciach terapeutycznych pomaga w nauce radzenia sobie ze stresem, co jest nieodzowne w codziennym funkcjonowaniu. Warto podkreślić, że takie zajęcia są prowadzone przez wykwalifikowanych specjalistów, co gwarantuje bezpieczeństwo i efektywność terapii. Poprzez regularne uczestnictwo w takich aktywnościach, osoby z niepełnosprawnością psychiczną mogą stopniowo budować zdrowsze nawyki emocjonalne i społeczne, co znacząco wpływa na ich ogólne dobre samopoczucie i jakość życia.

Pytanie 15

Jaką zasadę powinien stosować asystent pracujący z osobą z niepełnosprawnością, aby prawidłowo traktować swojego podopiecznego?

A. dyktatorski

B. instrumentalny

C. dominujący

D. podmiotowy

Nieodpowiednie metody zarządzania osobą z niepełnosprawnością, takie jak apodyktyczność, podejście przedmiotowe czy autokratyzm, prowadzą do marginalizacji indywidualnych potrzeb podopiecznego. Apodyktyczne podejście oznacza dominację i brak przestrzeni na swobodę wyboru, co może skutkować poczuciem bezsilności i braku kontroli nad własnym życiem. Z kolei przedmiotowe traktowanie skupia się na osobie jako obiekcie, a nie jako aktywnym uczestniku procesu wsparcia, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami etyki pracy z osobami niepełnosprawnymi. Autokratyzm ogranicza możliwość samodzielnego podejmowania decyzji, co jest kluczowe dla rozwoju osobistego i społecznego. Takie podejścia są nie tylko nieefektywne, ale także mogą prowadzić do pogorszenia stanu psychicznego oraz fizycznego podopiecznego. Kierowanie się tymi błędnymi koncepcjami często wynika z braku zrozumienia zasady, że każda osoba ma prawo do bycia traktowaną z szacunkiem i godnością, a asystent powinien być przewodnikiem, a nie narzucającym swoje decyzje liderem. Wspieranie osób z niepełnosprawnościami w ich dążeniu do samodzielności i aktywnego życia w społeczeństwie wymaga podejścia opartego na dialogu i współpracy.

Pytanie 16

Jak nazywają się ćwiczenia, które polegają na napinaniu różnych mięśni bez poruszania stawami, zalecane dla pacjenta leżącego w łóżku w celu zapobiegania zanikom mięśni?

A. izometryczne

B. pasywne

C. z własną pomocą

D. rozciągające

Ćwiczenia izometryczne polegają na napinaniu mięśni bez wykonywania ruchu w stawach, co jest szczególnie skuteczne w przypadku pacjentów leżących, aby zapobiec zanikom mięśniowym. W trakcie tych ćwiczeń mięśnie są aktywowane i utrzymywane w napięciu, co pozwala na ich wzmocnienie oraz poprawę przepływu krwi bez konieczności angażowania grup stawowych. Przykłady ćwiczeń izometrycznych obejmują napinanie mięśni brzucha, ud czy pośladków w pozycji leżącej. Tego rodzaju aktywność jest zgodna z zaleceniami rehabilitacyjnymi, które nakładają nacisk na zachowanie funkcji mięśniowych, zwłaszcza u osób z ograniczoną mobilnością. Izometryczne ćwiczenia są również stosowane w rehabilitacji, aby poprawić stabilność stawów oraz zmniejszyć ryzyko kontuzji. Warto zauważyć, że regularne wykonywanie takich ćwiczeń przyczynia się do zwiększenia masy mięśniowej i siły, co jest kluczowe dla powrotu do aktywności fizycznej.

Pytanie 17

Z którym ze specjalistów można się skonsultować bez skierowania, mając ubezpieczenie zdrowotne i będąc osobą z niepełnosprawnością?

A. Kardiologiem

B. Psychiatrą

C. Ortopedą

D. Neurologiem

Osoby z niepełnosprawnością mają prawo do korzystania z usług psychiatrycznych w ramach ubezpieczenia zdrowotnego bez konieczności posiadania skierowania. Jest to zgodne z przepisami prawa oraz standardami opieki zdrowotnej, które uznają znaczenie dostępu do opieki psychologicznej dla osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności. W praktyce oznacza to, że pacjenci mogą szybko uzyskać pomoc w trudnych sytuacjach życiowych, korzystając z konsultacji psychiatrycznych, co jest kluczowe dla ich zdrowia psychicznego. W przypadku osób z niepełnosprawnością, terapia psychiatryczna może obejmować nie tylko leczenie farmakologiczne, ale również różne formy psychoterapii, co przyczynia się do poprawy jakości życia. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zdrowia psychicznego, które wskazują na znaczenie wczesnej interwencji oraz dostępności usług terapeutycznych dla osób znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej.

Pytanie 18

Kiedy podczas udzielania pierwszej pomocy należy zastosować pozycję bezpieczną?

A. ma kłopoty z oddychaniem

B. odczuwa ból w klatce piersiowej

C. jest nieprzytomny, lecz oddycha

D. jest nieprzytomny i brak mu oddechu

Odpowiedź, że pozycję bezpieczną należy zastosować w przypadku, gdy poszkodowany jest nieprzytomny, ale oddycha, jest prawidłowa i zgodna z najlepszymi praktykami w udzielaniu pierwszej pomocy. Pozycja bezpieczna, znana również jako pozycja boku, ma na celu zabezpieczenie drożności dróg oddechowych oraz zapobieganie aspiracji (zassaniu) treści pokarmowej lub płynów, co jest kluczowe w przypadku nieprzytomnego pacjenta, który samodzielnie oddycha. W tej pozycji ciężar ciała poszkodowanego jest rozłożony w taki sposób, aby ułatwić swobodny przepływ powietrza, a także umożliwić odpływ płynów z jamy ustnej. Praktyka ta jest szczególnie istotna w kontekście urazów głowy, gdzie niewłaściwa pozycja może prowadzić do dodatkowych uszkodzeń. W sytuacjach, gdy pacjent jest nieprzytomny, ale ma oznaki oddychania, kluczowe jest, aby go nie pozostawiać w pozycji leżącej na plecach, co mogłoby prowadzić do zatorów dróg oddechowych. Warto zaznaczyć, że stosowanie pozycji bezpiecznej powinno odbywać się szybko, aby nie doprowadzić do pogorszenia stanu zdrowia poszkodowanego. Standardy wytyczane przez organizacje takie jak Europejska Rada Resuscytacji podkreślają znaczenie tej interwencji jako podstawowego elementu działań w sytuacjach zagrożenia życia.

Pytanie 19

Jak nazywają się ćwiczenia, które wykonuje się samodzielnie, polegające na zginaniu i prostowaniu stawów nadgarstkowych oraz wykonywaniu obrotów głową?

A. z oporem

B. z odciążeniem

C. samopomocne

D. swobodnie czynne

Odpowiedź 'czynne wolne' jest poprawna, ponieważ te ćwiczenia są wykonywane samodzielnie przez podopiecznego, co oznacza, że osoba wykonuje ruchy bez dodatkowego oporu zewnętrznego. Ćwiczenia czynne wolne są fundamentalne w rehabilitacji oraz w programach treningowych, ponieważ pozwalają na rozwijanie świadomości ciała oraz poprawę zakresu ruchu. Przykładem takiego podejścia jest rehabilitacja po urazach nadgarstków, gdzie pacjenci wykonują zgięcia i prostowania nadgarstków, co przyczynia się do poprawy ich funkcji. Dobrym standardem w terapii jest wprowadzanie takich ćwiczeń w początkowej fazie rehabilitacji, aby stopniowo zwiększać intensywność i zakres ruchu, co wspiera proces powrotu do pełnej sprawności. W praktyce terapeuci często zalecają wykonywanie ćwiczeń czynnych wolnych w różnorodnych pozycjach oraz z wykorzystaniem różnorodnych materiałów, co może zwiększyć ich skuteczność i uatrakcyjnić proces rehabilitacji.

Pytanie 20

Jaka jest zalecana metoda wsparcia dla osoby z ograniczoną mobilnością kończyn dolnych?

A. Stosowanie sprzętu pomocniczego, takiego jak chodziki czy wózki inwalidzkie

B. Unikanie wszelkiej aktywności fizycznej i pozostawanie w łóżku

C. Organizowanie codziennych, umiarkowanych ćwiczeń fizycznych pod nadzorem specjalisty

D. Podawanie suplementów diety bez konsultacji z lekarzem lub dietetykiem

Stosowanie sprzętu pomocniczego, takiego jak chodziki czy wózki inwalidzkie, jest kluczowe dla osób z ograniczoną mobilnością kończyn dolnych. Takie urządzenia są projektowane z myślą o wspieraniu niezależności osób z niepełnosprawnościami i umożliwiają im poruszanie się w sposób bardziej samodzielny. Wózki inwalidzkie, na przykład, mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, co zapewnia większy komfort i bezpieczeństwo. Chodziki z kolei pomagają w zachowaniu równowagi i stabilności, co jest niezwykle istotne dla osób mających trudności z chodzeniem. Wsparcie techniczne, jakie zapewnia ten sprzęt, jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji i opiece nad osobami z niepełnosprawnościami. Wykorzystanie tych narzędzi jest standardem w branży, ponieważ umożliwia osobom z ograniczoną mobilnością uczestniczenie w codziennych aktywnościach, co z kolei przyczynia się do poprawy ich jakości życia. Dodatkowo, takie rozwiązania pomagają w prewencji wtórnych problemów zdrowotnych, takich jak odleżyny czy zanik mięśni, które mogą wystąpić przy długotrwałym unieruchomieniu.

Pytanie 21

Podczas przechadzki z opiekunem pacjentka straciła równowagę i upadła na ziemię. Jednocześnie opiekun zauważył, że pacjentka nie jest w stanie podnieść rąk do góry ani powiedzieć, co się wydarzyło, a na jej twarzy widoczny jest opadający kącik ust i powieka po jednej stronie. Jakie schorzenie mogą sugerować te objawy?

A. udar mózgu

B. napad padaczkowy

C. uszkodzenie głowy

D. atak serca

W przypadku podopiecznej, opisane objawy są typowe dla udaru mózgu. Udar mózgu może objawiać się nagłym osłabieniem jednej strony ciała, co może prowadzić do opadania kącika ust oraz opadającej powieki. Te oznaki są związane z uszkodzeniem neuronów w obszarze mózgu odpowiedzialnym za ruch i mimikę, najczęściej w wyniku niedokrwienia lub krwotoku. Istotne jest, aby w takiej sytuacji szybko wezwać pomoc medyczną, ponieważ czas jest kluczowy w leczeniu udaru. Im szybciej pacjent otrzyma odpowiednią pomoc, tym większe szanse na powrót do pełni zdrowia. Standardy postępowania w przypadku udaru mózgu obejmują również stosowanie skali FAST (Face, Arms, Speech, Time), która pomaga w szybkiej ocenie objawów udaru. Na przykład, jeśli podczas badania pacjent nie jest w stanie unieść jednej ręki lub mówić w sposób zrozumiały, należy natychmiast wezwać służby ratunkowe. Odpowiednia edukacja i świadomość objawów udaru mogą uratować życie.

Pytanie 22

Czym uzupełnia się mydło w pielęgnacji skóry w okolicy stomii?

A. fizjologicznym roztworem soli

B. wyciągiem z szałwii

C. wodą

D. wyciągiem z rumianku

Stosowanie naparów z rumianku lub szałwii do pielęgnacji skóry wokół stomii, mimo ich tradycyjnych właściwości łagodzących i przeciwzapalnych, może wiązać się z ryzykiem podrażnienia delikatnej skóry. Napary ziołowe, chociaż naturalne, mogą zawierać substancje, które w połączeniu z wrażliwą skórą wokół stomii mogą prowadzić do niepożądanych reakcji, takich jak alergie czy podrażnienia. Roztwór soli fizjologicznej, będący często stosowanym środkiem w medycynie, również nie jest zalecany do codziennej pielęgnacji, gdyż jego zasolenie może powodować dodatkowe podrażnienia. Skóra wokół stomii wymaga szczególnej troski i nawilżenia, a nadmierne stosowanie substancji o działaniu ściągającym, jak soli, może prowadzić do odwodnienia naskórka. Kluczowe w pielęgnacji jest nie tylko oczyszczenie, ale również zachowanie odpowiedniego pH i nawodnienia skóry. Często występującym problemem jest błędne przekonanie, że naturalne składniki są zawsze bezpieczne; jednak w przypadku osób z wyłonioną stomią, skóra jest znacznie bardziej narażona na podrażnienia i reakcje alergiczne. Dlatego zaleca się stosowanie wyłącznie sprawdzonych, neutralnych środków, takich jak czysta woda, aby zapewnić bezpieczeństwo i komfort pacjenta.

Pytanie 23

23-letnia osoba straciła słuch w wyniku poważnego wypadku w dzieciństwie. Jakiego rodzaju jest to niepełnosprawność?

A. wrodzona, sensoryczna

B. nabyta, sensoryczna

C. nabyta, sprzężona

D. wrodzona, sprzężona

Odpowiedź "nabyta, sensoryczna" jest poprawna, ponieważ opisuje przypadek 23-letniej podopiecznej, która straciła słuch w wyniku ciężkiego wypadku w dzieciństwie. W kontekście niepełnosprawności, "nabyta" oznacza, że utrata słuchu nastąpiła w wyniku zdarzenia, które miało miejsce po urodzeniu, co w tym przypadku jest zgodne z rzeczywistością. Z kolei termin "sensoryczna" odnosi się do rodzaju utraty słuchu, która ma miejsce na poziomie narządów zmysłów, czyli w tym przypadku w uchu wewnętrznym lub drogach słuchowych, a nie w ośrodkowym układzie nerwowym. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest ocena poziomu niepełnosprawności, która jest kluczowa przy przyznawaniu odpowiednich świadczeń zdrowotnych i wsparcia rehabilitacyjnego. W praktyce, profesjonalni pracownicy ochrony zdrowia muszą znać różnice między rodzajami niepełnosprawności, aby efektywnie dostosować terapie i programy wsparcia do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO).

Pytanie 24

Asystent zauważył, że u 40-letniego podopiecznego występuje narastające osłabienie siły mięśni rąk, problemy z równowagą oraz drżenie nóg. Podopieczny skarży się również na problemy ze wzrokiem oraz bóle i skurcze mięśni rąk. Jakie schorzenie mogą sugerować te objawy?

A. stwardnienia rozsianego

B. choroby naczyń miażdżycowych

C. zespołu Alzheimera

D. zespołu Parkinsona

Choć choroba Parkinsona, miażdżyca naczyń czy Alzheimer mają swoje jasne objawy, to jednak nie pasują do tego konkretnego opisanego przypadku. Parkinson to schorzenie, które powoduje drżenie, sztywność mięśni i trudności w ruchu, ale rzadko prowadzi do problemów ze wzrokiem czy skurczami. Miażdżyca z kolei to bardziej problem z krążeniem i nie powoduje typowych objawów neurologicznych, jakich doświadczają pacjenci z SM. Wiele chorób neurologicznych może mieć podobne objawy, co bardzo myli w diagnozowaniu. Alzheimer, który to jest rodzaj demencji, głównie wpływa na myślenie i pamięć, a nie na ruch, więc również odpada jako przyczyna tych dolegliwości. Ważne jest, żeby dobrze rozumieć różnice pomiędzy tymi chorobami, bo błąd w diagnozie może doprowadzić do niewłaściwego leczenia. Lekarze muszą brać pod uwagę cały obraz stanu pacjenta i używać dobrych narzędzi diagnostycznych, żeby nie popełniać błędów i zapewnić najlepszą opiekę.

Pytanie 25

Jaką metodę powinien zastosować asystent, aby wspierać funkcje poznawcze osoby będącej w umiarkowanym stadium choroby Alzheimera?

A. reminiscencyjną terapię

B. szkolenie dotyczące wiedzy o chorobie

C. szkolenie w zakresie orientacji przestrzennej

D. narracyjną terapię

Terapia reminiscencyjna jest podejściem opartym na przywoływaniu wspomnień z przeszłości, które ma na celu aktywizację funkcji poznawczych pacjentów z chorobą Alzheimera. W umiarkowanym stadium choroby, kiedy pacjenci często tracą zdolność do samodzielnego przypominania sobie informacji, terapia ta może być szczególnie korzystna. Asystent może wykorzystać różnorodne materiały, takie jak zdjęcia, filmy, muzykę czy przedmioty codziennego użytku, aby pomóc podopiecznym w przywołaniu pozytywnych wspomnień. Przykładowo, sesje mogą obejmować rozmowy o ważnych momentach w życiu pacjenta, co nie tylko wspiera pamięć, ale również poprawia samopoczucie poprzez przywołanie pozytywnych emocji. Badania pokazują, że terapia reminiscencyjna zwiększa zaangażowanie i zadowolenie z życia osób z demencją, a także poprawia ich zdolności komunikacyjne. Z tego powodu jest ona rekomendowana w wielu standardach opieki nad osobami z chorobą Alzheimera, jako skuteczna metoda wsparcia ich funkcji poznawczych i emocjonalnych.

Pytanie 26

Na podstawie Ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. dotyczącej rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami, pani Magda posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Jaka forma wsparcia jest jej potrzebna?

A. krótkookresowej

B. długookresowej

C. tymczasowej

D. ciągłej

Prawidłowa odpowiedź to stała pomoc, co wynika z orzeczonego znacznego stopnia niepełnosprawności pani Magdy. Osoby z takim stopniem niepełnosprawności często wymagają nieprzerwanej opieki, ponieważ ich codzienne funkcjonowanie może być znacznie utrudnione. Stała pomoc odnosi się do sytuacji, w której niepełnosprawność wpływa na wiele aspektów życia, takich jak mobilność, zdolność do samodzielnego wykonywania czynności życiowych czy komunikacji. Przykładem zastosowania stałej pomocy może być wsparcie w codziennych czynnościach, takich jak ubieranie się, przygotowywanie posiłków czy poruszanie się po przestrzeni publicznej. Istotne jest, aby zrozumieć, że zgodnie z ustawodawstwem, osoby z dużym stopniem niepełnosprawności mają prawo do kompleksowej rehabilitacji oraz dostępu do usług wsparcia, które powinny być dostosowane do ich indywidualnych potrzeb. W praktyce oznacza to, że usługi te powinny być dostępne przez długi czas, aby zapewnić jak najwyższą jakość życia i niezależność osobom z niepełnosprawnościami.

Pytanie 27

Dziecku z jakim problemem najtrudniej jest nawiązać i utrzymać kontakt wzrokowy?

A. z trisomią 21

B. z diagnozą autyzmu

C. z lekkim ograniczeniem intelektualnym

D. z przewodzeniowym ubytkiem słuchu

Dzieci z autyzmem często mają trudności z nawiązywaniem i utrzymywaniem kontaktu wzrokowego z innymi ludźmi. Jest to charakterystyczny objaw zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD), który może wynikać z problemów z przetwarzaniem bodźców społecznych oraz z ograniczonej zdolności do rozumienia norm społecznych. W praktyce oznacza to, że dzieci te mogą unikać patrzenia na twarze osób dorosłych lub rówieśników, co może prowadzić do trudności w interakcjach społecznych. Przykładem może być sytuacja, w której nauczyciel próbuje nawiązać kontakt z dzieckiem podczas zajęć, a dziecko odwraca wzrok lub patrzy w inną stronę. Zgodnie z dobrymi praktykami w pracy z dziećmi z autyzmem, terapeuci oraz nauczyciele powinni stosować różne strategie, aby wspierać rozwój umiejętności społecznych, takie jak zabawy rozwijające nawiązywanie kontaktu wzrokowego oraz techniki terapeutyczne, które pomagają dzieciom lepiej zrozumieć interakcje społeczne.

Pytanie 28

Pan Jacek jest wspierany przez asystenta, a do poruszania się używa balkonika. Mieszka na trzecim piętrze w budynku bez windy i odczuwa brak kontaktów towarzyskich. Co jest główną przyczyną tej sytuacji?

A. jest niechęć pana Jacka do wychodzenia z domu

B. są ograniczenia finansowe

C. są przeszkody w architekturze budynku

D. jest brak dostosowania społecznego pana Jacka

Odpowiedź "są bariery architektoniczne" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do rzeczywistych ograniczeń w dostępności budynków, które mają wpływ na życie osób z ograniczeniami ruchowymi. W przypadku pana Jacka, mieszkanego na trzecim piętrze budynku bez windy, bariery architektoniczne, takie jak brak dostosowania infrastruktury do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, są kluczowym czynnikiem wpływającym na jego izolację społeczną. Zgodnie z wytycznymi prawa budowlanego oraz standardami dostępności, wszystkie nowe budynki publiczne oraz mieszkalne powinny być projektowane z myślą o osobach z ograniczoną mobilnością. Praktyczne przykłady dostosowań obejmują instalację wind, poręczy, ramp oraz odpowiednie szerokości drzwi. Takie zmiany nie tylko poprawiają komfort życia osób z ograniczeniami, ale także wspierają ich integrację w społeczeństwie, umożliwiając aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i kulturalnym. Dostosowanie przestrzeni architektonicznej jest kluczowe dla zapewnienia równości szans oraz minimalizowania skutków osamotnienia wśród osób starszych i z niepełnosprawnościami.

Pytanie 29

Jakie ograniczenie jest typowe dla osoby we wczesnym etapie demencji?

A. przyswajania nowych wiadomości

B. opanowania drżenia dłoni

C. utrzymania równowagi ciała

D. zarządzania funkcjami pęcherza moczowego

Wczesne stadium otępienia, często związane z chorobą Alzheimera czy innymi formami demencji, charakteryzuje się specyficznymi trudnościami w przyswajaniu nowych informacji. Osoby w tym stadium mogą mieć problemy z zapamiętywaniem nowych faktów, umiejętności czy wydarzeń, co w znacznym stopniu wpływa na ich codzienne życie. Przykładem może być trudność w nauce korzystania z nowych urządzeń, takich jak telefony komórkowe czy urządzenia do komunikacji. W praktyce, zamiast koncentrować się na prostych informacjach do zapamiętania, pacjenci mogą skupić się na rutynowych czynnościach, co ogranicza ich zdolność do adaptacji w zmieniającym się otoczeniu. Zgodnie ze standardami opieki nad osobami starszymi, ważne jest podejście holistyczne, które uwzględnia wsparcie w procesie uczenia się oraz stymulację poznawczą, aby złagodzić te problemy. Dobrym przykładem praktyki jest wprowadzenie regularnych ćwiczeń umysłowych, takich jak gry pamięciowe, które mogą pomóc w utrzymaniu i poprawie funkcji poznawczych. Zrozumienie natury tych trudności jest kluczowe dla efektywnego wsparcia osób z otępieniem.

Pytanie 30

Jakie działanie powinien podjąć asystent, aby ułatwić osobie z niepełnosprawnością poruszającej się za pomocą balkonika przemieszczanie się po mieszkaniu?

A. usunąć dywan

B. zwiększyć szerokość drzwi

C. zamontować rampę do wejścia do domu

D. usunąć progi

Montaż podjazdu do domu, poszerzenie drzwi czy usunięcie wykładziny to działania, które mogą wspierać mobilność, ale nie są wystarczające, aby zapewnić pełną swobodę poruszania się osobie korzystającej z balkonika. Podjazd, chociaż istotny dla osób poruszających się na wózkach, nie rozwiązuje problemów z przeszkodami w obrębie wnętrza mieszkania. Ponadto, podjazdy wymagają odpowiedniej konstrukcji i materiałów, aby były bezpieczne, co wiąże się z dodatkowymi kosztami i przestrzenią. Poszerzanie drzwi może być korzystne, ale problem progów pozostaje, co nadal naraża osobę na upadki. Usunięcie wykładziny jest istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa, ponieważ może zmniejszać ryzyko poślizgnięcia się, lecz nie eliminuje fizycznych przeszkód, jakimi są progi. Z tego względu, niektóre z tych działań mogą prowadzić do mylnego wniosku, że mobilność została w pełni poprawiona, podczas gdy kluczowe przeszkody wciąż istnieją, co może prowadzić do frustracji i ograniczeń w codziennym życiu osoby niepełnosprawnej.

Pytanie 31

Z której skali asystent powinien skorzystać, aby ocenić ryzyko wystąpienia odleżyn?

A. Tannera

B. Glasgow

C. Norton

D. Becka

Skala Norton jest narzędziem stworzonym do oceny ryzyka wystąpienia odleżyn, które jest szeroko stosowane w opiece zdrowotnej. Opracowana w 1962 roku przez specjalistów w dziedzinie pielęgniarstwa, skala ta ocenia pięć kluczowych czynników: stan fizyczny pacjenta, stan psychiczny, aktywność, mobilność oraz odżywianie. Każdy z tych czynników jest oceniany w skali od 1 do 4, a suma punktów przyznawanych w tych obszarach daje ogólną wartość wskazującą na stopień narażenia pacjenta na powstawanie odleżyn. W praktyce, osoby z wynikiem poniżej 14 punktów uznawane są za osoby z wysokim ryzykiem wystąpienia odleżyn, co wymaga wdrożenia szczególnych strategii zapobiegawczych, takich jak zmiana pozycji, stosowanie materacy przeciwodleżynowych oraz odpowiednia pielęgnacja skóry. Dzięki zastosowaniu skali Norton, zespoły opieki zdrowotnej mogą skutecznie identyfikować pacjentów z wyższym ryzykiem oraz podejmować odpowiednie działania, co jest zgodne z zaleceniami wielu organizacji zajmujących się standardami opieki zdrowotnej.

Pytanie 32

Podopieczna pisze krótkie artykuły o tematyce społecznej, które są publikowane w lokalnych gazetach. Asystent wspiera ją w spełnianiu której potrzeby, pomagając w wyborze książek z biblioteki lub w zakupie nowych?

A. bezpieczeństwa

B. przynależności

C. samorealizacji

D. kontaktu

Odpowiedź 'samorealizacji' jest w porządku. Działalność podopiecznej, która pisze i czyta felietony, to świetny przykład na to, jak można się rozwijać i wyrażać siebie. Samorealizacja to w końcu to, co wszyściutkim nam w duszy gra, czyli spełnianie wewnętrznych potrzeb, które pchają nas do osiągania czegoś, twórczości i odkrywania swojego potencjału. W przypadku podopiecznej, jej pomocnik rzeczywiście daje jej możliwość dostępu do książek i materiałów, które inspirują ją do działania. Na przykład, organizowanie czasopism z analizami społecznymi to fajny pomysł na zdobywanie wiedzy, a przy okazji może też motywować do pisania. Z pomocą asystenta, podopieczna ma szansę brać udział w warsztatach literackich, co zdecydowanie pozwala jej jeszcze lepiej rozwijać swoje umiejętności. Warto wiedzieć, że w branży wsparcia osób z niepełnosprawnościami, istotne jest, żeby promować aktywność tych ludzi w kierunku ich celów rozwojowych, a to naprawdę poprawia jakość życia. Fajnie, że wspieranie samorealizacji jest nie tylko korzystne, ale i zgodne z dobrymi praktykami pracy z osobami, które potrzebują pomocy.

Pytanie 33

U osoby z paraplegią, która przenosi się na wózek inwalidzki, istnieje ryzyko pojawienia się odleżyn. Jakie rozwiązanie należy zastosować w tej sytuacji?

A. dodatkowy koc na siedzisko w wózku

B. poduszkę zapobiegającą odleżynom

C. pas ortopedyczny

D. stabilizatory do nóg

Poduszka przeciwodleżynowa to naprawdę ważna rzecz, szczególnie dla osób z paraplegią, które spędzają sporo czasu na wózkach. Odleżyny mogą się pojawić przez długi ucisk na skórę, co jest dość nieprzyjemne i groźne. Dobrze dobrana poduszka, czy to żelowa, pneumatyczna, czy piankowa, pomaga zredukować ten ucisk. Można powiedzieć, że rozkłada ciężar ciała na większej powierzchni, przez co zmniejsza ryzyko zranień skóry. Na przykład, poduszki pneumatyczne mają tę zaletę, że można w nich zmieniać ciśnienie, co poprawia krążenie. Z tego, co wiem, Światowa Organizacja Zdrowia oraz nasze krajowe standardy zalecają używanie tych poduszek i regularne zmiany pozycji, żeby unikać odleżyn. Warto też często sprawdzać stan skóry pacjenta – to pozwala szybciej zauważyć problemy i skutecznie je leczyć.

Pytanie 34

Po operacji wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego, pacjentka wchodząc po schodach przy użyciu jednej kuli, powinna najpierw na wyższy stopień postawić nogę?

A. zdrową, a następnie dołożyć operowaną kończynę z kulą po stronie operowanej kończyny

B. zdrową, jednocześnie kładąc kulę po stronie zdrowej kończyny, a potem dołożyć kończynę po operacji

C. po operacji, a następnie postawić zdrową kończynę wraz z kulą po stronie zdrowej kończyny

D. po operacji, a następnie dostawić zdrową kończynę z kulą po stronie operowanej kończyny

Każda z błędnych odpowiedzi wskazuje na nieprawidłowe zrozumienie zasad rehabilitacji po operacji stawu biodrowego. Przede wszystkim, wchodzenie po schodach z użyciem kuli wymaga starannego planowania ruchu, aby zapewnić bezpieczeństwo pacjenta. W przypadku umieszczania operowanej kończyny jako pierwszej, pacjent naraża się na większe ryzyko utraty równowagi, co może prowadzić do upadku, zwłaszcza gdy nowa proteza nie jest w pełni stabilna. Ponadto, dostawienie zdrowej nogi po operowanej nie zapewnia odpowiedniego wsparcia, co jest kluczowe w pierwszych etapach rehabilitacji. Warto również zauważyć, że trzymanie kuli po stronie zdrowej kończyny w sytuacji, gdy pacjent wchodzi na schody, powoduje, że wsparcie jest mniej efektywne, co zwiększa ryzyko kontuzji. Prawidłowe wchodzenie po schodach z zachowaniem odpowiednich technik ma kluczowe znaczenie w procesie rehabilitacji, ponieważ wpływa na adaptację pacjenta do nowej sytuacji oraz poprawia jego zdolności motoryczne. Zrozumienie mechaniki ruchu i zastosowanie dobrych praktyk w codziennym życiu jest niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności w powrocie do aktywności po zabiegu.

Pytanie 35

Jakie drzwi mogą stanowić barierę architektoniczną dla osoby na wózku inwalidzkim?

A. obrotowe

B. o szerokości 90 cm

C. przesuwne

D. o szerokości 60 cm

Odpowiedź wskazująca na drzwi o szerokości 60 cm jako barierę architektoniczną dla osoby poruszającej się na wózku inwalidzkim jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami, minimalna szerokość drzwi, aby były dostosowane do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi, powinna wynosić co najmniej 90 cm. Drzwi o szerokości 60 cm są zbyt wąskie, co utrudnia przejście wózka inwalidzkiego, a także nie pozwala na swobodne manewrowanie w przypadku wózków elektrycznych bądź aktywnych. W praktyce, stosowanie drzwi o szerokości 90 cm lub większej stanowi standard w projektowaniu przestrzeni publicznych oraz budynków mieszkalnych. Przykładem mogą być budynki użyteczności publicznej, gdzie dostępność dla osób z niepełnosprawnościami jest kluczowa. Zapewnienie szerokich drzwi nie tylko poprawia komfort użytkowania, ale także spełnia wymagania norm i przepisów prawnych, takich jak Ustawa o równości dostępu dla osób niepełnosprawnych. Dostosowanie przestrzeni do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi to nie tylko kwestia przepisów, ale także społecznej odpowiedzialności.

Pytanie 36

Pani Anna, po wypadku samochodowym, musi korzystać z wózka inwalidzkiego. Przed wypadkiem cieszyła się pracą w ogródku i lubiła przebywać na zewnątrz. Jaki sposób spędzania wolnego czasu powinien zasugerować jej asystent?

A. Terapia ogrodnicza

B. Terapia taneczna

C. Terapia przez sztukę

D. Terapia przez zabawę

Hortikuloterapia, znana też jako terapia ogrodnicza, jest doskonałą formą spędzania czasu wolnego dla osób z ograniczeniami ruchowymi, jak w przypadku pani Anny. Ta forma terapii wykorzystuje aktywności związane z ogrodnictwem do wspierania zdrowia psychicznego i fizycznego uczestników. Pani Anna, przed wypadkiem, chętnie uprawiała ogródek, więc hortikuloterapia nie tylko będzie dla niej znana, ale również przyjemna. Aktywności takie jak sadzenie roślin, pielęgnacja ogrodu, czy tworzenie kompozycji kwiatowych, mogą poprawić jej motorykę, zwiększyć siłę rąk oraz wpłynąć pozytywnie na jej samopoczucie. Dodatkowo, kontakt z naturą działa relaksująco i redukuje stres. Warto także zwrócić uwagę na integrację społecznościową, którą oferuje hortikuloterapia, umożliwiając pani Annie interakcje z innymi osobami, co jest istotne dla jej psychospołecznego dobrostanu. W kontekście dobrych praktyk, terapia ogrodnicza opiera się na solidnych podstawach psychologicznych i zdrowotnych, a liczne badania potwierdzają jej skuteczność w leczeniu i rehabilitacji osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 37

Jaki stopień niepełnosprawności jest przypisany 20-latkowi otrzymującemu zasiłek pielęgnacyjny?

A. umiarkowany lub znaczny

B. znaczny lub duży

C. duży lub umiarkowany

D. lekki lub znaczny

Odpowiedź "umiarkowany lub znaczny" jest poprawna, ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami prawnymi i regulacjami dotyczącymi zasiłków pielęgnacyjnych, osoby z niepełnosprawnością, które otrzymują ten zasiłek, powinny mieć stwierdzony stopień niepełnosprawności na poziomie umiarkowanym lub znacznym. Zasiłek pielęgnacyjny ma na celu wsparcie osób, które z powodu niepełnosprawności wymagają pomocy innych osób w codziennych czynnościach. Przykładem praktycznym może być sytuacja osoby z niepełnosprawnością ruchową, która potrzebuje pomocy przy poruszaniu się czy wykonywaniu podstawowych czynności domowych. Zgodnie z klasyfikacją, stopień niepełnosprawności umiarkowanej oznacza, że osoba wymaga wsparcia, ale nie jest całkowicie zdolna do samodzielnego funkcjonowania, podczas gdy stopień znaczny wskazuje na poważniejsze ograniczenia, które znacznie wpływają na jakość życia. W obydwu przypadkach, celem przyznania zasiłku jest ułatwienie dostępu do niezbędnych usług i wsparcia.

Pytanie 38

Podczas nauki chodzenia z osobą z niedowładem jednostronnym, gdzie powinna stanąć osoba wspierająca?

A. po stronie zdrowej pacjenta

B. przed pacjentem

C. po stronie dotkniętej niedowładem pacjenta

D. za pacjentem

Odpowiedź 'po porażonej stronie pacjenta' jest poprawna, ponieważ podczas chodzenia z osobą z niedowładem połowiczym wsparcie ze strony towarzyszącego jest niezwykle istotne. Ustawienie się po porażonej stronie pacjenta pozwala na zapewnienie stabilności oraz ułatwia pomoc w razie wystąpienia trudności w poruszaniu się. Osoba towarzysząca powinna być przygotowana na to, aby w razie potrzeby szybko zareagować i asystować pacjentowi w trudnych momentach, co jest kluczowe dla jego bezpieczeństwa. Przykładowo, w sytuacji, gdy pacjent straci równowagę, towarzyszący może łatwiej zareagować, stabilizując jego ciało. Dobre praktyki rehabilitacyjne zalecają, aby osoba towarzysząca szczególnie zwracała uwagę na sygnały płynące od pacjenta, a także na jego rytm chodu, co może pomóc w dostosowaniu pomocy do indywidualnych potrzeb. Warto również pamiętać, że odpowiednie ustawienie zwiększa komfort psychiczny pacjenta, który czuje się pewniej, mając wsparcie w bezpośrednim sąsiedztwie.

Pytanie 39

Jakie działania powinien zaplanować opiekun pacjenta z zaburzeniami rytmu serca, nadciśnieniem tętniczym oraz cukrzycą, aby promować jego niezależną samoobsługę?

A. kontrola poziomu cholesterolu we krwi

B. kontrola poziomu glukozy we krwi

C. zakup materiałów higienicznych

D. przeprowadzanie zabiegów kosmetycznych na całym ciele

Pomiar poziomu glukozy we krwi jest kluczowym działaniem w kontekście opieki nad osobami cierpiącymi na cukrzycę, ponieważ umożliwia monitorowanie stanu ich zdrowia oraz dostosowywanie leczenia. Cukrzyca, w szczególności typ II, wymaga regularnego sprawdzania poziomu glukozy, aby zapobiegać powikłaniom, takim jak neuropatia, nefropatia czy retinopatia. Włączenie do planu działań samodzielnych pomiarów glukozy pozwala pacjentowi lepiej zrozumieć swój stan zdrowia i zwiększa jego zaangażowanie w proces leczenia. Regularne pomiary glukozy mogą być wspierane przez aplikacje mobilne, które pomagają w analizie danych i przypominają o konieczności wykonania testu. Edukacja pacjenta dotycząca interpretacji wyników, a także dostosowywania diety i leczenia w odpowiedzi na te wyniki, stają się istotnymi elementami samoopieki. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, samodzielne monitorowanie poziomu glukozy jest jednym z kluczowych aspektów zarządzania cukrzycą, co potwierdza znaczenie tej odpowiedzi.

Pytanie 40

W jaki sposób asystent powinien pomóc osobie po udarze mózgu w poprawie funkcji motorycznych?

A. Zachęcając do unikania jakiejkolwiek aktywności fizycznej

B. Zalecając całkowity odpoczynek i unikanie ruchu

C. Organizując regularne ćwiczenia rehabilitacyjne

D. Podając leki przeciwbólowe codziennie

Rehabilitacja po udarze mózgu jest kluczowym elementem w procesie powrotu do zdrowia i przywracania funkcji motorycznych. Regularne ćwiczenia rehabilitacyjne pomagają w poprawie siły mięśniowej, koordynacji ruchów i elastyczności. Dzięki nim pacjent może stopniowo odzyskiwać zdolności ruchowe, które zostały utracone w wyniku udaru. Ćwiczenia te są zazwyczaj dostosowywane indywidualnie do potrzeb i możliwości pacjenta, a ich intensywność i rodzaj mogą się zmieniać w miarę postępu rehabilitacji. Dobrze zaplanowany program rehabilitacyjny, prowadzony przez wykwalifikowanych specjalistów, może znacząco przyspieszyć proces powrotu do zdrowia. Warto zwrócić uwagę na to, że rehabilitacja nie dotyczy tylko ćwiczeń fizycznych, ale także terapii zajęciowej i logopedycznej, które wspierają pacjenta w odzyskiwaniu niezależności w codziennym życiu. Kluczowym aspektem jest również motywowanie pacjenta do aktywnego udziału w terapii, co często jest zadaniem asystenta. Regularna, dobrze zorganizowana rehabilitacja jest więc fundamentem skutecznego powrotu do zdrowia po udarze.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej