Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 19:09
Data zakończenia: 7 czerwca 2025 19:37

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na podstawie informacji zawartych w tabeli określ, który parametr spośród podanych należy oznaczyć w pierwszej kolejności.

Tabela. Sposoby utrwalania próbek wody i ścieków, miejsce analizy, dopuszczalny czas przechowywania próbek
Oznaczany parametr	Rodzaj naczynia do przechowywania próbki	Sposób utrwalania próbki	Miejsce wykonania analizy	Dopuszczalny czas przechowywania próbki
Chlorki	szklane lub polietylenowe	-	laboratorium	96 godzin
Chlor pozostały	szklane	-	w miejscu pobrania próbki	-
ChZT	szklane	zakwaszenie do pH<2, schłodzenie do temperatury 2-5°C	laboratorium	24 godziny
Kwasowość	szklane lub polietylenowe	schłodzenie do temperatury 2-5°C	laboratorium	4 godziny
Mangan	szklane lub polietylenowe	zakwaszenie do pH<2, schłodzenie do temperatury 2-5°C	laboratorium	48 godziny

A. Mangan.

B. Chemiczne zapotrzebowanie na tlen (ChZT).

C. Chlor pozostały.

D. Kwasowość.

Odpowiedzi takie jak 'Chemiczne zapotrzebowanie na tlen (ChZT)', 'Kwasowość' czy 'Mangan' są nieprawidłowe w kontekście priorytetów w oznaczaniu parametrów jakości wody. Chemiczne zapotrzebowanie na tlen, choć istotne, jest wskaźnikiem obciążenia organicznego, który niekoniecznie odzwierciedla bieżący stan dezynfekcji wody. Oznaczanie ChZT powinno następować po ocenie wskaźników dezynfekcji, ponieważ jego analiza wymaga więcej czasu i jest mniej pilna w kontekście bezpieczeństwa zdrowotnego. Kwasowość z kolei jest parametrem, który może mieć wpływ na stabilność wody, jednak nie jest bezpośrednio związana z ryzykiem biologicznym, co sprawia, że nie powinna być pierwszym priorytetem w procedurach monitorowania. Mangan jest związkem, który wpływa na barwę i smak wody, ale jego obecność nie wskazuje na skuteczność dezynfekcji. Pomijając oznaczanie chloru pozostałego, można przeoczyć kluczowy element gwarantujący bezpieczeństwo, co jest sprzeczne z dobrymi praktykami zarządzania jakością wody, które kładą nacisk na bieżące monitorowanie i reagowanie na zagrożenia.

Pytanie 2

W chemicznym laboratorium apteczka pierwszej pomocy powinna zawierać

A. środki opatrunkowe

B. leki nasercowe

C. leki przeciwbólowe

D. spirytus salicylowy

Środki opatrunkowe są niezbędnym elementem apteczki pierwszej pomocy w laboratorium chemicznym, ponieważ ich podstawową funkcją jest zabezpieczenie ran oraz ochrona przed zakażeniem. W przypadku wystąpienia urazów, takich jak skaleczenia czy oparzenia, odpowiednie opatrunki umożliwiają szybkie udzielenie pomocy i zmniejszają ryzyko późniejszych powikłań. Na przykład, w sytuacji, gdy pracownik ma do czynienia z chemikaliami, niektóre z nich mogą powodować podrażnienia lub oparzenia. Szybkie zastosowanie opatrunku może złagodzić skutki i przyspieszyć proces gojenia. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak OSHA (Occupational Safety and Health Administration) oraz NFPA (National Fire Protection Association), każda przestrzeń robocza w laboratoriach powinna być odpowiednio wyposażona w materiały opatrunkowe, aby zapewnić bezpieczeństwo pracowników. Warto również pamiętać o regularnym przeglądaniu oraz uzupełnianiu apteczki, aby zawsze była gotowa do użycia, gdy zajdzie taka potrzeba.

Pytanie 3

Oblicz stężenie molowe 250 cm³ roztworu NaOH, w którym znajduje się 0,5 g substancji. Masa molowa NaOH wynosi 40 g/mol

A. 0,05 mol/dm3

B. 0,01 mol/dm3

C. 0,50 mol/dm3

D. 0,10 mol/dm3

Aby obliczyć stężenie molowe roztworu NaOH, należy najpierw obliczyć liczbę moli NaOH w 0,5 g substancji. Masa molowa NaOH wynosi 40 g/mol, co oznacza, że 1 mol NaOH waży 40 g. Liczba moli można obliczyć ze wzoru: liczba moli = masa (g) / masa molowa (g/mol). Dla 0,5 g NaOH obliczenia będą wyglądały następująco: 0,5 g / 40 g/mol = 0,0125 mol. Następnie przeliczamy objętość roztworu z cm³ na dm³, co daje 250 cm³ = 0,25 dm³. Stężenie molowe obliczamy, dzieląc liczbę moli przez objętość roztworu w dm³: 0,0125 mol / 0,25 dm³ = 0,05 mol/dm³. Zrozumienie tych obliczeń jest kluczowe w chemii analitycznej, gdzie precyzyjne przygotowywanie roztworów o określonym stężeniu jest niezbędne w eksperymentach i analizach. W praktyce, takie umiejętności są szczególnie ważne w laboratoriach chemicznych, gdzie dokładność i powtarzalność wyników mają kluczowe znaczenie.

Pytanie 4

Jakim przyrządem nie jest możliwe określenie gęstości cieczy?

A. areometr

B. piknometr

C. waga hydrostatyczna

D. manometr

Piknometr, areometr i waga hydrostatyczna to przyrządy, które mają na celu pomiar gęstości cieczy, każdy z nich w nieco inny sposób. Piknometr jest naczyniem o znanej objętości, które umożliwia dokładny pomiar masy cieczy, co pozwala na obliczenie gęstości przez zastosowanie prostego wzoru. Areometr, z kolei, działa na zasadzie pływania w cieczy, gdzie głębokość zanurzenia jest proporcjonalna do gęstości cieczy, co ułatwia pomiar w praktycznych sytuacjach, takich jak kontrola stężenia roztworów. Waga hydrostatyczna stosuje zasadę Archimedesa do pomiaru masy cieczy w powietrzu i w wodzie, dostarczając precyzyjnych informacji o gęstości. Wybór niewłaściwego przyrządu, jak manometr, do pomiaru gęstości może prowadzić do błędnych wniosków oraz problemów operacyjnych w laboratoriach i zakładach przemysłowych. Manometr, skonstruowany do pomiaru ciśnienia, nie dostarcza informacji o masie ani objętości cieczy, co jest kluczowe do wyznaczenia gęstości. Dlatego ważne jest, aby dobrze znać funkcje poszczególnych przyrządów i ich zastosowanie w określonych kontekstach pomiarowych, aby uniknąć nieporozumień i błędów w analizach chemicznych oraz fizycznych.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Po rozpuszczeniu substancji w kolbie miarowej, należy odczekać przed dopełnieniem jej wodą "do kreski" miarowej. Taki sposób postępowania jest uzasadniony

A. koniecznością dokładnego wymieszania roztworu

B. opóźnieniem w ustaleniu się kontrakcji objętości

C. opóźnieniem w osiągnięciu równowagi dysocjacji

D. potrzebą wyrównania temperatury roztworu z otoczeniem

Odpowiedź dotycząca konieczności wyrównania temperatury roztworu i otoczenia jest prawidłowa, ponieważ temperatura ma kluczowe znaczenie dla dokładności pomiarów oraz właściwości fizykochemicznych roztworów. Po rozpuszczeniu substancji w kolbie miarowej, ważne jest, aby roztwór osiągnął równowagę temperaturową przed dopełnieniem do kreski. Różnice temperatur mogą prowadzić do błędów w objętości, ponieważ cieczy o wyższej temperaturze mają tendencję do rozszerzania się. W praktyce, standardy laboratoryjne, takie jak normy ISO dotyczące przygotowywania roztworów, zalecają odczekiwanie, aby uniknąć nieprecyzyjnych wyników analitycznych. Na przykład, w chemii analitycznej, nawet niewielkie różnice w objętości mogą wpłynąć na stężenie roztworu, co ma bezpośredni wpływ na wyniki pomiarów spektroskopowych czy titracji. Przygotowując roztwory, należy także brać pod uwagę efekty, takie jak rozpuszczalność substancji w różnych temperaturach, co może wpływać na ostateczny skład roztworu. Dlatego przestrzeganie protokołów dotyczących wyrównania temperatury jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych i powtarzalnych wyników w laboratoriach.

Pytanie 7

Ile gramów 80% kwasu mrówkowego trzeba zważyć, aby uzyskać 200 g 20% roztworu tego kwasu?

A. 80g

B. 20g

C. 50g

D. 200g

Przy analizie błędnych odpowiedzi często można zauważyć typowe pułapki związane z obliczeniami stężenia roztworów. Na przykład, wybór 200 g jako odpowiedzi może wynikać z błędnego założenia, że cała masa roztworu jest jednocześnie masą substancji czynnej, co jest nieprawidłowe. W rzeczywistości roztwór 20% oznacza, że tylko część masy to substancja chemiczna, a nie całość. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, że w obliczeniach chemicznych musimy oddzielić masę substancji czynnej od masy całkowitej roztworu. Z kolei wybór 20 g również jest nieprawidłowy, ponieważ odnosi się do zbyt małej ilości czystego kwasu mrówkowego, co nie wystarczyłoby do osiągnięcia pożądanej koncentracji w 200 g roztworu. Odpowiedź 80 g również jest błędna, ponieważ oznaczałaby zbyt dużą ilość 80% roztworu, nieproporcjonalnie do wymaganych 40 g czystego kwasu. Właściwe podejście do takich obliczeń wymaga zrozumienia zarówno zasad dotyczących stężenia, jak i umiejętności przekształcania jednostek masy oraz ich odpowiedniego zastosowania w praktyce laboratoryjnej. Umiejętność ta jest kluczowa w chemii, gdzie precyzyjne przygotowywanie roztworów ma kluczowe znaczenie dla jakości eksperymentów. W związku z tym, aby skutecznie stosować obliczenia stężenia, należy gruntownie przyswoić podstawowe zasady i metody obliczeniowe, co jest fundamentem każdej praktyki chemicznej.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Zamieszczony piktogram przedstawia substancję o klasie i kategorii zagrożenia:

A. gazy łatwopalne, kategoria zagrożenia 1.

B. gazy utleniające, kategoria zagrożenia 1.

C. niestabilne materiały wybuchowe.

D. sprężone gazy pod ciśnieniem.

Wybór odpowiedzi dotyczącej sprężonych gazów pod ciśnieniem, gazów łatwopalnych czy gazów utleniających wskazuje na fundamentalne nieporozumienie dotyczące klasyfikacji substancji chemicznych. Każda z tych kategorii ma swoje specyficzne oznakowania oraz znaczenie w kontekście bezpieczeństwa i zarządzania ryzykiem. Gazy sprężone, na przykład, są klasyfikowane z uwagi na ryzyko ciśnienia, które mogą powodować eksplozje lub kontuzje przy niewłaściwej obsłudze, jednak nie mają one związku z niestabilnością materiałów wybuchowych. Gazy łatwopalne to substancje, które łatwo się zapalają, lecz ich klasyfikacja nie obejmuje niestabilnych materiałów wybuchowych, które mogą eksplodować bez zapłonu, co sprawia, że nie można ich mylić. Gazy utleniające, z kolei, służą do wspomagania spalania, co również różni się od klasyfikacji substancji wybuchowych. Dezinformacja w tej kwestii jest powszechna, co może prowadzić do niewłaściwych działań w zakresie bezpieczeństwa. Niezrozumienie różnic pomiędzy tymi kategoriami substancji może prowadzić do niewłaściwego przechowywania, transportu i obsługi chemikaliów, co zwiększa ryzyko wypadków. Dlatego tak istotne jest, aby osoby pracujące w branży chemicznej miały solidne podstawy w zakresie klasyfikacji substancji zgodnie z międzynarodowymi standardami GHS oraz przepisami bezpieczeństwa, aby uniknąć sytuacji mogących prowadzić do poważnych zagrożeń dla zdrowia i środowiska.

Pytanie 10

Podczas przygotowywania roztworów buforowych do analizy pH w laboratorium istotne jest, aby:

A. Przygotować bufor wyłącznie z wody kranowej.

B. Zmierzyć pH po przypadkowym zmieszaniu soli i kwasu.

C. Dokładnie odmierzyć masy składników i rozpuścić je w określonej objętości wody destylowanej.

D. Dodać soli buforowej do dowolnej ilości wody.

Prawidłowo przygotowany roztwór buforowy wymaga bardzo precyzyjnego odmierzania mas poszczególnych składników, jak również dokładnego uzupełnienia do ściśle określonej objętości, zwykle za pomocą wody destylowanej. To jest kluczowe, bo nawet niewielkie odchylenia od zalecanych proporcji mogą skutkować zmianą wartości pH, a co za tym idzie – błędami w analizie. Woda destylowana zapobiega wprowadzeniu dodatkowych jonów, które mogłyby zakłócić działanie buforu i zafałszować wyniki badania pH. Takie postępowanie to podstawa profesjonalnej praktyki laboratoryjnej, opisana w każdej instrukcji doświadczalnej oraz zgodna z normami branżowymi. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęściej popełnianym błędem przez początkujących jest bagatelizowanie dokładności – czasem wydaje się, że 'odrobinę więcej' lub 'trochę mniej' nie zrobi różnicy, ale w chemii analitycznej nie ma miejsca na takie uproszczenia. Dobrze przygotowany bufor to podstawa wiarygodnych wyników, a sumienne przygotowanie odczynników świadczy o kompetencji laboranta.

Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

W celu uzyskania 500 g mieszaniny oziębiającej o temperaturze -18oC należy zmieszać

Tabela. Mieszaniny oziębiające
Temperatura mieszaniny [°C]	Skład mieszaniny	Stosunek masowy
-2	Woda + chlorek amonu	10 : 3
-15	Woda + rodanek amonu	10 : 13
-18	Lód + chlorek amonu	10 : 3
-21	Lód + chlorek sodu	3 : 1
-22	Lód + chlorek amonu + azotan(V) amonu	25 : 5 : 11
-25	Lód + azotan(V) amonu	1 : 1

A. 384,6 g wody i 115,4 g chlorku amonu.

B. 384,6 g lodu i 115,4 g chlorku amonu.

C. 375,0 g lodu i 125,0 g chlorku sodu.

D. 250,0 g wody i 250,0 g rodanku amonu.

Aby uzyskać mieszaninę oziębiającą o temperaturze -18°C, kluczowe jest zrozumienie zasad termodynamiki i reakcji chemicznych zachodzących podczas mieszania substancji. W przypadku lodu i chlorku amonu, lód służy jako substancja o niskiej temperaturze, a chlorek amonu działa jako solwat, który wpływa na obniżenie temperatury roztworu. Stosunek masowy 10:3, w którym należy zmieszać te dwie substancje, zapewnia optymalne warunki do osiągnięcia pożądanej temperatury. Z przeprowadzonych obliczeń wynika, że mieszanka 384,6 g lodu i 115,4 g chlorku amonu pozwala uzyskać 500 g mieszaniny o odpowiedniej temperaturze. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy można znaleźć w wielu dziedzinach, takich jak chłodnictwo i przemysł spożywczy, gdzie kontrola temperatury jest kluczowa. Stosowanie odpowiednich proporcji substancji chemicznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w laboratoriach chemicznych oraz przemyśle, co pozwala na skuteczne i bezpieczne uzyskiwanie pożądanych efektów.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 15

W trzech probówkach umieszczono roztwory: wodorotlenku sodu, chlorku sodu i kwasu octowego. W celu identyfikacji zbadano ich odczyn za pomocą uniwersalnego papierka wskaźnikowego, a następnie fenoloftaleiny. Barwy wskaźników w badanych roztworach przedstawiono w tabeli:

Wskaźnik	Barwa wskaźnika
Wskaźnik	próbówka nr 1	próbówka nr 2	próbówka nr 3
uniwersalny papierek wskaźnikowy	żółty	czerwony	niebieski
fenoloftaleina	bezbarwny	bezbarwny	malinowa

A. Po zastosowaniu tylko uniwersalnego papierka wskaźnikowego można stwierdzić, że w probówce nr 3 był roztwór wodorotlenku sodu.

B. W probówce nr 2 znajdował się roztwór o pH powyżej 9.

C. Po zastosowaniu tylko fenoloftaleiny można stwierdzić, że w probówce nr 1 był roztwór chlorku sodu.

D. W probówce nr 1 znajdował się roztwór o odczynie zasadowym.

Próba zidentyfikowania substancji na podstawie tylko ogólnych kolorów wskaźników może prowadzić do poważnych nieporozumień. W przypadku roztworu wodorotlenku sodu, jak wskazuje poprawna odpowiedź, uniwersalny papier wskaźnikowy dostarcza wyraźnych informacji o pH, jednak w przypadku innych substancji, takich jak chlorek sodu czy kwas octowy, sytuacja jest znacznie bardziej skomplikowana. Chlorek sodu w roztworze nie wpływa na pH w sposób, który byłby widoczny za pomocą wskaźników pH, ponieważ jest to sól neutralna. Kwas octowy, będący słabym kwasem, również nie spowoduje odczuwalnego zmiany koloru wskaźnika w zasadowym środowisku, co jest często mylnie interpretowane. Błąd w rozumieniu zjawiska może prowadzić do fałszywych wniosków dotyczących obecności substancji w roztworach. W kontekście edukacyjnym, zrozumienie zasad działania wskaźników pH oraz ich ograniczeń jest kluczowe dla chemików i studentów chemii, aby uniknąć pułapek związanych z niewłaściwą interpretacją wyników. Dlatego istotne jest, aby zawsze stosować się do standardów analizy chemicznej i być świadomym ograniczeń używanych metod pomiarowych.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

Na skutek krystalizacji 18 g kwasu benzoesowego uzyskano 8 g czystego produktu. Jaką wydajność miała ta krystalizacja?

A. 2,25 g

B. 2,25%

C. 44,44 g

D. 44,44%

Wydajność procesu krystalizacji oblicza się jako stosunek masy uzyskanego produktu do masy surowca, wyrażony w procentach. W tym przypadku, otrzymując 8 g czystego kwasu benzoesowego z 18 g użytego surowca, wydajność wynosi: (8 g / 18 g) * 100% = 44,44%. Taka wydajność jest ważna w kontekście procesów technologicznych, ponieważ pozwala ocenić, jak efektywnie surowce zostały wykorzystane. W praktyce, wysoka wydajność jest pożądana, ponieważ obniża koszty materiałowe i zwiększa rentowność produkcji. W kontekście przemysłu farmaceutycznego lub chemicznego, osiągnięcie wysokiej wydajności krystalizacji jest kluczowe dla zapewnienia czystości i jakości produktów końcowych, co odpowiada standardom takim jak GMP (Good Manufacturing Practices). Dodatkowo, analiza wydajności może pomóc w identyfikacji potencjalnych problemów w procesie produkcyjnym i dostosowywaniu parametrów, aby zoptymalizować proces.

Pytanie 19

Aby wykonać chromatografię cienkowarstwową, należy przygotować eluent składający się z toluenu, acetonu oraz kwasu mrówkowego w proporcjach objętościowych 10:4:1. Jakie ilości poszczególnych składników powinny być wykorzystane do uzyskania 300 cm³ eluentu?

A. 80 cm3 toluenu, 200 cm3 acetonu oraz 20 cm3 kwasu mrówkowego

B. 200 cm3 toluenu, 80 cm3 acetonu oraz 20 cm3 kwasu mrówkowego

C. 300 cm3 toluenu, 75 cm3 acetonu oraz 30 cm3 kwasu mrówkowego

D. 150 cm3 toluenu, 60 cm3 acetonu oraz 15 cm3 kwasu mrówkowego

Aby przygotować eluent w chromatografii cienkowarstwowej, musimy zachować odpowiednie proporcje objętości składników. W przypadku stosunku 10:4:1 oznacza to, że na każde 10 części toluenu przypada 4 części acetonu i 1 część kwasu mrówkowego. Sumując te proporcje, otrzymujemy 15 części łącznie. Dla 300 cm³ eluentu obliczamy objętości poszczególnych składników w następujący sposób: (10/15) * 300 cm³ = 200 cm³ toluenu, (4/15) * 300 cm³ = 80 cm³ acetonu, oraz (1/15) * 300 cm³ = 20 cm³ kwasu mrówkowego. Przygotowanie eluentu w tych dokładnych proporcjach zapewnia optymalne warunki separacji składników w chromatografii. W praktyce, takie precyzyjne przygotowanie roztworów jest istotne, aby zapewnić powtarzalność wyników oraz zgodność z normami laboratoryjnymi dotyczących analizy chemicznej. Warto również zauważyć, że stosowanie odpowiednich proporcji składników eluentu może wpływać na efektywność separacji i rozdziału substancji, co jest kluczowe w analityce chemicznej.

Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

Który z poniższych sposobów homogenizacji próbki jest najbardziej odpowiedni do przygotowania próbki gleby do analizy chemicznej?

A. Suszenie gleby przed pobraniem próbki bez mieszania

B. Dokładne wymieszanie i rozdrobnienie całej próbki

C. Pobranie losowego fragmentu bez rozdrabniania

D. Przesianie gleby przez sitko o dużych oczkach bez mieszania

Niektóre techniki przygotowania próbki gleby wydają się kusząco proste, ale prowadzą do poważnych błędów analitycznych. Przesiewanie przez sitko o dużych oczkach bez wcześniejszego dokładnego wymieszania to czynność, która może zostawić w próbce fragmenty o zupełnie innym składzie – duże bryły, korzenie, kamienie lub nawet skupiska materii organicznej. Tak przygotowana próbka nie będzie reprezentatywna, bo skład chemiczny różnych fragmentów gleby może się znacząco różnić. Pobranie losowego fragmentu bez rozdrabniania to typowe niedopatrzenie w praktyce terenowej – prowadzi do sytuacji, gdzie analizuje się właściwie 'co popadnie', a nie przeciętne właściwości całej próbki. W efekcie wyniki mogą być bardzo rozbieżne, nawet jeśli dwie próbki zostały pobrane z tego samego miejsca. Suszenie gleby przed pobraniem próbki bez jej wymieszania wydaje się logiczne, bo suszenie eliminuje wilgoć, ale bez wymieszania i rozdrobnienia wciąż mamy fragmenty o różnym składzie i strukturze. To może skutkować tzw. błędem próbki, czyli sytuacją, gdzie analizowana porcja nie odzwierciedla prawdziwego stanu całej próbki. Z mojego doświadczenia wynika, że takie uproszczenia najczęściej wynikają z pośpiechu lub braku znajomości dobrych praktyk laboratoryjnych. W profesjonalnych laboratoriach zawsze dąży się do ujednolicenia próbki – niezależnie od tego, czy badamy gleby pod kątem zanieczyszczeń, czy składników odżywczych dla rolnictwa. Niedokładna homogenizacja to jedna z najczęstszych przyczyn niepowtarzalnych lub nieprawidłowych wyników, które mogą prowadzić do błędnych wniosków i decyzji, nawet na poziomie administracyjnym czy prawnym.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

Substancje chemiczne, które zazwyczaj wykorzystuje się w eksperymentach preparatywnych oraz w jakościowych analizach, charakteryzujące się czystością w przedziale 99-99,9%, nazywa się

A. czystymi

B. czystymi do badań

C. czystymi spektralnie

D. czystymi chemicznie

Odpowiedź 'czyste' jest poprawna, ponieważ odnosi się do odczynników chemicznych o wysokiej czystości, które są powszechnie stosowane w laboratoriach do prac preparatywnych i analitycznych. Odczynniki te charakteryzują się czystością wynoszącą od 99% do 99,9%, co czyni je odpowiednimi do wykonywania precyzyjnych pomiarów i analiz chemicznych. Przykładem zastosowania takich odczynników może być ich użycie w chromatografii czy spektroskopii, gdzie zanieczyszczenia mogą znacząco wpłynąć na wyniki eksperymentu. W laboratoriach analitycznych przestrzega się standardów takich jak ISO lub ASTM, które nakładają obowiązek stosowania odczynników o określonej czystości, aby zminimalizować ryzyko błędów w analizach. Czystość odczynników jest kluczowa w kontekście reprodukowalności wyników oraz zgodności z procedurami badawczymi, co jest niezbędne dla uzyskania wiarygodnych danych.

Pytanie 25

Przy przygotowywaniu 100 cm³ roztworu o określonym stężeniu procentowym (m/V) konieczne jest odważenie wyliczonej ilości substancji, a następnie przeniesienie jej do

A. zlewki, rozpuścić w 100 cm3 rozpuszczalnika, opisać, wymieszać bagietką

B. kolby miarowej, rozpuścić, uzupełnić kolbę rozpuszczalnikiem do kreski, wymieszać, opisać

C. zlewki, rozpuścić w 100 cm3 rozpuszczalnika, przenieść do kolby miarowej, opisać

D. kolby miarowej, dodać 100 cm3 rozpuszczalnika, wymieszać, opisać

Zastosowanie zlewki w procesie przygotowywania roztworów może prowadzić do licznych problemów pomiarowych i nieprecyzyjnych rezultatów. Zlewki, choć są użyteczne do ogólnych operacji laboratoryjnych, nie zapewniają odpowiedniej dokładności w pomiarach objętości. Nie mają one podziałek, które pozwalałyby na precyzyjne odmierzenie potrzebnych ilości rozpuszczalnika. Ponadto, rozpuszczenie substancji w 100 cm³ rozpuszczalnika w zlewce nie gwarantuje, że końcowy roztwór będzie miał pożądane stężenie. W momencie przenoszenia roztworu do kolby miarowej, możliwe jest, że niecała objętość roztworu zostanie przetransportowana, co prowadzi do błędnych obliczeń. Dodatkowo, takie podejście może być wprowadzające w błąd, ponieważ nie uwzględnia się zasady dopełniania kolby do kreski, co jest kluczowe dla uzyskania dokładnego stężenia. Wiele osób może pomylić przygotowanie roztworu zlewce z kolbą miarową, co jest typowym błędem myślowym. W laboratoriach stosuje się konkretne protokoły, które podkreślają znaczenie użycia odpowiednich narzędzi do precyzyjnego przygotowania roztworów, a niewłaściwy wybór sprzętu może prowadzić do nieprawidłowych wyników badań chemicznych i analiz.

Pytanie 26

W parownicy porcelanowej, w której znajduje się 2,5 g naftalenu, umieść krążek bibuły z niewielkimi otworami oraz odwrócony lejek szklany. Zatyczkę lejka zrób z korka z waty. Parownicę umieść w płaszczu grzejnym. Po delikatnym ogrzaniu parownicy, pary substancji przechodzą przez otwory w bibule i kondensują na wewnętrznych ściankach lejka... Powyższy opis dotyczy metody oczyszczania naftalenu przez

A. resublimację

B. sublimację

C. ługowanie

D. krystalizację

Odpowiedź "sublimację" jest prawidłowa, ponieważ opisany proces polega na bezpośredniej przemianie naftalenu z fazy stałej w fazę gazową bez przechodzenia przez stan ciekły. W opisanym eksperymencie, po łagodnym ogrzaniu parownicy, naftalen sublimuje, a jego pary przechodzą przez otwory w bibule, a następnie kondensują na ściankach lejka szklanego. Sublimacja jest wykorzystywana w przemyśle chemicznym do oczyszczania substancji o niskich temperaturach topnienia oraz do separacji związków chemicznych. Przykładem zastosowania sublimacji w praktyce jest oczyszczanie substancji organicznych, takich jak jod czy naftalen, gdzie proces ten pozwala na uzyskanie czystszych produktów. W kontekście standardów laboratoryjnych, sublimacja jest uznawana za metodę o wysokiej skuteczności, zapewniającą minimalne straty materiałowe i pozwalającą na zachowanie właściwości chemicznych oczyszczanej substancji.

Pytanie 27

Które z wymienionych reakcji chemicznych stanowi reakcję redoks?

A. 2 KMnO4 → K2MnO4 + MnO2 + O2

B. CaCO3 → CaO + CO2

C. 3 Ca(OH)2 + 2 H3PO4 → Ca3(PO4)2 + 6 H2O

D. 2 NaOH + CuSO4 → Cu(OH)2 + Na2SO4

Inne podane reakcje nie są reakcjami redoks, co może prowadzić do nieporozumień w ich interpretacji. Przykład 2 NaOH + CuSO4 → Cu(OH)2 + Na2SO4 jest typowym procesem podwójnej wymiany, w którym nie zachodzi zmiana stopni utlenienia. Zarówno sód, jak i miedź pozostają w swoich stanach utlenienia, co wyklucza tę reakcję z kategorii redoks. Kolejny przypadek, 3 Ca(OH)2 + 2 H3PO4 → Ca3(PO4)2 + 6 H2O, to reakcja neutralizacji kwasu i zasady, w której również nie zachodzi redukcja ani utlenienie. Podobnie, reakcja CaCO3 → CaO + CO2 jest reakcją rozkładu, w której wytwarzanie dwutlenku węgla nie wiąże się ze zmianą stopni utlenienia w znaczący sposób. Często mylone są reakcje, w których zachodzi zmiana stanu skupienia lub przekształcenie chemiczne, z reakcjami redoks. Kluczowym aspektem odróżniającym te procesy jest analiza stopni utlenienia reagentów oraz produktów, co jest istotne w edukacji chemicznej. Zrozumienie tych różnic jest niezbędne, aby uniknąć błędnych wniosków i skutkować efektywnym wykorzystaniem chemicznych reakcji w praktyce laboratoryjnej oraz przemysłowej.

Pytanie 28

Który z procesów jest endotermiczny?

A. rozcieńczanie stężonego kwasu siarkowego(VI)

B. rozpuszczanie wodorotlenku sodu w wodzie

C. roztwarzanie magnezu w kwasie solnym

D. rozpuszczanie azotanu(V) amonu w wodzie

Rozpuszczanie azotanu(V) amonu w wodzie jest procesem endotermicznym, co oznacza, że podczas tego procesu energia jest absorbowana z otoczenia, prowadząc do spadku temperatury roztworu. Zjawisko to można zaobserwować, gdy dotykamy pojemnika z roztworem – będzie on chłodniejszy niż otoczenie. Endotermiczne charakterystyki tego procesu są kluczowe w wielu zastosowaniach, takich jak chłodzenie w reakcjach chemicznych, w laboratoriach analitycznych oraz w zastosowaniach przemysłowych. Azotan(V) amonu jest wykorzystywany w nawozach, gdzie jego zdolność do absorbowania ciepła jest wykorzystywana do stabilizacji temperatury gleby, co sprzyja wzrostowi roślin. W kontekście standardów branżowych, zrozumienie procesów endotermicznych pomaga w opracowywaniu bardziej efektywnych metod chłodzenia oraz w projektowaniu systemów, które wykorzystują zmiany temperatury do poprawy wydajności energetycznej.

Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 30

Po zakończeniu pomiarów pH, elektrody powinny być przepłukane

A. wodą destylowaną z dodatkiem roztworu wzorcowego

B. roztworem buforowym o ustalonym pH

C. wodą destylowaną

D. roztworem chlorku potasu

Używanie roztworów wzorcowych, chlorku potasu czy buforów do przemywania elektrod pH jest nieodpowiednie i może prowadzić do poważnych błędów w pomiarach. Roztwór wzorcowy, mimo że ma na celu zapewnienie dokładności pomiarów, nie powinien być używany do czyszczenia, ponieważ wprowadza dodatkowe jony do elektrody, co może zafałszować wyniki kolejnych pomiarów. Proces pomiaru pH opiera się na pomiarze potencjału elektrycznego, a jakiekolwiek zmiany w składzie roztworu mogą prowadzić do błędnych odczytów. Chlorek potasu, choć jest często używany jako standardowy elektrolit w niektórych aplikacjach, nie jest odpowiedni do czyszczenia elektrody, ponieważ może prowadzić do zanieczyszczenia lub zmiany charakterystyki elektrody. Roztwory buforowe, mimo że stabilizują pH, są również nieodpowiednie w kontekście czyszczenia, ponieważ wprowadzają nowe jony, które mogą zaburzyć równowagę pomiarową. Pomiar pH wymaga precyzyjnego podejścia, a przemywanie elektrod wodą destylowaną zapewnia ich neutralność i przygotowuje je do następnych pomiarów. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do tych niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie roli czyszczenia z kalibracją oraz niewłaściwe zrozumienie celu używania różnych rodzajów roztworów w kontekście pomiarowym.

Pytanie 31

Wskaż definicję fiksanali?

A. Małe kapsułki z nieokreśloną ilością stałej substancji chemicznej

B. Małe ampułki ze ściśle określoną masą substancji chemicznej

C. Kapsułki zawierające niewielkie ilości substancji chemicznej

D. Małe ampułki z nieokreśloną masą substancji chemicznej

Fiksanal, w kontekście farmaceutycznym, odnosi się do małych ampułek, które zawierają ściśle określoną masę danego związku chemicznego. Tego rodzaju preparaty są kluczowe w aplikacjach, gdzie precyzyjne dawkowanie substancji czynnej jest niezbędne, na przykład w leczeniu chorób, gdzie nadmierne lub niewystarczające dawki mogą prowadzić do poważnych skutków zdrowotnych. Fiksany są powszechnie wykorzystywane w laboratoriach analitycznych oraz w przemyśle farmaceutycznym, gdzie konieczność zachowania dokładnych proporcji substancji ma istotne znaczenie dla efektywności terapii. Przykładem zastosowania fiksanalów może być przygotowywanie rozwiązań do badań laboratoryjnych, gdzie wymagana jest precyzyjna kontrola masy substancji. Warto również zaznaczyć, że produkcja tych ampułek musi spełniać rygorystyczne normy jakości, takie jak GMP (Good Manufacturing Practice), co zapewnia, że każda partia fiksanali jest zgodna z określonymi standardami jakości.

Pytanie 32

Aby przygotować miano kwasu solnego, konieczne jest odważenie węglanu sodu o masie wynoszącej około 400 mg. Jaką precyzję powinna mieć waga używana do odważenia węglanu sodu?

A. 0,001 g

B. 0,01 g

C. 1 g

D. 0,1 g

Wybór wagi o dokładności 0,001 g (1 mg) jest uzasadniony, gdyż do przygotowania miany kwasu solnego potrzebna jest odważka węglanu sodu o masie około 400 mg. Wymagana dokładność przy ważeniu substanacji chemicznych jest kluczowa dla uzyskania precyzyjnych wyników analitycznych. W analityce chemicznej, zwłaszcza w titracji, precyzyjne ważenie reagentów jest niezbędne, aby uniknąć błędów pomiarowych, które mogą prowadzić do fałszywych wniosków. Przyjęcie dokładności na poziomie 0,001 g pozwala na dokładniejsze przygotowanie roztworu, co jest istotne w kontekście późniejszych obliczeń i analiz. Stosowanie wag analitycznych jest standardem w laboratoriach chemicznych, ponieważ umożliwiają one kontrolowanie jakości analizowanego materiału i zapewniają zgodność z zasadami dobrej praktyki laboratoryjnej (GLP). Przykładowo, w przypadku przygotowywania roztworów wzorcowych, dokładność ważenia jest kluczowa dla uzyskania odpowiednich stężeń, co jest niezbędne w dalszych etapach analizy.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

Z uwagi na bezpieczeństwo pracy, ciecze żrące powinny być podgrzewane w łaźniach

A. powietrznych

B. piaskowych

C. olejowych

D. wodnych

Ogrzewanie cieczy żrących na łaźniach piaskowych to dobra opcja, bo piasek świetnie izoluje i rozprowadza ciepło. Dzięki temu mamy stabilne warunki, co jest bardzo ważne, zwłaszcza przy substancjach, które mogą się 'dziwnie' zachowywać, gdy temperatura szybko się zmienia. W praktyce użycie łaźni piaskowych zmniejsza ryzyko przegrzewania, co jest super istotne, bo może prowadzić do różnych nieprzyjemnych sytuacji, jak dekompozycja czy toksyczne opary. Piasek nie tylko grzeje, ale i chroni operatora. W laboratoriach chemicznych oraz w różnych branżach, gdzie obsługuje się cieczy żrące, przestrzeganie zasad BHP i stosowanie odpowiednich metod ogrzewania jest kluczowe, aby zapewnić bezpieczne warunki pracy i ochronić zdrowie. To są sprawy, które powinny być zawsze na pierwszym miejscu, a dokumenty branżowe mocno to podkreślają.

Pytanie 35

Jaką objętość zasady sodowej o stężeniu 1,0 mol/dm3 należy dodać do 56,8 g kwasu stearynowego, aby otrzymać mydło sodowe (stearynian sodu)?

C₁₇H₃₅COOH + NaOH → C₁₇H₃₅COONa + H₂O

(M_{C₁₇H₃₅COOH} = 284 g/mol, M_{C₁₇H₃₅COONa} = 306 g/mol, M_NaOH = 40 g/mol, M_H₂O= 18 g/mol)

A. 200 cm3

B. 150 cm3

C. 100 cm3

D. 250 cm3

Odpowiedź 200 cm3 jest poprawna, ponieważ do syntezy mydła sodowego z kwasu stearynowego potrzebujemy odpowiedniej ilości zasady sodowej, która zneutralizuje kwas. W przypadku kwasu stearynowego, którego masa wynosi 56,8 g, obliczamy liczbę moli, korzystając z jego masy molowej wynoszącej około 284 g/mol. Obliczamy liczbę moli kwasu stearynowego: 56,8 g / 284 g/mol = 0,2 mol. Zasada sodowa w stężeniu 1,0 mol/dm3 oznacza, że w 1 dm3 roztworu znajduje się 1 mol NaOH. Aby zneutralizować 0,2 mola kwasu, potrzebujemy 0,2 dm3 roztworu NaOH, co odpowiada 200 cm3. Zastosowanie odpowiednich proporcji w syntezie mydeł jest kluczowe dla uzyskania właściwej struktury chemicznej produktu końcowego, co wpływa na jego właściwości użytkowe. Prawidłowe przygotowanie mydeł sodowych znajduje zastosowanie w przemyśle kosmetycznym oraz chemicznym, gdzie jakość surowców oraz ilości reagentów są ściśle normowane przez odpowiednie standardy.

Pytanie 36

Do rozpuszczania próbek wykorzystuje się wodę królewską, która stanowi mieszaninę stężonych kwasów

A. H2SO4 i HCl w proporcji objętościowej 1:3

B. HNO3 i HCl w proporcji objętościowej 3:1

C. HCl i HNO3 w proporcji objętościowej 3:1

D. H2SO4 i HCl w proporcji objętościowej 3:1

Wybór odpowiedzi, która wskazuje na stosunek HNO3 i HCl w proporcji 3:1, jest mylący. Choć kwasy te rzeczywiście stanowią składniki wody królewskiej, to ich stosunek objętościowy jest kluczowy dla skuteczności tej mieszanki. Stosunek 3:1, z HCl jako głównym składnikiem, zapewnia, że reakcja chemiczna między tymi kwasami przebiega efektywnie, co jest istotne przy rozpuszczaniu metali szlachetnych. Z kolei propozycja użycia H2SO4 w połączeniu z HCl w różnych proporcjach, takich jak 1:3 czy 3:1, jest nieprawidłowa, ponieważ kwas siarkowy (H2SO4) nie jest składnikiem wody królewskiej. W rzeczywistości, H2SO4 ma inne właściwości chemiczne i nie działa synergicznie z HCl w kontekście rozpuszczania metali szlachetnych. Powszechnym błędem jest mylenie tych kwasów, co może prowadzić do niewłaściwego użycia i, co ważniejsze, do niebezpiecznych sytuacji w laboratoriach. Warto zauważyć, że skuteczność wody królewskiej, jako rozpuszczalnika dla metali, wynika z odpowiednich proporcji, które stymulują reakcję chemiczną. Dlatego ważne jest, aby mieć pełne zrozumienie właściwych stosunków oraz zastosowań tych substancji w praktyce laboratoryjnej.

Pytanie 37

W wypadku oblania skóry kwasem mrówkowym należy

Wyciąg z karty charakterystyki
Skład: kwas mrówkowy 80%, woda 11-20%
Pierwsza pomoc.
Po narażeniu przez drogi oddechowe. Natychmiast wezwać lekarza.
Po kontakcie ze skórą. Zanieczyszczoną skórę natychmiast przemyć dużą ilością wody.

A. zastosować na skórę mydło w płynie.

B. podać do picia dużą ilość schłodzonej wody.

C. przemyć skórę dużą ilością wody.

D. polać skórę środkiem zobojętniającym.

Przemycie skóry dużą ilością wody w przypadku kontaktu z kwasem mrówkowym jest kluczowym działaniem, które ma na celu minimalizację uszkodzeń. Woda działa jak rozcieńczalnik, co pozwala na szybsze usunięcie szkodliwej substancji z powierzchni skóry. Zgodnie z wytycznymi zawartymi w standardach pierwszej pomocy, każdy przypadek kontaktu skóry z substancjami żrącymi powinien być traktowany jako sytuacja wymagająca natychmiastowej reakcji. W praktyce, jeśli dojdzie do kontaktu z kwasem mrówkowym, należy jak najszybciej przemyć zanieczyszczoną skórę wodą o temperaturze pokojowej przez co najmniej 15 minut. Ważne jest, aby nie stosować innych substancji ani środków chemicznych, które mogłyby reagować z kwasem, co mogłoby prowadzić do powstania dodatkowych, szkodliwych związków chemicznych. Warto również pamiętać, że w przypadku poważniejszych oparzeń chemicznych należy zawsze skontaktować się z profesjonalną pomocą medyczną, aby ocenić stan pacjenta i podjąć dalsze działania. Przechowywanie odpowiednich materiałów pierwszej pomocy w miejscach, gdzie mogą wystąpić takie wypadki, jest również zalecane jako dobra praktyka. Przykładem zastosowania jest sytuacja w laboratoriach chemicznych, gdzie pracownicy są szkoleni w zakresie reagowania na wypadki z substancjami chemicznymi.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

Aby przyspieszyć reakcję, należy zwiększyć stężenie substratów

A. zmniejszyć, a temperaturę podnieść

B. zmniejszyć, a temperaturę obniżyć

C. zwiększyć, a temperaturę zmniejszyć

D. zwiększyć, a temperaturę podnieść

Zwiększenie szybkości reakcji chemicznych trochę się sprowadza do tego, jak ważne są substraty i temperatura. Kiedy podnosisz stężenie substratów, to więcej cząsteczek jest dostępnych do reakcji, więc mają większe szanse na zderzenie. Z drugiej strony, wyższa temperatura podkręca energię kinetyczną cząsteczek, co sprawia, że zderzają się częściej i mocniej, co pomaga im pokonać energię aktywacji. Na przykład w biochemii, jak mamy reakcje enzymatyczne, zwiększenie stężenia substratu może pomóc osiągnąć maksymalną prędkość reakcji, co jest zgodne z zasadą Vmax. W praktyce w przemyśle chemicznym, dobrze jest dostosować stężenie i temperaturę, żeby zoptymalizować wydajność i rentowność. Ciekawe jest to, że czasami, jak w reakcjach równowagi, podwyższenie stężenia reagentów może przesunąć równowagę w stronę produktów, co też jest korzystne dla wydajności reakcji.

Pytanie 40

W laboratoriach roztwór potasu dichromianu(VI) w stężonym kwasie siarkowym(VI) wykorzystuje się do

A. czyszczenia szkła laboratoryjnego

B. wytrącania trudno rozpuszczalnych soli w wodzie

C. roztwarzania różnych stopów

D. odkamieniania urządzeń wodnych

Roztwór dichromianu(VI) potasu w stężonym kwasie siarkowym(VI) jest powszechnie stosowany w laboratoriach do mycia szkła laboratoryjnego, ponieważ jego właściwości chemiczne umożliwiają skuteczne usuwanie zanieczyszczeń organicznych oraz pozostałości po reakcjach chemicznych. Dichromian(VI) potasu działa jako silny utleniacz, co sprawia, że jest efektywny w eliminowaniu resztek organicznych, które mogą pozostać na powierzchni szkła. Praktyczne zastosowanie tego roztworu obejmuje czyszczenie probówek, kolb, oraz innych naczyń używanych w chemii analitycznej i syntetycznej. Ze względu na jego wysoką skuteczność, często jest stosowany przed przeprowadzaniem eksperymentów, aby zapewnić, że nie ma kontaminacji, która mogłaby wpłynąć na wyniki. W branży laboratoryjnej przestrzeganie standardów czystości i użycie odpowiednich reagentów jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników, a roztwór dichromianu(VI) potasu w tym kontekście odgrywa istotną rolę. Ponadto, należy pamiętać o bezpieczeństwie pracy z tymi substancjami, ponieważ są one toksyczne i wymagają odpowiednich środków ochrony osobistej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej