Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 09:55
Data zakończenia: 7 czerwca 2025 10:23

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Przygotowując indywidualny plan dla podopiecznego, terapeuta powinien uwzględnić w zajęciach działania takie jak: malowanie, rysowanie, lepienie oraz rzeźbienie

A. z ergoterapii

B. z socjoterapii

C. z kinezyterapii

D. z arteterapii

Arteterapia to forma terapii, która wykorzystuje proces twórczy jako narzędzie do wyrażania emocji, poprawy samopoczucia oraz rozwijania umiejętności interpersonalnych. W kontekście sporządzania indywidualnego planu terapeutycznego dla podopiecznego, działania takie jak malowanie, rysowanie, lepienie i rzeźbienie są kluczowe dla umożliwienia klientom wyrażania siebie w sposób artystyczny. Te techniki nie tylko angażują umysł i ciało, ale również stymulują procesy terapeutyczne, pomagając w radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi. Przykładowo, rysowanie może być użyteczne w przypadku osób z problemami w komunikacji, ponieważ pozwala na niewerbalne wyrażenie myśli i uczuć. Arteterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i psychologicznej, gdzie terapeuci są zachęcani do włączania elementów twórczych w swoje sesje, aby dostosować się do indywidualnych potrzeb pacjentów oraz ich preferencji twórczych. Ostatecznie, wykorzystanie arteterapii w indywidualnym planie terapeutycznym jest zgodne z podejściem holistycznym, które uwzględnia całościowy rozwój podopiecznego.

Pytanie 2

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

B. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

C. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

D. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

Dokumentowanie działań w ramach terapii zajęciowej ma na celu przede wszystkim zapewnienie uczestnikom procesu terapeutycznego informacji zwrotnej, która jest kluczowa dla ich postępów i motywacji. Uczestnicy potrzebują regularnych i konstruktywnych informacji na temat swoich osiągnięć, co pozwala im zrozumieć, jakie umiejętności rozwijają, jakie cele osiągają oraz jakie obszary wymagają dalszej pracy. Na przykład, terapeuta może wykorzystać dokumentację, aby przedstawić uczestnikowi konkretne przykłady jego postępów, takie jak poprawa w zakresie umiejętności manualnych lub lepsze radzenie sobie w sytuacjach społecznych. Tego rodzaju feedback opiera się na zasadach terapii zorientowanej na klienta, gdzie uczestnik jest aktywnym podmiotem swojego procesu terapeutycznego. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują regularne spotkania, na których omawia się wyniki pracy, a także plany na przyszłość, co sprzyja budowaniu zaufania i zaangażowania w terapię.

Pytanie 3

Jakie etapy obejmuje proces terapeutyczny w terapii zajęciowej?

A. wstępna diagnoza, ustalenie celów, metod, planowanie terapii, ocena wyników

B. wstępna diagnoza, wywiad w środowisku, harmonogram, zalecenia

C. przegląd dokumentacji medycznej, ustalenie celów, tematyka zajęć, diagnoza

D. planowanie terapii, wybór metod, form, monitoring, określenie wyników

Pomimo, że wszystkie zaproponowane odpowiedzi zawierają elementy związane z procesem terapeutycznym, tylko jedna z nich prawidłowo odzwierciedla jego całościową strukturę. Wiele osób myli analizę dokumentacji medycznej z wstępną diagnozą, co może prowadzić do nieporozumień. Analiza dokumentacji ma charakter wspierający, lecz nie zastępuje bezpośredniego kontaktu z pacjentem, który jest kluczowy dla zebrania rzetelnych danych o jego potrzebach. Użycie wstępnej diagnozy jako pierwszego kroku jest kluczowe, ponieważ pozwala na ustalenie rzeczywistych problemów oraz preferencji terapeutycznych pacjenta. Następnie określenie celów jest fundamentalnym etapem, który często bywa pomijany w praktyce. Bez jasno zdefiniowanych celów, terapia staje się chaotyczna i mniej efektywna. Warto zauważyć, że harmonogram zajęć, choć istotny, nie jest sam w sobie wystarczającym krokiem. Rekomendacje, bez wcześniejszej diagnozy i celów, mogą prowadzić do mniej efektywnych metod pracy. Kolejnym istotnym błędem jest pomijanie oceny efektów terapii. Regularna ocena postępów jest niezbędna, aby dostosować plan terapeutyczny i reakcje na zmieniające się potrzeby pacjenta. W praktyce, brak systematycznej oceny może prowadzić do stagnacji w postępach terapeutycznych oraz frustracji zarówno pacjenta, jak i terapeuty. Właściwe podejście do terapii zajęciowej powinno być oparte na cyklu diagnozowania, planowania, działania i oceny, co jest zgodne z zasadami Evidence-Based Practice w terapii zajęciowej.

Pytanie 4

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. przyczyny problemu.

B. etapu rozwoju.

C. typy niepełnosprawności.

D. potencjalnego rozwoju.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Pytanie 5

Jakie są typowe symptomy zespołu Tourette’a?

A. obsesywne zainteresowanie bardzo wąską tematyką oraz brak odpowiedniego zainteresowania innymi kwestiami z otoczenia

B. tiki, które przyjmują formę mimowolnych ruchów, powtarzania słów, mrugania oczami oraz pociągania nosem lub chrząkania

C. trudności w poruszaniu się, tzw. kaczkowaty chód z towarzyszącym powiększeniem mięśni łydek

D. ruchy pląsawicze o właściwościach skręcających i wijących, które utrudniają zachowanie prawidłowej postawy ciała

Zespół Tourette’a to zaburzenie neurologiczne, które charakteryzuje się obecnością tików – mimowolnych, powtarzających się ruchów lub dźwięków. Tiki mogą przyjmować różne formy, w tym mruganie powiekami, pociąganie nosem, chrząkanie oraz powtarzanie słów. Te objawy są wynikiem nieprawidłowego funkcjonowania układu nerwowego i mogą być nasilane przez stres lub zmęczenie. Kluczowe jest zrozumienie, że tiki różnią się od innych ruchów patologicznych, takich jak ruchy pląsawicze, które są bardziej skomplikowane i związane z innymi stanami neurologicznymi. Rozpoznanie zespołu Tourette’a opiera się na obserwacji tych specyficznych tików w czasie, dlatego ważne jest, aby w diagnostyce uwzględniać pełen kontekst objawów. Współczesne podejście do terapii obejmuje zarówno leczenie farmakologiczne, jak i terapie behawioralne, które mogą pomóc pacjentom w radzeniu sobie z objawami. Praktycznym przykładem jest terapia poznawczo-behawioralna, która może zmniejszyć nasilenie tików oraz poprawić jakość życia pacjentów.

Pytanie 6

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

B. z opracowanych programów zajęć

C. z ustalonego planu działań

D. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.

Pytanie 7

Która z wymienionych metod graficznych jest niewskazana dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niską precyzją w motoryce małej?

A. Monotypia

B. Druk strukturalny

C. Dekalkomania

D. Linoryt

Wybór technik graficznych, takich jak druk strukturalny, monotypia i dekalkomania, dla podopiecznych z ograniczeniami w zakresie siły mięśni i precyzji, może wydawać się atrakcyjny, ale każde z tych podejść ma swoje specyficzne wymagania techniczne i manualne, które mogą stanowić wyzwanie. Druk strukturalny, który często polega na wykorzystaniu matryc i prasy, może wymagać znacznej siły do nałożenia ciśnienia, co może być problematyczne dla osób z ograniczeniami. Monotypia, z kolei, choć bardziej elastyczna, również wymaga pewnej precyzji w nakładaniu farby i operowaniu narzędziami, co dla osób z niskim poziomem motoryki małej może być trudne. Dekalkomania, mimo że wydaje się bardziej przystępna, również wymaga pewnej precyzji w aplikacji materiałów i może prowadzić do frustracji, jeśli wyniki nie są zadowalające. Kluczowym błędem myślowym jest przekonanie, że wszystkie techniki graficzne są równie dostępne dla osób z ograniczeniami. Dobór odpowiednich metod powinien opierać się na zrozumieniu indywidualnych potrzeb, umiejętności i ograniczeń podopiecznych. Praktyczne zastosowanie takich technik powinno być przemyślane w kontekście ich możliwości manualnych oraz komfortu psychicznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze arteterapii i edukacji artystycznej.

Pytanie 8

Terapeuta, który podczas codziennych zajęć w pracowni ceramicznej regularnie dokumentuje zachowania swoich podopiecznych według ściśle ustalonego schematu, realizuje

A. eksperyment pedagogiczny

B. wywiad standaryzowany ukryty

C. badanie socjometryczne

D. obserwację uczestniczącą kontrolowaną

Obserwacja uczestnicząca kontrolowana to technika badawcza, w której badacz aktywnie angażuje się w sytuację, jednocześnie monitorując i rejestrując zachowania uczestników. W kontekście terapeuty, który prowadzi zajęcia w pracowni ceramicznej, taka forma obserwacji pozwala na dogłębną analizę interakcji między uczestnikami oraz ich zachowań w naturalnym środowisku. Dzięki zastosowaniu ściśle określonego klucza rejestracji, terapeuta może systematycznie zbierać dane, co wspiera dalsze działania terapeutyczne, takie jak dostosowywanie zajęć do potrzeb grupy. Przykładem zastosowania może być identyfikowanie postępów uczestników w zakresie umiejętności manualnych oraz społecznych, co jest kluczowe w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z różnymi potrzebami, gdzie istotne jest, aby terapeuta był obecny i aktywnie uczestniczył w procesie, co zwiększa efektywność interwencji.

Pytanie 9

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Snu, wypoczynku

B. Miłości, odpoczynku

C. Odżywiania, szacunku

D. Przyjaźni, wiedzy

Odpowiedź 'Snu, wypoczynku' jest prawidłowa, ponieważ te potrzeby klasyfikowane są jako potrzeby niższego rzędu według teorii Maslowa. Te podstawowe potrzeby dotyczą fizjologii i są kluczowe dla przetrwania jednostki. Sen i wypoczynek są niezbędne do regeneracji organizmu, poprawy funkcji poznawczych oraz ogólnego dobrostanu. W praktyce, niedobór snu może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych, takich jak osłabienie układu odpornościowego, problemy z sercem czy depresję. W kontekście organizacji i zarządzania, zapewnienie pracownikom odpowiednich warunków do snu i relaksu może zwiększać ich wydajność i satysfakcję z pracy. Warto również zwrócić uwagę na dobre praktyki, takie jak ergonomiczne miejsca pracy oraz przestrzenie do odpoczynku, co wspiera zdrowie psychiczne i fizyczne pracowników, tworząc pozytywną kulturę organizacyjną.

Pytanie 10

10-letni Karol jest dzieckiem z problemami ze słuchem i korzysta z aparatu słuchowego. Często spotyka się z przykrymi komentarzami ze strony rówieśników, przez co izoluje się i nie tworzy relacji z innymi dziećmi. Jaki problem chłopca można zidentyfikować na podstawie tego opisu?

A. Poczucie odrzucenia

B. Brak akceptacji swojej niepełnosprawności

C. Niedostosowanie społeczne

D. Wytworzenie się postawy roszczeniowej

Poczucie odrzucenia jest kluczowym problemem, który można zidentyfikować w przypadku 10-letniego Karola. Jego sytuacja, w której doświadcza złośliwych uwag ze strony rówieśników, prowadzi do izolacji społecznej i braku nawiązywania relacji. Dzieci z niedosłuchem często zmagają się z trudnościami w interakcji, co może skutkować niepewnością i obawą przed odrzuceniem przez innych. W praktyce oznacza to, że Karol może unikać sytuacji społecznych, co pogłębia jego uczucie osamotnienia. Wsparcie psychologiczne oraz terapia grupowa mogą być kluczowe w pomocy dzieciom w podobnych sytuacjach, umożliwiając im lepsze przystosowanie się do środowiska społecznego i rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Warto także szerzyć świadomość wśród rówieśników na temat akceptacji osób z niepełnosprawnościami, co pozwoli na budowanie bardziej inkluzywnego środowiska. Edukacja na temat różnorodności i empatii w szkołach jest niezbędna dla poprawy relacji między dziećmi, co może znacząco wpłynąć na dobrostan emocjonalny dzieci takich jak Karol.

Pytanie 11

Osoba z urazem kręgosłupa w wyniku wypadku drogowego pragnie nauczyć się efektywnie poruszać przy użyciu wózka inwalidzkiego. W związku z tym, na początku, terapeuta zajęciowy powinien nawiązać kontakt z

A. protetykiem

B. pedagogiem specjalnym

C. pracownikiem socjalnym

D. fizjoterapeutą

Fizjoterapeuta odgrywa kluczową rolę w procesie rehabilitacji osób z urazami kręgosłupa, ponieważ przeprowadza ocenę funkcjonalną i projektuje indywidualny program terapeutyczny, uwzględniając potrzeby pacjenta. W przypadku podopiecznego, który chce nauczyć się poruszać się za pomocą wózka inwalidzkiego, fizjoterapeuta dostosuje ćwiczenia i techniki, które pomogą wzmocnić mięśnie, poprawić koordynację oraz zwiększyć mobilność. Przykładowo, fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta, jak prawidłowo wsiadać i wysiadać z wózka, jak manewrować w różnych warunkach oraz jak unikać urazów. W pracy z pacjentami z urazami kręgosłupa ważne jest również kształtowanie odpowiednich nawyków posturalnych i technik transportowych. Współpraca z fizjoterapeutą jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach rehabilitacji, które podkreślają znaczenie wielodyscyplinarnego podejścia w usprawnianiu pacjentów. Dodatkowo, fizjoterapeuta może współpracować z innymi specjalistami, takimi jak protetycy, aby zapewnić najlepiej dopasowany sprzęt rehabilitacyjny.

Pytanie 12

Jakie podejście powinien wybrać terapeuta zajęciowy, pracując z osobą z zaawansowaną chorobą Alzheimera?

A. Planować ambitne cele długoterminowe

B. Zastosować techniki reminiscencyjne

C. Wprowadzać skomplikowane procedury

D. Skupić się na nauce nowych umiejętności

Skupienie się na nauce nowych umiejętności w przypadku osób z zaawansowaną chorobą Alzheimera jest nieadekwatne, ponieważ ta choroba prowadzi do stopniowej utraty zdolności poznawczych, co czyni naukę nowych umiejętności niezwykle trudną. Zamiast tego, terapeuci powinni koncentrować się na utrzymaniu istniejących funkcji i zdolności. Planowanie ambitnych celów długoterminowych również nie jest właściwe, gdyż choroba Alzheimera charakteryzuje się postępującym przebiegiem, a stan pacjenta może się pogarszać z czasem. Dlatego ważne jest, aby cele były realistyczne i dostosowane do aktualnych możliwości pacjenta, z naciskiem na cele krótkoterminowe, które mogą być osiągane w ramach bieżących możliwości pacjenta. Wprowadzanie skomplikowanych procedur może prowadzić do frustracji i dezorientacji, co jest niekorzystne dla osób z otępieniem. Terapeuci powinni dążyć do upraszczania zadań i procedur, aby były one łatwiejsze do zrozumienia i wykonania dla pacjenta. Częstym błędem jest zakładanie, że pacjenci mogą przystosować się do nowych, złożonych procedur, jednak w praktyce może to prowadzić do zwiększenia poziomu stresu i obniżenia jakości życia pacjenta. Właściwe podejście powinno uwzględniać dostosowanie środowiska i strategii terapeutycznych do potrzeb i możliwości pacjenta, z naciskiem na jego komfort i poczucie bezpieczeństwa.

Pytanie 13

Zarówno osądzanie, jak i podejmowanie decyzji w imieniu innych stanowią przeszkody w komunikacji o charakterze

A. percepcyjnym

B. wewnętrznym

C. zewnętrznym

D. kulturowym

Osądzanie i decydowanie za innych mogą być mylnie klasyfikowane jako bariery zewnętrzne, kulturowe bądź percepcyjne. Zewnętrzne bariery dotyczą zazwyczaj przeszkód fizycznych lub środowiskowych, takich jak hałas czy różnice w dostępności technologii. W kontekście komunikacji, osądzanie innych na podstawie ich wyglądu czy stylu życia może wydawać się związane z kulturą, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu wymiany informacji. Barierami kulturowymi są różnice w normach, wartościach i zachowaniach między różnymi grupami, co powoduje trudności w porozumieniu, jednak osądzanie innych nie jest ich bezpośrednią przyczyną. W odniesieniu do percepcji, choć percepcyjne zniekształcenia mogą wpływać na naszą interpretację komunikatów, to osądzanie i decydowanie za innych jest bardziej związane z naszymi wewnętrznymi emocjami i przekonaniami, które filtrują sposób, w jaki postrzegamy rzeczywistość. Te nieporozumienia wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak tendencja do generalizacji czy personalizacji, które prowadzą do nieprawidłowych wniosków na temat sposobu, w jaki komunikujemy się z innymi.

Pytanie 14

Terapia reminiscencyjna polega na

A. stymulowaniu właściwych zachowań społecznych

B. wywoływaniu wspomnień za pomocą stymulujących materiałów

C. ćwiczeniu orientacji w przestrzeni

D. tworzeniu przyjaznego środowiska poprzez usunięcie barier architektonicznych

Terapia reminiscencyjna jest techniką terapeutyczną, która wykorzystuje wspomnienia pacjentów w celu poprawy ich samopoczucia psychicznego oraz społecznego. Poprawna odpowiedź, dotycząca wywoływania wspomnień dzięki stymulującym materiałom, odnosi się do kluczowego aspektu tej terapii. Praktyczne zastosowanie terapii reminiscencyjnej polega na użyciu różnych materiałów, takich jak zdjęcia, muzyka, czy przedmioty z przeszłości, które mogą pobudzić pacjentów do dzielenia się swoimi wspomnieniami. Zastosowanie tej metody jest szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, w tym z pacjentami cierpiącymi na demencję. Badania pokazują, że aktywacja wspomnień może prowadzić do poprawy jakości życia, zwiększenia poczucia tożsamości oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Standardy dobrych praktyk w terapii reminiscencyjnej zalecają indywidualne podejście do pacjenta oraz uwzględnianie jego unikalnych doświadczeń życiowych, co wpływa na efektywność terapii.

Pytanie 15

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Aspergera

B. Tourette´a

C. Korsakowa

D. Downa

Zespół Korsakowa, będący wynikiem niedoboru witaminy B1 (tiaminy), charakteryzuje się objawami, takimi jak zaburzenia pamięci bieżącej, konfabulacje oraz trudności w ustalaniu chronologii wydarzeń. Osoby doświadczające tego zespołu mają problem z zapamiętywaniem nowych informacji oraz przywoływaniem wspomnień z przeszłości, co powoduje, że często zastępują luki w pamięci zmyślonymi opowieściami, czyli konfabulacjami. Upośledzenie myślenia abstrakcyjnego jest również istotnym objawem, co prowadzi do trudności w analizie sytuacji oraz podejmowaniu decyzji. Zaburzenia czucia i kontroli ruchów mogą być wynikiem uszkodzenia układu nerwowego, co jest typowe dla pacjentów z tym zespołem. W kontekście praktycznym, zespół Korsakowa najczęściej występuje u osób nadużywających alkoholu, co podkreśla znaczenie profilaktyki i wczesnej interwencji w przypadku uzależnienia. Właściwe leczenie, w tym suplementacja tiaminy oraz terapia behawioralna, ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów.

Pytanie 16

Aby udokumentować proces rehabilitacji pacjenta w szpitalu, terapeuta zajęciowy powinien stworzyć dla chorego

A. historie medyczną

B. kartę zajęć

C. formularz przebiegu leczenia

D. skierowanie na terapię zajęciową

Historia choroby, choć istotna w kontekście ogólnym stanu zdrowia pacjenta, nie jest narzędziem do bieżącego dokumentowania postępów w terapii zajęciowej. Zawiera informacje o przeszłych schorzeniach, ale nie dostarcza szczegółów dotyczących aktualnych działań terapeutycznych, co jest kluczowe dla skutecznego procesu terapeutycznego. Arkusz przebiegu leczenia, podobnie jak historia choroby, ma bardziej ogólny charakter i często zawiera uogólnione informacje o leczeniu, a nie o konkretnych zajęciach, które pacjent wykonuje. Skierowanie na terapię zajęciową również nie jest dokumentem, który podsumowuje i monitoruje bieżące działania terapeutyczne. Skierowanie to formalność, która inicjuje proces terapeutyczny, ale nie dokumentuje postępu ani efektów pracy terapeuty. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że każdy z tych dokumentów może pełnić tę samą rolę co karta zajęć. W rzeczywistości, karta zajęć jest specjalistycznym narzędziem, które umożliwia precyzyjne śledzenie oraz dostosowywanie działań terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej.

Pytanie 17

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. rodzajów terapii zajęciowej

B. realizowanych zadań

C. poniesionych kosztów

D. uczestnictwa w zajęciach

Twoja odpowiedź na to, że obecność na zajęciach jest ważna w dokumentacji, jest całkiem trafna. Obecność uczestników rzeczywiście ma duże znaczenie, bo pokazuje, jak dobrze terapia działa i ile w tym zaangażowania ze strony beneficjentów. Z tego, co wiem, różne instytucje zajmujące się opieką społeczną i terapią zajęciową kładą duży nacisk na to, żeby śledzić frekwencję. Dzięki temu można sprawdzić, czy terapia przynosi efekty, a także zauważyć, kto może potrzebować dodatkowej pomocy. Często zdarza się, że na podstawie analiz frekwencji programy terapeutyczne dostosowują swoje metody do potrzeb uczestników. Takie podejście pomaga lepiej zrozumieć, co jest potrzebne, a efekty są zazwyczaj lepsze. Zresztą, monitorowanie obecności to także sposób na to, żeby być w zgodzie z zasadami przejrzystości i odpowiedzialności w placówkach. W skrócie, dobrze, że dostrzegasz te aspekty w swojej odpowiedzi.

Pytanie 18

Osoba uczestnicząca w zajęciach w środowiskowym domu samopomocy wyraziła zamiar wzięcia udziału w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien rozpocząć współpracę z nią od

A. nauki tworzenia prostych projektów na drewnie

B. omówienia wykazu materiałów i narzędzi stosowanych w pracowni

C. nauki używania narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

D. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

Zaczynając pracę z uczestnikiem w pracowni stolarskiej, kluczowe jest wprowadzenie go w zasady bezpieczeństwa i regulamin obowiązujący w danym środowisku. Zapoznanie z regulaminem bhp ma na celu nie tylko zapewnienie bezpieczeństwa uczestnika, ale także innych osób pracujących w warsztacie. Zgodnie z obowiązującymi normami, każdy nowy uczestnik powinien być świadomy potencjalnych zagrożeń związanych z użyciem narzędzi i maszyn stolarskich oraz znać zasady postępowania w sytuacjach awaryjnych. Przykładowo, znajomość zasad dotyczących noszenia odpowiedniego ubrania roboczego, używania ochronników słuchu i wzroku, oraz umiejętność reagowania w przypadku wypadku, ma fundamentalne znaczenie. Takie podejście nie tylko minimalizuje ryzyko kontuzji, ale również rozwija odpowiedzialność i pewność siebie uczestnika podczas pracy z narzędziami. Przykłady praktyczne mogą obejmować ćwiczenia symulacyjne, w których uczestnicy uczą się, jak prawidłowo reagować w przypadku wystąpienia niebezpieczeństwa.

Pytanie 19

Jakiego typu biblioterapię zastosował terapeuta, który w domu pomocy społecznej korzystał z kroniki, aby wspomnieć przeszłość mieszkańców?

A. Reminescencyjną

B. Relaksacyjną

C. Reedukacyjną

D. Resocjalizacyjną

Reminescencyjna biblioterapia jest techniką, która ma na celu wspomaganie osób w przypominaniu sobie ważnych wydarzeń z przeszłości, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia psychicznego. W kontekście terapeutycznym, wykorzystanie kroniki do wspomnień pozwala mieszkańcom domu pomocy społecznej na odnowienie relacji z własną tożsamością oraz historią. Tego rodzaju działania są szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, które mogą zmagać się z problemami związanymi z pamięcią lub poczuciem zagubienia. Przykładem praktycznego zastosowania reminescencyjnej biblioterapii może być organizowanie sesji, w trakcie których uczestnicy wspólnie przeglądają zdjęcia i dokumenty, a następnie dzielą się własnymi wspomnieniami. Takie zajęcia nie tylko stymulują aktywność umysłową, ale także sprzyjają integracji społecznej i budowaniu relacji między uczestnikami. Warto zaznaczyć, że reminescencyjna biblioterapia wpisuje się w standardy pracy z osobami w podeszłym wieku, akcentując znaczenie pamięci i doświadczenia życiowego jako cennych zasobów.

Pytanie 20

Która z poniższych technik jest używana w terapii zajęciowej do poprawy motoryki małej?

A. Nordic walking

B. Jazda na rowerze

C. Szydełkowanie

D. Pływanie

Szydełkowanie to jedna z technik, która jest często wykorzystywana w terapii zajęciowej, zwłaszcza gdy celem jest poprawa motoryki małej. W trakcie szydełkowania osoba pracuje nad precyzyjnymi ruchami dłoni i palców, co jest kluczowe dla rozwijania koordynacji i siły w rękach. Poprzez manipulację szydełkiem i nicią, pacjent doskonali umiejętności manualne oraz koncentrację. Szydełkowanie angażuje także umysł, ponieważ wymaga planowania i sekwencjonowania ruchów, co wspiera rozwój funkcji poznawczych. W terapii zajęciowej szydełkowanie jest cenione za swoją dostępność i możliwość dostosowania poziomu trudności do indywidualnych potrzeb pacjenta. Ponadto, praca nad projektem szydełkowym może przynosić satysfakcję z ukończonego dzieła, co wspiera poczucie własnej wartości i motywację do dalszej pracy nad sobą. Dlatego właśnie szydełkowanie jest tak często wybierane jako narzędzie w terapii zajęciowej, oferując wielowymiarowe korzyści dla pacjentów.

Pytanie 21

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

B. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

C. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

D. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

W przypadku analizy wyników badań przeprowadzonych u mieszkańca domu pomocy społecznej, istotne jest zrozumienie, że nawiązanie kontaktu terapeutycznego oraz zebranie informacji to jedynie wstępne kroki, które nie powinny być mylone z kluczowym etapem, jakim jest określenie problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego. Nawiązanie kontaktu terapeutycznego to proces, który ma na celu budowanie zaufania i relacji, jednak nie dostarcza on wystarczających danych do dalszej analizy. Z kolei zbieranie informacji z wywiadów, obserwacji i dokumentacji jest istotne, ale jest to etap wstępny, który nie prowadzi bezpośrednio do sformułowania celów terapeutycznych. W praktyce, to zrozumienie rzeczywistych potrzeb i problemów podopiecznego jest kluczowe dla efektywnego terapeuty. Ponadto, nieprawidłowe skupienie się na wyznaczaniu celów terapeutycznych bez wcześniejszego zrozumienia sytuacji podopiecznego może prowadzić do nieefektywnych lub wręcz szkodliwych interwencji. Terapeuta, który nie zidentyfikuje właściwych problemów, może wprowadzić w błąd zarówno siebie, jak i podopiecznego, co potwierdzają standardy świadomej praktyki w geriatrystyce, które akcentują znaczenie holistycznego podejścia i zrozumienia kontekstu życiowego pacjenta przed podjęciem jakichkolwiek działań terapeutycznych. Sucha analiza danych bez kontekstu może prowadzić do błędnych wniosków oraz niewłaściwego ukierunkowania terapii, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 22

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącym warsztatów zajęciowych, rada programowa ocenia indywidualne rezultaty rehabilitacji przy udziale uczestnika warsztatu co najmniej

A. raz na kwartał

B. raz na pół roku

C. raz na rok

D. raz na dwa miesiące

Odpowiedzi wskazujące na inne interwały oceny, takie jak raz na dwa miesiące, raz na kwartał i raz na rok, nie uwzględniają kluczowych zasad związanych z rehabilitacją i monitorowaniem postępów uczestników warsztatów. Ocena raz na dwa miesiące może być zbyt intensywna, co może prowadzić do obciążenia uczestników oraz niewłaściwego interpretowania ich postępów w krótkim czasie. Z kolei ocena raz na rok, mimo że daje długoterminowy obraz, może powodować, że problemy uczestnika są ignorowane przez dłuższy czas, co w konsekwencji może prowadzić do pogorszenia jego stanu zdrowia. Zastosowanie oceny raz na kwartał również nie odpowiada wymaganiom efektywnej ewaluacji, ponieważ nie jest wystarczająco częste, aby szybko reagować na zmieniające się potrzeby uczestników. W rzeczywistości, rehabilitacja to proces dynamiczny, który wymaga regularnej i systematycznej oceny, aby dostosować działania do aktualnych potrzeb uczestników. Ignorowanie tego faktu może prowadzić do frustracji zarówno ze strony rehabilitantów, jak i uczestników, a także do obniżenia efektywności całego procesu rehabilitacyjnego.

Pytanie 23

Część procesu komunikacji osobistej, w której odbiorca okazuje swoją reakcję na przekaz, nazywana jest

A. sprzężenie zwrotne

B. kodowanie

C. szum komunikacyjny

D. dekodowanie

Odpowiedź "sprzężenie zwrotne" jest poprawna, ponieważ odnosi się do kluczowego elementu w procesie komunikacji interpersonalnej. Sprzężenie zwrotne to reakcja odbiorcy na przekaz nadawcy, która pozwala na ocenę efektywności komunikacji. Przykładem może być sytuacja, w której nauczyciel przekazuje wiedzę uczniom, a ich pytania i komentarze są odzwierciedleniem zrozumienia lub braku zrozumienia materiału. Taki feedback pozwala nauczycielowi dostosować sposób przekazywania informacji, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji. W kontekście standardów komunikacyjnych, sprzężenie zwrotne jest niezbędne do utrzymania dialogu, a także do poprawy relacji interpersonalnych. W praktyce, skuteczne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego może prowadzić do lepszego zrozumienia i współpracy w zespołach, co jest wspierane przez różne metody pracy, takie jak metoda 360 stopni w ocenach wydajności.

Pytanie 24

Terapeuta zajęciowy współpracuje z grupą osób starszych, które mają schorzenia kardiologiczne. Które z poniższych aktywności ruchowych będą odpowiednie dla tej grupy?

A. Fitness

B. Jogging

C. Biegi przełajowe

D. Nordic walking

Nordic walking, jako forma aktywności fizycznej, jest szczególnie korzystny dla osób starszych, zwłaszcza tych z problemami kardiologicznymi. To ćwiczenie angażuje grupy mięśniowe w całym ciele, co sprzyja poprawie wydolności sercowo-naczyniowej, a jednocześnie minimalizuje ryzyko urazów. Przy użyciu specjalnych kijków, uczestnicy mają możliwość lepszego wsparcia swojego ciała, co z kolei redukuje obciążenie stawów. Nordic walking promuje również postawę ciała oraz koordynację, co jest istotne w przypadku osób starszych, które mogą doświadczać problemów z równowagą. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, regularna aktywność fizyczna, taka jak nordic walking, powinna być integralną częścią zdrowego stylu życia seniorów. Przykładem zastosowania tej formy aktywności są grupowe zajęcia prowadzone przez terapeutów zajęciowych, które mogą odbywać się w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja nie tylko rehabilitacji fizycznej, ale również poprawia samopoczucie psychiczne uczestników przez kontakt z naturą i interakcje społeczne.

Pytanie 25

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. przewlekłego zmęczenia

B. zespołu Tourette'a

C. wyniszczenia nowotworowego

D. syndromu wypalenia zawodowego

Wyniszczenie nowotworowe, znane również jako zespół wyniszczenia, to stan, który charakteryzuje się utratą masy ciała, osłabieniem, bezsennością oraz przewlekłym bólem. Te objawy są typowe dla pacjentów z zaawansowanymi postaciami nowotworów, które prowadzą do znacznego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Praktyka kliniczna pokazuje, że osoba z wyniszczeniem nowotworowym doświadcza nie tylko fizycznych dolegliwości, ale także psychicznych, co może prowadzić do depresji oraz izolacji społecznej. Standardy opieki paliatywnej rekomendują holistyczne podejście do leczenia takich pacjentów, które obejmuje zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne. W przypadku wystąpienia tych objawów, terapeuta powinien wdrożyć odpowiednie działania wspierające, takie jak leczenie farmakologiczne przeciwbólowe, psychoterapię oraz dietoterapię, aby poprawić jakość życia pacjenta. Kluczowym aspektem jest również monitorowanie stanu odżywienia oraz wprowadzanie suplementów diety w celu przeciwdziałania utracie masy ciała i osłabieniu.

Pytanie 26

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej

B. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną

C. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki

D. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną

Podejmowanie prób skłaniania pacjenta do używania niesprawnej ręki poprzez podchodzenie od strony sprawnej jest podejściem, które może prowadzić do braku skuteczności terapii. Taka strategia nie uwzględnia fundamentalnych zasad rehabilitacji, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania pacjenta w proces leczenia. Użycie niedowładnej ręki w sposób, który nie angażuje jej w bezpośrednią interakcję z otoczeniem, może prowadzić do pogłębienia deficytów i frustracji pacjenta. Co więcej, unieruchomienie ręki niedowładnej, aby skłonić do używania sprawnej, jest niezgodne z zasadami rehabilitacji, gdzie zaleca się aktywizację wszystkich dostępnych zasobów pacjenta. Takie podejście może prowadzić do dalszego osłabienia funkcji niedowładnej ręki, co jest sprzeczne z celami terapii. Należy również zauważyć, że wskazywanie pacjentowi na zakładanie koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną może skutkować brakiem rozumienia kontekstu, co prowadzi do błędnych schematów ruchowych. Kluczowe w terapii jest dostosowywanie działań do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz angażowanie go w sposób, który sprzyja aktywnej rehabilitacji i zwiększa jego samodzielność.

Pytanie 27

Pan Jan w trakcie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc często doświadcza kaszlu, odczuwa duszność w obszarze klatki piersiowej, a także męczy się podczas wykonywania codziennych czynności samoobsługowych oraz wizyt w pobliskim sklepie. Opis ten wskazuje na brak zaspokojenia potrzeb

A. bezpieczeństwa

B. estetycznych

C. fizjologicznych

D. afiliacji

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb fizjologicznych jest prawidłowa, ponieważ kaszel, duszność oraz męczenie się przy codziennych czynnościach wskazują na fundamentalne problemy zdrowotne. Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) wpływa na zdolność organizmu do prawidłowego funkcjonowania, co bezpośrednio osłabia podstawowe potrzeby fizjologiczne, takie jak oddychanie i wydolność organizmu. Osoby z POChP często doświadczają ograniczeń w aktywności fizycznej, co prowadzi do obniżenia jakości życia. W praktyce, istotne jest, aby takie objawy były monitorowane przez specjalistów, a pacjenci mieli dostęp do rehabilitacji oddechowej, której celem jest poprawa wydolności i jakości życia. Dodatkowo, przestrzeganie zasad dotyczących zdrowego stylu życia, takich jak unikanie palenia oraz regularne ćwiczenia fizyczne dostosowane do możliwości pacjenta, mogą znacząco wpłynąć na poprawę stanu zdrowia i zaspokojenie potrzeb fizjologicznych. Zrozumienie tego zagadnienia jest kluczowe dla skutecznego zarządzania chorobą oraz zwiększenia komfortu życia chorych.

Pytanie 28

Przedstawienie faktów w kontekście osobistych emocji oraz następstw określonego zachowania, a także zaproponowanie oczekiwanych działań na przyszłość, jest typowe dla sposobu udzielania informacji zwrotnej zgodnie

A. z metodą kanapki

B. z metodą FUKO

C. z modelem Pendletona

D. z techniką Zacznij, Przestań, Kontynuuj

Zastosowanie innych metod, takich jak technika kanapki, może prowadzić do nieporozumień. Chociaż ta metoda proponuje rozdzielenie krytyki między pozytywne uwagi, co ma na celu osłabienie negatywnego wpływu, często skutkuje tym, że odbiorcy nie potrafią zidentyfikować rzeczywistych problemów. Dzięki temu, zamiast konstruktywnej krytyki, mogą otrzymać zbyt ogólnikową informację, co nie sprzyja poprawie ich zachowań. Podobnie, zastosowanie modelu Pendletona, który koncentruje się na wyodrębnieniu mocnych i słabych stron, nie uwzględnia osobistych emocji i kontekstu, co jest kluczowe w procesie feedbackowym. Przykładowo, zamiast zrozumieć osobiste odczucia związane z daną sytuacją, osoba może skupić się wyłącznie na technicznych aspektach, co ogranicza skuteczność informacji zwrotnej. W przypadku techniki "Zacznij, Przestań, Kontynuuj", również brak jest elementu emocjonalnego, co sprawia, że feedback staje się mechaniczny, a nie osobisty. Takie podejścia mogą prowadzić do sytuacji, w których pracownicy czują się niepewnie i nie wiedzą, w jaki sposób wprowadzić zmiany, co jest sprzeczne z ideą rozwoju osobistego i zawodowego. Kluczowym błędem jest pomijanie aspektu emocjonalnego w feedbacku, co w wielu przypadkach prowadzi do nieefektywnej komunikacji i osłabienia relacji w zespole.

Pytanie 29

Jakie materiały i narzędzia powinien rozważyć terapeuta przy tworzeniu wyposażenia pracowni stolarskiej?

A. Czółenka, szydełka, snowalnie, przędze

B. Nożyczki, stemple, szablony, farby

C. Dłuta, przyrznice, ściski, bejce

D. Noże, cyrkle, szywnice, tekturę

Dłuta, przyrznice, ściski i bejce to naprawdę podstawowe narzędzia w stolarce. Dłuta są mega ważne, bo pozwalają na precyzyjne rzeźbienie i wycinanie szczegółów w drewnie. Dzięki nim można naprawdę wyczarować fajne detale. Przyrznice? No, to one pomagają w łączeniu elementów w konstrukcjach i to dosłownie zmienia całą jakość projektu. Ściski z kolei są super przydatne do trzymania wszystkiego w kupie, kiedy kleimy albo montujemy, więc to też niezbędnik. Bejce za to dodają pięknych kolorów do drewna i chronią je przed różnymi uszkodzeniami. Wybierając te narzędzia, robimy to, co najlepsi w stolarstwie robią od lat, bo precyzja i jakość to klucz do udanych projektów.

Pytanie 30

Jakie materiały i narzędzia tworzą podstawowe wyposażenie warsztatu kaletniczego?

A. Blacha, kanwa, szydła, naparstki, owerlok

B. Przędze, skóra, wiertarka, tamborki, igły

C. Mulina, igły, filc, imadła, nożyczki

D. Skóra, młotki, dziurkacze, przycinaki, szydła

Wybór skóry, młotków, dziurkaczy, przycinka i szydeł jako podstawowego wyposażenia pracowni kaletniczej jest trafny, ponieważ te narzędzia i materiały są fundamentalne w procesie tworzenia wyrobów skórzanych. Skóra stanowi najważniejszy materiał, z którego wykonuje się torby, portfele czy obuwie. Młotki są używane do formowania skóry oraz osadzania elementów metalowych, co jest kluczowe w kaletnictwie. Dziurkacze pozwalają na precyzyjne wykonywanie otworów, co jest niezbędne do szycia i mocowania różnych komponentów. Przycinaki służą do precyzyjnego cięcia materiału, zapewniając wysoką jakość wykończenia. Szydła są narzędziami do dziurkowania, które umożliwiają tworzenie otworów do szycia i łączenia różnych kawałków skóry. W kontekście standardów branżowych, te narzędzia są uznawane za niezbędne w każdej profesjonalnej pracowni kaletniczej, co zapewnia wysoką jakość i trwałość produktów. Przykłady zastosowania obejmują produkcję galanterii skórzanej, gdzie każdy z wymienionych elementów odgrywa kluczową rolę w realizacji projektu, od fazy planowania po efektywne wykończenie wyrobu.

Pytanie 31

W trakcie zajęć w grupie w pracowni zajmującej się witrażem, uczestnicy posługują się nożycami do szkła. W celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony uczestników, terapeuta zajęciowy powinien zorganizować dla nich

A. możliwość korzystania z literatury i czasopism fachowych

B. okulary ochronne

C. obuwie ochronne

D. wsparcie osób współpracujących

Okulary ochronne są kluczowym elementem wyposażenia w środowiskach, gdzie istnieje ryzyko wystąpienia urazów oczu, szczególnie w takich pracach jak cięcie szkła witrażowego. Noszenie okularów ochronnych podczas zajęć z użyciem narzędzi tnących, takich jak nożyce do szkła, istotnie zmniejsza ryzyko uszkodzenia wzroku, które może być spowodowane odpryskami lub fragmentami szkła. W kontekście standardów bezpieczeństwa, takich jak normy OSHA (Occupational Safety and Health Administration), stosowanie odpowiedniego sprzętu ochrony osobistej (PPE) jest obowiązkowe w celu ochrony zdrowia pracowników. Dodatkowo, okulary ochronne powinny posiadać odpowiednie atesty oraz być dopasowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, aby zapewnić maksymalną ochronę i komfort. Przykładem mogą być okulary z poliwęglanu, które są odporne na uderzenia i oferują wysoki poziom ochrony. Wdrażanie takich praktyk nie tylko chroni uczestników zajęć, ale także promuje kulturę bezpieczeństwa w miejscu pracy.

Pytanie 32

Jakie jest zadanie ergoterapii w kontekście niewydolności oraz zaburzeń układu krążenia w odniesieniu do przystosowania pacjenta do

A. wykonywania codziennych czynności

B. zaakceptowania własnej niepełnosprawności

C. alternatywnych metod komunikacji

D. nawiązywania relacji społecznych

Ergoterapia w przypadku niewydolności i schorzeń układu krążenia koncentruje się na przystosowywaniu pacjentów do wykonywania czynności codziennych, co jest kluczowe dla ich samodzielności i jakości życia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje różnorodne interwencje, takie jak nauka technik oszczędzania energii, dostosowywanie przestrzeni życiowej czy wprowadzanie systemów wsparcia, które umożliwiają pacjentom bezpieczne i efektywne wykonywanie podstawowych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Standardy i dobre praktyki w ergoterapii podkreślają znaczenie zindywidualizowanego podejścia do pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie ich potencjału oraz adaptację do codziennych wyzwań. Wykorzystując różne narzędzia i techniki, ergoterapeuci mogą wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów, co prowadzi do zwiększenia ich niezależności i poprawy ogólnego stanu zdrowia. Takie podejście jest zgodne z międzynarodowymi standardami, które kładą nacisk na holistyczne rozumienie zdrowia oraz na wspieranie osób z niepełnosprawnościami w pełnoprawnym uczestnictwie w życiu społecznym.

Pytanie 33

Jakie ograniczenie wystąpi u osoby z afazją czuciową?

A. z rozumieniem mowy

B. z postrzeganiem słuchowym

C. z postrzeganiem wzrokowym

D. z produkcją dźwięków

Afazja czuciowa, znana również jako afazja wernickego, charakteryzuje się trudnościami w rozumieniu mowy, mimo że pacjenci często potrafią płynnie mówić i artykułować dźwięki. Osoba z afazją czuciową może nie być w stanie zrozumieć słów lub zdań, nawet jeśli ich wypowiedzi są gramatycznie poprawne. Przykładem może być sytuacja, gdy pacjent nie rozumie prostych poleceń, takich jak „podaj mi książkę”, co może prowadzić do frustracji zarówno dla niego, jak i dla osób wokół. W terapii mowy zaleca się stosowanie różnych technik, takich jak terapia językowa skoncentrowana na kontekście, w której pacjenci uczą się rozumienia mowy poprzez łączenie słów z odpowiednimi sytuacjami lub przedmiotami. Badania wskazują, że efektywne strategie terapeutyczne mogą znacząco poprawić zdolności komunikacyjne osób z afazją czuciową, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, kładąc nacisk na indywidualne podejście do pacjenta i jego unikalnych potrzeb.

Pytanie 34

Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć trening umiejętności społecznych z pacjentami oddziału psychiatrycznego od

A. przywitania i zaplanowania przez uczestników działań na zajęciach

B. przygotowania materiałów edukacyjnych i stanowiska do pracy

C. wywietrzenia pomieszczenia oraz pozbycia się odpadków

D. powitania i ustalenia zasad funkcjonowania grupy

Prawidłowa odpowiedź, czyli powitanie i ustalenie zasad grupowych, jest kluczowym elementem przygotowania do treningu umiejętności społecznych w psychiatrii. Powitanie uczestników nie tylko buduje relację terapeutyczną, ale również tworzy atmosferę akceptacji i bezpieczeństwa, co jest niezbędne w pracy z osobami zmagającymi się z problemami psychicznymi. Ustalenie zasad grupowych pozwala na wyznaczenie ram, w których odbywać się będą zajęcia, co z kolei sprzyja wzajemnemu szacunkowi i efektywnej komunikacji. W praktyce terapeuta zajęciowy powinien omawiać zasady dotyczące m.in. aktywnego słuchania, dzielenia się przestrzenią, a także współpracy i wsparcia w grupie. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii grupowej, które wskazują, że jasno określone zasady zwiększają zaangażowanie uczestników oraz efektywność sesji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta wprowadza zasadę, że każdy uczestnik ma prawo do wypowiedzi bez przerywania, co pozwala na rozwijanie umiejętności komunikacyjnych i empatii w grupie.

Pytanie 35

Do zasobów wewnętrznych, które wspierają uczestnika warsztatu terapii zajęciowej w radzeniu sobie z sytuacjami stresowymi, można zaliczyć

A. wsparcie emocjonalne od przyjaciół uczestnika

B. korzystną sytuację finansową rodziny uczestnika

C. wsparcie ze strony terapeuty zajęciowego oraz psychologa z warsztatu

D. doświadczenia uzyskane w przeszłości w podobnych okoliczności

Pomoc terapeuty zajęciowego i psychologa, wsparcie emocjonalne ze strony przyjaciół oraz dobra sytuacja materialna rodziny uczestnika to zewnętrzne zasoby, które mogą wspierać proces terapeutyczny, ale nie są one klasyfikowane jako zasoby wewnętrzne. Zewnętrzne wsparcie, mimo że istotne, nie jest dostatecznie silnym fundamentem do samodzielnego radzenia sobie w sytuacjach stresowych. Osoby, które polegają wyłącznie na wsparciu zewnętrznym, mogą nie rozwijać swoich własnych umiejętności radzenia sobie, co prowadzi do ich zależności od innych. To zjawisko jest związane z brakiem odpowiedzialności za własne decyzje oraz ograniczonym poczuciem sprawczości. Działania takie prowadzą do myślenia, że sukces w radzeniu sobie z trudnościami zależy od osób trzecich, a nie od własnych działań. Również dobre sytuacje materialne rodziny, chociaż mogą zmniejszać stres, nie tworzą wewnętrznych zasobów, które są niezbędne do skutecznego zarządzania stresem. Kluczowym elementem radzenia sobie jest rozwijanie umiejętności oraz strategii opartych na osobistych doświadczeniach, co pozwala na adaptację do zmieniających się warunków i wyzwań, co jest zgodne z podejściem zorientowanym na klienta w terapii zajęciowej.

Pytanie 36

Jakie są przeciwwskazania do udziału w zajęciach felinoterapii?

A. uczulenie na ślinę i skórę kota

B. reakcja alergiczna na opary rozpuszczalników

C. strach przed wysokościami

D. epilepsja dźwięko- i fotogenna

Uczulenie na ślinę i skórę kota jest istotnym przeciwwskazaniem do udziału w zajęciach felinoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych. Osoby uczulone na te substancje mogą doświadczać objawów takich jak wysypka, swędzenie, a w skrajnych przypadkach nawet reakcje anafilaktyczne, które zagrażają życiu. Felinoterapia opiera się na interakcji z kotami, dlatego osoby z takimi alergiami powinny unikać kontaktu z nimi, aby nie narażać się na konsekwencje zdrowotne. W kontekście terapii, kluczowe jest, aby zapewnić bezpieczeństwo uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zwierzętami. Właściwe podejście do felinoterapii uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia pacjentów, co pozwala na skuteczną i bezpieczną terapię. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przeprowadzanie wstępnych badań alergologicznych, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu potencjalnych przeciwwskazań do terapii.

Pytanie 37

Terapeuta powinien zastosować kartę ewaluacji z poleceniem: podkreśl, z jakim wyrazem twarzy kończysz dzisiejsze zajęcia, w celu

A. usprawnienia manualnej sprawności rąk u podopiecznych

B. zrealizowania planu przebiegu zajęć

C. określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych

D. uwolnienia napięcia emocjonalnego u podopiecznych

Wybór opcji dotyczącej określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych jest jak najbardziej trafny, ponieważ karta ewaluacji z poleceniem "podkreśl z jaką miną kończysz dzisiejsze zajęcia" ma na celu ocenę subiektywnych odczuć uczestników zajęć. Zadowolenie z zajęć jest kluczowym wskaźnikiem efektywności działań terapeutycznych, ponieważ wpływa na motywację i zaangażowanie podopiecznych. Przykładowo, jeśli terapeuta zauważy, że większość uczestników kończy zajęcia z pozytywnymi emocjami, może to wskazywać na skuteczność zastosowanych metod oraz zrozumienie przez podopiecznych celów zajęć. Ponadto, regularne zbieranie feedbacku od uczestników pozwala na bieżąco modyfikować program zajęć, dostosowując go do ich potrzeb, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii. Praktycznie, terapeuta może tworzyć zestawienie wyników ewaluacji, co umożliwi identyfikację trendów i obszarów wymagających poprawy w przyszłości, co w rezultacie może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych oraz większej satysfakcji uczestników.

Pytanie 38

Jakiego sposobu komunikacji powinien używać terapeuta zajęciowy, aby nawiązać oraz utrzymać właściwe relacje z rodziną pacjenta?

A. Agresywny

B. Ekspresyjny

C. Asertywny

D. Bierny

Styl komunikacji asertywny jest kluczowy dla terapeuty zajęciowego, gdyż umożliwia efektywne nawiązywanie i utrzymywanie relacji z rodziną pacjenta. Asertywność polega na wyrażaniu swoich myśli, uczuć i potrzeb w sposób szczery, jednocześnie z poszanowaniem granic i uczuć innych. Terapeuta, stosując ten styl, jest w stanie jasno przekazywać informacje o postępach pacjenta, a także angażować rodzinę w proces terapeutyczny, co przyczynia się do lepszej współpracy i wsparcia. Dobre praktyki wskazują, że włączenie rodziny w terapię jest kluczowe dla osiągania pozytywnych wyników. Przykładowo, podczas spotkań terapeutycznych terapeuta może zastosować techniki aktywnego słuchania oraz empatii, co wzmacnia zaufanie i otwartość ze strony rodziny. Asertywne podejście sprzyja także konstruktywnej wymianie informacji, co jest niezbędne do efektywnego planowania dalszej terapii. Warto zauważyć, że asertywność wspiera również procesy edukacyjne, umożliwiając rodzinie zrozumienie ról i odpowiedzialności w kontekście wsparcia pacjenta.

Pytanie 39

Jakie działanie terapeuta zajęciowy powinien podjąć, jeśli podopieczny z zaburzeniami lękowymi wyraża obawy dotyczące uczestnictwa w grupowych zajęciach?

A. Zignorować obawy i kontynuować plan

B. Zaproponować indywidualne spotkania terapeutyczne

C. Zachęcić do natychmiastowego dołączenia do grupy

D. Zrezygnować z zajęć grupowych

Zachęcanie pacjenta z zaburzeniami lękowymi do natychmiastowego dołączenia do grupy może być przeciwskuteczne. W szczególności dla osób z lękami społecznymi, presja uczestnictwa w grupie bez wcześniejszego przygotowania może nasilić objawy lękowe i prowadzić do wycofania się. Zignorowanie obaw pacjenta i kontynuowanie pierwotnego planu może naruszać zaufanie i relację terapeutyczną. W terapii zajęciowej kluczowe jest uwzględnienie indywidualnych potrzeb i ograniczeń pacjenta, a ignorowanie jego obaw może prowadzić do poczucia niezrozumienia i braku wsparcia. Rezygnacja z zajęć grupowych bez próby zrozumienia i rozwiązania problemu również nie jest optymalnym rozwiązaniem. Chociaż może to chwilowo złagodzić lęki pacjenta, nie adresuje źródła problemu i nie wspiera pacjenta w długoterminowym radzeniu sobie z lękiem. W terapii zajęciowej ważne jest, aby wspierać pacjenta w stopniowym pokonywaniu jego ograniczeń, a nie unikać sytuacji, które mogą być terapeutycznie wartościowe. Właściwe podejście polega na zrozumieniu i wsparciu pacjenta w jego indywidualnym procesie zdrowienia, co wymaga elastyczności i empatii ze strony terapeuty.

Pytanie 40

Jakie z wymienionych czynności terapeutycznych są realizowane w ramach dramaterapii?

A. Odgrywanie wydarzeń, sytuacji, emocji

B. Ćwiczenia rytmiczne przy muzyce

C. Zabawy ruchowe z użyciem przyborów

D. Gry i zabawy sprawnościowe

No więc, odgrywanie różnych sytuacji i emocji to naprawdę kluczowy element dramaterapii. Chodzi o to, żeby uczestnicy mogli lepiej poznać swoje uczucia w bezpiecznym miejscu. W dramaterapii mamy różne techniki, jak improwizacja, scenki czy dialogi, które pomagają zrozumieć siebie i relacje z innymi ludźmi. Przykładowo, można pracować z dziećmi, które przez odgrywanie ról uczą się, jak radzić sobie z emocjami, na przykład ze złością czy smutkiem. Takie podejście jest też przydatne w rehabilitacji osób z problemami psychicznymi, gdzie odgrywanie ról może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi wspomnieniami. Cała ta idea jest zgodna z wytycznymi różnych organizacji, na przykład The National Association for Drama Therapy, które podkreślają, jak ważna jest ekspresja emocjonalna w terapii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej