Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Terapeuta zajęciowy
  • Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
  • Data rozpoczęcia: 14 czerwca 2025 15:54
  • Data zakończenia: 14 czerwca 2025 16:09

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Na jakim etapie dokonuje się analizy wyników badań przeprowadzonych u osoby zamieszkującej dom pomocy społecznej w kontekście kompleksowej oceny geriatrycznej?

A. ustalenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego
B. uzyskania informacji o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji
C. określenia celów terapeutycznych dla podopiecznego
D. nawiązania kontaktu terapeutycznego z podopiecznym
Odpowiedzi związane z etapami analizy wyników badań, takie jak zbieranie informacji o podopiecznym, wyznaczanie celów terapeutycznych czy nawiązywanie kontaktu terapeutycznego, są nieprawidłowe, ponieważ nie odnoszą się bezpośrednio do konkretnego etapu oceny geriatrycznej. Zbieranie informacji, chociaż fundamentalne, jest jedynie wstępem do procesu oceny. Faza ta koncentruje się na gromadzeniu danych, ale nie prowadzi do konkretnej analizy. Wyznaczanie celów terapeutycznych może być efektywne tylko wówczas, gdy wcześniej zrozumie się problemy i potrzeby pacjenta, co jest kluczowe dla ich realności i skuteczności. Nawiązywanie kontaktu terapeutycznego, choć istotne w relacji z podopiecznym, nie jest etapem analizy wyników, lecz częścią procesu interakcji, który powinien mieć miejsce równolegle z poznawaniem potrzeb pacjenta. Te błędne koncepcje wynikają często z myślenia o procesie oceny jako o liniowym podejściu, podczas gdy w rzeczywistości wymaga ono złożonej i iteracyjnej analizy, gdzie każdy z etapów wpływa na pozostałe. Właściwe zrozumienie procesu geriatrycznej oceny holistycznej, zgodnie z aktualnymi standardami, podkreśla znaczenie analizy w kontekście problemów i potrzeb pacjenta, co pozwala na skuteczniejsze planowanie interwencji.
Pytanie 2

Ergoterapia to forma terapii

A. przez ruch
B. poprzez śmiech
C. poprzez pracę
D. za pomocą zabawy
Ergoterapia to terapia, która koncentruje się na wykorzystaniu pracy w celu poprawy funkcjonowania osób w ich codziennym życiu. Głównym celem ergoterapii jest umożliwienie pacjentom angażowania się w czynności, które mają dla nich znaczenie, co sprzyja ich zdrowiu fizycznemu i psychicznemu. Przykłady zastosowania ergoterapii obejmują pomoc osobom po udarach mózgu w odzyskaniu zdolności do wykonywania codziennych zadań, takich jak ubieranie się czy gotowanie, poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia i zadania. Ergoterapeuci stosują różnorodne metody, w tym techniki rehabilitacyjne oraz adaptacyjne, aby dostosować otoczenie pacjenta do jego potrzeb, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w zakresie zdrowia i jakości życia. Pracując z pacjentami, ergoterapeuci biorą pod uwagę aspekty psychologiczne, społeczne i fizyczne, które wpływają na ich codzienną aktywność, co czyni tę terapię holistycznym podejściem do rehabilitacji.
Pytanie 3

Uczestnik terapii ma zamiłowanie do oglądania programów telewizyjnych. Terapeuta, aby wspierać jego rozwój w zakresie umiejętności społecznych, powinien

A. wspólnie z uczestnikiem przeglądać telewizyjną ramówkę
B. zasugerować uczestnikowi udział w pokazach filmowych
C. zwrócić uwagę uczestnika na wartości programów telewizyjnych
D. zorganizować dla uczestnika grupowe spotkania telewizyjno-dyskusyjne
Jak dla mnie, organizowanie spotkań grupowych, gdzie można oglądać wspólnie różne programy telewizyjne i potem je omawiać, to super sposób na rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takim dyskusjom nie tylko oglądamy coś razem, ale też dzielimy się swoimi opiniami, co naprawdę pomaga w ćwiczeniu komunikacji. Grupy dyskusyjne to świetna okazja, żeby nawiązać nowe znajomości, a także zwiększyć empatię, bo można zobaczyć, jak różnie inni patrzą na te same tematy. W terapii, takie wspólne chwile mogą bardzo pomóc w poczuciu, że należy się do jakiejś grupy, co jest ważne dla ludzi, którzy mają trudności w nawiązywaniu relacji. Można też wprowadzać różne tematy, które poruszają kwestie społeczne, bo to pomaga rozwijać krytyczne myślenie. Na przykład, fajnie byłoby organizować regularne spotkania, gdzie uczestnicy mogą aktywnie dyskutować o wybranych programach, co świetnie wpisuje się w praktyki terapii grupowej.
Pytanie 4

Z dokumentu dotyczącego stopnia niepełnosprawności, który został wydany przez Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, terapeuta zajęciowy nie otrzyma informacji o wskazaniach dla podopiecznego odnoszących się do

A. konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne.
B. szkolenia.
C. zamieszkania w domu pomocy społecznej.
D. prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.
Odpowiedź dotycząca braku wskazania zamieszkania w domu pomocy społecznej jako informacji, którą terapeuta zajęciowy może uzyskać z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, jest poprawna. Orzeczenie to koncentruje się przede wszystkim na określeniu stopnia niepełnosprawności oraz wskazaniu potrzeb rehabilitacyjnych i wsparcia, które powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb osoby niepełnosprawnej. Wskazania dotyczące szkoleń, prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju oraz konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne są elementami, które terapeuta zajęciowy może wykorzystać w swojej pracy, aby lepiej dostosować program terapeutyczny do potrzeb pacjenta. Na przykład, terapeuta zajęciowy może planować odpowiednie ćwiczenia i działania w ramach terapii zajęciowej, które wspierają samodzielność i integrację społeczną podopiecznych, biorąc pod uwagę ich prawo do mieszkania w odrębnych pomieszczeniach. Wiedza ta jest kluczowa dla właściwego planowania i realizacji skutecznych interwencji terapeutycznych.
Pytanie 5

Ataksja móżdżkowa jest wskazaniem do rezygnacji z uczestnictwa w zajęciach

A. modelowania masy solnej
B. wykonania witrażu z użyciem szlifierki
C. malowania palcami
D. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków
Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej, które wynika z dysfunkcji móżdżku, odpowiedzialnego za precyzyjne ruchy i utrzymanie równowagi. W przypadku wykonywania witrażu z użyciem szlifierki, wymagana jest wysoka precyzja oraz kontrola ruchów, co może być trudne dla osób z ataksją móżdżkową. Użytkowanie szlifierki wiąże się z obsługą narzędzi, które mogą generować niebezpieczeństwo przy niestabilnych ruchach. Natomiast aktywności takie jak malowanie palcami, kształtowanie gliny czy modelowanie masy solnej są bardziej elastyczne, umożliwiając większą swobodę ruchów bez narażania uczestnika na niebezpieczeństwo. W kontekście witraży istotne jest przestrzeganie norm bezpieczeństwa i zdrowia w pracy z narzędziami, co wyklucza osoby z zaburzeniami koordynacji. Warto zwrócić uwagę na to, jakie umiejętności są wymagane do bezpiecznego i efektywnego wykonywania danej czynności, co jest kluczowe w edukacji artystycznej.
Pytanie 6

Terapeuta powinien zastosować kartę ewaluacji z poleceniem: podkreśl, z jakim wyrazem twarzy kończysz dzisiejsze zajęcia, w celu

A. zrealizowania planu przebiegu zajęć
B. określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych
C. usprawnienia manualnej sprawności rąk u podopiecznych
D. uwolnienia napięcia emocjonalnego u podopiecznych
Wybór odpowiedzi dotyczącej realizacji planu przebiegu zajęć jest niewłaściwy, ponieważ proces ewaluacji oparty na samodzielnych odczuciach uczestników ma zupełnie inny cel. Choć planowanie zajęć jest ważnym aspektem ich realizacji, nie można go mylić z oceną emocjonalnego stanu uczestników. W kontekście terapii, zrozumienie, jak podopieczni kończą zajęcia, jest oparte na ich subiektywnych doświadczeniach, a nie na sztywnych ramach planu. Takie podejście może prowadzić do ignorowania indywidualnych potrzeb uczestników, co w praktyce może przełożyć się na mniejszą efektywność terapii. Poprawa sprawności manualnej dłoni u podopiecznych również nie ma bezpośredniego związku z analizowanym poleceniem. Karta ewaluacji nie służy do oceny umiejętności manualnych, lecz do zrozumienia ich emocjonalnego stanu oraz poziomu zadowolenia z zajęć. Rozładowanie napięcia emocjonalnego u podopiecznych jest także niewłaściwą interpretacją intencji zastosowania karty ewaluacyjnej. Choć rozładowanie napięcia jest istotnym elementem pracy terapeutycznej, to nie jest celem polecenia zawartego w karcie. Stosując tę metodę, ważne jest, aby terapeuta skupił się na subiektywnych odczuciach uczestników, co jest kluczem do efektywnej i dostosowanej do ich potrzeb terapii.
Pytanie 7

Potrzeby związane z godnością i prestiżem wchodzą w skład grupy potrzeb

A. samorealizacji i wiedzy
B. szacunku i uznania
C. przynależności i miłości
D. twórczości i ekspresji
Odpowiedź "szacunku i uznania" jest poprawna, ponieważ potrzeby godności i prestiżu są elementami hierarchii potrzeb, które zostały opisane przez Abrahama Maslowa. W jego teorii te potrzeby znajdują się na wyższym poziomie, gdzie jednostka pragnie być szanowana przez innych oraz dąży do uzyskania uznania za swoje osiągnięcia. Przykładem zastosowania tych potrzeb w praktyce może być środowisko pracy, w którym pracownicy, otrzymując pozytywne opinie i nagrody za swoje osiągnięcia, czują się doceniani i zmotywowani do dalszego rozwoju. Wartościowanie godności i prestiżu w organizacji prowadzi do zwiększonej satysfakcji pracowników i lepszej atmosfery w miejscu pracy, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi. Dążenie do stworzenia środowiska, w którym potrzeby szacunku są zaspokajane, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej wydajności i lojalności pracowników, co w dłuższej perspektywie przyczynia się do sukcesu całej organizacji.
Pytanie 8

Uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej poinformowali o agresywnych zachowaniach jednego z uczestników. Osoba ta zaprzecza i składa skargi na innych. W tej sytuacji terapeuta powinien zastosować obserwację

A. kontrolowaną
B. ukrytą
C. standaryzowaną
D. pośrednią
Odpowiedzi 'standaryzowaną', 'pośrednią' oraz 'kontrolowaną' nie są adekwatne w kontekście sytuacji opisanej w pytaniu. Obserwacja standaryzowana polega na stosowaniu ustalonych procedur i narzędzi do zbierania informacji, co w przypadku agresywnych zachowań, które mogą być subiektywnie postrzegane, nie zawsze jest skuteczne. Uczestnik może nie wykazywać agresji podczas formalnej oceny, co prowadzi do niepełnego obrazu jego zachowań w grupie. Obserwacja pośrednia, opierająca się na relacjach innych osób, może być niewłaściwa, gdyż subiektywne odczucia kolegów mogą być zniekształcone przez uprzedzenia lub osobiste konflikty. W sytuacji konfliktowej, jak opisana, może to prowadzić do fałszywych oskarżeń, a terapeuta powinien unikać polegania na tych informacjach jako jedynym źródle dowodów. Obserwacja kontrolowana, która skupia się na z góry ustalonych warunkach do analizy zachowań, także nie będzie adekwatna, ponieważ może nie oddać rzeczywistego kontekstu interakcji w grupie. Zamiast tego może prowadzić do sytuacji, w których uczestnicy zachowują się nienaturalnie, wiedząc, że są obserwowani. Wnioskując, wybór nieodpowiednich metod obserwacyjnych może prowadzić do błędnych interpretacji oraz niewłaściwych interwencji terapeutycznych, dlatego tak ważne jest stosowanie podejścia, które umożliwia uzyskanie rzetelnych danych o zachowaniach uczestników.
Pytanie 9

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami
B. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych
C. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska
D. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych
Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem, ponieważ dzieci te często mają trudności z przystosowaniem się do zmian i nieznanych sytuacji. Zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko czuje się komfortowo, jest fundamentem efektywnej terapii. W takim środowisku dzieci z autyzmem mogą lepiej się rozwijać, nawiązywać relacje i uczyć się nowych umiejętności. Przewidywalność daje im poczucie kontroli nad otoczeniem, co redukuje stres i lęk, umożliwiając większą koncentrację na zadaniach terapeutycznych. Terapeuci zajęciowi powinni dążyć do stworzenia stabilnego harmonogramu zajęć, który jest regularnie komunikowany dzieciom. Przykładem może być użycie wizualnych harmonogramów, które pomagają dzieciom zrozumieć i przewidzieć, co się wydarzy. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i wspiera holistyczny rozwój dziecka, umożliwiając mu stopniowe wprowadzanie nowych elementów do swojego codziennego życia.
Pytanie 10

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. dystymii
B. cyklotymii
C. dysforii
D. euforii
Dystymia jest przewlekłym stanem depresyjnym o łagodniejszym przebiegu, który nie objawia się tak intensywnymi wybuchami złości czy agresji, jak to ma miejsce w dysforii. Osoby z dystymią często doświadczają ogólnego uczucia smutku, przygnębienia oraz braku energii, co różni się od opisanego stanu konfliktowości i negatywnego nastawienia. Z kolei euforia to stan nadmiernej radości, który jest zupełnym przeciwieństwem emocjonalnego dyskomfortu i konfliktu, co także czyni tę odpowiedź błędną. Cyklotymia, definiowana jako zmiany nastroju pomiędzy okresami depresji a hipomanii, nie odpowiada również na opisany w pytaniu obraz, ponieważ nie koncentruje się na stałym odczuciu dyskomfortu. Typowe błędy myślowe prowadzące do niewłaściwych wyborów wynikają z niepełnej analizy objawów oraz ich kontekstu. Kluczowe jest zrozumienie, że emocje mogą manifestować się w różnorodny sposób i nie zawsze są jednoznaczne, co wymaga od specjalistów umiejętności diagnozowania oraz stosowania odpowiednich metod wsparcia. Znajomość tych różnic jest istotna w praktyce terapeutycznej, aby stosować skuteczne strategie interwencji i wsparcia dla osób z zaburzeniami emocjonalnymi.
Pytanie 11

Dla każdej osoby przyjętej do ośrodka wsparcia społecznego tworzony jest indywidualny program działania

A. terapeutyczno-leczniczego
B. pielęgnacyjno-opiekuńczego
C. rewalidacyjno-wychowawczego
D. wspierająco-aktywizującego
Odpowiedzi "pielęgnacyjno-opiekuńczego", "terapeutyczno-leczniczego" oraz "rewalidacyjno-wychowawczego" nie są właściwe w kontekście planów postępowania w środowiskowych domach samopomocy. Plan pielęgnacyjno-opiekuńczy koncentruje się głównie na zaspokajaniu podstawowych potrzeb oraz zapewnieniu opieki, co jest niewystarczające w przypadku osób, które potrzebują wsparcia na poziomie aktywizacji oraz integracji społecznej. Takie podejście może prowadzić do marginalizacji ich możliwości rozwoju osobistego. Z kolei plan terapeutyczno-leczniczy jest bardziej osadzony w kontekście medycznym i dotyczy głównie interwencji zdrowotnych, co również nie odzwierciedla całościowego podejścia do wsparcia osób z niepełnosprawnościami. Ostatecznie, rewalidacyjno-wychowawcze plany są bardziej ukierunkowane na edukację i rozwój umiejętności, co może być częścią większej całości, ale nie zawiera elementu aktywizacji społecznej. Niezrozumienie różnicy pomiędzy tymi podejściami może prowadzić do błędnego założenia, że wyłącznie aspekty zdrowotne lub edukacyjne są kluczowe w pracy z osobami z niepełnosprawnościami. W rzeczywistości, zintegrowane podejście, które łączy wsparcie w zakresie aktywizacji, integracji i rozwoju osobistego, jest kluczowe dla skutecznego wspierania osób w środowiskowych domach samopomocy.
Pytanie 12

Mieszkanka domu opieki społecznej cierpiąca na chorobę Alzheimera ma zaburzony rytm snu. Czy to wskazuje na zakłócenie potrzeb?

A. prestżu i uznania
B. samorealizacji
C. bezpieczeństwa
D. fizjologicznych
Wybór odpowiedzi związanych z samorealizacją, bezpieczeństwem oraz prestiżem i uznaniem wskazuje na mylenie pojęć dotyczących hierarchii potrzeb. Samorealizacja odnosi się do realizacji osobistych aspiracji i potencjału, co w przypadku osób z demencją jest znacznie ograniczone. Takie osoby nie są w stanie dążyć do samorealizacji w tradycyjnym sensie, ponieważ ich zdolności poznawcze i społeczne są osłabione. Bezpieczeństwo, które odnosi się do stabilności oraz braku zagrożeń, może być istotne, ale w kontekście omawianego problemu zaburzeń snu w chorobie Alzheimera, nie dotyczy podstawowych potrzeb fizjologicznych, które są priorytetowe. Bezpieczeństwo emocjonalne i fizyczne są ważne, ale w sytuacji zaburzonego snu, najpierw należy zająć się potrzebami związanymi z odpoczynkiem i regeneracją organizmu. Prestiż i uznanie są również zbyt wysokimi potrzebami, które są drugorzędne w porównaniu z fizjologicznymi aspektami życia. Osoby z demencją doświadczają głównie problemów z pamięcią i orientacją, co utrudnia im dążenie do uznania w społeczeństwie. Zrozumienie, że podstawowe potrzeby fizjologiczne muszą być zaspokajane w pierwszej kolejności, jest kluczowe w pracy z pacjentami z zaburzeniami neurologicznymi.
Pytanie 13

Terapeuta organizuje zajęcia w ramach scenariusza w systemie stacyjnym (obwodowym). Co to oznacza?

A. każdy z członków grupy realizuje indywidualnie różne zadanie na przypisanym stanowisku
B. każdy z uczestników wykonuje odrębne zadanie w asyście terapeuty na przypisanym stanowisku
C. wszyscy uczestnicy równocześnie wykonują tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni
D. uczestnicy przechodzą kolejno od stanowiska do stanowiska i wykonują po kolei różne czynności
W analizowanej sytuacji występuje kilka błędnych koncepcji dotyczących organizacji zajęć w systemie stacyjnym. Po pierwsze, zrozumienie, że wszyscy uczestnicy wykonują równocześnie tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni jest mylące, ponieważ system obwodowy bazuje na rotacji i różnorodności zadań. Takie podejście, które zakłada jednoczesne wykonywanie tej samej czynności, może prowadzić do stagnacji w rozwoju umiejętności, ponieważ uczestnicy nie mają okazji do eksploracji różnych aspektów działalności terapeutycznej. Kolejna niewłaściwa koncepcja to założenie, że każdy uczestnik wykonuje samodzielnie odmienne zadanie na przypisanym stanowisku. Choć indywidualizacja zadań jest ważna, w systemie stacyjnym kluczowe jest wspólne przechodzenie przez różne stacje, co umożliwia interakcję i współpracę między uczestnikami. Ostatnia nieprawidłowość dotycząca asysty terapeuty przy odrębnych zadaniach na przypisanych stanowiskach ignoruje istotę dynamiki grupowej oraz korzyści płynące z uczenia się od siebie nawzajem. W metodologii terapii zajęciowej istotne jest, aby uczestnicy mogli wzajemnie inspirować się, co jest trudne do osiągnięcia w modelu, który całkowicie izoluje ich zadania. W związku z tym, ważne jest, aby zrozumieć, że system stacyjny ma na celu nie tylko rozwój indywidualny, ale także budowanie relacji i interakcji między uczestnikami, co jest niezmiernie ważne w kontekście terapeutycznym.
Pytanie 14

Terapeuta zajęciowy, który docenił podopiecznego za wsparcie kolegi przed całą grupą, zastosował nagrodę

A. rzeczową
B. społeczną
C. uznaniową
D. pieniężną
Nagrody rzeczowe, pieniężne i uznaniowe są formami motywacji, które jednak różnią się od nagrody społecznej, stosowanej przez terapeutę zajęciowego. Odpowiedzi rzeczowej nie można uznać za poprawną, ponieważ nagrody rzeczowe często koncentrują się na materialnych aspektach, co nie sprzyja budowaniu relacji w grupie. W przypadkach, gdy terapeuta stosuje nagrodę pieniężną, może to prowadzić do niezdrowej rywalizacji, a nie wspierania współpracy i integracji w grupie. Uznaniowa nagroda, choć bliska społecznej, zazwyczaj koncentruje się na indywidualnych osiągnięciach, a nie na wzmocnieniu relacji społecznych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest wspieranie interakcji między uczestnikami oraz rozwijanie umiejętności społecznych. Błędem jest mylenie różnych typów nagród i łączenie ich z kontekstem, w którym terapeuta powinien działać na rzecz integracji grupowej. Efektywna terapia zajęciowa opiera się na wzmacnianiu pozytywnych interakcji społecznych, które prowadzą do większej zaangażowania i lepszej dynamiki grupowej. Przy ocenie skuteczności działań terapeutycznych warto kierować się zasadami, które podkreślają znaczenie wsparcia społecznego jako fundamentu dla rozwoju umiejętności interpersonalnych.
Pytanie 15

W kontekście etapów diagnozy terapeutycznej, ostateczne określenie problemów oraz potrzeb powinno być bezpośrednio poprzedzone

A. gromadzeniem oraz pozyskiwaniem danych diagnostycznych
B. analizowaniem i interpretacją uzyskanych danych diagnostycznych
C. projektowaniem narzędzi badawczych
D. doborem metod i technik badawczych
Analizowanie i interpretacja uzyskanych danych diagnostycznych to kluczowy etap w procesie diagnozy terapeutycznej. Na tym etapie terapeuta ma za zadanie zebrać wszystkie dane, które wcześniej zostały pozyskane, i poddać je szczegółowej analizie w celu zrozumienia, jakie są konkretne problemy i potrzeby klienta. Wykorzystuje się różne metody analizy, takie jak analiza statystyczna, analiza treści lub metody jakościowe, co pozwala na głębsze zrozumienie kontekstu i przyczyn problemów. Przykładowo, w przypadku terapii psychologicznej, terapeuta może analizować wyniki kwestionariuszy, obserwacje zachowań oraz wywiady, aby zidentyfikować źródła problemów emocjonalnych klienta. W praktyce klinicznej stosuje się standardy takie jak DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) do interpretacji danych oraz określenia dalszego planu terapeutycznego. Zrozumienie wyników analizy pozwala na precyzyjne sformułowanie problemu i dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta.
Pytanie 16

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. łatwości zrozumienia
B. ilustracyjności
C. praktyczności
D. systematyczności
Odpowiedzi takie jak 'poglądowość', 'przystępność' czy 'użyteczność' wskazują na różne aspekty metodologii edukacyjnej, ale nie odnoszą się bezpośrednio do systematyczności, która jest kluczowa dla efektywnego przyswajania wiedzy. Poglądowość odnosi się do wykorzystania zasobów wizualnych w celu ilustrowania informacji, co może wspierać naukę, ale samodzielnie nie zapewnia struktury ani regularności w procesie edukacyjnym. O ile jest to ważny element, to bez systematyczności uczestnicy mogą mieć trudności z utrwaleniem wiedzy. Przystępność z kolei bada, jak łatwo materiały są zrozumiałe dla uczestników; jednak nawet najbardziej przystępna informacja wymaga regularnego przeglądania i powtarzania, aby zbudować trwałe zrozumienie. Użyteczność natomiast odnosi się do praktycznego zastosowania zdobytej wiedzy, ale bez systematycznego przeglądu tematu, uczestnicy mogą nie być w stanie efektywnie wprowadzać nabytych informacji w życie. Brak systematyczności może prowadzić do powierzchownego przyswajania wiedzy, co z kolei ogranicza zdolność do jej późniejszego zastosowania w codziennym życiu, co jest kluczowe w kontekście zdrowego trybu życia. Edukacja i terapie oparte na solidnych fundamentach systematycznych są bardziej skuteczne w długoterminowej perspektywie.
Pytanie 17

Czym jest chromoterapia?

A. kontaktem osoby uczestniczącej w terapii z kotem
B. ekspozycją zmysłu wzroku na odpowiednie barwy
C. tańcem oraz ekspresyjnym ruchem przy muzyce
D. świadomymi i nieświadomymi oddziaływaniami opartymi na śmiechu
Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, polega na wykorzystaniu zmysłu wzroku poprzez eksponowanie pacjenta na różne kolory, co ma na celu wspieranie leczenia różnych schorzeń fizycznych i psychicznych. Kolory mają różne właściwości i mogą wpływać na nastrój oraz samopoczucie osoby. Na przykład, kolor niebieski jest często kojarzony z uspokojeniem i relaksem, podczas gdy czerwony może być stymulujący i energizujący. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, stosowanie kolorowych filtrów czy barwne kąpiele. Współczesne podejście do terapii kolorami często łączy się z psychologią oraz terapią sztuką, co daje terapeucie dodatkowe narzędzie do pracy z pacjentem. Badania naukowe sugerują, że chromoterapia może mieć pozytywny wpływ na redukcję stresu i poprawę samopoczucia, co czyni ją wartościowym uzupełnieniem terapii konwencjonalnych w różnych dziedzinach zdrowia. Warto zaznaczyć, że chromoterapia powinna być stosowana jako wspomagająca metoda w terapii, a nie jako jedyne rozwiązanie w leczeniu chorób.
Pytanie 18

Przewidywanie przyszłego kierunku zmian danego procesu lub zakłócenia to jaka diagnoza?

A. prognostyczna
B. identyfikacyjna
C. genetyczna
D. funkcjonalna
Niepoprawne odpowiedzi odnoszą się do różnych typów diagnoz, jednak żadna z nich nie dotyczy przewidywania przyszłych zmian w procesach czy zaburzeniach. Diagnoza funkcjonalna koncentruje się na ocenie funkcji organów lub systemów, co jest istotne, ale nie obejmuje prognozowania. Diagnoza genetyczna z kolei polega na analizie materiału genetycznego w celu wykrycia wrodzonych predyspozycji do różnych chorób, ale nie odnosi się do przewidywania zmian w czasie. Również diagnoza identyfikacyjna skupia się na rozpoznawaniu i klasyfikacji problemów, a nie na ich przewidywaniu. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków obejmują mylenie funkcji diagnostycznych z ich celami. Niezrozumienie różnicy między ocena stanu a prognozowaniem może prowadzić do błędnych konkluzji. W praktyce, umiejętność różnicowania typów diagnoz jest kluczowa dla podejmowania właściwych decyzji i efektywnego zarządzania procesami zdrowotnymi.
Pytanie 19

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. jestem słoniem
B. zasłona z mgły
C. zdarta płyta
D. jujitsu
Zasady komunikacji asertywnej powinny być stosowane w każdej interakcji, jednak niektóre zaproponowane opcje, takie jak "zasłona z mgły", "zdarta płyta" i "jujitsu", nie oddają istoty skutecznej komunikacji. Po pierwsze, "zasłona z mgły" odnosi się do techniki, w której jednostka unika jasnego wyrażenia swoich myśli i uczuć, co w rzeczywistości może prowadzić do nieporozumień i frustracji w relacjach. Tego podejścia unikamy, ponieważ skuteczna komunikacja wymaga przejrzystości, a nie ukrywania intencji. Z kolei termin "zdarta płyta" implikuje powtarzanie tych samych argumentów bez względu na kontekst, co może być postrzegane jako monotonne i nieefektywne w rozmowie. W sytuacji, gdy pojawiają się nieporozumienia, kluczowe jest, aby zadawać pytania i wyjaśniać, a nie tkwić w powtarzaniu tych samych fraz. Wreszcie, "jujitsu" w kontekście komunikacyjnym może sugerować manipulację lub wykorzystywanie strategii defensywnych, co również stoi w sprzeczności z zasadami asertywności, które promują otwartość i szacunek w rozmowie. Całościowo, te podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków i szkodliwych efektów w relacjach międzyludzkich, ponieważ nie sprzyjają dialogowi opartemu na zrozumieniu i empatii.
Pytanie 20

Która z metod stosowanych w rehabilitacji niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym opiera się na stymulacji receptorów proprioceptywnych w celu pobudzenia mózgu do realizacji konkretnego wzorca ruchowego?

A. Metoda V. Vojty
B. Metoda NDT Bobath
C. Metoda M. Montessori
D. Metoda kinesiotapingu
Metoda V. Vojty, znana również jako metoda refleksów ruchowych, koncentruje się na aktywacji receptorów czucia głębokiego w celu stymulacji mózgu do realizacji określonych wzorców ruchowych. W terapii niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym, metoda ta wykorzystuje naturalne odruchy i reakcje ciała, aby wspierać rozwój motoryczny i poprawiać koordynację. Przykładowo, fizjoterapeuta może wywołać specyficzny odruch, wpływając na odpowiednią część ciała, co prowadzi do zainicjowania ruchu w określonym kierunku. Ta metoda jest szczególnie skuteczna, ponieważ bazuje na innym podejściu do rehabilitacji, koncentrując się na naturalnych wzorcach ruchowych i ich odtworzeniu. Standardy terapeutyczne opierają się na holistycznym traktowaniu pacjenta, gdzie każdy element terapii ma na celu aktywację układu nerwowego, co sprzyja adaptacji i rewitalizacji funkcji ruchowych. Zastosowanie tej metody w praktyce często przynosi widoczne efekty, co potwierdzają liczne badania kliniczne oraz doświadczenia terapeutów pracujących z dziećmi z MPDz.
Pytanie 21

Po etapie zbierania informacji o pacjencie oraz jego rodzinie w diagnozie terapeutycznej następuje

A. faza ewaluacji
B. sformułowanie diagnozy
C. ich analizowanie
D. etap terapii zajęciowej
Odpowiedź 'ich analizowanie' jest poprawna, ponieważ na etapie diagnozy terapeutycznej kluczowym zadaniem po zebraniu danych jest ich szczegółowa analiza. Proces ten pozwala terapeucie na zrozumienie potrzeb pacjenta oraz identyfikację potencjalnych problemów, które mogą wymagać interwencji. Analiza danych obejmuje przegląd informacji uzyskanych z wywiadów, obserwacji oraz testów diagnostycznych, co jest zgodne z obowiązującymi standardami w praktyce terapeutycznej. W praktyce terapeutycznej analiza danych prowadzi do formułowania wniosków, które są podstawą do dalszych działań, takich jak opracowanie planu terapeutycznego. Na przykład, w terapii zajęciowej analiza danych dotyczących umiejętności i ograniczeń pacjenta pozwala na dostosowanie programów zajęciowych do indywidualnych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii. Warto również dodać, że zgodnie z zasadami evidence-based practice, analiza danych powinna być systematyczna i oparta na dowodach, co przyczynia się do podniesienia jakości świadczonych usług.
Pytanie 22

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów
B. zapewnienia odprężenia psychicznego
C. utrzymania sprawności manualnej
D. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych
Propozycja pracy z materiałami i tworzywami o różnej strukturze, powierzchni czy kształcie jest istotnym elementem terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście stwardnienia rozsianego. Głównym celem terapeuty zajęciowego jest podtrzymanie sprawności manualnej pacjenta, co pozwala na większą samodzielność w codziennym życiu. Ćwiczenia manualne, takie jak modelowanie gliny, szycie czy malowanie, angażują różne grupy mięśniowe i stymulują układ nerwowy, co wpływa na poprawę koordynacji i zręczności. Praktyczne zastosowanie tej metody można zobaczyć w programach rehabilitacyjnych, które są zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, gdzie podkreśla się znaczenie aktywności manualnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują, że regularne ćwiczenia manualne mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zwiększenie ich zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dodatkowo, prace manualne mają pozytywny wpływ na psychikę pacjentów, co sprzyja ich ogólnemu samopoczuciu i motywacji do aktywności.
Pytanie 23

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Zajęcia grupowe z komunikacji
B. Kursy informatyczne
C. Szkolenia zawodowe
D. Indywidualne lekcje matematyki
Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.
Pytanie 24

Osoba przebywająca w środowiskowym domu samopomocy ma trudności z przygotowaniem nawet najprostszych posiłków w kuchni. Jakie zajęcia powinien zaproponować terapeuta zajęciowy w tej sytuacji?

A. Kurs kulinarny
B. Socjoterapię
C. Kurs techniczny
D. Kurs poznawczy
Trening kulinarny jest odpowiedzią, która najlepiej odpowiada potrzebom podopiecznego środowiskowego domu samopomocy, który ma trudności w przygotowywaniu posiłków. Taki trening skupia się na rozwijaniu umiejętności kulinarnych poprzez praktyczne ćwiczenia, które obejmują zarówno podstawy gotowania, jak i bardziej zaawansowane techniki. W ramach treningu kulinarnego terapeuta zajęciowy może nauczyć podopiecznego planowania posiłków, zakupu odpowiednich składników oraz bezpiecznego korzystania z narzędzi kuchennych. Przykłady mogą obejmować przygotowywanie prostych potraw, takich jak sałatki, kanapki czy zupy, a także naukę podstawowych zasad higieny i bezpieczeństwa w kuchni. Tego typu podejście jest zgodne z dobrymi praktykami terapeutycznymi, które zakładają, że nauka umiejętności życiowych poprzez praktykę zwiększa poczucie samodzielności i pewności siebie u osób z trudnościami w codziennym funkcjonowaniu. Wspierając rozwój tych umiejętności, terapeuta zajęciowy przyczynia się do poprawy jakości życia podopiecznego oraz jego niezależności.
Pytanie 25

Terapeuta zajęciowy uzyska informację z orzeczenia wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności?

A. na temat wyników badań diagnostycznych
B. na temat wskazania do ulg i uprawnień
C. na temat relacji w rodzinie
D. na temat zaleceń dotyczących dalszej rehabilitacji
Odpowiedź „o wskazaniach do ulg i uprawnień” jest prawidłowa, ponieważ Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ma na celu wydawanie orzeczeń, które precyzują, jakie ulgi i uprawnienia przysługują osobom z niepełnosprawnościami. W orzeczeniu tym znajdują się informacje na temat dostępnych świadczeń, takich jak zasiłki, ulgi podatkowe czy możliwość uzyskania dodatkowych świadczeń zdrowotnych. Znajomość tych wskazań jest kluczowa dla terapeutów zajęciowych, którzy mogą wykorzystać te informacje w procesie rehabilitacji, dostosowując plan terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, mając wiedzę o przysługujących ulgach, może pomóc pacjentowi w uzyskaniu odpowiedniego sprzętu rehabilitacyjnego lub dostępu do specjalistycznych usług medycznych. W praktyce, taka wiedza pozwala na lepsze wsparcie pacjentów w ich codziennym życiu oraz poprawia jakość ich procesu rehabilitacji.
Pytanie 26

Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć trening umiejętności społecznych z pacjentami oddziału psychiatrycznego od

A. powitania i ustalenia zasad funkcjonowania grupy
B. wywietrzenia pomieszczenia oraz pozbycia się odpadków
C. przywitania i zaplanowania przez uczestników działań na zajęciach
D. przygotowania materiałów edukacyjnych i stanowiska do pracy
Wybór odpowiedzi, która koncentruje się na zadaniach takich jak wywietrzenie sali i wyrzucenie śmieci, nie uwzględnia istotnych aspektów budowania środowiska terapeutycznego. Choć dbanie o czystość i komfort fizyczny w sali jest ważne, nie jest to wystarczające dla skuteczności treningu umiejętności społecznych. Brak uwagi na interakcje interpersonalne może prowadzić do izolacji uczestników, co jest sprzeczne z celem zajęć, który ma na celu rozwijanie umiejętności współpracy i komunikacji. Kolejna koncepcja, która polega na przygotowaniu pomocy dydaktycznych i stanowiska pracy, również nie jest wystarczająca, jeśli nie zostaną najpierw ustalone zasady grupowe. Pomoc dydaktyczna ma znaczenie, ale jej skuteczność jest zredukowana, jeśli uczestnicy nie czują się komfortowo w grupie. Ważnym aspektem jest również planowanie zajęć przez uczestników – chociaż to może wspierać ich zaangażowanie, brak podstawowych zasad może prowadzić do chaosu i nieporozumień. Dobrych praktyk w pracy z grupami nigdy nie należy pomijać, ponieważ sprzyjają one budowaniu zdrowej atmosfery w grupie, co jest niezbędne do osiągnięcia pozytywnych rezultatów terapeutycznych. Kluczowe jest, aby terapia była zorganizowana w sposób umożliwiający otwartą komunikację i wsparcie między uczestnikami, co zaczyna się od solidnych podstaw w postaci ustalenia zasad grupowych.
Pytanie 27

Potrzeba bycia docenianym, uznawanym oraz podziwianym przez innych zalicza się do potrzeb

A. podstawowych
B. poznawczych
C. wyższego rzędu
D. niższego rzędu
Pragnienie bycia szanowanym, uznanym i podziwianym przez innych jest klasyfikowane jako potrzeba wyższego rzędu według teorii hierarchii potrzeb Abrahama Maslowa. Maslow podzielił potrzeby ludzi na pięć poziomów, przy czym potrzeby wyższego rzędu obejmują te związane z samorealizacją, uznaniem i szacunkiem. Potrzeby te są istotne w kontekście osobistego rozwoju i motywacji, a ich zaspokojenie prowadzi do większej satysfakcji życiowej. Uznanie i szacunek od innych mogą wpływać na nasze poczucie wartości i kompetencji, co jest kluczowe w wielu obszarach życia, takich jak praca, relacje interpersonalne czy rozwój osobisty. Przykłady zastosowania tej wiedzy można znaleźć w miejscach pracy, gdzie organizacje stosują programy uznawania pracowników, co zwiększa ich zaangażowanie i efektywność. Zrozumienie tej hierarchii pozwala na lepsze zarządzanie ludźmi i budowanie pozytywnej kultury organizacyjnej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi.
Pytanie 28

Zaleca się uczestnictwo w ćwiczeniach umiejętności praktycznych, które zwiększają kompetencje, w szczególności dla osób z problemami zdrowotnymi

A. nowotworowymi
B. psychicznymi
C. kardiologicznymi
D. dermatologicznymi
Udział w treningach umiejętności praktycznych podnoszących kompetencje jest szczególnie istotny dla osób z chorobami psychicznymi, ponieważ tego rodzaju interwencje mogą znacząco wpłynąć na ich jakość życia oraz zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie. Osoby z problemami zdrowia psychicznego często borykają się z trudnościami w codziennym życiu, a umiejętności praktyczne, takie jak zarządzanie stresem, komunikacja interpersonalna czy umiejętności społeczne, mogą wspierać ich w realizacji codziennych zadań. Przykładem mogą być treningi asertywności, które pomagają osobom z zaburzeniami lękowymi w rozwijaniu pewności siebie oraz zdolności do wyrażania swoich potrzeb. Ponadto, standardy terapeutyczne, takie jak model biopsychospołeczny, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, co obejmuje rozwijanie umiejętności praktycznych jako element terapii. Wprowadzenie takich programów do pracy z podopiecznymi z problemami zdrowia psychicznego przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz integracji społecznej.
Pytanie 29

Docenianie dziecka za pomocą uśmiechu i pochwały zalicza się do wzmocnień

A. stymulujących
B. społecznych
C. pierwotnych
D. wtórnych
Odpowiedź "społecznych" jest prawidłowa, ponieważ nagradzanie dziecka pochwałą i uśmiechem należy do grupy wzmocnień społecznych, które mają kluczowe znaczenie w procesie uczenia się i rozwoju dzieci. Wzmocnienia społeczne to bodźce, które wynikają z interakcji z innymi ludźmi, a ich celem jest zwiększenie prawdopodobieństwa powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, gdy rodzic chwali dziecko za wykonanie zadania, dziecko nie tylko czuje się docenione, ale także uczy się, że jego wysiłek został zauważony i nagrodzony. Wzmocnienia społeczne są często skuteczniejsze niż wzmocnienia materialne, ponieważ wpływają na emocjonalny rozwój dziecka oraz jego zdolność do nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, stosowanie pochwał i pozytywnej reakcji w odpowiedzi na zasługi dziecka wspiera jego motywację wewnętrzną i stanowi fundament dla budowania pozytywnego obrazu samego siebie. Zgodnie z zasadami psychologii rozwojowej, pozytywne wzmocnienia są kluczowe dla efektywnego uczenia się, a ich systematyczne stosowanie może prowadzić do lepszych wyników edukacyjnych i społecznych. Dobrą praktyką jest dostosowywanie rodzaju wzmocnienia do sytuacji oraz indywidualnych potrzeb dziecka, co dodatkowo wzmocni ich efektywność.
Pytanie 30

26-letnia pacjentka zdiagnozowana z schizofrenią paranoidalną ma problemy z werbalną komunikacją. Jakiego rodzaju aktywność terapeuta zajęciowy powinien zaplanować, aby umożliwić jej wyrażenie swoich emocji?

A. Animaloterapia
B. Malarstwo
C. Kinezyterapia
D. Ćwiczenie umiejętności praktycznych
Malarstwo to super forma terapii, szczególnie dla osób, które mają problem z mówieniem o swoich emocjach. Myślę, że dla kogoś z schizofrenią paranoidalną, malowanie może być naprawdę bezpiecznym sposobem, żeby zrozumieć siebie i to, co się czuje. Są badania, które pokazują, że sztuka pomaga zmniejszyć lęk i depresję, a ludzie, którzy malują, czują się lepiej psychicznie. Z mojej strony, terapeuta mógłby zorganizować sesje, gdzie ta osoba spróbuje różnych technik, jak akwarele czy farby akrylowe. Dzięki temu mogłaby wyrazić siebie na luzie, bez strachu o ocenę. No i malarstwo naprawdę wpływa na relaksację i koncentrację, co jest istotne, zwłaszcza dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuci powinni podchodzić do każdego pacjenta indywidualnie, a malowanie jest świetnym sposobem na budowanie zaufania i relacji.
Pytanie 31

Przygotowując indywidualny plan dla podopiecznego, terapeuta powinien uwzględnić w zajęciach działania takie jak: malowanie, rysowanie, lepienie oraz rzeźbienie

A. z socjoterapii
B. z ergoterapii
C. z kinezyterapii
D. z arteterapii
Arteterapia to forma terapii, która wykorzystuje proces twórczy jako narzędzie do wyrażania emocji, poprawy samopoczucia oraz rozwijania umiejętności interpersonalnych. W kontekście sporządzania indywidualnego planu terapeutycznego dla podopiecznego, działania takie jak malowanie, rysowanie, lepienie i rzeźbienie są kluczowe dla umożliwienia klientom wyrażania siebie w sposób artystyczny. Te techniki nie tylko angażują umysł i ciało, ale również stymulują procesy terapeutyczne, pomagając w radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi. Przykładowo, rysowanie może być użyteczne w przypadku osób z problemami w komunikacji, ponieważ pozwala na niewerbalne wyrażenie myśli i uczuć. Arteterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i psychologicznej, gdzie terapeuci są zachęcani do włączania elementów twórczych w swoje sesje, aby dostosować się do indywidualnych potrzeb pacjentów oraz ich preferencji twórczych. Ostatecznie, wykorzystanie arteterapii w indywidualnym planie terapeutycznym jest zgodne z podejściem holistycznym, które uwzględnia całościowy rozwój podopiecznego.
Pytanie 32

Terapeuta, pomagając pacjentowi unieruchomionemu z powodu złamań kończyn dolnych, wybrał literaturę przyrodniczą oraz przygodową, aby zastępczo zaspokoić jego potrzebę

A. bezpieczeństwa
B. aktywnosci
C. uznania
D. afiliacji
Poprawna odpowiedź to aktywność, ponieważ literatura przyrodnicza i przygodowa może stanowić doskonałe źródło stymulacji intelektualnej i emocjonalnej, co jest istotne dla pacjentów czasowo unieruchomionych. Aktywność w kontekście rehabilitacji psychicznej i fizycznej odgrywa kluczową rolę w procesie powrotu do zdrowia. Zaspokajanie potrzeby aktywności poprzez angażujące materiały może pomóc pacjentowi w utrzymaniu motywacji oraz zainteresowania, co jest ważne zwłaszcza w sytuacji, gdy nie może on aktywnie uczestniczyć w zajęciach fizycznych. Przykładem może być wykorzystanie książek o tematyce przyrodniczej, które mogą inspirować do rozważań nad światem naturalnym, lub literatury przygodowej, która może pobudzać wyobraźnię i wprowadzać w świat pełen emocji i doświadczeń. Takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznej rehabilitacji, które uwzględniają nie tylko aspekty fizyczne, ale również psychiczne i społeczne, promując kompleksowe podejście do zdrowienia pacjentów.
Pytanie 33

Głównym narzędziem wykorzystywanym w ludoterapii jest

A. kontakt z przyrodą
B. zabawa
C. działalność artystyczna
D. film
Wybór odpowiedzi związanych z filmem, działalnością artystyczną oraz kontaktem z przyrodą jako podstawowych środków oddziaływania ludoterapii przynosi pewne nieporozumienia, które warto wyjaśnić. Film, choć może być użyteczny jako forma terapii, nie ma tej samej bezpośredniej interakcji jak zabawa. Oglądanie filmu nie angażuje uczestników w aktywny proces twórczy, co jest kluczowym elementem ludoterapii. Działalność artystyczna, chociaż z pewnością może wspierać terapeutyczne cele, nie jest tak fundamentalna jak zabawa, ponieważ może być bardziej skoncentrowana na rezultacie artystycznym niż na procesie interakcji i eksploracji emocji. Kontakt z przyrodą może wspierać terapię, jednakże nie jest to główny środek oddziaływania w ludoterapii. Często błędnie zakłada się, że różne formy aktywności poza zabawą mogą pełnić tę samą rolę, podczas gdy kluczowym celem ludoterapii jest umożliwienie uczestnikom swobodnego wyrażania siebie w bezpiecznym i radosnym kontekście. Warto zauważyć, że zabawa jest uniwersalnym językiem, który przekracza bariery wiekowe i kulturowe, co czyni ją niezwykle efektywnym narzędziem w terapii. Ignorowanie jej roli w ludoterapii prowadzi do niedoszacowania jej wartości, co jest typowym błędem myślowym w ocenie skuteczności różnych podejść terapeutycznych.
Pytanie 34

Hipersomnia jest klasyfikowana jako zaburzenie

A. spostrzegania
B. nastroju
C. treści myślenia
D. snu
Hipersomnia jest zaburzeniem snu, które charakteryzuje się nadmierną sennością w ciągu dnia oraz przedłużonym czasem snu w nocy. Zrozumienie tego zaburzenia jest kluczowe dla specjalistów zdrowia psychicznego oraz osób pracujących w medycynie snu. Hipersomnia może być spowodowana różnorodnymi czynnikami, w tym zaburzeniami neurologicznymi, metabolicznymi oraz psychiatrycznymi. Przykłady zastosowania wiedzy dotyczącej hipersomnii obejmują identyfikację objawów przez lekarzy, co pozwala na wdrożenie odpowiednich metod terapeutycznych, takich jak terapia behawioralna czy farmakoterapia. Istotne jest także monitorowanie jakości snu pacjentów, które można przeprowadzać za pomocą polisomnografii, co jest standardem w diagnostyce zaburzeń snu. Warto pamiętać, że hipersomnia, jako odrębne zaburzenie, nie jest związana z treścią myślenia, spostrzeganiem czy nastrojem, chociaż te obszary mogą być również wpływane przez zaburzenia snu. Zrozumienie hipersomnii umożliwia lepsze wsparcie pacjentów i ich rodzin w codziennym funkcjonowaniu oraz poprawia jakość życia.
Pytanie 35

W trakcie interakcji międzyludzkiej stosowane są elementy paralingwistyczne, do których zalicza się

A. wyraz twarzy
B. ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia
C. zapach, rumieńce, łzawienie oczu
D. cechy temperamentu
W komunikacji międzyludzkiej czynniki paralingwistyczne są naprawdę ważne, bo mówią nam sporo o tym, co czuje i myśli osoba, z którą rozmawiamy. Odpowiedź "ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia" jest na miejscu, bo to właśnie te rzeczy wchodzą w skład paralingwistyki. Przykładowo, ton głosu może pokazywać różne emocje - od radości po złość, a jego modulacja wpływa na to, jak my odbieramy daną wiadomość. Tempo mowy też ma znaczenie; jeśli ktoś mówi szybko, to może być podekscytowany albo zdenerwowany, natomiast wolniejsze tempo może sugerować, że się nad czymś zastanawia lub nie jest pewny. Te chrząknięcia czy inne dźwięki, które wydajemy podczas mówienia, mogą też oznaczać, że ktoś się zastanawia nad tym, co mówi, albo nie jest do końca przygotowany. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że umiejętność zauważania i rozumienia tych sygnałów może naprawdę pomóc w lepszej komunikacji, szczególnie w pracy, gdzie zrozumienie emocji innych jest kluczowe do budowania dobrych relacji i rozwiązywania problemów. Dlatego warto zwracać uwagę na te szczegóły, żeby być bardziej empatycznym w kontaktach z innymi.
Pytanie 36

Jaką metodę pracy zastosował terapeuta, sugerując seniorom z dziennego domu pomocy społecznej formowanie kształtów przedmiotów stworzonych z papieru poprzez nacinanie podczas ich składania?

A. Kirigami
B. Quilling
C. Sutasz
D. Frotaż
Choć quilling, frotaż i sutasz są interesującymi technikami artystycznymi, nie odpowiadają one na pytanie dotyczące kształtowania przedmiotów z papieru poprzez nacinanie. Quilling polega na zwijaniu i skręcaniu pasków papieru, aby tworzyć dekoracyjne wzory, co wymaga innego podejścia do obróbki materiału. Ta technika może być stosowana w różnych projektach artystycznych, jednak nie obejmuje nacinania, które jest kluczowym elementem kirigami. Frotaż zaś koncentruje się na uzyskiwaniu wzorów poprzez pocieranie powierzchni, co również nie ma związku z tworzeniem trójwymiarowych kształtów z papieru. Sutasz natomiast to technika haftu, w której wykorzystuje się sznurki i nici do tworzenia biżuterii i aplikacji, co nie ma nic wspólnego z papierem. Pojawianie się błędnych odpowiedzi często wynika z niepełnego zrozumienia specyfiki poszczególnych technik oraz ich zastosowań. Istotne jest, aby przy wyborze techniki kierować się jej definicją oraz praktycznymi zastosowaniami, co pozwoli uniknąć pomyłek i lepiej dostosować odpowiednie metody do potrzeb osób pracujących w obszarze terapii zajęciowej.
Pytanie 37

Które z wymienionych twierdzeń poprawnie definiuje warunek dotyczący pozytywnego wzmocnienia stosowanego w celu zachęcania podopiecznego do aktywnego udziału w terapiach?

A. Rodzaj wzmocnienia powinien być ustalony z podopiecznym
B. Wzmocnienie powinno być przyznane jedynie w przypadku wielokrotnego powtórzenia oczekiwanych zachowań
C. Rodzaj wzmocnienia powinien mieć postać materialną
D. Wzmocnienie powinno być zastosowane jak najszybciej po wystąpieniu pożądanego zachowania
Wzmocnienie pozytywne jest kluczowym elementem w procesie motywowania podopiecznych do aktywnego uczestnictwa w zajęciach terapeutycznych. Odpowiedź wskazująca, że wzmocnienie powinno nastąpić jak najszybciej po oczekiwanym zachowaniu jest zgodna z zasadami teorii uczenia się. Natychmiastowe wzmocnienie pozwala na silniejsze skojarzenie pozytywnego rezultatu z konkretnym zachowaniem, co zwiększa szansę na jego powtórzenie w przyszłości. Przykładowo, jeśli podopieczny bierze udział w zajęciach terapeutycznych i natychmiast po zakończeniu jest chwalony lub otrzymuje nagrodę, to może to zmotywować go do regularnego uczestnictwa. W praktyce, stosowanie natychmiastowych wzmocnień sprzyja budowaniu więzi z terapeutą oraz poczuciu sukcesu u podopiecznego. Dobry terapeuta powinien znać indywidualne preferencje podopiecznych i dostosowywać formę wzmocnienia, co jest zgodne z zasadą personalizacji terapii, uznawaną za jedną z dobrych praktyk w psychologii i pedagogice.
Pytanie 38

W indywidualnym planie terapii dla dorosłego pacjenta z mózgowym porażeniem dziecięcym i trudnościami w realizacji precyzyjnych czynności manualnych, terapeuta zapisał: Zwiększenie umiejętności wykonywania działań samoobsługowych. Jaką czynność powinien zaplanować dla podopiecznego, aby zrealizować ten cel?

A. Wspólne czytanie książek oraz dyskusja na ich temat
B. Malowanie przy użyciu metody dziesięciu palców
C. Spacer po lesie w towarzystwie asystenta
D. Konsumowanie posiłku łyżką z pogrubionym trzonkiem
Odpowiedź 'Spożywanie posiłku łyżką o pogrubionym trzonku' jest trafna, ponieważ koncentruje się na rozwijaniu umiejętności samoobsługowych, które są kluczowe dla niezależności osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym. Umiejętność samodzielnego jedzenia przy użyciu łyżki ma fundamentalne znaczenie dla codziennego funkcjonowania. W przypadku osób z ograniczeniami manualnymi, łyżka o pogrubionym trzonku ułatwia chwyt i stabilizację, co sprzyja nauce i doskonaleniu tej umiejętności. Terapeuci często stosują takie narzędzia, aby zwiększyć komfort i pewność siebie pacjentów. Dodatkowo, trening funkcji motorycznych poprzez spożywanie posiłków może być łączony z innymi aktywnościami, takimi jak rozmowy podczas posiłku, co poprawia nie tylko umiejętności manualne, ale także aspekty społeczne. Warto również zaznaczyć, że rozwijanie umiejętności samoobsługowych jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która podkreśla znaczenie niezależności w codziennym życiu osób z niepełnosprawnościami.
Pytanie 39

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta
B. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni
C. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii
D. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego
Choć odpowiedzi dotyczące kalkulacji kosztów, opracowywania dokumentacji terapeutycznej oraz odtwarzania plików dźwiękowych mogą wydawać się związane z pracą terapeuty zajęciowego, każda z nich nie oddaje kluczowej roli, jaką odgrywa Canva w procesie tworzenia materiałów wizualnych. Kalkulacje kosztów wymagają użycia narzędzi arkuszowych, które umożliwiają precyzyjne obliczenia i analizy finansowe, co nie jest funkcją Canva. Użytkownicy mogą mieć tendencję do mylenia narzędzi graficznych z narzędziami do zarządzania finansami, co prowadzi do błędnych wniosków. Opracowywanie wyników skal diagnostycznych i dokumentacji terapeutycznej wymaga zastosowania bardziej wyspecjalizowanego oprogramowania, które umożliwia analizy statystyczne oraz odpowiednie formatowanie danych. Canva nie jest zaprojektowana do takich zastosowań, co może prowadzić do niedostatecznego zrozumienia jej podstawowych funkcji. Z kolei odtwarzanie plików dźwiękowych w kontekście muzykoterapii należy do obszaru zarządzania multimediami, które wymagają specjalistycznych programów audio, a nie narzędzi do projektowania graficznego. W rezultacie, brak świadomości dotyczącej funkcji specjalistycznych narzędzi oraz ich właściwego zastosowania może prowadzić do nieprecyzyjnego wykorzystania oprogramowania, co w konsekwencji wpływa na jakość pracy terapeuty.
Pytanie 40

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. wyznaczyć cele terapeutyczne
B. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej
C. zawrzeć umowę z podopiecznym
D. sformułować diagnozę terapeutyczną
Zawarcie kontraktu z podopiecznym, określenie celów terapeutycznych oraz przygotowanie indywidualnego planu terapii są ważnymi elementami procesu terapeutycznego, jednak nie powinny być one podejmowane przed sformułowaniem diagnozy terapeutycznej. Takie podejście może prowadzić do braku spójności w terapii oraz niewłaściwego ukierunkowania działań terapeutycznych. Kontrakt terapeutyczny jest dokumentem, który określa zasady współpracy oraz oczekiwania obu stron, lecz jego efektywność opiera się na zrozumieniu problemów i potrzeb podopiecznego. Ustalenie celów terapeutycznych powinno wynikać z jasnej diagnozy, której brak może prowadzić do nieadekwatnych lub zbyt ogólnych celów, które nie odpowiadają realnym potrzebom klienta. Przygotowanie indywidualnego planu terapii, bez wcześniejszej analizy i diagnozy, może doprowadzić do pominięcia kluczowych obszarów, które wymagają interwencji. Dlatego ważne jest, aby terapeuta najpierw dokładnie przeanalizował wszystkie dostępne informacje, by móc uzasadnić swoje decyzje i działania na podstawie rzetelnej diagnozy. Tylko wówczas możliwe jest skuteczne wsparcie podopiecznego oraz monitorowanie postępów w terapii zgodnie z najlepszymi praktykami w zakresie psychologii i terapii.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej