Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik geodeta
  • Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
  • Data rozpoczęcia: 6 maja 2025 00:54
  • Data zakończenia: 6 maja 2025 01:14

Egzamin niezdany

Wynik: 16/40 punktów (40,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Metodę niwelacji, która polega na ustalaniu różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie na podstawie zmierzonych kątów pionowych oraz poziomych odległości między tymi punktami, określamy jako metodę niwelacji

A. punktów rozproszonych
B. geometrycznej
C. trygonometrycznej
D. siatki kwadratów
Metoda niwelacji trygonometrycznej to naprawdę fajna technika w geodezji. Pozwala na pomiar różnic wysokości między punktami, używając kątów pionowych i odległości poziomych. Można sobie to wyobrazić tak, że geodeta staje z teodolitem w jednym punkcie, mierzy kąt do punktu, którego wysokość chcemy znać, a potem sprawdza, jak daleko jest do niego w poziomie. Dzięki tym pomiarom, korzystając z trygonometrii, można obliczyć wysokości, co jest super praktyczne, zwłaszcza w terenie, gdzie czasem ciężko do punktów dotrzeć. Ten sposób jest często wykorzystywany w budownictwie czy przy robieniu map. W sytuacjach, gdy musimy uzyskać precyzyjne pomiary na długich dystansach lub w trudnym terenie, niwelacja trygonometryczna jest po prostu nieoceniona. Ważne też, żeby pamiętać, że przestrzeganie norm geodezyjnych, jak PN-EN ISO 17123-3, daje pewność, że pomiary są dokładne.
Pytanie 2

Na mapach terenowych nie uwzględnia się obiektów budowlanych

A. murowanych gospodarczych w stanie surowym
B. drewnianych przeznaczonych do wyburzenia
C. murowanych mieszkalnych w etapie projektowania
D. drewnianych, które nie są zamieszkałe
Odpowiedzi, które wskazują na budynki drewniane niezamieszkałe, drewniane przeznaczone do rozbiórki, oraz murowane gospodarcze w stanie surowym, są błędne z kilku powodów. Po pierwsze, budynki drewniane niezamieszkałe, mimo że nie są aktualnie użytkowane, mogą być fizycznie obecne i w związku z tym powinny być zaznaczone na szkicach polowych. Z kolei budynki drewniane przeznaczone do rozbiórki, będąc obiektami już istniejącymi, również muszą być uwzględnione, ponieważ ich obecność wpływa na aktualny stan zagospodarowania terenu. W przypadku murowanych budynków gospodarczych w stanie surowym, które mogą być w trakcie budowy, również powinny być zaznaczone, ponieważ ich konstrukcja ma realny wpływ na otoczenie. Typowym błędem myślowym jest założenie, że tylko budynki w pełni ukończone powinny być przedstawiane na szkicach. W rzeczywistości, wszystkie obiekty budowlane, które mają istotny wpływ na analizowany teren, powinny być dokumentowane, niezależnie od ich statusu budowlanego. Zrozumienie zasadności uwzględniania różnych typów budynków na szkicach polowych jest kluczowe dla prawidłowego przeprowadzania analizy przestrzennej oraz dla zachowania spójności i kompletności dokumentacji urbanistycznej.
Pytanie 3

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 4

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Jakiego typu przyrządów geodezyjnych należy użyć do przeprowadzenia pomiarów w metodzie tachimetrii klasycznej?

A. Niwelatora oraz tyczki
B. Teodolitu oraz tyczki
C. Niwelatora oraz łaty niwelacyjnej
D. Teodolitu oraz łaty niwelacyjnej
Wybór niepoprawnych zestawów przyrządów geodezyjnych często wynika z niepełnego zrozumienia metod pomiarowych. Na przykład, niwelator i tyczka są używane do pomiarów wysokości, ale nie pozwalają na precyzyjne pomiary kątów, co jest kluczowe w tachimetrii. Niwelator służy głównie do poziomowania i ustalania różnic wysokości, lecz nie może być użyty do określenia kątów poziomych. Dlatego jego użycie w kontekście tachimetrii jest niewłaściwe, gdyż nie dostarcza wszystkich niezbędnych danych do pełnej analizy geodezyjnej. Podobnie, teodolit i łata niwelacyjna, choć skutecznie współdziałają w pomiarach kątów i różnic wysokości, nie są skonfigurowane do pracy w ramach tachimetrii, która wymaga innego podejścia. Użycie teodolitu i tyczki również prowadzi do nieprawidłowych wyników, ponieważ tyczki służą do zaznaczania punktów w terenie, ale nie mają funkcji pomiarowych, które są kluczowe w tej metodzie. Przy pomiarach geodezyjnych niezwykle istotne jest zrozumienie, że każdy przyrząd geodezyjny ma swoje specyficzne zastosowanie, a ich niewłaściwe łączenie prowadzi do błędów pomiarowych oraz nieefektywności w realizacji projektów budowlanych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników w geodezji.
Pytanie 7

Przy dokonywaniu pomiarów trzeba uwzględnić błąd miejsca zera?

A. rozstawów, przy użyciu dalmierza elektromagnetycznego
B. rozstawów, stosując taśmę stalową
C. kątów pionowych
D. kątów poziomych
Podczas pomiarów odległości, zarówno za pomocą taśmy stalowej, jak i dalmierza elektromagnetycznego, nie uwzględnia się błędu miejsca zera w taki sam sposób jak w pomiarach kątów pionowych. W przypadku odległości, błędy mogą wynikać z innych źródeł, takich jak rozszerzalność taśmy pod wpływem temperatury, błędy w ustawieniu punktów odniesienia czy zakłócenia sygnału w przypadku dalmierzy. Koncentracja na błędzie miejsca zera w tych kontekstach prowadzi do niewłaściwych wniosków, ponieważ pomiar odległości polega na bezpośrednich pomiarach fizycznych, a nie na pomiarze kątów, gdzie błąd ten odgrywa kluczową rolę. Ponadto w pomiarach kątów poziomych również nie występuje błąd miejsca zera w takim zakresie, jak ma to miejsce w przypadku kątów pionowych, gdyż przy pomiarze kątów poziomych można stosować różne metody kalibracji, które eliminują ten problem. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie rodzaje pomiarów są narażone na ten sam rodzaj błędu, co prowadzi do niewłaściwych praktyk pomiarowych i w konsekwencji do nieprawidłowych wyników. W kontekście standardów i dobrych praktyk, ważne jest, aby każdy typ pomiaru był traktowany indywidualnie, w zależności od używanej technologii i metodologii, co pozwala na uniknięcie wielu pułapek związanych z błędami pomiarowymi.
Pytanie 8

W której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych ma miejsce azymut o wartości 375g55c60cc?

A. II
B. IV
C. III
D. I
Azymut o wartości 375°55'60'' oznacza kąt mierzony w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara od północy. Aby określić, w której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych znajduje się ten azymut, należy zauważyć, że wartości azymutu powyżej 360° są często interpretowane poprzez odjęcie 360°. W naszym przypadku 375°55'60'' - 360° = 15°55'60''. Kąt ten jest zatem mierzony w kierunku wschodnim, co wskazuje na to, że znajduje się w pierwszej ćwiartce. Jednakże, z uwagi, że oszacowaliśmy to już na podstawie wartości kątowej i zrozumienia ćwiartek, 375°57'60'' przywraca nas do wartości, która jest w IV ćwiartce. Dlatego prawidłowa odpowiedź to IV. W praktyce azymut jest kluczowym elementem w nawigacji, geodezji oraz kartografii, gdzie precyzyjne określenie kierunku ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów i analiz przestrzennych. Standardy takie jak ISO 19111 definiują metody pomiaru i reprezentacji azymutów w kontekście systemów informacji geograficznej.
Pytanie 9

Oznaczenie punktu na profilu poprzecznym trasy L 14,5 wskazuje, że jego odległość od osi trasy po lewej stronie wynosi

A. 1,450 m
B. 14,500 m
C. 0,145 m
D. 145,000 m
Wybór niewłaściwej odpowiedzi można tłumaczyć brakiem zrozumienia konwencji stosowanej w inżynierii lądowej. Na przykład, odpowiedzi takie jak 145,000 m czy 1,450 m wynikają z niepoprawnego dodawania jednostek lub mylenia ich ze sobą. Można tu zauważyć typowy błąd, w którym jednostki metryczne są błędnie interpretowane. W przypadku 145,000 m, osoba może myśleć, że chodzi o znacznie większą odległość, co jest nieadekwatne do kontekstu projektu drogowego. Z kolei 1,450 m oraz 0,145 m są jednostkami, które również nie odpowiadają rzeczywistemu pomiarowi w kontekście trasy, gdzie standardowo stosuje się odległości rzędu dziesiątek metrów. Ogólnie, błędne odpowiedzi mogą wynikać z braku zrozumienia, w jaki sposób przeliczać i interpretować metry w kontekście specyfikacji projektowych. Należy pamiętać, że w inżynierii kluczowe jest precyzyjne określenie odległości, co ma bezpośrednie przełożenie na bezpieczeństwo i funkcjonalność projektowanej infrastruktury. Przy odpowiednich standardach, każda odległość powinna być jednoznacznie zdefiniowana i zrozumiana przez wszystkich uczestników procesu projektowego.
Pytanie 10

Znaki geodezyjne, które nie są objęte ochroną, to

A. repety robocze
B. punkty osnowy geodezyjnej
C. budowle triangulacyjne
D. kamienie graniczne
Kamienie graniczne są stałymi elementami, które pełnią kluczową rolę w geodezji, szczególnie w kontekście wyznaczania granic działek i nieruchomości. Ich ochrona ma na celu zapobieganie przypadkowemu usunięciu lub zniszczeniu, co mogłoby prowadzić do niejasności prawnych dotyczących własności. Punkty osnowy geodezyjnej stanowią fundament dla wszystkich działań geodezyjnych. Są to precyzyjnie zlokalizowane punkty, które są używane jako odniesienia do pomiarów, co czyni je niezbędnymi dla zachowania integralności danych geodezyjnych. Budowle triangulacyjne, takie jak wieże triangulacyjne, również podlegają szczególnej ochronie, ponieważ ich obecność jest kluczowa dla realizacji pomiarów geodezyjnych na szeroką skalę. Ochrona tych elementów jest zgodna z obowiązującymi normami geodezyjnymi i standardami pracy w tej dziedzinie. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie repety roboczych z punktami osnowy oraz niezrozumienie znaczenia ochrony znaków geodezyjnych dla prawidłowego funkcjonowania systemu geodezyjnego. Ochrona znaków geodezyjnych jest niezbędna do zapewnienia spójności i dokładności pomiarów, co jest kluczowe dla rozwoju infrastruktury i zarządzania przestrzenią. Dlatego ważne jest, aby mieć świadomość, które elementy podlegają ochronie, a które są tymczasowe i zasługują na inny status w kontekście prac geodezyjnych.
Pytanie 11

Wyznacz wysokość punktu 10, jeśli wysokość punktu RpA wynosi HRpA = 125,500 m. Odczyt na łacie tylniej to t = 1500, a z przodu p = 0500.

A. H10 = 126,500 m
B. H10 = 142,500 m
C. H10 = 124,500 m
D. H10 = 123,500 m
Wybierając inne wysokości dla punktu 10, można wpaść w pułapki związane z nieprawidłowym rozumieniem odczytów z łaty. Przykładowo, jeśli ktoś oblicza wysokość H10 jako 123,500 m, może to wynikać z błędnego podejścia, w którym nie uwzględnia się odczytu wstecznego lub myli się w kolejności działań. Warto zauważyć, że odczyt wsteczny powinien być dodany do wysokości punktu RpA, a nie odejmowany. Kolejne błędne odpowiedzi, takie jak 124,500 m i 142,500 m, mogą być efektem mylenia wartości bądź pomijania istotnych elementów obliczeń. Często spotykanym błędem w takich obliczeniach jest także niepoprawne interpretowanie wartości na łacie, co prowadzi do nieścisłości. W przypadku odczytów, kluczowe jest zrozumienie, że odczyt wsteczny (t) zwiększa wysokość w odniesieniu do punktu odniesienia, a odczyt w przód (p) ją zmniejsza. Dlatego też, mając wysokość RpA oraz oba odczyty, należy je odpowiednio dodać i odjąć. Przykłady te pokazują, jak ważne jest dokładne zrozumienie i zastosowanie zasad geodezyjnych w praktyce.
Pytanie 12

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

Najwyższy dozwolony średni błąd lokalizacji punktów pomiarowych osnowy sytuacyjnej w odniesieniu do najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej wynosi

A. 0,15 m
B. 0,05 m
C. 0,10 m
D. 0,20 m
Dopuszczalny błąd dla punktów w sytuacyjnej osnowie geodezyjnej wynosi 0,10 m. To jest taka norma, którą mamy w naszym kraju, żeby prace geodezyjne odbywały się z odpowiednią dokładnością. Weźmy na przykład budowę dróg, gdzie naprawdę ważne jest, żeby wszystko było dobrze wymierzone. Jeśli trzymamy się tej wartości, możemy uniknąć problemów później, takich jak błędy w budowie czy kontrola jakości. Geodeci muszą przestrzegać tych standardów, żeby wszystko było zgodne z prawem i oczekiwaniami osób, które zamawiają nasze usługi. Warto też pamiętać, że w trudniejszych projektach, czy to przez warunki terenowe, mogą występować jeszcze bardziej ścisłe normy. To pokazuje, jak ważne jest dobre planowanie i dokładność w pomiarach.
Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

Wysokość anteny odbiorczej przed oraz po zakończeniu sesji pomiarowej przy użyciu metody precyzyjnego pozycjonowania z zastosowaniem GNSS powinna być określona z dokładnością wynoszącą

A. 0,001 m
B. 0,01 m
C. 0,02 m
D. 0,004 m
Wybór innych wartości, takich jak 0,02 m, 0,001 m czy 0,004 m, wskazuje na brak zrozumienia wymagań dotyczących precyzyjnego pozycjonowania w kontekście technologii GNSS. W przypadku 0,02 m, chociaż może to wydawać się akceptowalnym poziomem dokładności, w rzeczywistości jest to zbyt duży błąd, który może prowadzić do poważnych nieścisłości w pomiarach, zwłaszcza w geodezji, gdzie standardy w zakresie dokładności są szczególnie surowe. Przykłady zastosowań, gdzie dokładność jest kluczowa, obejmują monitoring deformacji gruntu czy precyzyjne pomiary w inżynierii lądowej. Zastosowanie 0,001 m jako wymaganej dokładności również jest niepraktyczne, ponieważ w rzeczywistości osiągnięcie tak wysokiej precyzji w warunkach terenowych jest niezwykle trudne i kosztowne. Wreszcie, wybór 0,004 m również nie odpowiada rzeczywistym potrzebom, ponieważ nie zapewnia odpowiedniego marginesu bezpieczeństwa w kontekście pomiarów, które mogą być narażone na różne źródła błędów, takie jak interferencje atmosferyczne czy multipath. W związku z tym, dla zastosowań wymagających precyzji, ustalanie wysokości anteny odbiornika z dokładnością 0,01 m jest najbardziej odpowiednim rozwiązaniem, które nie tylko spełnia standardy branżowe, ale również odpowiada rzeczywistym wymaganiom projektowym.
Pytanie 18

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

W teodolicie stała podstawa, która służy do jego ustawienia w poziomie, nazywana jest

A. spodarką
B. alidadą
C. limbusem
D. pionem
Spodarka jest kluczowym elementem teodolitu, którego funkcją jest zapewnienie stabilnej i wypoziomowanej podstawy dla urządzenia pomiarowego. Dzięki zastosowaniu spodarki, możliwe jest precyzyjne wykonywanie pomiarów kątów poziomych i pionowych, co jest niezwykle istotne w geodezji oraz budownictwie. Spodarka często jest konstruowana w sposób umożliwiający łatwe dostosowanie poziomu urządzenia, co jest niezbędne do uzyskania dokładnych wyników. W praktyce geodezyjnej, teodolity z odpowiednio dostosowaną spodarką pozwalają na realizację skomplikowanych pomiarów terenowych, takich jak wyznaczanie linii prostych, kątów oraz różnic wysokości. Istotne jest, aby podczas pracy z teodolitem, zwłaszcza w trudnym terenie, zachować ostrożność przy poziomowaniu spodarki, co z kolei wpływa na dokładność pomiarów. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują regularne kalibracje i kontrole sprzętu, co zapewnia wysoką jakość wyników pomiarowych oraz zgodność z obowiązującymi standardami branżowymi.
Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

Która z metod pomiarów sytuacyjnych szczegółów terenowych opiera się na pomiarze kątów oraz odległości przy użyciu tachimetru?

A. Wcięć kątowych
B. Domiarów prostokątnych
C. Biegunowa
D. Ortogonalna
Metoda biegunowa to naprawdę podstawowa rzecz w geodezji. Chodzi o to, żeby zmierzyć kąty i odległości przy pomocy tachimetru. Dzięki temu, można dokładnie ustalić, gdzie są punkty w terenie, w odniesieniu do jednego, wybranego punktu. Tachimetr łączy w sobie teodolity i dalmierze, co pozwala na jednoczesne odczyty kątów poziomych i pionowych oraz dystansów do różnych punktów. To wszystko sprawia, że pomiary są efektywniejsze i bardziej precyzyjne. Metoda biegunowa jest szczególnie przydatna, gdy teren jest trudny do ogarnięcia, albo gdy potrzebujemy szybko i dokładnie zarejestrować teren. W branży są też różne normy, jak te ISO dotyczące pomiarów, które mówią, jak ważne jest korzystanie z tej metody w geodezji i inżynierii, czy przy tworzeniu map.
Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

Jakie wartości przyjmują kąty zenitalne (z)?

A. 0° – 200°
B. 0° – 400°
C. 0° – 100°
D. 0° – 300°
Kąty zenitalne, oznaczane jako 'z', to miary kątów, które wskazują położenie obiektów w przestrzeni w stosunku do zenitu, czyli punktu na niebie znajdującego się bezpośrednio nad obserwatorem. Kąty te przyjmują wartości od 0° do 200°. Wartość 0° odpowiada bezpośredniemu położeniu obiektu w zenicie, natomiast 200° oznacza, że obiekt znajduje się na niebie w kierunku, który można określić jako 'pod' horyzontem, co jest konceptem bardziej teoretycznym, ponieważ w praktyce kąty nie mogą przekraczać 180°. W kontekście astronomii i geodezji, wiedza na temat kątów zenitalnych jest kluczowa przy obliczaniu pozycji ciał niebieskich, a także przy orientacji w terenie. Dzięki zastosowaniu kątów zenitalnych można precyzyjnie określić lokalizację obiektów w przestrzeni trójwymiarowej, co jest niezbędne w praktyce nawigacyjnej i w badaniach geograficznych. Standardy takie jak IAU (International Astronomical Union) oraz normy geodezyjne podkreślają wagę precyzyjnego pomiaru kątów zenitalnych w różnego rodzaju zastosowaniach, od mapowania po obserwacje astronomiczne.
Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Wartość punktu na profilu podłużnym 2/4+27 wskazuje, że znajduje się on w odległości od początku trasy wynoszącej

A. 2472 m
B. 2742 m
C. 2724 m
D. 2427 m
Punkt na profilu podłużnym zapisany jako 2/4+27 oznacza, że znajduje się on 2427 metrów od początku trasy. Taki zapis jest standardem w dokumentacji inżynieryjnej i geodezyjnej, gdzie '2' to numer odcinka trasy, '4' to numer kilometra, a '+27' to dodatkowe metry. Zrozumienie tego formatu jest kluczowe w pracach związanych z projektowaniem infrastruktury drogowej oraz kolejowej. Na przykład, gdy inżynierowie planują prace remontowe, muszą precyzyjnie określić lokalizację, aby uniknąć błędów i zapewnić bezpieczeństwo. W praktyce, takie zapisy pomagają w identyfikacji miejsc, w których potrzebne są interwencje, a także w komunikacji między różnymi zespołami roboczymi. Dobre praktyki branżowe zalecają stosowanie jednoznacznego systemu numeracji, co ułatwia lokalizację punktów kontrolnych i zarządzanie projektem. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie precyzyjnych zapisów w kontekście zarządzania projektem, co pozwala na dokładne planowanie zasobów i terminów realizacji zadań.
Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 32

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

Zbiór danych o skrócie BDOT500, który służy do tworzenia mapy zasadniczej, oznacza bazę danych

A. ewidencji gruntów i budynków
B. szczegółowych osnów geodezyjnych
C. obiektów topograficznych
D. geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu
Niepoprawne odpowiedzi dotyczą różnych zbiorów danych, które mają inne cele i zastosowania w obszarze geodezji i kartografii. Ewidencja gruntów i budynków, na przykład, koncentruje się na rejestracji praw własności do nieruchomości oraz ich użytkowaniu, co nie jest bezpośrednio związane z obiektami topograficznymi. Z kolei szczegółowe osnowy geodezyjne zorientowane są na precyzyjne ustalanie położenia punktów w przestrzeni, co jest kluczowe dla prac inżynieryjnych, ale nie obejmuje zbioru danych dotyczących obiektów topograficznych. Geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia terenu skupia się na infrastrukturze technicznej, takiej jak wodociągi, kanalizacja czy energetyka, co również jest odrębne od BDOT500. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych odpowiedzi mogą wynikać z mylenia różnych systemów ewidencyjnych lub zbiorów danych geograficznych, co podkreśla konieczność znajomości struktury i celu zbiorów danych, a także ich zastosowań w praktyce. Zrozumienie właściwego kontekstu zbiorów danych jest kluczowe dla efektywnego ich wykorzystania w projektach związanych z gospodarką przestrzenną.
Pytanie 35

Do I grupy charakterystycznych detali terenowych, które można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i które przejawiają długotrwałą stabilność, zalicza się między innymi

A. budynek szkoły
B. jezioro o naturalnej linii brzegowej
C. wał przeciwpowodziowy
D. boisko sportowe
Budynek szkoły jest przykładem obiektu, który można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i który zachowuje długookresową niezmienność. W kontekście analizy terenowej, grupy szczegółów terenowych mogą obejmować obiekty stałe, które mają znaczenie dla planowania przestrzennego i zarządzania infrastrukturą. Budynki publiczne, takie jak szkoły, są zazwyczaj zarejestrowane w systemach GIS (Geographic Information Systems) oraz w dokumentacji urbanistycznej, co pozwala na ich skuteczną lokalizację i analizę w kontekście urbanistyki. Przykładowo, w procesie planowania przestrzennego, informacje o lokalizacji szkół są kluczowe dla ustalania stref oddziaływania, dostępności usług edukacyjnych oraz analizy ruchu uczniów. Dodatkowo, budynki takie jak szkoły są często objęte normami i regulacjami dotyczącymi bezpieczeństwa oraz dostępu, co podkreśla ich znaczenie jako stabilnych elementów infrastruktury społecznej.
Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 40

Długości boków działki o kształcie kwadratu, którego powierzchnia wynosi 1 hektar, zmierzono z przeciętnym błędem ±0,10 m. Jaką wartość ma średni błąd w obliczaniu powierzchni tej działki?

A. ±200 m2
B. ±100 m2
C. ±20 m2
D. ±10 m2
Analiza błędów pomiarowych w kontekście wyznaczania powierzchni działki wymaga znajomości podstawowych zasad geometrii oraz matematyki stosowanej w inżynierii. Wybór błędnych odpowiedzi wynika najczęściej z nieprawidłowego zastosowania wzorów dotyczących obliczeń błędów. Na przykład, odpowiedź wskazująca na ±100 m² nie uwzględnia, że błąd w pomiarze długości nie przekłada się proporcjonalnie na błędy w obliczaniu powierzchni. Rozszerzając tę myśl, warto zauważyć, że błąd w jednej jednostce długości nie jest równy błędowi w jednostce powierzchni, ponieważ działka ma dwie wymiary – długość i szerokość. Inny typowy błąd to przyjęcie, że błąd obliczenia powierzchni można uzyskać przez dodanie błędów pomiarowych, co nie jest zgodne z zasadą propagacji błędów w przypadku funkcji nieliniowych, takich jak pole powierzchni. Również niepoprawne jest myślenie, że większy błąd pomiarowy długości boku automatycznie oznacza większy błąd powierzchniowy w sposób liniowy. W rzeczywistości zmiana długości boku wpływa na pole powierzchni w sposób kwadratowy. To zrozumienie jest kluczowe dla każdej osoby pracującej w branży geodezyjnej, architektonicznej czy budowlanej, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie dla sukcesu projektów.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej