Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 5 czerwca 2025 00:32
Data zakończenia: 5 czerwca 2025 01:32

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zniszczenie osłonek mielinowych włókien nerwowych prowadzi do zakłóceń w zakresie

A. wrażliwości na bodźce słuchowe i dotykowe w zespole Aspergera

B. napięcia mięśniowego i ruchomości stawów w zespole Downa

C. rozciągliwości mięśniowej oraz siły mięśni w miopatii

D. odczuwania temperatury, dotyku oraz bólu w przebiegu stwardnienia rozsianego

Uszkodzenie osłonek mielinowych, do którego dochodzi w przebiegu stwardnienia rozsianego, prowadzi do zaburzeń w przewodnictwie impulsów nerwowych. Mielina jest substancją izolującą włókna nerwowe, a jej uszkodzenie powoduje spowolnienie lub nawet zatrzymanie przewodzenia impulsów, co przekłada się na odczuwanie bodźców takich jak temperatura, dotyk oraz ból. Przykładem mogą być objawy takie jak drętwienie, mrowienie czy ból neuropatyczny, które są bezpośrednio związane z uszkodzeniem mieliny. W praktyce klinicznej istotne jest wczesne rozpoznanie i interwencja w przypadku stwardnienia rozsianego, aby zminimalizować te objawy. Terapie mogą obejmować leki immunomodulujące, które mają na celu spowolnienie postępu choroby oraz rehabilitację mającą na celu poprawę jakości życia pacjentów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla specjalistów zajmujących się neurologią i rehabilitacją.

Pytanie 2

Terapeuta, sugerując uczestnikom warsztatów rękodzielniczych wykonanie kwiatów z satynowych tasiemek i koralików, przy wykorzystaniu kleju na gorąco, płomienia świecy, pęsety, igły oraz nici, zastosował technikę

A. kanzashi

B. sutaszu

C. origami

D. decoupage

Kanzashi to tradycyjna japońska technika tworzenia dekoracji do włosów, która wykorzystuje różnorodne materiały, w tym satynowe wstążki i koralik, co idealnie wpisuje się w opisane w pytaniu zajęcia. W procesie tworzenia kwiatów kanzashi kluczowym elementem jest precyzyjne formowanie wstążek w odpowiednie kształty, co wymaga umiejętności manualnych oraz znajomości różnorodnych technik związanych z ich wiązaniem i zszywaniem. Użycie kleju na gorąco oraz narzędzi takich jak pęseta, igła i nić, jest zgodne z praktykami wytwarzania ozdób kanzashi, gdzie detale i precyzja mają ogromne znaczenie. Sztuka kanzashi ma długą historię i jest integralnym elementem japońskiej kultury, często towarzysząc różnym ceremoniałom. Współcześnie kanzashi zyskuje na popularności jako forma rękodzieła, a uczestnictwo w warsztatach pozwala na nabycie nie tylko umiejętności manualnych, ale również zrozumienia estetyki i kultury japońskiej. Przykładem zastosowania tej techniki jest przygotowywanie ozdób do tradycyjnych strojów japońskich, takich jak kimona, ale również nowoczesne akcesoria na różne okazje, co czyni tę technikę uniwersalną i dostępną dla szerokiego grona odbiorców.

Pytanie 3

Który z podopiecznychnie potrzebuje wsparcia przy zakupach?

A. Podopieczny z chorobą Alzheimera

B. Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną

C. Podopieczny z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym

D. Podopieczny cierpiący na demencję starczą

Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną, nie wymaga pomocy przy robieniu zakupów, ponieważ ta jednostka najczęściej nie wykazuje poważnych deficytów w zakresie zdolności poznawczych ani motorycznych. Nerwica wegetatywna to zaburzenie, które może manifestować się w postaci objawów somatycznych, takich jak bóle głowy, problemy z układem trawiennym czy nadmierna potliwość, jednak nie wpływa to na zdolności do podejmowania decyzji i realizacji codziennych zadań. Praktycznie, osoba z nerwicą wegetatywną może być w pełni zdolna do zarządzania finansami, planowania zakupów czy podejmowania decyzji konsumenckich, co czyni ją samodzielną w tym zakresie. W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną, chorobą Alzheimera czy demencją starczą zdolności te są znacznie ograniczone, co sprawia, że wymagają wsparcia ze strony innych osób. Warto również zwrócić uwagę na standardy dotyczące wsparcia osób z różnorodnymi schorzeniami, które wskazują na potrzebę indywidualizacji podejścia do każdego podopiecznego, uwzględniając ich specyfikę i zdolności.

Pytanie 4

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

B. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

C. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

D. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 5

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. trening umiejętności technicznych

B. trening umiejętności higienicznych

C. psychoterapię

D. socjoterapię

Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.

Pytanie 6

Fundacja Radosny człowiek, która organizuje warsztat terapii zajęciowej, jest zobowiązana do prowadzenia dokumentacji dotyczącej swojej działalności rehabilitacyjnej, w zgodzie

A. z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego

B. z rozporządzeniem w sprawie domów pomocy społecznej

C. z ustawą o fundacjach

D. z rozporządzeniem w sprawie warsztatów terapii zajęciowej

Odpowiedzi związane z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego oraz ustawą o fundacjach nie są odpowiednie w kontekście prowadzenia dokumentacji przez warsztaty terapii zajęciowej. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego dotyczy szeroko pojętej ochrony zdrowia psychicznego, jednak nie przedstawia szczegółowych regulacji dotyczących dokumentacji terapeutycznej w kontekście warsztatów zajęciowych. Ustawa ta koncentruje się głównie na aspektach związanych z opieką nad osobami z zaburzeniami psychicznymi i ich prawami, a nie na praktycznych aspektach funkcjonowania warsztatów. Z kolei ustawa o fundacjach reguluje kwestie związane z tworzeniem i funkcjonowaniem fundacji, jednak nie odnosi się bezpośrednio do wymogów dotyczących rehabilitacji czy terapii zajęciowej. Rozporządzenie w sprawie domów pomocy społecznej również nie jest odpowiednie, ponieważ dotyczy placówek zapewniających całodobową opiekę nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi, a nie warsztatów terapii zajęciowej. Kluczowym błędem myślowym, który prowadzi do niepoprawnych wyborów, jest zbyt ogólne podejście do interpretacji przepisów prawnych i nieodróżnianie specyfiki działalności różnych instytucji rehabilitacyjnych. Warto również podkreślić znaczenie odpowiednich regulacji w kontekście jakości świadczonych usług, które są niezbędne do zapewnienia skutecznej rehabilitacji.

Pytanie 7

Jakie z wymienionych czynności terapeutycznych są realizowane w ramach dramaterapii?

A. Zabawy ruchowe z użyciem przyborów

B. Odgrywanie wydarzeń, sytuacji, emocji

C. Ćwiczenia rytmiczne przy muzyce

D. Gry i zabawy sprawnościowe

No więc, odgrywanie różnych sytuacji i emocji to naprawdę kluczowy element dramaterapii. Chodzi o to, żeby uczestnicy mogli lepiej poznać swoje uczucia w bezpiecznym miejscu. W dramaterapii mamy różne techniki, jak improwizacja, scenki czy dialogi, które pomagają zrozumieć siebie i relacje z innymi ludźmi. Przykładowo, można pracować z dziećmi, które przez odgrywanie ról uczą się, jak radzić sobie z emocjami, na przykład ze złością czy smutkiem. Takie podejście jest też przydatne w rehabilitacji osób z problemami psychicznymi, gdzie odgrywanie ról może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi wspomnieniami. Cała ta idea jest zgodna z wytycznymi różnych organizacji, na przykład The National Association for Drama Therapy, które podkreślają, jak ważna jest ekspresja emocjonalna w terapii.

Pytanie 8

Znaczna skłonność do kompromisów, łagodne podejście do dyskutanta oraz dążenie do pogodzenia się, nawet jeśli wiąże się to z potencjalnymi osobistymi stratami, definiuje styl prowadzenia negocjacji

A. konkurencyjny

B. miękki

C. twardy

D. merytoryczny

Styl miękki w negocjacjach charakteryzuje się dużą gotowością do ustępstw oraz delikatnym traktowaniem rozmówcy. Osoby stosujące ten styl dążą do osiągnięcia polubownego rozwiązania, co często wiąże się z akceptacją decyzji, które mogą prowadzić do ich własnych strat. Taki sposób negocjacji szczególnie sprawdza się w sytuacjach, gdzie relacje międzyludzkie są ważne lub w przypadkach, gdy strona dążąca do kompromisu chce zbudować długotrwałą współpracę. Przykładem może być negocjacja kontraktu, w której jedna ze stron decyduje się na obniżenie ceny, aby zaspokoić potrzeby drugiej strony, licząc na przyszłe zlecenia. W praktyce, podejście to może prowadzić do wypracowywania innowacyjnych rozwiązań, które mogą zaspokoić interesy obu stron. Warto podkreślić, że w zastosowaniach biznesowych dążenie do win-win jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie budowania relacji oraz współpracy.

Pytanie 9

Terapeuta zajęciowy zauważył, że jego podopieczny zmagający się z zespołem depresyjnym nie ma już leków. W takim przypadku powinien skontaktować się z

A. coachem

B. psychiatrą

C. psychologiem

D. lekarzem rodzinnym

Odpowiedź, która wskazuje na konieczność skontaktowania się z psychiatrą, jest trafna ze względu na specyfikę leczenia zespołu depresyjnego. Psychiatrzy są wyspecjalizowanymi lekarzami, którzy posiadają kompetencje do diagnozowania oraz leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresji. W sytuacji, gdy pacjentowi skończyły się leki, kluczowe jest, aby zapewnić mu dostęp do odpowiedniego leczenia farmakologicznego, które jest istotnym elementem terapii depresji. Psychiatrzy mają doświadczenie w doborze leków oraz monitorowaniu ich skutków ubocznych, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Przykładowo, w przypadku depresji, zmiana dawkowania lub przepisanie innego leku może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjenta. W praktyce terapeutycznej, jeśli terapeuta zajęciowy zauważa problemy z leczeniem farmakologicznym, powinien jak najszybciej skierować pacjenta do psychiatry, zapewniając mu tym samym kontynuację leczenia oraz wsparcie w trudnych chwilach.

Pytanie 10

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. stopniowania trudności

B. powtarzalności oddziaływań

C. optymalnej stymulacji

D. wielostronności oddziaływań

Odpowiedź "wielostronności oddziaływań" jest prawidłowa, ponieważ w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi istotne jest, aby podejście terapeutyczne obejmowało różne aspekty życia pacjenta. Zasada ta zakłada, że skuteczna terapia powinna działać nie tylko na poziomie psychologicznym, ale także brać pod uwagę inne sfery, takie jak fizyczna, społeczna, czy emocjonalna. Na przykład, w przypadku terapii poznawczo-behawioralnej, terapeuta może równocześnie pracować z pacjentem nad zmianą negatywnych wzorców myślenia, a także zachęcać do aktywności fizycznej oraz angażowania się w interakcje społeczne. Takie holistyczne podejście prowadzi do bardziej złożonego i efektywnego wsparcia, co w praktyce jest zgodne z zaleceniami WHO w zakresie zdrowia psychicznego, które podkreślają potrzebę integracji różnych form wsparcia w leczeniu. Działa to również na zasadzie wzajemnego wspierania się różnych sfer życia, co przyczynia się do lepszej jakości życia pacjenta.

Pytanie 11

Podopieczny cieszy się oglądaniem programów telewizyjnych. Jak terapeuta może wpłynąć na polepszenie jego umiejętności społecznych?

A. zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych

B. zaproszenie do udziału w projekcjach filmowych

C. okazanie wartości programów telewizyjnych

D. wspólne przeglądanie oferty programowej telewizji

Zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych jest skutecznym podejściem do poprawy uspołecznienia podopiecznego, ponieważ umożliwia on aktywne uczestnictwo w interakcji z innymi osobami, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wspólne oglądanie programów telewizyjnych oraz dyskusje na ich temat sprzyjają wymianie myśli i doświadczeń, co może wzmacniać poczucie przynależności do grupy. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii grupowej, które kładą nacisk na współpracę i wzajemne wsparcie. Dodatkowo, grupowe dyskusje mogą pomóc w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, krytycznego myślenia oraz empatii. Przykładami takich spotkań mogą być regularne sesje, podczas których omawiane są różne aspekty poruszane w oglądanych programach, co dodatkowo motywuje uczestników do aktywności i dzielenia się własnymi spostrzeżeniami. Takie wydarzenia mogą być doskonałą okazją do nauki współpracy w zespole oraz budowania relacji interpersonalnych, co ma ogromne znaczenie w kontekście rehabilitacji społecznej.

Pytanie 12

Pielęgnacja i nawożenie roślin w ramach warsztatów terapii zajęciowej należy do dziedziny

A. hortikuloterapii

B. silwoterapii

C. estetoterapii

D. chromoterapii

Hortikuloterapia to metoda terapeutyczna, która polega na wykorzystaniu roślin i ogrodnictwa w celach zdrowotnych i rehabilitacyjnych. Przesadzanie i nawożenie roślin stanowią integralne elementy tego podejścia, ponieważ angażują uczestników w praktyczne działania, które sprzyjają zarówno poprawie ich umiejętności manualnych, jak i ogólnemu samopoczuciu. Przykładami zastosowania hortikuloterapii mogą być terapie grupowe prowadzone w ogrodach terapeutycznych, gdzie osoby z różnymi trudnościami w funkcjonowaniu społecznym lub emocjonalnym mogą wspólnie dbać o rośliny, co sprzyja integracji i współpracy. Ponadto, prace związane z ogrodnictwem, takie jak nawożenie, uczą odpowiedzialności oraz pozwalają uczestnikom zobaczyć efekty swojej pracy, co podnosi ich poczucie wartości. Dobre praktyki w hortikuloterapii zakładają indywidualne podejście do uczestników oraz dostosowywanie zadań do ich możliwości, co zwiększa efektywność terapeutyczną oraz satysfakcję z uczestnictwa w zajęciach.

Pytanie 13

Zwolnienie aktywności ruchowej, chodzenie szurając małymi krokami, pochylona postawa ciała, drżenie w spoczynku, są to symptomy świadczące o występowaniu jakiej choroby?

A. Alzheimera

B. zwyrodnieniowej stawów

C. Parkinsona

D. niedokrwiennej serca

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szurający drobnymi kroczkami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są typowe dla choroby Parkinsona. Choroba ta jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które wpływa na układ ruchowy, a jej przyczyną jest degeneracja komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wczesne rozpoznanie objawów Parkinsona, co może prowadzić do szybszego wdrożenia terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, aktualne badania wskazują na korzyści z terapii zajęciowej, która może pomóc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie stawia ta choroba. Dlatego znajomość symptomów jest fundamentalna dla każdego, kto zajmuje się opieką nad osobami starszymi lub z chorobami neurodegeneracyjnymi.

Pytanie 14

Planając zajęcia z muzykoterapii aktywnej dla pacjenta z chorobą Parkinsona, terapeuta powinien wybrać płytę

A. z muzyką o charakterze rytmicznym

B. z przyrodniczymi dźwiękami

C. z muzyką do relaksacji

D. z nagraniem audiobooka

Muzyka rytmiczna jest kluczowym elementem w terapii pacjentów z chorobą Parkinsona, szczególnie w kontekście muzykoterapii aktywnej, która ma na celu poprawę funkcji motorycznych, w tym chodu. Rytmiczne dźwięki mają zdolność do synchronizacji ruchów, co jest istotne w przypadku pacjentów z zaburzeniami równowagi oraz sztywnością mięśni. Przykładem zastosowania mogą być zajęcia, w których terapeuta wykorzystuje muzykę o stałym i wyraźnym rytmie, aby zachęcić pacjenta do poruszania się w takt muzyki, co może prowadzić do poprawy koordynacji i płynności chodu. Badania pokazują, że rytmiczne bodźce dźwiękowe mogą także pobudzać obszary mózgu odpowiedzialne za kontrolę ruchów, co jest szczególnie korzystne dla pacjentów z Parkinsonem. Wobec tego, wybór muzyki rytmicznej jest zgodny z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, gdzie celem jest nie tylko rehabilitacja fizyczna, ale również wsparcie psychiczne poprzez stymulację sensoryczną.

Pytanie 15

W dziennym oddziale psychiatrycznym przebywa podopieczna, która ma problem z nadwagą oraz nie zwraca uwagi na swój wygląd zewnętrzny. Jakie zajęcia powinien z nią przeprowadzić terapeuta?

A. ruchowe i umiejętności społeczne

B. lekowe i higieniczne

C. ruchowe i higieniczne

D. lekowe i umiejętności praktyczne

Odpowiedź "ruchowych i higienicznych" jest prawidłowa, ponieważ w przypadku pacjentki z nadwagą, która nie dba o swój wygląd zewnętrzny, kluczowe jest wprowadzenie zajęć, które łączą elementy aktywności fizycznej oraz higieny osobistej. Treningi ruchowe pomagają w poprawie ogólnej kondycji fizycznej, co może przyczynić się do redukcji masy ciała oraz zwiększenia poczucia własnej wartości. Regularna aktywność fizyczna, dopasowana do możliwości pacjentki, może obejmować ćwiczenia aerobowe, siłowe oraz ćwiczenia rozciągające. Z drugiej strony, edukacja dotycząca higieny osobistej jest niezbędna, aby poprawić samopoczucie psychiczne i fizyczne pacjentki. W kontekście terapii należy stosować holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Przykłady zastosowania obejmują organizację grupowych zajęć ruchowych, które nie tylko poprawią kondycję, ale także będą sprzyjały nawiązywaniu relacji międzyludzkich, co jest istotne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 16

Jakie działanie terapeuta zajęciowy powinien podjąć, jeśli podopieczny z zaburzeniami lękowymi wyraża obawy dotyczące uczestnictwa w grupowych zajęciach?

A. Zrezygnować z zajęć grupowych

B. Zachęcić do natychmiastowego dołączenia do grupy

C. Zaproponować indywidualne spotkania terapeutyczne

D. Zignorować obawy i kontynuować plan

Zaproponowanie indywidualnych spotkań terapeutycznych dla podopiecznego z zaburzeniami lękowymi jest działaniem zgodnym z dobrą praktyką w terapii zajęciowej. Indywidualne podejście pozwala terapeucie na lepsze zrozumienie specyficznych obaw pacjenta i dostosowanie terapii do jego potrzeb. Dzięki temu pacjent ma możliwość budowania zaufania do terapeuty w bezpiecznym, kontrolowanym środowisku, co może być kluczowe dla osób z zaburzeniami lękowymi. Indywidualne sesje mogą również pomóc w opracowaniu strategii radzenia sobie z lękiem, które pacjent będzie mógł zastosować później w sytuacjach grupowych. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie zindywidualizowanego planowania i wspierania pacjenta w jego unikalnym procesie zdrowienia. Stawianie pacjenta w centrum procesu terapeutycznego zwiększa jego zaangażowanie i poczucie kontroli, co jest kluczowe dla skutecznej terapii.

Pytanie 17

Zaleca się pacjentom z chorobą Parkinsona korzystanie z odpowiednio obciążonych sztućców z szerokim trzonkiem w celu

A. poprawy koordynacji oraz siły mięśni w obrębie barków

B. kształtowania właściwych chwytów precyzyjnych

C. zwiększenia powierzchni chwytu i redukcji drżenia rąk

D. zapobiegania deformacjom oraz bólom stawów w rejonie dłoni

Używanie specjalnie dociążonych sztućców z pogrubionym trzonkiem jest zalecane dla pacjentów z chorobą Parkinsona ze względu na ich specyfikę ruchową. Dociążone sztućce zwiększają powierzchnię chwytu, co jest kluczowe w kontekście zmniejszenia drżenia rąk. Dzięki większej objętości i lepszemu kształtowi, pacjenci mogą łatwiej i pewniej trzymać sztućce, co wpływa na ich samodzielność w codziennym życiu. Przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy pacjent z problemami motorycznymi ma trudności z jedzeniem; dociążone sztućce pozwalają na bardziej stabilny chwyt, co może zredukować frustrację i poprawić jakość życia. Dobrą praktyką w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona jest wprowadzanie takich rozwiązań, które ułatwiają wykonywanie codziennych czynności oraz wspierają samodzielność. Warto także zauważyć, że dociążone sztućce pozwalają na utrzymanie prawidłowej postawy ciała podczas posiłków, co może wpływać na ogólne samopoczucie pacjenta oraz jego interakcje społeczne.

Pytanie 18

Terapeuta, pragnąc zachęcić podopiecznego do dokładnego wykonania pracy rękodzielniczej, powinien

A. ciągle porównywać pracę podopiecznego z dziełami rówieśników

B. zaproponować podopiecznemu, aby przedstawił swoje prace na wystawie

C. regularnie przypominać podopiecznemu o mijającym czasie zajęć

D. nagradzać podopiecznego słodyczami w trakcie zajęć

Propozycja zaprezentowania prac podopiecznego na wystawie jest skutecznym sposobem na zmotywowanie go do starannego wykonania rękodzieła. Takie przedsięwzięcie nie tylko daje podopiecznemu poczucie wartości i uznania, ale także stwarza okazję do osobistego rozwoju oraz refleksji nad własnymi umiejętnościami. W kontekście terapii zajęciowej, umiejętność prezentacji swoich osiągnięć sprzyja poprawie samooceny i zachęca do dążenia do coraz wyższych standardów jakości. Organizacja wystawy może być również doskonałą okazją do integracji społecznej, co jest kluczowe w kontekście terapeutycznym. Przykłady dobrych praktyk w tym zakresie obejmują arteterapię, gdzie prezentacje prac artystycznych są integralną częścią procesu terapeutycznego. Takie działania są zgodne z uznawanymi standardami w dziedzinie terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie stawiania przed podopiecznym wyzwań oraz kreowania pozytywnych doświadczeń, co z kolei sprzyja ich dalszemu rozwojowi.

Pytanie 19

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na udar niedokrwienny mózgu

B. na chorobę Parkinsona

C. na trudności z motoryką małą

D. na otępienie starcze

Objawy wskazujące na drżenie kończyny górnej, wzmożenie napięcia mięśniowego, spowolnienie ruchowe oraz trudności w inicjacji ruchu, zwane również "zahamowaniem startu", są typowe dla choroby Parkinsona. Jest to schorzenie neurodegeneracyjne, które dotyka układ dopaminergiczny mózgu, prowadząc do zaburzeń motorycznych. W praktyce, pacjenci z chorobą Parkinsona często doświadczają tzw. triady objawów: drżenia, sztywności oraz bradykinezy (spowolnienia ruchowego). Wczesne rozpoznanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ odpowiednie leczenie farmakologiczne, w tym leki takie jak lewodopa, mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Również terapie rehabilitacyjne, takie jak terapia zajęciowa czy fizjoterapia, mogą pomóc w zarządzaniu objawami oraz poprawie funkcji motorycznych. W kontekście standardów opieki w neurologii, istotne jest, aby specjaliści byli dobrze wykształceni w rozpoznawaniu objawów choroby Parkinsona, co pozwoli na wczesne interwencje i wsparcie dla pacjentów oraz ich rodzin.

Pytanie 20

W obszarze terapii problemów z pamięcią u pacjenta we wczesnym etapie choroby Alzheimera, warto zasugerować

A. rozwiązywanie krzyżówek

B. chromoterapię

C. hortiterapię

D. nordic walking

Rozwiązywanie krzyżówek jest doskonałym sposobem wspierania pacjentów w pierwszej fazie choroby Alzheimera, ponieważ angażuje ich umysł w sposób, który stymuluje pamięć i myślenie krytyczne. Umożliwia to nie tylko ćwiczenie zdolności poznawczych, ale także poprawia funkcje pamięciowe poprzez przypomnienie sobie faktów, słów i pojęć. W terapii zajęciowej często używa się takich form aktywności, aby zachęcić pacjentów do interakcji społecznych i wspólnego spędzania czasu, co przekłada się na ich samopoczucie i jakość życia. Praktyczne zastosowanie tego podejścia obejmuje organizację grupowych sesji rozwiązywania krzyżówek, co może prowadzić do zwiększenia motywacji pacjentów oraz ich chęci do aktywności. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób z chorobą Alzheimera, aktywności umysłowe są kluczowe w spowolnieniu postępu choroby, a regularne ćwiczenie pamięci może prowadzić do długoterminowych korzyści. Warto podkreślić, że rozwiązywanie krzyżówek łączy w sobie elementy zabawy i nauki, co sprawia, że jest to efektywna forma terapii w kontekście zaburzeń poznawczych.

Pytanie 21

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia diagnozy terapeutycznej jest

A. zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego

B. zbieranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

C. ustalenie celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

Nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym stanowi fundamentalny krok w procesie formułowania diagnozy terapeutycznej. Umożliwia to stworzenie bezpiecznej i wspierającej atmosfery, w której podopieczny czuje się komfortowo, dzieląc swoje myśli i uczucia. Bez tego etapu, cała reszta procesu terapeutycznego może być znacznie mniej skuteczna, ponieważ zaufanie jest kluczowym elementem każdej relacji terapeutycznej. Dobrym przykładem zastosowania tej praktyki jest użycie aktywnego słuchania, które pozwala terapeutom lepiej zrozumieć potrzeby i emocje podopiecznego. Ponadto, nawiązanie kontaktu to nie tylko interakcja werbalna, ale także umiejętność odczytywania niewerbalnych sygnałów, co może znacząco wpłynąć na jakość relacji. Standardy etyczne w pracy terapeutycznej podkreślają znaczenie budowania relacji opartej na zaufaniu, co jest niezbędne do efektywnego przeprowadzania diagnozy i dalszej terapii.

Pytanie 22

W klasyfikacji potrzeb wyższego rzędu, opracowanej przez Abrahama Maslowa w modelu piramidy, mieszczą się potrzeby

A. uznania, przynależności

B. snu, szacunku

C. snu, opieki

D. bezpieczeństwa, uczuć

Dobra robota z odpowiedzią! Odpowiedź o uznaniu i przynależności jest rzeczywiście na miejscu. Maslow w swojej piramidzie mówi, że te potrzeby są wyżej, czyli przychodzą dopiero po tym, jak zaspokoimy te podstawowe, jak jedzenie czy bezpieczeństwo. Potrzeby uznania to nie tylko szacunek, ale też kwestia statusu i tego, jak nas postrzegają inni. Z kolei przynależność to wszystko to, co wiąże się z relacjami i akceptacją w grupie. Zaspokajanie tych potrzeb jest mega ważne dla naszego rozwoju. W pracy np. ludzie, którzy czują się doceniani, pracują lepiej i chętniej się angażują. Przykładowo, firmy powinny dbać o to, żeby stworzyć fajną atmosferę, gdzie każdy czuje się doceniony i akceptowany — takie programy zespołowe, to naprawdę działa.

Pytanie 23

Podaj właściwą sekwencję etapów realizacji procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej?

A. Wywiad środowiskowy, diagnoza, realizacja terapii, ocena efektów

B. Diagnoza, ustalenie celów, wybór metod, planowanie, prowadzenie terapii, monitoring

C. Analiza dokumentacji medycznej, ustalenie celów i tematyki zajęć, prowadzenie terapii, monitoring

D. Planowanie terapii, dobór metod i form, realizacja terapii, ocena efektów

Odpowiedź wskazująca na etapy procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej jest prawidłowa, ponieważ podkreśla kluczowe elementy, które są zgodne z aktualnymi standardami praktyki w tym obszarze. Proces terapeutyczny rozpoczyna się od diagnozy, która jest niezbędna do zrozumienia potrzeb klienta oraz obszarów, które wymagają interwencji. Kolejnym krokiem jest określenie celów terapii, co pozwala skupić się na tym, co jest najważniejsze dla pacjenta i jego postępów. Następnie wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz planowanie sesji terapeutycznych zapewnia, że interwencje są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta. Prowadzenie terapii to moment, w którym teoria jest przekuwana w praktykę, a terapeuta wdraża ustalone metody w pracy z pacjentem. Monitoring postępów jest kluczowy, aby ocenić efekty terapii i w razie potrzeby dostosować plany terapeutyczne. Taki systematyczny i zorganizowany sposób działania jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach oraz wytycznych zawodowych.

Pytanie 24

Terapeuta, który zwrócił się do podopiecznego słowami: Widzę, że czujesz się smutny z powodu braku możliwości wzięcia udziału w konkursie plastycznym, wykorzystał technikę aktywnego słuchania nazywaną

A. odzwierciedleniem

B. parafrazowaniem

C. klarifikowaniem

D. potwierdzeniem

Technika aktywnego słuchania, zwana odzwierciedleniem, polega na tym, że terapeuta potrafi uchwycić i nawiązać do emocji podopiecznego, co w tym przypadku dotyczy smutku związane z brakiem możliwości udziału w konkursie plastycznym. Odzwierciedlenie jest jednym z kluczowych elementów w relacji terapeutycznej, gdyż pozwala klientowi poczuć się wysłuchanym i zrozumianym. Dzięki temu rozwija się zaufanie i bezpieczeństwo w relacji, co jest niezbędne dla skutecznego procesu terapeutycznego. Przykład praktyczny: terapeuta, słysząc o zmartwieniu podopiecznego, może powiedzieć: „Rozumiem, że czujesz się przygnębiony z powodu tego, że nie możesz wziąć udziału w tym konkursie.” Tego typu odpowiedź nie tylko odzwierciedla uczucia klienta, ale również zachęca go do dalszego dzielenia się swoimi myślami i emocjami. Zgodnie z najlepszymi praktykami w psychoterapii, takie techniki są fundamentem skutecznej komunikacji, umożliwiając głębsze zrozumienie problemów, z jakimi zmaga się klient, i wspierając jego proces autoterapii.

Pytanie 25

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi można wyróżnić dwa etapy: terapię

A. aktywującą i resocjalizującą

B. dyrektywną i niedyrektywną

C. czynnościową i spoczynkową

D. relaksacyjną i usprawniającą

Odpowiedzi, które wskazują na dyrektywną i niedyrektywną terapię, aktywizującą i resocjalizującą, uczynniającą i spoczynkową oraz relaksacyjną i usprawniającą, opierają się na nieporozumieniach dotyczących struktury i celów terapii psychicznej. Dyrektywna oraz niedyrektywna terapia odnoszą się w zasadzie do stylów prowadzenia terapii, a nie do etapów terapeutycznych. W terapii dyrektywnej terapeuta kieruje przebiegiem sesji, co może być skuteczne w niektórych przypadkach, ale nie definiuje to fundamentalnego etapu leczenia. W przypadku spoczynkowej terapii, koncentrującej się na odpoczynku, nie dostarcza ona aktywnych narzędzi do rozwoju pacjenta, co jest kluczowe w pracy z osobami z zaburzeniami psychicznymi. Uczynniającą i relaksacyjną terapią często są traktowane jako metody wspierające, a nie jako główne etapy. Kluczowe w pracy z pacjentami jest zrozumienie, że ich potrzeby są złożone, a terapia powinna koncentrować się na ich aktywizacji i resocjalizacji, co sprzyja ich zdrowieniu oraz integracji ze społeczeństwem. Niezrozumienie tych aspektów prowadzi do pomniejszania znaczenia skutecznych metod terapeutycznych, które są oparte na aktualnych badaniach i praktykach w dziedzinie psychoterapii. Ignorowanie tego może prowadzić do niepełnej lub nieefektywnej interwencji terapeutycznej, co z kolei negatywnie wpływa na osiągane rezultaty w leczeniu pacjentów.

Pytanie 26

Pacjent przebywający na dziennym oddziale psychiatrycznym nieustannie obawia się, że może zachorować na poważną chorobę. Zdecydowanie zwiększył częstotliwość mycia dłoni, co na krótko daje mu poczucie kontroli i zmniejsza lęk. Z biegiem czasu czynność ta stała się przymusowa. Pacjent przejawia objawy

A. choroby afektywnej dwubiegunowej

B. osobowości dyssocjalnej

C. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych

D. zespołu Aspergera

Pacjent wykazuje objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (OCD), co jest zgodne z opisanymi symptomami. Zaburzenia te charakteryzują się obecnością obsesji, czyli niechcianych, natrętnych myśli, które wywołują lęk oraz kompulsji, czyli przymusowych czynności, które osoba wykonuje, aby złagodzić ten lęk. W tym przypadku pacjent obawia się zakażenia poważną chorobą, co prowadzi do wzmożonej potrzeby mycia rąk. Mycie rąk staje się czynnością przymusową, co jest typową cechą OCD. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje identyfikację i leczenie pacjentów z OCD, co najczęściej polega na terapii poznawczo-behawioralnej, która skupia się na modyfikacji myślenia oraz zachowań. Terapia ta jest uznawana za skuteczną w redukcji objawów OCD. Dodatkowo, leki, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, mogą być stosowane w celu zmniejszenia objawów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla pracy z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.

Pytanie 27

26-letnia Ewa, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, jest w dużej mierze zależna od pomocy rodziców, którzy są nadopiekuńczy. Jakiego rodzaju zajęcia terapeutyczne powinien zaproponować jej terapeuta, aby poprawić jej samodzielność w codziennym życiu?

A. Muzykoterapię receptywną

B. Zajęcia w pracowni kulinarnej

C. Zajęcia w pracowni wikliniarskiej

D. Biblioterapię aktywną

Zajęcia w pracowni kulinarnej są idealnym rozwiązaniem dla pani Ewy, ponieważ skupiają się na rozwijaniu umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla zwiększenia samodzielności w codziennym życiu. Pracownia kulinarna pozwala uczestnikom na naukę przygotowywania prostych posiłków, co nie tylko wpływa na poprawę umiejętności życiowych, ale także na wzrost pewności siebie. W tym kontekście, zajęcia te mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pani Ewy, co jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie personalizacji w podejściu do pacjenta. Dodatkowo, wykonywanie prostych zadań kulinarnych, takich jak krojenie warzyw czy mieszanie składników, może być przyjemną formą terapii, sprzyjającą integracji społecznej i rozwijaniu umiejętności współpracy. W literaturze przedmiotu można znaleźć liczne badania, które potwierdzają efektywność kulinarnych zajęć terapeutycznych w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, co pokazuje ich znaczenie w kontekście rozwoju osobistego oraz samodzielności.

Pytanie 28

W ramach komunikacji interpersonalnej, reakcja odbiorcy na przyjęty komunikat określana jest jako

A. sprzężeniem zwrotnym

B. szumem komunikacyjnym

C. kodowaniem

D. dekodowaniem

Sprzężenie zwrotne to kluczowy element procesu komunikacji interpersonalnej, który obejmuje reakcję odbiorcy na przekaz zrozumiany z komunikatu nadawcy. W kontekście komunikacji, sprzężenie zwrotne może przybierać różne formy, takie jak werbalne potwierdzenie, gesty czy mimika, które sygnalizują nadawcy, jak jego komunikat został odebrany. Przykładem może być sytuacja w zespole roboczym, gdzie podczas prezentacji członek zespołu kiwa głową na znak zrozumienia, co informuje prezentera, że jego argumenty są jasne. W praktyce, efektywne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego przyczynia się do lepszego zrozumienia i budowania relacji w komunikacji. Odpowiednie udzielanie i interpretowanie feedbacku jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi, które podkreślają znaczenie otwartości w komunikacji, aby tworzyć środowisko sprzyjające współpracy. Sprzężenie zwrotne nie tylko wzmacnia relacje interpersonalne, lecz także przyczynia się do efektywności w pracy zespołowej, dlatego warto zwracać na nie szczególną uwagę w każdej formie interakcji.

Pytanie 29

Która kategoria ćwiczeń rozwija chwyt pęsetkowy?

A. Granie na instrumentach, wycinanie oraz malowanie palcami

B. Przesuwanie koralików na drucie, sortowanie małych korali oraz guzików

C. Przesypywanie sypkich materiałów, głaskanie futer i aksamitu

D. Wyżymanie gąbki i naciskanie piszczącej zabawki

Odpowiedź wskazująca na przesuwanie koralików na drucie oraz sortowanie małych korali i guzików jest poprawna, ponieważ te czynności bezpośrednio angażują chwyt pęsetkowy, który jest kluczowy w rozwoju motoryki małej u dzieci. Chwyt pęsetkowy polega na precyzyjnym trzymaniu drobnych przedmiotów między kciukiem a palcem wskazującym, co jest rozwijane poprzez manipulację małymi obiektami. Praktyczne zastosowanie tego rodzaju ćwiczeń można obserwować w kontekście terapii zajęciowej, gdzie rozwój zdolności manualnych jest istotny dla niezależności i codziennych czynności. Usprawnienie chwytu pęsetkowego wprowadza dzieci w świat precyzyjnych działań, jak pisanie, rysowanie czy korzystanie z narzędzi. Zgodnie z zaleceniami pedagogiki i psychologii rozwojowej, regularne ćwiczenie manipulacji małymi przedmiotami wspiera rozwój koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zwiększa zdolność koncentracji, co jest niezbędne w procesie uczenia się. Przy wykorzystaniu kolorowych koralików dzieci mogą również rozwijać zdolności kreatywne, co w połączeniu z technikami terapeutycznymi prowadzi do wszechstronnego rozwoju.

Pytanie 30

Terapeuta, który powiedział do podopiecznego: Rozumiem, że według ciebie organizacja wystawy prac to świetny pomysł, użył metody aktywnego słuchania zwanej

A. motywacją

B. parafrazą

C. reprezentowaniem

D. docenieniem

Parafraza to technika aktywnego słuchania, polegająca na powtarzaniu lub przekształcaniu wypowiedzi rozmówcy w sposób, który odzwierciedla jego myśli i uczucia. W opisanym przypadku terapeuta zastosował tę technikę, potwierdzając zrozumienie idei podopiecznego o organizacji wystawy prac. Dzięki temu pacjent czuje się słuchany i zrozumiany, co znacznie zwiększa efektywność komunikacji oraz buduje zaufanie w relacji terapeutycznej. W praktyce, parafrazowanie może przybierać różne formy, w tym uszczegółowienie myśli rozmówcy lub ich uproszczenie dla lepszego zrozumienia. W kontekście psychoterapii i doradztwa, umiejętność parafrazowania jest kluczowa, gdyż pozwala na weryfikację informacji oraz głębsze eksplorowanie emocji pacjenta. Umożliwia to również terapeutom lepsze dostosowanie się do potrzeb swoich klientów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychologii i terapii.

Pytanie 31

Dla każdej osoby przyjętej do ośrodka wsparcia społecznego tworzony jest indywidualny program działania

A. wspierająco-aktywizującego

B. pielęgnacyjno-opiekuńczego

C. terapeutyczno-leczniczego

D. rewalidacyjno-wychowawczego

Odpowiedź "wspierająco-aktywizującego" jest poprawna, ponieważ indywidualne plany postępowania w środowiskowych domach samopomocy są zaprojektowane w celu wsparcia osób z różnymi potrzebami, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i codziennym. Takie plany uwzględniają nie tylko aspekty zdrowotne i rehabilitacyjne, ale również rozwój umiejętności życiowych oraz integrację z otoczeniem. Na przykład, osoba z niepełnosprawnością intelektualną może potrzebować wsparcia w nauce umiejętności interpersonalnych lub organizacyjnych, co jest kluczowe dla jej samodzielności. Wspierająco-aktywizujący plan postępowania powinien być elastyczny i dostosowywany do zmieniających się potrzeb uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze rehabilitacji i wsparcia społecznego. Standardy dotyczące jakości usług w takich domach wymagają, aby plany były współtworzone z samymi uczestnikami oraz ich rodzinami, co zwiększa ich efektywność i zaangażowanie. To holistyczne podejście nie tylko wspiera rozwój osobisty, ale również przyczynia się do poprawy jakości życia osób z niepełnosprawnościami, co jest kluczowe w pracy w sektorze pomocy społecznej.

Pytanie 32

Do realizacji terapii wobec pacjenta należy dobrać sztalugę z elektrycznym mechanizmem oraz pędzle wyposażone w uchwyty do trzymania ustami

A. z metaplazją

B. z tetraplegią

C. z hemiparezą

D. z dysplazją

Sztaluga z mechanizmem elektrycznym oraz pędzle z uchwytami do trzymania ustami są niezbędne w terapii pacjentów z tetraplegią, ponieważ ta grupa osób boryka się z poważnymi ograniczeniami ruchowymi w kończynach górnych i dolnych. Tetraplegia, wynikająca zazwyczaj z urazów rdzenia kręgowego, powoduje całkowitą lub częściową utratę funkcji ruchowych, co znacząco wpływa na zdolności manualne. Zastosowanie sztalugi z elektrycznym mechanizmem umożliwia pacjentowi łatwiejszą kontrolę nad narzędziami artystycznymi, co wspiera proces rehabilitacji poprzez aktywne uczestnictwo w twórczości. Użycie pędzli z uchwytami do trzymania ustami pozwala na dalsze zwiększenie niezależności i możliwości ekspresji artystycznej, co może być nie tylko formą terapii zajęciowej, ale również sposobem na poprawę samopoczucia psychicznego pacjenta. W terapii zajęciowej dąży się do włączenia pacjenta w różnorodne aktywności, które są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb i możliwości, co jest zgodne z aktualnymi standardami rehabilitacyjnymi.

Pytanie 33

Ludoterapia to aktywności, w których wykorzystuje się w terapii

A. kontakt z przyrodą

B. gry i zabawy

C. kulturę i tradycje ludowe

D. relaksujące działanie śmiechu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Ludoterapia jest formą terapii, która wykorzystuje elementy gier i zabaw jako podstawowe narzędzie w procesie terapeutycznym. Jest to podejście szczególnie efektywne w pracy z dziećmi, ale także z młodzieżą i dorosłymi. Gry i zabawy stają się medium, przez które uczestnicy mogą wyrażać swoje emocje, uczyć się nowych umiejętności społecznych oraz radzić sobie z trudnościami. Przykłady zastosowania ludoterapii obejmują użycie gier planszowych do nauki współpracy oraz gier ruchowych do rozwijania umiejętności motorycznych i komunikacyjnych. W kontekście standardów branżowych, ludoterapia często jest integrowana w programach rehabilitacyjnych oraz terapii zajęciowej, co podkreśla jej znaczenie w holistycznym podejściu do zdrowia psychicznego. Badania wykazują, że gry mogą wspierać rozwój osobowy i emocjonalny, a także ułatwiać nawiązywanie relacji interpersonalnych. Korzystanie z tej formy terapii powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest kluczowe w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 34

Na początku zajęć, terapeuta zachęcił grupę uczestników do wyrażenia swoich emocji dnia poprzez spontaniczny ruch w rytm muzyki, wzbogacając to klaskaniem, tupaniem i uderzaniem dłońmi o uda. Wykorzystał przy tym ćwiczenie typowe dla metody

A. Sherborne

B. Dennisona

C. Orffa

D. Klanzy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Metoda Orffa, stworzona przez niemieckiego kompozytora Carla Orffa, koncentruje się na integracji muzyki, ruchu, dramy i słowa w procesie edukacji muzycznej. W kontekście terapii, wykorzystanie rytmicznych elementów, takich jak klaskanie, tupanie i uderzanie dłońmi o uda, jest kluczowe dla wyrażania emocji oraz rozwijania umiejętności motorycznych i społecznych uczestników. Poprzez spontaniczny ruch uczestnicy mogą lepiej zrozumieć swoje emocje, a także nauczyć się ich wyrażania w bezpieczny i kreatywny sposób. Przykładem praktycznego zastosowania metody Orffa może być organizacja warsztatów muzycznych, gdzie uczestnicy, poprzez improwizację, uczą się komunikacji i współpracy w grupie. Metoda ta jest zgodna z aktualnymi standardami edukacji muzycznej, które promują aktywne uczestnictwo uczniów i rozwijanie ich kreatywności oraz poczucia wspólnoty.

Pytanie 35

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Drama

B. Gry komputerowe

C. Samotność w lesie

D. Ćwiczenia fizyczne

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 36

Terapeuta zajęciowy, kalkulując wydatki na trening ekonomiczny dla swojego podopiecznego w ciągu miesiąca, powinien użyć programu

A. Power Point

B. Excel

C. Publisher

D. Word

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Microsoft Excel to zaawansowane narzędzie do obliczeń i analizy danych, które doskonale sprawdza się w zarządzaniu kosztami. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Excela, można precyzyjnie obliczyć koszty treningu ekonomicznego, tworząc arkusze kalkulacyjne, które umożliwiają łatwe sumowanie wydatków, porównywanie cen oraz prognozowanie przyszłych kosztów. Excel oferuje funkcje takie jak SUMA, ŚREDNIA, czy bardziej zaawansowane narzędzia analityczne, które pozwalają na efektywne zarządzanie budżetem. Dzięki możliwości tworzenia wykresów i tabel przestawnych, można wizualizować wydatki i lepiej zrozumieć, na co są wydawane fundusze. Dobre praktyki w branży wskazują na wykorzystanie Excela do tworzenia zautomatyzowanych raportów, co oszczędza czas i zwiększa dokładność obliczeń. Warto również pamiętać o szablonach budżetowych, które mogą być dostępne w Excelu, co ułatwia pracę terapeuty zajęciowego oraz przyspiesza proces kalkulacji.

Pytanie 37

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy

D. mieszkańca domu pomocy społecznej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zespół, który zajmuje się opieką i terapią, ma dość ważną rolę, bo tworzy indywidualne plany wsparcia. To naprawdę kluczowe dla osób, które mieszkają w domach pomocy społecznej. Te placówki oferują różne rodzaje wsparcia, skierowane do ludzi z różnymi potrzebami, jak na przykład seniorzy, osoby z niepełnosprawnościami czy z przewlekłymi chorobami. Ważne, by taki plan był dopasowany do konkretnych potrzeb danej osoby i obejmował różne formy wsparcia – od terapii zajęciowej, przez rehabilitację, aż po pomoc w codziennych sprawach. W praktyce, żeby to dobrze działało, zespół spotyka się regularnie, co pozwala na monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. Również współpraca z mieszkańcami i ich bliskimi jest mega istotna, żeby mieć pewność, że plan jest zgodny z ich oczekiwaniami. Warto pamiętać, że standardy, jakie wskazuje Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej, podkreślają, jak ważne jest indywidualne podejście i angażowanie mieszkańców w decyzje dotyczące ich opieki.

Pytanie 38

Przewidywanie przyszłego kierunku zmian danego procesu lub zakłócenia to jaka diagnoza?

A. identyfikacyjna

B. genetyczna

C. funkcjonalna

D. prognostyczna

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź prognostyczna jest poprawna, ponieważ diagnoza prognostyczna odnosi się do przewidywania przyszłych kierunków zmian danego procesu lub zaburzenia na podstawie dostępnych danych oraz analizy aktualnego stanu. W praktyce, prognozowanie jest kluczowym elementem w wielu dziedzinach, takich jak medycyna, psychologia czy zarządzanie. Na przykład, w medycynie, lekarze często używają danych z badań klinicznych, aby przewidzieć, jak choroba może się rozwijać u pacjenta, co pozwala na wcześniejsze wdrożenie odpowiednich interwencji i leczenia. Przykładem mogą być badania nad nowotworami, gdzie analiza biomarkerów i innych wskaźników może pomóc ocenić, jakie są szanse na remisję czy nawroty choroby. W kontekście standardów medycznych, diagnoza prognostyczna jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi oceny ryzyka i podejmowania decyzji klinicznych, co podkreśla jej znaczenie w praktyce medycznej.

Pytanie 39

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

B. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

C. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

D. organizację wyjść do kina

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Organizowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale również wpływa pozytywnie na samopoczucie psychiczne, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnościami. Przykłady aktywnych form spędzania czasu to zajęcia sportowe, taneczne czy artystyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz rozwijają umiejętności interpersonalne. Warto również wprowadzać elementy rywalizacji w formie gier zespołowych, co może dodatkowo zwiększyć zaangażowanie uczestników. Badania wskazują, że regularna aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na rozwój motoryczny i koordynację, co jest istotne w terapii osób z zespołem Downa. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do możliwości uczestników, co zwiększa jej efektywność i bezpieczeństwo. Dobrym przykładem są również zajęcia prowadzone przez wyspecjalizowanych terapeutów, którzy opracowują programy dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych.

Pytanie 40

Jakiego rodzaju biblioterapia jest wskazana w zajęciach socjoterapeutycznych dla dzieci pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych?

A. Wychowawcza

B. Instytucjonalna

C. Kliniczna

D. Reminiscencyjna

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór biblioterapii wychowawczej w kontekście zajęć socjoterapeutycznych dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jest uzasadniony, ponieważ ten rodzaj terapii skupia się na rozwijaniu umiejętności społecznych, emocjonalnych oraz poznawczych uczestników. Biblioterapia wychowawcza polega na wykorzystaniu literatury w celu przekazania wartości i norm społecznych, co jest kluczowe dla dzieci, które mogą nie mieć ich stabilnych wzorców w swoim otoczeniu. Przykładowo, poprzez czytanie opowiadań, w których bohaterowie pokonują trudności, dzieci uczą się radzenia sobie z emocjami i nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, terapeuci mogą organizować grupowe dyskusje na temat przeczytanych książek, co pozwala dzieciom wyrażać swoje myśli i uczucia w bezpiecznym środowisku. Tego rodzaju podejście sprzyja integracji grupowej, a także sprzyja budowaniu zaufania i empatii wśród uczestników, co jest niezbędne w pracy z dziećmi z trudnych środowisk. Dodatkowo, biblioterapia wychowawcza jest zgodna z standardami programów interwencyjnych, które podkreślają znaczenie angażowania dzieci w aktywności, które rozwijają ich umiejętności interpersonalne oraz zdolność do samodzielnego myślenia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej