Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 10 czerwca 2025 08:23
Data zakończenia: 10 czerwca 2025 09:08

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie procedury powinny być stosowane podczas ustalania miana roztworu?

A. Ustalanie miana roztworu polega na dokładnym rozcieńczeniu roztworu, aby uzyskać wcześniej zaplanowane stężenie

B. Ustalanie miana każdego roztworu powinno być wykonane natychmiast po jego przygotowaniu

C. Ustalanie miana roztworu polega na dokładnym określeniu stężenia roztworu, w reakcji z roztworem substancji podstawowej o precyzyjnie znanym stężeniu

D. Ustalanie miana roztworu polega na starannym zagęszczeniu roztworu, aby osiągnąć wcześniej ustalone stężenie

Nastawianie miana roztworu to kluczowy proces w chemii analitycznej, który polega na dokładnym ustaleniu stężenia roztworu przez reakcję z roztworem substancji podstawowej o znanym stężeniu. Ta metoda jest niezwykle istotna, ponieważ precyzyjne określenie miana roztworu pozwala na uzyskanie wiarygodnych wyników analitycznych. Na przykład, w przypadku titracji, przy użyciu roztworu wzorcowego o znanym stężeniu, możemy ustalić stężenie substancji analitowanej, co ma kluczowe znaczenie w laboratoriach chemicznych oraz w badaniach jakościowych i ilościowych. Zgodnie z dobrą praktyką laboratoryjną, należy zapewnić, aby roztwory wzorcowe były przygotowane i przechowywane w odpowiednich warunkach, aby ich stężenie pozostało niezmienne. Ważne jest także wykonywanie pomiarów pod kontrolą określonych protokołów i standardów, jak np. ISO 17025, które zapewniają wysoką jakość i dokładność wyników pomiarów.

Pytanie 2

Na podstawie danych w tabeli wskaż, którego środka suszącego można użyć do osuszenia związku o wzorze (CH₃)₂CO

Środek suszący	Stosowany do suszenia	Nie nadaje się do suszenia
Na	Eter, węglowodory, aminy trzeciorzędowe	Chlorowcopochodne węglowodorów
CaCl₂	Węglowodory, aceton, eter, gazy obojętne	Alkohole, amoniak, aminy
Żel krzemionkowy	W eksykatorze	HF
H₂SO₄	Gazy obojętne i kwasowe	Związki nienasycone, alkohole, substancje zasadowe

A. H2SO4

B. Na

C. żel krzemionkowy

D. CaCl2

Wybór CaCl2 jako środka suszącego do osuszenia acetonu (CH3)2CO jest poprawny, ponieważ jest to substancja, która skutecznie wiąże wodę dzięki swojej higroskopijności. Chlorek wapnia jest powszechnie stosowany do osuszania rozpuszczalników organicznych, w tym ketonów, co czyni go idealnym rozwiązaniem w przypadku acetonu. W praktyce, stosując CaCl2, można uzyskać wysoce czysty aceton, co jest istotne w wielu aplikacjach laboratoryjnych i przemysłowych, takich jak syntezy chemiczne czy preparatyka próbek. Dodatkowo, w kontekście dobrych praktyk laboratoryjnych, ważne jest, aby zawsze stosować odpowiednie metody osuszania, aby uniknąć zanieczyszczeń i uzyskać wiarygodne wyniki. Zgodnie ze standardami branżowymi, takie jak ISO 9001, dbanie o jakość materiałów i ich obróbkę jest kluczowe dla zapewnienia wysokiego poziomu produktów końcowych.

Pytanie 3

Czy próbkę laboratoryjną przechowuje się w lodówce, gdy występuje w niej

A. degradacja termiczna

B. chłonięcie wody

C. rozpad promieniotwórczy

D. utrata lotnych składników

Przechowywanie pobranych próbek laboratoryjnych w lodówce jest kluczowym procesem, gdyż zapobiega degradacji termicznej, która może prowadzić do nieodwracalnych zmian w składzie chemicznym analitów. Degradacja termiczna zachodzi, gdy próbki są narażone na podwyższone temperatury, co może powodować denaturację białek, rozkład enzymów, a także zmiany w składzie chemicznym substancji czynnych. Przechowywanie w lodówce (zwykle w temperaturze 2-8°C) zapewnia stabilność wielu związków, co jest niezbędne w badaniach analitycznych. Przykładowo, próbki krwi, moczu czy tkanek biologicznych często wymagają przechowywania w chłodnych warunkach, aby zminimalizować ryzyko degradacji. Standardy takie jak ISO 15189 dla laboratoriów medycznych podkreślają istotność odpowiednich warunków przechowywania próbek, co jest niezbędne dla uzyskania wiarygodnych wyników analiz. Właściwe przechowywanie nie tylko chroni próbki, ale również zwiększa dokładność wyników badań, co jest kluczowe dla diagnostyki i dalszego leczenia pacjentów.

Pytanie 4

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Aby sporządzić 20 cm3 roztworu HCl (1+1), należy w pierwszej kolejności wlać do zlewki

A. 10 cm3 wody destylowanej, a następnie 10 cm3 rozcieńczonego kwasu solnego

B. 10 cm3 wody destylowanej, a potem 10 cm3 stężonego kwasu solnego

C. 10 cm3 rozcieńczonego kwasu solnego, a potem 10 cm3 wody destylowanej

D. 10 cm3 stężonego kwasu solnego, a potem 10 cm3 wody destylowanej

Odpowiedź, w której na początku dodajemy 10 cm3 wody destylowanej, a następnie 10 cm3 stężonego kwasu solnego, jest prawidłowa z kilku powodów. Po pierwsze, rozcieńczanie kwasu solnego powinno zawsze rozpocząć się od dodania wody do kwasu, a nie odwrotnie. Dodanie stężonego kwasu do wody zmniejsza ryzyko reakcji egzotermicznej, która może prowadzić do niebezpiecznego rozprysku kwasu. W praktyce, woda powinna być dodawana do kwasu w kontrolowany sposób, aby uniknąć gwałtownego wrzenia. Te zasady są zgodne z najlepszymi praktykami w laboratoriach chemicznych, które podkreślają znaczenie bezpieczeństwa podczas pracy z substancjami żrącymi. Dodatkowo, stężony kwas solny ma gęstość większą niż woda, co oznacza, że jego dodanie do wody powoduje szybkie i silne mieszanie, co ułatwia osiągnięcie pożądanej koncentracji roztworu. W kontekście praktycznym, taka procedura jest niezbędna w laboratoriach analitycznych czy edukacyjnych, gdzie przygotowywanie roztworów o określonych stężeniach jest codziennością.

Pytanie 7

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 8

Na podstawie informacji zawartych w tabeli określ, który parametr spośród podanych należy oznaczyć w pierwszej kolejności.

Tabela. Sposoby utrwalania próbek wody i ścieków, miejsce analizy, dopuszczalny czas przechowywania próbek
Oznaczany parametr	Rodzaj naczynia do przechowywania próbki	Sposób utrwalania próbki	Miejsce wykonania analizy	Dopuszczalny czas przechowywania próbki
Chlorki	szklane lub polietylenowe	-	laboratorium	96 godzin
Chlor pozostały	szklane	-	w miejscu pobrania próbki	-
ChZT	szklane	zakwaszenie do pH<2, schłodzenie do temperatury 2-5°C	laboratorium	24 godziny
Kwasowość	szklane lub polietylenowe	schłodzenie do temperatury 2-5°C	laboratorium	4 godziny
Mangan	szklane lub polietylenowe	zakwaszenie do pH<2, schłodzenie do temperatury 2-5°C	laboratorium	48 godziny

A. Kwasowość.

B. Mangan.

C. Chlor pozostały.

D. Chemiczne zapotrzebowanie na tlen (ChZT).

Odpowiedzi takie jak 'Chemiczne zapotrzebowanie na tlen (ChZT)', 'Kwasowość' czy 'Mangan' są nieprawidłowe w kontekście priorytetów w oznaczaniu parametrów jakości wody. Chemiczne zapotrzebowanie na tlen, choć istotne, jest wskaźnikiem obciążenia organicznego, który niekoniecznie odzwierciedla bieżący stan dezynfekcji wody. Oznaczanie ChZT powinno następować po ocenie wskaźników dezynfekcji, ponieważ jego analiza wymaga więcej czasu i jest mniej pilna w kontekście bezpieczeństwa zdrowotnego. Kwasowość z kolei jest parametrem, który może mieć wpływ na stabilność wody, jednak nie jest bezpośrednio związana z ryzykiem biologicznym, co sprawia, że nie powinna być pierwszym priorytetem w procedurach monitorowania. Mangan jest związkem, który wpływa na barwę i smak wody, ale jego obecność nie wskazuje na skuteczność dezynfekcji. Pomijając oznaczanie chloru pozostałego, można przeoczyć kluczowy element gwarantujący bezpieczeństwo, co jest sprzeczne z dobrymi praktykami zarządzania jakością wody, które kładą nacisk na bieżące monitorowanie i reagowanie na zagrożenia.

Pytanie 9

Jakie środki ochronne należy zastosować podczas sporządzania 1M roztworu zasady sodowej ze stężonego roztworu NaOH, na opakowaniu którego widnieje oznaczenie S/36/37/39?

Numer zwrotu S	Warunki bezpiecznego stosowania
S36	Używać odpowiedniej odzieży ochronnej
S37	Używać odpowiednich rękawic
S38	W przypadku niewystarczającej wentylacji używać sprzętu do oddychania
S39	Używać okularów lub maski ochronnej

A. Gumowe rękawice i maskę ochronną.

B. Odzież ochronną i maskę tlenową.

C. Fartuch ochronny, rękawice i maskę tlenową.

D. Odzież ochronną, rękawice i okulary ochronne.

Odpowiedź 'Odzież ochronną, rękawice i okulary ochronne.' jest poprawna, ponieważ zgodnie z oznaczeniami S/36/37/39 na opakowaniu NaOH, wymagane są wymienione środki ochrony osobistej. Oznaczenie S36 wskazuje na obowiązek noszenia odzieży ochronnej, co ma na celu minimalizację kontaktu skóry z substancją chemiczną, która może być silnie żrąca. S37 sugeruje stosowanie rękawic ochronnych, które chronią dłonie przed skutkami kontaktu z niebezpiecznymi substancjami, a S39 odnosi się do konieczności używania okularów ochronnych lub maski, aby zapobiec dostaniu się substancji do oczu. W praktyce, stosowanie tych środków ochrony jest kluczowe podczas pracy z chemikaliami, aby zminimalizować ryzyko urazów i zapewnić bezpieczeństwo w laboratorium. Przykładowo, w laboratoriach chemicznych zaleca się także regularne szkolenia z zakresu BHP, które podkreślają znaczenie odpowiednich środków ochrony osobistej.

Pytanie 10

W karcie charakterystyki chemikaliów znajduje się informacja o przechowywaniu dichromianu(VI) potasu: .. powinien być przechowywany w odpowiednio oznakowanych, szczelnie zamkniętych pojemnikach, w chłodnym, suchym i dobrze wentylowanym magazynie, który posiada instalację elektryczną i wentylacyjną. Z tego opisu wynika, że ten chemikal może być przechowywany

A. w szczelnie zamkniętych słoikach, umieszczonych w wentylowanym pomieszczeniu

B. w workach jutowych umieszczonych w wentylowanym pomieszczeniu

C. w drewnianych skrzyniach umieszczonych w wentylowanym pomieszczeniu

D. w workach papierowych umieszczonych w wentylowanym magazynie

Odpowiedź wskazująca na magazynowanie dichromianu(VI) potasu w szczelnie zamkniętych słoikach w wentylowanym pomieszczeniu jest poprawna, ponieważ spełnia wszystkie wymagania określone w karcie charakterystyki substancji chemicznych. Przechowywanie substancji chemicznych w odpowiednich opakowaniach jest kluczowe dla zapewnienia ich stabilności oraz minimalizacji ryzyka kontaktu z czynnikami zewnętrznymi. Szczelne zamknięcie słoików zapobiega uwolnieniu substancji do atmosfery oraz chroni je przed wilgocią, co jest istotne w kontekście ich właściwości chemicznych. Ponadto, zapewnienie odpowiedniej wentylacji w pomieszczeniu magazynowym jest niezbędne dla redukcji potencjalnych zagrożeń związanych z kumulacją par lub oparów. W praktyce, przechowywanie substancji w takich warunkach jest zgodne z zasadami GHS (Globalnie Zharmonizowany System Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów), który zaleca stosowanie odpowiednich środków ostrożności przy składowaniu substancji niebezpiecznych, a także przestrzeganie lokalnych regulacji dotyczących składowania chemikaliów. Przykładowo, w laboratoriach chemicznych często stosuje się podobne procedury do zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony środowiska.

Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

Aby przygotować 500 cm³ roztworu KMnO₄ (M = 158 g/mol) o stężeniu 0,02 mol/dm³, ile należy zważyć?

A. 15,8 g KMnO4

B. 3,16 g KMnO4

C. 1,58 g KMnO4

D. 7,95 g KMnO4

Aby obliczyć masę KMnO4 potrzebną do sporządzenia roztworu o określonym stężeniu, należy zastosować wzór: m = C * V * M, gdzie m to masa substancji, C to stężenie molowe (w mol/dm³), V to objętość roztworu (w dm³), a M to masa molowa substancji (w g/mol). W przypadku KMnO4, jego masa molowa wynosi 158 g/mol, a stężenie, które chcemy uzyskać, to 0,02 mol/dm³. Objętość roztworu to 500 cm³, co odpowiada 0,5 dm³. Podstawiając wartości do wzoru, otrzymujemy: m = 0,02 mol/dm³ * 0,5 dm³ * 158 g/mol = 1,58 g. Otrzymana wartość 1,58 g oznacza, że do przygotowania 500 cm³ roztworu KMnO4 o stężeniu 0,02 mol/dm³ należy odważyć tę dokładną ilość substancji. Takie obliczenia są kluczowe w laboratoriach chemicznych, gdzie precyzyjne przygotowanie roztworów o określonym stężeniu jest niezbędne do przeprowadzenia analiz oraz eksperymentów. Przykładowo, w chemii analitycznej, dokładne stężenie roztworów ma bezpośredni wpływ na wyniki titracji oraz innych metod analitycznych.

Pytanie 13

Nie należy używać gorącej wody do mycia

A. kolby stożkowej

B. zlewki

C. szkiełka zegarkowego

D. kolby miarowej

Mycie szkiełka zegarkowego gorącą wodą może wydawać się logiczne ze względu na potrzebę usunięcia zanieczyszczeń, ale w rzeczywistości może prowadzić do niepotrzebnych uszkodzeń. Szkiełka zegarkowe są często wykonane z materiałów odpornych na działanie wody, jednak ich struktura może być wrażliwa na ekstremalne temperatury. W przypadku kolby stożkowej i zlewki, te naczynia również powinny być myte z zachowaniem ostrożności. Kolby stożkowe są bardziej wytrzymałe niż kolby miarowe, ale ich mycie gorącą wodą może wpływać na ich trwałość i dokładność pomiarów, jeśli są używane do bardziej precyzyjnych aplikacji. Zlewki, podobnie jak kolby, mogą być narażone na uszkodzenia, ale są mniej wrażliwe na zmiany temperatury. Kluczowym aspektem mycia wszelkich naczyń laboratoryjnych jest ich odpowiednia konserwacja w celu zapewnienia ich długowieczności. Użytkownicy często mylą właściwe techniki mycia, co prowadzi do uszkodzeń sprzętu, a co za tym idzie do błędów w eksperymentach. Dlatego zaleca się stosowanie letniej wody i delikatnych detergentów, aby uniknąć negatywnych skutków dla sprzętu laboratoryjnego.

Pytanie 14

Użycie płuczek jest konieczne w trakcie procesu

A. oczyszczania gazów

B. flotacji

C. krystalizacji

D. destylacji

Płuczkami, czyli urządzeniami stosowanymi do oczyszczania gazów, posługujemy się w celu usunięcia zanieczyszczeń oraz toksycznych substancji z gazów odpadowych. W procesie tym gaz przepływa przez ciecz, najczęściej wodę lub roztwory chemiczne, które absorbują zanieczyszczenia. Przykładem zastosowania płuczek jest przemysł chemiczny, gdzie gazy powstałe w wyniku reakcji chemicznych często zawierają szkodliwe dla środowiska substancje. Płuczki są zgodne z normami ochrony środowiska, takimi jak dyrektywy unijne dotyczące emisji gazów do atmosfery. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych technologii płuczek, można osiągnąć wysoką efektywność oczyszczania, co przyczynia się do zmniejszenia emisji zanieczyszczeń i ochrony zdrowia publicznego. W praktyce płuczkami można również oczyszczać gazy przemysłowe, co jest kluczowe w kontekście zrównoważonego rozwoju i odpowiedzialności ekologicznej przedsiębiorstw.

Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 16

Czego brakuje w zestawie pokazanym na ilustracji?

A. stojak, łącznik oraz termometr

B. stojak, łącznik i łapa

C. stojak, termometr oraz siatka

D. bagietka, termometr oraz siatka

Wybór innych odpowiedzi często wiąże się z niepełnym zrozumieniem roli, jaką poszczególne elementy odgrywają w laboratoriach. Bagietka, będąca elementem używanym w kuchni, nie ma zastosowania w kontekście laboratoryjnym. Jej obecność w zestawie nie tylko nie pasuje do środowiska laboratorium, ale także wskazuje na brak wiedzy o standardowych narzędziach wykorzystywanych w procesach eksperymentalnych. Termometr, choć ważny w wielu pomiarach, nie jest elementem strukturalnym, który wspierałby stabilność zestawów montażowych. Odpowiedzi zawierające termometr pomijają kluczowe komponenty, takie jak statyw i łącznik, które są nieodzowne w każdym eksperymencie wymagającym precyzyjnego pomiaru. Z kolei łącznik i łapa, będące istotnymi elementami w laboratoriach, są fundamentalne dla łączenia i stabilizacji, co jest kluczowe dla uniknięcia wypadków w trakcie doświadczeń. Często popełnianym błędem jest skupianie się na pojedynczych narzędziach, zamiast na całościowej konfiguracji sprzętu, co prowadzi do nieporozumień. Właściwe zrozumienie komplementarności elementów sprzętu laboratoryjnego jest kluczowe dla ich efektywnego wykorzystania w praktyce.

Pytanie 17

Podczas krystalizacji 210 g technicznego bezwodnego siarczanu(VI) cynku uzyskano 250 g ZnSO₄ x 7H₂O. Jaka była wydajność procesu krystalizacji?

A. 202%

B. 84% (Zn — 65 g/mol, S — 32 g/mol, O — 16 g/mol, H — 1 g/mol)

C. 63,5%

D. 66,8%

W analizie wydajności krystalizacji istotne jest zrozumienie, jak oblicza się wydajność i co ją wpływa. Błędne odpowiedzi mogą wynikać z niepełnego zrozumienia obliczeń dotyczących mas molowych oraz ich wpływu na wydajność procesu. Często popełnianym błędem jest mylenie masy uzyskanego produktu z masą teoretyczną substancji wyjściowej, co prowadzi do nadmiernej interpretacji wyników. Na przykład, zastosowanie wartości 202% w odpowiedzi wskazuje na fundamentalne błędne zrozumienie samej definicji wydajności, ponieważ nie może ona przekraczać 100%. Wynik powyżej 100% sugeruje, że ilość uzyskanego produktu jest większa niż ilość materiału wyjściowego, co jest fizycznie niemożliwe. Kolejnym typowym błędem jest niewłaściwe obliczenie mas molowych substancji, co może prowadzić do poważnych rozbieżności w wynikach. Przykładowo, jeśli nie uwzględnia się całkowitej masy wody w hydratach, może to skutkować nieprawidłowym oszacowaniem wydajności. Aby wyeliminować takie błędy, ważne jest nie tylko dokładne przeprowadzenie obliczeń, ale także stosowanie standardowych praktyk laboratorialnych, takich jak ważenie i analizy chemiczne, które umożliwiają precyzyjne określenie masy substancji. Zachowanie ostrożności w obliczeniach oraz zrozumienie chemicznych podstaw procesów krystalizacji jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych i użytecznych wyników.

Pytanie 18

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 19

Instalacja, do której należy podłączyć palnik, powinna być pokryta farbą w kolorze

A. niebieskim

B. zielonym

C. żółtym

D. szarym

Odpowiedź 'żółty' jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z europejskimi standardami dotyczącymi oznaczeń kolorystycznych instalacji gazowych, szczególnie w kontekście palników, kolor żółty jest używany do oznaczania instalacji związanych z gazem. Takie oznaczenie ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa, umożliwiając łatwe zidentyfikowanie instalacji gazowych w obiektach przemysłowych oraz mieszkalnych. Praktycznie, jeśli instalacja gazowa jest pomalowana na kolor żółty, operatorzy i serwisanci mogą szybko zidentyfikować, że mają do czynienia z systemem wymagającym szczególnej uwagi, co jest kluczowe w kontekście zapobiegania awariom. Dodatkowo, w dokumentacji technicznej wielu krajów europejskich, w tym Polskim Normie PN-EN 60079, podkreśla się znaczenie użycia odpowiednich kolorów do oznaczania instalacji, co ułatwia prace konserwacyjne i serwisowe. Użycie właściwego koloru minimalizuje ryzyko pomyłek i poprawia ogólne bezpieczeństwo w miejscu pracy.

Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

W laboratoriach roztwór potasu dichromianu(VI) w stężonym kwasie siarkowym(VI) wykorzystuje się do

A. odkamieniania urządzeń wodnych

B. wytrącania trudno rozpuszczalnych soli w wodzie

C. roztwarzania różnych stopów

D. czyszczenia szkła laboratoryjnego

Roztwór dichromianu(VI) potasu w stężonym kwasie siarkowym(VI) jest powszechnie stosowany w laboratoriach do mycia szkła laboratoryjnego, ponieważ jego właściwości chemiczne umożliwiają skuteczne usuwanie zanieczyszczeń organicznych oraz pozostałości po reakcjach chemicznych. Dichromian(VI) potasu działa jako silny utleniacz, co sprawia, że jest efektywny w eliminowaniu resztek organicznych, które mogą pozostać na powierzchni szkła. Praktyczne zastosowanie tego roztworu obejmuje czyszczenie probówek, kolb, oraz innych naczyń używanych w chemii analitycznej i syntetycznej. Ze względu na jego wysoką skuteczność, często jest stosowany przed przeprowadzaniem eksperymentów, aby zapewnić, że nie ma kontaminacji, która mogłaby wpłynąć na wyniki. W branży laboratoryjnej przestrzeganie standardów czystości i użycie odpowiednich reagentów jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników, a roztwór dichromianu(VI) potasu w tym kontekście odgrywa istotną rolę. Ponadto, należy pamiętać o bezpieczeństwie pracy z tymi substancjami, ponieważ są one toksyczne i wymagają odpowiednich środków ochrony osobistej.

Pytanie 23

Próbka laboratoryjna posiadająca cechy higroskopijne powinna być pakowana

A. w szczelne opakowania

B. w torby jutowe

C. w skrzynie drewniane

D. w torby papierowe

Odpowiedź "w hermetyczne opakowania" jest prawidłowa, ponieważ próbki laboratoryjne o właściwościach higroskopijnych wykazują silną tendencję do absorbcji wilgoci z otoczenia, co może prowadzić do ich degradacji lub zmian w składzie chemicznym. Hermetyczne opakowania zapewniają skuteczną barierę przed wilgocią, co jest kluczowe dla zachowania integralności takich próbek. Przykładem zastosowania hermetycznych opakowań są próbki soli, które muszą być przechowywane w suchym środowisku, aby uniknąć ich aglomeracji lub rozpuszczenia. Zgodnie z wytycznymi ISO 17025 dotyczącymi akredytacji laboratoriów, zaleca się stosowanie hermetycznych pojemników jako standardowej praktyki w celu zapewnienia, że wyniki analizy są wiarygodne i powtarzalne. Ponadto, hermetyczne opakowania mogą być również stosowane w transporcie próbek, co zmniejsza ryzyko ich kontaminacji i utraty właściwości.

Pytanie 24

Aby wykonać chromatografię cienkowarstwową, należy przygotować eluent składający się z toluenu, acetonu oraz kwasu mrówkowego w proporcjach objętościowych 10:4:1. Jakie ilości poszczególnych składników powinny być wykorzystane do uzyskania 300 cm³ eluentu?

A. 150 cm3 toluenu, 60 cm3 acetonu oraz 15 cm3 kwasu mrówkowego

B. 200 cm3 toluenu, 80 cm3 acetonu oraz 20 cm3 kwasu mrówkowego

C. 300 cm3 toluenu, 75 cm3 acetonu oraz 30 cm3 kwasu mrówkowego

D. 80 cm3 toluenu, 200 cm3 acetonu oraz 20 cm3 kwasu mrówkowego

Aby przygotować eluent w chromatografii cienkowarstwowej, musimy zachować odpowiednie proporcje objętości składników. W przypadku stosunku 10:4:1 oznacza to, że na każde 10 części toluenu przypada 4 części acetonu i 1 część kwasu mrówkowego. Sumując te proporcje, otrzymujemy 15 części łącznie. Dla 300 cm³ eluentu obliczamy objętości poszczególnych składników w następujący sposób: (10/15) * 300 cm³ = 200 cm³ toluenu, (4/15) * 300 cm³ = 80 cm³ acetonu, oraz (1/15) * 300 cm³ = 20 cm³ kwasu mrówkowego. Przygotowanie eluentu w tych dokładnych proporcjach zapewnia optymalne warunki separacji składników w chromatografii. W praktyce, takie precyzyjne przygotowanie roztworów jest istotne, aby zapewnić powtarzalność wyników oraz zgodność z normami laboratoryjnymi dotyczących analizy chemicznej. Warto również zauważyć, że stosowanie odpowiednich proporcji składników eluentu może wpływać na efektywność separacji i rozdziału substancji, co jest kluczowe w analityce chemicznej.

Pytanie 25

Próbka wzorcowa to próbka

A. o dokładnie znanym składzie

B. przygotowana z próbki laboratoryjnej przez jej zmniejszenie

C. otrzymana w wyniku zmieszania próbek jednostkowych

D. przeznaczona w całości do jednego oznaczenia

Próbka wzorcowa to próbka o dokładnie znanym składzie, co czyni ją kluczowym elementem w procesach analitycznych. W analizie chemicznej i badaniach laboratoryjnych próbki wzorcowe są niezbędne do kalibracji instrumentów pomiarowych, a także do walidacji metod analitycznych. Przykładem może być stosowanie standardów w technikach spektroskopowych, gdzie próbki wzorcowe pozwalają na uzyskanie precyzyjnych wyników pomiarów. Zgodnie z normami ISO, próbki wzorcowe powinny być przygotowane z najwyższą starannością, aby zminimalizować błędy pomiarowe. W praktyce, ich zastosowanie obejmuje również monitorowanie jakości procesu produkcyjnego, co pozwala na wykrywanie potencjalnych nieprawidłowości. Stosowanie próbki wzorcowej jest również zgodne z dobrymi praktykami laboratoryjnymi (GLP), które podkreślają znaczenie znanego składu prób w zapewnieniu wiarygodności wyników i umożliwieniu ich porównywalności. Dlatego też, rozwiązując problemy analityczne, znajomość i umiejętność wykorzystania próbek wzorcowych jest niezbędna dla każdego specjalisty w dziedzinie analizy chemicznej i biologicznej.

Pytanie 26

Co oznacza zapis cz.d.a. na etykiecie opakowania odczynnika chemicznego?

A. zawiera maksymalnie 0,05% zanieczyszczeń

B. zawiera co najmniej 0,1% zanieczyszczeń

C. zawiera maksymalnie 0,1% zanieczyszczeń

D. zawiera co najmniej 0,05% zanieczyszczeń

Wybór odpowiedzi, że odczynnik zawiera minimum 0,05% zanieczyszczeń, jest nieprawidłowy, ponieważ nie uwzględnia istoty oznaczenia "cz.d.a.". Oznaczenie to implikuje, że substancje te są przeznaczone do zastosowań analitycznych i muszą spełniać określone normy czystości, które ograniczają zawartość zanieczyszczeń do maksymalnie 0,1%. Odpowiedź sugerująca, że odczynnik zawiera minimum 0,1% zanieczyszczeń, jest również błędna, ponieważ wprowadza w błąd co do definicji czystości. Ponadto odpowiedzi wskazujące na maksymalne zanieczyszczenie wynoszące 0,05% są niewłaściwe, ponieważ mogą prowadzić do nieporozumień w kontekście przygotowania próbek do analiz. W praktyce, odczynniki chemiczne używane w laboratoriach muszą spełniać rygorystyczne wymagania dotyczące czystości, aby zapewnić dokładność i powtarzalność wyników. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że niska granica zanieczyszczeń oznacza, że odczynniki muszą mieć jeszcze bardziej restrykcyjne normy, co nie jest zgodne z rzeczywistością. Właściwe zrozumienie terminologii i oznaczeń w zakresie chemii analitycznej jest kluczowe, aby uniknąć błędów w interpretacji i stosowaniu odczynników w praktyce. Z tego powodu, znajomość standardów czystości jest niezbędna dla każdego profesjonalisty pracującego w laboratorium.

Pytanie 27

Proces nitrowania najczęściej realizuje się, stosując organiczny substrat

A. rozcieńczonym kwasem azotowym(V)

B. mieszaniną kwasów azotowego(V) oraz solnego

C. stężonym kwasem azotowym(V)

D. mieszaniną kwasów azotowego(V) oraz siarkowego(VI)

Reakcja nitrowania to proces chemiczny, w którym do organicznych substratów wprowadza się grupy nitrowe (-NO2). Najczęściej stosowaną metodą tego procesu jest użycie mieszaniny kwasów azotowego(V) i siarkowego(VI). Kwas azotowy(V) jest źródłem grupy nitrowej, natomiast kwas siarkowy(VI) działa jako czynnik osuszający, wspomagając reaktywność kwasu azotowego. W praktyce nitrowanie jest kluczowym etapem w syntezie wielu związków organicznych, takich jak barwniki, leki oraz środki wybuchowe. Na przykład, proces ten jest stosowany w produkcji nitrobenzenu, który jest istotnym prekursorem w syntezie chemikaliów przemysłowych. Dzięki dobrze kontrolowanym warunkom reakcji, można uzyskać wysokie wydajności oraz selektywność w nitrowaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w chemii organicznej. Odpowiednia kontrola temperatury i stężenia reagentów jest niezbędna, aby uniknąć niepożądanych reakcji ubocznych, co jest kluczowe w przemyśle chemicznym.

Pytanie 28

Roztwór, który jest dodawany z biurety w formie kropli do roztworu substancji, którą analizujemy, określamy mianem

A. analitem

B. substratem

C. produktem

D. titrantem

Termin 'titant' odnosi się do substancji, która jest dodawana z biurety do roztworu analizowanej substancji, czyli analitu, w trakcie procesu titracji. Titracja jest kluczową techniką analityczną wykorzystywaną w chemii do określenia stężenia substancji w roztworze poprzez stopniowe dodawanie titranta do analitu aż do osiągnięcia punktu końcowego, który zwykle jest sygnalizowany poprzez zmianę koloru lub inny wskaźnik. Przykładem może być titracja kwasu solnego (HCl) w celu określenia jego stężenia poprzez dodawanie roztworu wodorotlenku sodu (NaOH) jako titranta. W praktyce, zgodnie z zaleceniami norm ISO oraz metodami opisanymi w dokumentach takich jak ASTM, ważne jest, aby dokładnie znać stężenie titranta oraz stosować odpowiednie wskaźniki, co zapewnia uzyskanie dokładnych i powtarzalnych wyników. Znajomość tego pojęcia jest niezbędna dla chemików zajmujących się analizą chemiczną, co podkreśla jego praktyczne zastosowanie w laboratoriach analitycznych.

Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 30

W karcie charakterystyki pewnej substancji znajduje się piktogram dotyczący transportu. Jest to substancja z grupy szkodliwych dla zdrowia

A. ciał stałych.

B. gazów.

C. płynów.

D. cieczy.

Wybór odpowiedzi związanej z gazami, cieczami czy innymi substancjami może być mylący, ponieważ nie uwzględnia specyfiki klasyfikacji materiałów niebezpiecznych. Piktogramy informujące o substancjach szkodliwych dla zdrowia, choć mogą dotyczyć różnych stanów skupienia, w tym gazów i cieczy, w tym przypadku odnoszą się bezpośrednio do ciał stałych. Zrozumienie, dlaczego substancje stałe zostały wyróżnione, jest kluczowe. Wiele osób może błędnie zakładać, że wszystkie substancje szkodliwe dotyczą również cieczy, co jest mylne, gdyż klasyfikacja musi uwzględniać konkretne właściwości fizyczne substancji. Ponadto, niektóre substancje w postaci gazów mogą być szkodliwe, ale ich klasyfikacja jest inna i ma odrębne wymagania dotyczące transportu. Dlatego ważne jest, aby przyjmować podejście holistyczne, uwzględniając właściwości fizyczne oraz chemiczne substancji. Warto także zaznaczyć, że niewłaściwa klasyfikacja może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych oraz prawnych, co czyni tę tematykę niezwykle istotną. Zrozumienie klasyfikacji materiałów niebezpiecznych i ich odpowiedniego transportu jest kluczowe w branżach związanych z chemią, farmaceutyką czy inżynierią środowiska.

Pytanie 31

Piknometr służy do określania

A. lepkości

B. wilgotności

C. gęstości

D. rozpuszczalności

Piknometr jest precyzyjnym przyrządem służącym do pomiaru gęstości substancji, co jest niezwykle istotne w wielu dziedzinach, takich jak chemia, biochemia czy inżynieria materiałowa. Gęstość jest definiowana jako masa na jednostkę objętości i ma kluczowe znaczenie w identyfikacji substancji oraz w kontrolowaniu jakości produktów. Piknometry są wykorzystywane w laboratoriach do pomiaru gęstości cieczy, a także ciał stałych po uprzednim ich przekształceniu w zawiesiny. Przykładowo, w analizie chemicznej, znajomość gęstości substancji pozwala na obliczenie stężenia roztworów, co jest krytyczne dla wielu procesów syntezy chemicznej i analitycznej. Zgodnie z zasadami metrologii, pomiar gęstości powinien być przeprowadzany w warunkach kontrolowanej temperatury, a piknometry muszą być kalibrowane, aby zapewnić wiarygodność wyników. Standardy, takie jak ASTM D1481, wyznaczają metody pomiaru gęstości z wykorzystaniem piknometrów, co dodatkowo podkreśla ich znaczenie w praktyce laboratywnej.

Pytanie 32

W trakcie określania miana roztworu NaOH, do zmiareczkowania 25,0 cm³ tego roztworu, użyto 30,0 cm³ roztworu HCl o stężeniu 0,1000 mol/dm³. Jakie miało miano zasady?

A. 0,1200 mol/dm3

B. 0,1000 mol/dm3

C. 0,1500 mol/dm3

D. 0,2000 mol/dm3

Wiele osób może nie dostrzegać, że poprawne obliczenia miana roztworu NaOH opierają się na znajomości stoichiometrii reakcji chemicznych oraz zrozumieniu, jak stosunki molowe wpływają na obliczenia. Wybrane odpowiedzi, takie jak 0,1000 mol/dm³, mogą sugerować błędne założenie, że miano NaOH odpowiada stężeniu HCl, co jest nieprawidłowe. Odpowiedzi wskazujące na miano 0,1500 mol/dm³ lub 0,2000 mol/dm³ mogą wynikać z błędnego przeliczenia objętości reagenta lub pomyłki w stosunku molowym. W praktyce, takie błędy są częste, gdy osoby nie biorą pod uwagę, że w reakcji neutralizacji między NaOH a HCl dochodzi do wymiany moli zgodnie z równaniem 1:1. Dlatego kluczowe jest, aby w obliczeniach uwzględniać zarówno objętości, jak i właściwe stężenia reagentów. Typowymi pułapkami są również błędy w jednostkach, gdzie pomijanie konwersji cm³ na dm³ prowadzi do nieprawidłowych wyników. Niewłaściwe zrozumienie reakcji chemicznych oraz ich stoichiometrii może skutkować fałszywymi wynikami, co w kontekście analitycznym jest niedopuszczalne. Rekomendacje branżowe sugerują regularne sprawdzanie obliczeń oraz stosowanie wzorców referencyjnych, aby zapewnić prawidłowość wyników, co jest niezwykle istotne w laboratoriach badawczych i przemysłowych.

Pytanie 33

300 cm³ zanieczyszczonego benzenu poddano procesowi destylacji. Uzyskano 270 cm³ czystej substancji. Jaką wydajność miało oczyszczanie?

A. 111%

B. 10%

C. 90%

D. 80%

Wydajność oczyszczania to kluczowy wskaźnik efektywności procesów separacyjnych, jednak nieprawidłowe obliczenia mogą prowadzić do mylnych wniosków. Na przykład, odpowiedź wskazująca na 10% wydajności jest biologicznie niemożliwa w kontekście podanej sytuacji. Tego rodzaju wynik sugeruje, że tylko niewielka ilość czystego produktu została uzyskana, co nie znajduje potwierdzenia w danych. Z kolei 80% wydajności, choć bardziej realistyczna, również nie uwzględnia pełnych możliwości procesu destylacji, który w tym przypadku wykazał znacznie wyższą efektywność. Natomiast odpowiedź 111% jest całkowicie niemożliwa, ponieważ wydajność nie może przekraczać 100%, co oznacza, że w takiej sytuacji powstaje więcej produktu niż było surowca, co jest sprzeczne z zasadami fizyki i chemii. Tego typu błędy koncepcyjne wynikają często z niepełnego zrozumienia zasad obliczania wydajności i mogą prowadzić do nieoptymalnych decyzji w procesach technologicznych. W praktyce przemysłowej, znajomość właściwych metod obliczeniowych oraz ich odpowiednie zastosowanie są niezbędne do podejmowania trafnych decyzji oraz optymalizacji procesów produkcyjnych. Ostatecznie, zrozumienie tego, jak dokładnie obliczyć wydajność, jest kluczowe dla każdego specjalisty w dziedzinie inżynierii chemicznej czy technologii materiałowej.

Pytanie 34

Oblicz stężenie molowe 250 cm³ roztworu NaOH, w którym znajduje się 0,5 g substancji. Masa molowa NaOH wynosi 40 g/mol

A. 0,01 mol/dm3

B. 0,10 mol/dm3

C. 0,50 mol/dm3

D. 0,05 mol/dm3

Aby obliczyć stężenie molowe roztworu NaOH, należy najpierw obliczyć liczbę moli NaOH w 0,5 g substancji. Masa molowa NaOH wynosi 40 g/mol, co oznacza, że 1 mol NaOH waży 40 g. Liczba moli można obliczyć ze wzoru: liczba moli = masa (g) / masa molowa (g/mol). Dla 0,5 g NaOH obliczenia będą wyglądały następująco: 0,5 g / 40 g/mol = 0,0125 mol. Następnie przeliczamy objętość roztworu z cm³ na dm³, co daje 250 cm³ = 0,25 dm³. Stężenie molowe obliczamy, dzieląc liczbę moli przez objętość roztworu w dm³: 0,0125 mol / 0,25 dm³ = 0,05 mol/dm³. Zrozumienie tych obliczeń jest kluczowe w chemii analitycznej, gdzie precyzyjne przygotowywanie roztworów o określonym stężeniu jest niezbędne w eksperymentach i analizach. W praktyce, takie umiejętności są szczególnie ważne w laboratoriach chemicznych, gdzie dokładność i powtarzalność wyników mają kluczowe znaczenie.

Pytanie 35

Którego z poniższych naczyń laboratoryjnych nie powinno się używać do podgrzania 100 cm³wody?

A. Zlewki o pojemności 150 cm3

B. Kolby miarowej o pojemności 100 cm3

C. Zlewki o pojemności 200 cm3

D. Kolby stożkowej o pojemności 200 cm3

Kolby miarowe, ze względu na swoją konstrukcję i przeznaczenie, nie są odpowiednie do stosowania jako naczynia do ogrzewania cieczy, w tym przypadku 100 cm³ wody. Ich główną funkcją jest dokładne mierzenie objętości cieczy, a nie ich podgrzewanie. Kolby miarowe wykonane są z cienkiego szkła, co sprawia, że są bardziej wrażliwe na zmiany temperatury i mogą łatwo pęknąć pod wpływem ciepła. W praktyce laboratoryjnej, do ogrzewania cieczy zaleca się używanie naczyń takich jak zlewki czy kolby stożkowe, które są zaprojektowane do wytrzymywania wysokich temperatur. Na przykład, zlewki wykonane z borokrzemowego szkła, które charakteryzuje się wysoką odpornością na temperaturę, są powszechnie stosowane do takich zadań. Dobre praktyki laboratoryjne nakazują wybieranie naczyń dostosowanych do specyficznych zastosowań, aby zapewnić bezpieczeństwo i efektywność pracy.

Pytanie 36

Do kolby destylacyjnej wprowadzono 200 cm3 zanieczyszczonego acetonu o gęstości d = 0,9604 g/cm3 oraz czystości 90% masowych. W celu oczyszczenia przeprowadzono proces destylacji, w wyniku czego uzyskano 113,74 g czystego acetonu. Jakie były straty acetonu podczas destylacji?

A. 18,33%

B. 65,80%

C. 34,20%

D. 81,77%

Aby obliczyć straty acetonu w procesie destylacji, najpierw musimy zrozumieć, ile acetonu faktycznie było w zanieczyszczonym surowcu. Wprowadzone 200 cm³ zanieczyszczonego acetonu o gęstości 0,9604 g/cm³ zawiera 90% masowych czystego acetonu. Obliczamy masę całkowitą zanieczyszczonego acetonu: 200 cm³ * 0,9604 g/cm³ = 192,08 g. Następnie obliczamy masę czystego acetonu: 192,08 g * 90% = 172,872 g. Po procesie destylacji otrzymano 113,74 g czystego acetonu. Straty acetonu można obliczyć, odejmując masę uzyskaną od masy początkowej: 172,872 g - 113,74 g = 59,132 g. Następnie obliczamy procent strat: (59,132 g / 172,872 g) * 100% = 34,20%. Taki sposób analizy jest zgodny z dobrymi praktykami w przemyśle chemicznym, gdzie kontrola strat substancji jest kluczowa dla efektywności procesów produkcyjnych i ekonomiki operacji.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

Jaka minimalna pojemność powinna mieć miarka, aby jednorazowo zmierzyć 60,0 cm³ wody?

A. 25 cm3

B. 100 cm3

C. 50 cm3

D. 250 cm3

Żeby dobrze odpowiedzieć na to pytanie, warto zrozumieć, jak to jest z pomiarem objętości cieczy. Cylinder miarowy powinien mieć pojemność, która jest większa lub równa tej, którą chcemy zmierzyć, czyli w tym przypadku 60,0 cm³. Najlepiej użyć cylindra o pojemności 100 cm³. Dlaczego? Bo to zapewnia dokładność pomiaru i daje odpowiednią przestrzeń na ewentualne błędy oraz na nabieranie cieczy. W laboratoriach chemicznych to dosyć istotne, bo źle dobrana pojemność może prowadzić do przelania albo niedokładnych pomiarów. Takie rzeczy lepiej omijać, żeby mieć pewność, że pracujemy zgodnie z dobrymi praktykami. Dlatego wybór cylindra 100 cm³ to nie tylko spełnienie wymogów, ale i zadbanie o bezpieczeństwo i dokładność podczas eksperymentów.

Pytanie 40

Zastosowanie łaźni wodnej nie jest zalecane w trakcie prac, w których stosuje się

A. cynk

B. sód

C. glicerynę

D. etanol

Odpowiedzi związane z gliceryną, cynkiem i etanolem są błędne, ponieważ nie stwarzają one takich zagrożeń jak sód w kontekście używania łaźni wodnej. Gliceryna jest substancją niepalną i nie reaguje z wodą w sposób zagrażający bezpieczeństwu, a wręcz przeciwnie, często jest stosowana w różnych zastosowaniach laboratoryjnych, w tym w przygotowywaniu roztworów. Cynk, choć może reagować z kwasami, nie wykazuje takiej reaktywności z wodą jak sód, a w laboratoriach jest często używany w wielu reakcjach chemicznych, które nie wymagają omijania łaźni wodnej. Etanol natomiast, mimo że jest łatwopalny, w normalnych warunkach nie reaguje z wodą w sposób, który byłby niebezpieczny. Błąd w myśleniu polega na generalizacji zagrożeń związanych z różnymi substancjami chemicznymi. Ważne jest, aby zrozumieć, że każdy z tych materiałów ma unikalne właściwości chemiczne, a ich potencjalne zagrożenia muszą być oceniane indywidualnie według przyjętych standardów bezpieczeństwa. Zrozumienie tych różnic pozwala na właściwe podejście do pracy z różnymi substancjami chemicznymi i zapewnia bezpieczne warunki pracy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej