Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 17 czerwca 2025 13:07
Data zakończenia: 17 czerwca 2025 13:13

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Głównym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz znaczną niepełnosprawnością intelektualną i niedosłuchem, jest

A. nabycie umiejętności wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie

B. przygotowanie do pracy w warunkach chronionych

C. zwiększenie wydolności oddechowej oraz poprawa kondycji fizycznej

D. rozwijanie umiejętności organizacji czasu wolnego w sposób aktywny

Sugerowanie, że głównym celem terapii zajęciowej dla osób z mózgowym porażeniem dziecięcym i znaczną niepełnosprawnością intelektualną jest przygotowanie do pracy zawodowej, wzrost wydolności oddechowej czy rozwijanie organizacji czasu wolnego, pomija fundamentalne potrzeby tej grupy pacjentów. Przede wszystkim, osoby te często mają ograniczone możliwości funkcjonowania w codziennym życiu i kluczowe staje się nauczenie ich podstawowych umiejętności, które pozwolą im na samodzielne funkcjonowanie w najprostszych sytuacjach. Sugerowanie, że terapia może koncentrować się na pracy zawodowej, jest nie tylko mylące, ale również niewłaściwe w kontekście ich aktualnych potrzeb. Poziom sprawności fizycznej, który może być osiągnięty za pomocą terapii zajęciowej, w rzeczywistości jest pomocny, ale nie jest głównym celem, szczególnie w kontekście pacjentów z wieloma ograniczeniami. Również argument o wzroście wydolności oddechowej i kondycji fizycznej jest istotny, lecz nie jest to priorytet w pracy z osobami, które walczą z podstawowymi umiejętnościami życiowymi. W terapii zajęciowej kluczowym jest zrozumienie, że podstawowym celem powinno być wsparcie pacjentów w nabywaniu umiejętności życiowych, co pozwala na zwiększenie ich samodzielności oraz jakości życia, zamiast koncentrowania się na aspektach, które mogą być mniej istotne w ich codziennej egzystencji.

Pytanie 2

Zestaw właściwości takich jak: celowość, operatywność, elastyczność oraz kompletność dotyczy

A. diagnozy terapeutycznej

B. dokładnej obserwacji

C. prawidłowego monitoringu

D. dobrego planu

Grupa cech takich jak celowość, operatywność, elastyczność i kompletność rzeczywiście opisuje dobry plan. Celowość odnosi się do jasnego określenia celu, do którego dążymy, co jest kluczowe w procesie planowania. Operatywność oznacza, że plan powinien być wykonalny i praktyczny w zastosowaniu, co zapewnia efektywność działań. Elastyczność to zdolność planu do adaptacji w zmieniających się warunkach, co jest istotne w dynamicznym środowisku pracy. Kompletność z kolei wskazuje, że plan powinien obejmować wszystkie niezbędne elementy, by zapewnić pełne zrozumienie procesów. Na przykład w kontekście projektów zdrowotnych, dobry plan terapeutyczny musi uwzględniać cele zdrowotne pacjenta, dostępne zasoby, metody działania oraz mechanizmy oceny. W literaturze przedmiotu, takie podejście jest zgodne z zasadami zarządzania projektami oraz metodami planowania, które podkreślają znaczenie dobrze skonstruowanego planu dla osiągnięcia sukcesu.

Pytanie 3

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Korsakowa

B. Aspergera

C. Tourette´a

D. Downa

Zespół Tourette'a to zaburzenie neurologiczne, które objawia się tzw. tikami, zarówno ruchowymi, jak i dźwiękowymi. Objawy te nie mają związku z zaburzeniami pamięci ani konfabulacjami. Osoby z zespołem Tourette'a mogą doświadczać trudności w kontrolowaniu swoich ruchów, jednak te objawy są zupełnie odmienne od zaburzeń związanych z pamięcią. Z kolei zespół Downa, będący wadą genetyczną, charakteryzuje się opóźnieniami w rozwoju umysłowym i fizycznym, ale nie powoduje specyficznych objawów pamięciowych czy myślowych, jak ma to miejsce w zespole Korsakowa. Osoby z zespołem Downa mogą wykazywać problemy z myśleniem abstrakcyjnym, ale objawy te nie są związane z konfabulacjami. Zespół Aspergera, będący częścią spektrum autyzmu, wpływa na zdolności społeczne i komunikacyjne, lecz nie wiąże się z zaburzeniami pamięci, które występują w zespole Korsakowa. Typowy błąd myślowy polega na myleniu różnych grup zaburzeń, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Ważne jest, aby zrozumieć specyfikę każdego z tych zespołów oraz ich odpowiednie objawy, aby móc prawidłowo je zidentyfikować i różnicować, co ma kluczowe znaczenie w kontekście diagnostyki i leczenia.

Pytanie 4

Zdecydowane obniżenie zdolności intelektualnych oraz umiejętności funkcjonowania w społeczeństwie u osoby starszej stanowi symptom

A. amnezji

B. manii

C. schizofrenii

D. demencji

Zrozumienie objawów związanych z różnymi zaburzeniami psychicznymi jest kluczowe dla ich prawidłowej diagnozy i leczenia. Mania, często występująca w kontekście zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, objawia się podwyższonym nastrojem, nadmierną aktywnością oraz impulsywnością, co jest zupełnie innym spektrum zachowań niż obniżona sprawność intelektualna czy problemy z codziennym funkcjonowaniem. Amnezja, z kolei, to stan charakteryzujący się utratą pamięci, co może być spowodowane różnymi czynnikami, ale niekoniecznie wiąże się z ogólnym obniżeniem zdolności poznawczych. Schizofrenia to zaburzenie psychiczne, które objawia się halucynacjami, urojeniami oraz dezorganizacją myślenia, a więc nie jest bezpośrednio związana z postępującym osłabieniem funkcji poznawczych. Powszechnym błędem myślowym jest mylenie demencji z innymi zaburzeniami, które mogą mieć pewne wspólne objawy, ale różnią się w istotny sposób pod względem patofizjologii i podejścia terapeutycznego. Kluczowe jest zatem, aby w procesie diagnostycznym uwzględniać pełen obraz kliniczny pacjenta i stosować odpowiednie narzędzia diagnostyczne, co jest zgodne z wytycznymi towarzystw naukowych zajmujących się zdrowiem psychicznym.

Pytanie 5

Specjalista, który zamierza zaprezentować uczestnikom nowo powstałej pracowni ich prawa i obowiązki oraz obowiązujące zasady bhp, powinien w tym celu skorzystać z

A. regulaminu

B. harmonogramu

C. kodeksu

D. statutu

Harmonogram, kodeks i statut to dokumenty, które nie spełniają odpowiednich funkcji, jakie powinien pełnić regulamin w kontekście przedstawiania praw i obowiązków uczestników oraz przepisów bhp. Harmonogram, mimo iż jest przydatny do planowania działań w czasie, nie zawiera szczegółowych zasad dotyczących każdego z uczestników, co czyni go niewłaściwym narzędziem do komunikacji o prawach i obowiązkach. Kodeks, z kolei, to ogólny zbiór norm i zasad działania, który najczęściej odnosi się do szerszej dziedziny, a nie do konkretnej instytucji czy grupy osób. Możliwe jest, że może zawierać odniesienia do zasad bezpieczeństwa, lecz nie zastępuje on konkretnego regulaminu, który dostarcza szczegółowych informacji. Statut jest dokumentem określającym cele, zasady działania i struktury organizacyjne instytucji, ale podobnie jak kodeks, nie jest adekwatnym środkiem do komunikowania praw i obowiązków w kontekście bhp. Wybór jednego z tych dokumentów może prowadzić do błędnych interpretacji i nieporozumień, co zagraża bezpieczeństwu i efektywności pracy. Kluczowe jest zrozumienie, że do skutecznej komunikacji o prawach i obowiązkach w miejscu pracy niezbędny jest regulamin, który jasno określa zasady i procedury, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy.

Pytanie 6

Aby udokumentować proces rehabilitacji pacjenta w szpitalu, terapeuta zajęciowy powinien stworzyć dla chorego

A. skierowanie na terapię zajęciową

B. kartę zajęć

C. historie medyczną

D. formularz przebiegu leczenia

Historia choroby, choć istotna w kontekście ogólnym stanu zdrowia pacjenta, nie jest narzędziem do bieżącego dokumentowania postępów w terapii zajęciowej. Zawiera informacje o przeszłych schorzeniach, ale nie dostarcza szczegółów dotyczących aktualnych działań terapeutycznych, co jest kluczowe dla skutecznego procesu terapeutycznego. Arkusz przebiegu leczenia, podobnie jak historia choroby, ma bardziej ogólny charakter i często zawiera uogólnione informacje o leczeniu, a nie o konkretnych zajęciach, które pacjent wykonuje. Skierowanie na terapię zajęciową również nie jest dokumentem, który podsumowuje i monitoruje bieżące działania terapeutyczne. Skierowanie to formalność, która inicjuje proces terapeutyczny, ale nie dokumentuje postępu ani efektów pracy terapeuty. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że każdy z tych dokumentów może pełnić tę samą rolę co karta zajęć. W rzeczywistości, karta zajęć jest specjalistycznym narzędziem, które umożliwia precyzyjne śledzenie oraz dostosowywanie działań terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej.

Pytanie 7

Która z poniższych aktywności jest przykładem ergoterapii?

A. Słuchanie muzyki relaksacyjnej

B. Wykonywanie prostych prac domowych

C. Medytacja w ciszy

D. Czytanie książek przyrodniczych

Słuchanie muzyki relaksacyjnej, choć jest formą terapii, nie jest typowym przykładem ergoterapii. Muzyka relaksacyjna może pomóc w redukcji stresu i poprawie samopoczucia, ale nie angażuje pacjentów w zadania związane z codziennym funkcjonowaniem, co jest kluczowe w ergoterapii. Medytacja w ciszy to kolejna forma terapii, która koncentruje się na relaksacji i redukcji stresu, ale nie odnosi się bezpośrednio do rozwijania umiejętności potrzebnych do codziennego życia. Medytacja może być bardzo korzystna dla zdrowia psychicznego, ale nie spełnia głównego celu ergoterapii, jakim jest przywracanie zdolności do wykonywania codziennych czynności. Czytanie książek przyrodniczych, choć stymuluje umysł i może być relaksujące, również nie jest klasycznym przykładem ergoterapii. Ergoterapia skupia się bardziej na aktywnym uczestnictwie w zadaniach, które bezpośrednio wspierają samodzielność i funkcjonalność w życiu codziennym. Wszystkie te aktywności mogą być częścią szerokiej gamy strategii terapeutycznych, ale nie wpisują się w specyficzny cel i metodykę ergoterapii, która koncentruje się na praktycznych aspektach życia codziennego i rehabilitacji poprzez działanie.

Pytanie 8

Głównym zadaniem terapeuty zajęciowego, który planuje scenariusz zajęć, jest ustalenie

A. celów terapeutycznych zajęć

B. sposobów oceny zajęć

C. technik realizacji zajęć

D. metod przeprowadzania zajęć

Wyznaczanie metod realizacji zajęć, technik ich przeprowadzania czy sposobów ewaluacji, mimo że istotne, nie stanowi priorytetu na etapie planowania terapii zajęciowej. Metody realizacji zajęć powinny być dobierane na podstawie wcześniej określonych celów terapeutycznych. Oznacza to, że odpowiedni wybór metod i technik, jak np. terapia zajęciowa przez sztukę czy aktywności fizyczne, musi być uzależniony od zamierzonych rezultatów, a nie odwrotnie. Wybierając techniki bez jasno zdefiniowanych celów, terapeuta może nie tylko zniweczyć efektywność interwencji, ale także zniechęcić pacjenta, co negatywnie wpłynie na jego motywację i zaangażowanie w proces terapeutyczny. Sposoby ewaluacji zajęć służą natomiast do analizy efektywności już przeprowadzonych działań, a nie do ich planowania. Niezrozumienie hierarchii działania w terapii zajęciowej może prowadzić do tworzenia chaotycznych i niespójnych programów terapeutycznych, które nie odpowiadają na indywidualne potrzeby pacjentów. Dlatego kluczowe jest, aby na początku każdej interwencji wyznaczyć cele, które będą fundamentem wszelkich późniejszych działań.

Pytanie 9

Do realizacji terapii wobec pacjenta należy dobrać sztalugę z elektrycznym mechanizmem oraz pędzle wyposażone w uchwyty do trzymania ustami

A. z dysplazją

B. z metaplazją

C. z tetraplegią

D. z hemiparezą

Sztaluga z mechanizmem elektrycznym oraz pędzle z uchwytami do trzymania ustami są niezbędne w terapii pacjentów z tetraplegią, ponieważ ta grupa osób boryka się z poważnymi ograniczeniami ruchowymi w kończynach górnych i dolnych. Tetraplegia, wynikająca zazwyczaj z urazów rdzenia kręgowego, powoduje całkowitą lub częściową utratę funkcji ruchowych, co znacząco wpływa na zdolności manualne. Zastosowanie sztalugi z elektrycznym mechanizmem umożliwia pacjentowi łatwiejszą kontrolę nad narzędziami artystycznymi, co wspiera proces rehabilitacji poprzez aktywne uczestnictwo w twórczości. Użycie pędzli z uchwytami do trzymania ustami pozwala na dalsze zwiększenie niezależności i możliwości ekspresji artystycznej, co może być nie tylko formą terapii zajęciowej, ale również sposobem na poprawę samopoczucia psychicznego pacjenta. W terapii zajęciowej dąży się do włączenia pacjenta w różnorodne aktywności, które są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb i możliwości, co jest zgodne z aktualnymi standardami rehabilitacyjnymi.

Pytanie 10

Planowanie działań przez terapeutę zajęciowego dla pacjenta po udarze mózgu, który zmaga się z afazją, powinno opierać się głównie na współpracy

A. z pracownikiem socjalnym

B. z psychologiem

C. z dietetykiem

D. z logopedą

Wybór specjalistów innych niż logopeda w kontekście rehabilitacji pacjenta z afazją po udarze mózgu może wydawać się uzasadniony, jednak należy podkreślić, że ich rola jest ograniczona w obszarze rehabilitacji mowy. Dietetyk, choć może być przydatny w zapewnieniu odpowiednich wartości odżywczych, nie ma kompetencji do pracy nad problemami mowy, które są kluczowe w przypadku afazji. Pracownik socjalny może wspierać pacjenta w aspektach społecznych i prawnych, ale nie jest wykwalifikowany, by prowadzić terapię mowy, co oznacza, że jego działania będą miały ograniczony wpływ na stan mowy i komunikacji. Z kolei psycholog może pomóc w radzeniu sobie z emocjami i stresami związanymi z chorobą, ale nie zastąpi specjalistycznej wiedzy i umiejętności logopedy w zakresie rehabilitacji mowy. Wybór takich specjalistów jako głównych partnerów w terapii może prowadzić do niedostatecznej rehabilitacji językowej, co jest kluczowe dla pacjentów z afazją. Dlatego istotne jest, aby terapeuta zajęciowy w pierwszej kolejności nawiązał kontakt z logopedą, aby zaspokoić specyficzne potrzeby komunikacyjne pacjenta, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej.

Pytanie 11

Terapeuta, który powiedział do podopiecznego: Rozumiem, że według ciebie organizacja wystawy prac to świetny pomysł, użył metody aktywnego słuchania zwanej

A. parafrazą

B. motywacją

C. reprezentowaniem

D. docenieniem

Wybór odpowiedzi sugerującej dowartościowanie, zachętę lub odzwierciedlenie, nie oddaje dokładnie natury technik aktywnego słuchania. Dowartościowanie polega na wzmacnianiu pozytywnych aspektów wypowiedzi rozmówcy, co może prowadzić do zniekształcenia pierwotnej treści oraz pomijania kluczowych emocji wyrażanych przez pacjenta. Zachęta natomiast to bardziej ogólne wsparcie, które może niekoniecznie skupiać się na precyzyjnym zrozumieniu myśli rozmówcy, a raczej na motywowaniu go do działania. Z kolei odzwierciedlenie, choć zbliżone do parafrazowania, oznacza przekazanie emocji i uczuć rozmówcy z użyciem podobnych słów lub tonu, a nie ich przekształcanie. Te podejścia, mimo że mogą być pomocne w komunikacji, nie są idealnymi technikami w kontekście aktywnego słuchania, ponieważ mogą nie sprzyjać pełnemu zrozumieniu intencji i emocji pacjenta. Często prowadzi to do błędnych wniosków, gdy terapeuta nie uchwyci pełni kontekstu wypowiedzi, co z kolei może osłabić relację terapeutyczną oraz efektywność pomocy udzielanej pacjentowi. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik, takich jak parafrazowanie, aby zbudować silne i zaufane relacje z klientami.

Pytanie 12

Jakie zalecenia reumatologa powinien wdrażać terapeuta wobec pacjenta z reumatoidalnym zapaleniem stawów?

A. Realizowanie intensywnych ćwiczeń 5 razy w tygodniu, unikanie przeciążania stawów, rozłożenie obciążenia.

B. Realizowanie intensywnych ćwiczeń co najmniej 3 razy w tygodniu, przyjmowanie suplementów diety z glukozaminą.

C. Unikanie powtarzalnego wysiłku, rozdzielenie ciężaru, stosowanie przerw na odpoczynek.

D. Spożywanie suplementów diety zawierających glukozaminę, poranna gimnastyka.

Stosowanie intensywnych ćwiczeń fizycznych w przypadku pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów może prowadzić do przeciążenia i zaostrzenia objawów. Duża intensywność treningów, jak sugerowane pięć razy w tygodniu, może nie tylko wywołać ból, ale także przyczynić się do uszkodzenia tkanek stawowych. W przypadku takich schorzeń kluczowe jest, aby unikać jednorodnych wysiłków, które mogą zwiększać ryzyko urazów. Ponadto, wprowadzenie suplementów diety, takich jak glukozamina, w połączeniu z intensywnymi ćwiczeniami, nie jest poparte jednoznacznymi dowodami na skuteczność w łagodzeniu objawów RZS. Gimnastyka poranna oraz przyjmowanie suplementów mogą być korzystne, ale powinny być stosowane w połączeniu z podejściem uwzględniającym indywidualne możliwości pacjenta. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy pacjent z RZS ma różne etapy choroby oraz różne stopnie zaawansowania, co wymaga dostosowania planu rehabilitacji do indywidualnych potrzeb, a nie stosowania jednego, uniwersalnego schematu aktywności fizycznej. Warto również podkreślić, że przerwy na odpoczynek oraz zróżnicowane formy aktywności są uznawane za najlepsze praktyki w leczeniu RZS przez lekarzy specjalistów.

Pytanie 13

Jak nazywa się metoda angażująca osoby poprzez interakcję z morzem?

A. ludoterapia

B. talasoterapia

C. hortikuloterapia

D. silwoterapia

Hortikuloterapia, silwoterapia i ludoterapia to różne formy terapii, które mają swoje specyficzne zastosowania i cele, ale nie są one związane z aktywizowaniem podopiecznych poprzez wykorzystanie morza. Hortikuloterapia wykorzystuje terapię ogrodniczą i jest skuteczna w pracy z osobami z problemami psychicznymi i emocjonalnymi, angażując ich w prace związane z roślinami i ogrodami. Silwoterapia to terapia oparta na oddziaływaniu lasu i natury, która skupia się na korzystnych efektach przebywania w otoczeniu drzew i zieleni, co wpływa na redukcję stresu oraz poprawę samopoczucia. Ludoterapia natomiast to forma terapii, która wykorzystuje różne techniki związane z zabawą i interakcją z innymi ludźmi, co jest szczególnie istotne w pracy z dziećmi i młodzieżą. Każda z tych metod ma na celu wsparcie psychiczne i fizyczne, jednak ich zastosowanie koncentruje się na środowiskach lądowych, a nie morskich. Wybór jednej z tych form terapii może wynikać z błędnego zrozumienia celu oraz obszaru działania, co często prowadzi do mylenia ich z talasoterapią, której podstawą jest woda morska oraz jej właściwości zdrowotne. Zrozumienie różnic między tymi metodami jest kluczowe dla skuteczności zastosowanej terapii oraz dostosowania jej do potrzeb podopiecznych.

Pytanie 14

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącego warsztatów terapii zajęciowej, ocena indywidualnych efektów rehabilitacyjnych uzyskanych w pracy z uczestnikiem zajęć, przeprowadzana przez radę programową warsztatów, ma miejsce

A. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co pół roku

B. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co dwa miesiące

C. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na rok

D. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co kwartał

Analiza odpowiedzi sugerujących, że proces oceny efektów rehabilitacji może odbywać się bez udziału uczestnika, wskazuje na niepełne rozumienie istoty współpracy w rehabilitacji. Odpowiedzi takie jak "bez udziału uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na kwartał" czy "bez udziału uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na dwa miesiące" odzwierciedlają błędne założenie, że efekty rehabilitacji można ocenić bez kontekstu osobistych doświadczeń uczestnika. Taki osłonowy model podejścia do oceny może prowadzić do zaniżenia lub zawyżenia rzeczywistych postępów, ponieważ nie uwzględnia osobistych odczuć i refleksji uczestnika. Niezbędne jest, aby uczestnik był zaangażowany w ocenę swoich osiągnięć, co pozwala nie tylko na lepsze dostosowanie planu terapeutycznego, ale także na budowanie zaufania i relacji między terapeutą a uczestnikiem. Oparcie analizy na subiektywnych odczuciach uczestnika wzmacnia jego motywację i odpowiedzialność za proces terapeutyczny, co jest kluczowe w kontekście rehabilitacji. Stąd, podejście oparte na regularnej, wspólnej analizie postępów nie tylko spełnia wymogi formalne, ale przede wszystkim przyczynia się do efektywności procesu rehabilitacyjnego.

Pytanie 15

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

B. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

C. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

D. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

W przypadku analizy wyników badań przeprowadzonych u mieszkańca domu pomocy społecznej, istotne jest zrozumienie, że nawiązanie kontaktu terapeutycznego oraz zebranie informacji to jedynie wstępne kroki, które nie powinny być mylone z kluczowym etapem, jakim jest określenie problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego. Nawiązanie kontaktu terapeutycznego to proces, który ma na celu budowanie zaufania i relacji, jednak nie dostarcza on wystarczających danych do dalszej analizy. Z kolei zbieranie informacji z wywiadów, obserwacji i dokumentacji jest istotne, ale jest to etap wstępny, który nie prowadzi bezpośrednio do sformułowania celów terapeutycznych. W praktyce, to zrozumienie rzeczywistych potrzeb i problemów podopiecznego jest kluczowe dla efektywnego terapeuty. Ponadto, nieprawidłowe skupienie się na wyznaczaniu celów terapeutycznych bez wcześniejszego zrozumienia sytuacji podopiecznego może prowadzić do nieefektywnych lub wręcz szkodliwych interwencji. Terapeuta, który nie zidentyfikuje właściwych problemów, może wprowadzić w błąd zarówno siebie, jak i podopiecznego, co potwierdzają standardy świadomej praktyki w geriatrystyce, które akcentują znaczenie holistycznego podejścia i zrozumienia kontekstu życiowego pacjenta przed podjęciem jakichkolwiek działań terapeutycznych. Sucha analiza danych bez kontekstu może prowadzić do błędnych wniosków oraz niewłaściwego ukierunkowania terapii, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 16

Potrzeby związane z godnością i prestiżem wchodzą w skład grupy potrzeb

A. samorealizacji i wiedzy

B. przynależności i miłości

C. szacunku i uznania

D. twórczości i ekspresji

Odpowiedzi związane z twórczością i ekspresją, samorealizacją i wiedzą, oraz przynależnością i miłością nie odnoszą się bezpośrednio do potrzeb godności i prestiżu. Potrzeby twórczości i ekspresji są istotne, jednak skupiają się głównie na wyrażaniu siebie i realizacji swoich pasji, co jest bardziej związane z samorealizacją niż z potrzebą uznania społecznego. Samorealizacja i wiedza są kluczowe w kontekście osobistego rozwoju, ale nie zaspokajają bezpośrednio pragnienia szacunku od innych osób, które jest centralnym elementem potrzeb godności. Przynależność i miłość odnoszą się do relacji interpersonalnych i poczucia związku z innymi, co jest oczywiście ważne, ale również nie dotyczy bezpośrednio prestiżu czy uznania. Te pomyłki wynikają z nieprecyzyjnego rozumienia różnych kategorii potrzeb masłowskich oraz ich hierarchii. Zrozumienie, że potrzeby szacunku i uznania są kluczowe dla budowania poczucia wartości jednostki w społeczeństwie, jest fundamentalne dla skutecznych interakcji i rozwoju osobistego. Ignorowanie tych różnic prowadzi do błędnych wniosków i utrudnia zrozumienie, jak różne potrzeby wpływają na nasze działanie i motywacje w codziennym życiu.

Pytanie 17

Jakie materiały i narzędzia powinien rozważyć terapeuta przy tworzeniu wyposażenia pracowni stolarskiej?

A. Nożyczki, stemple, szablony, farby

B. Czółenka, szydełka, snowalnie, przędze

C. Dłuta, przyrznice, ściski, bejce

D. Noże, cyrkle, szywnice, tekturę

Dłuta, przyrznice, ściski i bejce to naprawdę podstawowe narzędzia w stolarce. Dłuta są mega ważne, bo pozwalają na precyzyjne rzeźbienie i wycinanie szczegółów w drewnie. Dzięki nim można naprawdę wyczarować fajne detale. Przyrznice? No, to one pomagają w łączeniu elementów w konstrukcjach i to dosłownie zmienia całą jakość projektu. Ściski z kolei są super przydatne do trzymania wszystkiego w kupie, kiedy kleimy albo montujemy, więc to też niezbędnik. Bejce za to dodają pięknych kolorów do drewna i chronią je przed różnymi uszkodzeniami. Wybierając te narzędzia, robimy to, co najlepsi w stolarstwie robią od lat, bo precyzja i jakość to klucz do udanych projektów.

Pytanie 18

Osoba chora na reumatoidalne zapalenie stawów doświadcza intensywnego bólu, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów w obu dłoniach. W trakcie tego etapu choroby należałoby zaproponować jej zajęcia z obszaru

A. biblioterapii

B. arteterapii

C. choreoterapii

D. ergoterapii

Wiesz, biblioterapia to naprawdę ciekawa metoda, która może pomóc w poprawie psychicznego samopoczucia. Zauważ, że w przypadku osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, gdzie pojawia się spory ból i sztywność, właśnie literatura może być dobrym wsparciem. Czytanie książek, czy nawet wierszy, może pozwolić jej zrozumieć, co się dzieje, a także wyrazić swoje emocje. Moim zdaniem, to ważne, żeby w trudnych momentach mieć coś, co nas odciąga od bólu – a fikcja w tym na pewno pomoże. Dodatkowo, biblioterapia jest praktykowana w różnych ośrodkach zdrowia psychicznego, gdzie pomaga w terapii grupowej czy indywidualnej. Warto to wykorzystać, bo takie zajęcia mogą też sprzyjać dzieleniu się doświadczeniami i nawiązywaniu lepszych relacji. Tego rodzaju wsparcie społecznie jest niezwykle istotne w codziennym życiu.

Pytanie 19

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. otwarte

B. sugerujące

C. alternatywne

D. zamknięte

Zadawanie pytań zamkniętych, alternatywnych czy sugerujących może prowadzić do ograniczenia wypowiedzi podopiecznego i zahamowania jego ekspresji. Pytania zamknięte, które wymagają jedynie prostej odpowiedzi, nie pozwalają na głębszą refleksję. Na przykład, pytanie 'Czy jesteś zadowolony z pracy?' zmusza klienta do udzielenia odpowiedzi 'tak' lub 'nie', co nie sprzyja dalszemu rozwijaniu myśli ani odkrywaniu emocji. Pytania alternatywne, które oferują wybór pomiędzy dwiema odpowiedziami, również ograniczają zakres wypowiedzi, a terapeuta może nie uzyskać pełnego obrazu sytuacji. Z kolei pytania sugerujące mogą wpływać na odpowiedź podopiecznego, co może zniekształcić rzeczywiste emocje i myśli. Na przykład, pytanie 'Czy nie uważasz, że powinieneś więcej pracować nad swoimi problemami?' może prowadzić do poczucia winy lub przymusu, zamiast otworzyć przestrzeń do konstruktywnej rozmowy. Tego typu błędy koncepcyjne są szczególnie problematyczne w pracy terapeutycznej, gdzie kluczowe jest umożliwienie klientowi swobodnej ekspresji oraz eksploracji własnych emocji i doświadczeń. W kontekście najlepszych praktyk w terapii, należy dążyć do stosowania metod, które wspierają autonomię i wolność wypowiedzi, a pytania otwarte są jednym z najskuteczniejszych narzędzi w tym zakresie.

Pytanie 20

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska

B. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami

C. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych

D. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych

Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem, ponieważ dzieci te często mają trudności z przystosowaniem się do zmian i nieznanych sytuacji. Zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko czuje się komfortowo, jest fundamentem efektywnej terapii. W takim środowisku dzieci z autyzmem mogą lepiej się rozwijać, nawiązywać relacje i uczyć się nowych umiejętności. Przewidywalność daje im poczucie kontroli nad otoczeniem, co redukuje stres i lęk, umożliwiając większą koncentrację na zadaniach terapeutycznych. Terapeuci zajęciowi powinni dążyć do stworzenia stabilnego harmonogramu zajęć, który jest regularnie komunikowany dzieciom. Przykładem może być użycie wizualnych harmonogramów, które pomagają dzieciom zrozumieć i przewidzieć, co się wydarzy. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i wspiera holistyczny rozwój dziecka, umożliwiając mu stopniowe wprowadzanie nowych elementów do swojego codziennego życia.

Pytanie 21

Które z wymienionych twierdzeń poprawnie definiuje warunek dotyczący pozytywnego wzmocnienia stosowanego w celu zachęcania podopiecznego do aktywnego udziału w terapiach?

A. Wzmocnienie powinno być zastosowane jak najszybciej po wystąpieniu pożądanego zachowania

B. Rodzaj wzmocnienia powinien mieć postać materialną

C. Rodzaj wzmocnienia powinien być ustalony z podopiecznym

D. Wzmocnienie powinno być przyznane jedynie w przypadku wielokrotnego powtórzenia oczekiwanych zachowań

Próba zrozumienia wzmocnienia pozytywnego w kontekście motywowania podopiecznych często prowadzi do błędnych wniosków, które mogą ograniczać efektywność terapeutyczną. Sugestia, że forma wzmocnienia powinna być uzgodniona z podopiecznym, choć wydaje się sensowna, nie uwzględnia kluczowego elementu jakim jest czas reakcji. Rzeczywiście, personalizacja wzmocnienia jest ważna, ale najważniejsze jest, aby wzmocnienie było natychmiastowe, co pozwala na silniejsze skojarzenie działania z efektem. Wzmocnienia o charakterze materialnym mogą być skuteczne, ale nie są jedyną formą, a ich użycie nie powinno być traktowane jako warunek sine qua non skutecznego wzmocnienia. Istotne jest także, aby wzmocnienia były stosowane regularnie, a nie tylko w przypadku powtarzania zachowań wielokrotnie. Takie podejście nie tylko nie zwiększy efektywności terapii, ale także może prowadzić do zniechęcenia podopiecznego, który może poczuć, że jego wysiłek nie jest doceniany. Terapia powinna opierać się na zaufaniu i natychmiastowej reakcji na pozytywne zachowanie, co jest fundamentalne w pracy z podopiecznymi. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że wzmocnienia muszą być stosowane w odpowiednim czasie i w odpowiedniej formie, aby były skuteczne.

Pytanie 22

Po amputacji kończyny górnej, pacjentowi w czasie przed zastosowaniem protezy powinno się zalecać pracę w warsztacie tkackim głównie w celu

A. wzmocnienia i ustabilizowania objętości kikuta

B. normalizacji czucia powierzchownego i głębokiego

C. polepszenia ogólnej sprawności fizycznej

D. rozwijania mięśni obręczy kończyny górnej

Odpowiedź dotycząca rozwijania mięśni obręczy kończyny górnej jest prawidłowa, ponieważ rehabilitacja pacjentów po amputacji kończyny górnej koncentruje się na przywracaniu funkcji i mobilności, co jest niezwykle istotne przed przystąpieniem do zaprotezowania. Praca na warsztacie tkackim angażuje różne grupy mięśniowe, co przyczynia się do wzmocnienia obręczy barkowej oraz jej stabilizacji. Używanie rąk do wykonywania precyzyjnych ruchów przy tkaniu rozwija siłę i koordynację, co jest kluczowe dla późniejszego funkcjonowania z protezą. W praktyce, rehabilitacja powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a terapia zajęciowa, taka jak tkactwo, może być skutecznym sposobem na zwiększenie aktywności fizycznej, poprawę wydolności oraz wspieranie procesu adaptacji do życia z protezą. Dobrym przykładem zastosowania tej metody jest wprowadzenie pacjentów do zajęć manualnych, które nie tylko angażują mięśnie, ale także stymulują układ nerwowy poprzez ćwiczenia wzrokowo-ruchowe, co jest zgodne z rekomendacjami specjalistów rehabilitacji.

Pytanie 23

Toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki oraz angoby stanowią materiały i narzędzia wykorzystywane w warsztacie

A. rękodzielniczej

B. ceramicznej

C. kulinarnej

D. stolarskiej

Wybór odpowiedzi dotyczących pracowni stolarskiej, kulinarnej lub rękodzielniczej pokazuje nieporozumienie w zakresie zastosowania wymienionych narzędzi i materiałów. Pracownia stolarska wykorzystuje zupełnie inne narzędzia, takie jak piły, młotki czy wkrętarki, które są przeznaczone do obróbki drewna. Toczki i klepaczki, narzędzia ceramiczne, nie mają zastosowania w stolarstwie, a ich użycie w tej dziedzinie byłoby nieefektywne. W kontekście pracowni kulinarnej, argumenty są równie nieadekwatne. Narzędzia wykorzystywane w kuchni skupiają się na przygotowywaniu żywności i nie obejmują narzędzi ceramicznych, które są używane do formowania gliny, a nie do gotowania. Wreszcie, odpowiedź odwołująca się do pracowni rękodzielniczej, choć może wydawać się zbliżona, również jest myląca. Rękodzieło obejmuje wiele różnych technik, ale w kontekście ceramiki, istotne jest zrozumienie, że specjalistyczne narzędzia ceramiczne są kluczowe dla prawidłowego wykonania produktów. Wybór tych narzędzi jest ściśle związany z materiałem, jakim jest glina, oraz procesami związanymi z jej obróbką, co stawia je w opozycji do narzędzi używanych w innych dziedzinach rzemiosła.

Pytanie 24

Jakie z wymienionych czynności terapeutycznych są realizowane w ramach dramaterapii?

A. Gry i zabawy sprawnościowe

B. Zabawy ruchowe z użyciem przyborów

C. Odgrywanie wydarzeń, sytuacji, emocji

D. Ćwiczenia rytmiczne przy muzyce

No więc, odgrywanie różnych sytuacji i emocji to naprawdę kluczowy element dramaterapii. Chodzi o to, żeby uczestnicy mogli lepiej poznać swoje uczucia w bezpiecznym miejscu. W dramaterapii mamy różne techniki, jak improwizacja, scenki czy dialogi, które pomagają zrozumieć siebie i relacje z innymi ludźmi. Przykładowo, można pracować z dziećmi, które przez odgrywanie ról uczą się, jak radzić sobie z emocjami, na przykład ze złością czy smutkiem. Takie podejście jest też przydatne w rehabilitacji osób z problemami psychicznymi, gdzie odgrywanie ról może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi wspomnieniami. Cała ta idea jest zgodna z wytycznymi różnych organizacji, na przykład The National Association for Drama Therapy, które podkreślają, jak ważna jest ekspresja emocjonalna w terapii.

Pytanie 25

Wynik 7 punktów w skali Norton, odnotowany w dokumentacji pacjenta w ośrodku pomocy społecznej dla osób z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi, wskazuje, że podopieczny

A. jest w znacznym stopniu narażony na odleżyny

B. może samodzielnie poruszać się poza miejscem zamieszkania

C. ma problemy z niedożywieniem oraz niedowagą

D. jest w dużym stopniu niesprawny w zakresie codziennych czynności

Wynik 7 punktów w skali Norton wskazuje na znaczne ryzyko wystąpienia odleżyn, co jest kluczowe w opiece nad osobami z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi. Skala Norton służy do oceny ryzyka wystąpienia odleżyn, uwzględniając czynniki takie jak ogólny stan zdrowia pacjenta, poziom aktywności, mobilność oraz stan skóry. Przykładowo, pacjenci z ograniczoną mobilnością, którzy spędzają długie godziny w jednej pozycji, są szczególnie narażeni na powstawanie odleżyn. W praktyce, personel medyczny powinien regularnie monitorować stan pacjenta, stosować odpowiednie techniki pielęgnacji skóry oraz wprowadzać programy aktywizacji, aby zmniejszyć ryzyko. Zgodnie z wytycznymi European Pressure Ulcer Advisory Panel (EPUAP), istotne jest również stosowanie odpowiednich materacy przeciwodleżynowych oraz edukacja pacjentów i ich rodzin na temat zapobiegania odleżynom. Takie podejście nie tylko poprawia jakość życia podopiecznych, ale również zmniejsza obciążenie systemu opieki zdrowotnej poprzez prewencję komplikacji zdrowotnych.

Pytanie 26

Aby wspierać terapię mowy oraz stymulować procesy poznawcze u osoby po udarze mózgu, specjalista w indywidualnym planie terapii zajęciowej powinien uwzględnić

A. biblioterapię

B. pantomimę

C. choreoterapię

D. hipoterapię

Jasne, że każde z tych podejść ma jakieś plusy, ale w kontekście terapii mowy i funkcji poznawczych osób po udarze nie są one najlepsze. Hipoterapia, czyli terapia z końmi, owszem, może być fajna na rehabilitację fizyczną, ale nie działa tak na komunikację czy myślenie, co jest mega istotne dla tych pacjentów. Pantomima może pomóc w wyrażaniu emocji, ale nie daje możliwości rozwijania języka czy mowy. Choreoterapia, gdzie w ruchu wyrażamy siebie, też niewiele ma wspólnego z rozwijaniem myślenia czy języka, co jest kluczowe po udarze. A biblioterapia? To stawia na rozwój umiejętności językowych przez dyskusje i interakcje z tekstem, co jest bardziej adekwatne dla potrzeb pacjentów w tym przypadku. Często popełniamy błąd myśląc, że tylko aspekty fizyczne są ważne, a zapominamy o tym, jak istotna jest komunikacja i funkcje poznawcze, które są kluczowe do powrotu do normalnego życia po udarze.

Pytanie 27

Dla każdej osoby przyjętej do ośrodka wsparcia społecznego tworzony jest indywidualny program działania

A. terapeutyczno-leczniczego

B. wspierająco-aktywizującego

C. pielęgnacyjno-opiekuńczego

D. rewalidacyjno-wychowawczego

Odpowiedź "wspierająco-aktywizującego" jest poprawna, ponieważ indywidualne plany postępowania w środowiskowych domach samopomocy są zaprojektowane w celu wsparcia osób z różnymi potrzebami, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i codziennym. Takie plany uwzględniają nie tylko aspekty zdrowotne i rehabilitacyjne, ale również rozwój umiejętności życiowych oraz integrację z otoczeniem. Na przykład, osoba z niepełnosprawnością intelektualną może potrzebować wsparcia w nauce umiejętności interpersonalnych lub organizacyjnych, co jest kluczowe dla jej samodzielności. Wspierająco-aktywizujący plan postępowania powinien być elastyczny i dostosowywany do zmieniających się potrzeb uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze rehabilitacji i wsparcia społecznego. Standardy dotyczące jakości usług w takich domach wymagają, aby plany były współtworzone z samymi uczestnikami oraz ich rodzinami, co zwiększa ich efektywność i zaangażowanie. To holistyczne podejście nie tylko wspiera rozwój osobisty, ale również przyczynia się do poprawy jakości życia osób z niepełnosprawnościami, co jest kluczowe w pracy w sektorze pomocy społecznej.

Pytanie 28

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. pośrednią

B. jawną

C. otwartą

D. indywidualną

Analizując inne możliwe odpowiedzi, warto zauważyć, że odpowiedzi takie jak 'jednostkowa', 'pośrednia' i 'otwarta' nie odnoszą się właściwie do kontekstu jawności w badaniach. Obserwacja jednostkowa koncentruje się na indywidualnych przypadkach, gdzie badacz może być obecny lub nie, ale nie ma związku z informowaniem uczestników o badaniu. W tym przypadku, terapeuta nie prowadził obserwacji jednostkowej, ponieważ informował swoich podopiecznych o badaniu. Z kolei obserwacja pośrednia polega na analizowaniu zachowań osób w sposób, który nie wymaga bezpośredniej interakcji z nimi. Może to obejmować stosowanie nagrań wideo lub innych metod, które nie wymagają obecności badacza, co jest sprzeczne z sytuacją opisaną w pytaniu, gdyż terapeuta angażował się w bezpośrednią interakcję. Obserwacja otwarta zakłada pełną przejrzystość co do celu badania, co również nie było spełnione w tej sytuacji, ponieważ terapeuta nie ujawniał celu badania. Te pomyłki mogą wynikać z mylenia różnych typów obserwacji i ich zastosowań w praktyce. W kontekście badań psychologicznych, kluczowe jest zrozumienie różnicy między tymi typami, aby odpowiednio zastosować je w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 29

Przedstawienie faktów w kontekście osobistych emocji oraz następstw określonego zachowania, a także zaproponowanie oczekiwanych działań na przyszłość, jest typowe dla sposobu udzielania informacji zwrotnej zgodnie

A. z techniką Zacznij, Przestań, Kontynuuj

B. z modelem Pendletona

C. z metodą kanapki

D. z metodą FUKO

Metoda FUKO, będąca akronimem od "Fakt, Uczucia, Konsekwencje, Oczekiwania", jest skutecznym narzędziem do udzielania informacji zwrotnej. W odróżnieniu od innych technik, FUKO skupia się na wyrażeniu osobistych odczuć związanych z danym zachowaniem, co sprzyja budowaniu relacji opartych na zrozumieniu i empatii. Przykładowo, zamiast tylko opisywać problem, osoba udzielająca informacji zwrotnej może powiedzieć: "Zauważyłem, że nie dotrzymałeś terminu (Fakt). Czułem się zaniepokojony, ponieważ w zespole wszyscy polegają na punktualności (Uczucia). To może prowadzić do opóźnień w projekcie (Konsekwencje). Oczekuję, że w przyszłości będziesz informować nas o ewentualnych trudnościach (Oczekiwania)." Tego rodzaju komunikacja jest zgodna z aktualnymi standardami praktyk feedbackowych, które podkreślają znaczenie otwartości i konstruktywnej krytyki. Wprowadzenie metody FUKO w zespołach może poprawić atmosferę pracy oraz zwiększyć efektywność współpracy.

Pytanie 30

Użytkownik domu pomocy społecznej po raz kolejny bezpodstawnie skarży się na funkcjonowanie personelu tej instytucji. Asertywna odpowiedź na jego krytykę powinna mieć następującą formę:

A. Przykro mi, że nie jest Pan usatysfakcjonowany i odczuwa Pan przykrość. Może rozważy Pan zmianę miejsca?

B. Bardzo przepraszam za trudności, które Pana spotkały. Nasi pracownicy to również ludzie i czasem mogą popełniać błędy.

C. Sądzę, że jest Pan w błędzie. Może gdyby bardziej się Pan zaangażował, łatwiej byłoby nam współpracować.

D. Nie zgadzam się z Pana punktem widzenia. Uważam, że pracownicy sumiennie realizują swoje obowiązki.

Odpowiedź 'Nie zgadzam się z Pana opinią. Uważam, że pracownicy rzetelnie wykonują swoje obowiązki.' jest właściwa, ponieważ wyraża asertywność oraz pewność siebie w obronie zespołu. W sytuacjach, gdy podopieczny formułuje krytykę, kluczowe jest, aby personel pozostał profesjonalny i nie zapominał o zasadach komunikacji interpersonalnej. Warto podkreślić, że asertywna odpowiedź nie polega na ignorowaniu krytyki, ale na wyrażeniu odmiennego zdania w sposób spokojny i rzeczowy. W praktyce, takie podejście może pomóc w ustaleniu zaufania między pracownikami a podopiecznymi, co jest istotnym elementem budowania pozytywnej atmosfery w domu pomocy społecznej. Przykładem zastosowania tej odpowiedzi może być sytuacja, w której podopieczny oskarża pracowników o zaniedbania. Zamiast przyjmować krytykę pasywnie, personel powinien wskazać, że ma przekonanie do kompetencji zespołu, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do konstruktywnej dyskusji i rozwiązań.

Pytanie 31

Pierwszy krok w zajęciach w pracowni haftu zaczyna się od edukacji

A. splotu gobelinowego

B. haftu richelieu

C. ściegu przed igłą

D. haftu krzyżykowego

Wybór haftu richelieu, haftu krzyżykowego lub splotu gobelinowego jako pierwszego etapu nauki w pracowni hafciarskiej jest błędny z kilku powodów. Haft richelieu to technika wycinania materiału i aplikowania haftu na kanwie, co wymaga już pewnego poziomu umiejętności i znajomości podstawowych ściegów. Ponadto, haft krzyżykowy, choć popularny, również opiera się na umiejętności precyzyjnego nawlekania igły i kanwy, co czyni go zbyt skomplikowanym dla początkujących. Splot gobelinowy to z kolei technika, która łączy różne ściegi i wymaga wcześniejszej znajomości podstawowych umiejętności, co sprawia, że nie jest to odpowiedni wybór na start. Powszechnym błędem jest więc zakładanie, że bardziej skomplikowane techniki mogą być nauczane bez uprzedniego opanowania podstaw. Bez solidnych podstaw w postaci ściegu przed igłą, trudno jest osiągnąć sukces w bardziej zaawansowanych technikach, co może prowadzić do frustracji i zniechęcenia do nauki. Dlatego kluczowe jest, aby na początku skupić się na prostych, ale fundamentalnych umiejętnościach, które stanowią bazę dla dalszego rozwoju w hafciarstwie.

Pytanie 32

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

B. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

C. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

D. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 33

Terapeuta organizuje zajęcia w ramach scenariusza w systemie stacyjnym (obwodowym). Co to oznacza?

A. wszyscy uczestnicy równocześnie wykonują tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni

B. uczestnicy przechodzą kolejno od stanowiska do stanowiska i wykonują po kolei różne czynności

C. każdy z członków grupy realizuje indywidualnie różne zadanie na przypisanym stanowisku

D. każdy z uczestników wykonuje odrębne zadanie w asyście terapeuty na przypisanym stanowisku

W analizowanej sytuacji występuje kilka błędnych koncepcji dotyczących organizacji zajęć w systemie stacyjnym. Po pierwsze, zrozumienie, że wszyscy uczestnicy wykonują równocześnie tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni jest mylące, ponieważ system obwodowy bazuje na rotacji i różnorodności zadań. Takie podejście, które zakłada jednoczesne wykonywanie tej samej czynności, może prowadzić do stagnacji w rozwoju umiejętności, ponieważ uczestnicy nie mają okazji do eksploracji różnych aspektów działalności terapeutycznej. Kolejna niewłaściwa koncepcja to założenie, że każdy uczestnik wykonuje samodzielnie odmienne zadanie na przypisanym stanowisku. Choć indywidualizacja zadań jest ważna, w systemie stacyjnym kluczowe jest wspólne przechodzenie przez różne stacje, co umożliwia interakcję i współpracę między uczestnikami. Ostatnia nieprawidłowość dotycząca asysty terapeuty przy odrębnych zadaniach na przypisanych stanowiskach ignoruje istotę dynamiki grupowej oraz korzyści płynące z uczenia się od siebie nawzajem. W metodologii terapii zajęciowej istotne jest, aby uczestnicy mogli wzajemnie inspirować się, co jest trudne do osiągnięcia w modelu, który całkowicie izoluje ich zadania. W związku z tym, ważne jest, aby zrozumieć, że system stacyjny ma na celu nie tylko rozwój indywidualny, ale także budowanie relacji i interakcji między uczestnikami, co jest niezmiernie ważne w kontekście terapeutycznym.

Pytanie 34

Terapeuta powinien zastosować kartę ewaluacji z poleceniem: podkreśl, z jakim wyrazem twarzy kończysz dzisiejsze zajęcia, w celu

A. uwolnienia napięcia emocjonalnego u podopiecznych

B. określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych

C. zrealizowania planu przebiegu zajęć

D. usprawnienia manualnej sprawności rąk u podopiecznych

Wybór odpowiedzi dotyczącej realizacji planu przebiegu zajęć jest niewłaściwy, ponieważ proces ewaluacji oparty na samodzielnych odczuciach uczestników ma zupełnie inny cel. Choć planowanie zajęć jest ważnym aspektem ich realizacji, nie można go mylić z oceną emocjonalnego stanu uczestników. W kontekście terapii, zrozumienie, jak podopieczni kończą zajęcia, jest oparte na ich subiektywnych doświadczeniach, a nie na sztywnych ramach planu. Takie podejście może prowadzić do ignorowania indywidualnych potrzeb uczestników, co w praktyce może przełożyć się na mniejszą efektywność terapii. Poprawa sprawności manualnej dłoni u podopiecznych również nie ma bezpośredniego związku z analizowanym poleceniem. Karta ewaluacji nie służy do oceny umiejętności manualnych, lecz do zrozumienia ich emocjonalnego stanu oraz poziomu zadowolenia z zajęć. Rozładowanie napięcia emocjonalnego u podopiecznych jest także niewłaściwą interpretacją intencji zastosowania karty ewaluacyjnej. Choć rozładowanie napięcia jest istotnym elementem pracy terapeutycznej, to nie jest celem polecenia zawartego w karcie. Stosując tę metodę, ważne jest, aby terapeuta skupił się na subiektywnych odczuciach uczestników, co jest kluczem do efektywnej i dostosowanej do ich potrzeb terapii.

Pytanie 35

U pacjenta po amputacji kończyn dolnych, który obawia się, że nie będzie w stanie kontynuować swojej pasji związanej z podróżowaniem i fotografowaniem, występuje deprywacja potrzeby

A. samorealizacji

B. przynależności

C. miłości

D. szacunku

Wybór odpowiedzi dotyczących szacunku, miłości czy przynależności nie jest zgodny z kontekstem sytuacji przedstawionej w pytaniu. Deprywacja potrzeby szacunku odnosi się do poczucia akceptacji i uznania przez innych, co może być istotne, ale w tym przypadku nie odzwierciedla obaw podopiecznego o realizację pasji. Wybór miłości jako kluczowego aspektu również nie oddaje sedna problemu, gdyż osoba ta nie wyraża frustracji związanej z relacjami interpersonalnymi, lecz z możliwością spełnienia swoich ambicji twórczych. Natomiast potrzeba przynależności koncentruje się na potrzebie bycia częścią grupy i posiadania bliskich relacji, co również nie odnosi się do pasji fotografowania i podróżowania, które są bardziej związane z indywidualnym rozwojem i dążeniem do samorealizacji. Zrozumienie i właściwe klasyfikowanie potrzeb psychologicznych jest kluczowe w pracy z osobami, które doświadczają trudności, a błędne przypisania mogą prowadzić do niewłaściwego wsparcia. Warto zatem pogłębiać wiedzę na temat hierarchii potrzeb Maslowa, aby lepiej rozumieć, jakie wsparcie jest adekwatne w różnych kontekstach życia jednostki.

Pytanie 36

Metoda mokre w mokrym polega na malowaniu na wilgotnym papierze?

A. farbami olejnymi

B. pastelami olejnymi

C. pastelami suchymi

D. farbami akwarelowymi

Wybór technik, takich jak malowanie pastelami olejnymi lub suchymi, nie jest zgodny z zasadami techniki mokre w mokrym. Pastel olejny jest medium, które opiera się na tłustych substancjach, co uniemożliwia osiągnięcie efektów, jakie oferują farby akwarelowe na nawilżonym papierze. Pastel suchy również nie wykorzystuje techniki na mokro; jego pigmenty są aplikowane na sucho, co prowadzi do ograniczonego mieszania kolorów i mniej subtelnych efektów. W przypadku farb olejnych, technika ta działa na zupełnie innych zasadach. Farby olejne wymagają dłuższego czasu schnięcia oraz zazwyczaj maluje się je na suchym podłożu, co jest sprzeczne z ideą malowania mokrego na mokrym. Ten błąd wynika często z nieporozumienia dotyczącego właściwości różnych mediów malarskich i ich odpowiednich zastosowań. Kluczowe w malarstwie jest zrozumienie, jak różne materiały reagują z powierzchnią oraz jak ich właściwości wpływają na techniki malarskie. Zamiast stosować pasteli, które nie są przeznaczone do takiej techniki, warto zwrócić uwagę na właściwości akwareli, które doskonale współpracują z mokrym podłożem, co potwierdzają standardy i praktyki artystyczne. Takie podejście może pomóc w unikaniu typowych błędów w przyszłych pracach artystycznych.

Pytanie 37

Metoda radzenia sobie z konfliktami, polegająca na osiągnięciu rozwiązania poprzez częściowe ustępstwo ze swoich potrzeb na rzecz odpowiednich kompromisów ze strony drugiej osoby, nazywana jest

A. współpracy

B. unikaniu

C. rywalizacji

D. kompromisu

Wybór odpowiedzi dotyczącej unikania, współpracy lub rywalizacji nie oddaje istoty stylu rozwiązywania konfliktów, który opiera się na kompromisie. Unikanie to strategia, która polega na ignorowaniu problemu lub ucieczce od konfrontacji, co zazwyczaj prowadzi do narastania konfliktu, zamiast jego rozwiązania. Takie podejście może prowadzić do nieporozumień i frustracji, które zamiast być zażegnane, mogą się zaostrzać. Współpraca, z kolei, zakłada pełne zaangażowanie obu stron w dążenie do rozwiązania, które zaspokoi potrzeby wszystkich, co może być czasochłonne i nie zawsze praktyczne, zwłaszcza w sytuacjach wymagających pilnych działań. Rywalizacja oznacza dążenie do osiągnięcia celu bez uwzględniania potrzeb drugiej strony, co skutkuje wygranym i przegranym w konflikcie. Taka strategia często kończy się pogłębieniem różnic i zaostrzeniem sytuacji. W praktyce, stosowanie tych stylów w sytuacjach, które wymagają kompromisu, może prowadzić do nieefektywnych rozwiązań konfliktu oraz do trwałych napięć między stronami. Dlatego kluczowe jest zrozumienie kontekstu i odpowiednie dostosowanie strategii do sytuacji, aby uniknąć typowych błędów myślowych, takich jak mylenie unikania z konstruktywnym podejściem do rozwiązywania konfliktów.

Pytanie 38

Przy opracowywaniu planu zajęć, terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć od ustalenia

A. metod oraz technik

B. sposobu oceny osiągnięcia celów terapeutycznych

C. formy prowadzenia zajęć

D. celów terapeutycznych

Rozważając inne odpowiedzi, można dostrzec, dlaczego nie są one odpowiednie. Znalezienie formy zajęć, w jakiej będą prowadzone interwencje, jest istotne, ale powinno być uzależnione od wcześniej określonych celów terapeutycznych. Wybór formy bez zrozumienia, co ma być osiągnięte, może prowadzić do nieefektywnych działań, które nie odpowiadają potrzebom pacjenta. Metody i techniki są również ważne, ale podobnie jak forma zajęć, ich dobór powinien wynikać z jasno określonych celów. Bez precyzyjnych celów terapeutycznych, wybór metod może być chaotyczny i nieprzemyślany, co może obniżyć efektywność terapii. W końcu, sposób weryfikacji celów terapeutycznych jest krokiem, który powinien nastąpić po ich sformułowaniu. Jeśli cele nie są najpierw jasno określone, trudno jest zdefiniować, jak ocenić ich realizację. Efektywna terapia zajęciowa opiera się na logicznej strukturze, w której cele są fundamentem, na którym budowane są wszystkie inne elementy procesu terapeutycznego. Dlatego nie można zignorować znaczenia celów terapeutycznych, co prowadzi do błędnych założeń i nieefektywnych interwencji.

Pytanie 39

Zanim terapeuta zajęciowy przystąpi do formułowania diagnozy terapeutycznej, powinien najpierw

A. zdefiniować efekty terapeutyczne, które ma zamiar osiągnąć

B. przeanalizować dokumentację medyczną oraz zgromadzone dane

C. zdobyć i skompletować informacje o podopiecznym oraz jego rodzinie

D. wyznaczyć cele terapeutyczne

Wybór odpowiedzi dotyczącej sformułowania celów terapeutycznych przed zebraniem danych o podopiecznym jest nieadekwatny, ponieważ skuteczne planowanie terapii rozpoczyna się od gruntownego zrozumienia sytuacji pacjenta. Sformułowanie celów terapeutycznych na podstawie niewystarczających informacji prowadzi do nieefektywnych interwencji, które mogą nie odpowiadać rzeczywistym potrzebom pacjenta. Z kolei określenie efektów terapeutycznych przed zgromadzeniem danych również jest niepoprawne, ponieważ efekty powinny być jasno powiązane z celami, które wynikają z analizy zebranych informacji. Ponadto, dokonanie analizy dokumentacji medycznej i danych bez wcześniejszego zrozumienia kontekstu osobistego pacjenta ogranicza zdolność terapeuty do dostosowania podejścia do indywidualnych potrzeb. W praktyce, terapeuci zajęciowi muszą być świadomi, że każdy pacjent jest unikalny, a skuteczność terapii opiera się na umiejętności dostosowania metod do specyficznych okoliczności. Typowym błędem jest zakładanie, że można zastosować uniwersalne cele dla wszystkich pacjentów, co jest niezgodne z zasadami personalizacji terapii, które są kluczowe w pracy z różnorodnymi grupami klientów. Dlatego kluczowe jest, aby terapeuta najpierw zrozumiał, kim jest jego pacjent, jego sytuację rodzinną i społeczną, co pozwoli na właściwe sformułowanie celów i efektów terapeutycznych.

Pytanie 40

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. afonia

B. ataksja

C. amnezja

D. alalia

Alalia, afonia i ataksja nie są charakterystycznymi objawami choroby Alzheimera, a ich zrozumienie wymaga analizy różnorodnych zaburzeń neurologicznych. Alalia, będąca zaburzeniem mowy, dotyczy trudności w formułowaniu słów lub zdań, co nie jest bezpośrednio związane z procesami pamięci, które dominują w chorobie Alzheimera. Także afonia, czyli całkowity brak głosu, jest objawem, który nie wpływa na zdolności poznawcze i pamięciowe pacjenta, lecz może być wynikiem problemów ze strunami głosowymi. Z kolei ataksja, oznaczająca zaburzenia koordynacji ruchowej, również nie jest typowym symptomem demencji, choć może pojawić się w wyniku uszkodzenia móżdżku. W przypadku Alzheimera, pacjenci bardziej zmagają się z pamięcią i orientacją, co często prowadzi do frustracji i zdezorientowania. Błędem myślowym jest więc utożsamianie tych objawów z chorobą Alzheimera, co może prowadzić do niewłaściwego rozpoznania i leczenia. Zrozumienie, jakie objawy są kluczowe dla diagnozy, jest niezbędne w praktyce klinicznej oraz w prowadzeniu skutecznej terapii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej