Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.19 - Wykonywanie prac geodezyjnych związanych z katastrem i gospodarką nieruchomościami
Data rozpoczęcia: 31 maja 2025 01:15
Data zakończenia: 31 maja 2025 01:45

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W przedstawionym wykresie przemieszczeń pionowych powinny być uwzględnione

A. różnice wysokości tych samych punktów w różnych momentach

B. wartości różnic wysokości między analizowanymi reperami

C. wysokości punktów względem układu odniesienia

D. odchylenia przewyższeń między punktami w różnych momentach

Różnice wysokości tych samych punktów w różnym czasie są kluczowe dla analizy przemieszczeń pionowych, ponieważ pozwalają na dokładne monitorowanie zmian, które mogą zachodzić w danym środowisku. Tego rodzaju dane są niezwykle istotne w kontekście inżynierii geodezyjnej oraz monitorowania deformacji gruntów i budowli. Przykładowo, w przypadku budowy nowych obiektów, analizowanie przemieszczeń może pomóc w wykrywaniu osiadań czy nierówności, co jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa konstrukcji. Dobre praktyki w branży zalecają regularne pomiary, które powinny być rejestrowane w systemach GIS, co umożliwia ich późniejsze analizowanie w kontekście historycznym. Takie podejście zapewnia precyzyjne dane, które mogą być wykorzystywane do prognozowania potencjalnych problemów i minimalizowania ryzyka. Pomiar różnic wysokości w czasie może także pomóc w określeniu wpływu czynników zewnętrznych, takich jak zmiany klimatyczne czy działalność ludzka, na stabilność gleby.

Pytanie 2

Jaką wysokość ma oś celowa niwelatora, jeśli pomiar na łacie niwelacyjnej umieszczonej na reperze o wysokości H_R = 234,500 m n. p. m. wynosi 0500?

A. 235,000 m n. p. m.

B. 229,500 m n. p. m.

C. 234,000 m n. p. m.

D. 239,500 m n. p. m.

Wysokość osi celowej niwelatora jest kluczowym elementem w geodezyjnych pomiarach wysokościowych. Aby właściwie określić tę wysokość, niezbędne jest prawidłowe zrozumienie, jak odnoszą się do siebie wysokości reperów oraz odczyty z łaty. Odpowiedzi, które wskazują na wartości poniżej 235,000 m n. p. m. są błędne, ponieważ nie uwzględniają poprawnej metody obliczenia, która polega na dodaniu odczytu z łaty do wysokości reperu. Na przykład, odpowiedź 229,500 m n. p. m. sugeruje, że odczyt z łaty został odjęty od wysokości reperu, co jest niewłaściwe. Kolejne odpowiedzi, takie jak 234,000 m n. p. m. i 239,500 m n. p. m., również nie mają podstaw w poprawnych obliczeniach i mogą wskazywać na typowe błędy, takie jak pomyłki w dodawaniu lub nieprawidłowe interpretowanie odczytów. W praktyce, każdy pomiar powinien być powtarzany i weryfikowany w celu zapewnienia jego dokładności. Kluczowe jest także, aby przed rozpoczęciem pomiarów znać dokładne lokalizacje reperów i mieć pewność, że instrumenty są prawidłowo skalibrowane. Takie podejście pozwoli uniknąć wielu typowych pułapek w geodezji i zapewni wysoki standard wykonywanych prac.

Pytanie 3

Kto przeprowadza klasyfikację gruntów bezpośrednio w terenie?

A. Wójt

B. Starosta

C. Geodeta

D. Klasyfikator

Klasyfikator gruntów to gość, który ocenia ziemię w terenie. Jego praca polega głównie na sprawdzaniu, jakie są właściwości gleby, co jest mega ważne nie tylko dla rolników, ale też dla różnych instytucji. Klasyfikator robi dużo pomiarów i obserwacji, żeby wiedzieć, jak zaklasyfikować grunt, czy to będzie użytki rolne, łąki, pastwiska, czy lasy. Przykładowo, to co robi, jest kluczowe, gdy ktoś chce ubiegać się o dotację rolniczą – musi mieć dokładną klasyfikację. W zasadzie opiera się na wytycznych z Ministerstwa Rolnictwa, które mówią, jak to wszystko powinno wyglądać. Dobrze przeprowadzona klasyfikacja ma też wpływ na to, jak zagospodarowujemy przestrzeń i dbamy o środowisko.

Pytanie 4

Profil podłużny osi trasy sporządza się w oparciu o

A. odległości między punktami charakterystycznymi umiejscowionymi wokół osi trasy

B. szerokości nasypów i wykopów zmierzonych wzdłuż całej trasy

C. różnice wysokości punktów załamania terenu usytuowanych w pobliżu osi trasy

D. wysokości charakterystycznych punktów zlokalizowanych w osi trasy oraz odległości między nimi

Podczas analizy innych odpowiedzi, istotne jest zrozumienie, dlaczego niektóre z nich nie spełniają wymogów dotyczących sporządzenia profilu podłużnego osi trasy. Na przykład, różnice wysokości punktów załamania terenu wokół osi trasy mogą dostarczać informacji o ukształtowaniu terenu, ale nie odnoszą się bezpośrednio do pomiarów w osi trasy, które są kluczowe dla stworzenia profilu podłużnego. Koncentrowanie się na punktach otaczających trasę prowadzi do pominięcia istotnych danych potrzebnych do dokładnego odwzorowania ścisłej konfiguracji trasy. Podobnie, szerokości nasypu i wykopu są ważne w kontekście projektowania, ale nie mają wpływu na profil podłużny, który zajmuje się głównie wysokościami i odległościami wzdłuż osi. Z kolei odległości między punktami charakterystycznymi wokół osi trasy nie są wystarczające do prawidłowego odwzorowania profilu. Profil podłużny wymaga precyzyjnych danych z osi trasy, aby umożliwić efektywne planowanie i wykonanie prac budowlanych. Zaniechanie tych podstawowych zasad może prowadzić do błędów w projektowaniu, które mogą wpływać na bezpieczeństwo i funkcjonalność tras transportowych. W związku z tym istotne jest, aby projektanci i inżynierowie dokładnie rozumieli, jakie dane są konieczne do stworzenia dokładnego profilu podłużnego, a także jakie standardy i praktyki należy stosować w tym zakresie.

Pytanie 5

Na podstawie przedstawianego fragmentu Protokołu badania księgi wieczystej określ, w którym dziale księgi wieczystej powinien znajdować się zamieszczony opis?

PROTOKÓŁ BADANIA KSIĘGI WIECZYSTEJ

Nieodpłatna dożywotnia służebność osobista na rzecz Moniki Stal polegająca na prawie korzystania z jednego pokoju, kuchni, przedpokoju i łazienki, znajdujących się na parterze budynku położonego w Nidzicy przy ul. Westerplatte 8.

A. II - WŁASNOŚĆ

B. I-O - OZNACZENIE NIERUCHOMOŚCI

C. IV - HIPOTEKA

D. III - PRAWA, ROSZCZENIA I OGRANICZENIA

Wybór odpowiedzi III - PRAWA, ROSZCZENIA I OGRANICZENIA jest jak najbardziej na miejscu. Chodzi tutaj o nieodpłatną dożywotnią służebność osobistą, która jest jednym z praw rzeczowych ograniczonych. Takie rzeczy, zgodnie z ustawą o księgach wieczystych, wpisuje się właśnie do działu III. Tam znajdziesz różne prawa, w tym służebności, które regulują, jak możesz korzystać z nieruchomości. Na przykład, jeżeli ktoś ma prawo przechodzić przez działkę sąsiada, to właśnie jest to ujęte w formie służebności. Ważne, żeby pamiętać, że te prawa muszą być odpowiednio zapisane i wpisane w księdze wieczystej, żeby działały w stosunku do innych osób. Rozumienie, gdzie w księdze wieczystej umieścić konkretne prawo, jest naprawdę istotne dla zarządzania nieruchomościami i ochrony praw właścicieli oraz użytkowników.

Pytanie 6

Co powinien zrobić geodeta w sytuacji, gdy dowody podczas rozgraniczenia nieruchomości są sprzeczne, a sąsiedzi uzgadniają przebieg granicy zgodnie z aktualnym użytkowaniem?

A. Ustalić granice według zgodnego oświadczenia stron

B. Wstrzymać proces rozgraniczeniowy

C. Złożyć sprawę do sądu

D. Sporządzić ugodę między stronami

W sytuacji, gdy mamy sprzeczne dowody na granice nieruchomości, nie jest dobrym pomysłem spisywanie ugody między sąsiadami. Ugoda to formalne porozumienie i dla mnie to wymaga pewnych kroków prawnych, a w przypadku braku jasnych dowodów, taka umowa może być nieważna, co prowadzi tylko do dalszych problemów. Chociaż niektórzy myślą, że skierowanie sprawy do sądu to dobra opcja, to jednak postępowanie sądowe w sprawach geodezyjnych bywa długie, kosztowne i często kończy się nieprzewidywalnym wyrokiem. Wstrzymanie postępowania rozgraniczeniowego też nie pomoże, tylko opóźnia sprawę, co może skutkować większymi konfliktami między sąsiadami. Często mylnie zakłada się, że sąd czy ugoda przyspieszą rozwiązanie sprawy. W rzeczywistości może to tylko wydłużyć proces i zwiększyć napięcie. Dlatego warto, żeby geodeta skupił się na znalezieniu wspólnych punktów, a jednocześnie pamiętał o standardach zawodowych, takich jak dokładność i rzetelność.

Pytanie 7

Miejsca do analizy przemieszczeń w pionie budynku powinny być umiejscowione

A. w wycięciu elewacji

B. na ścianie zewnętrznej

C. na ścianie szybu windy

D. pod balkonami

Punkty do badania przemieszczeń pionowych budynku powinny być zakładane na ścianie zewnętrznej ze względu na możliwość uzyskania dokładnych pomiarów oraz ich integralność z konstrukcją budynku. Ściany zewnętrzne są kluczowe w kontekście monitorowania przemieszczeń, gdyż mogą być bardziej podatne na ruchy gruntowe, które są efektem osiadania, różnic temperatur czy też innych czynników zewnętrznych. Przykładowo, stosując łatwe do rozmieszczenia instrumenty pomiarowe, takie jak inclinometr czy niwelator, na ścianach zewnętrznych można skutecznie śledzić wszelkie nieprawidłowości oraz reagować na nie, zanim doprowadzą do poważniejszych problemów strukturalnych. Warto również zauważyć, że zgodnie z normami budowlanymi, monitorowanie przemieszczeń na ścianach zewnętrznych jest rekomendowane jako część systematycznego nadzoru nad stanem technicznym obiektu, co przyczynia się do zapewnienia jego bezpieczeństwa i trwałości.

Pytanie 8

Jakie elementy wchodzą w skład mapy ewidencyjnej?

A. Zarysy typów gleb

B. Symbole funkcji uzbrojenia terenu

C. Zarysy użytków gruntowych

D. Miejsca lokalizacji odkrywek glebowych

Wybór punktów lokalizacji odkrywek glebowych, konturów typów gleb oraz oznaczeń funkcji uzbrojenia terenu jako elementów mapy ewidencyjnej jest nieprawidłowy, ponieważ te elementy nie są jej integralną częścią. Punkty lokalizacji odkrywek glebowych dostarczają informacji o miejscach, gdzie przeprowadzono badania geologiczne lub glebowe, jednak nie stanowią one trwałej treści mapy ewidencyjnej, która skupia się na stałych cechach terenu. Kontury typów gleb są istotne w kontekście badań gleboznawczych, ale nie są częścią ewidencji gruntów, która ma na celu przedstawienie zarówno użytkowania, jak i właścicielstwa gruntów. Oznaczenia funkcji uzbrojenia terenu natomiast dotyczą infrastruktury i rozwoju urbanistycznego, co jest bardziej związane z planowaniem przestrzennym niż z ewidencją gruntów. Błędem myślowym w tym przypadku jest mylenie różnych typów map i ich funkcji. Mapa ewidencyjna ma na celu przekazywanie informacji o stanie prawnym i użytkowaniu gruntów, a nie szczegółowych danych geologicznych czy infrastrukturalnych. Aby poprawnie zrozumieć funkcję mapy ewidencyjnej, warto zwrócić uwagę na jej definicję jako dokumentu przedstawiającego szczegóły dotyczące granic działek, ich przeznaczenia oraz właścicieli, co stanowi podstawę dla wszelkiego rodzaju decyzji administracyjnych oraz eksploatacyjnych związanych z gruntami.

Pytanie 9

Kiedy powinno się przeprowadzić pierwszy pomiar przemieszczeń gruntu (pomiar stanu początkowego), na którym planowane jest postawienie obiektu, w sytuacji przewidywanych deformacji tego gruntu?

A. Przed próbą uruchomienia obiektu

B. Przed rozpoczęciem robót budowlanych

C. Po zrealizowaniu stanu zerowego obiektu

D. Po zakończeniu prac fundamentowych

Wykonywanie pomiarów przemieszczeń podłoża w niewłaściwym czasie może prowadzić do poważnych konsekwencji dla bezpieczeństwa budowli. Przykładowo, pomiar po zakończeniu stanu zerowanego obiektu nie uwzględnia rzeczywistych warunków gruntowych przed rozpoczęciem budowy, co może skutkować niewłaściwymi założeniami projektowymi. Ustalenie stanu wyjściowego po fundamentowych robotach ziemnych również jest nieefektywne, ponieważ zmiany w podłożu mogą już zostać wprowadzone, a pomiary nie będą odzwierciedlać pierwotnych warunków. Ponadto, pomiar przed próbnym rozruchem obiektu jest spóźniony, gdyż w momencie próby wszystkie czynniki, takie jak obciążenia dynamiczne, mogą wpływać na deformacje, które nie byłyby zauważone wcześniej. Takie podejście jest sprzeczne z najlepszymi praktykami inżynieryjnymi, które zalecają zrozumienie i analizowanie warunków gruntowych przed jakimikolwiek pracami budowlanymi. Ignorowanie tego etapu może prowadzić do błędnych decyzji projektowych, a w konsekwencji do uszkodzeń konstrukcji, a także zwiększenia kosztów napraw. Ustalenia geotechniczne na wczesnym etapie są fundamentem bezpieczeństwa i długowieczności obiektów budowlanych, dlatego kluczowe jest ich przeprowadzenie przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac budowlanych.

Pytanie 10

Dokumentacja szkicowa jest tworzona

A. przed rozpoczęciem tyczenia obiektu

B. w trakcie wytyczania obiektu

C. po sporządzeniu szkicu wytyczenia obiektu

D. bezpośrednio po wytyczeniu obiektu

Istnieje pewne nieporozumienie dotyczące momentu sporządzania szkicu dokumentacyjnego, co prowadzi do niepoprawnych wniosków. Sporządzanie szkicu w trakcie tyczenia obiektu jest niewłaściwe, ponieważ kluczowe dane, które powinny być uwzględnione w dokumentacji, są zbierane i organizowane już na etapie przygotowań. Zbieranie informacji podczas tyczenia może prowadzić do chaotycznego podejścia, w którym nie wszystkie istotne detale są uwzględniane. Kolejny błąd myślowy to przekonanie, że szkic można wykonać bezpośrednio po wytyczeniu obiektu. Taka praktyka może skutkować pominięciem ważnych aspektów związanych z interpretacją wyników tyczenia oraz zapisaniem ich w odpowiedni sposób. Dodatkowo, sporządzanie szkicu po wykonaniu tyczenia obiektu, a nie przed, może prowadzić do problemów z dokumentacją projektową, która wymaga wcześniejszego zaplanowania i precyzyjnego określenia, jak obiekt ma być zrealizowany. W kontekście dobrych praktyk w geodezji, kluczowe jest, aby cała dokumentacja była przygotowywana w sposób metodyczny, co pozwala uniknąć nieporozumień oraz błędów w dalszych etapach realizacji inwestycji.

Pytanie 11

Punkty umiejscowione na konstrukcji, które opisują jej przemieszczenia, są określane jako punkty

A. odniesienia

B. sprawdzające

C. kontrolowane

D. wiązane

Punkty kontrolowane to kluczowe elementy w procesie monitorowania i analizy ruchów budowli. Są to specyficzne lokalizacje, które są wykorzystywane do rejestrowania przemieszczeń, odkształceń oraz innych parametrów konstrukcyjnych. Przykłady zastosowania punktów kontrolowanych obejmują inżynierię lądową, gdzie służą do oceny stabilności konstrukcji takich jak mosty czy wieżowce. W praktyce, pozycje tych punktów są ustalane na podstawie systemów GPS, a ich zmiany są analizowane w kontekście norm takich jak Eurokod 8, który odnosi się do projektowania budynków odpornych na trzęsienia ziemi. Punkty kontrolowane pomagają w identyfikacji potencjalnych problemów strukturalnych, co jest niezwykle istotne dla utrzymania bezpieczeństwa i długowieczności budowli. Dobrą praktyką jest regularne monitorowanie tych punktów, co pozwala na wczesne wykrywanie nieprawidłowości i odpowiednie działania naprawcze. Takie podejście znajduje zastosowanie nie tylko w budownictwie, ale również w geotechnice oraz inżynierii środowiskowej.

Pytanie 12

Ile lat po zrealizowaniu urządzeń melioracyjnych dokonuje się z urzędu klasyfikacji gruntów na tych obszarach?

A. Po trzech latach

B. Po pięciu latach

C. Po czterech latach

D. Po dwóch latach

Prawidłowa odpowiedź, że gleboznawcza klasyfikacja gruntów na terenach, gdzie wykonano urządzenia melioracji wodnej, powinna być przeprowadzona po trzech latach, opiera się na standardach dotyczących zarządzania zasobami wodnymi i gruntami. Po trzech latach od wykonania melioracji, gleby mają czas na przystosowanie się do nowych warunków hydrologicznych, co pozwala na dokładniejszą ocenę ich właściwości fizycznych i chemicznych. W praktyce, po takiej regeneracji, można określić, w jaki sposób melioracja wpłynęła na strukturę gleby, jej wilgotność oraz na biodostępność składników odżywczych. Przykładowo, w wyniku poprawy drenażu i retencji wody, gleby mogą zmienić swoje właściwości, co powinno być uwzględnione w klasyfikacji. Tego rodzaju analizy są kluczowe dla rolnictwa, ponieważ wpływają na decyzje dotyczące upraw oraz stosowania nawozów, co z kolei przekłada się na efektywność produkcji rolniczej oraz ochronę środowiska. Warto zaznaczyć, że zgodnie z lokalnymi przepisami, regularne monitorowanie i klasyfikacja gruntów po takich interwencjach są elementem dobrych praktyk w zarządzaniu zasobami naturalnymi.

Pytanie 13

Kto jest odpowiedzialny za pokrycie kosztów związanych z podziałem działki?

A. Właściciele sąsiednich działek

B. Dzierżawca, który ma w tym swoje interesy prawne

C. Osoba, która posiada w tym zainteresowanie prawne

D. Gmina, na obszarze której znajduje się nieruchomość

Koszty związane z podziałem nieruchomości ponosi osoba, która ma w tym interes prawny, co oznacza, że jest odpowiedzialna za wszystkie wydatki związane z tym procesem, takie jak opłaty notarialne, koszty geodezyjne oraz inne opłaty administracyjne. Osoba ta jest najczęściej właścicielem nieruchomości lub osobą, która posiada prawo do jej użytkowania. Przykładowo, jeśli właściciel działki postanawia podzielić ją na mniejsze parcele w celu sprzedaży, to właśnie on pokrywa wszystkie koszty związane z tym procesem. W praktyce oznacza to, że osoba ta musi przygotować odpowiednią dokumentację, zlecić pomiary geodezyjne i ewentualnie uzyskać niezbędne zezwolenia. Warto zaznaczyć, że zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz ustawą o gospodarce nieruchomościami, obowiązki te spoczywają na osobie, która inicjuje podział, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu nieruchomościami.

Pytanie 14

Jakie informacje powinny być pobrane z projektu architektonicznego budynku w celu wytyczenia osi konstrukcyjnych na stropie?

A. Długość i szerokość stropu

B. Odległości między osiami

C. Nazwy literowe osi

D. Wysokości stropów

Wysokości stropów, nazwy literowe osi oraz długość i szerokość stropu, choć są istotnymi danymi w projektowaniu budynków, nie są kluczowymi informacjami do wytyczenia osiach konstrukcyjnych na stropie. Wysokości stropów odnoszą się do poziomu, na którym strop jest umiejscowiony, co jest ważne dla dostosowania się do wymagań dotyczących wysokości pomieszczeń, ale nie mają wpływu na układ osiowy, który jest niezbędny przy realizacji konstrukcji. Nazwy literowe osi są używane w dokumentacji projektowej jedynie do identyfikacji i lokalizacji osi, ale same w sobie nie dostarczają informacji o rzeczywistych odległościach ani wymiarach potrzebnych do ich wytyczenia. Długość i szerokość stropu również nie są wystarczającymi danymi, ponieważ nie określają, w jaki sposób podzielić przestrzeń na poszczególne osie konstrukcyjne. W praktyce, błędne podejście do wytyczania osi na podstawie tych danych może prowadzić do poważnych pomyłek w konstrukcji, co z kolei może wpłynąć na stabilność całego budynku. Dlatego istotne jest, aby przy planowaniu prac budowlanych kierować się precyzyjnymi wymiarami, takimi jak odległości między osiami, które są fundamentem dla dalszych działań konstrukcyjnych.

Pytanie 15

Jakie wielkości są mierzone w sieci trygonometrycznej wykorzystywanej do określania bezwzględnych przemieszczeń poziomych obiektu?

A. Kąty pionowe

B. Kąty poziome

C. Przewyższenia

D. Miary czołowe

Kąty poziome są kluczowymi wielkościami mierniczymi w sieci trygonometrycznej, szczególnie w kontekście wyznaczania bezwzględnych przemieszczeń poziomych obiektów. Pomiar kąta poziomego dokonuje się za pomocą teodolitów lub tachimetrów, które umożliwiają precyzyjne określenie relatywnych położeń punktów w przestrzeni. W praktyce inżynieryjnej, takie pomiary są niezbędne w geodezji, budownictwie oraz infrastrukturze, gdzie dokładność w określeniu lokalizacji jest fundamentalna dla sukcesu projektów. Przykładem zastosowania jest tworzenie map topograficznych, gdzie kąty poziome pozwalają na odwzorowanie terenu w trzech wymiarach, co jest istotne przy planowaniu dróg, mostów czy innych obiektów. Zgodnie ze standardami geodezyjnymi, dokładność pomiarów kątów poziomych powinna być dostosowana do klasy geodezyjnej i specyfiki wykonywanych prac, co podkreśla znaczenie tej wielkości w praktycznych zastosowaniach.

Pytanie 16

Podział kraju dla celów rejestracji gruntów i budynków stanowi

A. obręb ewidencyjny

B. osiedle

C. rejon statystyczny

D. województwo

Obręb ewidencyjny to taki kawałek terenu, który dzieli się w naszym kraju do celów ewidencji gruntów i budynków. To dość ważny temat, bo pozwala na lepsze zarządzanie i porządkowanie informacji o nieruchomościach. Można go zdefiniować jako wyodrębniony obszar, który może być częścią lub nawet całym gminy. To na jego podstawie ustalamy, gdzie dokładnie znajduje się dana nieruchomość, co jest istotne dla właścicieli, ale też dla firm zajmujących się handlem nieruchomościami czy planowaniem przestrzeni. Dzięki obrębom ewidencyjnym można ustalić stan prawny działek, ich klasyfikację, a także wymiary, co przydaje się np. podczas transakcji lub podejmowania decyzji co do zagospodarowania terenu. W Polsce obręby te ustalają odpowiednie organy administracji geodezyjnej, co z kolei zapewnia spójność danych. Trzeba też pamiętać, żeby regularnie aktualizować te ewidencje, bo zmiany w infrastrukturze i na gruntach są normalne i ważne do śledzenia.

Pytanie 17

Jakie grunty są oznaczone symbolem Lzr na mapach geodezyjnych?

A. Przeznaczone do zalesienia

B. Leśne po rekultywacji

C. Zadrzewione i zakrzewione tylko na użytkach rolnych

D. Wszystkie tereny zadrzewione i zakrzewione

Odpowiedź 'Zadrzewione i zakrzewione tylko na użytkach rolnych' jest poprawna, ponieważ oznaczenie Lzr na mapach ewidencyjnych odnosi się do gruntów zadrzewionych i zakrzewionych, które występują wyłącznie na gruntach rolnych. Takie klasyfikacje są ważne w kontekście planowania przestrzennego oraz zarządzania gruntami, ponieważ umożliwiają odpowiednie traktowanie tych obszarów w kontekście ochrony środowiska i zasobów naturalnych. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy może być projektowanie terenów zielonych w obrębie gospodarstw rolnych, gdzie zadrzewienia mogą pełnić funkcję osłonową, poprawiając mikroklimat i zwiększając bioróżnorodność. Standardy opracowane przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz różne organizacje ekologiczne podkreślają znaczenie zachowania zadrzewień na użytkach rolnych, co wpływa na efektywność produkcji rolniczej oraz ochronę gleb przed erozją. Warto także zwrócić uwagę na aspekty prawne, które regulują ochronę takich gruntów, co stanowi dodatkowy kontekst dla ich prawidłowej klasyfikacji.

Pytanie 18

W jakiej części księgi wieczystej znajdują się wpisy dotyczące służebności obciążających daną nieruchomość?

A. I-O

B. II

C. III

D. I-Sp

Wybór niewłaściwych odpowiedzi na to pytanie może wynikać z niepełnego zrozumienia struktury ksiąg wieczystych oraz ich funkcji w obrocie nieruchomościami. Dział I księgi wieczystej, zarówno I-Sp, jak i I-O, dotyczy podstawowych informacji o nieruchomości, takich jak jej właściciel, powierzchnia czy lokalizacja, ale nie zawiera szczegółowych praw obciążających. Odpowiedzi te mogą być mylnie interpretowane jako miejsca umieszczania informacji o prawach do nieruchomości, co prowadzi do nieporozumień. Z kolei dział II poświęcony jest ograniczonym prawom rzeczowym, lecz także nie zawiera służebności, które są specyficznym rodzajem obciążeń. Służebności, jako prawa na rzecz osób trzecich, mają swoją specyfikę i dlatego zostały odrębnie uregulowane w dziale III. Typowym błędem myślowym jest przypisywanie służebności do działu, który koncentruje się na innych aspektach prawnych. Dlatego ważne jest, aby dobrze rozumieć, jak zorganizowana jest księga wieczysta oraz jakie prawa są zawarte w poszczególnych działach, aby podejmować świadome decyzje dotyczące obrotu nieruchomościami.

Pytanie 19

Granice terenów przeznaczonych do podziału ustala i przyjmuje się na podstawie

A. dokumentów określających status prawny nieruchomości

B. ksiąg wieczystych

C. katastru nieruchomości

D. oświadczeń uczestników scalenia

Katastr nieruchomości jest kluczowym dokumentem, który określa granice działek oraz ich przeznaczenie. Stanowi on podstawę do wszelkich działań związanych z podziałem nieruchomości, ponieważ zawiera dokładne informacje o granicach, powierzchni oraz lokalizacji działek. Dzięki katastrze, możliwe jest precyzyjne określenie, jakie tereny są dostępne do podziału, a także jakie są ich uwarunkowania prawne. Przykłady praktycznego zastosowania obejmują sytuacje, w których deweloper planuje nowe osiedle. W celu uzyskania pozwolenia na budowę, musi przedstawić odpowiednie dokumenty potwierdzające zgodność planowanego podziału z zapisami w katastrze. Ponadto, katastr jest regularnie aktualizowany, co zapewnia, że wszelkie zmiany dotyczące nieruchomości są na bieżąco odzwierciedlane. Dobre praktyki branżowe zalecają również korzystanie z katastru jako narzędzia do analizy rynkowej, co umożliwia inwestorom lepsze podejmowanie decyzji dotyczących zakupów gruntów. Metodologia określania granic na podstawie katastru jest zgodna z przepisami prawa geodezyjnego i kartograficznego, co czyni ją niezbędnym elementem w procesach urbanistycznych.

Pytanie 20

Geodeta przeprowadził pomiar, który dał odczyt na łacie w punkcie początkowym A, równy 3000 mm oraz dystans między punktem A a punktem końcowym B, wynoszący 60 m. Aby można było wytyczyć linię o zdefiniowanym nachyleniu równym 2‰, odczyt na łacie w punkcie B powinien wynosić

A. 3000 mm

B. 3060 mm

C. 2940 mm

D. 2880 mm

Wybór innych wartości odczytu na łacie w punkcie B prowadzi do błędnych wniosków wynikających z nieprawidłowych obliczeń i założeń. Na przykład, wybierając 2940 mm, 3060 mm czy 3000 mm, można zauważyć, że nie uwzględniają one odpowiedniego stosunku nachylenia do podstawy. Pojęcie pochylenia 2‰ oznacza, że na każde 1000 mm długości poziomej, wysokość zmienia się o 2 mm. W przypadku pomiaru długości poziomej wynoszącej 60 m, zmiana wysokości powinna wynosić 12 mm. Odczyty 2940 mm i 3000 mm sugerują nieadekwatne zmiany, które nie odzwierciedlają rzeczywistego nachylenia linii. Ponadto, odczyt 3060 mm, który zakłada wzrost wysokości, jest absolutnie sprzeczny z założeniami dotyczącymi pochylenia. W praktyce geodezyjnej błędne przyjęcie wartości lub nieprawidłowe obliczenie nachylenia może prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak niewłaściwe wytyczenie osi budynku lub drogi, co skutkuje kosztownymi poprawkami i opóźnieniami. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć podstawowe zasady wytyczania linii oraz związek między pomiarem poziomym a wysokością w kontekście pochylenia.

Pytanie 21

Pani Zofia Kowalska, właścicielka działki, przekazała prawo do niej swojemu synowi Robertowi Kowalskiemu w zamian za dożywotnie wsparcie. W jakim dziale księgi wieczystej powinno być zapisane prawo dożywocia?

A. III – Prawa, roszczenia i ograniczenia

B. IV – Hipoteka

C. I-Sp – Spis praw związanych z własnością

D. II – Własność

Prawo dożywocia jest ściśle związane z kwestią ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości, dlatego powinno być ujawnione w dziale III księgi wieczystej, który obejmuje prawa, roszczenia i ograniczenia. Zgodnie z przepisami dotyczącymi ksiąg wieczystych, dożywocie jest traktowane jako prawo osobiste, które wpływa na sposób korzystania z nieruchomości. W praktyce oznacza to, że osoba, która posiada prawo dożywocia, ma prawo do korzystania z nieruchomości (np. mieszkania w niej) do końca swojego życia, co ogranicza pełne prawo własności nowego właściciela. Ujawnienie takiego prawa w księdze wieczystej jest kluczowe dla ochrony interesów osób trzecich, które mogą być zainteresowane nabyciem nieruchomości w przyszłości. Przykład zastosowania tej zasady można zobaczyć w przypadku, gdy osoba chcąca kupić odpowiednią nieruchomość przegląda księgę wieczystą i natrafia na wpis dotyczący dożywocia, co wpływa na jej decyzję o zakupie. Z perspektywy dobrych praktyk, takie ujawnienie prawa dożywocia jest zgodne z zasadą jawności i bezpieczeństwa obrotu prawnego, co ma fundamentalne znaczenie w obrocie nieruchomościami.

Pytanie 22

Wskaźnikiem precyzji tyczenia realizowanych obiektów budowlanych jest

A. średni błąd tyczenia

B. maksymalny błąd tyczenia

C. maksymalna odchyłka lokalizacji tyczonego elementu obiektu

D. szansa na poprawność tyczenia

Wybór granicznej odchyłki usytuowania tyczonego elementu obiektu, granicznego błędu tyczenia lub prawdopodobieństwa poprawności tyczenia jako miary dokładności tyczenia jest mylny z kilku powodów. Graniczna odchyłka usytuowania tyczonego elementu obiektu odnosi się do maksymalnych dopuszczalnych wartości odchyleń, które mogą wystąpić w końcowej lokalizacji elementu. Choć jest to istotny parametr, nie odzwierciedla on w pełni ogólnej precyzji realizacji tyczenia, gdyż nie uwzględnia rozkładu błędów ani ich średniej. Graniczny błąd tyczenia natomiast określa maksymalne granice błędów, które mogą wystąpić w trakcie tyczenia, co również nie jest miarodajne dla oceny regularności i jakości wykonania. Prawdopodobieństwo poprawności tyczenia to koncept statystyczny, który odnosi się do szans na osiągnięcie prawidłowych wyników, ale nie dostarcza informacji o rzeczywistych odchyleniach, jakie mogą mieć miejsce. Jest to istotna miara w kontekście analizy ryzyka, lecz nie ma zastosowania w bezpośredniej ocenie jakości tyczenia. W praktyce projektowej i budowlanej, kluczowe jest posługiwanie się obiektywnymi miarami, takimi jak średni błąd tyczenia, aby uzyskać pełniejszy obraz precyzji i dokładności działań budowlanych. Zrozumienie tych różnic pozwala uniknąć typowych błędów analitycznych i zwiększa jakość procesu tyczenia w projektach budowlanych.

Pytanie 23

Wyznaczanie wysokościowe punktów polega na oznaczaniu ich wskaźnikami

A. wysokości punktów na tyczonych elementach budowli w odniesieniu do poziomej osnowy realizacyjnej

B. wysokości punktów na tyczonych elementach budowli w odniesieniu do wysokościowej osnowy realizacyjnej

C. położenia sytuacyjnego punktów na tyczonych elementach budowli w odniesieniu do poziomej osnowy realizacyjnej

D. położenia sytuacyjnego punktów na tyczonych elementach budowli w odniesieniu do wysokościowej osnowy realizacyjnej

Pojęcia związane z tyczeniem wysokościowym i sytuacyjnym punktów budowy są często mylone. Odpowiedzi, które odnoszą się do wysokościowej osnowy realizacyjnej w kontekście położenia sytuacyjnego punktów, wprowadzają w błąd. Tyczenie wysokościowe zajmuje się wyłącznie przenoszeniem wartości wysokościowych, co jest kluczowe dla zapewnienia, że budynki i inne konstrukcje są realizowane zgodnie z zaplanowanymi parametrami. Oznaczanie położenia sytuacyjnego, czyli określenie lokalizacji punktów w przestrzeni, jest oddzielnym procesem związanym z osnową poziomą, a nie wysokościową. Dodatkowo, nawiązanie do 'poziomej osnowy realizacyjnej' w kontekście tyczenia wysokościowego jest niewłaściwe, ponieważ pozioma osnowa dotyczy wyłącznie wymiarów horyzontalnych, a nie wysokości. Odpowiedzi, które koncentrują się na położeniu sytuacyjnym i poziomej osnowie, nie uwzględniają istoty procesu tyczenia wysokościowego, co może prowadzić do nieprawidłowych realizacji budowlanych. W praktyce, niedostateczne zrozumienie różnicy między tymi pojęciami może skutkować poważnymi błędami, które są kosztowne i czasochłonne do naprawienia. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych osnow powinna być stosowana zgodnie z jej przeznaczeniem i w odpowiednich kontekstach geodezyjnych.

Pytanie 24

Na podstawie danych zawartych w tabeli oblicz całkowitą powierzchnię użytków należących do grupy gruntów zabudowanych i zurbanizowanych.

ZESTAWIENIE GRUNTÓW
Użytek	Klasa	Powierzchnia [ha]
B	-	5,3200
Bi	-	0,6700
Ba	-	0,4050
Br/R	IVa	0,3550
Ls	IV	0,6700
Ls	V	0,1800
Lz	III	0,0200

A. 6,7500 ha

B. 0,8700 ha

C. 1,4300 ha

D. 6,3950 ha

Poprawna odpowiedź to 6,3950 ha, co stanowi całkowitą powierzchnię użytków gruntów zabudowanych i zurbanizowanych na podstawie danych tabelarycznych. Aby prawidłowo obliczyć tę wartość, ważne jest zrozumienie, jakie kategorie gruntów obejmują tereny zabudowane, takie jak mieszkalne, komercyjne oraz infrastrukturalne. W praktyce, znajomość powierzchni tych użytków jest kluczowa dla planowania przestrzennego, zarządzania nieruchomościami i analizy urbanistycznej. Takie dane pozwalają na ocenę wykorzystania przestrzeni, planowanie rozwoju infrastruktury oraz podejmowanie decyzji o alokacji zasobów. Ponadto, zgodnie z obowiązującymi standardami dotyczącymi inwentaryzacji gruntów, każdy rodzaj użytku powinien być dokładnie zmierzony i zarejestrowany, co umożliwia precyzyjniejsze prognozy dotyczące rozwoju urbanistycznego oraz analizę wpływu na środowisko. Wiedza na temat takich danych jest także istotna dla inwestorów oraz decydentów, którzy podejmują kluczowe decyzje dotyczące urbanizacji oraz rozwoju lokalnych rynków nieruchomości.

Pytanie 25

W jaki sposób przedstawia się na mapie zasadniczej lokalny wodociąg o średnicy 200 mm, którego lokalizacja została ustalona na podstawie pomiaru bezpośredniego?

A. wlB200

B. wlA200

C. w200

D. wl200

Odpowiedzi takie jak 'wlA200', 'wlB200' i 'w200' są niepoprawne z kilku powodów. Po pierwsze, oznaczenie 'wlA200' może sugerować, że przewód należy do określonej kategorii lub klasy, co w kontekście lokalnych przewodów wodociągowych nie jest standardem. W praktyce, prefiks 'wl' odnosi się wyłącznie do wodociągów, a nie do dodatkowych klasyfikacji, co czyni ten format niewłaściwym. Podobnie, 'wlB200' również wprowadza niepotrzebną literę, która nie ma uzasadnienia w standardach branżowych. Z kolei 'w200' całkowicie pomija kluczowy element oznaczenia, jakim jest prefiks dla wodociągów, przez co nie informuje jednoznacznie o typie przewodu. Tego rodzaju błędy w oznaczeniach mogą prowadzić do poważnych problemów w zarządzaniu infrastrukturą, takich jak trudności w lokalizacji i identyfikacji przewodów w terenie, co może negatywnie wpłynąć na prace konserwacyjne oraz interwencje w przypadku awarii. Właściwe stosowanie oznaczeń jest kluczowe dla zapewnienia efektywności i bezpieczeństwa operacji związanych z infrastrukturą wodociągową.

Pytanie 26

Geodeta uprawniony może wstrzymać działania mające na celu ustalenie przebiegu granicy w procedurze rozgraniczeniowej w przypadku usprawiedliwionego braku obecności strony na gruncie maksymalnie przez okres

A. 1 miesiąca

B. 7 dni

C. 2 miesięcy

D. 14 dni

Odpowiedź 1 miesiąca jest poprawna, ponieważ w przypadku usprawiedliwionego niestawiennictwa strony w postępowaniu rozgraniczeniowym, uprawniony geodeta ma prawo wstrzymać czynności ustalenia przebiegu granicy maksymalnie na okres jednego miesiąca. Przepisy prawa geodezyjnego jasno regulują zasady postępowania w takich sytuacjach, co ma na celu zapewnienie wszystkim stronom możliwości uczestnictwa w procedurze i obrony swoich interesów. Przykładem zastosowania tej zasady może być sytuacja, w której jedna ze stron nie może stawić się na wyznaczone spotkanie z powodu choroby lub innego ważnego powodu. W takiej sytuacji geodeta powinien zarejestrować brak obecności oraz wstrzymać dalsze czynności, aby umożliwić stronie na złożenie odpowiednich dokumentów lub wyjaśnienie swojej sytuacji. Dbanie o równość stron i ich prawo do udziału w postępowaniu jest kluczowe dla jego transparentności oraz sprawiedliwości, co jest zgodne z dobrą praktyką w zakresie prowadzenia spraw geodezyjnych.

Pytanie 27

Operat opisowy oraz kartograficzny w ewidencji gruntów i budynków sporządzany jest dla

A. wszystkich obszarów urbanistycznych w miastach

B. każdego obrębu ewidencyjnego

C. wszystkich jednostek administracyjnych w miastach

D. każdego konturu klasyfikacyjnego

Operat opisowo-kartograficzny w ewidencji gruntów i budynków jest dokumentem, który szczegółowo opisuje i przedstawia dane dotyczące gruntów oraz budynków zlokalizowanych na danym obszarze. Prowadzony jest dla każdego obrębu ewidencyjnego, co oznacza, że obejmuje on wszystkie działki, ich przeznaczenie, powierzchnię, a także inne istotne informacje takie jak numery ksiąg wieczystych. Obręb ewidencyjny to podstawowy jednostkowy obszar w systemie ewidencji gruntów, który pozwala na precyzyjne zarządzanie i kontrolowanie danych przestrzennych. Z perspektywy praktycznej, operat ten jest kluczowym narzędziem dla geodetów, urbanistów oraz instytucji publicznych, umożliwiającym podejmowanie decyzji dotyczących zagospodarowania przestrzennego, planowania inwestycji oraz ochrony gruntów. Dobrą praktyką w branży jest regularne aktualizowanie tych dokumentów w celu zachowania ich aktualności i zgodności z rzeczywistością, co jest istotne zarówno dla administracji publicznej, jak i dla przedsiębiorców czy obywateli, którzy mogą mieć dostęp do tych danych.

Pytanie 28

Na podstawie jakiego szkicu dokonuje się wytyczania budynku?

A. Terenowego

B. Tyczenia

C. Wykonawczego

D. Dokumentacyjnego

Odpowiedzi, które wskazują na szkice realizacyjne, polowe czy tyczenia, są niepoprawne, ponieważ nie uwzględniają kluczowych aspektów związanych z podstawowym dokumentem, na podstawie którego odbywa się tyczenie budowli. Szkic realizacyjny, choć ważny, dotyczy głównie wykonania i nadzoru nad pracami budowlanymi, a nie precyzyjnego określenia lokalizacji obiektów. W przypadku tyczenia, kluczowe jest, aby opierać się na dokumentacji projektowej, która została stworzona w fazie projektowania i zatwierdzona przez odpowiednie organy. Z kolei szkic polowy, który jest często używany w geodezji do wykonywania pomiarów w terenie, nie dostarcza wystarczających szczegółów dotyczących planu budynku. Może on być pomocny w pracach geodezyjnych, ale nie jest właściwym dokumentem do tyczenia budynku. Typowym błędem myślowym jest pomylenie tych dokumentów oraz ich funkcji. Zrozumienie, że tyczenie wymaga konkretnej, precyzyjnej dokumentacji, jest kluczowe, aby uniknąć pomyłek, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w procesie budowlanym, takich jak błędna lokalizacja budynku czy naruszenie przepisów prawa budowlanego.

Pytanie 29

W jakiej sytuacji realizuje się postępowanie o rozgraniczenie nieruchomości z urzędowego nakazu?

A. W momencie zmiany właściciela nieruchomości spornych

B. Po złożeniu wniosku do Urzędu Gminy o rozgraniczenie nieruchomości

C. W przypadku wystąpienia sporu granicznego

D. Przy scaleniu gruntów

Rozważając odpowiedzi dotyczące pozostałych sytuacji, należy zauważyć, że powstanie sporu granicznego nie prowadzi automatycznie do wszczęcia postępowania z urzędu. Spory graniczne są zazwyczaj inicjowane przez zainteresowane strony, które zgłaszają swoje roszczenia do odpowiednich organów, co oznacza, że to właściciele nieruchomości powinni podjąć działania, aby rozwiązać takie sytuacje. Podobnie, zmiana właściciela nieruchomości nie jest podstawą do wszczęcia postępowania z urzędu. Właściciel ma prawo do rozporządzania swoją nieruchomością, ale jakiekolwiek zmiany w jej granicach powinny być zgłaszane i notyfikowane, a nie automatycznie uwzględniane przez urzędników. Wreszcie, złożenie wniosku do Urzędu Gminy o rozgraniczenie to działanie, które inicjuje postępowanie administracyjne, co oznacza, że jest to proces zależny od woli właściciela nieruchomości. W praktyce, najczęściej to zainteresowane strony muszą wykazać się inicjatywą w kwestiach granic swoich działek, podczas gdy scalanie gruntów jest jednym z nielicznych przypadków, w których działania są podejmowane z urzędu, aby uporządkować stan prawny i geodezyjny nieruchomości.

Pytanie 30

Która z czynności, realizowana podczas podziału nieruchomości, nie jest przeprowadzana przez geodetę?

A. Wydanie decyzji zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości

B. Zawiadomienie stron

C. Stabilizacja punktów granicznych

D. Obliczenie powierzchni nowych działek

Wydanie decyzji zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości jest czynnością, która leży w gestii organów administracji publicznej, a nie geodety. Geodeta odpowiada za techniczne aspekty podziału, takie jak obliczenie powierzchni nowych działek oraz stabilizacja punktów granicznych. W praktyce, geodeta wykonuje szczegółowe pomiary, przygotowuje dokumentację projektową oraz zapewnia zgodność z obowiązującymi normami i przepisami prawa. Jego praca jest kluczowa dla prawidłowego przeprowadzenia podziału, jednak sama decyzja zatwierdzająca jest wydawana przez odpowiedni organ lokalny, który rozpatruje wnioski oraz decyduje o ich zgodności z lokalnym planem zagospodarowania przestrzennego. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest sytuacja, gdy po zakończeniu prac geodezyjnych, dokumentacja musi zostać przesłana do urzędów w celu uzyskania zatwierdzenia, co jest niezbędne do formalizacji podziału nieruchomości.

Pytanie 31

Jakim symbolem w rejestrze gruntów są oznaczane działki zajęte pod groble na obszarze stawów rybnych?

A. W

B. Ws

C. Wg

D. Wsr

Symbolika w ewidencji gruntów jest kluczowa dla prawidłowego oznaczania i klasyfikacji terenów. W przypadku odpowiedzi "Ws", "W" oraz "Wg" obserwujemy nieporozumienia związane z klasyfikacją gruntów i ich funkcjami. Odpowiedź "Ws" odnosi się do wód stojących, co może być mylące, ponieważ nie obejmuje ono gruntów zajętych pod groble, które są istotnym elementem infrastrukturalnym. Wydawać by się mogło, że symbol "W" mógłby być stosowany w szerszym kontekście gruntów wodnych, jednak nie odzwierciedla on specyfiki gruntu zajętego pod groble. Z kolei "Wg" oznacza grunty z wodami gruntowymi, co również nie jest adekwatne do sytuacji, gdyż dotyczy innego aspektu klasyfikacji gruntów. Ta nieprecyzyjna klasyfikacja może prowadzić do błędnych decyzji w planowaniu przestrzennym i zarządzaniu wodami, co w konsekwencji wpływa na ochronę środowiska oraz zrównoważony rozwój. Niezrozumienie roli i funkcji grobli na terenach stawów rybackich oraz ich znaczenia w ewidencji gruntów może prowadzić do błędnych sądów na temat ich wykorzystania i zarządzania. Dlatego kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi symbolami oraz ich zastosowaniami w praktyce, co ma zasadnicze znaczenie dla specjalistów w dziedzinie gospodarki wodnej oraz ochrony środowiska.

Pytanie 32

Skurcze mapy wzdłuż krawędzi ramki sekcyjnej wynoszą odpowiednio p=0,18%, q=0,25%. Jakie jest powierzchniowe skurczenie tej mapy?

A. 0,25%

B. 0,07%

C. 0,18%

D. 0,43%

Wybór błędnych odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia, jak oblicza się skurcz powierzchniowy na podstawie wartości skurczu wzdłuż boków ramki sekcyjnej. Na przykład, odpowiedzi 0,07%, 0,18% i 0,25% mogą być mylnie uznawane za właściwe podczas analizy, ponieważ są to wartości skurczu wzdłuż poszczególnych boków mapy, a nie ich suma. Skurcz powierzchniowy nie jest jedynie prostą średnią tych wartości, dlatego takie podejście prowadzi do błędnych wniosków. Warto zauważyć, że pomijanie interakcji pomiędzy skurczami wzdłuż różnych boków prowadzi do zafałszowanego obrazu rzeczywistej kondycji mapy. Kluczowym błędem myślowym jest także pomylenie skurczu mapy z innymi typami deformacji, które mogą występować w geodezji, co często prowadzi do nadmiernego uproszczenia zagadnienia. Skurcz powierzchniowy powinien być obliczany w kontekście obu wymiarów, co umożliwia dokładniejszą reprezentację rzeczywistych warunków. W branży geodezyjnej istotne jest stosowanie precyzyjnych metod obliczeniowych i uwzględnianie wszystkich czynników wpływających na deformację, dlatego zrozumienie tych zasad jest niezbędne dla zapewnienia jakości w projektach związanych z mapowaniem i modelowaniem przestrzennym.

Pytanie 33

Informacje ewidencyjne, które przekazuje starosta, nie mogą mieć postaci

A. wyrysów z mapy ewidencyjnej.

B. wypisów z rejestrów.

C. notatki z kartotek.

D. plików komputerowych.

Notatki z kartotek to nie to samo, co oficjalne dokumenty, które powinny być udostępniane przez starostę. Kiedy mówimy o ewidencji gruntów i budynków, ważne jest, żeby informacje były podawane w sposób zgodny z normami i przepisami prawymi. Wypisy z rejestrów i wyrysy z mapy ewidencyjnej to formalne dokumenty, które mają precyzyjne dane i są traktowane jako wiarygodne źródła. Pliki komputerowe, jeśli są w odpowiednich formatach i protokołach, też mogą być używane do przesyłania danych ewidencyjnych. Na przykład, system informatyczny, który robi raporty na podstawie wprowadzonych danych, może być przydatny. Natomiast notatki z kartotek, które często są subiektywne, mogą być niedokładne i nie spełniają wymogów formalnych, więc lepiej ich nie używać do udostępniania danych, zwłaszcza w sprawach prawnych i administracyjnych.

Pytanie 34

Jakiego rodzaju są grunty zajmujące obszar pod zbiornikami wodnymi (poza jeziorami oraz zbiornikami zaporowymi z urządzeniami do regulacji poziomu wód) posiadającymi urządzenia hydrotechniczne, przeznaczone do chowu, hodowli i przetrzymywania ryb, obejmujące obszar ogrodzony razem z systemem rowów oraz tereny przyległe i powiązane?

A. Gruntów pod rowami

B. Gruntów pod wodami powierzchniowymi płynącymi

C. Gruntów pod wodami powierzchniowymi stojącymi

D. Gruntów pod stawami

Odpowiedzi, które nie dotyczą gruntów pod stawami, mają swoje ograniczenia. Grunty pod wodami płynącymi, jak rzeki i potoki, nie nadają się do hodowli ryb w zamkniętych systemach, więc nie są odpowiednie dla akwakultury. Grunty pod rowami są z kolei za wąskie i głównie służą do odprowadzania wód, a nie do chowu ryb. A grunty pod wodami stojącymi, jak jeziora, też mogą być używane do różnych celów, niekoniecznie do hodowli ryb. Mylenie tych różnych gruntów prowadzi do nieporozumień, a niewłaściwe podejście do zarządzania nimi może być problematyczne. Ważne jest, żeby pamiętać, że gospodarowanie gruntami pod stawami powinno być zgodne z przepisami i najlepszymi praktykami, żeby wspierać zrównoważony rozwój akwakultury.

Pytanie 35

Jak długo po wykonaniu urządzeń melioracyjnych dokonuje się z urzędu gleboznawczej klasyfikacji gruntów dla obszarów zmeliorowanych?

A. Po 2 latach

B. Po 3 latach

C. Po 4 latach

D. Po 5 latach

Odpowiedź, że klasyfikacja gruntów dla terenów zmeliorowanych przeprowadzana jest po 3 latach od wykonania urządzeń melioracyjnych, jest zgodna z obowiązującymi przepisami prawnymi oraz standardami branżowymi. Ten okres umożliwia gruntom odpowiednie dostosowanie się do nowych warunków hydrologicznych oraz glebowych, co jest kluczowe dla prawidłowej oceny ich jakości. W ciągu tych trzech lat, gleby mają czas na stabilizację po wprowadzeniu zmian melioracyjnych, co umożliwia przeprowadzenie rzetelnej analizy ich właściwości. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest monitorowanie efektywności melioracji, które powinno odbywać się systematycznie, aby ocenić wpływ na plony oraz jakość środowiska. Klasyfikacja gruntów pozwala również na podejmowanie świadomych decyzji dotyczących dalszych działań w zakresie zarządzania glebami, co jest istotne w kontekście ochrony środowiska oraz zrównoważonego rozwoju rolnictwa. Zgodność z tą praktyką jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także dowodem na odpowiedzialne podejście do zarządzania zasobami naturalnymi.

Pytanie 36

Na precyzję obliczenia pola powierzchni za pomocą metody analitycznej wpływ mają

A. skurcz mapy

B. pomiar dokonany w terenie

C. graficzne odwzorowanie miar z mapy

D. wyznaczenie stałej planimetru

Wyznaczenie pola powierzchni metodą analityczną jest procesem wymagającym precyzyjnych danych, a różne czynniki mogą wpływać na dokładność tego obliczenia. Skurcz mapy odnosi się do zjawiska, które może wystąpić podczas przenoszenia danych z formatu rzeczywistego na mapę, jednak nie jest to bezpośredni czynnik wpływający na pole powierzchni. Zmiany skali mogą prowadzić do błędów w obliczeniach, ale są one konsekwencją nieprecyzyjnych pomiarów. Z drugiej strony, wyznaczenie stałej planimetru, chociaż istotne dla pomiarów, nie rozwiązuje problemu błędów wynikających z niedokładnych pomiarów terenu. Planimetr jest narzędziem stosowanym do pomiaru powierzchni z mapy, a sama stała nie ma zastosowania bez dokładnych danych początkowych. Graficzne zdjęcie miar z mapy może pomóc w wizualizacji, ale również opiera się na danych, które muszą być dokładne z terenu. Często błędne wnioski wynikają z mylnego przeświadczenia, że narzędzia i techniki same w sobie zapewniają dokładność, podczas gdy kluczowym aspektem jest jakość danych wejściowych. W geodezji oraz kartografii, zapewnienie prawidłowych pomiarów w terenie stanowi fundament dla wszelkich obliczeń, a wszelkie inne metody operują już na tych podstawowych danych, które muszą być jak najbardziej precyzyjne.

Pytanie 37

Mapa przeznaczona do celów projektowych powinna być zgodna z treścią mapy w zakresie konturów oraz użytków gruntowych

A. zasadniczej

B. topograficznej

C. gospodarczej

D. ewidencyjnej

Treść mapy do celów projektowych powinna być zgodna z treścią mapy ewidencyjnej, ponieważ to właśnie na mapach ewidencyjnych odzwierciedlane są wszelkie użytki gruntowe oraz kontury działek. Mapy ewidencyjne stanowią podstawowe źródło danych dla wielu procesów planistycznych, w tym dla opracowania studiów wykonalności projektów budowlanych. Przykładowo, przy projektowaniu nowego osiedla mieszkaniowego, architekt musi korzystać z mapy ewidencyjnej, aby zrozumieć, jakie działki są dostępne, jakie są ich granice, a także jakie istniejące użytki gruntowe mogą wpłynąć na przyszłe wykorzystanie terenu. Dodatkowo, zgodność z mapą ewidencyjną jest kluczowa dla zapewnienia zgodności z przepisami prawa, w tym z ustawą o gospodarce nieruchomościami, co podkreśla znaczenie precyzyjnych danych ewidencyjnych w procesie inwestycyjnym.

Pytanie 38

Na podstawie danych pomiarowych zamieszczonych w tabeli oblicz wartość średnią wychylenia krawędzi ściany na poziomie piątym.

Nr stanowiska	Nr poziomu	Odczyty na łacie [mm]		Różnice odczytów O₁-O₂		Wartość średnia
Nr stanowiska	Nr poziomu	I poł. lunety	II poł. lunety	I poł. lunety	II poł. lunety	Wartość średnia
	0	1107	1105
I	1	1090	1091	-17	-14	-15,5
	2	1095	1096	-12	-9	-10,5
	3	1091	1093	-16	-12	-14,0
	4	1088	1091	-19	-14	-17,5
	5	1082	1084	?	?	?

A. -23 cm

B. +23 cm

C. +23 mm

D. -23 mm

Poprawna odpowiedź to -23 mm, co wskazuje na ujemne wychylenie krawędzi ściany na poziomie piątym. Wychylenie to oblicza się jako różnicę pomiędzy odczytem na badanym poziomie a odczytem zerowym, który stanowi punkt odniesienia. W kontekście budownictwa i inżynierii, prawidłowe pomiary wychyleń są kluczowe dla oceny stabilności konstrukcji. W tym przypadku wynik -23 mm oznacza, że krawędź ściany jest przesunięta do wewnątrz, co może wskazywać na nieprawidłowości w wykonaniu lub osiadaniu budynku. W praktyce, takie pomiary powinny być regularnie przeprowadzane w celu monitorowania stanu technicznego obiektów budowlanych. Należy stosować przyrządy pomiarowe o odpowiedniej dokładności, a wyniki przedstawiać w standardowych jednostkach, które w tym przypadku to milimetry. Warto również zwrócić uwagę na normy budowlane dotyczące tolerancji dla wychyleń ścian, aby móc ocenić, czy zaobserwowane wartości są akceptowalne dla danej konstrukcji.

Pytanie 39

Identyfikator obiektu gruntowego w formacie WWPPGG_R.XXXX w ewidencji danych wskazuje na

A. obręb ewidencyjny

B. jednostkę ewidencyjną

C. jednostkę rejestracyjną gruntów

D. działkę ewidencyjną

Identyfikator obiektu powierzchniowego w postaci WWPPGG_R.XXXX jest stosowany w bazach danych ewidencyjnych do jednoznacznego opisywania obrębów ewidencyjnych, co jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania danymi geodezyjnymi. Skrót WWPPGG odnosi się do konkretnego systemu kodowania, w którym 'WW' oznacza województwo, 'PP' oznacza powiat, 'GG' gminę, a 'R' oraz 'XXXX' są dodatkowymi oznaczeniami, które mogą zawierać specyficzne dane o obrębie. W praktyce, obręb ewidencyjny to podstawowa jednostka terenowa, która umożliwia systematyzację informacji geodezyjnych i jest niezbędna dla celów planowania przestrzennego, obliczeń podatkowych oraz realizacji inwestycji budowlanych. Znajomość tego identyfikatora pozwala na szybką lokalizację i identyfikację właściwych danych w systemach geoinformacyjnych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze zarządzania danymi przestrzennymi.

Pytanie 40

Jak nazywa się nieprzerwany teren gruntowy znajdujący się w obrębie jednego obrębu, posiadający jednorodny status prawny i oddzielony od sąsiednich działek za pomocą granic?

A. Działka ewidencyjna

B. Granica użytku

C. Granica klasyfikacyjna

D. Nieruchomość

Działka ewidencyjna to pojęcie kluczowe w kontekście gospodarki nieruchomościami oraz zarządzania gruntami. Jest to wydzielony, ciągły obszar gruntowy, który jest zdefiniowany w dokumentacji geodezyjnej i ewidencyjnej. Działka ewidencyjna jest jednorodna pod względem prawnym, co oznacza, że łączy w sobie określone prawa własnościowe i użytkowe. W praktyce oznacza to, że działka może być przedmiotem obrotu prawnego, a jej granice są jasno określone na mapach ewidencyjnych. Działki ewidencyjne mają istotne znaczenie w kontekście planowania przestrzennego, ponieważ umożliwiają organom administracyjnym monitorowanie zmian dotyczących użycia gruntów oraz ich klasyfikacji. Ponadto, działki ewidencyjne są podstawą do naliczania podatków od nieruchomości oraz są często punktem odniesienia w transakcjach sprzedaży. W Polsce regulacje dotyczące ewidencji gruntów i budynków są określone w ustawie z dnia 17 maja 1989 roku o gospodarce nieruchomościami, co podkreśla znaczenie tego pojęcia w krajowym prawodawstwie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej