Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Opiekun w domu pomocy społecznej
  • Kwalifikacja: SPO.03 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie podopiecznej
  • Data rozpoczęcia: 4 czerwca 2025 14:48
  • Data zakończenia: 4 czerwca 2025 14:51

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Skala Lawtona (IADL — oceny złożonych czynności życia codziennego) wykorzystywana w kompleksowej ocenie geriatrycznej ocenia umiejętności osób podopiecznych w zakresie

A. korzystania z toalety oraz zarządzania finansami.
B. przygotowywania jedzenia oraz robienia zakupów.
C. użytkowania bankomatu i załatwiania spraw administracyjnych.
D. podejmowania decyzji oraz wykonywania drobnych napraw w domu.
Odpowiedzi, które wskazują na umiejętności korzystania z toalety i gospodarowania środkami pieniężnymi, korzystania z bankomatu i załatwiania spraw urzędowych, czy podejmowania decyzji oraz wykonywania drobnych napraw domowych, nie obejmują kluczowych aspektów związanych z codziennym życiem osób starszych. W przypadku pierwszej z tych odpowiedzi, umiejętności korzystania z toalety i zarządzania finansami odnoszą się do podstawowych czynności życia codziennego (ADL), które są zbyt ogólne i nie skupiają się na złożoności radzenia sobie w codziennym życiu. Druga odpowiedź, choć odnosi się do korzystania z bankomatów, może zakładać, że seniorzy są biegli w obsłudze nowoczesnych technologii, co nie jest powszechnie prawdziwe, a wiele osób starszych może mieć trudności z tymi umiejętnościami. Ostatnia propozycja dotycząca podejmowania decyzji oraz wykonywania drobnych napraw domowych również nie odnosi się bezpośrednio do codziennych zadań związanych z przygotowaniem posiłków i organizowaniem zakupów, które są istotne dla bezpieczeństwa oraz samodzielności seniorów. Dlatego te odpowiedzi mogą prowadzić do błędnych wniosków i nie oddają rzeczywistych potrzeb oraz umiejętności, które są kluczowe dla zachowania niezależności osób starszych. Warto zauważyć, że skuteczna ocena IADL powinna koncentrować się na praktycznych aspektach życia codziennego, które mają bezpośredni wpływ na zdrowie oraz jakość życia seniorów.

Pytanie 2

Najlepszymi źródłami zdobywania informacji o pacjentce z zaburzeniami pamięci są

A. obserwacja oraz analiza dokumentacji pacjentki
B. wywiad rodzinny i formularz z pacjentką
C. wywiad bezpośredni oraz analiza dokumentacji pacjentki
D. wywiad środowiskowy i formularz z pacjentką
Wybór innych metod zbierania informacji, takich jak wywiad środowiskowy, ankiety czy wywiady rodzinne, ma swoje ograniczenia, które mogą prowadzić do niepełnych lub zniekształconych danych dotyczących podopiecznego z zaburzeniami pamięci. Wywiad środowiskowy i ankiety z podopiecznym mogą być wartościowe, ale często są mniej skuteczne, ponieważ mogą nie ujawniać pełnego obrazu problemów związanych z pamięcią. Osoby z zaburzeniami pamięci mogą mieć trudności w prawidłowym udzielaniu odpowiedzi na pytania, co prowadzi do nieprecyzyjnych informacji. Z kolei wywiady z rodziną mogą wprowadzać subiektywne opinie oraz emocjonalne zabarwienie, co może wpłynąć na rzetelność danych. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że subiektywne relacje i obserwacje wystarczą do pełnej oceny stanu osoby z zaburzeniami pamięci. W rzeczywistości, obiektywne dane z obserwacji oraz dokumentacji są niezastąpione w procesie diagnostycznym. Standardy kliniczne, takie jak te określone przez National Institute for Health and Care Excellence (NICE), podkreślają, że zintegrowane podejście oparte na analizie danych obiektywnych jest kluczowe w ocenie i zarządzaniu zaburzeniami pamięci.

Pytanie 3

Pacjentka skarży się na osłabienie, senność, zwiększone oddawanie moczu oraz pragnienie. Poziom glukozy zmierzony wynosił 320 mg/dl. Taki objaw może sugerować wystąpienie

A. hipokalemii
B. hipoglikemii
C. hiperglikemii
D. hiperkalemii
Hipokalemia i hiperkalemia odnoszą się do zaburzeń poziomu potasu we krwi i nie mają bezpośredniego związku z podwyższonym poziomem glukozy ani z objawami przedstawionymi przez podopieczną. Hipokalemia dotyczy niedoboru potasu, co może prowadzić do osłabienia mięśni, zaburzeń rytmu serca czy problemów z funkcjonowaniem układu nerwowego, ale nie jest związana z nadmiernym oddawaniem moczu oraz pragnieniem, które są charakterystyczne dla hiperglikemii. Z kolei hiperkalemia, czyli nadmiar potasu, może prowadzić do poważnych komplikacji, jednak nie objawia się typowymi symptomami hiperglikemii. Hipoglikemia, z drugiej strony, charakteryzuje się niskim poziomem glukozy we krwi, co prowadzi do objawów takich jak drżenie, pocenie się, wzmożona pobudliwość czy, w skrajnych przypadkach, utrata przytomności. Mylenie hipoglikemii z hiperglikemią jest częstym błędem, który wynika z niepełnego zrozumienia objawów oraz mechanizmów patofizjologicznych. W praktyce klinicznej ważne jest, aby prawidłowo interpretować objawy i wyniki badań, co pozwala na skuteczne i bezpieczne zarządzanie stanem zdrowia pacjenta. Zrozumienie różnicy między tymi stanami jest kluczowe w kontekście prowadzenia skutecznej terapii oraz zapobiegania powikłaniom.

Pytanie 4

Bezwarunkowym wskazaniem do umiejscowienia pacjenta w pozycji siedzącej jest

A. utrata przytomności
B. mokry kaszel
C. duszność przy wysiłku
D. duszność w spoczynku
Duszność spoczynkowa stanowi poważny sygnał wskazujący na znaczną niewydolność oddechową, co wymaga natychmiastowej interwencji. Ułożenie podopiecznego w pozycji wysokiej, na przykład w pozycji siedzącej lub półleżącej, pozwala na lepsze wykorzystanie mechaniki oddechowej, zmniejszając obciążenie przepony i ułatwiając wentylację płuc. W praktyce, osoby z taką dusznością mogą odczuwać ulgę, ponieważ ta pozycja zwiększa objętość klatki piersiowej i umożliwia swobodniejszy przepływ powietrza do płuc. Zgodnie z wytycznymi American Heart Association, w przypadku pacjentów z problemami oddechowymi kluczowe jest monitorowanie ich pozycji ciała, aby zapewnić optymalne warunki do oddychania. Dodatkowo, stosowanie pozycji wysokiej jest zalecane w przypadkach astmy, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) oraz w innych stanach wymagających wsparcia oddechowego. Zrozumienie, kiedy i jak zastosować tę technikę, jest kluczowe dla zapewnienia pacjentom bezpieczeństwa i komfortu oddechowego.

Pytanie 5

Zgodnie z aktualnymi wytycznymi, okład ciepły powinien być stosowany przez

A. 6 - 8 godzin
B. 12 godzin
C. 2 - 3 godziny
D. niecałą godzinę
Odpowiedzi wskazujące na krótszy czas stosowania ciepłych okładów, takie jak 2-3 godziny, 12 godzin czy niecała godzina, nie są zgodne z zaleceniami dotyczącymi efektywności terapii cieplnej. Stosowanie ciepłych okładów przez 2-3 godziny może przynieść pewne korzyści, jednak jest to zdecydowanie zbyt krótki czas, aby uzyskać pełne efekty terapeutyczne. Krótszy czas stosowania może ograniczać zdolność tkanek do osiągania optymalnej temperatury, co z kolei wpływa na skuteczność leczenia. Natomiast odpowiedzi sugerujące stosowanie okładów przez 12 godzin mogą prowadzić do przegrzania tkanek, co jest nie tylko nieefektywne, ale także może wywołać skutki uboczne, takie jak oparzenia czy stany zapalne. Z kolei stosowanie ciepłych okładów przez niecałą godzinę może być niewystarczające w przypadku poważniejszych urazów czy stanów przewlekłych, gdzie ciepło powinno działać dłużej, aby zredukować napięcie mięśniowe i poprawić krążenie. Tego rodzaju błędy myślowe wynikają często z braku zrozumienia mechanizmów działania ciepła na organizm oraz jego wpływu na procesy regeneracyjne i zdrowotne.

Pytanie 6

Jakie trudności mogą wystąpić u osoby z afazją czuciową?

A. z percepcją wzrokową
B. z percepcją słuchową
C. z rozumieniem mowy
D. z artykulacją dźwięków
Afazja czuciowa, znana również jako afazja Wernickego, jest zaburzeniem komunikacyjnym, które charakteryzuje się trudnościami w rozumieniu mowy. Osoby z tym rodzajem afazji często mają problemy z interpretacją znaczenia słów i zdań, mimo że ich zdolność do artykulacji pozostaje na stosunkowo wysokim poziomie. Oznacza to, że mogą mówić płynnie, ale ich wypowiedzi mogą być pozbawione sensu lub nieadekwatne do sytuacji. Zrozumienie mowy jest kluczowe w codziennym życiu, ponieważ wpływa na umiejętność interakcji z innymi oraz adekwatnego reagowania na pytania czy polecenia. Przykładowo, osoba z afazją czuciową może nie zrozumieć prostego pytania, takiego jak „Jak się masz?”, co znacznie utrudnia jej życie społeczne. Wiedza na temat tego, jak afazja wpływa na rozumienie mowy, jest ważna dla terapeutów zajmujących się rehabilitacją osób z uszkodzeniami mózgu. Standardy terapii mowy kładą nacisk na indywidualne podejście do pacjenta, co pozwala na skuteczniejsze opracowanie strategii wsparcia, które uwzględniają specyfikę zaburzenia.

Pytanie 7

Uzyskanie danych na temat stanu zdrowia oraz sytuacji rodzinnej nowego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym pozwoli opiekunowi

A. ocena karty informacyjnej ze szpitala
B. analiza wywiadu środowiskowego
C. przeprowadzenie badania ankietowego z podopiecznym
D. zrealizowanie wywiadu bezpośredniego z podopiecznym
Analiza wywiadu środowiskowego jest kluczowym narzędziem w procesie zbierania informacji o sytuacji zdrowotnej i rodzinnej nowoprzyjętego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Wywiad środowiskowy obejmuje zbieranie danych z różnych źródeł, takich jak rodzina, opiekunowie, a także instytucje, które wcześniej miały kontakt z podopiecznym. Dzięki temu opiekun może uzyskać szerszy kontekst dotyczący zdrowia podopiecznego, jego codziennego funkcjonowania oraz wsparcia, które otrzymuje w swoim otoczeniu. Przykładowo, w przypadku osoby z niepełnosprawnością intelektualną, istotne jest poznanie jej dotychczasowych doświadczeń w terapii, edukacji oraz relacjach z rówieśnikami. Aby zapewnić najlepszą opiekę, konieczne jest również uwzględnienie aspektów psychospołecznych, które mogą wpływać na rozwój podopiecznego. Standardy opieki, takie jak te zawarte w wytycznych WHO, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do osoby z niepełnosprawnościami, co czyni wywiad środowiskowy nieocenionym narzędziem w tym procesie.

Pytanie 8

W przypadku podejrzenia złamania nogi, pierwszym krokiem powinno być

A. unieruchomienie w pozycji, w jakiej zastano
B. nałożenie zimnego kompresu
C. wyprostowanie uszkodzonej kończyny
D. aplikacja szyny Browna
Unieruchomienie kończyny dolnej w zastanej pozycji jest kluczowym krokiem w przypadku podejrzenia złamania. Ta procedura ma na celu minimalizowanie ruchu w obrębie uszkodzonej struktury, co zmniejsza ryzyko dalszych obrażeń, takich jak uszkodzenia naczyń krwionośnych czy nerwów. W praktyce oznacza to, że polegający na unieruchomieniu pacjent powinien pozostać w tej samej pozycji, w jakiej się znajduje, do przybycia służb medycznych. W przypadku złamań z przemieszczeniem, nieprzemyślane próby wyprostowania kończyny mogą prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta oraz wywołać silny ból. Dodatkowo, stosowanie odpowiednich materiałów do unieruchomienia, takich jak szyny, może również wspierać utrzymanie stabilności i komfortu pacjenta, ale to powinno być wykonane przez wykwalifikowany personel medyczny. Kluczowe jest, aby każda interwencja podejmowana była z zachowaniem bezpieczeństwa pacjenta oraz zgodnie z wytycznymi dotyczącymi udzielania pierwszej pomocy, co jest istotnym elementem każdego szkolenia w tym zakresie.

Pytanie 9

Codzienna poranna pielęgnacja podopiecznego, który leży, zaspokaja jego potrzebę

A. samorealizacji
B. czystości
C. bezpieczeństwa
D. szacunku
Wykonywanie codziennej toalety porannej u podopiecznego leżącego zaspokaja przede wszystkim potrzebę czystości. Czystość jest fundamentalnym elementem higieny osobistej, który ma kluczowe znaczenie dla zdrowia fizycznego i psychicznego osoby. Utrzymanie odpowiedniego poziomu higieny nie tylko zapobiega rozwojowi infekcji i chorób skórnych, ale również wpływa na samopoczucie pacjenta. Przykładowo, regularne mycie ciała, zmiana bielizny oraz pielęgnacja skóry mogą znacznie poprawić komfort życia osoby leżącej. Ponadto, zgodnie z zaleceniami Zespołu ds. Higieny Osobistej w opiece długoterminowej, higiena osobista powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz prowadzona w sposób, który zachowuje jego godność. W praktyce, personel medyczny powinien wykorzystywać techniki zapewniające intymność pacjenta, co zwiększa jego poczucie bezpieczeństwa oraz komfortu.

Pytanie 10

Który z podanych środków jest stosowany w zapobieganiu odleżynom?

A. Lignokaina
B. Sudocrem
C. Krem Coloplast
D. Altacet
Wybór innych wymienionych środków jako profilaktyki przeciwodleżynowej może wydawać się na pierwszy rzut oka logiczny, jednak każdy z nich ma odmienne właściwości i zastosowanie, co może prowadzić do nieefektywności w ochronie skóry. Altacet to preparat stosowany głównie w leczeniu urazów i dolegliwości bólowych. Jego działanie opiera się na właściwościach przeciwbólowych i przeciwzapalnych, które nie mają zastosowania w kontekście profilaktyki odleżyn, gdzie kluczowe jest zapobieganie uszkodzeniu skóry. Krem Coloplast, mimo że jest skierowany do pielęgnacji skóry, nie jest specjalnie zaprojektowany do zapobiegania odleżynom, a jego skuteczność w tym aspekcie może być ograniczona. Lignokaina, będąca środkiem znieczulającym, nie ma właściwości ochronnych ani nawilżających, co czyni ją mało przydatną w profilaktyce przeciwodleżynowej. Często spotykaną pomyłką jest mylenie tych produktów z ich właściwymi zastosowaniami, co może prowadzić do nieprawidłowych wyborów w opiece nad pacjentami leżącymi. Odpowiednia profilaktyka powinna koncentrować się na stosowaniu preparatów, które rzeczywiście chronią skórę przed uszkodzeniami, takich jak Sudocrem, a nie na produktach, które są przeznaczone do leczenia już powstałych schorzeń.

Pytanie 11

Największym wyzwaniem dla pacjenta po amputacji lewego podudzia, który nie zamierza używać kul, wózka inwalidzkiego ani brać udziału w zajęciach rehabilitacyjnych przygotowujących do zaopatrzenia, jest brak

A. wykorzystania odpowiedniego zabezpieczenia ortopedycznego
B. odpowiedniego wsparcia rodzinnego
C. akceptacji własnej niepełnosprawności
D. środków finansowych
Wszystkie pozostałe odpowiedzi odzwierciedlają aspekty, które mogą wpływać na proces rehabilitacji pacjentów po amputacji, jednak ich znaczenie jest często mylnie interpretowane. Wsparcie rodzinne, choć istotne, nie jest kluczowym czynnikiem, jeżeli pacjent samodzielnie nie podejmie decyzji o akceptacji swojego stanu. Wiele osób może być otoczonych odpowiednim wsparciem, a mimo to wciąż odczuwać lęk lub opór przed zmianą swojego stylu życia. Środki finansowe, chociaż mogą stanowić barierę w dostępie do protez lub rehabilitacji, nie są decydujące w przypadku, gdy pacjent nie jest gotów do pracy nad swoim stanem psychicznym. Odpowiednie zabezpieczenie ortopedyczne również nie stanowi rozwiązania, jeżeli pacjent odmawia korzystania z oferowanych mu pomocy. Kluczowe jest zrozumienie, że przełamanie oporu wobec rehabilitacji i akceptacji niepełnosprawności jest fundamentem, na którym można budować dalsze kroki w procesie leczenia. Merytoryczne podstawy wskazują, że bez wewnętrznej motywacji i chęci do przystosowania się, nawet najlepsze rozwiązania medyczne i techniczne będą miały ograniczoną skuteczność.

Pytanie 12

Opiekun zauważa, że podopieczny jest odwodniony. Jakie kroki powinien podjąć?

A. Zachęcić do picia małych ilości płynów regularnie, aby stopniowo nawodnić organizm
B. Podawać napoje o umiarkowanej temperaturze, ponieważ zbyt gorące mogą być niekomfortowe
C. Podawać napoje izotoniczne, które lepiej nawadniają organizm niż słodkie napoje gazowane
D. Unikać ograniczania podawania płynów, ponieważ może to pogłębić odwodnienie
Regularne podawanie małych ilości płynów jest kluczowe, gdy osoba jest odwodniona. Odwodnienie to stan, który może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak zaburzenia równowagi elektrolitowej, które mogą zagrażać życiu. Najlepiej podawać płyny często, ale w małych ilościach, by organizm mógł je łatwo przyswoić. Ważne jest, aby płyny nie były zbyt zimne ani zbyt gorące, ponieważ może to powodować dodatkowy stres dla organizmu. Z mojego doświadczenia, najlepsze są woda, ziołowe herbaty czy lekkie napary. Warto również pamiętać, że odwodnienie może być spowodowane różnymi przyczynami, takimi jak gorączka, biegunka, wymioty czy nadmierna potliwość. Dlatego zawsze warto zasięgnąć porady lekarza, jeśli sytuacja nie poprawia się szybko. W literaturze medycznej zaleca się również monitorowanie objawów odwodnienia, takich jak suchość w ustach, zmniejszona produkcja moczu czy zawroty głowy, aby odpowiednio reagować i zapewnić bezpieczeństwo podopiecznego.

Pytanie 13

W jaki sposób powinien być ułożony pacjent w przypadku zastosowania przez lekarza pozycji Fowlera?

A. W pozycji wysokiej
B. W pozycji płaskiej z uniesionymi nogami
C. W ułożeniu na wznak bez poduszek
D. W ułożeniu na boku
Wszystkie inne dostępne odpowiedzi nie odpowiadają wymaganiom związanym z pozycją Fowlera i mogą wprowadzać w błąd. Ułożenie na boku, choć w niektórych przypadkach jest korzystne, nie spełnia standardów stosowanych w kontekście pozycji Fowlera, która wymaga wyraźnego uniesienia górnej części ciała. Co więcej, pozycja płaska z uniesionymi nogami, mimo że może być stosowana w rehabilitacji, nie jest zgodna z zaleceniami dla pozycji Fowlera, gdyż nie zapewnia odpowiedniego kąta nachylenia, który jest kluczowy dla polepszenia funkcji oddechowych. Podobnie, ułożenie na wznak bez poduszek stwarza ryzyko niewłaściwego wsparcia kręgosłupa oraz może prowadzić do dyskomfortu pacjenta, a nawet do problemów z krążeniem. W praktyce medycznej istotne jest, aby unikać takich pozycji, które mogą stwarzać dodatkowe ryzyko dla pacjenta, zwłaszcza w kontekście osób osłabionych, które mogą potrzebować szczególnej uwagi i wsparcia. Właściwe ułożenie pacjenta w pozycji Fowlera jest kluczowe dla jego komfortu oraz efektywności terapii, a wiedza na temat tych różnic jest niezbędna dla każdego opiekuna.

Pytanie 14

Jednym z obowiązków opiekuna, który przygotowuje podopieczną z cukrzycą do samoopieki, jest kontrola realizacji

A. wyeliminowania z diety tłuszczów roślinnych i ograniczenia spożycia owoców
B. wprowadzenia do diety produktów o wysokim indeksie glikemicznym i ograniczenia ilości warzyw
C. wykluczenia z diety węglowodanów złożonych i zwiększenia ilości spożywanych owoców
D. włączenia do diety produktów o niskim indeksie glikemicznym i zwiększenia spożycia warzyw
Wprowadzenie do diety produktów o niskim indeksie glikemicznym oraz zwiększenie spożycia warzyw jest kluczowym elementem zarządzania cukrzycą. Produkty o niskim indeksie glikemicznym wpływają na wolniejsze uwalnianie glukozy do krwi, co pomaga w utrzymaniu stabilniejszego poziomu cukru we krwi. Warzywa, bogate w błonnik, witaminy i minerały, wspierają ogólne zdrowie oraz poprawiają wrażliwość na insulinę, co jest szczególnie ważne dla osób z cukrzycą. Przykłady produktów o niskim indeksie glikemicznym to pełnoziarniste zboża, nasiona strączkowe oraz większość warzyw. Implementacja takiej diety w praktyce może obejmować stworzenie planów posiłków, które uwzględniają te produkty oraz edukację podopiecznych na temat ich wartości odżywczej. Ponadto, zaleca się regularne monitorowanie poziomu glukozy, aby ocenić skuteczność diety i wprowadzać ewentualne modyfikacje. Rekomendacje te są zgodne z wytycznymi American Diabetes Association oraz innymi standardami żywieniowymi dla osób z cukrzycą.

Pytanie 15

Osoba wymagająca unieruchomienia oraz odciążenia stawu kolanowego powinna otrzymać pomoc opiekuna przy nabyciu

A. rotora
B. trójnóga
C. ortezy
D. balkonika
Odpowiedź 'ortezy' jest prawidłowa, ponieważ ortezy są urządzeniami ortopedycznymi stosowanymi w celu stabilizacji i odciążenia stawów, w tym stawu kolanowego. Ich głównym celem jest ograniczenie ruchomości w stawie, co pozwala na regenerację uszkodzonych struktur oraz zmniejszenie bólu. Ortezy kolanowe mogą być stosowane zarówno w rehabilitacji po urazach, jak i w przypadku przewlekłych schorzeń stawów, takich jak artroza. Używanie ortezy ma pozytywny wpływ na funkcję stawu, zmniejsza obciążenie i przyspiesza proces gojenia. W praktyce, opiekunowie powinni dobierać ortezy odpowiednio do potrzeb podopiecznego, zwracając uwagę na poziom wsparcia, który jest wymagany, jak i na komfort użytkowania. Dobrą praktyką jest konsultacja z lekarzem ortopedą lub fizjoterapeutą, aby dobrać odpowiedni model, który będzie najlepiej odpowiadał indywidualnym potrzebom pacjenta oraz jego stylowi życia.

Pytanie 16

Podstawowym, niezależnym obowiązkiem opiekuna wobec pacjenta z atakiem astmy oskrzelowej jest

A. usadzenie go w pozycji półsiedzącej z lekkim przechyleniem do przodu
B. dostarczenie mu tlenu do oddychania
C. ułożenie go w pozycji Trendelenburga przy otwartym oknie
D. podanie mu leków
Podanie tlenu do oddychania można traktować jako wsparcie w przypadku hipoksemii, jednak nie jest to samodzielne zadanie opiekuna w trakcie ataku astmy. Owszem, tlen może być niezbędny, ale jego podawanie powinno następować po ocenie stanu pacjenta przez wykwalifikowany personel medyczny. Ułożenie pacjenta w pozycji Trendelenburga, polegającej na uniesieniu nóg i pochyleniu tułowia, jest niewłaściwe, ponieważ może prowadzić do dalszych trudności w oddychaniu. Ta pozycja nie wspiera efektywności oddychania, a wręcz przeciwnie, może zwiększać ciśnienie wewnątrz jamy brzusznej, co utrudnia pracę przepony. Podanie leków, mimo że jest często kluczowym elementem leczenia astmy, nie powinno być w pierwszej kolejności traktowane jako zadanie opiekuna, chyba że jest on odpowiednio przeszkolony i ma zgodę pacjenta na ich podanie. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków to brak zrozumienia priorytetów w udzielaniu pierwszej pomocy oraz pomijanie podstawowych zasad, takich jak zapewnienie komfortu i bezpieczeństwa pacjenta przed podjęciem bardziej zaawansowanych działań medycznych.

Pytanie 17

Osoba mająca poważny niedosłuch potrzebuje wsparcia opiekuna podczas

A. wykonywania prac porządkowych
B. użytkowania komputera
C. załatwiania spraw urzędowych
D. prace w ogrodzie
Poprawna odpowiedź dotyczy załatwiania spraw urzędowych, co jest kluczowym aspektem życia osoby ze znacznym niedosłuchem. Niedosłuch może znacząco wpływać na zdolność komunikacyjną, co w kontekście spraw urzędowych, które często wymagają precyzyjnej wymiany informacji, może stwarzać poważne trudności. W takich sytuacjach opiekun może pomóc w interpretacji dokumentów, ułatwiając zrozumienie złożonego języka urzędowego, a także w komunikacji z pracownikami urzędów, co jest istotne dla skutecznego załatwienia sprawy. Przykładem może być sytuacja, gdy osoba z niedosłuchem musi wypełnić formularze lub uczestniczyć w rozmowie z urzędnikiem. W takich przypadkach pomoc opiekuna może być nieoceniona, zapewniając, że żadna ważna informacja nie zostanie przeoczona. Standardy dotyczące wsparcia osób z niepełnosprawnościami podkreślają potrzebę dostosowywania sposobów komunikacji do indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami inkluzji społecznej.

Pytanie 18

Opiekując się umierającym mieszkańcem ośrodka pomocy społecznej, opiekun powinien

A. pocieszać oraz zaproponować mu sesję z psychologiem
B. podawać mu leki zalecone przez lekarza
C. okazywać mu empatię, spełniać jego potrzeby
D. wykonać zleconą przez lekarza inhalację
Okazywanie empatii oraz zaspokajanie potrzeb umierającego mieszkańca domu pomocy społecznej jest kluczowym aspektem opieki paliatywnej. Empatia pozwala na zrozumienie emocjonalnych i psychologicznych potrzeb pacjenta, co jest niezbędne w kontekście końca życia. W praktyce oznacza to, że opiekun powinien nie tylko reagować na fizyczne potrzeby pacjenta, ale również na jego emocjonalne odczucia. Zaspokajanie potrzeb może obejmować zapewnienie komfortu, rozmowę o obawach oraz wspieranie w relacjach z bliskimi. Standardy opieki paliatywnej kładą duży nacisk na holistyczne podejście do pacjenta, co obejmuje zarówno aspekt fizyczny, jak i emocjonalny. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być przeprowadzenie rozmowy, w której pacjent może wyrazić swoje lęki, co z kolei pomoże mu poczuć się bardziej zrozumianym i akceptowanym. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie stworzenia atmosfery bezpieczeństwa, co może znacząco poprawić jakość życia pacjenta w ostatnich chwilach.

Pytanie 19

Dla 82-letniej pacjentki z osłabieniem lewej dolnej kończyny i problemami z równowagą, w celu poruszania się po obiekcie powinno się zastosować

A. chodzik z hamulcami
B. trójnóg
C. kulę łokciową
D. laskę inwalidzką składaną
Chodzik z hamulcami jest najlepszym rozwiązaniem dla 82-letniej podopiecznej z niedowładem lewej kończyny dolnej oraz zaburzeniami równowagi. Tego typu pomoc ortopedyczna zapewnia stabilność i wsparcie, co jest kluczowe dla osób z ograniczeniami w ruchu. Chodzik z hamulcami umożliwia użytkownikowi bezpieczne przemieszczanie się, a hamulce zapewniają dodatkowe wsparcie w momentach, gdy pacjent musi się zatrzymać. Dobre praktyki w opiece nad osobami starszymi zalecają wykorzystanie chodzików, które mają regulowaną wysokość i są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co zwiększa komfort i bezpieczeństwo. Warto również zauważyć, że chodzik może być używany w różnych warunkach, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz, co czyni go wszechstronniejszym rozwiązaniem niż inne dostępne pomoce. W przypadku osób z zaburzeniami równowagi, chodzik z hamulcami znacząco redukuje ryzyko upadków, co jest jednym z najważniejszych aspektów w opiece nad seniorami.

Pytanie 20

Podopieczna ma zapalenie płuc od 4 dni. Temperatura ciała wciąż wynosi od 38,5 do 39°C. Wartość temperatury oraz jej przebieg klasyfikuje się jako gorączkę

A. znaczną o torze przerywanym
B. wysoką o torze ciągłym
C. trawiącą o torze przerywanym
D. umiarkowaną o torze ciągłym
Niepoprawne odpowiedzi opierają się na błędnych założeniach dotyczących klasyfikacji gorączki oraz jej toru. Przykładowo, stwierdzenie, że gorączka jest znacząca o torze przerywanym, nie znajduje potwierdzenia w rzeczywistości klinicznej. Gorączka znacząca zazwyczaj odnosi się do temperatury powyżej 39°C w dłuższej perspektywie, a tor przerywany oznacza, że temperatura wykazuje znaczne wahania, co nie jest zgodne z opisanym przypadkiem. Przypisanie gorączki wysokiej o torze ciągłym również jest błędne, gdyż temperatura podopiecznej, choć podwyższona, nie osiąga ekstremalnych wartości charakterystycznych dla gorączki wysokiej, co jest istotnym czynnikiem diagnostycznym. Użycie terminu gorączka trawiąca o torze przerywanym jest także nieprecyzyjne; gorączka trawiąca to termin stosunkowo rzadko używany w praktyce klinicznej i często odnosi się do sytuacji, w których gorączka osiąga bardzo wysokie wartości oraz ma wyraźne epizody opadania, co nie jest zgodne z opisaną sytuacją. Zrozumienie klasyfikacji gorączek oraz ich toru jest kluczowe w diagnostyce i leczeniu pacjentów, a nieprawidłowe rozpoznanie może prowadzić do błędnych decyzji terapeutycznych, co w konsekwencji może wpływać na skuteczność leczenia i stan zdrowia pacjenta.

Pytanie 21

Efektywnym sposobem zapobiegania wystąpieniu zespołu wypalenia zawodowego jest

A. nieobecność w pracy z powodu choroby
B. depersonalizacja
C. systematyczne wykorzystywanie urlopu
D. wysoka wartość zaangażowania w relacjach międzyludzkich
Wybór odpowiedzi sugerujących inne metody radzenia sobie z wypaleniem zawodowym, takie jak wysoki stopień zaangażowania w relacjach interpersonalnych, absencja chorobowa czy depersonalizacja, odzwierciedla szereg nieporozumień dotyczących natury tego zjawiska. Zaangażowanie w relacje interpersonalne, choć ważne w kontekście pracy zespołowej, nie jest wystarczającym rozwiązaniem, aby przeciwdziałać wypaleniu. W rzeczywistości, intensywne interakcje w pracy mogą prowadzić do zwiększonego stresu, zwłaszcza gdy nie są wspierane odpowiednimi mechanizmami odpoczynku. Absencja chorobowa to reakcja na już zaawansowane problemy zdrowotne, a nie sposób ich zapobiegania. Wypalenie zawodowe jest procesem, a nie jednorazowym zdarzeniem, który wymaga działań prewencyjnych, a nie reaktywnych. Depersonalizacja, będąca jednym z objawów wypalenia, jest mechanizmem obronnym, który nie rozwiązuje problemu, a wręcz może go pogłębiać, prowadząc do alienacji i obniżenia jakości pracy. Kluczowym błędem jest mylenie symptomów wypalenia z jego przyczynami. Zamiast szukać sposobów na zmniejszenie skutków wypalenia, ważne jest wdrażanie strategii, które pozwolą na regenerację oraz zdrowe zarządzanie czasem pracy, w tym regularne korzystanie z urlopu, które pozwala na realny odpoczynek i powrót do pełnej efektywności.

Pytanie 22

Aby ocenić podstawowe czynności dnia codziennego osoby starszej, opiekun powinien zastosować skalę

A. Douglasa
B. Nortona
C. Glasgow
D. Katza
Wybór skali innej niż Katza w kontekście oceny podstawowych czynności dnia codziennego może prowadzić do błędnych wniosków na temat poziomu niezależności osób starszych. Skala Douglasa, choć użyteczna w ocenie bólu i jego wpływu na funkcjonowanie, nie jest narzędziem do oceny aktywności dnia codziennego. Jej zastosowanie do analizy zdolności do samodzielnego życia może prowadzić do niewłaściwych decyzji w zakresie opieki i rehabilitacji. Skala Nortona, z kolei, koncentruje się głównie na ryzyku wystąpienia odleżyn, co również nie jest bezpośrednio związane z oceną funkcjonalności w codziennych czynnościach. Skala Glasgow jest narzędziem oceny stanu świadomości i nie jest przeznaczona do oceny zdolności do wykonywania codziennych aktywności. Wybór niewłaściwej skali może wynikać z nieporozumienia w zakresie ich zastosowania oraz z braku znajomości specyfiki narzędzi oceny. W praktyce, stosowanie odpowiedniej skali, takiej jak Katz, jest kluczowe dla skutecznej oceny i dostosowania opieki, co może znacząco wpłynąć na jakość życia pacjenta. Zrozumienie celów i metod oceny jest fundamentem dobrej praktyki w pracy z osobami starszymi, a błędny wybór skal może prowadzić do dalszego pogorszenia ich stanu zdrowia oraz niezależności.

Pytanie 23

Opiekując się osobą zdiagnozowaną z chorobą Alzheimera, należy przede wszystkim skupić się na zaspokojeniu potrzeby

A. szacunku
B. ruchu
C. miłości
D. bezpieczeństwa
Odpowiedź 'bezpieczeństwa' jest poprawna, ponieważ jedna z najważniejszych potrzeb osób z chorobą Alzheimera dotyczy poczucia bezpieczeństwa zarówno fizycznego, jak i emocjonalnego. Posiadanie jasno określonych zasad i rutyn w otoczeniu podopiecznego może znacznie zredukować lęk i niepokój, które często towarzyszą osobom z demencją. Przykładem może być stworzenie bezpiecznego środowiska, gdzie wszystkie przedmioty są uporządkowane, a potencjalnie niebezpieczne elementy są usunięte. Ponadto, zapewnienie stałej obecności opiekuna, który jest w stanie reagować na nagłe potrzeby podopiecznego, przyczynia się do budowania zaufania. Zgodnie z zasadami opieki nad osobami z demencją, należy również pamiętać o regularnym monitorowaniu stanu podopiecznego, co wpisuje się w praktyki związane z opieką geriatryczną. W kontekście standardów WHO w opiece długoterminowej, kluczowe jest, aby osoby z demencją czuły się chronione oraz miały zapewnioną stabilność, co znacznie poprawia ich jakość życia.

Pytanie 24

Osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim po zdarzeniu drogowym pragnie uzyskać orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. Aby tego dokonać, musi złożyć wniosek wraz z dokumentacją medyczną do

A. powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności
B. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
C. regionalnego ośrodka polityki społecznej
D. Narodowego Funduszu Zdrowia
Odpowiedzi związane z Narodowym Funduszem Zdrowia, Zakładem Ubezpieczeń Społecznych oraz regionalnym ośrodkiem polityki społecznej są niepoprawne z kilku powodów. Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) zajmuje się finansowaniem świadczeń zdrowotnych, ale nie jest organem odpowiedzialnym za orzekanie o niepełnosprawności. Jego rola ogranicza się do refundacji kosztów leczenia i rehabilitacji, ale nie ma kompetencji do wydawania orzeczeń, co może prowadzić do mylnego przekonania, że NFZ jest odpowiedzialny za te kwestie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) również nie wydaje orzeczeń o stopniu niepełnosprawności, lecz zajmuje się wypłatą rent i świadczeń, a egzaminujący w ZUS mogą wydawać orzeczenia o niezdolności do pracy, co jest innym procesem. Regionalne ośrodki polityki społecznej mają na celu wspieranie lokalnych programów pomocy społecznej, ale nie mają uprawnień do orzekania o stopniu niepełnosprawności. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich nieprawidłowych odpowiedzi często wynikają z niepełnego zrozumienia struktury instytucji zajmujących się pomocą osobom z niepełnosprawnościami oraz z nieznajomości procedur związanych z uzyskiwaniem orzeczeń o niepełnosprawności, co prowadzi do nieścisłości w ubieganiu się o wsparcie.

Pytanie 25

Jaką skalę wykorzystuje się do oceny poziomu wydolności samoobsługowej pacjenta?

A. Douglasa
B. Sheldona
C. Barthel
D. Apgar

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Skala Barthel to fajne narzędzie, które pomaga ocenić, jak dobrze ktoś radzi sobie z codziennymi obowiązkami. Dzięki niej możemy zobaczyć, jak pacjent radzi sobie z takimi rzeczami jak jedzenie, ubieranie się czy korzystanie z toalety. To bardzo ważne w rehabilitacji i opiece długoterminowej, bo pozwala dostosować pomoc do indywidualnych potrzeb. Na przykład, jeśli ktoś miał udar mózgu, to ta skala pomoże zrozumieć, w jakim stopniu jest samodzielny, co jest kluczowe, gdy planujemy mu rehabilitację. W dodatku, skala Barthel jest używana w wielu klinikach i badaniach, co podkreśla jej wiarygodność i przydatność w ocenie zdrowia pacjentów.

Pytanie 26

Jakie działania opiekuna mogą przyczynić się do uniknięcia zespołu wypalenia zawodowego?

A. Wysoki stopień zaangażowania emocjonalnego w realizacji obowiązków
B. Formalne interakcje interpersonalne
C. Asertywna postawa w relacjach z przełożonymi i podopiecznymi
D. Osobiste i emocjonalne podejście do spraw zawodowych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Asertywna postawa w relacjach z przełożonymi i podopiecznymi jest kluczowym elementem zapobiegania wypaleniu zawodowemu. Asertywność umożliwia opiekunom wyrażanie swoich potrzeb, ograniczeń oraz oczekiwań w sposób szanujący zarówno siebie, jak i innych. Przykładowo, opiekun, który potrafi asertywnie komunikować swoje granice, może unikać nadmiernego obciążenia pracą, co jest jednym z głównych czynników prowadzących do wypalenia. Standardy pracy w opiece wymagają utrzymania równowagi między zaangażowaniem a autopielęgnacją, co asertywność wspiera. W praktyce, opiekunowie mogą stosować techniki asertywne, takie jak mówienie „nie” bez poczucia winy, co pozwala im lepiej zarządzać swoim czasem i energią. Dobre praktyki w branży opiekuńczej promują również regularne sesje superwizyjne, gdzie pracownicy mogą omawiać swoje doświadczenia i emocje, co sprzyja dalszemu rozwojowi asertywnych postaw.

Pytanie 27

W ciągu ostatniego tygodnia w DPS przebywa 70-letnia podopieczna. Jest osobą samodzielną, otwartą i aktywną fizycznie. Do momentu zdobycia emerytury pracowała jako pilot wycieczek. Jakie aktywności powinien uwzględnić opiekun w planie zajęć dla tej podopiecznej?

A. udział w działalności Rady Mieszkańców i organizację klubu turystyki pieszej
B. hydroterapię oraz organizację klubu turystyki pieszej
C. fizykoterapię oraz udział w działaniu Rady Mieszkańców
D. prace manualne w pracowni terapii zajęciowej oraz fizykoterapię

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź dotycząca udziału w pracach Rady Mieszkańców i prowadzenia klubu turystyki pieszej jest prawidłowa, ponieważ uwzględnia aktywność społeczną i fizyczną, co jest kluczowym elementem w pracy z osobami starszymi. Osoby w wieku 70 lat, które są samodzielne i aktywne, zyskują wiele korzyści z uczestnictwa w grupach wsparcia i aktywności społecznych. Udział w pracach Rady Mieszkańców umożliwia podopiecznej wyrażanie swoich opinii, wpływanie na otoczenie oraz integrację z innymi mieszkańcami, co wspiera zdrowie psychiczne i poczucie przynależności. Prowadzenie klubu turystyki pieszej natomiast nie tylko promuje aktywność fizyczną, ale również pozwala na wykorzystanie doświadczenia życiowego podopiecznej jako byłego pilota wycieczek. Takie zajęcia sprzyjają poprawie kondycji fizycznej i psychicznej, a także wzmacniają więzi międzyludzkie. Standardy pracy z seniorami kładą nacisk na indywidualne podejście oraz wspieranie aktywności, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami starszymi.

Pytanie 28

Na jak długo opiekun powinien zgodnie z wymaganiami zostawić warstwę suchą po ściągnięciu ciepłego okładu?

A. Na 10 minut
B. Na 20 minut
C. Na 30 minut
D. Na 15 minut

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zgodnie z zaleceniami dotyczącymi stosowania ciepłych okładów, ważne jest, aby po ich usunięciu pozostawić warstwę suchą przez co najmniej 30 minut. Czas ten pozwala na odpowiednie schłodzenie obszaru, który był poddany działaniu ciepła, co jest kluczowe dla zapobiegania ewentualnym oparzeniom lub podrażnieniom skóry. W ciągu pierwszych 30 minut po usunięciu okładu, naczynia krwionośne wracają do normalnego stanu, co jest kluczowe dla zdrowego krążenia i regeneracji tkanek. Dodatkowo, ten czas pozwala na wchłonięcie nadmiaru wilgoci, która mogła zgromadzić się pod okładem. Zastosowanie tego standardu jest szczególnie ważne w kontekście terapii bólowych, rehabilitacji czy w przypadkach, gdy stosowane są okłady w stanach zapalnych. W praktyce, terapeuci często zalecają obserwację pacjenta podczas tego okresu, aby upewnić się, że nie występują objawy niepożądane, takie jak zaczerwienienie czy dyskomfort.

Pytanie 29

Jak ocenia się stan świadomości osoby z niepełnosprawnością?

A. kontaktów słownych i wzrokowych
B. orientacji w czasie i przestrzeni
C. stylu chodzenia i siadania
D. krótkotrwałej pamięci oraz orientacji w czasie

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Orientacja w czasie i przestrzeni jest kluczowym wskaźnikiem stanu świadomości osoby z niepełnosprawnością. Oznacza to umiejętność rozpoznawania aktualnego czasu, daty oraz lokalizacji. Osoby, które potrafią poprawnie odpowiedzieć na pytania dotyczące tych aspektów, zazwyczaj mają lepszy poziom funkcjonowania poznawczego. W praktyce, ocena orientacji w czasie i przestrzeni jest istotna w kontekście rehabilitacji, gdzie pomocne mogą być różnorodne techniki, takie jak trening orientacji przestrzennej. Przykładowo, w terapii zajęciowej często stosuje się symulacje codziennych sytuacji, które pomagają pacjentom lepiej zrozumieć swoje otoczenie i ułatwiają samodzielne poruszanie się. Warto również odwołać się do standardów oceny funkcji poznawczych, takich jak Mini-Mental State Examination (MMSE), które uwzględniają orientację w czasie i przestrzeni jako kluczowe elementy oceny stanu psychicznego pacjenta.

Pytanie 30

Tworząc program opieki dla niezdolnego do samodzielnego poruszania się pacjenta leżącego, zmiana jego pozycji powinna być planowana co

A. 2 godziny
B. 6 godzin
C. 8 godzin
D. 4 godziny

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zmiana pozycji ciała co 2 godziny jest kluczowym elementem opieki nad niesamodzielnym, leżącym pacjentem. Regularna zmiana pozycji pomaga zminimalizować ryzyko powstawania odleżyn, które są poważnym zagrożeniem dla zdrowia osób unieruchomionych. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi zapobiegania odleżynom, takie jak standardy opracowane przez National Pressure Injury Advisory Panel (NPIAP), zaleca się, aby pacjenci leżący byli przestawiani co 2 godziny, aby zapewnić odpowiedni przepływ krwi oraz zmniejszyć ucisk na określone obszary ciała. Przykładowo, pacjent leżący na plecach powinien być obracany na bok, co pozwala na odciążenie okolic kości krzyżowej oraz pięt. Dodatkowo, wprowadzenie różnych pozycji, takich jak pozycja półleżąca czy podparcie na poduszkach, może zwiększyć komfort pacjenta oraz wspierać jego aktywność fizyczną, co jest istotne dla zachowania sprawności. Regularne przestawianie pacjentów nie tylko poprawia ich stan zdrowia, ale także przyczynia się do ich lepszego samopoczucia.

Pytanie 31

Które z działań opiekuna może prowadzić do wypalenia zawodowego?

A. Perfekcjonizm w pracy
B. Akceptacja swoich ograniczeń
C. Unikanie trudnych sytuacji
D. Częste korzystanie z urlopu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Perfekcjonizm w pracy to postawa, która może prowadzić do wypalenia zawodowego, ponieważ wiąże się z nieustannym dążeniem do idealnych wyników, co często przekłada się na nadmierny stres i napięcie. Osoby perfekcjonistyczne mają tendencję do stawiania sobie nierealistycznych standardów, co skutkuje chronicznym poczuciem niedosytu i niezadowolenia z wykonanej pracy. Przykładem może być nauczyciel, który poświęca nadmierną ilość czasu na poprawę każdego zadania, co prowadzi do zaniedbywania innych obowiązków i odpoczynku. W branży opiekuńczej, gdzie emocjonalne i fizyczne zaangażowanie jest niezbędne, perfekcjonizm może skutkować wypaleniem, ponieważ opiekunowie mogą czuć, że zawsze muszą być „doskonali”, co powoduje ich wypalenie. Dobre praktyki zalecają balans między dążeniem do jakości a akceptacją faktu, że nie wszystko musi być idealne, co wspiera zdrowie psychiczne i efektywność w pracy.

Pytanie 32

Zwalczanie wypalenia zawodowego obejmuje między innymi

A. systematyczne korzystanie z urlopu, akceptację własnych ograniczeń
B. unikanie trudnych sytuacji oraz identyfikację z pracą
C. dbanie o rozwój osobisty oraz perfekcjonizm
D. osobiste traktowanie spraw zawodowych oraz regularne przerwy w pracy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Regularne korzystanie z urlopu oraz akceptacja własnych ograniczeń to kluczowe elementy przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu. Urlop pozwala na regenerację sił psychicznych i fizycznych, co jest niezbędne do zachowania równowagi między życiem zawodowym a prywatnym. Badania wykazują, że osoby, które regularnie odpoczywają, są bardziej produktywne i mniej podatne na stres. Akceptacja własnych ograniczeń jest równie istotna, gdyż pozwala na realistyczne podejście do swoich możliwości, co z kolei zmniejsza presję do osiągania perfekcyjnych wyników. Przykładowo, w miejscach pracy, które promują kulturę odpoczynku i zdrowego podejścia do realizacji zadań, zaobserwować można wyższą satysfakcję pracowników oraz niższe wskaźniki wypalenia. W praktyce, organizacje mogą wspierać pracowników poprzez wdrażanie programów zdrowotnych i well-being, które zachęcają do korzystania z urlopów oraz szkoleń na temat zarządzania stresem i rozwoju osobistego, co jest zgodne z aktualnymi standardami HR i psychologii pracy.

Pytanie 33

Jaki sposób aktywizacji będzie najodpowiedniejszy dla 14-letniego ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, u którego występuje wzmożone napięcie mięśni rąk oraz trudności w koordynacji wzrokowo-ruchowej?

A. rozwiązywanie krzyżówek i dogoterapia
B. układanie puzzli i biblioterapia reminiscencyjna
C. słuchanie muzyki i wikliniarstwo
D. lepienie w glinie i zajęcia na pływalni

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Lepienie w glinie oraz zajęcia na pływalni stanowią najbardziej odpowiednią formę aktywizacji dla 14-letniego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, ze względu na ich wszechstronny wpływ na rozwój motoryki małej i dużej. Praca z gliną angażuje palce, co jest niezwykle istotne w kontekście wzmożonego napięcia mięśni palców dłoni. Różnorodność ruchów w trakcie lepienia sprzyja poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz rozwija zdolności manualne. Wspierając rozwój takich umiejętności, można stosować techniki terapeutyczne, takie jak terapię zajęciową, która kładzie duży nacisk na motorykę małą. Z kolei zajęcia na pływalni umożliwiają rozwój motoryki dużej oraz poprawiają ogólną sprawność fizyczną, a także integrację sensoryczną przez stymulację ciała w wodzie. Regularne pływanie może przynieść korzyści w redukcji napięcia mięśniowego, co jest kluczowe dla podopiecznych z opisanymi trudnościami. Zgodnie z standardami terapii zajęciowej i pedagogiki specjalnej, obie formy aktywności są zalecane jako metody terapeutyczne, sprzyjające wszechstronnemu rozwojowi dzieci z niepełnosprawnością intelektualną.

Pytanie 34

Podczas przeprowadzania resuscytacji krążeniowo-oddechowej u osoby dorosłej, prowadzący powinien uciskać klatkę piersiową do głębokości

A. 5 centymetrów
B. 1 centymetr
C. 7 centymetrów
D. 3 centymetry

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kiedy robisz resuscytację krążeniowo-oddechową (RKO) u dorosłych, musisz pamiętać, że uciski na klatkę piersiową powinny być głębokie na co najmniej 5 centymetrów. To naprawdę ważne, bo tylko tak możesz dobrze pompować krew i dostarczać tlen do najważniejszych narządów. W takich krytycznych sytuacjach, jak zatrzymanie krążenia, dobrze wykonane uciski mogą uratować życie. Z tego, co wiem, American Heart Association i Europejska Rada Resuscytacji mówią, że kluczem jest efektywność krążenia, a to osiągniesz tylko przez odpowiednią głębokość i częstotliwość ucisków. Warto też, żeby przerwy między uciskami były jak najkrótsze, a same uciski robione w tempie 100-120 na minutę – wtedy szanse na skuteczną resuscytację są większe.

Pytanie 35

Opiekun powinien podjąć działania w przypadku niesamodzielnego podopiecznego, który ma afty, jakie to działania?

A. płukanie jamy ustnej Aphtinem
B. pędzlowanie jamy ustnej 3% wodą utlenioną
C. płukanie jamy ustnej naparem z pokrzywy
D. pędzlowanie jamy ustnej Aphtinem

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pędzlowanie jamy ustnej preparatem Aphtin jest skuteczną metodą w przypadku podopiecznych z aftami, ponieważ Aphtin działa przeciwzapalnie i przyspiesza proces gojenia się zmian w jamie ustnej. Afty, będące bolesnymi owrzodzeniami, często utrudniają codzienne funkcjonowanie osób, zwłaszcza tych niesamodzielnych. Pędzlowanie jamy ustnej tym preparatem pozwala na bezpośrednie aplikowanie substancji czynnej na dotknięte obszary, co zwiększa efektywność działania. W praktyce, opiekunowie powinni zwrócić uwagę na technikę pędzlowania, aby zminimalizować dyskomfort pacjenta. Standardy opieki zdrowotnej zalecają stosowanie produktów, które są bezpieczne i skuteczne, a Aphtin spełnia te wymagania. Ważne jest także, aby unikać podawania substancji drażniących, które mogłyby pogorszyć stan pacjenta. W przypadku wystąpienia aft, regularne pędzlowanie jamy ustnej Aphtinem przyczyni się do szybszej regeneracji tkanek oraz poprawy komfortu życia podopiecznego.

Pytanie 36

Aby na bieżąco ocenić ryzyko wystąpienia odleżyn u pacjenta w ciężkim stanie, który nieprzerwanie leży w łóżku, należy wykorzystać skalę

A. Norton
B. Katza
C. Barthel
D. Lawtona

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Skala Norton jest kluczowym narzędziem stosowanym do oceny ryzyka powstawania odleżyn u pacjentów, szczególnie tych, którzy są ciężko chorzy i przez długi czas leżą w łóżku. Skala ta ocenia pięć kryteriów: stan fizyczny, stan psychiczny, aktywność, mobilność oraz nietrzymanie moczu i stolca. Dzięki temu można zidentyfikować pacjentów z wysokim ryzykiem i podjąć odpowiednie działania profilaktyczne, takie jak zmiana pozycji pacjenta, stosowanie specjalistycznych materacy oraz nawilżanie skóry. W praktyce, regularne korzystanie ze skali Norton pozwala na monitorowanie zmian w stanie pacjenta, co jest zgodne z zaleceniami WHO w zakresie opieki nad osobami z ograniczoną mobilnością. Dzięki temu, personel medyczny może skutecznie zapobiegać powstawaniu odleżyn, co jest niezbędne dla poprawy jakości życia pacjentów oraz zmniejszenia kosztów leczenia związanych z tymi powikłaniami.

Pytanie 37

Jakie aktywności powinien zaplanować opiekun, aby spowolnić proces otępienia u osoby cierpiącej na chorobę Alzheimera?

A. Trening funkcji poznawczych i terapię zajęciową
B. Trening pamięci i psychoterapię
C. Trening umiejętności interpersonalnych i biblioterapię
D. Trening umiejętności rozwiązywania problemów i ergoterapię

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Trening funkcji poznawczych oraz terapia zajęciowa są kluczowymi działaniami wspierającymi osoby z chorobą Alzheimera w opóźnianiu procesu otępienia. Trening funkcji poznawczych obejmuje różnorodne ćwiczenia mające na celu stymulację pamięci, uwagi, myślenia i innych procesów poznawczych, co może przyczynić się do utrzymania zdolności poznawczych na wyższym poziomie przez dłuższy czas. Przykłady takich ćwiczeń to łamigłówki, gry planszowe, które angażują pamięć i logiczne myślenie. Terapia zajęciowa natomiast skupia się na dostosowywaniu codziennych aktywności do możliwości osoby, co nie tylko poprawia jakość życia, ale także pozwala na zachowanie niezależności w jak największym zakresie. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, takie podejścia są zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie terapii osób z demencją oraz stanowią integralną część opieki nad pacjentami, co podkreśla znaczenie stymulacji poznawczej oraz aktywności fizycznej w profilaktyce otępień.

Pytanie 38

U podopiecznej zauważono zaczerwienienie skóry pod piersiami. Skóra jest napięta oraz ma połyskujący wygląd. Obserwowane objawy mogą wskazywać na

A. drożdżycę
B. grzybicę
C. odparzenia
D. odleżyny I°

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'odparzenia' jest poprawna, ponieważ zmiany skórne, takie jak zaczerwienienie, napięcie oraz połyskująca powierzchnia, są typowymi objawami odparzeń. Odparzenia występują głównie w miejscach narażonych na długotrwały kontakt z wilgocią, tarciem oraz naciskiem, co jest częste w okolicach fałd skórnych, takich jak przestrzeń pod piersiami. W praktyce, odparzenia mogą być wynikiem nieodpowiedniej pielęgnacji, braku wentylacji lub użycia nieodpowiednich kosmetyków. W celu prewencji oraz leczenia ważne jest utrzymanie skóry w suchości, stosowanie odpowiednich kremów ochronnych oraz regularne kontrolowanie stanu skóry. Standardy opieki, takie jak wytyczne dotyczące zapobiegania odleżynom, sugerują szczególną uwagę na fałdy skórne, aby unikać rozwoju odparzeń. Pielęgniarki oraz opiekunowie powinni być przeszkoleni w zakresie identyfikacji i zarządzania tymi zmianami skórnymi, co pozwala na szybsze wprowadzenie działań terapeutycznych.

Pytanie 39

Długotrwałe leżenie na boku zwiększa ryzyko powstawania odleżyn na biodrach i ramionach oraz:

A. zewnętrznej i wewnętrznej stronie kolan, wewnętrznej i zewnętrznej stronie kostek.
B. łokciach, zewnętrznej i wewnętrznej stronie kolan.
C. łokciach, łopatkach, zewnętrznej stronie kolan.
D. przedramionach, wewnętrznej i zewnętrznej stronie kostek.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Leżenie w pozycji na boku przez dłuższy czas może prowadzić do ucisku na miejsca szczególnie wrażliwe na niedokrwienie, co z kolei zwiększa ryzyko powstania odleżyn. Odpowiedź wskazująca na zewnętrzną i wewnętrzną stronę kolan oraz wewnętrzną i zewnętrzną stronę kostek jest prawidłowa, ponieważ te obszary są często narażone na intensywny ucisk przy długotrwałym leżeniu w tej pozycji. Kiedy pacjent leży na boku, siła grawitacji oraz ciężar ciała powodują, że tkanki w tych miejscach mogą być niedokrwione, co prowadzi do uszkodzenia skóry i tkanek podskórnych. Aby zminimalizować ryzyko odleżyn, istotne jest wprowadzenie regularnych zmian pozycji ciała oraz odpowiednie podparcie tych obszarów przy użyciu poduszek lub specjalistycznych materacy. W praktyce klinicznej stosuje się również oceny ryzyka odleżyn, takie jak skala Braden, które pomagają w identyfikacji pacjentów najbardziej narażonych na ich wystąpienie. Przykładowo, w przypadku pacjentów z ograniczoną mobilnością, zaleca się przynajmniej co 2 godziny przemieszczać ich lub zmieniać ich pozycję, co znacząco wpływa na poprawę ich komfortu oraz zmniejszenie ryzyka odleżyn.

Pytanie 40

Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia odleżyn u osoby poruszającej się na wózku inwalidzkim, opiekun powinien zorganizować

A. wykorzystanie poduszki hipoalergicznej
B. podnoszenie pośladków co 30-40 minut przez kilkanaście sekund
C. stosowanie poduszki z trawy morskiej
D. podnoszenie pośladków co 10-20 minut przez kilkanaście sekund

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "unoszenie pośladków co 10-20 minut na kilkanaście sekund" jest prawidłowa, ponieważ regularne zmiany pozycji ciała są kluczowe w zapobieganiu odleżynom u pacjentów poruszających się na wózkach inwalidzkich. Zgodnie z wytycznymi międzynarodowymi, co 15-30 minut powinno się zmieniać pozycję pacjenta, aby zminimalizować ucisk na krytyczne obszary ciała, takie jak pośladki, łopatki, czy pięty. Unoszenie pośladków przez krótki czas pozwala na rozluźnienie ucisku, co wspomaga ukrwienie tkanek i zapobiega ich niedotlenieniu. Warto również wprowadzać różne techniki, takie jak rotacja ciała czy zmiana pozycji siedzącej, aby dodatkowo poprawić krążenie. Przykładowo, organizowanie przerw na unoszenie pośladków może być częścią codziennego harmonogramu opieki, co umożliwia systematyczne stosowanie tych działań w praktyce. Oprócz tego, zastosowanie odpowiednich materacy przeciwodleżynowych oraz poduszek, które zmniejszają ryzyko ucisku, powinno być traktowane jako uzupełnienie tych praktyk.