Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 21 maja 2025 00:31
Data zakończenia: 21 maja 2025 01:18

Egzamin zdany!

Wynik: 38/40 punktów (95,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. towarzyskie

B. symulacyjne

C. dramowe

D. planszowe

Odpowiedź "dramowe" jest właściwa, ponieważ metody aktywizujące, o których mowa, są fundamentem dramy jako formy edukacyjnej i terapeutycznej. Gry dramowe wykorzystują naśladowanie, wchodzenie w różne role oraz improwizację, co pozwala uczestnikom na eksplorację emocji, sytuacji społecznych oraz rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Te techniki są szeroko stosowane w edukacji, terapii, a także w treningach biznesowych, gdzie pomocne jest zrozumienie dynamiki grupowej i komunikacji. Przykłady zastosowania to scenki dramowe w klasach, które pomagają uczniom wyrażać siebie oraz rozwijać empatię poprzez odgrywanie ról. Standardy pracy z grupami w edukacji podkreślają znaczenie angażowania uczestników w aktywności, które rozwijają ich zdolności analityczne oraz kreatywne myślenie, co czyni metody dramowe niezwykle efektywnymi w rozwijaniu kompetencji uczniów.

Pytanie 2

Podczas przeprowadzania treningu terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać metodę zegarową (identyfikowania przedmiotów w przestrzeni) oraz techniki: ręce na ręce, ręce pod ręce

A. samodzielnego spożywania posiłków przez osobę niewidomą

B. prania odzieży dla osoby z problemami psychicznymi

C. mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną

D. ubierania dziecka z autyzmem

Odpowiedź dotycząca samodzielnego spożywania posiłku dla osoby niewidomej jest prawidłowa, ponieważ zastosowanie metody zegarowej oraz technik 'ręce na ręce' i 'ręce pod ręce' jest kluczowe w przypadku pracy z osobami z dysfunkcjami wzrokowymi. Metoda zegarowa pozwala na precyzyjne określenie lokalizacji jedzenia na talerzu, co jest istotne dla osób niewidomych, które nie mają możliwości zobaczenia, gdzie znajduje się jedzenie. Techniki 'ręce na ręce' oraz 'ręce pod ręce' umożliwiają terapeucie bezpośrednie prowadzenie pacjenta w procesie jedzenia, poprawiając jego samodzielność oraz pewność siebie. Przykładem praktycznego zastosowania jest nauczanie pacjenta lokalizacji jedzenia oraz prawidłowego posługiwania się sztućcami, co znacząco wpływa na jakość jego życia oraz poziom niezależności. W kontekście standardów branżowych, ważne jest, aby terapeuci dostosowywali metody pracy do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjentów, co jest zgodne z podejściem person-centered, które kładzie nacisk na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie terapeutycznym.

Pytanie 3

W jakiej fazie scenariusza lekcji powinien być zaplanowany instruktaż dotyczący stanowiska pracy uczestnika?

A. W spisie celów szczegółowych

B. W zestawieniu metod oraz technik terapii zajęciowej

C. Na końcu przebiegu zajęć

D. Na początku przebiegu zajęć

We wstępnej części przebiegu zajęć przeprowadzenie instruktażu stanowiskowego ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności pracy uczestników. Przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności zawodowej ważne jest, aby uczestnicy byli dokładnie zaznajomieni z zasadami obowiązującymi w danym miejscu pracy, co pozwala na minimalizację ryzyka wypadków i nieporozumień. Instruktaż wstępny powinien obejmować takie aspekty jak procedury bezpieczeństwa, obsługa sprzętu oraz obowiązki związane z danym stanowiskiem. Tego rodzaju trening jest zgodny z normami BHP, które wymagają, aby pracownicy byli informowani o zasadach działania oraz potencjalnych zagrożeniach jeszcze przed przystąpieniem do pracy. Efektywny instruktaż odbywa się najczęściej w formie interaktywnej, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy. Przykładem może być omawianie zasad pracy z narzędziami podczas symulacji na stanowisku, co daje uczestnikom możliwość zadawania pytań i rozwiewania wątpliwości przed przystąpieniem do realnych zadań.

Pytanie 4

Uczestnik przyjęty do placówki dziennej ma trudności z zapamiętywaniem imion nowych znajomych. W indywidualnym planie pracy terapeutycznej należy uwzględnić

A. zajęcia teatralne z elementami choreoterapii

B. grupowe muzykowanie okolicznościowe

C. gry integracyjne z elementami mnemotechniki

D. wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji

Gry integracyjne z elementami mnemotechniki to skuteczna metoda, która łączy naukę z zabawą, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami mającymi trudności z zapamiętywaniem informacji. Mnemotechnika to zbiór technik pamięciowych, które pomagają w łatwiejszym przyswajaniu i przypominaniu sobie informacji, takich jak imiona nowych znajomych. Przykładem takiej gry może być 'Imiona i gesty', gdzie każdy uczestnik przedstawia się, a reszta grupy powtarza imię, wykonując przypisany gest – to nie tylko sprzyja zapamiętywaniu, ale także integruje grupę, tworząc atmosferę wsparcia. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczestników w procesie nauki. W praktyce, wprowadzanie gier mnemotechnicznych pozwala na stworzenie środowiska sprzyjającego nie tylko nauce imion, ale także budowaniu relacji interpersonalnych, co jest kluczowe dla rozwoju społecznego podopiecznych w ośrodkach dziennego wsparcia.

Pytanie 5

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącym warsztatów zajęciowych, rada programowa ocenia indywidualne rezultaty rehabilitacji przy udziale uczestnika warsztatu co najmniej

A. raz na pół roku

B. raz na kwartał

C. raz na dwa miesiące

D. raz na rok

Poprawna odpowiedź, czyli ocena indywidualnych efektów rehabilitacji uczestnika warsztatu raz na pół roku, jest zgodna z zasadami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku. Regularna ocena co sześć miesięcy umożliwia odpowiednie monitorowanie postępów uczestnika oraz dostosowywanie programów rehabilitacyjnych do jego indywidualnych potrzeb. Taki system oceniania sprzyja efektywnej rehabilitacji, ponieważ pozwala na identyfikację obszarów wymagających większej uwagi oraz daje możliwość wprowadzenia zmian w programie, jeśli aktualne działania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. W praktyce, półroczna ocena może obejmować różnorodne formy analizy, od testów psychologicznych po wywiady z uczestnikiem i jego rodziną, co pozwala na kompleksowe podejście do rehabilitacji. Wprowadzenie takiego systemu oceniania jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie kluczowe jest nie tylko wsparcie, ale również regularna ewaluacja efektów działań.

Pytanie 6

Jakie jest główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi?

A. Utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych

B. Nauczanie nowych umiejętności manualnych

C. Organizacja zajęć rekreacyjnych

D. Wsparcie w codziennych czynnościach

Główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi to utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych. W kontekście starzenia się, funkcje poznawcze, takie jak pamięć, koncentracja i zdolność planowania, mogą ulegać pogorszeniu. Terapeuta zajęciowy wykorzystuje różnorodne techniki i ćwiczenia, aby stymulować mózg i spowolnić ten proces. Może to obejmować gry umysłowe, ćwiczenia pamięciowe czy techniki relaksacyjne, które pomagają starszym osobom zachować aktywność umysłową. Ważnym aspektem jest również indywidualne podejście do pacjenta, uwzględniające jego potrzeby i możliwości. Celem jest nie tylko utrzymanie zdolności poznawczych, ale także poprawa jakości życia seniorów poprzez zwiększenie ich samodzielności i pewności siebie. Profesjonalista w tej dziedzinie musi być na bieżąco z najnowszymi badaniami naukowymi i praktykami, co pozwala mu skutecznie wspierać swoich podopiecznych w dążeniu do jak najdłuższego zachowania niezależności.

Pytanie 7

Jakie ograniczenie wystąpi u osoby z afazją czuciową?

A. z postrzeganiem wzrokowym

B. z rozumieniem mowy

C. z postrzeganiem słuchowym

D. z produkcją dźwięków

Afazja czuciowa, znana również jako afazja wernickego, charakteryzuje się trudnościami w rozumieniu mowy, mimo że pacjenci często potrafią płynnie mówić i artykułować dźwięki. Osoba z afazją czuciową może nie być w stanie zrozumieć słów lub zdań, nawet jeśli ich wypowiedzi są gramatycznie poprawne. Przykładem może być sytuacja, gdy pacjent nie rozumie prostych poleceń, takich jak „podaj mi książkę”, co może prowadzić do frustracji zarówno dla niego, jak i dla osób wokół. W terapii mowy zaleca się stosowanie różnych technik, takich jak terapia językowa skoncentrowana na kontekście, w której pacjenci uczą się rozumienia mowy poprzez łączenie słów z odpowiednimi sytuacjami lub przedmiotami. Badania wskazują, że efektywne strategie terapeutyczne mogą znacząco poprawić zdolności komunikacyjne osób z afazją czuciową, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, kładąc nacisk na indywidualne podejście do pacjenta i jego unikalnych potrzeb.

Pytanie 8

Dla każdej osoby przyjętej do ośrodka wsparcia społecznego tworzony jest indywidualny program działania

A. terapeutyczno-leczniczego

B. wspierająco-aktywizującego

C. rewalidacyjno-wychowawczego

D. pielęgnacyjno-opiekuńczego

Odpowiedź "wspierająco-aktywizującego" jest poprawna, ponieważ indywidualne plany postępowania w środowiskowych domach samopomocy są zaprojektowane w celu wsparcia osób z różnymi potrzebami, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i codziennym. Takie plany uwzględniają nie tylko aspekty zdrowotne i rehabilitacyjne, ale również rozwój umiejętności życiowych oraz integrację z otoczeniem. Na przykład, osoba z niepełnosprawnością intelektualną może potrzebować wsparcia w nauce umiejętności interpersonalnych lub organizacyjnych, co jest kluczowe dla jej samodzielności. Wspierająco-aktywizujący plan postępowania powinien być elastyczny i dostosowywany do zmieniających się potrzeb uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze rehabilitacji i wsparcia społecznego. Standardy dotyczące jakości usług w takich domach wymagają, aby plany były współtworzone z samymi uczestnikami oraz ich rodzinami, co zwiększa ich efektywność i zaangażowanie. To holistyczne podejście nie tylko wspiera rozwój osobisty, ale również przyczynia się do poprawy jakości życia osób z niepełnosprawnościami, co jest kluczowe w pracy w sektorze pomocy społecznej.

Pytanie 9

Jakie elementy wchodzą w skład dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej uczestnika warsztatów terapii zajęciowej?

A. indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika, sposoby kontaktu z opiekunami.

B. wniosek o przyjęcie, orzeczenie o niepełnosprawności, lista uczestników.

C. dziennik zajęć, dane osobowe, sposób transportu uczestnika.

D. wywiad środowiskowy, rejestr zużycia materiałów, plan zajęć.

Indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika oraz formy kontaktu z opiekunami stanowią kluczowe elementy dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej. Indywidualny plan terapii jest fundamentalnym narzędziem w pracy z osobami niepełnosprawnymi, ponieważ jest dostosowany do specyficznych potrzeb i celów danego uczestnika. W ramach tego dokumentu określa się cele terapeutyczne, metody pracy oraz sposób monitorowania postępów. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczeniami ruchowymi, plan może zawierać szczegółowe zadania mające na celu poprawę motoryki i samodzielności. Dane osobowe uczestnika są niezbędne do prawidłowej identyfikacji i zapewnienia odpowiedniej opieki, a formy kontaktu z opiekunami są niezbędne, aby zapewnić ciągłość terapii i wsparcie w domu. W praktyce, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Zdrowia oraz organizacji zajmujących się rehabilitacją, dokumentacja powinna być regularnie aktualizowana, aby odzwierciedlała zmiany w stanie uczestnika oraz jego postępy.

Pytanie 10

Jaki styl komunikacji opiera się na wspólnej współpracy oraz szacunku dla opinii, potrzeb i oczekiwań pomiędzy terapeutą, podopiecznym a jego rodziną?

A. Autorytarny

B. Uległy

C. Paternalistyczny

D. Partnerski

Styl komunikacji partnerskiej opiera się na wzajemnej współpracy, otwartości i poszanowaniu dla wszystkich stron zaangażowanych w proces terapeutyczny. W tym modelu terapeuta traktuje podopiecznego oraz jego rodzinę jako równorzędnych partnerów, co sprzyja budowaniu zaufania i efektywnej współpracy. Przykładem może być wspólne ustalanie celów terapeutycznych, gdzie każdy członek zespołu ma możliwość wyrażenia swoich opinii i potrzeb. W praktyce terapeuci stosują różne techniki, takie jak aktywne słuchanie czy techniki wspierające, aby zaangażować podopiecznego w proces decyzyjny. Współpraca w zespole interdyscyplinarnym, w skład którego wchodzą specjaliści z różnych dziedzin, również jest kluczowa i opiera się na zasadzie partnerskiego podejścia. Takie działania są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się zdrowiem psychicznym, które podkreślają znaczenie holistycznego i zindywidualizowanego podejścia do terapii, uwzględniającego cały kontekst życia pacjenta.

Pytanie 11

Terapeuta zajęciowy zauważył, że jego podopieczny zmagający się z zespołem depresyjnym nie ma już leków. W takim przypadku powinien skontaktować się z

A. lekarzem rodzinnym

B. psychologiem

C. psychiatrą

D. coachem

Odpowiedź, która wskazuje na konieczność skontaktowania się z psychiatrą, jest trafna ze względu na specyfikę leczenia zespołu depresyjnego. Psychiatrzy są wyspecjalizowanymi lekarzami, którzy posiadają kompetencje do diagnozowania oraz leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresji. W sytuacji, gdy pacjentowi skończyły się leki, kluczowe jest, aby zapewnić mu dostęp do odpowiedniego leczenia farmakologicznego, które jest istotnym elementem terapii depresji. Psychiatrzy mają doświadczenie w doborze leków oraz monitorowaniu ich skutków ubocznych, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Przykładowo, w przypadku depresji, zmiana dawkowania lub przepisanie innego leku może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjenta. W praktyce terapeutycznej, jeśli terapeuta zajęciowy zauważa problemy z leczeniem farmakologicznym, powinien jak najszybciej skierować pacjenta do psychiatry, zapewniając mu tym samym kontynuację leczenia oraz wsparcie w trudnych chwilach.

Pytanie 12

Metoda radzenia sobie z konfliktem, w której jedna strona stara się zdominować przeciwnika, wykorzystując wszelkie możliwe środki do wzmocnienia swojej pozycji, określana jest mianem

A. unikania

B. walki

C. współpracy

D. ulegania

Strategia walki w kontekście rozwiązywania konfliktów odnosi się do sytuacji, w której jedna ze stron dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem przeciwnika, starając się zyskać przewagę za pomocą różnych środków. Tego rodzaju podejście jest często stosowane w sytuacjach, gdzie interesy są sprzeczne, a zasoby ograniczone. Na przykład, w negocjacjach handlowych, jedna strona może przyjąć strategię walki, aby wynegocjować bardziej korzystne warunki umowy, co może obejmować stanowcze domaganie się lepszej ceny lub warunków dostawy. W ramach dobrych praktyk zarządzania konfliktami, strategia ta jest wskazana w sytuacjach, gdy nie ma możliwości kompromisu, jednak jej stosowanie wymaga ostrożności, aby nie pogłębiać negatywnych relacji. Warto również zaznaczyć, że nadmierne poleganie na strategii walki może prowadzić do eskalacji konfliktów oraz utraty zaufania pomiędzy stronami. Dlatego w wielu przypadkach wskazane jest równoważenie walki z innymi strategiami, takimi jak współpraca, aby osiągnąć długoterminowe korzyści.

Pytanie 13

Dokładny opis działań potrzebny do efektywnego przeprowadzenia zajęć terapeutycznych jest umieszczany

A. w indywidualnym programie terapeutycznym

B. w scenariuszu zajęć

C. w indywidualnym planie wspierająco-aktywizującym

D. w diagnozie terapeutycznej

Scenariusz zajęć jest dokumentem, który szczegółowo opisuje planowane działania w trakcie zajęć terapeutycznych. Obejmuje on harmonogram, cele terapeutyczne, metody oraz materiały, które będą używane. W praktyce, dobrze przygotowany scenariusz pozwala terapeucie na skuteczne prowadzenie zajęć, ponieważ dostarcza struktury i jasnych wskazówek. Na przykład, w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju, scenariusz może zawierać konkretne aktywności, które wspierają ich rozwój społeczny i emocjonalny. Scenariusze są zgodne z ogólnymi standardami w terapii, takimi jak Ustawa o pomocy społecznej oraz normy dotyczące indywidualizacji procesu terapeutycznego. Przykłady dobrych praktyk wskazują, że opracowanie scenariusza zajęć zwiększa efektywność terapii poprzez umożliwienie lepszego monitorowania postępów oraz dostosowywania działań do potrzeb uczestników.

Pytanie 14

Aby wspierać terapię mowy u osoby po udarze mózgu, zaleca się stosowanie

A. estetoterapii

B. silwoterapii

C. hilaroterapii

D. biblioterapii

Biblioterapia, jako forma wspomagania terapii mowy, polega na wykorzystaniu literatury i tekstów pisanych w celu poprawy zdolności komunikacyjnych pacjentów. U osób po udarze mózgu, które często doświadczają zaburzeń mowy i języka, biblioterapia może okazać się nieocenionym narzędziem. W ramach tej metody, terapeuta może dobierać odpowiednie książki, opowiadania czy wiersze, które są dostosowane do poziomu umiejętności pacjenta. Przykłady zastosowania obejmują wspólne czytanie i omawianie treści, co sprzyja nie tylko poprawie artykulacji, ale także rozwijaniu słownictwa oraz zdolności rozumienia tekstu. Biblioterapia wspiera również aspekt emocjonalny, oferując pacjentom możliwość identyfikacji z bohaterami literackimi, co może prowadzić do zwiększenia ich motywacji do terapii. W kontekście rehabilitacji neurologicznej, podejście to zyskuje uznanie w literaturze fachowej jako skuteczna forma wsparcia, zgodna z zaleceniami standardów terapii logopedycznej, które podkreślają potrzebę holistycznego podejścia do pacjenta.

Pytanie 15

W indywidualnym planie terapii dla dorosłego pacjenta z mózgowym porażeniem dziecięcym i trudnościami w realizacji precyzyjnych czynności manualnych, terapeuta zapisał: Zwiększenie umiejętności wykonywania działań samoobsługowych. Jaką czynność powinien zaplanować dla podopiecznego, aby zrealizować ten cel?

A. Malowanie przy użyciu metody dziesięciu palców

B. Konsumowanie posiłku łyżką z pogrubionym trzonkiem

C. Wspólne czytanie książek oraz dyskusja na ich temat

D. Spacer po lesie w towarzystwie asystenta

Odpowiedź 'Spożywanie posiłku łyżką o pogrubionym trzonku' jest trafna, ponieważ koncentruje się na rozwijaniu umiejętności samoobsługowych, które są kluczowe dla niezależności osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym. Umiejętność samodzielnego jedzenia przy użyciu łyżki ma fundamentalne znaczenie dla codziennego funkcjonowania. W przypadku osób z ograniczeniami manualnymi, łyżka o pogrubionym trzonku ułatwia chwyt i stabilizację, co sprzyja nauce i doskonaleniu tej umiejętności. Terapeuci często stosują takie narzędzia, aby zwiększyć komfort i pewność siebie pacjentów. Dodatkowo, trening funkcji motorycznych poprzez spożywanie posiłków może być łączony z innymi aktywnościami, takimi jak rozmowy podczas posiłku, co poprawia nie tylko umiejętności manualne, ale także aspekty społeczne. Warto również zaznaczyć, że rozwijanie umiejętności samoobsługowych jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która podkreśla znaczenie niezależności w codziennym życiu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 16

Zespół Hornera, który objawia się opadnięciem powieki, zwężeniem źrenicy oraz wpadnięciem gałki ocznej, zauważany u mieszkańca domu pomocy społecznej, szczególnie wskazuje na

A. epileptyczny atak w trakcie.

B. chorobę Alzheimera.

C. udar niedokrwienny w czasie.

D. zapalenie stawów reumatoidalnego typu.

Atak epilepsji w toku charakteryzuje się występowaniem drgawek oraz zmianami w świadomości, ale nie powoduje objawów zespołu Hornera, które są specyficzne dla uszkodzenia układu współczulnego. Drgawki mogą prowadzić do zamroczenia, jednak nie manifestują się w sposób opisany w pytaniu. Reumatoidalne zapalenie stawów jest chorobą zapalną, której objawy dotyczą przede wszystkim stawów, a nie układu nerwowego. Objawy neurologiczne mogą pojawić się w bardziej zaawansowanych stadiach choroby, ale nie są typowe dla zespołu Hornera. Choroba Alzheimera jest schorzeniem neurodegeneracyjnym, które prowadzi do postępującej utraty pamięci i funkcji poznawczych, ale również nie jest związana z objawami opadania powieki, zwężenia źrenicy i zapadania gałki ocznej. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich błędnych wniosków to nieprawidłowe przypisanie objawów neurologicznych do schorzeń nie związanych z udarem. Wiedza na temat różnic w objawach klinicznych między tymi stanami jest kluczowa dla skutecznej diagnostyki i terapii. W przypadku objawów neurologicznych istotna jest znajomość ich etiologii oraz mechanizmów, co pozwala na odpowiednie ukierunkowanie działań leczniczych.

Pytanie 17

Terapeuta w dziennym ośrodku wsparcia dla osób starszych zauważył u jednego z pensjonariuszy postępujące drżenie rąk w spoczynku, mikrografię oraz ogólne opóźnienie w ruchach, które są typowymi objawami dla

A. choroby Parkinsona

B. zaawansowanego stadium reumatoidalnego zapalenia stawów

C. udaru krwotocznego w trakcie

D. postępującej dystrofii mięśniowej

Choroba Parkinsona to schorzenie neurodegeneracyjne, które charakteryzuje się specyficznymi objawami, takimi jak drżenie spoczynkowe, mikrografia (czyli pisanie drobnymi literami) oraz ogólne spowolnienie ruchowe. Drżenie spoczynkowe występuje, gdy kończyny są w spoczynku, co różni się od drżenia posturalnego czy intencyjnego, które występuje podczas ruchu. Mikrografia jest wynikiem zaburzeń w kontroli motorycznej, a spowolnienie ruchowe, znane jako bradykinezja, jest kluczowym objawem. W praktyce terapeuta w dziennym domu pomocy społecznej powinien być w stanie zauważyć te objawy i zarekomendować dalszą diagnostykę oraz wsparcie, takie jak terapia zajęciowa czy kinezyterapia. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie wczesnego rozpoznania choroby Parkinsona, co pozwala na lepsze zarządzanie objawami oraz poprawę jakości życia pacjenta, zgodnie z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami starszymi.

Pytanie 18

Terapeuta, zwracając się do podopiecznej, mówi: Nie podoba mi się, że psujesz tę książkę, ponieważ również inni chcieliby z niej skorzystać, użył

A. naganę z ostrzeżeniem.

B. aktywnego słuchania.

C. komentarza.

D. informacji zwrotnej.

W sytuacji przedstawionej w pytaniu terapeuta zastosował informację zwrotną, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji w terapii. Informacja zwrotna polega na przekazywaniu podopiecznemu konkretnych spostrzeżeń dotyczących jego zachowania, co ma na celu wspieranie jego rozwoju oraz korygowanie niepożądanych działań. W tym przypadku terapeuta zwraca uwagę na niszczenie książki, co negatywnie wpływa na innych użytkowników. Wskazanie, że inne osoby chcą korzystać z tej samej książki, nadaje kontekst temu zachowaniu, co może skłonić podopieczną do refleksji nad konsekwencjami swoich działań. W praktyce informacja zwrotna powinna być konkretna, oparta na obserwacjach oraz związana z emocjami i potrzebami zarówno terapeuty, jak i podopiecznego. Daje to możliwość budowania zaufania oraz otwartości w relacji terapeutycznej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem.

Pytanie 19

Osoba z urazem kręgosłupa w wyniku wypadku drogowego pragnie nauczyć się efektywnie poruszać przy użyciu wózka inwalidzkiego. W związku z tym, na początku, terapeuta zajęciowy powinien nawiązać kontakt z

A. pracownikiem socjalnym

B. fizjoterapeutą

C. pedagogiem specjalnym

D. protetykiem

Fizjoterapeuta odgrywa kluczową rolę w procesie rehabilitacji osób z urazami kręgosłupa, ponieważ przeprowadza ocenę funkcjonalną i projektuje indywidualny program terapeutyczny, uwzględniając potrzeby pacjenta. W przypadku podopiecznego, który chce nauczyć się poruszać się za pomocą wózka inwalidzkiego, fizjoterapeuta dostosuje ćwiczenia i techniki, które pomogą wzmocnić mięśnie, poprawić koordynację oraz zwiększyć mobilność. Przykładowo, fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta, jak prawidłowo wsiadać i wysiadać z wózka, jak manewrować w różnych warunkach oraz jak unikać urazów. W pracy z pacjentami z urazami kręgosłupa ważne jest również kształtowanie odpowiednich nawyków posturalnych i technik transportowych. Współpraca z fizjoterapeutą jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach rehabilitacji, które podkreślają znaczenie wielodyscyplinarnego podejścia w usprawnianiu pacjentów. Dodatkowo, fizjoterapeuta może współpracować z innymi specjalistami, takimi jak protetycy, aby zapewnić najlepiej dopasowany sprzęt rehabilitacyjny.

Pytanie 20

Która z metod graficznych jest niedopuszczalna dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w motoryce małej?

A. Dekalkomania

B. Linoryt

C. Druk strukturalny

D. Monotypia

Linoryt to technika graficzna, która wymaga znacznej sprawności manualnej i precyzyjnego operowania narzędziami, takimi jak burin czy dłuto, co czyni ją nieodpowiednią dla osób z ograniczeniami w zakresie siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji motorycznej. Proces tworzenia linorytu polega na wycinaniu wzoru w linoleum, co wymaga nie tylko siły, ale również umiejętności kontrolowania narzędzi w sposób precyzyjny. Z tego względu, techniki takie jak monotypia, druk strukturalny czy dekalkomania mogą być bardziej przystosowane do potrzeb podopiecznych z ograniczeniami motorycznymi, ponieważ oferują większą elastyczność w zakresie technik aplikacji i nie wymagają tak dużej precyzji. Dla osób ze znacznym ograniczeniem siły mięśni rąk, techniki te mogą być dostosowane do ich możliwości, co pozwala im na kreatywne wyrażanie siebie bez zbędnego stresu wynikającego z trudności w operowaniu skomplikowanymi narzędziami.

Pytanie 21

Podstawowym elementem skutecznie zaplanowanej terapii zajęciowej jest operatywność, która definiuje się jako

A. uwzględnienie wszystkich czynności koniecznych do osiągnięcia celu

B. zdolność do wykonania zadań również w zmienionych okolicznościach

C. przejrzystość struktury oraz łatwość w realizacji zgodnie z oczekiwaniami

D. wyraźnie zdefiniowany termin realizacji celów ogólnych i szczegółowych

Zrozumienie operatywności w terapii zajęciowej wymaga odróżnienia jej od innych koncepcji, takich jak uwzględnianie wszystkich działań, możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach czy jasne określenie terminów. Chociaż te aspekty są istotne w konstruowaniu planu, nie są one równoważne z operatywnością. Przykład, w którym terapeuta uwzględnia wszystkie działania w planie, może prowadzić do nadmiaru informacji, co w praktyce utrudnia jego realizację. Pacjent może poczuć się przytłoczony, co zmniejszy skuteczność terapii. Z kolei możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach, choć ważna, nie odnosi się bezpośrednio do samej struktury planu, lecz do elastyczności w jego wdrażaniu. Wizja jasnego terminu realizacji jest również przydatna, ale nie jest kluczowym elementem operatywności. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest zrozumienie, że operatywność oznacza przede wszystkim umiejętność płynnej adaptacji planu do realiów oraz warunków, co wymaga wyważonego podejścia i prostoty w komunikacji. Operatywny plan powinien być na tyle przejrzysty, aby wszyscy uczestnicy mogli go zrozumieć i efektywnie wdrożyć, co czyni go bardziej skutecznym w dłuższym okresie. Nieprzemyślane podejście do tych aspektów może prowadzić do stagnacji i braku postępów w terapii, co jest niedopuszczalne w profesjonalnej pracy z pacjentami.

Pytanie 22

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Peto

B. Domana

C. Vojty

D. Kabata

Odpowiedź Vojty jest prawidłowa, ponieważ metoda Vojty, znana również jako terapia Vojty, koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania poprzez stymulację określonych punktów na ciele pacjenta. Ta technika, opracowana przez czeskiego neurologa Václava Vojtę, jest szeroko stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi, takimi jak porażenie mózgowe czy opóźnienia w rozwoju motorycznym. W praktyce terapeuta wykorzystuje delikatny ucisk na wybrane miejsca ciała, co aktywuje naturalne mechanizmy ruchu i pozwala na rozwój umiejętności motorycznych w sposób zorganizowany i kontrolowany. Dzięki temu dzieci mogą uczyć się pełzania, raczkowania oraz innych form aktywności, które są kluczowe dla ich dalszego rozwoju. Metoda Vojty jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii neurologicznej i rehabilitacyjnej, a jej efektywność potwierdzają liczne badania kliniczne. Warto zauważyć, że terapia ta nie tylko poprawia funkcjonalność dzieci, ale również wspiera ich rozwój emocjonalny i społeczny, co jest niezwykle istotne w całościowym podejściu do terapeutycznego wsparcia.

Pytanie 23

Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć trening umiejętności społecznych z pacjentami oddziału psychiatrycznego od

A. przygotowania materiałów edukacyjnych i stanowiska do pracy

B. powitania i ustalenia zasad funkcjonowania grupy

C. wywietrzenia pomieszczenia oraz pozbycia się odpadków

D. przywitania i zaplanowania przez uczestników działań na zajęciach

Prawidłowa odpowiedź, czyli powitanie i ustalenie zasad grupowych, jest kluczowym elementem przygotowania do treningu umiejętności społecznych w psychiatrii. Powitanie uczestników nie tylko buduje relację terapeutyczną, ale również tworzy atmosferę akceptacji i bezpieczeństwa, co jest niezbędne w pracy z osobami zmagającymi się z problemami psychicznymi. Ustalenie zasad grupowych pozwala na wyznaczenie ram, w których odbywać się będą zajęcia, co z kolei sprzyja wzajemnemu szacunkowi i efektywnej komunikacji. W praktyce terapeuta zajęciowy powinien omawiać zasady dotyczące m.in. aktywnego słuchania, dzielenia się przestrzenią, a także współpracy i wsparcia w grupie. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii grupowej, które wskazują, że jasno określone zasady zwiększają zaangażowanie uczestników oraz efektywność sesji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta wprowadza zasadę, że każdy uczestnik ma prawo do wypowiedzi bez przerywania, co pozwala na rozwijanie umiejętności komunikacyjnych i empatii w grupie.

Pytanie 24

Osobie z środowiskowego domu samopomocy, która samodzielnie dojeżdża do ośrodka i wykazuje wysoki poziom niezależności w codziennych czynnościach, powinno się umożliwić korzystanie z różnych form wsparcia przez

A. odpowiednie formy rehabilitacji zawodowej

B. kształtowanie nawyków efektywnej aktywności

C. przeniesienie do innej pracowni terapeutycznej

D. zastosowanie nowatorskich technik terapii zajęciowej

Odpowiednie formy rehabilitacji zawodowej są kluczowym elementem wsparcia osób, które osiągnęły wysoki poziom samodzielności w czynnościach życia codziennego. W kontekście uczestnika środowiskowego domu samopomocy, rehabilitacja zawodowa ma na celu nie tylko rozwijanie umiejętności zawodowych, ale również zwiększenie integracji społecznej i zawodowej w lokalnym środowisku. Przykładem może być uczestnictwo w kursach zawodowych, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości uczestnika. Takie podejście wspiera nie tylko jego samodzielność, ale także zwiększa jego szanse na zatrudnienie w przyszłości, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami. Ponadto, rehabilitacja zawodowa może obejmować również doradztwo zawodowe, co pozwala na lepsze zrozumienie rynku pracy oraz wymagań pracodawców. Tego rodzaju działania są fundamentem procesu reintegracji społecznej i zawodowej, przyczyniając się do zwiększenia jakości życia uczestników.

Pytanie 25

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt

B. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie

C. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

D. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia

Opis wykonywania czynności kroju i szycia nie jest odpowiednim zapisem w regulaminie pracowni krawieckiej, ponieważ takie szczegóły powinny być umieszczone w odrębnych dokumentach, takich jak instrukcje robocze czy podręczniki technologiczne. Regulamin powinien koncentrować się na ogólnych zasadach funkcjonowania pracowni, w tym na normach bezpieczeństwa, które są kluczowe w kontekście ochrony zdrowia pracowników. Przykładem dobrych praktyk branżowych jest stosowanie regulaminów, które jasno określają zasady dotyczące BHP, współpracy w zespole oraz odpowiedzialności za powierzony sprzęt. Tego rodzaju zapisy są niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz stworzyć harmonijną atmosferę pracy. W praktyce, regulamin powinien być łatwo dostępny dla wszystkich pracowników, a jego przestrzeganie powinno być regularnie monitorowane poprzez szkolenia i audyty. Wprowadzenie tego rodzaju standardów nie tylko podnosi bezpieczeństwo, ale także efektywność pracy w zespole. Każdy pracownik powinien znać zasady zawarte w regulaminie, co przyczynia się do lepszego zrozumienia ról i odpowiedzialności w grupie.

Pytanie 26

Zwolnienie aktywności ruchowej, chodzenie szurając małymi krokami, pochylona postawa ciała, drżenie w spoczynku, są to symptomy świadczące o występowaniu jakiej choroby?

A. niedokrwiennej serca

B. Alzheimera

C. zwyrodnieniowej stawów

D. Parkinsona

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szurający drobnymi kroczkami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są typowe dla choroby Parkinsona. Choroba ta jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które wpływa na układ ruchowy, a jej przyczyną jest degeneracja komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wczesne rozpoznanie objawów Parkinsona, co może prowadzić do szybszego wdrożenia terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, aktualne badania wskazują na korzyści z terapii zajęciowej, która może pomóc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie stawia ta choroba. Dlatego znajomość symptomów jest fundamentalna dla każdego, kto zajmuje się opieką nad osobami starszymi lub z chorobami neurodegeneracyjnymi.

Pytanie 27

W obszarze terapii problemów z pamięcią u pacjenta we wczesnym etapie choroby Alzheimera, warto zasugerować

A. hortiterapię

B. rozwiązywanie krzyżówek

C. chromoterapię

D. nordic walking

Rozwiązywanie krzyżówek jest doskonałym sposobem wspierania pacjentów w pierwszej fazie choroby Alzheimera, ponieważ angażuje ich umysł w sposób, który stymuluje pamięć i myślenie krytyczne. Umożliwia to nie tylko ćwiczenie zdolności poznawczych, ale także poprawia funkcje pamięciowe poprzez przypomnienie sobie faktów, słów i pojęć. W terapii zajęciowej często używa się takich form aktywności, aby zachęcić pacjentów do interakcji społecznych i wspólnego spędzania czasu, co przekłada się na ich samopoczucie i jakość życia. Praktyczne zastosowanie tego podejścia obejmuje organizację grupowych sesji rozwiązywania krzyżówek, co może prowadzić do zwiększenia motywacji pacjentów oraz ich chęci do aktywności. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób z chorobą Alzheimera, aktywności umysłowe są kluczowe w spowolnieniu postępu choroby, a regularne ćwiczenie pamięci może prowadzić do długoterminowych korzyści. Warto podkreślić, że rozwiązywanie krzyżówek łączy w sobie elementy zabawy i nauki, co sprawia, że jest to efektywna forma terapii w kontekście zaburzeń poznawczych.

Pytanie 28

Podczas udzielania informacji zwrotnej podopiecznemu, który narusza zasady funkcjonowania pracowni, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. ocenić niewłaściwe zachowanie w kontekście regulaminu pracowni i określić swoje oczekiwania dotyczące zmian

B. jednoznacznie ocenić podopiecznego oraz określić jego możliwości do modyfikacji zachowania

C. w sposób ogólny formułować swoje uwagi, nie koncentrując się na szczegółach, ale zaznaczyć możliwość usunięcia podopiecznego z zajęć

D. podawać przykłady negatywnych zachowań podopiecznego z przeszłości i skoncentrować się na potencjalnych zagrożeniach wynikających z łamania zasad pracowni

Odpowiedź wskazująca na ocenę zachowania niezgodnego z regulaminem pracowni oraz na określenie oczekiwań wobec zmiany jest prawidłowa, ponieważ opiera się na zasadach konstruktywnej informacji zwrotnej. Terapeuta zajęciowy powinien w sposób jasny i precyzyjny ocenić, jakie zachowania są nieakceptowalne, aby podopieczny miał pełną świadomość ich wpływu na środowisko pracowni oraz na innych uczestników zajęć. Warto podkreślić, że konkretne wskazanie oczekiwań dotyczących zmiany zachowania pozwala na stworzenie jasnych ram, w których podopieczny może się poruszać. Na przykład, jeśli zachowanie polega na nieprzestrzeganiu zasad współpracy, terapeuta powinien wyraźnie przedstawić, jakie konkretne działania są pożądane, takie jak aktywne słuchanie czy przestrzeganie zasad komunikacji. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, które koncentrują się na wspieraniu rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych, a także na budowaniu odpowiedzialności za własne zachowanie.

Pytanie 29

Terapeuta, pracując z sześcioletnim dzieckiem, które doświadcza intensywnego napięcia emocjonalnego, wycofuje się z grupy oraz odczuwa strach przed otaczającą go rzeczywistością, powinien zastosować

A. szkolenie w zakresie radzenia sobie z gniewem

B. bajkoterapię

C. szkolenie umiejętności praktycznych

D. terapię zajęciową

Bajkoterapia jest skuteczną metodą terapeutyczną, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które doświadczają silnego napięcia emocjonalnego, lęku i izolacji. Ta forma terapii wykorzystuje opowieści i bajki jako narzędzie do wyrażania emocji, zrozumienia trudnych sytuacji oraz rozwijania zdolności interpersonalnych. Dzieci, poprzez identyfikację z bohaterami bajek, mogą bezpiecznie eksplorować swoje uczucia i obawy. Przykładem może być opowiadanie bajki o dziecku, które zmaga się z lękiem, co pozwala małemu pacjentowi na refleksję nad własnymi odczuciami i sytuacją. Bajkoterapia wspiera rozwój wyobraźni oraz kreatywności, a także może być wykorzystywana do nauki rozwiązywania problemów i radzenia sobie z emocjami. Dodatkowo, wykorzystanie bajek w terapii jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które podkreśla znaczenie podejść dostosowanych do potrzeb dzieci. Z perspektywy praktycznej, terapeuci mogą integrować bajkoterapię z innymi metodami pracy, takimi jak arteterapia czy gry terapeutyczne, co wzbogaca proces terapeutyczny i zwiększa jego efektywność.

Pytanie 30

Jakie aktywności terapeutyczne powinien szczególnie zaproponować terapeuta podopiecznemu z zespołem Downa, który interesuje się teatrem, aby zachęcić go do rozwijania umiejętności społecznych?

A. Z choreoterapii

B. Z ludoterapii

C. Z dramy

D. Z muzykoterapii

Zajęcia z dramy są niezwykle efektywnym narzędziem w pracy z osobami z zespołem Downa, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności interpersonalnych. Drama, jako forma artystyczna, angażuje uczestników do wyrażania siebie, co sprzyja poprawie komunikacji oraz budowaniu relacji z innymi. W trakcie zajęć osoby biorące udział w działaniach teatralnych uczą się obserwacji, empatii i asertywności, co jest kluczowe w interakcjach społecznych. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról mogą eksperymentować z różnymi sytuacjami społecznymi, co pozwala im lepiej zrozumieć własne emocje i reakcje innych. Ponadto, takie zajęcia mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co zwiększa ich motywację do aktywnego uczestnictwa. W kontekście standardów terapeutycznych, drama wspiera rozwój umiejętności psychospołecznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i pedagogice specjalnej.

Pytanie 31

Aby obserwować zachowanie uczestnika podczas cotygodniowej sesji treningowej umiejętności społecznych, terapeutą zajęciowym powinien zastosować metodę obserwacji

A. częściową i pośrednią

B. fragmentaryczną i indywidualną

C. sporadyczną i grupową

D. całościową i ciągłą

Obserwacja całościowa i ciągła to metoda, która pozwala na uzyskanie pełnego obrazu zachowań podopiecznego w kontekście społecznych interakcji podczas treningu umiejętności społecznych. Dzięki ciągłemu monitorowaniu, terapeuta zajęciowy może dostrzegać zmiany w zachowaniu uczestnika, analizować jego reakcje w różnych sytuacjach i ocenę dynamiki grupy. Przykładem zastosowania tej metody może być obserwacja podopiecznego podczas zadania grupowego, gdzie terapeuta notuje nie tylko bezpośrednie interakcje, ale również obserwuje zachowania w obliczu różnych wyzwań społecznych. Całościowe podejście pozwala na identyfikację pozytywnych i negatywnych wzorców zachowań, co jest kluczowe dla dalszej pracy terapeutycznej oraz dostosowania programów do indywidualnych potrzeb podopiecznych. W praktyce zastosowanie obserwacji całościowej i ciągłej wspiera standardy oparte na dowodach, które wskazują na potrzebę holistycznego podejścia w pracy z osobami wymagającymi wsparcia społecznego.

Pytanie 32

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kiedy zwrócił się do podopiecznego z następującymi słowami: "Najważniejszymi kwestiami, które pojawiły się do tej pory w rozmowie są…"?

A. Podsumowanie

B. Dowartościowanie

C. Zachętę

D. Parafrazę

Podsumowanie jest kluczową techniką aktywnego słuchania, która polega na zwięzłym przedstawieniu głównych punktów dyskusji w celu potwierdzenia ich zrozumienia przez rozmówcę. W podanym przykładzie terapeuta zajęciowy wymienia najważniejsze kwestie, które pojawiły się w rozmowie, co nie tylko potwierdza jego zaangażowanie w słuchanie, ale także pozwala podopiecznemu na refleksję nad omawianymi tematami. Technika ta jest szeroko stosowana w terapii, ponieważ umożliwia lepsze zrozumienie perspektywy klienta i buduje zaufanie między terapeutą a podopiecznym. Dzięki podsumowaniu terapeuta może również skierować rozmowę w określonym kierunku, a także upewnić się, że obie strony mają wspólne zrozumienie poruszanych spraw. W praktyce, umiejętność ta jest niezwykle istotna, gdyż pomagając klientowi w zrozumieniu własnych myśli czy emocji, terapeuta staje się nie tylko przewodnikiem, ale również wsparciem w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że podsumowanie powinno być zwięzłe i precyzyjne, aby nie przytłaczało rozmówcy, ale jednocześnie obejmować wszystkie kluczowe elementy dyskusji, co jest zgodne z dobrymi praktykami w dziedzinie terapeutycznej.

Pytanie 33

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. odtwarzania plików audio

B. tworzenia prezentacji multimedialnych

C. poprawiania zdjęć

D. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

Odpowiedź, że program komputerowy Excel jest wykorzystywany do sporządzania kalkulacji kosztów zużycia materiałów, jest poprawna, ponieważ Excel jest zaawansowanym narzędziem arkusza kalkulacyjnego, które pozwala na analizę danych, tworzenie obliczeń oraz wizualizację wyników. Dzięki funkcjom matematycznym i statystycznym, użytkownicy mogą łatwo obliczać koszty, w tym analizować zużycie materiałów w ramach różnych projektów. Przykładem zastosowania może być firma budowlana, która korzysta z Excela do śledzenia kosztów materiałów budowlanych, co umożliwia precyzyjne planowanie budżetów i optymalizację zakupów. Excel wspiera także tworzenie wykresów i tabel przestawnych, co ułatwia prezentację danych w zrozumiały sposób. Dobre praktyki w branży zalecają korzystanie z Excela do zarządzania finansami, gdyż umożliwia on efektywne wprowadzanie danych, analizy oraz tworzenie raportów, co zdecydowanie zwiększa produktywność i przejrzystość procesów finansowych.

Pytanie 34

Wynik 6 punktów w skali Katza zapisany w dokumentacji osoby korzystającej z domu pomocy społecznej dla seniorów wskazuje, że

A. podopieczny ma znaczące trudności w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych

B. podopieczny zmaga się z poważnymi odleżynami

C. u podopiecznego występuje duże ryzyko upadków podczas samodzielnego poruszania się

D. podopieczny ma zdolności do wykonywania podstawowych czynności życiowych

Wynik 6 punktów w skali Katza jest wskaźnikiem, który sugeruje, że podopieczny jest sprawny w zakresie podstawowych czynności życiowych. Skala Katza ocenia zdolności osób starszych do samodzielnego funkcjonowania w codziennych czynnościach, takich jak kąpiel, ubieranie się, korzystanie z toalety, przemieszczanie się oraz jedzenie. Osiągnięcie 6 punktów oznacza, że podopieczny ma zapewnioną niezależność w tych obszarach, co jest kluczowe dla jego samopoczucia psychicznego i fizycznego. W praktyce, osoby, które zachowują sprawność w codziennych czynnościach, są mniej narażone na izolację społeczną i mają większe możliwości aktywności fizycznej i społecznej, co przyczynia się do ich lepszego zdrowia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami WHO, które podkreślają znaczenie aktywności i jakości życia w starzejących się populacjach. Warto dążyć do utrzymania i wspierania sprawności podopiecznych, co przekłada się na ich poczucie autonomii i satysfakcji z życia.

Pytanie 35

W trakcie procesu terapeutycznego, wybór grupy terapeutycznej oraz wskazanie odpowiedniej pracowni dla uczestnika realizowane są na etapie

A. diagnozy terapeutycznej

B. ustalania celów terapii

C. prowadzenia zorganizowanych zajęć

D. planowania działań terapeutycznych

W etapie planowania działań terapeutycznych kluczowe jest zidentyfikowanie odpowiednich grup terapeutycznych oraz pracowni tematycznych, które najlepiej odpowiadają potrzebom podopiecznego. Ten proces wymaga uwzględnienia zarówno specyfiki schorzeń, z jakimi zmaga się pacjent, jak i jego indywidualnych preferencji oraz umiejętności. W praktyce, terapeuci często stosują różnorodne metody, takie jak analiza SWOT (Strengths, Weaknesses, Opportunities, Threats), aby dopasować działania do konkretnego przypadku. Dodatkowo, dobór grupy terapeutycznej powinien być oparty na zasadach inkluzyjności oraz wspieraniu różnorodności, co sprzyja efektywności terapii. Wybór odpowiedniej pracowni tematycznej z kolei powinien bazować na aktualnych badaniach i dowodach naukowych, które wskazują na skuteczność określonych terapii w leczeniu specyficznych problemów zdrowotnych.

Pytanie 36

W której z poniższych sytuacji terapeuta zajęciowy użył komunikacji pionowej skierowanej w dół?

A. Zbierając sugestie od podopiecznych dotyczące planowanej wycieczki

B. Rozmawiając z uczestnikami podczas integracyjnego pikniku

C. Słuchając relacji podopiecznych na temat wakacji

D. Informując podopiecznych o zasadach obowiązujących w pracowni

Poprawna odpowiedź to informowanie podopiecznych o regulaminie pracowni, co ilustruje podejście komunikacji pionowej skierowanej w dół. W tym przypadku terapeuta zajęciowy, przyjmując rolę lidera, przekazuje ważne informacje dotyczące zasad i norm panujących w danym środowisku. Tego rodzaju komunikacja jest niezbędna do zapewnienia bezpieczeństwa oraz efektywności działań w pracowni. Na przykład, podczas informowania o regulaminie terapeuta może wskazać na zasady korzystania z narzędzi, co bezpośrednio wpływa na bezpieczeństwo podopiecznych, a także na organizację pracy. W sytuacjach, gdzie regulacje są kluczowe, jak w pracowniach terapeutycznych, komunikacja w dół jest kluczowa, ponieważ pozwala na jednoznaczne ustalenie oczekiwań oraz norm postępowania. Standardy w obszarze terapii zajęciowej nakładają na terapeutów obowiązek jasnego i zrozumiałego komunikowania zasad, aby zapewnić komfort i bezpieczeństwo podopiecznych oraz skuteczność prowadzonych działań.

Pytanie 37

Skuteczny plan terapii i rehabilitacji dla pacjenta powinien być

A. stały, wykonalny, przejrzysty, uporządkowany

B. elastyczny, bezterminowy, usystematyzowany, urozmaicony

C. celowy, spójny, elastyczny, terminowy

D. wykonalny, stały, konsekwentny, urozmaicony

Dobry plan terapii i rehabilitacji powinien być celowy, spójny, elastyczny oraz terminowy, ponieważ każdy z tych elementów odgrywa kluczową rolę w skuteczności procesu terapeutycznego. Celowość oznacza, że działania terapeutyczne są zgodne z ustalonymi celami, które powinny być jasno zdefiniowane na początku terapii. Spójność natomiast wskazuje na potrzebę harmonijnego integrowania różnych metod i technik, co pozwala na osiągnięcie synergii w leczeniu. Elastyczność jest niezbędna, aby dostosować plan do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest istotne zwłaszcza w długoterminowych terapiach, gdzie postępy mogą wymagać modyfikacji strategii. Terminowość odnosi się do konieczności realizacji działań w wyznaczonych ramach czasowych, co pozwala na monitorowanie efektów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt. Praktycznym przykładem może być rehabilitacja po urazie, gdzie terapeuta może zaplanować serie ćwiczeń mających na celu odbudowę siły mięśniowej, ale także elastycznie dostosować intensywność i rodzaj ćwiczeń w zależności od reakcji pacjenta, co zwiększa efektywność wsparcia.

Pytanie 38

Zaburzenia takie jak osłupienie, hiperbulia oraz zahamowanie klasyfikowane są jako

A. spostrzegania

B. myślenia

C. napędu psychoruchowego

D. orientacji

Osłupienie, hiperbulia i zahamowanie to zaburzenia, które są klasyfikowane jako problemy napędu psychoruchowego. Napęd psychoruchowy odnosi się do poziomu energii psychicznej i motywacji, które wpływają na aktywność jednostki. Osłupienie może prowadzić do znacznego ograniczenia aktywności oraz trudności w podejmowaniu decyzji, co jest charakterystyczne dla stanów depresyjnych lub psychotycznych. Hiperbulia, z drugiej strony, oznacza nadmierną aktywność psychoruchową, co może objawiać się w postaci niekontrolowanego działania, nadpobudliwości czy impulsywności. Zahamowanie może się manifestować jako depresyjny spadek aktywności, obniżenie motywacji oraz trudności w wykonywaniu codziennych czynności. W praktyce, zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w psychologii i psychiatrii, ponieważ pozwala na właściwą diagnozę oraz dobór skutecznych metod terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, leczenie farmakologiczne czy psychoterapia. W kontekście medycyny opartej na dowodach, kluczowe jest przeanalizowanie, w jaki sposób te objawy wpływają na funkcjonowanie pacjenta i jakie interwencje mogą przynieść ulgę w objawach oraz poprawić jakość życia.

Pytanie 39

Pacjent skarży się na intensywne pragnienie oraz suchość w jamie ustnej jako efekt uboczny stosowanych leków przeciwdepresyjnych. Jaką potrzebę według Maslowa powinno się zaspokoić jako pierwszą?

A. Fizjologiczną.

B. Samorealizacji.

C. Przynależności.

D. Bezpieczeństwa.

Wybór odpowiedzi 'Fizjologiczną' jest trafny, ponieważ w modelu hierarchii potrzeb Maslowa potrzeby fizjologiczne stanowią fundament, na którym opierają się wszystkie inne potrzeby. W przypadku podopiecznego zgłaszającego wzmożone pragnienie i suchość w ustach jako skutki uboczne przyjmowanych leków przeciwdepresyjnych, zaspokojenie tych podstawowych potrzeb jest kluczowe dla jego dobrostanu. Przykładowo, jeśli pragnienie nie zostanie zaspokojone, może to prowadzić do odwodnienia, co negatywnie wpłynie na funkcjonowanie organizmu i zdrowie psychiczne. W praktyce, jako opiekun lub terapeuta, należy zapewnić podopiecznemu dostęp do wody i odpowiedniego nawodnienia, co może poprawić jego samopoczucie oraz przyczynić się do lepszego radzenia sobie z objawami depresji. Warto także monitorować i dokumentować jego potrzeby fizjologiczne, aby dostosować dalsze wsparcie w oparciu o jego indywidualne potrzeby. Optymalizacja warunków fizycznych jest zgodna z dobrymi praktykami w opiece nad pacjentem, ponieważ zdrowie fizyczne jest ściśle związane z psychicznym, co potwierdzają liczne badania.

Pytanie 40

Jakie materiały i narzędzia tworzą podstawowe wyposażenie warsztatu kaletniczego?

A. Blacha, kanwa, szydła, naparstki, owerlok

B. Skóra, młotki, dziurkacze, przycinaki, szydła

C. Przędze, skóra, wiertarka, tamborki, igły

D. Mulina, igły, filc, imadła, nożyczki

Wybór skóry, młotków, dziurkaczy, przycinka i szydeł jako podstawowego wyposażenia pracowni kaletniczej jest trafny, ponieważ te narzędzia i materiały są fundamentalne w procesie tworzenia wyrobów skórzanych. Skóra stanowi najważniejszy materiał, z którego wykonuje się torby, portfele czy obuwie. Młotki są używane do formowania skóry oraz osadzania elementów metalowych, co jest kluczowe w kaletnictwie. Dziurkacze pozwalają na precyzyjne wykonywanie otworów, co jest niezbędne do szycia i mocowania różnych komponentów. Przycinaki służą do precyzyjnego cięcia materiału, zapewniając wysoką jakość wykończenia. Szydła są narzędziami do dziurkowania, które umożliwiają tworzenie otworów do szycia i łączenia różnych kawałków skóry. W kontekście standardów branżowych, te narzędzia są uznawane za niezbędne w każdej profesjonalnej pracowni kaletniczej, co zapewnia wysoką jakość i trwałość produktów. Przykłady zastosowania obejmują produkcję galanterii skórzanej, gdzie każdy z wymienionych elementów odgrywa kluczową rolę w realizacji projektu, od fazy planowania po efektywne wykończenie wyrobu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej