Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik rachunkowości
  • Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
  • Data rozpoczęcia: 5 kwietnia 2025 10:32
  • Data zakończenia: 5 kwietnia 2025 11:26

Egzamin niezdany

Wynik: 17/40 punktów (42,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Zasada rachunkowości, która zakłada, że jednostka gospodarcza będzie kontynuować swoją działalność w przewidywalnej przyszłości oraz w niezmienionym, istotnym zakresie, to zasada

A. prawdziwego i rzetelnego obrazu
B. istotności
C. kontynuacji działania
D. memoriałowa
Zasada kontynuacji działania jest kluczowym założeniem w rachunkowości, które postuluje, że jednostka gospodarcza ma zamiar kontynuować swoją działalność w przewidywalnej przyszłości. Oznacza to, że w momencie sporządzania sprawozdań finansowych nie zakłada się, że jednostka zostanie likwidowana ani że jej działalność ulegnie znaczącej zmianie. Przykładem zastosowania tej zasady może być ocena aktywów i pasywów. Wartości aktywów są często wyceniane na podstawie ich potencjalnych korzyści ekonomicznych, które będą generowane w przyszłości. Jeśli zasada kontynuacji działania nie byłaby spełniona, jednostka mogłaby być zobowiązana do zredukowania wartości aktywów, co mogłoby prowadzić do znacznych strat finansowych. Normy rachunkowości, takie jak Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), podkreślają znaczenie tego założenia, zwłaszcza w kontekście transparentności i rzetelności sprawozdań finansowych. Wiedza o tej zasadzie jest niezbędna dla analityków, księgowych oraz menedżerów, ponieważ wpływa na decyzje inwestycyjne oraz ocenę kondycji finansowej jednostki."
Pytanie 2

Do jakiej kategorii zalicza się dodatnie różnice kursowe?

A. zysków nadzwyczajnych
B. strat nadzwyczajnych
C. przychodów finansowych
D. kosztów finansowych
Dodatnie różnice kursowe, które powstają w wyniku przeliczenia aktywów i pasywów w walutach obcych, zalicza się do przychodów finansowych, gdyż stanowią one zysk z tytułu korzystnych zmian kursu walutowego. Przykładem praktycznym jest sytuacja, gdy przedsiębiorstwo posiada należności w walucie obcej, a przy przeliczeniu na walutę krajową kurs waluty wzrasta. Oznacza to, że przedsiębiorstwo otrzyma więcej pieniędzy niż początkowo zakładano, co zwiększa jego przychody. W kontekście standardów rachunkowości, zgodnie z Międzynarodowym Standardem Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), dodatnie różnice kursowe powinny być wykazywane w rachunku zysków i strat jako przychody finansowe. Taka klasyfikacja jest zgodna z dobrymi praktykami branżowymi, które promują przejrzystość oraz spójność sprawozdawczości finansowej. Dodatnie różnice kursowe mogą również wpływać na ocenę finansową firmy, co jest istotne dla inwestorów oraz analityków finansowych.
Pytanie 3

W hurtowni elektronarzędzi zakupiono szlifierkę za gotówkę w kwocie 3 500 zł z zamiarem dalszej sprzedaży. Zakup został zaksięgowany jako: Dt "Środki trwałe" 3 550 zł oraz Ct "Kasa" 3 550 zł. Popełniono błąd, który polegał na zaksięgowaniu

A. kwot na nieodpowiednich stronach kont
B. nieprawidłowej kwoty operacji
C. nieprawidłowej kwoty operacji na dwóch niewłaściwych kontach
D. nieprawidłowej kwoty operacji i dobraniu niewłaściwego konta
Zrozumienie, dlaczego inne odpowiedzi są błędne, wymaga zwrócenia uwagi na kluczowe koncepcje księgowe i standardy rachunkowości. Błędna kwota operacji odnosi się do tego, że w księgach użyto niewłaściwej wartości zakupu, co jest istotnym problemem, jednak skoncentrowanie się tylko na kwocie pomija szerszy kontekst. Księgowość to nie tylko liczby, ale także sposób, w jaki są one klasyfikowane i przedstawiane. W przypadku błędów w klasyfikacji kont, takich jak zapisy na niewłaściwych stronach kont, może to prowadzić do poważnych problemów z przejrzystością finansową. Przykład z księgowanymi kwotami bez uwzględnienia kontekstu, jakim jest wybór konta, nie oddaje w pełni wagi błędów księgowych. Błędna klasyfikacja kont może zniekształcać analizę finansową, prowadząc do mylnych interpretacji stanu finansowego organizacji. Ważne jest, aby stosować się do ogólnych zasad rachunkowości, takich jak zasada podwójnego zapisu, która wymaga, aby każda transakcja była rejestrowana na co najmniej dwóch kontach. Zrozumienie tych zasad oraz ich konsekwencji w praktyce jest kluczowe dla prowadzenia rzetelnych ksiąg rachunkowych i minimalizacji ryzyka błędów. Dlatego odpowiedzi koncentrujące się wyłącznie na kwotach lub błędach w stronach kont, nie ujmują pełnej złożoności zagadnienia.
Pytanie 4

Do kategorii kosztów w systemie funkcjonalnym wchodzą

A. Rozliczenia międzyokresowe czynne kosztów operacyjnych
B. Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia
C. Pozostałe koszty operacyjne
D. Koszty zarządu
Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do kosztów zarządu, można wytłumaczyć jako nieporozumienie dotyczące struktury układu funkcjonalnego kosztów. Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia, choć ważne, są klasyfikowane jako koszty pracownicze, które nie są bezpośrednio związane z zarządzaniem przedsiębiorstwem. Wszelkie wydatki na ubezpieczenia mają na celu ochronę pracowników, a ich klasyfikacja w kontekście kosztów operacyjnych nie oddaje roli, jaką pełnią w funkcjonowaniu zarządu. Rozliczenia międzyokresowe czynne kosztów operacyjnych są instrumentem rachunkowym, który ma na celu ujęcie kosztów w odpowiednich okresach, ale nie są one bezpośrednio związane z zarządzaniem firmą. Natomiast pozostałe koszty operacyjne, mimo że mogą obejmować różnorodne wydatki, nie powinny być mylone z kosztami zarządu, gdyż dotyczą one głównie działalności operacyjnej, a nie zarządzającej. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowej analizy kosztów oraz efektywnego zarządzania budżetem przedsiębiorstwa. Często pojawiające się nieporozumienia w klasyfikacji kosztów mogą prowadzić do błędnych decyzji w alokacji zasobów i planowaniu finansowym, co może negatywnie wpłynąć na wyniki finansowe firmy.
Pytanie 5

Analizę zdolności osoby do terminowego spłacania bieżących zobowiązań przeprowadza się za pomocą wskaźników

A. płynności
B. ogólnego zadłużenia
C. pokrycia zobowiązań
D. rentowności
Wybór wskaźników, takich jak pokrycie zobowiązań, rentowność czy ogólne zadłużenie, nie jest odpowiedni do oceny zdolności jednostki do terminowego regulowania bieżących zobowiązań. Wskaźnik pokrycia zobowiązań, zwany również wskaźnikiem zadłużenia, informuje o tym, jak dużą część aktywów stanowią zobowiązania. Choć jest to ważny wskaźnik, nie daje on pełnego obrazu płynności finansowej, ponieważ może ukrywać problemy z bieżącymi płatnościami. Z kolei wskaźniki rentowności, takie jak rentowność operacyjna czy rentowność netto, koncentrują się na efektywności generowania zysków przez firmę, co nie przekłada się bezpośrednio na jej zdolność do regulowania zobowiązań. Przykładowo, firma może być rentowna, ale jeśli jej aktywa nie są wystarczająco płynne, może napotkać trudności w spłacie długów. Ostatnio wspomniany wskaźnik ogólnego zadłużenia dostarcza informacji o strukturze kapitałowej firmy, ale także nie wskazuje na jej krótkoterminową zdolność do płatności. Dlatego, aby właściwie ocenić sytuację płynnościową jednostki, niezbędne jest korzystanie z wskaźników bezpośrednio związanych z płynnością, które dostarczają najbardziej istotnych informacji o bieżących zobowiązaniach.
Pytanie 6

Na podstawie danych zamieszczonych w tabeli oblicz wskaźnik rentowności netto aktywów.

WyszczególnienieWartość
w zł
Zysk netto80 000,00
Aktywa trwałe160 000,00
Aktywa obrotowe240 000,00

A. 0,5
B. 0,3
C. 1,0
D. 0,2
Wskaźnik rentowności netto aktywów jest kluczowym wskaźnikiem finansowym, który informuje o efektywności wykorzystania aktywów przedsiębiorstwa w generowaniu zysku. Poprawna odpowiedź '0,2' oznacza, że na każde 1 zł aktywów przypada 0,20 zł zysku netto. Taki wskaźnik jest nie tylko istotny dla analizy efektywności finansowej firmy, ale także dla porównań między różnymi przedsiębiorstwami w branży. W praktyce, wyższa wartość wskaźnika rentowności netto aktywów wskazuje na lepsze zarządzanie aktywami i efektywniejsze generowanie przychodów. Warto zaznaczyć, że standardy branżowe sugerują, iż wskaźnik ten powinien być monitorowany na regularnej podstawie, aby identyfikować potencjalne obszary do poprawy. Przykład zastosowania tego wskaźnika można znaleźć w raportach rocznych firm, gdzie inwestorzy analizują, jak skutecznie przedsiębiorstwo wykorzystuje swoje zasoby do generowania zysków.
Pytanie 7

Zadłużenie wobec dostawcy wynosiło 4 800,00 zł. Dłużnik sporządził weksel własny na sumę 4 900,00 zł. Dyskonto weksla należy zaksięgować m.in. na koncie

A. Koszty finansowe 100,00 zł po stronie Ct
B. Koszty finansowe 100,00 zł po stronie Dt
C. Pozostałe koszty operacyjne 100,00 zł po stronie Dt
D. Przychody finansowe 100,00 zł po stronie Ct
Wybór pozostałych odpowiedzi świadczy o niepełnym zrozumieniu mechanizmów związanych z dyskontowaniem weksli oraz księgowaniem kosztów finansowych. Stwierdzenie, że dyskonto weksla może być zaksięgowane jako przychody finansowe, jest nieprawidłowe, ponieważ przychody dotyczą zysków osiągniętych przez przedsiębiorstwo, a nie kosztów, które stanowią obciążenie. Przypisywanie dyskonta do kosztów operacyjnych również jest błędne, ponieważ koszty operacyjne dotyczą wydatków związanych z podstawową działalnością przedsiębiorstwa, a nie kosztów finansowych wynikających z zaciągniętych zobowiązań. Kolejnym błędem jest sugerowanie, że koszty finansowe powinny być księgowane po stronie Ct, co jest sprzeczne z ogólną zasadą, według której wydatki ujmuje się po stronie debetowej. Tego typu pomyłki mogą wynikać z nieznajomości zasad księgowości lub z mylenia terminologii związanej z przychodami i kosztami. Kluczowe w praktyce jest zrozumienie, że każda transakcja finansowa ma swoje odzwierciedlenie w systemie księgowym, a błędne klasyfikowanie tych transakcji prowadzi do nieprawidłowego obrazu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, co może mieć poważne konsekwencje zarówno w raportowaniu finansowym, jak i w obszarze zarządzania finansami.
Pytanie 8

Jakie narzędzie wykorzystuje się do chronologicznego zapisu operacji gospodarczych w określonym okresie sprawozdawczym?

A. zestawienie obrotów i sald kont księgi głównej
B. dziennik
C. księga główna
D. zestawienie sald kont ksiąg pomocniczych
Księga główna, zestawienia obrotów i sald kont księgi głównej oraz zestawienia sald kont ksiąg pomocniczych to elementy systemu księgowego, które mają różne funkcje od dziennika i nie służą do chronologicznego rejestrowania operacji gospodarczych. Księga główna jest narzędziem służącym do podsumowywania i klasyfikowania danych finansowych na podstawie zapisów dokonanych wcześniej w dzienniku. To tutaj zróżnicowane konta bilansowe i wynikowe są zebrane w celu sporządzenia sprawozdań finansowych. Z kolei zestawienie obrotów i sald kont księgi głównej daje wgląd w obroty i aktualne salda na koniec danego okresu, co jest przydatne do analizy sytuacji finansowej firmy, ale nie ma charakteru chronologicznego. Zestawienie sald kont ksiąg pomocniczych jest pomocniczym narzędziem do szczegółowego podsumowania operacji na poszczególnych kontach, ale również nie rejestruje operacji w porządku chronologicznym. Wybór niewłaściwych narzędzi do rejestrowania operacji gospodarczych może prowadzić do nieefektywności oraz błędów, co w konsekwencji może wpłynąć na jakość sprawozdań finansowych i rzetelność danych, co jest kluczowe dla zarządzania finansami przedsiębiorstwa.
Pytanie 9

Według przepisów ustawy Prawo przedsiębiorców, aby uregulować zobowiązanie wobec partnera o wartości przekraczającej 15 000,00 zł, firma powinna zastosować

A. czek gotówkowy
B. bankowy dowód wpłaty gotówkowej
C. wpłatę gotówkową do kasy kontrahenta
D. polecenie przelewu
Wybór innych form płatności zamiast polecenia przelewu w przypadku zobowiązań przekraczających 15 000,00 zł może prowadzić do poważnych konsekwencji w kontekście przepisów prawa oraz praktyk biznesowych. Bankowy dowód wpłaty gotówkowej, choć może być używany w transakcjach gotówkowych, nie spełnia wymogów formalnych związanych z dokumentowaniem płatności o wysokiej wartości. Taki dowód nie dostarcza wystarczających informacji o tożsamości płatnika ani odbiorcy, co może prowadzić do trudności w dochodzeniu roszczeń. Czek gotówkowy również nie jest odpowiednią metodą, ponieważ ze względu na ryzyko niewypłacalności wystawcy, jego akceptacja w obrocie gospodarczym stała się mniej popularna, a dodatkowo nie gwarantuje płynności finansowej. Z kolei wpłata gotówkowa do kasy kontrahenta, mimo że może wydawać się komfortowym rozwiązaniem, nie zapewnia odpowiednich dowodów transakcji. Wpłaty gotówkowe mogą rodzić problemy z ewidencjonowaniem oraz są trudne do udokumentowania w przypadku sporów. Niezastosowanie się do przepisów dotyczących formy płatności może skutkować konsekwencjami prawnymi i finansowymi dla przedsiębiorców, dlatego zawsze warto dążyć do zgodności ze standardami i dobrymi praktykami w zakresie regulowania zobowiązań.
Pytanie 10

Czym jest koszt stały?

A. amortyzacja pojazdu ciężarowego.
B. zużycie materiałów wykorzystywanych w procesie produkcyjnym.
C. wydatki związane z zużyciem energii technologicznej.
D. wynagrodzenie dla pracowników zaangażowanych w produkcję.
Wybór wynagrodzenia pracowników bezpośrednio produkcyjnych jako kosztu stałego jest błędny, ponieważ wynagrodzenia te są zmienne i uzależnione od poziomu produkcji. W miarę zwiększania się produkcji, rośnie również liczba godzin pracy oraz związane z tym wynagrodzenia, co sprawia, że nie są one stałe. Kolejny błędny wybór to koszt zużycia energii technologicznej, który również zmienia się w zależności od intensywności produkcji. Wysoka produkcja wymaga większej ilości energii, co czyni ten koszt zmiennym. Zużycie materiałów bezpośrednio produkcyjnych to kolejny przykład kosztu zmiennego, który jest ściśle związany z ilością wytwarzanych produktów. W praktyce, niektóre organizacje mylą te kategorie kosztów, co prowadzi do nieefektywnego zarządzania budżetem i nieprawidłowej oceny rentowności. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że koszty stałe nie zmieniają się w krótkim okresie czasu i są niezależne od poziomu produkcji, co pozwala na lepsze planowanie finansów w firmie. Właściwe klasyfikowanie kosztów jest fundamentem analizy finansowej i podejmowania strategicznych decyzji, a jego zrozumienie jest kluczowe dla menedżerów i finansistów w każdej branży.
Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

Jakie kategorie obejmują części zamienne maszyn i urządzeń?

A. środków trwałych w budowie
B. materiałów
C. zapasów produkcyjnych
D. środków trwałych
Wybór odpowiedzi dotyczących środków trwałych, środków trwałych w budowie lub zapasów produkcyjnych jest nieprawidłowy, ponieważ te kategorie nie odnoszą się bezpośrednio do charakterystyki części zapasowych maszyn i urządzeń. Środki trwałe to aktywa trwałe, które są wykorzystywane w działalności firmy przez dłuższy czas, takie jak budynki, maszyny czy pojazdy. Części zapasowe są jednak jedynie elementami wspierającymi te aktywa, a nie samymi środkami trwałymi. Środki trwałe w budowie odnoszą się do inwestycji, które są w trakcie realizacji i nie są gotowe do użytkowania, co również nie dotyczy części zamiennych. Zapasy produkcyjne natomiast obejmują surowce oraz wyroby gotowe, które są używane w procesie produkcyjnym, co różni się od zapasów części zamiennych. Często mylenie tych kategorii wynika z braku zrozumienia ich specyfiki oraz roli w procesach operacyjnych. Wiedza o klasyfikacji aktywów i ich zarządzaniu jest kluczowa dla efektywności operacyjnej i finansowej przedsiębiorstwa. Dlatego ważne jest, aby dokładnie znać różnice między tymi pojęciami oraz ich praktyczne zastosowania w codziennej działalności.
Pytanie 13

Nieruchomości nabyte w celu uzyskania zysków finansowych związanych ze wzrostem ich wartości są klasyfikowane jako

A. kapitały własne
B. środki trwałe w budowie
C. środki trwałe
D. inwestycje długoterminowe
Grunty zakupione w celu uzyskania korzyści ekonomicznej wynikającej z przyrostu ich wartości klasyfikowane są jako inwestycje długoterminowe. Inwestycje długoterminowe to aktywa, które przedsiębiorstwo nabywa z zamiarem ich posiadania przez dłuższy okres, zazwyczaj przekraczający jeden rok. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), inwestycje te są ujmowane w bilansie jako składniki aktywów niekurczących się. Przykładem takiej inwestycji może być zakup działki pod przyszłą zabudowę, która z czasem zwiększy swoją wartość w wyniku rozwoju infrastruktury w okolicy. Inwestycje długoterminowe są kluczowe dla strategii rozwoju firmy, ponieważ pozwalają na zabezpieczenie kapitału oraz generowanie przyszłych przychodów. W praktyce, przedsiębiorstwa często stosują analizy rentowności, takie jak wewnętrzna stopa zwrotu (IRR) czy wartość bieżąca netto (NPV), aby ocenić opłacalność takich przedsięwzięć.
Pytanie 14

Zgodnie z przepisami dotyczącymi rachunkowości, jakie dokumenty powinny być przechowywane na stałe?

A. dokumenty opisujące przyjęty sposób prowadzenia rachunkowości
B. roczne, zatwierdzone sprawozdania finansowe
C. karty wynagrodzeń pracowników
D. dokumenty związane z inwentaryzacją
Dokumenty, które nie są objęte obowiązkiem długoterminowego przechowywania, takie jak karty wynagrodzeń pracowników oraz dokumenty dotyczące inwentaryzacji, mają inne zasady dotyczące archiwizacji. Karty wynagrodzeń są często przechowywane przez określony czas, jednak ich okres retencji nie jest tak długi jak w przypadku sprawozdań finansowych. Ustawodawstwo nie wymaga ich przechowywania przez pięć lat, co może prowadzić do błędnych wniosków, że są one równie istotne jak sprawozdania finansowe. Również dokumenty inwentaryzacyjne, choć ważne do bieżącego zarządzania przedsiębiorstwem i kontrolowania aktywów, nie są objęte tym samym reżimem prawnym, co roczne sprawozdania. Wiele osób może nie dostrzegać różnicy między dokumentacją operacyjną a finansową, co prowadzi do mylnego przekonania, że wszystkie dokumenty finansowe muszą być przechowywane przez wiele lat. W praktyce, nieznajomość przepisów dotyczących minimalnych okresów przechowywania dokumentów może skutkować błędami w zarządzaniu archiwum oraz problemami z audytami. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, które dokumenty podlegają długoterminowej archiwizacji, a które można zniszczyć wcześniej, aby uniknąć niepotrzebnych komplikacji prawnych oraz operacyjnych.
Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 16

Gdzie stosuje się zasadę podwójnego zapisu?

A. na kontach niebilansowych i pozabilansowych
B. na kontach pozabilansowych i analitycznych
C. na kontach syntetycznych i analitycznych
D. na kontach bilansowych i wynikowych
Wybór innych odpowiedzi na to pytanie wskazuje na nieporozumienie dotyczące podstawowych zasad rachunkowości. Konta syntetyczne i analityczne to pojęcia, które dotyczą struktury kont w systemie księgowym, ale same nie odnoszą się bezpośrednio do zasady podwójnego zapisu. Konta syntetyczne grupują dane z kont analitycznych, ale nie zmieniają samej zasady, która opiera się na równowadze debetów i kredytów. Kolejną pomyłką jest mylenie kont niebilansowych i pozabilansowych z zasadą podwójnego zapisu. Konta niebilansowe służą do rejestrowania operacji, które nie wpływają na bilans, podczas gdy konta pozabilansowe dotyczą zobowiązań i aktywów, które nie są ujmowane w bilansie, ale mogą wpływać na wyniki finansowe. Wreszcie, konta pozabilansowe i analityczne nie obrazują zasady podwójnego zapisu, ponieważ nie są to kategorie, które ukazują przychody i koszty, a tym samym nie tworzą równowagi finansowej. Typowym błędem jest zatem mylenie terminów oraz ich funkcji w systemie księgowym, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków na temat zasadności stosowania podwójnego zapisu w kontekście różnych typów kont.
Pytanie 17

Zakład produkcyjny, który przygotowuje rachunek zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym, na zakończenie okresu sprawozdawczego przenosi koszty ogólnego zarządu na konto

A. Rozliczenie kosztów.
B. Wynikfinansowy.
C. Koszty działalności podstawowej.
D. Rozliczenie kosztów działalności.
Koszty ogólnego zarządu są kluczowym elementem analizy finansowej, jednak ich przesunięcie na inne konta może prowadzić do nieporozumień. W przypadku odpowiedzi "Rozliczenie kosztów" powstaje mylne wrażenie, że koszty te są jedynie tymczasowo zarządzane, co nie odzwierciedla ich rzeczywistego wpływu na wynik finansowy. Każda jednostka produkcyjna musi poprawnie klasyfikować koszty, aby zapewnić transparentność finansową i zgodność z zasadami rachunkowości. Z kolei odpowiedź sugerująca "Koszty działalności podstawowej" jest nieprawidłowa, ponieważ koszty ogólnego zarządu nie są bezpośrednio związane z generowaniem przychodów z działalności podstawowej. Koszty te są wydatkami administracyjnymi, które powinny być odseparowane dla lepszej analizy. Próba zaliczenia tych kosztów do „Rozliczenia kosztów działalności” również jest błędna, ponieważ sugeruje, że są one częścią bezpośrednich kosztów produkcji, co jest niezgodne z zasadami rachunkowości. Kluczowym błędem w myśleniu jest nieuwzględnienie wpływu tych kosztów na całkowity wynik finansowy, co może prowadzić do błędnych decyzji dotyczących zarządzania i alokacji zasobów. Zrozumienie, jak i gdzie klasyfikować te koszty, jest niezbędne dla właściwego prowadzenia księgowości i analizy wyników finansowych jednostki.
Pytanie 18

Zakładając, że początkowa wartość środka trwałego wynosi 120 000 zł, a roczna stawka amortyzacji to 10%, jaki będzie miesięczny, liniowy odpis amortyzacyjny?

A. 1 000,00 zł
B. 14 760,00 zł
C. 12 000,00 zł
D. 1 230,00 zł
Obliczenia dotyczące miesięcznego, liniowego odpisu amortyzacyjnego na podstawie wartości początkowej środka trwałego oraz stawki amortyzacyjnej są kluczowe w zarządzaniu aktywami w każdej organizacji. W przypadku podanego środka trwałego o wartości 120 000 zł oraz rocznej stawki amortyzacyjnej wynoszącej 10%, roczny odpis amortyzacyjny wyniesie 12 000 zł (120 000 zł x 10%). Aby uzyskać miesięczny odpis amortyzacyjny, należy podzielić roczny odpis przez 12 miesięcy, co daje 1 000 zł (12 000 zł / 12). Taki sposób amortyzacji jest zgodny z metodą liniową, która jest jedną z najczęściej stosowanych w praktyce. Warto pamiętać, że odpowiednie ustalanie odpisów amortyzacyjnych wpływa na wynik finansowy firmy oraz na obliczenia podatkowe, co czyni tę wiedzę niezbędną dla menedżerów i księgowych. Dobrym przykładem może być sytuacja, w której firma inwestuje w sprzęt, którego wartość amortyzowana przez kilka lat pozwala na rozłożenie kosztów na dłuższy okres, co z kolei może wpływać na lepsze zarządzanie płynnością finansową.
Pytanie 19

Piekarnia produkuje dwa typy chleba, które różnią się masą. W analizowanym czasie stworzono 2 000 bochenków chleba "małego" oraz 1 000 bochenków chleba "dużego". Chleb "mały" waży 2 razy mniej niż "duży". Koszty produkcji były następujące:
- materiały bezpośrednie 4 000 zł
- płace bezpośrednie 1 500 zł
- koszty wydziałowe 500 zł
Jednostkowy rzeczywisty koszt wyprodukowania chleba "małego" i "dużego" wynosi odpowiednio:

A. 3,00 zł i 1,50 zł
B. 1,50 zł i 3,00 zł
C. 4,00 zł i 2,00 zł
D. 2,00 zł i 4,00 zł
Chleb "mały" i "duży" różnią się wagą, co ma kluczowe znaczenie dla obliczenia jednostkowego rzeczywistego kosztu wytworzenia. W analizowanym przypadku chleb "mały" jest 2 razy lżejszy od "dużego", co oznacza, że koszt produkcji dla obu rodzajów chleba powinien uwzględniać tę różnicę. Łączne koszty produkcji wynoszą 6 000 zł (4 000 zł za materiały bezpośrednie, 1 500 zł za płace i 500 zł za koszty wydziałowe). Wytworzono 2 000 bochenków chleba "małego" oraz 1 000 bochenków chleba "dużego". Obliczając jednostkowy koszt dla chleba "małego", należy podzielić łączne koszty przez sumaryczną ilość bochenków, przy czym uwzględniamy, że dwa bochenki "małego" ważą tyle co jeden bochenek "dużego". Koszt na bochenek "mały" wynosi 1,50 zł, co uzyskujemy dzieląc 6 000 zł przez 4 000 bochenków (2 000 bochenków "małego" + 1 000 bochenków "dużego" razy 2). Dla chleba "dużego" jednostkowy koszt wynosi 3,00 zł, co uzyskujemy przez podzielenie 6 000 zł przez 2 000 bochenków (1 000 bochenków "dużego" razy 2). Ta analiza odzwierciedla dobre praktyki w zakresie kalkulacji kosztów i ich przypisania do produktów, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami w branży piekarniczej.
Pytanie 20

Na podstawie informacji zawartych w tabeli oblicz wskaźnik pokrycia zobowiązań kapitałem własnym

WyszczególnienieWartość w zł
Kapitał podstawowy80 000,00
Zysk netto20 000,00
Zobowiązania długoterminowe120 000,00
Zobowiązania krótkoterminowe20 000,00

A. 1,40
B. 1,50
C. 1,75
D. 1,20
Wskaźniki pokrycia zobowiązań kapitałem własnym są kluczowym narzędziem w analizie finansowej, a ich interpretacja wymaga staranności i zrozumienia podstawowych zasad rachunkowości. Nieprawidłowe odpowiedzi mogą wynikać z pomyłek w obliczeniach lub z niepełnego zrozumienia definicji wskaźnika. W przypadku wskaźnika wynoszącego 1,20, sugeruje to, że kapitał własny firmy pokrywa zobowiązania tylko 1,20 razy, co może być niewystarczające w kontekście większych, bardziej zadłużonych przedsiębiorstw. Warto zwrócić uwagę, że wskaźniki poniżej 1,0 mogą wskazywać na ryzyko utraty płynności finansowej, a w konsekwencji na problemy z regulowaniem bieżących zobowiązań. Z kolei wskaźnik 1,75 mógłby sugerować, że firma jest zbyt konserwatywna, co może ograniczać jej zdolność do inwestowania w rozwój. Istotnym błędem w interpretacji wskaźników jest pomijanie kontekstu branżowego oraz sytuacji rynkowej, co może prowadzić do mylnych wniosków. W analizie finansowej istotne jest, aby podejmować decyzje na podstawie pełnych danych, a nie tylko na podstawie pojedynczych wskaźników bez uwzględnienia ich dynamiki. Ostatecznie, chociaż wskaźniki pokrycia są pomocne, ich interpretacja wymaga szerokiej wiedzy oraz umiejętności analitycznych.
Pytanie 21

Pojazd dostawczy w zakładzie produkcyjnym mebli biurowych jest

A. towarem gotowym
B. środkiem trwałym
C. produktem
D. surowcem
Samochód dostawczy w kontekście fabryki mebli biurowych klasyfikowany jest jako środek trwały, co oznacza, że jest to aktywo wykorzystywane w działalności przedsiębiorstwa przez dłuższy czas, zazwyczaj powyżej jednego roku. Środki trwałe, zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), są definiowane jako składniki majątku, które mają długoterminowe zastosowanie w działalności operacyjnej. Samochód dostawczy, jako środek trwały, jest niezbędny do transportu mebli, co wpływa na efektywność operacyjną oraz możliwość realizacji zamówień. Przykładem zastosowania takiego środka trwałego może być transport mebli do klientów, co wspiera proces logistyczny firmy oraz wpływa na czas realizacji zamówień. Prawidłowe zarządzanie środkami trwałymi, w tym prowadzenie ewidencji, amortyzacji oraz ich konserwacji, jest kluczowe dla zapewnienia ciągłości działalności oraz minimalizacji kosztów związanych z eksploatacją posiadanych aktywów.
Pytanie 22

W firmie transportowej kalkulację kosztów jednostkowych produkcji wykonuje się przy użyciu metody

A. podziałowej współczynnikową
B. doliczeniowej asortymentowej
C. doliczeniowej zleceniowej
D. podziałowej prostą
Wybór doliczeniowej zleceniowej albo asortymentowej jako metod kalkulacji kosztów w firmie transportowej to raczej kiepski pomysł. Dlaczego? Bo te metody są zazwyczaj bardziej skomplikowane i nie do końca pasują do tego, jak wygląda transport w rzeczywistości. Metoda doliczeniowa zleceniowa, na przykład, polega na przypisywaniu kosztów do konkretnych zleceń, ale w transporcie mamy mnóstwo zmiennych, co sprawia, że to trudne do ogarnięcia. Każde zlecenie może mieć inne koszty i to bardzo szybko może stać się chaotyczne. Natomiast doliczeniowa asortymentowa to skupienie się na całych grupach produktów, co w transporcie też się nie sprawdza, bo każda operacja różni się kosztami zależnie od wielu czynników, jak odległość czy rodzaj towaru. Właśnie dlatego metoda podziałowa, zwłaszcza ta prosta, lepiej pasuje do specyfiki branży transportowej. Dobrze to widać, gdy firma zajmuje się wieloma zleceniami jednocześnie – wtedy przypisywanie kosztów do każdego zlecenia może po prostu wprowadzać zamęt w dokumentacji i utrudniać analizę kosztów.
Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

Zasada podwójnego zapisu nie ma zastosowania w odniesieniu do kont

A. korygujących
B. wynikowych
C. analitycznych
D. rozliczeniowych
Konta rozliczeniowe czy korygujące mają swoje miejsce w księgowości, ale zasada podwójnego zapisu w zasadzie powinna obejmować wszystko. Konta rozliczeniowe, jak np. konto z dostawcami, zapisują transakcje związane z zakupami, co wpływa na bilans. Konta korygujące są do poprawiania błędów, więc też muszą trzymać się tej zasady, żeby wszystko się zgadzało. Konta wynikowe z kolei, które pokazują przychody i koszty, są ważne dla obliczeń wyniku finansowego i również stosują tę zasadę, bo każda transakcja wpływa na bilans. Jakby pominąć zasadę podwójnego zapisu, to mogłoby być wiele nieporozumień w raportach finansowych, no a to nie jest zgodne z międzynarodowymi standardami. Więc wszystkie te konta mają swoje miejsce w systemie, bo zasada podwójnego zapisu jest tu kluczowa, aby ewidencja była dokładna.
Pytanie 25

Firma wprowadziła do użytkowania samochód osobowy o wartości początkowej 60 000 zł. Wskaźnik amortyzacji wynosi 20%. Jaka jest kwota amortyzacji miesięcznej przy zastosowaniu metody liniowej?

A. 3 000 zł
B. 1 000 zł
C. 2 000 zł
D. 6 000 zł
Kwota amortyzacji miesięcznej przy zastosowaniu metody liniowej oblicza się, dzieląc wartość początkową aktywa przez jego przewidywany czas użytkowania. W tym przypadku wartość początkowa samochodu osobowego wynosi 60 000 zł, a stopa amortyzacji wynosi 20%. Oznacza to, że aktywo będzie amortyzowane przez 5 lat (100% / 20% = 5 lat). Miesięczna kwota amortyzacji to wartość początkowa podzielona przez liczbę miesięcy w 5-letnim okresie, co daje: 60 000 zł / 60 miesięcy = 1 000 zł. Przykład ten pokazuje, jak ważne jest posiadanie precyzyjnych informacji o stopie amortyzacji przy ustalaniu kosztów związanych z użytkowaniem pojazdów w firmie. Regularne obliczanie amortyzacji jest kluczowe dla zarządzania finansami przedsiębiorstwa oraz przygotowywania sprawozdań finansowych, ponieważ wpływa na wyniki finansowe oraz opodatkowanie.
Pytanie 26

Jak nazywa się chronologiczne rejestrowanie operacji gospodarczych?

A. na kontach księgi głównej
B. na kontach ksiąg pomocniczych
C. w dzienniku
D. w księgach rachunkowych
Chronologiczny zapis operacji gospodarczych jest zasadniczym elementem księgowości, a jego prowadzenie w dzienniku jest zgodne z obowiązującymi standardami rachunkowości. Dziennik służy do rejestrowania operacji w kolejności ich wystąpienia, co umożliwia łatwe śledzenie i weryfikację transakcji. Przykładowo, w przypadku sprzedaży towaru, najpierw należy zapisać transakcję w dzienniku, a następnie przenieść jej skutki na odpowiednie konta w księdze głównej. Zgodnie z zasadą podwójnego zapisu, każda operacja gospodarcza ma swoje odzwierciedlenie w dwóch miejscach - w dzienniku oraz na kontach księgi głównej, co zapewnia pełną przejrzystość finansową. Dbanie o prawidłowość zapisów w dzienniku jest kluczowe dla sporządzania rzetelnych sprawozdań finansowych, które odzwierciedlają rzeczywisty stan finansów przedsiębiorstwa.
Pytanie 27

Jaką zasadę stosuje się w ewidencji na kontach pozabilansowych?

A. Na kontach pozabilansowych ewidencja odbywa się najpierw według zasady podwójnego zapisu, a potem według zasady pojedynczego zapisu
B. Na kontach pozabilansowych obowiązuje zasada zapisów powtórzonych
C. Konto pozabilansowe jest powiązane z kontem syntetycznym
D. Na kontach pozabilansowych obowiązuje zasada pojedynczego zapisu
Podczas analizy zasad ewidencji na kontach pozabilansowych, istotne jest zrozumienie, że zasady podwójnego i powtórzonego zapisu są nietypowe dla tego rodzaju kont. W przeciwieństwie do kont syntetycznych, gdzie każda transakcja musi być zrównoważona zapisem zarówno po stronie Wn, jak i Ma, konta pozabilansowe nie wymagają podobnego podejścia. Pojęcie podwójnego zapisu odnosi się do podstawowej zasady księgowości, która zapewnia, że każda transakcja jest odzwierciedlona w dwóch miejscach, co eliminuje błędy i poprawia przejrzystość finansową. Jednak w kontekście kont pozabilansowych, ich funkcja jest bardziej administracyjna niż finansowa, co sprawia, że nie ma potrzeby stosowania tej zasady. Z kolei zasada powtórzonego zapisu sugeruje, że każda operacja może być rejestrowana kilkakrotnie, co nie tylko wprowadza niepotrzebny chaos, ale również zniekształca rzeczywistą sytuację finansową. Ponadto, twierdzenie, że konto pozabilansowe koresponduje z kontem syntetycznym, jest mylące; konta pozabilansowe są odrębne i mają na celu jedynie ewidencję zdarzeń, które nie znajdują odzwierciedlenia w bilansie, co nie wymaga ich bezpośredniej korespondencji z kontami syntetycznymi. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia ewidencji i uniknięcia typowych błędów myślowych.
Pytanie 28

Zakład zajmujący się masową produkcją jednego rodzaju prostych wyrobów powinien przy obliczaniu jednostkowego kosztu wytwarzania gotowego produktu zastosować kalkulację

A. dolaczeniową asortymentową
B. podziałową ze współczynnikami
C. podziałową prostą
D. dolaczeniową zleceniową
Kalkulacja podziałowa prosta jest odpowiednia dla przedsiębiorstw zajmujących się masową produkcją jednego asortymentu prostych produktów, ponieważ umożliwia ona efektywne rozliczenie kosztów wytworzenia na jednostkę produkcji. W tym podejściu całkowite koszty produkcji są dzielone przez liczbę wyprodukowanych jednostek, co pozwala na uzyskanie kosztu jednostkowego. Przykładem może być fabryka zajmująca się produkcją napojów, gdzie koszty surowców, wynagrodzeń i operacyjne są sumowane i dzielone przez liczbę wyprodukowanych butelek. Dobrze zorganizowane przedsiębiorstwa korzystają z tej metody w celu uproszczenia kalkulacji kosztów, co jest zgodne z praktykami rachunkowości zarządczej i pozwala na efektywne monitorowanie rentowności. Umożliwia to również lepsze planowanie produkcji oraz strategii cenowej, co jest kluczowe dla konkurencyjności na rynku.
Pytanie 29

W ciągu miesiąca firma wyprodukowała 200 sztuk gotowych wyrobów oraz 80 sztuk produktów w trakcie produkcji na poziomie 50%, ponosząc koszty produkcji w wysokości 240 000,00 zł. Jaka była wartość produkcji niezakończonej na koniec miesiąca?

A. 1 000,00 zł
B. 120 000,00 zł
C. 40 000,00 zł
D. 80 000,00 zł
W analizie kosztów produkcji oraz wartości produkcji niezakończonej kluczowe jest zrozumienie, jak różne składniki kosztów oraz stany magazynowe wpływają na wyniki finansowe przedsiębiorstwa. Odpowiedzi, które nie wskazują wartości produkcji niezakończonej na poziomie 40 000,00 zł, często opierają się na błędnych założeniach. Na przykład, uznanie wartości produkcji niezakończonej za 80 000,00 zł może wynikać z niewłaściwego zrozumienia proporcji pełnej wartości produktów przerobionych. Inna nieprawidłowa odpowiedź, 120 000,00 zł, pomija kluczowy fakt, że nie wszystkie produkty przerobione są w pełni zakończone, co wpływa na ich wycenę. Z kolei 1 000,00 zł sugeruje drastyczne niedoszacowanie wartości niezakończonej produkcji, co jest niezgodne z rzeczywistością produkcyjną. W praktyce, błędne wnioski mogą prowadzić do niewłaściwego planowania budżetu oraz alokacji zasobów. Dlatego tak ważne jest, aby podczas analizy wskaźników produkcji oraz kosztów stosować dobre praktyki, takie jak regularne przeglądy i analizy danych, które pozwalają na bieżąco oceniać efektywność procesów produkcyjnych oraz minimalizować ryzyko finansowe. Poprawna interpretacja kosztów produkcji oraz wartości zapasów jest niezbędna dla podejmowania świadomych decyzji zarządczych.
Pytanie 30

Należności od odbiorcy towarów powinny być zapisane na koncie Rachunek bieżący na podstawie

A. wyciągu bankowego
B. polecenia zapłaty
C. czeku rozrachunkowego
D. polecenia przelewu
Wyciąg bankowy jest dokumentem, który zawiera szczegółowe informacje na temat transakcji dokonanych na rachunku bankowym w określonym okresie. Gdy mówimy o wpływie należności od odbiorcy towarów, to wyciąg bankowy stanowi kluczowe źródło danych do księgowania tych transakcji. Na podstawie wyciągu bankowego można zidentyfikować wpływy, które oznaczają spłatę należności przez odbiorcę, a tym samym zaznaczyć wzrost środków na rachunku bieżącym firmy. W praktyce, każda transakcja płatności, która jest realizowana przez bank, jest rejestrowana w wyciągu, co ułatwia kontrolę przepływów finansowych. Dobrą praktyką w zarządzaniu finansami jest regularne porównywanie zapisów w wyciągu z księgami rachunkowymi, co pozwala na szybką identyfikację błędów i niezgodności. Takie działanie jest zgodne z obowiązującymi standardami rachunkowości oraz zasadami dobrego zarządzania finansowego, co przyczynia się do transparentności i efektywności w prowadzeniu działalności gospodarczej.
Pytanie 31

Przesunięcie wartości produktów na zakończenie okresu rozliczeniowego odbywa się poprzez obciążenie konta Rozliczenie kosztów na stronie

A. Ma konta Wynik finansowy
B. Wn konta Koszt sprzedanych wyrobów gotowych
C. Ma konta Koszt sprzedanych wyrobów gotowych
D. Wn konta Wynik finansowy
Odpowiedź "Ma konta Wynik finansowy" jest prawidłowa, ponieważ zwiększenie stanu produktów na koniec okresu obrachunkowego oznacza, że mamy do czynienia z nieprzekazanymi kosztami, które nie zostały jeszcze uwzględnione w wynikach finansowych. W praktyce, przy zwiększeniu stanu produktów, następuje przeniesienie kosztów z konta Rozliczenie kosztów na stronę Ma konta Wynik finansowy. To działanie ma na celu odzwierciedlenie zwiększenia aktywów (stanu produktów) i równocześnie zablokowanie tych kosztów w wyniku, co jest zgodne z zasadą współmierności przychodów i kosztów. W standardach rachunkowości, jak MSSF, podkreśla się znaczenie odpowiedniego ujęcia kosztów w kontekście wyników finansowych, co pozwala na poprawną ocenę rentowności przedsiębiorstwa. Przykładem praktycznym może być przedsiębiorstwo produkcyjne, które na koniec roku obrachunkowego ma niewykorzystane zapasy, co wpływa na obliczenie zysku za dany okres, gdyż zwiększenie stanów magazynowych wpływa na niższe koszty sprzedanych wyrobów gotowych i tym samym na wynik finansowy.
Pytanie 32

Roczne, pełne sprawozdanie finansowe podmiotów zobowiązanych do corocznego audytu i publikacji sprawozdań składa się z:

A. bilans, rachunek zysków i strat, informacja dodatkowa oraz rachunek przepływów pieniężnych
B. bilans, rachunek zysków i strat, informacja dodatkowa, zestawienie zmian w kapitale własnym, rachunek przepływów pieniężnych
C. bilans, rachunek zysków i strat, informacja dodatkowa, zestawienie zmian w kapitale własnym, zestawienie sald i obrotów
D. bilans, rachunek zysków i strat oraz informacja dodatkowa
Roczne, kompletne sprawozdanie finansowe jednostek zobowiązanych do corocznego badania powinno zawierać pięć kluczowych elementów: bilans, rachunek zysków i strat, informację dodatkową, zestawienie zmian w kapitale własnym oraz rachunek przepływów pieniężnych. Bilans przedstawia stan aktywów, pasywów oraz kapitału własnego na koniec roku obrachunkowego, co pozwala ocenić płynność finansową jednostki. Rachunek zysków i strat ukazuje przychody i koszty, co jest niezbędne do analizy rentowności. Informacja dodatkowa dostarcza istotnych informacji uzupełniających, które mogą mieć wpływ na zrozumienie sprawozdań. Zestawienie zmian w kapitale własnym przedstawia zmiany w kapitale własnym jednostki w danym okresie, a rachunek przepływów pieniężnych ilustruje przepływy gotówkowe, co pozwala na ocenę zdolności do generowania gotówki. Te elementy są zgodne z Międzynarodowymi Standardami sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które kładą nacisk na przejrzystość i porównywalność sprawozdań finansowych.
Pytanie 33

Która zasada inwentaryzacji wskazuje, że podczas inwentaryzacji stan każdego składnika majątku ustalony na wyznaczony dzień powinien być zestawiony z jego ewidencją?

A. Zasada kompleksowości
B. Zasada rzetelnego obrazu
C. Zasada zamkniętych drzwi
D. Zasada porównywalności
Zasada porównywalności jest kluczowym elementem procesu inwentaryzacji, ponieważ umożliwia zestawienie rzeczywistego stanu składników majątku z ich wartościami ewidencyjnymi na określony dzień. Ta zasada zapewnia, że dane przedstawione w sprawozdaniach finansowych są nie tylko dokładne, ale także porównywalne z poprzednimi okresami oraz z danymi innych podmiotów. Praktyczne zastosowanie zasady porównywalności można zaobserwować podczas przygotowania rocznych raportów finansowych, gdzie dane muszą być przedstawione w sposób, który umożliwia ich analizę w kontekście trendów rynkowych oraz efektywności operacyjnej firmy. Zgodność z tą zasadą jest również istotna dla audytorów, którzy muszą ocenić, czy stan majątku odpowiada zapisom w księgach rachunkowych. Dlatego tak ważne jest, aby regularnie przeprowadzać inwentaryzacje oraz aktualizować ewidencje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu finansami, wspierając przez to przejrzystość i wiarygodność informacji finansowych.
Pytanie 34

Podstawowym wskaźnikiem ilustrującym zdolność firmy do regulowania krótkoterminowych zobowiązań przy użyciu posiadanych aktywów obrotowych jest wskaźnik

A. ogólnego zadłużenia
B. bieżącej płynności finansowej
C. rentowności aktywów obrotowych
D. rotacji należności
Wskaźnik bieżącej płynności finansowej jest kluczowym miernikiem, który pozwala ocenić zdolność przedsiębiorstwa do regulowania swoich zobowiązań krótkoterminowych za pomocą dostępnych aktywów obrotowych. Wzór na ten wskaźnik to: bieżące aktywa / bieżące zobowiązania. Dzięki temu wskaźnikowi można szybko określić, czy firma ma wystarczające zasoby, by pokryć swoje bieżące wydatki i zobowiązania. Przykładowo, jeśli wskaźnik wynosi 2, oznacza to, że na każde 1 zł zobowiązań firma dysponuje 2 zł aktywów obrotowych, co sugeruje wysoką płynność finansową. W praktyce, poziom wskaźnika bieżącej płynności powinien oscylować wokół wartości 1,5 - 2, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu finansami. Niskie wartości mogą wskazywać na ryzyko niewypłacalności, podczas gdy zbyt wysoko mogą sugerować, że firma nieefektywnie zarządza swoimi aktywami. Dlatego monitorowanie tego wskaźnika jest kluczowe dla zarządzających finansami oraz dla inwestorów oceniających stabilność finansową przedsiębiorstwa.
Pytanie 35

W firmie handlowej zauważono niedobór towaru A - 100 szt. po 2,00 zł/szt. oraz nadwyżkę towaru B - 110 szt. po 1,90 zł/szt. Na polecenie komisji inwentaryzacyjnej przeprowadzono kompensację tych towarów o łącznej wartości 190,00 zł. Po dokonaniu kompensacji do rozliczenia pozostaje

A. niedobór o wartości 19,00 zł oraz nadwyżka o wartości 10,00 zł
B. jedyne niedobory o wartości 19,00 zł
C. wyłącznie nadwyżka o wartości 10,00 zł
D. niedobór o wartości 10,00 zł oraz nadwyżka o wartości 19,00 zł
W przypadku analizowania błędnych odpowiedzi, warto zauważyć, że wiele osób może mylić pojęcia związane z niedoborem i nadwyżką towarów. Na przykład, stwierdzenie, że po kompensacie pozostaje tylko niedobór towarów o wartości 19,00 zł, ignoruje fakt, że nadwyżka towarów B przekracza wartość kompensaty, co prowadzi do nieprawidłowego wniosku. Z kolei mówiąc, że pozostała tylko nadwyżka o wartości 10,00 zł, zapomina się o istotnym aspekcie, jakim jest niedobór towarów, który również powinien być uwzględniony w rozrachunkach. Kluczowym błędem myślowym jest brak zrozumienia mechanizmu kompensaty i sposobu, w jaki wpływa ona na bilans towarów. Niedobory i nadwyżki nie są od siebie niezależne; ich wzajemne relacje są istotne dla prawidłowego prowadzenia ewidencji magazynowej. Osoby, które nie uwzględniają wartości obu grup towarów, mogą prowadzić do poważnych błędów w raportowania stanu zapasów, co w konsekwencji wpływa na decyzje zarządu, planowanie zakupów oraz zarządzanie finansami. Należy pamiętać, że skuteczne zarządzanie zapasami opiera się na dokładnym śledzeniu i analizie zarówno niedoborów, jak i nadwyżek, co pozwala na podejmowanie świadomych decyzji oraz minimalizację ryzyka finansowego.
Pytanie 36

Podmiot gospodarczy ma obowiązek dokonania aktualizacji wyceny składników aktywów zgodnie z zasadą

A. periodyzacji
B. memoriału
C. ciągłości działania
D. ostrożnej wyceny
Zasada ciągłości działania mówi, że firma powinna działać w nieskończoność, co wpływa na to, jak pokazujemy aktywa i pasywa w bilansie. Problem w tym, że korzystanie z tej zasady przy wycenie składników majątkowych może prowadzić do różnych błędnych wniosków, bo zakłada, że aktywa będą wykorzystywane w przyszłości tak, że zachowają swoją wartość. Poza tym zasada periodyzacji rozdziela przychody i koszty na różne okresy, ale to mało ma wspólnego z wyceną majątku. A zasada memoriału z kolei nakazuje, by wpływy i wydatki były ujmowane w księgach wtedy, kiedy powstają, a nie kiedy są zapłacone. W końcu, jeżeli będziemy się trzymać tych zasad w kontekście wyceny, możemy przeszacować aktywa, a to wprowadza w błąd co do rzeczywistej stabilności finansowej firmy. Dlatego lepiej jest opierać wycenę na zasadzie ostrożnej wyceny, która ma na celu minimalizację ryzyka i realistyczne przedstawienie wartości aktywów, co powinno być naszą dobrą praktyką rachunkową.
Pytanie 37

W piekarni, która sprzedaje pieczywo pszenne o różnych wagach, koszt jednostkowy produkcji ustala się przy użyciu kalkulacji

A. podziałowej ze współczynnikami
B. doliczeniowej
C. procesowej
D. podziałowej prostej
Kalkulacja podziałowa prosta, doliczeniowa oraz procesowa nie są właściwymi metodami dla ustalania kosztów produkcji pieczywa w piekarni. Kalkulacja podziałowa prosta polega na bezpośrednim podziale całkowitych kosztów na wytworzone jednostki, co nie uwzględnia różnic w nakładach pracy i materiałów dla poszczególnych rodzajów pieczywa. Przy takiej metodzie, pieczywo pszenne, które może wymagać innych surowców i większej ilości pracy niż zwykłe bułki, nie byłoby odpowiednio wycenione, co prowadziłoby do błędnych decyzji biznesowych. Kalkulacja doliczeniowa polega na dodawaniu dodatkowych kosztów bezpośrednich do kosztów pośrednich, co nie jest efektywne w analizie kosztów pieczywa, gdyż nie daje dokładnego obrazu związku między nakładami a produktem. Z kolei kalkulacja procesowa jest odpowiednia dla produkcji masowej, gdzie produkty są jednorodne, co nie odpowiada zróżnicowanej produkcji pieczywa, gdzie różne procesy mogą wpływać na całkowite koszty. W przypadku piekarni, kluczowe jest zrozumienie, jak różne czynniki wpływają na koszty produkcji, co jest możliwe tylko przy użyciu podziałowej kalkulacji ze współczynnikami, która bierze pod uwagę różnorodność produktów i związane z nimi koszty.
Pytanie 38

Do papierów wartościowych o charakterze wierzytelnościowym, które są przeznaczone na długi okres, zalicza się

A. udziały w spółkach cywilnych, jawnych i komandytowych
B. udziały w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością
C. akcje spółek notowanych na giełdzie
D. obligacje emitowane przez Skarb Państwa
Obligacje emitowane przez Skarb Państwa są długoterminowymi papierami wartościowymi o charakterze wierzytelnościowym, co oznacza, że inwestorzy pożyczają środki państwu w zamian za obietnicę zwrotu kapitału oraz płatności odsetek. Obligacje te są uważane za jedne z najbezpieczniejszych inwestycji na rynku, ponieważ są wspierane przez rząd. Przykładem praktycznego zastosowania obligacji jest ich wykorzystanie w portfelach inwestycyjnych jako sposób na stabilizację ryzyka, szczególnie w trudnych warunkach rynkowych. Dzięki swoim cechom, takim jak stały dochód oraz możliwość sprzedaży na rynku wtórnym, obligacje stanowią doskonałe narzędzie do zróżnicowania portfela inwestycyjnego. Długoterminowe obligacje mogą mieć różne terminy wykupu, co pozwala inwestorom na dostosowanie strategii inwestycyjnej do swoich potrzeb i preferencji. W branży finansowej często korzysta się z rankingów wiarygodności kredytowej, które oceniają ryzyko związane z obligacjami, co dodatkowo wspiera podejmowanie decyzji inwestycyjnych.
Pytanie 39

Prowadzący działalność gospodarczą zgłosił, że zamierza płacić podatek dochodowy według metody liniowej, z obowiązującą stawką podatku 19%. W minionym roku obrotowym uzyskał przychód na poziomie 59 250 zł, a jego koszty uzyskania przychodu wyniosły 39 250 zł. Jaki będzie podatek dochodowy od osób fizycznych za ten rok obrotowy?

A. 3 270 zł
B. 7 458 zł
C. 11 258 zł
D. 3 800 zł
W przypadku błędnych odpowiedzi na to pytanie, kluczowym błędem było niewłaściwe zrozumienie procesu obliczania podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. Niektórzy mogą mylnie obliczać podatek, dodając przychody zamiast odjąć koszty uzyskania przychodu, co prowadzi do zawyżenia podstawy opodatkowania. Przykładowo, jeśli ktoś pomylił się w obliczeniu, przyjmując 59 250 zł jako podstawę do obliczeń podatkowych, mógłby uzyskać wynik 11 258 zł (co jest błędnym wynikiem). Inny typowy błąd to niewłaściwe zastosowanie stawki podatkowej. W przypadku stawki liniowej wynoszącej 19%, błędne przyjęcie wyższej wartości może prowadzić do znacznego przekroczenia rzeczywistego zobowiązania podatkowego. Kluczowe jest, aby przedsiębiorcy dokładnie dokumentowali swoje przychody i koszty, a także byli świadomi, że prawo podatkowe określa konkretne zasady dotyczące obliczania podstawy opodatkowania. Warto także korzystać z profesjonalnych narzędzi lub usług księgowych, aby uniknąć pomyłek oraz niezgodności z przepisami podatkowymi.
Pytanie 40

W bilansie saldo debetowe konta księgowego Rozrachunki z tytułu podatku VAT zostanie zaklasyfikowane w kategorii

A. zobowiązania krótkoterminowe
B. należności krótkoterminowe
C. zobowiązania długoterminowe
D. należności długoterminowe
Niepoprawna klasyfikacja salda debetowego konta Rozrachunki z tytułu podatku VAT jako należności długoterminowe lub zobowiązań długoterminowych może prowadzić do istotnych nieporozumień w zakresie zarządzania finansami przedsiębiorstwa. Należności długoterminowe dotyczą kwot, które mają być odzyskane w okresie dłuższym niż jeden rok. W przypadku podatku VAT, który jest regularnie rozliczany co miesiąc lub co kwartał, nie ma mowy o długim horyzoncie czasowym. Z kolei klasyfikacja salda jako zobowiązań krótkoterminowych jest również błędna, ponieważ w tym przypadku chodziłoby o kwoty, które firma jest winna innym podmiotom, a nie o kwoty, które ma prawo odzyskać. Takie pomyłki mogą prowadzić do mylnych wniosków przy analizy płynności finansowej. Należy pamiętać, że klasyfikacja aktywów i pasywów w bilansie powinna być zgodna z ich naturą oraz terminem wymagalności. Użycie niewłaściwej klasyfikacji może wpłynąć na wskaźniki finansowe, takie jak wskaźnik bieżącej płynności, co w efekcie może wpłynąć na decyzje zarządu oraz inwestorów. Kluczowym aspektem jest zrozumienie, że saldo debetowe VAT jest aktywem, które powinno być odzwierciedlone w bilansie jako należności krótkoterminowe, aby prawidłowo oddać sytuację finansową przedsiębiorstwa.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej